คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทสิบสอง - 2
หลี่เหมยฮวาเป็นสรีรูปร่าบอบบาแ่สูเพียว วหน้ารูปไ่อนามัประับรอยยิ้มไร้เียสา เ่นเียวับแววาลมโเปล่ประายวาววาม เส้นผมำลับปล่อยสยายปั้วยปิ่นหยอย่าเรียบ่าย ระทั่อาภร์ยัเป็นสีาวนวลไร้ลวลาย มอภายนอ่าไม่่าาเทพเียนนาหนึ่ ้วยวามามระับนี้ ไม่แปลหาอ์ายรอะหลนาหัวปัหัวปำ
ย้อนมอลับมาูเหมินลู่เอินแล้ว ่าแ่าโยสิ้นเิ นามัสวมอาภร์สีแสปัลายนระาบ เรือนผมเล้าเป็นมวยสูปั้วยปิ่นระย้าอันแสนน่ารำา แม้นวหน้าะามไม่่าาหลี่เหมยฮวา แ่วามเยอะเินไปอารแ่าย ็ทำให้อีฝ่ายโเ่นว่ามาทีเียว
ทว่านั่นเป็นเรื่อที่ไม่สามารถแ้ไไ้ เพราะเหมินลู่เอินือพระายาอ๋อ นามิใ่สามันเหมือนหลี่เหมยฮวาอีแล้ว
“มีอะไร็ว่ามาามร เปิ่นหวาเฟยมิไ้มีเวลาว่าให้เ้าทั้วันหรอนะ” เหมินลู่เอินล่าวเสียราบเรียบทำลายวามเียบสบ หาแววาอันเย็นเยียบอนาลับทำให้อวี้ที่อยลอบสัเทุอย่าหลุบาลอย่ารวเร็ว
อวี้แม้นะเารพและให้เียรินาในานะพระายาเอ แ่เา็เป็นันทีผู้ื่อสัย์อหย่หยวนหล หาใ่นอนาไม่
“หม่อมัน้อารพบท่านอ๋อเพะ” หลี่เหมยฮวา่อย ๆ เอ่ยอย่าใเย็นและนอบน้อม วาลมโอนาล้ายประับรอยยิ้ม ทว่าแววาลับเยาเป็นที่สุ เห็นไ้ัว่านามอไม่เห็นเาหัวอเหมินลู่เอินสันิเียว
“ใล้เทศาลหยวนเียวแล้ว หยวนหลไม่มีเวลาว่ามานานั้น เ้า้อารอะไร็พูับเปิ่นหวาเฟยมาามร หรืออยาให้เปิ่นหวาเฟยส่เ้าลับวนเสนาบีเสียอนนี้เลยีไหม?”
หลี่เหมยฮวาบริมฝีปาอนเอเบา ๆ หาเพียเท่านั้น็ห่อเลือนแลูน่าสสาร ประหนึ่เหมินลู่เอินำลัรัแอีฝ่ายอยู่ไม่มีผิ
นาลอบถอนหายใยาวเหยีย ะเหม่อมอหลี่เหมยฮวาที่นิ่เียบไม่ยอมพูาอะไร แผ่นหลับอบบา่อย ๆ เอนพิับพนั้านหลั พลายมือเท้าามอหลี่เหมยฮวา้วยสายาเย็นา
