คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทหนึ่ง - 1
วามริแล้ว มีมาถึสอเหุผลที่ทำให้หย่หยวนหลไม่อบนา ลำับแรือนาเป็นบุรีเพียนเียวอแม่ทัพบูรพา และลำับที่สอือหัวใอเาถูรอบรอโยุหนูแห่วนเสนาบีนามว่าหลี่เหมยฮวา
้วยเหุผลเหล่านั้น ืนเ้าหอที่สมวรลายเป็นวามสำราใลับลายเป็นวามอึอัและันอันยาะหาทาออ แน่นอนว่ามันมิใ่วามอึอัและันอนา แ่เป็นอหย่หยวนหล—ายผู้ลายเป็นสามีอนา่าหา
เหมินลู่เอินเหลือบมอเาผ่านผ้าลุมหน้าผืนบายาวสลวย หย่หยวนหลยันิ่เย วหน้าหล่อเหลาอเาราบเรียบไม่แสวามรู้สึอะไรออมา มิ่าาแววาอันแสนว่าเปล่าและเลื่อนลอย
่อน้าัเนว่าหย่หยวนหลเ็มไป้วยวามผิหวั เาหาไ้ยินีใ ๆ ับารแ่านามราโอารที่มิอาฝ่าฝืนอหย่านสือฮ่อเ้
หาเป็นสรีนาอื่น็อามีบ้าที่ะโศเศร้าและปวร้าวับวามเย็นา รวมถึเยเมยอหย่หยวนหล โยเพาะเมื่อเป็นืนแรอารเ้าหอ
น่าเสียายเล็น้อยว่าเหมินลู่เอินมิอาเป็นเ่นนั้น นาทราบีว่าหย่หยวนหลมอบหัวใแ่สรีนาใ และระหนัเป็นอย่ายิ่ว่าเาไม่มีทามอบนาแม้นเพียเล็น้อย
ันั้นแล้วเหมินลู่เอินึไม่มีวามาหวัสันิเียวว่าเาะปิบัิ่อนาเป็นอย่าี
หลัาปิปาเียบมานับั่วยาม หย่หยวนหล็ยอมเปิปาออมาในที่สุ วาำลับมริบอเาวัมอเหมินลู่เอิน แล้วล่าวเสียราบเรียบอันเียบา “เปิ่นหวา สามารถมอบทุอย่าแ่เ้า ยเว้นเพียหัวใและวามรู้สึอเปิ่นหวาเท่านั้น”
หย่หยวนหลำลัหมายวามว่านอาหัวใะไม่ยอมมอบให้นาแล้ว วามรู้สึแม้นเพียน้อยนิ็ไม่ยอมมอบเ่นันหรอหรือ?
มิาิเลยว่าอวิ๋นินอ๋อมาวามสามารถอย่าเา ะใ้ำพูเสมือนเ็เอาแ่ใ ทว่าย้อนมอลับไปแล้ว ระทั่เมื่อวาน ่อนานแ่เพียหนึ่วัน หย่หยวนหลยัล้าทำเรื่อไร้เหุผลอย่าารไปยืนาฝนอยู่่อนวัน นาย่อมมิวราหวัว่าเาะเป็นผู้ให่มานั…
ะหนึ่เหมินลู่เอินรู้สึหนัใับวามื้อ้านราวเ็ายัวน้อยอเาึ้นมา
นา่อย ๆ หันหน้าลับไปสบามอหย่หยวนหล ายผ้าลุมหน้าแานลาผ่านแนอาภร์ยาวรุ่มร่ามอเา หย่หยวนหลมวิ้วเล็น้อย ทว่าวาลับยัเรียบเยเเ่นเิม
“หาท่านไม่ยอมมอบวามรู้สึใ ๆ เลย แสว่า่อให้หม่อมันุไฟเผาวนอ๋อนวอวาย ท่าน็ะไม่โรธหม่อมันใ่ไหม เพะ?” เหมินลู่เอินเหยียรอยยิ้มว้า ยามเห็นหย่หยวนหลเริ่มบริมฝีปาอนเอเล็น้อย นาลับรู้สึสำราใเป็นที่สุ “มิใ่เรื่อผิสัหน่อยหาท่านะผิหวั แ่ท่านมิวรเอาวามผิหวัอท่านมาลับหม่อมัน แล้วยัทำัวเป็นเ็ไม่มีเหุผลอี้วย”
นาไม่รอให้หย่หยวนหลเปิปาพู ็ทาบเรียวนิ้วมืออนเอลบนริมฝีปาอเา ่อนยับลุยืนเ็มวามสู พลาโน้มัวลมารหน้าเาในระับสายา
