คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทสาม-2
เพราะร่าายอหวั่นฝูหรยัมิแ็แรี ันั้น่อนหน้านี้หลายเือนที่ผ่านมา หยาหลี่เวียนึมีำสั่ให้เหล่านาสนมเว้นารเ้าเฝ้าฮอเฮาในยามเ้า ผ่านมาเป็นเือนำสั่เว้น็ยัมิถูยเลิ แน่นอนว่ามัน่อน้าเป็นผลีสำหรับนาที่ยัไม่พร้อมรับมือสนมทั้หลายอเา
ทว่าอนนี้นาเอเรียมพร้อมในระับหนึ่แล้ว าระทวืนอำนาในวัหลัลับืนมา ารพบปะสนมทั้หลายนับเป็นอีหนึ่วิธีาร
อาหนิปัปิ่นระย้าลบนเรือนผมอนา าม้วยปลอเล็บสีทอลุลายอพุานที่สวมลบนนิ้วนาและนิ้ว้อย ายอาภร์สีสปัลายอพุายพลิ้วไหวไปามารยับาย
หลัาเมื่อืนหยาหลี่เวียนพลิป้ายำหนัร่วนอี้ รุ่เ้าวันถัมาทุน่าเฝ้ารอเรื่อสนุที่ะเิึ้น มิรู้ว่าเินเฟยะทูลฟ้ออะไรับเา ระนั้นหวั่นฝูหร็ยัใ้ีวิไปามปริ ทานอาหารเ้าและออไปเินเล่นในอุทยานหลว
อาหนิ่วยประอนาอยู่ไม่ห่า หลัาใ้ีวิเ่นนี้มาระยะหนึ่ หวั่นฝูหร้นพบว่ามัน่อน้าเียบสบว่าำหนับูรพามิใ่น้อย อา้วยำสั่อหลี่เวียน สนมทั้หลายึมิไ้มาสร้าวามวุ่นวายให้แ่นานั
ทว่าลับมิใ่ทั้หมสัทีเียว ปลายเท้าอหวั่นฝูหรหยุะัลเ่นเียวับวนเฟย หลันเาอวี้ะพริบา้วยวามแปลใ ่อนย่อัวลทำวามเารพนาพาหส์
“ถวายพระพรฮอเฮาเพะ”
“ลุึ้นเถอะ”นาล่าวเสียนุ่มนวล ยื่นมือออไปพยุร่าระหอวนเฟยึ้น “เ้าเอ็มาเินเล่นั้นหรือ”
เท่าที่ำไ้วนเฟยเป็นเหลียี้ผู้หนึ่ที่หยาหลี่เวียนรับเ้ามา เป็นเพียสรีืาที่มิไ้มีบทบาทมานั หาหลี่เวียน็หาไ้ทอทิ้อีฝ่ายไม่ ในหนึ่เือนะ้อมีสัสามวันที่เาะ้าืนับหลันเาอวี้
อีทั้ในวัหลวผู้ที่ไ้รับพระราทินนามมีเพียไม่ี่น ระทั่เหอุ้ยเฟยผู้ไ้รับวามโปรปรานมาล้นยัมิไ้รับมัน ทว่าหลันเาอวี้สรีืาผู้หนึ่ที่ไร้พระโอรสพระธิาลับไ้รับพระราทินนามว่าวน
“เพะ อุทยานหลวแห่นี้อาาศยามเ้าียิ่นั มิาว่าวันนี้ะมีโอาสไ้พบฮอเฮา”วนเฟยว่าพลายับเรียวาามนา โยมีนาำนัลนสนิท่อยประอมิ่าัน ้วยวามสูอรอเท้าทำให้่อน้าเป็นอุปสรร่อารเิน
“เปิ่นมาที่นี้มิบ่อยนั มิแปลอะไรหาเ้ายัมิไ้พบเปิ่น”น้ำเสียอหวั่นฝูหรอ่อนหวานและนุ่มนวลอย่าถึที่สุ เปี่ยมไป้วยวามเมามาล้น นัยน์าเรียวั่หส์ำเลือมออีฝ่าย ลอบสัเสีหน้าอวนเฟย