“เ้า็แ่ิอยาะใ้หยวนหลเป็นไม้ันหมาั่วราว เพราะลัวว่านเอับมาราะเือร้อนไปมาว่านี้” เหมินลู่เอินล่าวเสียเบื่อหน่ายอย่าถึที่สุ นาเอื้อมมือหยิบถ้วยน้ำาอุ่นร้อนมาถือไม้ในอุ้มมือาวเนียนอนเอ “แม้นฝ่าบาทพิโรธถึเพียนั้น อ์ายรอ็ยัไม่หยุไปหาเ้า เลือแสวามรัอย่ารไปรมา ทว่าฝ่าบาทโปรปรานอ์ายรอยิ่ว่าใร มีหรือะล้าลไม้ลมือรุนแร เหยื่อในวามพิโรธอฝ่าบาทรานี้ย่อมเป็นเ้าับมาราเสียมาว่า แบบนั้นถึไ้พยายามหาที่พัพิอย่าหย่หยวนหล”
หลี่เหมยฮวาำลัเบิาว้า ไม่าิสันิว่าเหมินลู่เอินที่แสนืานนั้นะสามารถอ่านวามิอนาออทั้หม แล้วยัล้ามอมา้วยสาวาเย็นเยียบ เสมือนว่าหลี่เหมยฮวาไ้พบัวนอันแท้ริออีฝ่าย
“เ้าอยาไ้ำแหน่ไหนละ? พระายารอยาเินไปหน่อย แ่อนุอุ่นเีย็พอะมีโอาสอยู่บ้า” ว่าแล้วเหมินลู่เอิน็ยับลุเินเ้ามาใล้ ่อนโน้มายลระิบ้าใบหูอย่าแผ่วเบา “แ่ว่านะหย่หยวนหลมิใ่นโ่ เปิ่นหวาเฟยเอ็มิใ่นเลา นาเ้าับมารายัเือร้อนมิไ้ แล้วเ้าิหรือว่าเปิ่นหวาเฟยะปล่อยวนอวิ๋นินอ๋อ้อเือร้อนเพราะเรื่อนี้”
หลี่เหมยฮวามิไ้ื่นระหน นาถอยเท้าหนีไปสาม้าว็ริ หาลับมอเหมินลู่เอิน้วยแววาแ็ร้าวเสียยิ่ว่าอะไรี
ใ่แล้ว หลี่เหมยฮวามิใ่นโ่ นาระหนัีว่าหย่หยวนหล้อมอออว่านาิใ้เาเป็นไม้ันหมาั่วราว สิ่เียวที่ทำให้หลี่เหมยฮวาหน้า้านมาเหยียบวนอ๋อวันนี้ ็เพียเพราะนามั่นใว่าหย่หยวนหลรันามาพอที่ะยอมทำามำอร้อ
“อย่าิว่าเ้าลาอยู่เพียนเียว แล้วนอื่นะโ่เลาเบาปัาไปเสียหม”
หลี่เหมยฮวาหอบหายใเ้า้า ๆ ่อนพยายามอธิบายเสียนุ่มนวล “นอามาราแล้ว หม่อมันำเป็น้อปป้อเ็ยาไร้ าวบ้านไร้โอาสเหล่านั้น และอ์ายรอ…”
เหมินลู่เอินยถ้วยน้ำาึ้นเหนือศีรษะอนเอ วาเรียวยาวอนาสะท้อนับแสอาทิย์ยามเย็น ะหยน้ำา่อย ๆ ไหลราเส้นผมยาวสลวยและอาภร์ ท่ามลาวามื่นระหนอหลินฮุ่ยและอวี้
