คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทสาม - 1
ไม่บ่อยนัที่เหมินลู่เอินะทอมอท้อนภายามฟ้าสา สีอผืนฟ้าแ่าาอนบ่ายโยสิ้นเิ มันถูแ่แ้้วยสีเหลือปนน้ำาลราวับอำพัน มออีที็ับล้ายสีส้มอยู่บ้า ะวอาทิย์่อย ๆ เลื่อนประับบนท้อฟ้า ้อนเมาาวนวลลอยล่ออยู่ไม่ไล
เพราะเหมินลู่เอินเป็นพระายาอ๋ออมเียร้าน น้อยรั้ที่นาะื่นเ้ามาปรนนิบัิหย่หยวนหล และหาวันใที่นาื่นเ้ามาปรนนิบัิเา ย่อมหมายวามว่าเหมินลู่เอินยัมิไ้นอน
นายมือเท้าาับอบหน้า่า พลาเหลือบมอหย่หยวนหลที่ำลัหลับสนิทอยู่บนเียเล็น้อย ่อนหลุบามอบาแผลรเรียวแนที่ไ้รับารรัษาาหมอหลวเรียบร้อยแล้ว แม้นมิใ่แผลลึทิ้ร่อรอย ะเียวัน็มิใ่บาแผลื้นเินเินมอ้าม
ันั้น่อนหน้านี้ประมาหนึ่ั่วยาม [1] นาเลยบอให้หลินฮุ่ยไปามหมอหลว เหลือแ่ปรนนิบัิหย่หยวนหลอนื่นนอน และส่เาเ้าร่วมประุมว่าราารเ้า็เป็นอันหมหน้าที่อ พระายาเอ
เหมินลู่เอินเปิปาหาวอย่าไร้มารยาท พลาเหยียเรียวายาวออไป้วยวามเียร้าน ่อนพยายามัวหาวามอบอุ่นภายใ้อาภร์ัวนอ ถึะล่วเลยเ้าสู่ฤูใบผลิ ทว่าอาาศยามเ้า็ยัหนาวเย็นเินไปสำหรับนาอยู่ี
บาทีแล้วนาอาปรนนิบัิหย่หยวนหลไม่ไหว และไม่มีปัาะส่เาเ้าวั้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน เหมินลู่เอินเหนื่อยเินไป ร่าายถึีำัเินว่าะฝืนทน่อไปไ้อี
นา่อย ๆ ปิเปลือาล้วยวามอ่อนล้า เส้นผมยาวสลวยแผ่สยายทั่วั่ไม้ ะอาภร์ัวนอเลื่อนหล่นลมาถึลาหลั สายลมหนาวเย็นพัผ่านผิวายาวเนียนเป็นระลอ ระนั้นเหมินลู่เอินลับทำไ้เพียัวเ้าันยิ่ว่าเิม ่อนผ้านวมหนาะถูปลุมลบนร่าายบอบบาอนา
วาเรียวยาวลืมึ้นมอหน้าหย่หยวนหล แม้นราบน้ำายัหลเหลืออยู่ไม่น้อย ทว่าสีหน้าอเาีึ้นว่าเมื่อืนพอสมวร ถึริมฝีปาบาเียบะปิสนิท ไม่ยอมียิ้มให้นาเลย็าม
“เหมินลู่เอิน สิปัาอเ้าเอ็ถถอยลเหมือนัน” หย่หยวนหลล่าวเสียราบเรียบ วาำลับทอประายล้อเลียนนาอยู่หลายส่วน “เียนอนอุ่น ๆ มีให้นอนลับไม่ยอมนอน ระเสือระสนมานอนบนั่ไม้ หาไม่สบายึ้นมา อย่าหวัเลยว่าเ้าะไ้ื่มสุรามอท้อไปลอฤูใบไม้ผลิ”
เหมินลู่เอินยับรอยยิ้มบาเบา เสมือนว่าำพูอเา มิสามารถทำอะไรนาไ้สันิเียว “หม่อมันำลัิว่า หาสาผมให้ยุ่เหยิสัหน่อย แล้วีรอยยิ้มว้าะแสอาทิย์ยามเ้าระทบใบหน้า มันะูเย้ายวนในสายาอท่านหรือไม่”
“…”
นามันหน้า้านและไร้ยาอายเินไปแล้ว!
