คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทเก้า - 2
“เ้าปล่อยให้เารอนานแ่ไหนแล้ว” เหมินลู่เอินถามเสียราบเรียบ ะ้าวเท้ารไปยัเรือนรับรออย่ารวเร็ว โยมีหลินฮุ่ยอยเินามหลัไม่ห่าาย “่อให้เป็นเพีย่าัเย็บอาภร์ ็ใ่ว่าเาะสมวรถูปิบัิเ่นนี้”
“หม่อมันเห็นพระายาพูุยับอ์ายหอยู่นาน เลยมิล้าเ้าไป—”
หลินฮุ่ยยัล่าวไม่ทันบ นา็โบมือไปมา “่าเถอะ”
ยามผลับานประูให่เ้าไปในเรือนรับรอ ายหนุ่มรูปร่าสูให่็ยับลุึ้นทำวามเารพเหมินลู่เอินอย่ารวเร็ว วหน้าาวเนียนอันุ้นาอเา่อย ๆ แหนมอนา
“ถวายบัมพระายาพ่ะย่ะ่ะ”
“ามสบายเถอะ” นาล่าว พลาหอบหายใเล็น้อย ะทิ้ัวนั่ลบนเ้าอี้ัวามลาห้อรับรอ ่อน้อไปยัวาเรียวยาวออีฝ่าย
‘เหมาเินโม่’ ือ่าัเย็บอาภร์ฝีมือี ที่ทำานให้ับฮูหยินให่อเสนาบีมามาย ระทั่บรราอ์หิยัเรียใ้านเาอยู่เป็นประำ แน่นอนว่าเาเอ็เยัอาภร์ให้นาสมัยยัเป็นเพียุหนูเหมินแห่วนแม่ทัพบูรพา ลอนลายเป็นพระายาเอออวิ๋นินอ๋อ
“เปิ่นหวาเฟย้อารอาภร์ัวใหม่ สำหรับเทศาลหยวนเียว [2] ”
“พระายามีแบบในใหรือไม่พ่ะย่ะ่ะ”
เหมินลู่เอินพยัหน้าหนหนึ่ วาลมโูเลื่อนลอยเล็น้อย ะล่าวออมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา “เมื่อหลายวัน่อน วามสัมพันธ์บาอย่าไ้บลไป…” ในที่สุหย่หยวนหล็สามารถัารับวามรู้สึ่อหลี่เหมยฮวา “ะเียวัน มัน็อาหมายถึารเริ่ม้นใหม่สำหรับเปิ่นหวาเฟย ันั้นึอยาไ้อาภร์สีสันสใส มิ่าาอท้อที่เบ่บานลาฤูใบไม้ผลิอันอบอุ่น”
เหมาเินโม่หลุบา่ำล “พระายาเปลี่ยนไปอีแล้ว”
“เปิ่นหวาเฟยเิบโึ้น่าหาเล่า”
ย้อนมอูแล้ว ในปีนี้นา็ะอายุรบสิบแป ล่วเลยสู่ปีที่สามอารเป็นพระายาเอ ยิ่ว่านั้นรัสามเส้าระหว่าหย่หยวนหล หลี่เหมยฮวา และหย่อินหล็ล้ายะบลเ็มที
มันสมวรอย่ายิ่แ่ารเริ่ม้นใหม่ สำหรับนาและหย่หยวนหล—รอบรัวอเรา
่าัเย็บเหมายยิ้ม เริ่มวัรอบัวอเหมินลู่เอินามหน้าที่ ่อนเาะมวิ้วเ้าหาันเล็น้อย ยามพบว่าพระายาผอมลอีแล้ว ปี่อนว่าผอมมาแล้ว ปีนี้ลับผอมยิ่ว่าเิม อย้ำถึสุภาพอันย้ำแย่
“ท่านเอมาราอเปิ่นหวาเฟยบ้าหรือไม่” เหมินลู่เอินถามทำลายวามเียบสบ พลายเรียวแนึ้นอีนิ ะสายวััวทาบลบนเรือนร่า “เมื่ออน้นปี ท่านน่าะไ้ัอาภร์ัวใหม่สััวให้ท่านแม่มิใ่หรอหรือ”
เหมาเินโม่ส่ายหน้า “ระหม่อมมิไ้พบฮูหยินให่นานแล้ว รั้ล่าสุ็เพียัอาภร์ัวใหม่ให้ฮูหยินรอับท่านแม่ทัพเหมิน”
“อือ…” นาเปล่เสียราอบรับในลำอเบา ๆ แล้วปิเปลือาลอย่าเื่อ้า
“พระายาไม่ไ้ิ่อับฮูหยินให่เลยหรือพ่ะย่ะ่ะ”