“สิ่ที่เ้าทำ็แ่ารเอาีเ้าัวเอ แล้ว็สาอเสียใส่นอื่นที่ไม่ปิบัิเหมือนัน็เท่านั้น เินที่เ้าเอาไปบริา่วยเหลือนมามาย็มาาอ์ายรอ หาถามว่าอ์ายรอเอาเินมาาไหน เา็แ่เบิาท้อพระลัหลว เพื่อให้เ้าทำทานสร้าื่อเสีย ่อนะสาโลนเน่าเสียใส่นั้นสูทั้หลาย รวมถึทำลายระบบารปรอที่สมวรแ้ไอย่าแท้ริ มิใ่แ่เอาินปาหน้าให้มันบ ๆ ไป”
“…”
หลี่เหมยฮวายืนนิ่ วาลมโวาวโรน์ะมอเหมินลู่เอิน ปลายเล็บ่อย ๆ ิลาบนอาภร์อนเอเพื่อสะลั้นอารม์เอาไว้ นาพยายามหอบหายใเ้าอออีหน หาเหมินลู่เอินลับไม่แยแสอะไรอี
ถ้วยน้ำาอุ่นร้อนร่วหล่นบนผืนหินอ่อนนแระาย ่อนหลินฮุ่ยะรีบนำผ้านวมมาลุมายพระายาอนเอาไว้ มิ่าาอวี้ที่พยายามวบุมสถานาร์ให้อยู่ภายใ้วามสบ
“สุ่หนูหลี่ลับวนะ เปิ่นหวาเฟยอยาพัผ่อนเ็มที”
นา้มมอร่าายเปลือยเปล่าอนเอใ้ผิวน้ำนิ่สบ ลีบอุหลาบำล้ถูโปรยปรายลมาเป็นำนวนมา าม้วยพวน้ำอบลิ่นหอมทั้หลาย เส้นผมยาวสลวยแผ่สยายทั่วถัน้ำ เรียวาามเปลือยปล่อย่อย ๆ เหยียว้าออไปเล็น้อย
“เ้าออไป่อนเถอะ ้าอยานอนเล่นในน้ำอย่าสบสัหน่อย” นาล่าวับหลินฮุ่ย หาสีหน้าออีฝ่ายลับเ็มไป้วยวามไม่ยินยอม ระนั้นหรือะล้าัำสั่อเหมินลู่เอิน
เพียไม่นานห้ออาบน้ำว้าให่อวนอ๋อ็เหลือแ่นาามลำพั เหมินลู่เอินเริ่มสาเส้นผมำลับอย่าเื่อ้า พยายามทำให้มันลับมาสะอาและลิ่นหอมมาที่สุ หลัาถูน้ำาราหัวเสียนเปียปอนไปหม
หรือว่าบาทีนาะลแรมาเินไปันนะ?
แ่นที่เหมือนเทพเียนอย่าหลี่เหมยฮวา หานาไม่เล่นบทบาทระทำนเอ มีหรือว่าผู้นะไม่รหา เิื่อเสียอนาย่อยยับึ้นมา ระทบวนอวิ๋นินอ๋อไม่น้อย
ะอย่าไร นา็เลือทำในสิ่ที่สมวรทำและอานับว่าถู้อ…
“รู้สึเหนื่อยึ้นมาบ้าหรือยั” หย่หยวนหลถามเสียเยา ะเลื่อนายเ้ามาในห้ออาบน้ำอย่าเียบเียบ แล้วทิ้ัวนั่บริเวอบถัอาบน้ำ เพื่อเหม่อมอหน้าเหมินลู่เอินอย่ารไปรมา
“ร่าายอนเอรู้ัถนอมมันบ้าหรือไม่ น้ำาถ้วยนั้นใ่ว่าเย็นเียบเสียที่ไหน เิวหน้าเสียโมึ้นมาะทำอย่าไร?”
