คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ≡( episode 5 - The lesser time
พร้อม ๆ กับที่ทิ้งฉันเอาไว้
เวลาของฉัน ...มันเหลือน้อยลงทุกทีแล้วนะ
ช่วยรู้สึกตัวเสียที...
‘นายต้องเดินทางกลับภายในปีหน้านี้นะสโมกกิ้งบอมบ์’
‘ตะ แต่มันไม่เร็วเกินไปหน่อยหรอ ?’
‘นายไม่มีเวลาเหลือมากไปกว่านี้แล้วนะ...’
‘…’
‘ทั้งภาระครอบครัว ทางงาน รวมถึง... เรื่องสุขภาพของนาย’
‘…’
‘…ถ้าไม่รีบกลับไปรักษา คนที่จะแย่คือตัวนายเองนะ’
ท้องฟ้าสีเทาเมฆครึ้มในวันหยุดสุดสัปดาห์...
ช่างน่าบันเทิงเริงรมย์จริง ๆ นะ...
ชายหนุ่มหน้าหวานผมสีเทาควันขมวดคิ้วยุ่งเมื่อจ้องออกไปยังนอกหน้าต่างบานกว้าง ก่อนจะถอนหายใจแผ่ว ๆ ออกมาหนึ่งครั้ง
...เอาล่ะวะ วันนี้ก็ต้องสู้ต่อไป !
ร่างบางเดินตรงเข้าไปยังห้องครัว ฉับพลันสุดปลายสายตาก็ไปปะเข้ากับบัตรเล็ก ๆ สีขาวใบหนึ่งที่เหมือนกับว่าถูกสะบัดทิ้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ คิ้วยาวสวยขมวดเข้าหากันอีกครั้งก่อนจะเดินตรงไปหยิบบัตรใบนั้นขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ ร่างบางกวาดสายตาอ่านแบบลวก ๆ
โรงพยาบาลนามิโมริงั้นหรอ ?
นัดเมื่อวานงั้นสินะ...
ดวงตาสีเขียวขุ่นฉายแววเหนื่อยหน่ายใจ ...เอาไว้อาทิตย์หน้าค่อยไปก็ได้วะ
อีกอย่างมันก็เลยเวลานัดมานานแล้วด้วย
ข้ามไปอีกอาทิตย์ยังไงก็คงไม่ตายหรอกน่า
ดวงตาสีเขียวขุ่นมองไปยังนาฬิกาเรือนสวยที่แขวนติดเอาไว้อยู่บนผนังสีเทาครีมก่อนจะถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่สองของวัน ขาเพรียวยาวนำพาตัวของเขาเข้าไปในห้องครัว
ผัดกระเพราหมูสับไข่ดาว
ดวงตาสีเขียวหม่นจ้องมองตรงไปยังจานอาหารตรงหน้าตัวเอง ...อาหารสิ้นคิด
ก็ไม่แปลกหรอก ...ก็เขาสิ้นคิดจริง ๆ นี่นะ
เจ้าของใบหน้าสวยหวานวางจานอาหารลงบนโต๊ะทานข้าวขนาดเล็ก ก่อนจะเดินไปหยิบช้อนส้อมในห้องครัวอีกครั้ง
แต่เพียงฉับพลัน ใบหน้าสวยพลันเหยเกด้วยความเจ็บปวด
ตึก...
หยาดเหงื่อประปรายตามใบหน้าสวย สองมือจับกุมเข้าที่หน้าอกตรงกลางค่อนซ้าย
บ้าเอ๊ย
...มันจะมากำเริบอะไรตอนนี้วะ
ร่างบางหายใจเหนื่อยหอบ พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่ทรุดลงกองกับพื้น มือทั้งสองเริ่มเปะปะตามกำแพงเพื่อหาที่ยันตัวให้ยืนขึ้นได้ สมองเริ่มคิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป
...ยา
ดวงตาสีเขียวมรกตหรี่ลงด้วยความเจ็บปวด ขาเพรียวยาวทั้งสองข้างก้าวเดินตามที่สมองสั่งการ
...อยู่ในห้องนอน
ตึก...
เสียงหัวใจกระตุกแรง ๆ ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ดวงตาสีเขียวหลับลงช้า ๆ อย่างอดกลั้น
...ไม่เอาน่า อีกแค่นิดเดียว
อีกนิดเดียวจะถึงห้องนอนแล้วโกคุเทระ...
อย่ามาตายเอาง่าย ๆ ตรงนี้นะเฟ้ย
ตึก ตึก...
เสียงหัวใจกระตุกสองทีซ้อน ทำเอาสองขาพลันหมดแรง ดวงตาสีเขียวปรือขึ้นอย่างน่ากลัว
...ครั้งที่แล้วตอนข้ามนัดยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย
แล้วครั้งนี้มันเป็นอะไรของมันฟะ ?
ภาวะหัวใจอ่อนแอหรือไง ?