“ท่านัอาภร์ให้เปิ่นหวาเฟยนับแ่วัยเยาว์ ย่อมระหนัีอยู่แล้วว่าเปิ่นหวาเฟยับมาราเป็นเ่นไร”
เหมาเินโม่นิ่เียบล พลาเ็บสายวััวลในระเป๋าหนั านั้น้าวถอยหลัออมายืนในำแหน่อันเหมาะสมอย่าระมัระวั
“่วยัอาภร์ให้มาราอเปิ่นหวาเฟยสัุ้วยเถอะ เอาเป็นสีอมู่านอันโเ่นน่าะเหมาะับท่านแม่ไม่น้อย”
“ระหม่อมเ้าใแล้ว พระายาับฮูหยินให่ะไ้รับอาภร์ัวใหม่่อนานเทศาลหยวนเียว”
เหมินลู่เอินพยัหน้า “ลำบาท่านแล้ว ไปเถอะ”
“อบพระทัยพระายา”
ลับาแผ่นหลัอเหมาเินโม่ หลินฮุ่ย็่อยเปลี่ยนถ้วยน้ำาแ้วใหม่แ่นายหิแห่วนอ๋ออย่าระมัระวั แลเห็นแววาหม่นหมออพระายาที่สะท้อนบนผิวน้ำาอย่าัเน
“หาฮูหยินให่ไม่ยอมรับอาภร์าพระายาะทำอย่าไรีเพะ”
เหมินลู่เอิน่อย ๆ ยเรียวาสอ้าั้ันเ่าบนเ้าอี้ัวาม แล้วแนบวหน้าามลไป ะอบอย่าเลื่อนลอย “็เหมือนับทุที ะร้ายีอย่าไร วามสัมพันธ์ที่เรียว่ารอบรัวนั้นัายามาที่สุ”
“…”
“ในอี้าเยเป็นวามผิหวัที่ทำลายวามหวัอท่านแม่นย่อยยับ็ริ ทว่าอนนี้ทุอย่าเปลี่ยนไปแล้ว ้าลายเป็นพระายาเอออวิ๋นินอ๋อ เป็นลูสะใภ้ที่ฝ่าบาทโปรปรานนหนึ่ แทบะมีอำนาเหนือวนแม่ทัพบูรพา”
“…”
“้า็เพียแ่ทำในสิ่ที่นเป็นลูสมวรทำเท่านั้นเอ”
เพราะทุอย่าล้วนเปลี่ยนไปแล้ว นาเิบโน้าวเินาุเิม ันั้นแล้ว ท่านแม่็วร้าวเินไป้าหน้าไม่่าัน
เสมือนอไม้ามที่เบ่บานอีหนหนึ่
เพลิพิโรธอหย่านสือฮ่อเ้ำลัแผเผาวัหลวนมอไหม้ หลัาอ์ายรอเมินเย่อโอรสสรร์ และยัเินหน้าไปมาหาสู่หลี่เหมยฮวาที่วนเสนาบีอยู่เป็นประำ ทำราวับหย่านสือฮ่อเ้เป็นเพียธาุอาาศไร้่า เหล่าุนนาทั้หลาย่าไม่มีใรล้าสู้หน้าฝ่าบาทในยามนี้ ไม่มีใรอยาเป็นัวทสอบวามพิโรธอฝ่าบาท ันั้นหย่หยวนหลึอยู่ิวนเป็นพิเศษ
เหมินลู่เอินพลาารูอบัวเบ่บานลาฤูร้อน เพราะอาารป่วย ว่าะีึ้นเวลา็ล่วเลยมาถึปลายฤูร้อนเสียแล้ว สุท้ายเลยทำไ้เพียฝนแท่หมึให้หย่หยวนหล แล้วมอูเาัลายมือ
ลายมืออหย่หยวนหลนั้นยอเยี่ยม นอาลายเส้นสละสลวย เายัเียนไ้เป็นระเบียบเรียบร้อย ระทั่ท่วท่าวัปลายพู่ันยัามไร้ที่ิ มอูแล้ว็เพลิเพลินไม่น้อย
นาโลหัวลหนหนึ่ พลาเท้าามอูเา้วยสายาหวานหยาเยิ้มนน่านลุ หย่หยวนหลที่สัมผัสถึมันรีบวาพู่ันลอย่ารวเร็ว ่อนม้วนระาษัลายมือเ็บลในหีบามลำับ
“หม่อมันเอ็เยอยาลอเียนูบ้า ทว่าลายมือลับสวยามเทียบท่านมิไ้เลยสันิเียว”
หย่หยวนหลเผยอยิ้ม แล้วหลุบมอเหมินลู่เอิน้วยสายาราบเรียบ “เ้าเอาแ่เียนลายเส้นามในเอ ะเอามาเทียบับเปิ่นหวาไ้อย่าไรัน ?”
