คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทสี่ - 1
“้าไปไม่นานแล้วะรีบลับ” เหมินลู่เอินล่าวทำลายวามเียบสบ แล้วหยิบเสื้อลุมนสัว์มาสวมเอาไว้ พลาปลปิ่นระย้ามาเินำเป็นบนเรือนผมออ เปลี่ยนเป็นารรวมผมอย่าเรียบ่าย ประับ้วยผ้าาผมสีแไร้ลวลาย มิ่าาอาภร์เนื้อผ้าีที่สวมอยู่
เนื่อาหลินฮุ่ยอยู่้าายพระายามานานนับแ่วัยเยาว์ นาระหนัีมาว่าใรว่าทุารระทำอพระายาล้วนแ่มีเหุผลอยู่เสมอ เ่นนั้นึไม่มีำถามใหลุลอออมา นอเสียาารทำหน้าที่อนเออยปรนนิบัิพระายาเป็นอย่าี
“บอโรรัวให้อุ่นน้ำแเอาไว้้วย” เหมินลู่เอินออำสั่เสียเรียบ ะระับผูปมเสื้อลุมนสัว์แน่นว่าเิม “หาหยวนหลถามว่า้าไปไหน็ให้อบามวามริ มิำเป็น้อปิปาเียบ”
“เพะ”
เหมินลู่เอินหันลับมามอหลินฮุ่ย นาเย่ัวึ้นเล็น้อยเพื่อลูบหัวอีฝ่าย พร้อมรอยยิ้มบาเบาประับวหน้าาม “ไม่้อัวล ้ายัไม่ายเร็ว ๆ นี้ และไม่ิะทอทิ้เ้าไว้ที่วนอ๋อ้วย”
หลินฮุ่ยพยัหน้า้า ๆ แทนำอบ ะยมือสัมผัสเรือนผมที่พระายาพึ่ลูบไปเบา ๆ “เพะ”
ยามเหมินลู่เอินพยับานประูเรือนออไป นาพบว่าอ์ายหเอนัวพิเสาล้ายรออยู่สัพัให่ เาเอ็ผลัเปลี่ยนอาภร์ มิ่าัน สวมเพียอาภร์สีสันเรียบ่ายปัลายใบไผ่รายอบเสื้อเล็น้อย ะเรือนผมถูมัรวบ้วยผ้าผูผมสีเ้ม
ท่าทาอ์ายหะระมัระวััวอยู่เหมือนัน
“อนนี้ร่าายอหม่อมันไม่แ็แรนั อาทนรับลมไ้เพียสอั่วยามเท่านั้นเพะ”
หย่อินื่อหลุบามอนา แม้นรอยยิ้มบาเบาประับวหน้าาม ทว่าสีหน้าอเหมินลู่เอินลับีเียว อีอย่าอนอยู่ในศาลาริมสระน้ำ นายั้อห่มผ้านวมหนาเสียหลายผืน ่อให้เารู้ีว่าว่าเหมินลู่เอินร่าายไม่แ็แรนั หานี่อาเป็นสภาพย่ำแย่ที่สุอนาเท่าเาะเยเห็น
หาไม่แล้ว พี่ายอเาไม่ยอมหอบานมามายมาทำที่เรือนท้ายวน เพื่อเฝ้ามอเหมินลู่เอินที่หลับไม่ไ้สิอยู่หลายวัน
“หามีนอวนอ๋อเห็นเราเ้าอาสร้าวามยุ่ยา หม่อมันิว่าเราน่าะปืนำแพท้ายวนออไปแทน”
หย่อินื่อพยัหน้าเห็น้วย ปล่อยให้เหมินลู่เอินเป็นฝ่ายเินนำไปยัำแพท้ายวน พลาสัเท่าทาารเินอนาเป็นระยะ แม้นร่าายไม่แ็แรีนั ทว่าทวท่าารย่าเท้าอนาลับ ส่าามไร้ที่ิ
วามริ เหมินลู่เอินนับเป็นสรีสมบูร์แบบมานหนึ่ นอาเป็นบุรีอแม่ทัพบูรพา ยัมา้วยิริยามารยาทและวามรู้ เรียว่าเหมาะสมับพี่ให่ทุประาร เสีย็แ่เป็นนอระูลเหมินแม่ทัพบูรพาที่ยืนนละฝั่ับพี่ให่
“หม่อมันปืนำแพไม่เป็นเพะ” เหมินลู่เอินล่าว พร้อมหยุปลายเท้าลหน้าำแพสูันอวนอ๋อ “แล้ว็ลัววามสู้วย”
หย่อินื่อพยัหน้า “ออนุาพี่สะใภ้” ่อนรวบัวนาึ้นไว้ลาอ้อมแน มือ้าหนึ่เลื่อนปิบัวาอเหมินลู่เอินเอาไว้ แล้วระโ้ามออไปนอำแพวนอย่ารวเร็ว
เมื่อปลายเท้าสัมผัสผืนินหยาบระ้า เหมินลู่เอินหอบหายใเ้าอออยู่หลายรอบ านั้นทาบมือลลาหน้าอที่หัวใเ้นแรอยู่ทุะ
“นาน ๆ ที ้าะเห็นพี่สะใภ้หวาลัวเหมือนนอื่นเาเป็น้วย” หย่อินื่อล่าวเสียระรื่น ทอมอเหมินลู่เอิน้วยแววาล้อเลียนอยู่หลายส่วน “่าเป็นภาพหาไ้ยาเสียริ”
เหมินลู่เอินเหลือบมอเา สายาอนาเรียบเย็ริ หาลับแฝวามเย็นา รวมถึวามเวทนา่อนเอ ่อนัสินใหุบปาเียบในที่สุ แล้วเินนำอ์ายหไปยัวนอเสนาบีหลี่ ปล่อยหย่อินื่อล้อเลียนนาไม่หยุลอทา