ริมฝีปากสีขาวซีดพยายามจะอ้าปากกว้างสูดลมหายใจเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
‘บ้าเอ๊ย’ ร่างสูงสบถในใจ ริมฝีปากสีซีดชาจนไม่สามารถจะอ้าออกมาได้ ดวงตาสีเขียวหลุบลงช้า ๆ ตามใบหน้าใสยังคงมีหยาดเหงื่อผุดขึ้นมาไม่หยุดไม่หย่อน ยิ่งประกอบด้วยเสียงฝนตกกระทบหลังคาทำเอาใจฝ่อลงไปมากกว่าครึ่ง
ใครก็ได้ ใครสักคน
ขอร้องล่ะ ...ช่วยเขาที
ร่างบางผมสีน้ำตาลตัดสั้นที่ไม่ว่าจะหวีสักกี่ครั้งหรืออย่างไรก็ไม่เคยจะกลับมาเข้ารูปเข้าทรงอย่างที่มันควรจะเป็นอยู่มองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีเทาครึ้มที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังมีสีฟ้าสดใส ชายหนุ่มเริ่มคิดหาหนทางในใจว่าควรจะทำอย่างไรดี
เต้าหู้กับไข่เบอร์ 0 ที่ซาวาดะ นานะสั่งให้เขาไปซื้อมาก็ซื้อมาแล้ว...
ถ้าเทียบระยะทางกลับบ้านในจุดที่เขากำลังยืนอยู่ตอนนี้ก็ถือว่าไกลพอสมควร
ให้ตายเหอะ... เป็นเพราะเบียงกี้เอาจักรยานตัวเก่งไปขี่ตามรีบอร์นแท้ ๆ เลย !!
ทันทีก่อนได้หยุดความคิด เม็ดฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา ใบหน้าสวยหวานซีดลงช้า ๆ ...ถ้าขืนเดินกลับบ้านตอนฝนตกอย่างนี้มีหวังเต้าหู้กับไข่ไก่ต้องเละตอนวิ่งตากฝนแหงมแซะ อีกอย่าง ไอ้ฝนบ้านี่มันยังทำท่าว่าจะตกหนักกว่าเดิมเข้าไปอีกด้วยซ้ำ
เอ้าคิดสิโว้ย ! จะทำยังไงหาซาวาดะ สึนะโยชิ !!
ที่หลบฝน ...บ้าน บ้านของคนที่รู้จักที่อยู่ใกล้ที่สุดในตอนนี้ก็คือ...
ฉับพลัน ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนรีบเดินวกเข้าไปในทางแยกอีกทางทันทีพลางวิงวอนในใจเล็ก ๆ
...ขอให้โกคุเทระคุงอยู่บ้านด้วยเหอะ !!
สายฝนเริ่มสาดแรงขึ้นทุกที หนำซ้ำฟ้ายังร้องครืน ๆ เล่นเอาเจ้าของใบหน้าสวยหวานยกมือขึ้นมาปิดหูแทบไม่ทัน ยังดีเสียบ้างที่ตัวเขาเองไม่ค่อยเปียกมากนักเพราะรีบวิ่งเข้ามาในตัวอพาร์ตเม้นท์เสียก่อนที่ฝนจะเริ่มตกอย่างรุนแรงเช่นปัจจุบัน สึนะโยชิเดินตัวลีบติดเข้ากับผนังให้ได้มากที่สุดเพื่อกันไม่ให้ตัวเองเปียกจากสายฝนที่สาดกระหน่ำลงมา
ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าประตูห้องที่สองถัดจากทางขวาก่อนจะกดกริ่งทีหนึ่ง
หลังจากรอไปนานห้านาทีก็กลับไม่มีใครออกมา ร่างบางขมวดคิ้วอย่างงุนงง ...ทำไมโกคุเทระคุงไม่ยอมออกมาเปิดประตูกันนะ ? ซาวาดะ สึนะโยชิปรายตาหันไปมองยังรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งที่ตัวเจ้าของห้องนั้นใส่อยู่เป็นประจำทุกวันแถมหวงยิ่งกว่าอะไรดี ...ก็อยู่ที่ห้องนี่นา ?
ร่างบางเริ่มร้อนใจเมื่อรอนานเท่าไหร่ก็ไม่มีใครออกมาสักที มือเรียวบางคว้าหมับไปยังลูกบิดประตู ดวงตาคู่สวยมีแววประหลาดใจอีกครั้งเมื่อพบว่าเจ้าของห้องไม่ได้ล็อกห้อง
...มันแปลก ๆ แล้วนะ !
ร่างบางกระชากประตูเปิดทันควัน ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อเจ้าของห้องเสียงดังลั่น “โกคุเทระคุง !!!”
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับกลับมา...
ร่างบางกัดฟันเสียงดังกรอด ก่อนจะวิ่งหาไปทั่วทั้งห้อง “โกคุเทระคุง !!!”
