คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทแปด - 1
มันเป็นวามทรมานที่เหมินลู่เอินุ้นเยเป็นอย่าี เมื่อหลายปี่อน ภายใ้วนอันว้าให่อระูลเหมิน นาเยพยายามฝึว่ายน้ำอยู่หลายหน ทว่าลับไม่เป็นผลสำเร็ สิ่เียวที่ไ้รับลับืนมาือวามทรมาน ะมวลน้ำำนวนมาไหลเ้าทาปาและมูเ่นเียวับอนนี้
วาลมโเบิว้า แลเห็นโลเหนือผิวน้ำห่าไลึ้นเรื่อย ๆ ร่าาย่อย ๆ มลในสระน้ำอย่าเื่อ้า ายอาภร์ยาวสลวยยามเปียน้ำ็มิ่าาโ่รวนทีุ่รั้นาให้มิ่
เหนือาร่าายอนาึ้นไป เป็นอ์ายหที่ลอยอยู่ลาน้ำ เาพยายามพยุนเอลอยึ้นอย่ามั่น แล้วเยหน้ารับเอาอาาศเ้าไป ่อน้มหัวลในน้ำอีหน เพื่อวาามอหาเหมินลู่เอิน
หย่อินื่อเบิาว้า้วยวามื่นระหน ยามเห็นว่าพี่สะใภ้อนเอำลัมิ่ใ้สระน้ำลึ เารีบแหวว่ายไป่วยนาทันที ทว่าเรี่ยวแรอเหมินลู่เอินลน้อยลเสียนไม่อาะเียะายอี่อไป ปล่อยให้ร่าายมลไปเรื่อย ๆ อย่าไร้หนทาหนี
วาอเหมินลู่เอินพร่ามัวั่วะหนึ่ แลเห็นวามทรำบาอย่า้อนทับึ้นมา เพียเท่านั้นร่าายบอบบา็แ็ทื่อมิ่าาปลาาย แล้วมลสู่้นสระน้ำโยสมบูร์
เหมินลู่เอินปิเปลือาล รอบายมืมิไปเสียหม ่อนอ์ายหะพยายามุระานาึ้นไปเหนือผิวน้ำ ทว่าายอาภร์ที่ิอยู่รอหินทำให้ทุอย่ายาลำบาึ้นเป็นเท่าัว
นาลืมามออ์ายห พลันหยน้ำาไหลอาบลมาอย่าเื่อ้า ปะปนไปับสายน้ำนมิอาแยออ ระนั้นหย่อินื่อลับเบิาว้าเสมือนสัเเห็นมันอย่าัเน
เหมินลู่เอิน่อย ๆ เหยียรอยยิ้มหยัน เปลือาปิลอีหน ะหยน้ำายัไม่ยอมหยุไหล เ่นเียวับภาพวามทรำที่ายัเนยิ่ว่าเิม
นี่…หยวนหล
หาวันนั้น หม่อมันล้าหาว่านี้ ระโลไป่วยท่านอย่าไม่ิีวิเหมือนหลี่เหมยฮวา ในอนนี้ ท่านะยอมเอ็นูหม่อมันมาึ้นอีหน่อยหรือไม่นะ ?
เอ็นูในวามหวาลัวอหม่อมัน เหมือนับที่เอ็นูในวามล้าหาอหลี่เหมยฮวา
เหมือนว่าหม่อมันะโลภมาเินไปเสียแล้วละ…
“พี่สะใภ้! พี่สะใภ้!”
