คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทสิบ - 1
แว้น้าวั้อยู่บนินแนที่อุมสมบูร์มาว่าแว้นหย่ พวเามีแร่ธาุและทรัพยารมามาย ไม่เพียสำหรับารออรบ พวอสวยามทั้หลายล้วนมาาแว้น้าว ันั้นารที่เรือสำเภาอแว้น้าวเทียบท่าึทำให้ลาริมายฝั่ึัเป็นพิเศษ เ็มไป้วยผู้นมามาย ไม่ว่าะเป็นนั้นสูหรือสามัน
เหมินลู่เอินับเาเลือสวมอาภร์สีาวเรียบ่าย ไร้ลวลาย หา็ทำมาาเนื้อผ้าอย่าี เพื่อไม่ให้ลายเป็นุสนใมานเินไป ระนั้น้วยรูปร่าอันโเ่นอหย่หยวนหลลับึูสายาหิสาวมามายลอสอ้าทา
อ์รัษ์ที่ิามออมา้วยมีเพียเล็น้อยเท่านั้น อาะำนวนไม่ถึสามน้วย้ำไป เพราะหย่หยวนหลเลียวามวุ่นวายเป็นที่สุ ทุราที่ออนอวนอ๋อ ึพยายามทำัวเรียบ่ายประหนึ่เป็นุายาระูลให่
เหมินลู่เอินยมืออแนเาเอาไว้ เมินเย่อสายาเอื่อมระอาอหย่หยวนหล “หม่อมันมิเยออมาเที่ยวเล่นริมายฝั่ หาหลทาลับวนไม่ถูแน่ เลย้ออแนท่านเอาไว้แน่น ๆ “
หย่หยวนหลหลุบามอนาเล็น้อย ะล่าวเสียราบเรียบ “่าหา้ออ้าเ่เสียริ วนแม่ทัพบูรพาอยู่ไม่ไลานี่ ไม่มีทาที่เ้าะไม่เยออมาเที่ยวเล่นริมายฝั่ ถ้าอยาอเปิ่นหวามานั็บอมาามร มิำเป็น้อโหให้มาวาม”
เหมินลู่เอินหยุปลายเท้าลทันใ นาเลือยืนนิ่ท่ามลาฝูนมามาย นหย่หยวนหล้อเหลียวหลัลับมามอ แล้วเินรมาหานาในที่สุ
“หยวนหล หม่อมันไม่เยโหท่านสัราเียว” นาเอ่ยเสียเย็นเยียบ วาลมโ้อมอเา้วยวามว่าเปล่าและเลื่อนลอย “เพราะมาราอหม่อมันเป็นนเ้มว ีวิในวัยเยาว์อหม่อมันึไม่เยออมาเที่ยวเล่นเลยสัหนเียว”
เาไม่เยเห็นเหมินลู่เอินโรธเือมา่อน อันที่รินา็แ่เยา มิไ้โรธเือเาสันิเียว ทว่าัวนอเหมินลู่เอินที่เห็นอยู่รหน้า นอาวามว่าเปล่าและเียวาย็ไม่เหลือสิ่ใอยู่เลย
“หามาราอเปิ่นหวายัมีีวิอยู่ บาทีนาอาเ้มวมิ่าามาราอเ้า็ไ้”
ไม่บ่อยนัที่หย่หยวนหละล่าวถึมาราอเา—อีฮอเฮาระูลเหอที่พ่ายแพ้่อสรามวัหลั แล้ว้อบีวิลภายในำหนัเย็น
อย่าไร็าม เมื่อหย่หยวนหลเอ่ยถึมาราอเา มันหมายวามว่านี่เป็นเรื่อละเอียละอ่อนที่ส่ผล่อเา หรือในอีวามหมาย็ือ เามิไ้อยาทำให้นาโรธเือ
่าเป็นวิธีารพูแสนอ้อมอมเสียริ
เหมินลู่เอินลอบถอนหายใเบา ๆ ่อนเินเ้าไปเาะแนเาามเิม ทำเสมือนมิไยีเรื่อ่อนหน้าสันิเียว ระนั้นหย่หยวนหล็ยัอยสัเสีหน้าอนาอยู่เป็นระยะ
เพราะหย่หยวนหลรัมาราอเามา ะเียวัน็เ็บแ้นหย่านสือฮ่อเ้เป็นที่สุ ้วยเหุนี้เาึปิบัิ่อนาเป็นอย่าี แม้นเาะไม่รันา็ามที
เินมาไลพอสมวรว่าะถึร้านายโมไฟ ัวร้าน่อน้าให่และโอ่อา ้านในถูแ่อย่าาม สิ่อำนวนมาเรียรายอย่าเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้นลู้าภายในร้านะเยอะมาพอสมวร
เหมือนว่าหย่หยวนหละรู้ัับเ้าอร้าน ยามเห็นเายืนอยู่รหน้าประูร้าน็ถู้อนรับเป็นอย่าี ายนนั้น้มหัวลเล็น้อยเป็นารแสวามเารพ เมื่อสัเเห็นสายาที่มอมาอเหมินลู่เอิน