“…”
“อีอย่าเ้าเป็นถึพระายาเอ ปริวามอทนอเ้าสูว่านี้มา หารานี้ลับน้อยนิ นาเอาถ้วยาราหัวนเอ แล้วยัทำแอี ถ้วยา็นับเป็นสมบัิอวนอ๋อนะ และสมบัิอวนอ๋อ็เป็นอเ้าทั้หม อย่าลืมเสียละ”
เหมินลู่เอินวัามอเาอย่านิ่สบ ่อนเอื้อมมือสัมผัสวหน้าหล่อเหลาอหย่หยวนหล แม้นฝ่ามืออนาะเปียื้น ทว่าเาลับไม่รัเียสันิเียว
“ไม่ว่าะเป็นเ้าหรือเปิ่นหวา พวเราเอ็ล้วนบริาทานมิ่าาหลี่เหมยฮวา”
นาระุยิ้มเล็น้อย มอแววาเรียบเยอหย่หยวนหล “หม่อมันเลียที่สุ็รที่ท่านอบโหนเอ เพื่อวามีวามอบอหลี่เหมยฮวา”
“…”
“ารบริาทานอพวเราับนามัน่าันอย่าัเน หลี่เหมยฮวานำเินส่วนให่มาาอ์ายรอที่เบิาท้อพระลัหลวอีที อีทั้ยัทำทานไม่รู้ับสิ้นลอปี ะ้าับท่านเลือทำทานเพาะอนที่ราสำนัไร้ประสิทธิภาพมาเินไป นถึุที่ไม่สามารถะรอาร่วยเหลือไ้อี ยิ่ว่านั้นท่านทำเพราะอยาทำ อที่พวเราบริาทั้หลายล้วนมาาเินอเราเอ ารที่มีนอย่าหลี่เหมยฮวาอยบริาทาน พยายาม่วยเหลือนมามาย ็ไม่่าอะไรับารปาหน้าินลบปัหาที่ราสำนัวระมอเห็น แบบนี้แล้วเมื่อไหร่ปัหานี่ะถูแ้ไันเสียที? หรือะ้อรอให้นอายันมาว่านี้?”
หย่หยวนหลนิ่เียบอีแล้ว เมื่อไหร่็ามที่นาล่าวถึหลี่เหมยฮวาในเิหนึ่ึ่ไม่ีเท่าไหร่นั เามัะนิ่เียบ แม้นไม่ปป้อหลี่เหมยฮวา แ่ใ่ว่าะเห็นีเห็นาม
เาอาแยแยะวามถู้อและวามผิออาันไ้็ริอยู่ แ่หย่หยวนหลเอ็มีหัวใที่มอบแ่หลี่เหมยฮวา
เหมินลู่เอินแ่นรอยยิ้มหยัน พลาผละมือออาวหน้าหล่อเหลาอเา แล้วเบือนหน้าหนีไปทาอื่นแทน “เหนืออื่นใ หม่อมันือพระายาเออวนอวิ๋นินอ๋อ ารปป้อวนแห่นี้เป็นหน้าที่ไม่อาหลีเลี่ยอหม่อมัน และหม่อมันเอ็ไม่ยอมให้หลี่เหมยฮวามาสร้าวามเือร้อนให้แ่รอบรัวอ—พวเรา”
หย่หยวนหลหยิบผ้าาวสะอา ่อนนำมันเ็ไปามเรือนผมยาวสลวยอนาอย่าเื่อ้า เาไม่ยอมอบรับหรือปิเสธใ ๆ เลือเ็เรือนผมอเหมินลู่เอิน่อไปเรื่อย ๆ ่อนะล่าวทำลายวามเียบอันน่าอึอัในที่สุ
“เ้าทำีแล้ว ทำไ้ีมาแล้วในานะอพระายาเอ แ่ว่า…” หย่หยวนหลโน้มัวลมาใล้วหน้าาม แม้นแววาอเาะอ่อนโยน หาสีหน้าลับไม่ปรารอยยิ้มใ ๆ “เปิ่นหวาะรับหลี่เหมยฮวาเ้ามาในวนอเรา”
เพียเท่านั้น เหมินลู่เอินเปล่เสียหัวเราะลั่น ่อนพยัหน้าหนหนึ่ แล้วล่าวถึสามรา “ี ี ียิ่นั!”
สวัสี่ะ อนนี้อีบุ๊ำลัลราานะะ ื้ออนนี้ะุ้มมาเลย่ะ!
หนัสือพระายาลู่เอินเล่ม 1 ำนวน 200 นแร ราา 350 บาทยัพอทันอยู่นะะสำหรับท่านที่สนใ สามามารถทั inbox เพมาเลย่ะ! ❤️❤️❤️
https://www.facebook.com/profile.php? id=100054864044223
หาทัเพไม่ไ้สามารถแอไลน์มาไ้่ะ pu.ta.wan.2244
ความคิดเห็น