“นี่ หยวนหล” เหมินลู่เอินเปล่เสียเรียเาอย่าแผ่วเบา พลาโลหัวลหนึ่รา “ียิ้มให้หม่อมันหน่อยมิไ้เลยหรือ”
หย่หยวนหละพริบารั้หนึ่ เรียวิ้วมวเ้าหาันอย่าไม่เ้าใ ทว่าภรรยาผู้ไร้ยาอายอเาลับมอมัน้วยรอยยิ้มว้ายิ่ว่าเิม
“หม่อมันอบรอยยิ้มอท่านมาที่สุเลยละ…”
อนนั้นเหมินลู่เอินำลัียิ้มว้า เป็นัหวะเียวันับแสสว่าสาส่อผ่านวหน้าาม วาเรียวยาวทอประายวาววามราวสีออำพัน เส้นผมำลับอันยุ่เหยิอนาปลิปลิวไปามสายลม
่าูเย้ายวน…เหลือเิน
เหมินลู่เอินมิไ้ลืมาื่นอนบ่ายอวันนั้น นาหลับใหลไปนานถึสามวันเ็ม ว่าะไ้สิลับืนมา าลเวลา็ล่วเลยผ่านไป ลีบออท้อปลิวไสวทั่วท้ายวนอ๋อ ลิ่นหอมหวานลอยอบอวล มันวรเป็นารลืมาื่นที่น่ายินี ทว่าวหน้าอ หลินฮุ่ยลับเ็มไป้วยราบน้ำา รอบเียว้าให่ถูรายล้อมโยหมอหลวาวั
หย่หยวนหลเหม่อมอมาที่นา แววาอเาสั่นไหวเล็น้อย พร้อมถอนหายใยาวเหยีย เหมินลู่เอินพยายามยับยิ้มให้เา ระนั้นนา็ยัมิไ้รอยยิ้มอบลับมาเ่นเิม
เมื่อลายเป็นเ่นนั้น เหมินลู่เอินรู้สึผิหวัเล็น้อย นา่อย ๆ หุบรอยยิ้มว้าล แล้วุวหน้าลบนผ้านวมหนาอย่ารวเร็ว
อันที่ริหย่หยวนหลมิไ้้อาระเมินเยนา เพียแ่ เหมินลู่เอินพึ่รอลับมาาวามายอีรั้ ยิ่ว่านั้นหมอหลวยัไม่สามารถรับรออาารป่วยใ ๆ อนาไ้ ท่ามลาสถานาร์เ่นนี้ เาที่เป็นสามีอเหมินลู่เอินอย่าถู้อะียิ้มว้าไ้อย่าไรัน ?
ลอเวลาสามปีสำหรับารเป็นสามีอนา หย่หยวนหลใ่ว่าะไม่เยรับรู้ถึอาารป่วยเรื้อรัที่อยัินร่าายเหมินลู่เอิน เพียแ่ปีแร เายัิว่ามันมิไ้ร้ายแรอะไรนั ิว่าเป็นอาารป่วยทั่วไปอุหนูในห้อหอที่แทบะไม่เยออแรทำอะไร อีทั้ เหมินลู่เอิน็เอาแ่ียิ้มว้าหน้าาเย ย่อมไม่แปลอะไรเลย หาเาะเ้าใเ่นนั้น
ทว่าหลัาเห็นนาล้มป่วยเือบทุรั้ที่อาาศเปลี่ยน รวมถึทรมานมาึ้นเรื่อย ๆ หย่หยวนหล็เ้าใในที่สุว่าอาารป่วยอเหมินลู่เอินร้ายแรว่าที่ิ ยิ่ว่านั้นบรราหมอหลวยัไม่สามารถหาสาเหุแท้ริอารป่วย ทำไ้เพียประับประออาารอนาเท่านั้น
หย่หยวนหลลอบถอนหายใยาวเหยีย ่อนุเ่าล้าอบเีย แล้วเลิผ้านวมหนาึ้นามลำับ เผยให้เห็นวหน้าแ ระเรื่อเพราะพิษไ้อนา
เหมินลู่เอินพยายามหอบหายใอย่ายาลำบา หยาเหื่อมามายไหลอาบวหน้าาม ระนั้นนาลับพยายามมอเา้วยสายาัพ้ออย่าถึที่สุ
“ียิ้มให้หม่อมันหน่อยมิไ้เลยหรื—”
ยัไม่ทันที่นาะเอ่ยบ หย่หยวนหล็ประทับูบลาหน้าผาอนาเบา ๆ แล้ว่อย ๆ ผละอออย่านุ่มนวล าม้วยรอยยิ้มที่ยับึ้นอย่าไม่เ็มใเท่าไหร่นั
เพียเท่านั้น เหมินลู่เอินเริ่มผลิรอยยิ้มว้าอีรอบ และ่าสใสมิ่าาแสสว่าวาบลาฤูร้อน วาเรียวยาวอนาูราวับอัมีไม่มีผิ
“หม่อมันเยอบรอยยิ้มอท่านมาที่สุ็ริ แ่อนนี้ลับอบริมฝีปาอท่านมาว่า”
“…”
“หยวนหล ท่าน้อูบหม่อมันอีรอบและอีรอบ เ้าใหรือไม่ ?”
นามันไร้ยาอายที่สุ!
ความคิดเห็น