“ไม่ทราบว่านายท่าน้อารอะไรอรับ”
หย่หยวนหลเหลือบมอนา พลาเลี่ยเส้นผมปรวหน้าามออ “ภรรยาอ้าอยาไ้โมไฟสัสามอัน นา้อารอันที่เรียบ่ายสัหน่อย สีสันูาเล็น้อย แ่ไม่โเ่นเินไป”
เ้าอร้านโมไฟพยัหน้า ่อนเินนำเ้าไปในร้านอย่ารวเร็ว เ็ประำร้านเรียมะันนออห่าหย่หยวนหล หาเาลับยมือห้ามเอาไว้่อน พลาอบุมมืออเหมินลู่เอินแน่น เพื่อให้แน่ใว่านาะไม่หลไปับฝูน
โมไฟามำนวนมาเรียรายอยู่รหน้า บ้าประับแ่้วยทอลุลายอเหมย บ้าประับ้วยอัมีวาววับ เพียโมไฟอันเียว็เท่าับ่าอาหารอสามันราว ๆ สามเือนไ้แล้ว ระนั้นนมามายลับยัอยาไ้ และนั่นรวมถึนา้วยเ่นัน
แม้นะบอว่าเรียบ่าย แ่็ฟุ่มเฟือยมาเหลือเิน
หย่หยวนหลสนใโมไฟประับ้วยทอลุลายอเหมยเป็นพิเศษ หามันลับอยู่ห่าออไปพอสมวร เนื่อาถูวา้วยาั้น
“ท่านไปเถอะ หม่อมันสนใโมไฟประับอัมีมาว่า หม่อมันะยืนเลืออยู่รนี้ แล้วรอนว่าท่านะลับมา”
เามอนาอยู่ะหนึ่ ่อนพยัหน้า แล้วเินปลีัวออไป้วยท่วท่าส่าามเ่นเย
เหมินลู่เอินเลือูอยู่สัพั ็พบว่าถูใโมไฟที่ทำาอัมีสีแราวหยาโลหิ ทว่าลับถูายหนุ่มนหนึ่หยิบมันัหน้านาไปเสีย่อน
ายผู้นั้นสวมอาภร์สีเียวอ่อน ปัลาย้นไผ่ รูปร่าอเาสูให่ แม้นท่วท่าไม่ส่าามเท่าหย่หยวนหล แ่ลับน่ามออยู่มาทีเียว ยิ่เห็นวหน้าาวเนียนที่ประับรอยยิ้มน้อย ๆ นั่น เื่อเลยว่าสรีมามายถูเา่วิหัวใไป
นาผละัวออาเาสาม้าว เลือปล่อยโมไฟอันนั้นให้เา แล้วเลือเป็นอันอื่นแทน
“้าเป็นนัวี เห็นแววาอุหนู็ถูใยิ่นั มิไ้เนาะแย่โมไฟาุหนูเลยสันิ”
เหมินลู่เอินหลุบมอเา “เปิ่นหวาเฟยหาไ้ถือสาหาวาม ุายเป็นนหยิบโมไฟอันนั้น่อน ็ถือว่าเป็นอุายอย่าถู้อ”
เาะัไปเล็น้อยับำแทนนเออนา หารอยยิ้มลับยับว้าึ้น มิไ้มีวามเรลัวใ ๆ อย่าไร็าม เหมินลู่เอินมอผ่านเาไป พลาเหลือบมอหย่หยวนหลที่ยืนเลือโมไฟอยู่
“ัวท่านไม่่าาุ๊าระเบื้อเลือบอันลวเปล่า แม้นภายนอสมบูร์แบบ หาภายในลับไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย แบบนั้นร่าายถึย่ำแย่เินว่าะรัษา ่อให้เป็นหมอเทวา็ามที”
“…”
“หาะล่าวว่าท่านไม่ศรัทธา่อพระพุทธอ์็พูมิไ้เ็มปานั เพราะสอมือนั่นยัล้าับธูป หรือะล่าวว่าท่านไม่ไยี่อสรวสวรร์็มิไ้อี เพราะในใอท่าน็ยัเว้าวอนอยู่ไม่น้อย”
“…”
“หรือว่าท่านะเป็นผู้ถูเลือาเหล่าปวเทพันนะ?”
ให้ายเถอะ
นาหลุบมอเา้วยสายาเย็นเยียบ เลือะนิ่เียบ แล้วหันหลัเินหนีไปอีทา ทว่าายผู้นั้นลับหาล้าับายแนอาภร์อนาเอาไว้
“มาเป็น้นแบบให้บทวีอ้—”
น้ำเสียอเาาหายไปอย่ารวเร็ว ยามหย่หยวนหลยมือบีบหัวไหล่ออีฝ่าย แล้วผลัเหมินลู่เอินหลบอยู่้านหลันเอ
“ล่วเินพระายาอ๋อ้อโทษโบยมิ่ำว่าสี่สิบไม้ อยารู้นัว่าเ้าะยัล้าเอาพระายาอเปิ่นหวาไปเป็น้นแบบในบทวีอีหรือไม่ ?”
****
สวัสี่ะ อนนี้อีบุ๊ำลัลราานะะ ื้ออนนี้ะุ้มมาเลย่ะ!
ความคิดเห็น