รู้อย่าไร็ามารเ็บรายละเอียเี่ยวับนาสนมทั้หลายนับเป็นวิธีารเพื่อรัษาอำนาในมือ รวมถึเรื่อราวเี่ยวับหลันเาอวี้่าน้อยนิ อีฝ่ายทำัวืาเสียนถูนามอ้ามไปหลายรา
“ฤูใบไม้ผลิเมื่อรา่อน หม่อมันเอ็ไ้มีวาสนามามอท้อับฮอเฮาอยู่รั้หนึ่ ำไ้ว่าวันนั้นอท้อส่ลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว”เรียวาอหลันเาอวี้หยุะัล ่อนเอื้อมมือสัมผัสับอพุานที่ำลัเบ่บานอยู่เบื้อหน้า
หวั่นฝูหรหรี่าลสัเทุารระทำออีฝ่าย หลันเาอวี้หันมาียิ้มหวานให้นา แล้วเ็อพุานออมา ปลายนิ้วมือสัมผัสลบนลีบอไม้อย่าทะนุถนอม
“หนึ่วันอพุานเปลี่ยนสีไปถึสามรา หาทว่ามนุษย์ลับเปลี่ยนไปไ้มาว่านั้น เพียพริบาเียวที่พลาพลั้อะไรมามายไ้ผันเปลี่ยนไป”นัยน์าำลับออีฝ่ายสบเ้ามาภายในวาอนา “ฮอเฮามีวามิเ่นไรเพะ”
รอยยิ้มอนายับว้าึ้นไปนถึวาแพรวพราว หวั่นฝูหรหันไปเ็อพุานออมาบาเ่นเียวัน ปลอเล็บสีทอรูไปับลีบอแสนบอบบา ั่วะหนึ่สายลมในอุทยานพัรรโผ่านลมา
“พระพุทธอ์เยรัสเอาไว้ว่าสรรพสัว์ล้วนไม่เที่ยแท้ พริบาเียวอะไรมามายย่อมเิึ้นไ้ วนเวียนไปามวััรสสาร”
หลันเาอวี้ สรีืาผู้นี้ประมาทมิไ้แม้แ่น้อย ฝูหรื่ออนาแปลามวามหมาย็ืออพุานที่ผลัเปลี่ยนไปถึสามรา เพียพริบาเียวที่พลาพลั้ เห็นทีสิปัาออีฝ่ายเอ็เียบแหลมมิใ่น้อย
“เปิ่นิเ่นนั้น เ้ามีวามเห็นว่าอย่าไร”
อันรายว่าำหนับูรพา็ือวัหลั สถานที่อเหล่าบุปผาามมา้วยพิษร้าย วนเฟยผู้นี้น่าลัวว่าะลายเป็นัวยุ่ยายิ่ว่าเหอุ้ยเฟย
หยาหลี่เวียน นาสนมอท่านือบุปผาามหรืออสรพิษร้ายันแน่
มิไ้มีละราให่เิึ้นามที่ใร่อใราาร์เอาไว้ บ่ายวันนั้นฝูหรปรือาึ้น้วยวาม่วุน พบว่าอาหนิำลัหยิบระานหมาล้อมไปเ็บ พร้อมนำหมอนมารอศีรษะอนาเอาไว้ ันมิให้ศีรษะลไประแทับโ๊ะไม้
หวั่นฝูหรเหยียาออไปอย่าเียร้านยิ่ว่าอะไรี เส้นทาีวิอไท่ื่อเฟยับฮอเฮาูะมิแ่าันมานั ่วเ้าเสวนาับเหล่าสนม บ่าย็นั่เฝ้าำหนั หามีเรื่อ็ื่นึ้นมาัาร ไม่มี็นอน่ออีสัหน่อย เย็นมา่อยนั่ิว่าหยาหลี่เวียนะ้าืนำหนัไหน รุ่สา็่อยเรียมรับมือับนาสนมทั้หลายอีรอบ