“…”
“หาเ้าเียนามแบบแผน เทียบเียเปิ่นหวาไ้มิยานัหรอนะ”
เหมินลู่เอินยับยิ้มบาเบา ่อย ๆ ทิ้ัวนั่ลบนัอุ่นอหย่หยวนหลอย่าแนบเนียน ่อนะถูเายมือโอบอรอบเอวบอบบาเอาไว้หลวม ๆ
“ใล้ะถึเทศาลหยวนเียวแล้ว เ้าอยาไ้อะไรหรือไม่ โมไฟที่เปิ่นหวามอบให้เมื่อปี่อน็ไม่สมประอบเ็มที…” หย่หยวนหลล่าวเสียราบเรียบ พลาุวหน้าลบนออาวเนียนอนา “เปิ่นหวารู้ว่าเป็นฝีมือน้อหที่ทำมันพั ันั้นเปิ่นหวาเลยอยาเยให้เ้า เอาเป็นอันที่สวยและประีว่าเิมีหรือไม่”
นาส่ายหน้าเบา ๆ “เอาแบบเรียบ่ายแ่สีสันูาสัหน่อย็พอ เพราะภัยแล้เมื่อปี่อน ทำให้ฝ่าบาท้อเลื่อนเทศาลหยวนเียวมาั่วปลายฤูร้อนแทน หาหม่อมันเลือโมไฟอันที่สวยและประีว่าเิม บาทีฝ่าบาทอามอว่าวนอ๋ออพวเราฟุ่มเฟือยนั”
หย่หยวนหลหยุะัไปเล็น้อย ่อนเบือนหน้าหนีไปทาบานหน้า่าที่เปิออ “็เพียแ่เทศาลหยวนเียว ผ่านมาแล้ว็ผ่านไป…”
แม้นเาไม่ยอมเปิปาพู หาเหมินลู่เอิน็สัมผัสไ้ว่าสามีอนาไม่อบเทศาลหยวนเียวเลยสันิเียว หย่หยวนหลมัปิเสธเทียบเิาวัหลว านั้น็ลุัวอยู่ในวนภายในห้อหนัสืออันว้าให่ มีบ้าอย่าปี่อนที่เาพานาไปเที่ยวเล่นในานเทศาลประหนึ่สามันธรรมา
“ระนั้นท่านลับมิอบเทศาลหยวนเียวสันิเียว แม้นมันะผ่านมา แล้ว็เลยผ่านไป็ามที”
หย่หยวนหลบริมฝีปาอนเอเบา ๆ “่ารู้มาเสียริ” ยามล่าวบ็ลูบหัวเหมินลู่เอิน ทำราวับนาเป็นสุนััวน้อย “วันนี้มีเรือสำเภาาแว้น้าวมาเทียบท่า บาทีอามีโมไฟที่เ้า้อาร”
นาแหนหน้ามอหย่หยวนหลทันใ วาลมโทอประายมิ่าาเ็สาวไร้เียสา “หาหม่อมัน้อารมาว่าหนึ่อัน ท่านะยอมื้อให้หรือไม่”
หย่หยวนหลหลุบมอนา แล้วถอนหายใเบา ๆ “สมบัิในวนอ๋อทั้หมเป็นอเ้าแล้วยัไม่พอใอีหรือ หาเปิ่นหวาออเินให้เ้าเห็นทีนเอไม่มีเินเ็บเป็นแน่”
“แสว่าท่านะไม่ยอมื้อให้หม่อมัน ?”
“หาไม่เินสามอัน ็พอะื้อไ้อยู่…”
เหมินลู่เอินยับรอยยิ้มว้า ยมือโอบอรอบออเาเอาไว้แน่น “ถ้าอย่านั้นหม่อมันะื้อสามอันพอี็แล้วัน”
“… “
นามันหน้าไม่อาย!
****
สวัสี่ะ อนนี้อีบุ๊ำลัลราานะะ ื้ออนนี้ะุ้มมาเลย่ะ !
ความคิดเห็น