ดวงตาสีน้ำตาลเฉดเดียวกับสีผมเบิกกว้างทันทีเมื่อพบกับคนที่เขากำลังตามหาอยู่นั่งหลังพิงกับกำแพง หายใจรวยริน เหงื่อแตกไปทั่วทั้งใบหน้า ริมฝีปากซีดขาว “กะ โกคุเทระคุง...” เสียงที่เปล่งออกมาสีท่าทีออกช็อค ๆ
ดวงตาสีเขียวหม่นพยายามปรือขึ้นอย่างน่ากลัว ริมฝีปากขาวซีดพยายามที่จะอ้าปากเปล่งเสียงออกมา “ยา ...หะ ห้อง นะ นอน”
ซาวาดะ สึนะโยชิรีบวิ่งไปยังห้องนอนทันทีที่จบคำพูด สมองปั่นป่วนตีกันให้ยุ่ง พยายามที่จะบังคับไม่ให้คิดอะไรมากมายไปมากกว่านี้ สุดปลายสายตาไปปะเข้ากับถุงพลาสติกสีขาวบนหัวเตียงที่มียาอยู่ข้างใน ร่างบางรีบคว้ามาทันทีก่อนจะทันได้คิดก่อนจะรีบวิ่งกลับไปยังจุดที่โกคุเทระ ฮายาโตะนั่งอยู่
ร่างบางนั่งลงข้าง ๆ อีกคน มือเรียวยาวสั่นอย่างรุนแรงก่อนจะแกะซองยาที่มีอยู่แค่ซองเดียวในถุงออก มือบางหยิบเม็ดยาสีขาวใส่ลงไปในโพรงปากของชายหนุ่มอีกคน
โกคุเทระ ฮายาโตะพยายามกลืนเม็ดยาลงคออย่างยากลำบาก รสขมเฝื่อนกระจายไปทั่วทั้งปาก
ซาวาดะ สึนะโยชินั่งตัวสั่นมองชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อผ่านไปสักพักลมหายใจที่ขาดห้วงเริ่มกลับมาเป็นปกติขึ้น ร่างบางถอนหายใจแรง ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะมองไปที่โกคุเทระ ฮายาโตะตอนนี้ใบหน้าขาวซีดเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง
“ขอบคุณมากนะครับรุ่นที่สิบ” เจ้าของใบหน้าหวานใสพูดออกมาเสียงแผ่ว “ถ้าไม่มีรุ่นที่สิบผมต้องตายแน่ ๆ เลย”
“ไม่เอาน่า โกคุเทระคุง เพื่อนกัน” ซาวาดะ สึนะโยชิยิ้มหวานส่งไปให้
“แล้วรุ่นที่สิบมีธุระอะไรอย่างนั้นหรอครับ ?”
“ปะ เปล่าหรอก คือตั้งใจจะมาขอหลบฝนน่ะ ตะ แต่มาเจอโกคุเทระคุง...” ร่างบางพูดอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะเกาหัวตัวเองเบา ๆ
ร่างบางส่งยิ้มกลับไปให้อย่างรู้กัน ก่อนจะยันตัวยืนขึ้น “ผมกำลังทำข้าวเย็นอยู่เลย ถ้าไม่รังเกียจจะอยู่ทานก่อนไหมล่ะครับ ?”
ซาวาดะ สึนะโยชิส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ล่ะ กะว่าถ้าฝนหยุดก็จะกลับไปทานที่บ้านน่ะ” แต่เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของอีกฝ่ายก็รีบอธิบายเพิ่มทันที “คะ คือว่าที่จริงบอกหม่าม้าเขาไว้แล้วน่ะ”
“อ้อ” ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นจะอยู่นานเท่าไหร่ก็ตามสบายนะครับ”
สึนะมองชายหนุ่มอีกคนที่เดินเข้าไปในห้องครัว ความคิดหนึ่งเริ่มผุดเข้าไปในหัว แต่ก่อนที่จะทันได้ห้ามปากตัวเองเอาไว้ ก็เผลอโพล่งถามออกไปซะแล้ว “และโกคุเทระคุง เป็นอะไรหรอ ?”
ร่างบางสะดุดกึก นิ่งเสียจนซาวาดะ สึนะโยชิใจเสีย
“...ตะ แต่ถ้าไม่อยากบอกก็..”
“ผม...” เสียงหวานดังแทรกขึ้นมาก่อนที่สึนะจะทันพูดจบ
...ซ่า
เสียงฝนกระทบหลังคาดูรุนแรงฉุนเฉียวขึ้นทุกที ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างอย่างตกใจกลัวทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของชายหนุ่มตรงหน้า
“...ผมเป็น”
“...”
.
.
.
.
“...เป็นโรคหัวใจ”
ผิดมากหรือไงที่ผมอยากจะใช้เวลาช่วงสุดท้าย
...เวลาที่เหลืออยู่ทุกนาทีกับมัน ?
- Gokudera Hayato -
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนนี้ไรเตอร์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี =__=;
เอาเป็นว่าอย่ารุมฆ่าเค้านะตัวเอง T^T
อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ
รบกวนช่วยเม้นท์นิดนึงเถอะนะคะ มันท้อ T-T
ความคิดเห็น