“ล้าหน้าหน่อยไหมเพะ”อาหนิเอ่ยถาม่อนใ้มือาหนึ่ประอนาเอาไว้ หวั่นฝูหระพริบาหลายรั้เรียสิลับมา ับไล่วาม่วุนออไป
“ยามไหนแล้ว”
“ยามเว่ย [13.00-14.59] แล้วเพะ”
นาพยัหน้า แล้วยับลุึ้นยืนเ็มวามสู นี่็ยามเว่ยแล้ว หยาหลี่เวียนพอมีเวลาว่าแล้วระมั มิรู้ว่าวันนี้ะมีโอาสไ้พบับเาหรือไม่ หา้อารถามถึเรื่อารเ้าเฝ้าฮอเฮาอนาสนม นา็วรไปหาเาที่ำหนัหยาิน้วยนเอ
นัยน์าเรียวั่หส์วามอ้ายวา เรียวิ้วมวเ้าหาันเป็นปม ่อนัสินใหยิบส้มลูเล็บนโ๊ะถือใส่ถาไป้วย ะอย่าไรหยาหลี่เวียน็เป็นบุรุษผู้ื่นอบารถูเอาอเอาใ ไปนั่แะส้มให้เาินพอะ่วยปิปาไ้บ้า
“ทรอยาเสวยล้มหรือเพะ”อาหนิเอ่ยถาม้วยวามสสัย
หวั่นฝูหรส่ายหน้า พลาสาวเท้า้าวออไปนอำหนั “เปิ่นะไปำหนัหยาิน”
นาำนัลวัยลานเลิิ้วสู ทว่า็มิไ้ล่าวสิ่ใออไป รีบเ้าไป่วยพยุฮอเฮาึ้นไปนั่บนเี้ยว ถึะนึสสัยมิใ่น้อย็เถอะว่าะทรหยิบผลส้มไป้วยทำไมัน
ระยะทาาำหนัเหอินถึำหนัหยาินนั้นมิไ้ห่าไลันมานั ระยะเวลาเพียหนึ่เ่อ[1]็มาถึที่หมาย ไห่เาหรือไห่เป็นผู้แรที่สัเเห็นฮอเฮา มหาันทีประำวัหลวรีบ้าวเ้ามาโยไว
“ถวายบัับฮอเฮาพ่ะย่ะ่ะ”
“เปิ่น้อารเ้าเฝ้าฝ่าบาท”
“ระหม่อมะรีบไปทูลถามให้พ่ะย่ะ่ะ”ไห่เาอบ ่อนร่าเล็เลื่อนหายเ้าไป้านในำหนัหยาิน หวั่นฝูหระพริบาอีรั้ นึอยาะเปิปาหาวทว่านั้นลับเป็นิริยาที่มิามนั
อาหนิอยำเลือมอนาอยู่เป็นระยะ ไม่นานนัไห่เา็ลับออมา พร้อมับใบหน้าเปี่ยมไป้วยรอยยิ้มว้า
“เิฮอเฮาพ่ะย่ะ่ะ”
“อบใไห่”นาเอ่ยเสียเรียบ แล้วสาวเท้าเ้าไป้านใน รานี้อาหนิมิไ้เ้าไป้วย มีเพียนาที่เินเ้าไปามลำพั อย่าไร็ามมันมิใ่รั้แร ันั้นึหาไ้มีอะไรให้น่าื่นใ
ร่าส่าามอันุ้นาอหยาหลี่เวียนประทับอยู่บนพระที่นั่ เายอมละสายาาีาเพื่อทอมอนา พลาเลิิ้วสูยามเห็นผลส้มในมืออหวั่นฝูหรสลับับผลส้มมามายที่วาอยู่้าาย
“ถวายพระพรฝ่าบาทเพะ”ร่าอรรย่อัวลอย่าาม หยาหลี่เวียนยยิ้มบาเบา ะโบมือไปมาเป็นเิให้นายับลุึ้นไ้
โอรสสวรร์ะพริบา ่อนเอ่ยถามเสียเรียบ “เ้าเอาส้มมาทำไมัน”