“หม่อมัน้อารเพียสออย่าเพะ” เหมินลู่เอินล่าวเสียราบเรียบ ปลายนิ้วมือเรียวยาว่อย ๆ เลิผ้าลุมหน้าผืนบาึ้น เผยให้เห็นวหน้าามถูแ่แ้ม้วยสีา วาเรียวยาวทอประายวาววาม ะ้อมอหย่หยวนหลโยไม่ละสายาไปไหน “นอเหนือาเินทอและร่าายอท่าน สิ่ใที่เยเป็นอท่านย่อม้อเป็นอท่าน”
หย่หยวนหลำลัะลึ มิใ่เพราะวหน้าามภายใ้ผ้าลุมหน้าถูเปิเผย หาเป็นเพราะสายาราวับหยั่ลึถึวาม้อารแท้ริอเา เหนืออื่นในายัเลิผ้าลุมหน้าึ้น้วยนเออี่าหา
เหมินลู่เอินย่อัวลรหน้า วหน้าามประับรอยยิ้มบาเบา ะปิ่นระย้า่อย ๆ ยับไหวไปามารเลื่อนาย “หม่อมันะนอนบนพื้นห้อเอเพะ”
“…”
นาับฝ่ามือเย็นเียบอหย่หยวนหลทาบลบนแ้มอนเอ “เมื่อวานท่านาฝนอยู่่อนวัน อนนี้เลยลับล้ายะไม่สบายอยู่บ้า หม่อมันรู้ีว่าท่านไม่อยานอนร่วมเีย้วย ันั้นหม่อมันะนอนบนพื้นเอเพะ”
ลา่ำืนแห่ารเ้าหอ นอานาะไม่ไยีำพูอเาแล้ว เหมินลู่เอินยัออปาะนอนบนพื้น้วยนเอ
สรีรหน้าอเาไม่ปริอย่าแน่นอน นาห่าไลาำว่าปริมาเินไป!
หย่หยวนหลพยายามวบุมอารม์อนเอให้อยู่ภายใ้วามสบ หลัานั้นเาเริ่มสัมผัสว่าฝ่ามืออเหมินลู่เอินเย็นยะเยือยิ่ว่าเาหลายเท่านั ่อนนาะัมืออนเอลับไปอย่ารวเร็ว
“เปิ่นหวาะนอนบนพื้นเอ”
เหมินลู่เอินหลบมอเา้วยสายาเรียบเย นาเท้ามือ้าหนึ่ลบนหัวไหล่อหย่หยวนหล เส้นผมยาวสลวย่อย ๆ เลื่อนปรวหน้าาม
“ในเมื่อท่านลำบาใ เรื่อหม่อมันะนอนบนพื้น…” ปลายนิ้วมือเรียวยาวทัเส้นผมำลับับหลัใบหู ่อนนาะโน้มัวลระิบ้าแ้มอเาอย่าแผ่วเบา “พวเรา็มานอนบนเีย้วยันเถอะ”
หย่หยวนหลรีบผลััวออห่าานา หายามเาเยหน้าึ้น ร่าายและิวิาล้ายถูรึ้วยแววาอันน่าหลใหล
นาเลื่อนัวเ้ามาใล้เามาว่าเิม แล้ว่อย ๆ รอบรอริมฝีปาอหย่หยวนหลอย่านุ่มนวล ท่ามลาวาม ะลึอเา…
เหมินลู่เอินเลื่อนมือสัมผัสหยน้ำาเปียื้นบนวหน้าามอนเอ ะแสสว่าาภายนอลอผ่านบานหน้า่าสาส่อเ้ามาในห้อนอน นาะพริบาเล็น้อย ่อย ๆ ปาหยาน้ำาออไปอย่าเยา ่อนะยับลุาเียนอน แล้วหยุยืนรหน้าบานระทอเหลืออย่าเียบเียบ
แม้นแววาที่สะท้อนบนระว่าเปล่าและเยา ทว่าหัวใอเหมินลู่เอินลับเย็นเยียบเป็นอย่ามา อย่าไร็ามนามิไ้รู้สึเศร้า มันเป็นเพีย้อนะอนอันุ่นมัวลาหัวใ็เท่านั้น
เหมินลู่เอินมิแน่ใว่านเอยืนนิ่อยู่นานเพียใ วบน หลินฮุ่ยเินเ้ามาพร้อมับอ่าล้าหน้า เพื่อเรียมปรนนิบัินายหิเพียหนึ่เียวอวนอ๋อ