น้ำเสียร้อนรนออ์ายหัึ้นท่ามลาวามมืมิอันเียบสบ เหมินลู่เอิน่อย ๆ รู้สึัวอย่าเื่อ้า ะเปิเปลือาึ้นแล้ววามอรอบายามลำับ
นาอยู่ภายใ้อ้อมแนออ์ายห เนื้อัวเปียปอนไปเสียหม ระทั่ปิ่นระย้าบนหัวยัร่วหล่นลาผืนิน สภาพมิ่าาลูหมาัวน้อยที่น้ำแล้วรอึ้นฝั่มาไ้อย่ายาลำบา
เหมินลู่เอินเริ่มหอบหายใ ร่าายเย็นเยียบราว้อนน้ำแ็ ่อนหลินฮุ่ยะรีบนำผ้านวมหนามาลุมายนาเอาไว้อย่ารวเร็ว แล้วหันไปออำสั่ับันทีัวน้อยให้ามหมอหลวมาเร็วที่สุ
อ์ายห่อย ๆ ปล่อยนานอนราบบนพื้น สภาพอเาเอ็มิ่าาเหมินลู่เอินมาเท่าไหร่นั เนื้อัวเปียุ่ม ี็แ่ว่าอีฝ่ายเป็นบุรุษ ร่าายนับว่าแ็แรว่าหลายเท่านั
ปลายนิ้วมืออนาสั่นระริ ะพยายามยับลุึ้นนั่ โยมีหลินฮุ่ยอยพยุไม่ห่าาย เหมินลู่เอินพยายามรวบรอบสิลับืนมา ท่ามลาวามวุ่นวายที่เิึ้นทั่วทั้วนอวิ๋นินอ๋อำลัปั่นป่วน ้ารับใ้ำนวนมายืนล้อมรอบสระน้ำเอาไว้ ระทั่อ์ายรอยัยืนมออยู่ไม่ห่า วาที่เยเย็นาและเย่อหยิ่อเาสั่นไหวึ้นมาเล็น้อยอย่าัเน
“พี่สะใภ้ ้ามิไ้ิว่าะลายเป็นเ่นนี้” หย่อินื่อล่าวทำลายวามเียบสบอันน่าัน หายามเหมินลู่เอินหันมอมาทาเา้วยหยาน้ำาเปรอะวหน้า ถ้อยำแ้่าให้นเอ็ล้ายถูลืนหายไปในลำอ “้าอโทษ ท่านอย่าร้อไห้เลยนะ”
เหมินลู่เอินเมินหน้าหนีเาทันใ ปล่อยให้น้ำาไหลอาบลมาเียบ ๆ ท่ามลาวามื่นระหนอนมามาย เว้นเพียหลินฮุ่ย
ลอระยะเวลาหลายปี พระายาเอระูลเหมินวาัว้วยวามเรียบ่าย ่อนไปทาืามาโยลอ วหน้าามมัประับรอยยิ้มบาเบา ยานัะเห็นหยน้ำาอพระายาเอ ันั้นเหล่า้ารับใ้มามายึทำัวไม่ถู แม้นแ่อวี้็เ่นัน ยิ่ไม่้อล่าวถึอ์ายหและอ์ายรอ
นา่อย ๆ ยมือปาน้ำาอนเอทิ้ ทว่ามันลับไหลอาบลมาไม่ยอมหยุเสียที นสุท้าย็ทำไ้เพียปล่อยให้มันไหลออมาเรื่อย ๆ รั้นพยายามยับลุึ้น ึพบว่าเรี่ยวแรทั่วายมลายหายไปเสียหม
อ์ายหย่าเท้าเ้ามาใล้ เามอหน้านาหนหนึ่ ่อนเรียมะโอบอุ้มเหมินลู่เอินึ้นลาอ้อมอ ทว่าลับ้าว่า หย่หยวนหลไปหนึ่้าว
หย่หยวนหลอุ้มนาึ้นอย่ารวเร็ว มือ้าหนึ่ศีรษะอเหมินลู่เอินให้แนบลลาอ ่อนใ้ายแนอาภร์ยาวสลวยอนเอบบัวหน้าามเอาไว้ ป้อันมิให้ใรเห็นน้ำาอนาอี่อไป
เหมินลู่เอินแหนหน้ามอเา แล้วเปล่เสียเรียอย่าแผ่วเบา “หยวนหล…”
เา่อย ๆ ลูบหัวนาเป็นารอบรับ พลาระับอ้อมออนเอแน่นึ้นอีหน่อย “้าอยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรอี่อไปแล้ว”
“…อือ” นาราอบในลำอเบา ๆ ่อนปิเปลือาล พลาุหน้าลลาแผ่นออเา ะเปล่เสียสะอื้นออมาในที่สุ ราวับว่านาพบป้อมปราารอันปลอภัยอนเอ
เป็นราแรที่หย่อินื่อระหนัว่าวามสัมพันธ์ระหว่าพี่ให่อเาับเหมินลู่เอินมิ่าาสามีภรรยาทั่วไป หามอลึลไปะยิ่เห็นว่ามันมีวามเื่อใันอย่าเหนียวแน่น แม้นลอมาะเหมือนว่าพวเายืนอยู่ันนละโล็ามที
หย่อินื่อ้มหน้าล พลาเผยอยิ้มบาเบา ยามแหนมออีหน ็พบว่าพี่ให่ำลัพยายามอย่ามาที่ะบบัวหน้าเปรอะน้ำาไม่น่ามออนา ะเหมินลู่เอินเอ็ร้อไห้เปล่เสียสะอื้นไม่ยอมหยุเสียที
ใ่แล้ว แม้นเหมือนยืนอยู่ันนละโล ทว่าพี่ให่ับ เหมินลู่เอิน่ามอเห็นแผ่นหลัอันและันอยู่ลอเวลา
่าเป็นวามสัมพันธ์ึ่ไม่หลเหลือพื้นที่ให้เาเ้าแทรแเลยสันิเียว
ความคิดเห็น