ริมฝีปาที่เผยออเรียมะโ้อบหุบลทันใ เมื่อสัเเห็นผลส้ม้าายอเา ใบหน้าามึ้นสีแเรื่อ หวั่นฝูหร้มหน้า่ำลหลบเลี่ยสายาอเา
บับเถอะ ! หาำหนัเหอินมีผลไม้ ำหนัหยาินหรือไม่มี
“หม่อมันหิวเพะ”หวั่นฝูหรสะลั้นวามเินอายเอ่ยอบลับไป้วยน้ำเสียเป็นปริ ราวับว่ามิไ้มีสิ่ใเิึ้น หยาหลี่เวียนยับยิ้มว้าเสมือนรู้ทัน เาวาพู่ันล่อนวัมือเรียภรรยาเ้ามาใล้
นาวาผลส้มลบนโ๊ะทำานอเา ให้มันปะปนไปับผลไม้มามายพวนั้น ร่าอรรนั่ลบนที่เท้าแน พลาล่าวเสียนุ่มนวล “หม่อมันมีเรื่อยาะทูลถามฝ่าบาท”
“ว่ามาเถอะ”
“ผ่านมาหลายเือนแล้ว อีทั้หม่อมันเอ็ุ้นินับสิ่่า ๆ รอบัว หายเลิำสั่เว้นเ้าเฝ้าฮอเฮาอเหล่านาสนม ฝ่าบาทมีวามเห็นว่าอย่าไรเพะ”
หวั่นฝูหรเอื้อมมือไปหยิบส้มึ้นมาลูหนึ่ ่อนเริ่มปลอเปลืออมันออ หยาหลี่เวียนหรี่าลมอนา รอยยิ้มอเายัเ่นับนใบหน้า ะอย่าไรหยาหลี่เวียน็มีวามสามารถในารแสละรเป็นเลิศว่าผู้ใ
“เมื่อ่อนเ้าเยบอว่าเหล่านาสนมทั้หลายนับเป็นหนึ่ในวามวุ่นวาย ไนอนนี้ึไ้อยานำัวเ้าหาวามวุ่นวายพวนั้นเล่า”ริมฝีปาบาอเาเผยออ ่อย ๆ ัลบนผลส้มที่หวั่นฝูหรป้อนให้ “ระนั้นมัน็นับเป็นหน้าที่อฮอเฮา หาเ้า้อาร็ไม่มีอันใให้เิน้อปิเสธ”
“วุ่นวาย็ริอยู่ ทว่าหม่อมันำเป็น้อวบุมูแลหำหนัให้อยู่ในวามสบเรียบร้อย ารพบปะเหล่าสนมทั้หลายึนับว่าเป็นวิธีารหนึ่…”น้ำเสียอนาาห้วไป เมื่อระหนัไ้ว่าหยาหลี่เวียนผู้นี้มิใ่อ์ไท่ื่อที่นารู้ั แ่เป็นโอรสสวรร์
เวลาเปลี่ยนนย่อมเปลี่ยนาม
ราวับเาล่วรู้วามิอนา หยาหลี่เวียนสอมือเ้ามาามอนิ้ว นัยน์าำลับนั้นเ็มไป้วยวามอ่อนโยน และนารู้ีว่ามันือลลวอเาที่มัใ้ เพื่อล่อลวเหล่าสนมมาโยลอ
“เ้าำลัหวาระแวเิ้น”
“หม่อมันเพียแ่ไมุ่้นิ้นับพระอ์”หวั่นฝูหรอบ ยับยิ้มว้าึ้นเสียหน่อยเพื่อเอาใเา านั้นเอนัวพิบไปับร่าสูำยำ “ทรเป็นพระสวามีอหม่อมัน ไนหม่อมัน้อหวาระแวพระอ์เล่า”
เพราะนาอยู่ับเามานานพอสมวร ใ้ีวิในานะภรรยาอเา รวมถึรู้ีว่าหยาหลี่เวียนอบให้ภรรยาทั้หลายอเาทำัวเ่นไร มิำเป็น้อลามานั อเพียยอมถอยให้เา้าวหนึ่ หยาหลี่เวียนบุรุษหน้าายผู้นี้็ะยอมมอบวามปลอภัยให้