หาเปรียบเทียบวนอเสนาบีหลี่ับเสนาบีนอื่น ๆ อา้อเรียว่า่าันราวฟาฟ้าับ้นเหว นอาไม่มีพื้นที่ว้ามามายนั ยัั้อยู่บริเวทาใ้อเมือหลว ิับย่านอเหล่าผู้ยาไร้ อีทั้ในวน็ใ่ว่าะประับ้วยเรื่อเรือนมาราา ทุอย่า่อน้าเรียบ่าย มิไ้าแลนสิ่ใ
เนื่อาเสนาบีหลี่ บิาอหลี่เหมยฮวาเยเป็นเพียาวนายาไร้ ีวิอเาเ็มไป้วยวามลำบา นระทั่ไ้พบับุหนูระูลหวั หิสาวผู้ละทิ้สมบัิและระูลเพื่อแ่านับเา ไ้ยินว่านาอยอยู่เีย้าเสนาบีหลี่ พยายามทุหนทาเพื่อให้เาลายเป็นุนนา และไ่เ้าึ้นเป็นเสนาบี
ทว่าสิ่ที่เสนาบีหลี่อบแทนอีุหนูระูลหวั ็ือารพามาราอหลี่เหมยฮวาเ้ามาเป็นฮูหยินรอ พร้อมประาศ่อหน้านมามายว่ามาราอหลี่เหมยฮวาเป็นรัแท้เพียหนึ่เียวในีวิ แน่นอนว่ามันลายเป็น่าวาวทั่วเมือหลว ระทั่เหมินลู่เอินที่เ็บัวเียบมาลอ ยัไ้ยินผ่านหูมาไม่น้อย
“พี่สะใภ้ ท่านเหม่อมออะไรอยู่ ?”
เสียเรียอหย่อินื่อึสิอนาลับมา เหมินลู่เอินปัเศษฝุ่นิามายอาภร์ออ พลาหลุบามอบรราอรัษ์ที่เฝ้าอยู่ามมุม่า ๆ อวนเสนาบี นอเหนือาอ์ายรอะมาเฝ้าไ้หลี่เหมยฮวาแล้ว ระทั่อ์ายสามเอ็โผล่หัวมา้วยเ่นัน ทำให้วนเสนาบีหลี่อนนี้ แม้นะวุ่นวาย แ่็ปลอภัย มิ่าา วัหลว
“มิน่าเื่อว่านอย่าพี่สามะมา้วย” หย่อินื่อล่าวออมาอย่าประหลาใ อีเาเยเล่าเรียนวรยุทธ์พร้อมับพี่สาม เลยพอะทราบนิสัยใออีฝ่ายอยู่บ้า “หลี่เหมยฮวามีีรไหนัน ? เหุใพี่รอับพี่สามถึ้อมาเฝ้าไ้นา้วย”
เหมินลู่เอินำเลือมอสีหน้ามืรึ้มออ์ายห พลาย่อัวหลบหลั้อนหินให่ใล้เรือนอหลี่เหมยฮวา แล้วล่าวเสียราบเรียบ “อ์ายรออามาเฝ้าหลี่เหมยฮวา็ริ แ่อ์ายสามมิไ้มาเพื่อารนั้น”
อ์ายหเลิิ้วสู ่อนหลบหลั้อนหินให่เ่นเียวับนา อย่าไร็ามหย่อินื่อมิใ่นโ่เสียทีเียว แ่เพราะอยู่ท่ามลานลามาอย่าพี่ให่ับพี่ห้า เา็เลยลายเป็นนโ่ึ้นมาทันที
“หรือว่าพี่สามะมาเฝ้าพี่รอ ?” วาำลับอหย่อินื่อทอประายวาววาม เริ่มเ้าใทุอย่าในที่สุ “ท่าทาพี่สามะมาเฝ้าพี่รอามำสั่อหลินุ้ยเฟย”
เหมินลู่เอินเหยียรอยยิ้มบาเบา เอ่ยมอ์ายห “ลามา”
อันที่ริ หย่อินื่อมิไ้มีวามสุับำมนั้น เารู้สึเหมือนว่าเหมินลู่เอินำลัเอ่ยมสุนััวหนึ่เสียมาว่า…
หย่อินื่อหันลับไปมอ้านหลั พี่รอำลัับมือ หลี่เหมยฮวาเอาไว้แน่น วาออีฝ่ายเ็มไป้วยวามห่วหา ่อนแนบฝ่ามือาวเนียนลบนแ้มอนเอ
ะหนึ่หย่อินื่อนึอยาลอาให้ารัหน้าไม่อาย วามหุหิอเาำเนินมาถึีสุ หย่อินื่อไม่เยแยแสว่า หลี่เหมยฮวาะมอบหัวใให้ใร หรือพี่รอรันามาแ่ไหน สิ่เียวที่เาไยี ือวามริที่ว่าหลี่เหมยฮวาทำร้ายพี่ให่
นาล้าีอย่าไร ถึพาพี่รอไปมอท้อถึวนอพี่ให่ นอาสร้าบาแผลลึลาใอเาแล้ว ยัสร้าวามอับอายและเสื่อมเสีย!
อย่าไร็าม เมื่อหย่อินื่อหันลับไปมอหน้าอพี่สะใภ้ให่ เาลับพบว่าเหมินลู่เอินำลัเปิปาหาวเบา ๆ พลาเหยียเรียวายาวออไปอย่าเียร้านเ่นปริ
“ท่านไม่รู้สึอะไรเลยหรืออย่าไร!”
เหมินลู่เอินแหนหน้ามอเา แล้วอบเสียราบเรียบ “ไม่”
ความคิดเห็น