คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทหก - 2
เหมินลู่เอินแทบ่มานอนมิไ้เพราะพิษไ้ ร่าายอนาระสับระส่าย หยาเหื่อไหลึมามวหน้าาม ริมฝีปาีเผือ ะพยายามหอบหายใอย่ารุนแร หาอนพยายามลืมามอ ลับเห็นเป็นวหน้าอันเลือนราหย่หยวนหล เาเลิิ้วสูเล็น้อยเมื่อเห็นสายาอนา ่อนนำผ้าุบน้ำอุ่นเ็ไปามเรียวนิ้วมือาวสะอา
“นอนะ” หย่หยวนหลล่าวเสียเรียบ พลาหยิบผ้านวมอีผืนลุมายนา อย่าไร็ามเหมินลู่เอินยัพยายามมอหน้าเาไม่เลิ แม้นนเอะหอบหายใหนัึ้นเรื่อย ๆ ็าม
หย่หยวนหลมอวาแสนเอาแ่ใอนาอย่ารุ่นิอยู่ะหนึ่ ่อนยับยยิ้มบาเบา หาเป็นรอยยิ้มฝืนทนไม่น่ามอเลยสันิเียว ระนั้นเหมินลู่เอินลับยยิ้มอบเบา ๆ พลันหยน้ำาไหลอาบลมา
เาอบุมมืออเหมินลู่เอินเอาไว้ แล้วใ้ปลายนิ้วมือปาหยน้ำาอนาออ วามริบเหลือบมอโมไฟอบัวที่ถูแวนเอาไว้เหนือศีรษะเล็น้อย พลายับเรียวนิ้วไปามอมือเล็ ๆ อนา
“หลายวัน่อน เปิ่นหวาไ้ระานหมาล้อมทำาหยั้นีมา ัวหมาทำาหยเียว ลัษะลมมน่าย่อารสัมผัส ส่วนระานหมาทำาหยาวเรียบเนียนนั นับว่าเป็นอหายา หาเ้าหายีแล้ว เปิ่นหวาะยมันให้เ้าไว้เป็นอเล่นลายเหา”
เหมินลู่เอินปรือามอเาเป็นรั้สุท้าย ่อนเปล่เสียราอบเบา ๆ ะหยน้ำาไหลอาบลมาอีรอบ “อือ”
เนื่อาพระายาเอล้มป่วย วนอวิ๋นินอ๋อึรับแเป็นระยะเวลาร่วมเือน ะมี็แ่นสนิทเท่านั้นที่แวะเวียนมาหา อย่าเ่นอ์ายห้าและอ์ายห พวเาอยถามถึอาารอเหมินลู่เอินเป็นระยะ โยเพาะับอ์ายห นอาถามหาแล้วยันำยาั้นี รวมถึอบำรุมามายมาให้ ล้ายรู้สึผิที่นเอเป็นหนึ่ในสาเหุให้นาล้มป่วย
ว่าเหมินลู่เอินะแ็แรพอออไปเินเล่นนอเรือน ฤูใบไม้ผลิอันน่าหลใหล็ผ่านพ้นไป ล่วเลยสู่ฤูร้อนามลำับ เนื่อาเมือหลวั้อยู่ทาะวันออ อาาศในฤูร้อนึมิไ้อบอ้าวเท่าไหร่นั ออะเย็นสบายเพราะมีสายลมพัผ่านเป็นระยะ
ในวันที่อาาศี เหมินลู่เอินะสวมอาภร์เนื้อผ้าหนาระับหนึ่ แล้วนั่เล่นหมาล้อมอยู่ในศาลาริมน้ำเหมือนเ่นวันนี้
วาเรียวยาวทอประายทุราที่เห็นระานหมาล้อมอันทำาหยาว มันามเสียนอยาเ็บเอาไว้ในหีบ แ่เพราะเป็นอที่หย่หยวนหลประทานให้ ารนำออมาเล่น็เหมือนมีเาอยอยู่้า ๆ
“พระายาเพะ อ์ายรอับอ์ายหำลัเส็มาเพะ” หลินฮุ่ยล่าวเสียราบเรียบ ะรินน้ำาลในแ้ว แล้วนำนมบัวหิมะมาวาไว้้าัน พระายาเพียแ่เยหน้ามอมาเล็น้อย พลาเ็บัวหมาลในล่อ
หลัหลินฮุ่ยพูบไ้ไม่นาน เสียฝีเท้าอพวเา็ืบลานเ้ามาใล้ โยมีอ์ายรอเินนำออมาอย่าเร่รีบ ะอ์ายหเินามมาอย่าเื่อ้า เสมือนไม่เห็นหัวอ์ายรอสันิเียว
่อนหน้านี้ไม่นานนั อ์ายห้าเอ็มาหาหย่หยวนหล และนัุ่ยันอยู่ในห้อหนัสือ ปริแล้ว อ์ายห้าับอ์ายหสนิทันมา หาเิเรื่ออะไรมีหรือะยอมปล่อยอ์ายหเผิมันามลำพั
ลอบมอาแววาถือีออ์ายหแล้ว เา้ออยาเห็นนัวสั่นว่านาะเอาัวรอและปป้อวนอวิ๋นินอ๋ออย่าไร
แ่ว่านะ มัน็ไม่น่าื่นเ้นนัหรอ เพราะอ์ายรอ หย่อินหลพลาพลั้ั้แ่เหยียบมาวนอวิ๋นินอ๋อในเวลานี้แล้ว
ว่าอ์ายรอะเินมาถึศาลาริมน้ำ เหมินลู่เอิน็เ็บัวหมาและระานหมาลในล่อเรียบร้อย พร้อมหลบให้พ้นสายาออ์ายห ระนั้นอีฝ่ายลับยัเหลือบเห็นอยู่ี แล้วูะสนอสนใมันเสีย้วย
อย่าหวัว่านาะยอมให้เาทำระานหมาล้อมพัเหมือนโมไฟอบัว!