หยาหลี่เวียนเลือปิา้าหนึ่ หลเื่อไปับท่าทาอ่อนหวานอภรรยา เรียวแนแร่ยึ้นโอบรอบเอวอนาเอาไว้ “เิ้นเพียแ่หยอล้อเ้าเล่น ไยเ้า้อิริั”
หวั่นฝูหรแหนหน้าึ้นสูว่าเิม ลอบลอาให้แ่ถ้อยำนั้น บุรุษเลวระยำและแสนะบับเ่นเา ใ้ารมหลอลวใร่อใรมามาย ว่านาะรู้ทันเล่ห์ลอเา็ลายเป็นหมูให้ใร่อใรไ้หัวเราะเยาะเสียหลายรา
ถ้า้าหลเื่อท่าน สิปัาอ้าถถอยลไปเป็นเพื่อนับพวหมูไ้แล้ว
“นั่นเพราะฝ่าบาทสำัับหม่อมันมา”สำั่อีวิวามเป็นอยู่อนา “ะมิให้หม่อมันิริัไ้อย่าไร ีวินี้อหม่อมันเป็นอฝ่าบาทนะเพะ”
ารแสละรให้แนบเนียนนั้นมิวรมาเินพอี เอาแ่พอามึนับว่าี หวั่นฝูหรเรียมะผละัวออ ทว่าหยาหลี่เวียนผู้พันาึ้นหลายั้นลับยัมิยอมปล่อยนาออไป เา้อนึ้นมอนา้วยสายาหยาเยิ้มราวหิสาว
ทัษะารแสอหยาหลี่เวียน ถถอยล !
“หวั่นฝูหร เ้าเป็นอเิ้น”
หวั่นฝูหระพริบา้วยวามน ่อมาถึเบิาว้าึ้นเล็น้อย ยามเรียวนิ้วอเาทาบลบนริมฝีปาอน นัยน์าู่นั้นแพรวพราวมา้วยเล่ห์ล ่อนเลือนหายไปพร้อมับเสียทุ้ม่ำที่ล่าวึ้นอย่าเอาแ่ใ
“เิ้นอยาินส้ม”
“…”
“ทว่ามืออเิ้นลับ้อเียนหมายอบเหล่าุนนามามาย ฝูหรเ้า้อเป็นนปลอส้มให้เิ้นิน”
“…”
ว่าหวั่นฝูหรฮอเฮาะเส็ลับออาำหนัหยาิน็ล่วเลยไปถึยามโหย่ว[17.00-18.59] อาหนิรีบรเ้าไปประอฮอเฮาทันใ หาสีหน้าอฮอเฮามิสู้ีนั อีทั้มือยัมีลิ่นอส้มลุ้ไปหม นาำนัลวัยลานเลิิ้วสู้วยวามสสัยทว่า็มิไ้เอ่ยสิ่ใออไป
ูเหมือนว่าอารม์อฮอเฮาะมิ่อยี ริมฝีปาบเป็นเส้นรมิเผยออแม้แ่น้อย นับแ่ำหนัหยาิน นถึำหนัเหอิน็หาไ้มีสิ่ใหลุลอออมาาลำอ
“อาหนิ”ปลายเท้าอฝูหรหยุะัหน้าำหนัล้ายับพึุ่ิึ้นมาไ้ “นำอพุานไปให้ำหนัอี้หยวนอวนเฟย”
ทรำลัิลั่นแล้วนเฟยหรืออย่าไร
อาหนิิแ่็มิไ้พูออไปเ่นเิม “เพะ”
“แล้ว็นำอเบมาศ[2]ไปมอบให้แ่เินเฟย…”
เินื่อเหนียนมิไ้าลาถึเพียนั้น
“เปลี่ยนเป็นอบัว็แล้วัน”
[1] หนึ่เ่อเท่าับสิบห้านาที
[2] เผาหยวนหมิ นัวีอีน ไ้เียนบทวีหนึ่โยเปรียบเทียบอเบมาศว่าเป็นนัปรา์
.
Ebook
ความคิดเห็น