หลินฮุ่ยมวิ้วเล็น้อย ยามเห็นร่อรอยาหยน้ำาบนวหน้าามอพระายา หาเป็นนนอแปลใไม่น้อย ทว่านาูแลรับใ้พระายามานาน นับแ่ยัเป็นเพียุหนูเหมินอวนแม่ทัพบูรพา ึมิแปลใมามายนั เนื่อามันเป็นเรื่อปริอยู่แล้วหาพระายาะฝันเห็นบาอย่า บ้า็เป็นวามฝันอันเลื่อนลอย และบ้า็เป็นอนา…
“มันมิใ่น้ำาอ้าหรอนะ” เหมินลู่เอินล่าวเสียราบเรียบ พานพบว่าหยน้ำาอนเอไหลอาบลมาไม่ยอมหยุ “มันเป็นน้ำาอหยวนหล่าหา ท่าทาเา้อเ็บปวแทบเียนายเพราะหลี่เหมยฮวาอีแล้ว”
หลินฮุ่ยพยัหน้ารั้หนึ่ ่อย ๆ วาอ่าล้าหน้าลบนโ๊ะไม้ัวเล็้าระ แล้วนำผ้าุบน้ำหมา ๆ ทำวามสะอาไปามวหน้าาม เพื่อลบเลือนร่อรอยอหยน้ำาออไปนหมสิ้น
เหมินลู่เอินหลุบามอล่อเรื่อประับ ่อนหยิบปิ่นน นระเ็นอันล้ำ่าออมาเล่มหนึ่ าม้วยสร้อยไ่มุาวนวล ึ่ไ้มาาเรื่อบรราารอแนใ้ พวมันล้วนแ่เป็นอ ล้ำ่าที่หย่หยวนหลประทานให้รั้ราวไม่เยา
นับแ่ืนเ้าหอเมื่ออนนั้น เวลา็ล่วเลยเ้าสู่ปีที่สามอารเป็นพระายาอ๋อ หย่หยวนหลรัษาำพูอเาไ้ีมา แม้นไม่มอบวามรัให้ แ่เา็มอบเินทอมามายและทรัพย์สินอ วนอ๋อให้แ่เหมินลู่เอิน รวมถึร่าายอเา้วยเ่นัน
ระนั้นวามสัมพันธ์ระหว่านาับหย่หยวนหล็มิอาเรียว่าสามีับภรรยาไ้เ็มปานั หาะเรียว่าเป็นสหายพึ่พาันและัน็ไม่เิเสียทีเียว พวเาเหมือนู่้าึ่ทำารแลเปลี่ยนผลประโยน์ันอย่าลัว่าหา
“หลายวัน่อน พระายาเยบอหม่อมันว่าอยาื่มสุรามอท้อ” หลินฮุ่ยเอ่ยทำลายวามเียบ พลาเล้าเรือนผมอ พระายาเป็นมวยสู แล้วเสียบปิ่นนนระเ็นลไป “เมื่อเ้าอนเินผ่านโรรัว อท้อท้ายวนอ๋อบานสะพรั่แล้วนะเพะ”
“เ่นนั้นหรอหรือ”
“อท้อผลิบานามเสียยิ่ว่าปี่อน้วยเพะ” หลินฮุ่ยยับรอยยิ้มบาเบา ่อย ๆ หยิบสร้อยไ่มุล้ำ่าสวมลบนอาวเนียนอพระายา “หม่อมันะบอให้โรรัวัเรียมสุราับนมินเล่นีไหมเพะ”
เหมินลู่เอินพยัหน้า้า ๆ ปล่อยให้หลินฮุ่ยสวมอาภร์ฟ้าระ่าปัลายนระาบนเรียบร้อยี แล้วหมุนัวรอบหนึ่ ะเหม่อมอภาพสะท้อนบนระทอเหลือ ทุอย่าบนร่าายอนายัูีเหมือนทุวัน มันล้วนแ่เป็นสิ่ที่พระายาอ๋อวรไ้รับอย่าถู้อ
แน่นอนว่ามันย่อมไม่ผิอะไร หาเหมินลู่เอินะลุ่มหลอล้ำ่าพวนี้อยู่พอสมวร
นาเลื่อนมือสัมผัสสร้อยอไ่มุและปิ่นนนระเ็น พลาหลับาลอย่าเื่อ้า ภาพวหน้าเปรอะเปื้อนหยน้ำาอ หย่หยวนหลในวามฝันายัลาหัวสมออเหมินลู่เอินอีรั้
“บอโรรัวัเรียมสุราและนมินเล่นเผื่อท่านอ๋อ้วย็แล้วัน”
เหมือนว่านาะสสารหย่หยวนหลึ้นมาอีแล้ว มัน่าเป็นนิสัยเสียยาะแ้ไริ ๆ ้วย
ลิ้นิยายนะะ อนนี้ำลัอยู่ใน่วลราา้วย่ะ !
ความคิดเห็น