อ์ายรอเินเ้ามาใล้พร้อมับหลัาน เาหยิบเอาผ้าาผมสีแปันามวนอ๋อออมารหน้านา พร้อมถามอย่ารไปรมา ้วยน้ำเสียแ็ร้าวเล็น้อย “ผ้าาผมนี่เป็นอท่านใ่หรือไม่”
เหมินลู่เอินรับมันมามออย่าพินิ รอยยิ้มบาเบายัประับบนวหน้าาม ปลายนิ้วมือเรียวยาวไล่สัมผัสไปามลายปับนเนื้อผ้าั้นี เพียไม่นานนา็ส่มันให้หลินฮุ่ย ท่ามลาสายาที่มอมาอย่าไม่ไว้ใออ์ายรอ และสายาสสัยเลือบแลออ์ายห
“าเนื้อผ้าและลายปั มัน้อเป็นอวนอวิ๋นินอ๋อแน่นอน เปิ่นหวาเฟยล้ายืนยัน” เหมินลู่เอินอบอย่ามั่นใ พลายับรอยยิ้มอ่อนหวาน ะเยหน้ามออ์ายรอ เลือเมินเยสีหน้าำมืออ์ายหอย่าสิ้นเิ
“ผ้าาผมนั่นเป็นอนร้ายที่ลอบทำร้ายเปิ่นหวาับนรั แล้ว็ยัมีน้อสามอยู่้วยในเหุผลาร์อนนั้น เพราะเห็นแ่สุภาพอพระายาเอ เปิ่นหวาึพึ่มาถามหาวาม แม้นว่าะผ่านมาเป็นเือนแล้ว็าม” อ์ายรอพยายามล่าวเสียราบเรียบ ่อย ๆ เหลือบมออ์ายห้วยแววาวาววาม “นร้ายในอนนั้นมีสอน เป็นายหนึ่และหิหนึ่ หนึ่ในนพวนั้นรูปร่าล้ายน้อหไม่มีผิ”
อ์ายหหลุบา่ำล แล้ว้าวเ้าไผในศาลาริมน้ำ ่อนทิ้ัวนั่้าายเหมินลู่เอิน “พี่รอ นั่นไม่่าอะไรับารล่าวหาว่า้าเป็นนร้าย วันนั้น้าอยู่เล่นหมาล้อมับพี่สะใภ้เือบทั้วัน ะไปลอบทำร้ายพี่รอไ้อย่าไรัน ? อีอย่า้ามีเหุผลอะไร้อทำร้ายพี่รอ้วย?”
“เรื่อพวนั้นไม่สำัสันิ ในเมื่อพระายาเอออวิ๋นินอ๋อยอมรับ้วยนเอว่าผ้าาผมนั่นเป็นอวนอ๋อ”
เหมินลู่เอินระุยิ้ม พลายมือเท้าา “เปิ่นหวาเฟยเพียแ่ยอมรับว่ามันเป็นอวนอ๋อ มิไ้ยอมรับว่าวนอวิ๋นินอ๋อเป็นนร้ายเสียหน่อย ออ์ายรออย่าเ้าใวามหมายอเปิ่นหวาเฟยผิ”
หย่อินหลเผยอยิ้ม วาาอเาเย่อหยิ่อย่าถึที่สุ “สุนันรอ็มัแ้่าให้นเอแบบโ่ ๆ”
เพียประโยเียวออ์ายรอ ทำเอาอ์ายหเบิาว้าเล็น้อย เรียมะยับลุึ้น หาลับถูเหมินลู่เอินับมือเอาไว้แน่น
“ถูอท่าน นาสุนัยัสามารถแ้่าให้นเอไ้ ไม่ว่ามันะโ่หรือลา หาเปิ่นหวาเฟยะแ้่าให้วนอวิ๋นินอ๋อแล้วมันผิรไหนัน ?”
“…”
“ท่านพล่ามอะไรออมาั้มามาย นอาผ้าาผมปันามวนอ๋อับสิ่ที่ท่านิในหัว มันยัมีอะไรเป็นหลัานอีบ้า ?”
อ์ายรอ่อย ๆ ำมืออนเอแน่น น้ำเสียอเาเย็นเยียบ “แ่ผ้าาผมปันามวนอวิ๋นินอ๋อ็มาพอแล้ว”
เหมินลู่เอินระุยิ้ม พลาทัเส้นผมบบัวหน้าับหลัใบหู “เมื่อเือน่อนมีสาวใ้ในวนโมยเรื่อประับอเปิ่นหวาเฟยไป และผ้าาผมปันามวนอ๋อ็เป็นหนึ่ในสิ่ที่นาโมยไป้วยเ่นัน เพราะเป็นสาวใ้ไม่ไ้เล่าเรียนหนัสือ เลยไม่รู้ัวอัษร เห็นว่าทำาเนื้อผ้าั้นี อีทั้ลายปัอไม้อันาม็เลยหยิบ ๆ ไป พร้อมับสร้อยไ่มุและ่าหูทอำ”
“่าบัเอิเสียริ”
“บัเอิั้นหรือ ?” เหมินลู่เอินสายหน้าเบา แล้วเปล่เสียหัวเราะแหบพร่า “มันือวามริ่าหา เปิ่นหวาเฟยมีหลัานยืนยันัเนว่าถูสาวใ้โมยเรื่อประับไป ะท่านมีเพียผ้าาผมที่ไ้มาานร้าย ึ่นร้าย็อามีเนาแอบแฝใส่วามวนอวิ๋นินอ๋อ็ไ้”
“เหอะ” อ์ายรอแ่นเสียำรามาลำอ “เนาแอบแฝ ? ่าแ้่าไปเรื่อยเสียริ”
“ถ้าอย่านั้นแล้ว อ์ายรอสามารถพิสูน์ไ้หรือไม่ว่านร้ายเป็นนอวนอวิ๋นินอ๋อริ และไม่มีเนาแอบแฝะใส่วามวนอ๋อ ?”
หย่อินหลนิ่เียบั่วะ อ์ายห่อย ๆ เหม่อมอ เหมินลู่เอิน้วยสายาะลึเล็น้อย วิธีารพูที่ละเอียและรอบอบ วาาอันะาน ่าเหมือนับพี่ห้าในร่าอสรีไม่มีผิ
นี่น่ะหรือที่นาบอว่าวาแผนทุอย่ามาหมแล้ว
“เปิ่นหวาเฟยสามารถพิสูน์้วยหลัานและพยานว่าผ้าาผมปันามวนอ๋อเป็นหนึ่ในอที่ถูโมยไป แล้วท่านเล่า พิสูน์้วยหลัานและพยานไ้หรือไม่ว่านร้ายเป็นนอวนอวิ๋นินอ๋อริ ๆ และมิไ้มีเนาะใส่วามวนอ๋อ”
“…”
วาอหย่อินหลวูบไหว เรียวนิ้วมือำเ้าันนห่อเลือ รอยยิ้มอันถือี่อย ๆ เลือนหายไปาวหน้าหล่อเหลานหมสิ้น
อ์ายหลอบียิ้มบาเบา หายามเหมินลู่เอินหันลับมามอเา หย่อินื่อพลันรู้สึหนาวเหน็บไปทั่วาย
“ในเมื่อ้อสสัยทั้หมอวนอวิ๋นินอ๋อระ่าแล้ว ในส่วนออ์ายห…”
เพียเท่านั้น อ์ายหเริ่มเบิาว้าทันใ แล้ววัามอเหมินลู่เอินอย่าแ็ร้าว ะนาำลัแย้มยิ้มบาเบา ปายับเป็นำพูอย่าไร้เสีย ‘โมไฟอบัว’
อย่าบอนะว่า นาำลัิเอาืนเรื่อโมไฟอบัว…
“วันนั้นเาไม่ไ้เล่นหมาล้อมอยู่ับเปิ่นหวาเฟย้วย้ำ เปิ่นหวาเฟยนั่เล่นหมาล้อมามลำพัอยู่ที่ศาลาับหลินฮุ่ย่าหา”
พี่สะใภ้ อย่าทำับ้าเ่นนี้!
ความคิดเห็น