คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ≡( episode 8 - Promise me
Promise me
ประโยคที่เจ็บปวดที่สุด
คือประโยคที่บอกว่า ‘รอฉันนะ’
คนที่พูดไม่อาจจะรับรู้ความรู้สึกของคนที่รอ
ว่าเขาคนนั้น .. เหนื่อยกับการรอ
หรือหมดหวังกับการรอไปแล้วกันแน่ ...
ยิ่งพยายามฝืนยิ้มก็ยิ่งทรมาน
ผมรู้ตัวเองดีว่า ไม่ว่าจะพยายามสักเท่าไหร่ รอยยิ้มของผมคงไม่หวานเท่ามันได้
แต่ก็ยังฝืนทำตัวปกติ เพื่อไม่ให้คนอื่นต้องมากังวลเรื่องผม
แต่เมื่อมองไปที่มันทีไร
หัวใจของผมกลับรู้สึกร้าวรานเมื่อรู้ตัวว่ามันยังทำตัวเป็นปกติ
ยิ้มได้อย่างเคย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่สนใจคนคนหนึ่งที่ยังเฝ้ามองมันเสมอมา
บางทีสายตาของผมคงไม่มีทางที่จะส่งไปถึงมัน
หันหลังมาสิ ยามาโมโตะ
หันมาดูหน้าคนที่รักแกจนโงหัวไม่ขึ้นสักที
‘พี่สาวครับ สอนเพลงนี้หน่อยสิ’
‘พี่สาวจะไปแล้วอย่างนั้นหรอ’
‘...ไม่อยากให้พี่ไปเลยนี่นา’
‘สัญญาแล้วนะ ปีหน้าต้องมาหาอีกนะ!?’
สัญญาที่ไม่มีอะไรผูกมัด
ยามมองไปยังใบหน้าของพี่สาวคนนั้นทีไร หัวใจก็รู้สึกพองโต
หน้าพี่สาวคุ้นจัง สีผมเหมือนกันเลย
ความรู้สึกเอ่อล้นเข้าท่วมใจ
ทีนี้เราก็ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ .. อย่างน้อยพี่สาวก็ยังเป็นเพื่อนเรา
ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ ...
‘พ่อครับ ทำไมพี่คนนั้นยังไม่มาหาอีกล่ะ?’
‘อะไรนะ...’
‘ไม่จริงอะ ก็ปีที่แล้วพี่สาวยังบอกว่าจะมาหาผมอยู่เลย !’
‘พ่อโกหก!!’
สัญญาพลันเลือนหาย
มือขาวบางมือนั้นได้พรากจากไปแล้ว
เพื่อนคนเดียวในชีวิตหายไปกับตา
ทิ้งให้โดดเดี่ยวราวกับหมาหัวเน่าเหมือนอย่างเคย...
‘รู้หรือเปล่า ผู้หญิงคนที่มาหาคุณหนูคนนั้นน่ะตายแล้วนะ’
‘แหม น่าสงสารคุณหนูจังเลยนะเธอ’
‘ก็ผู้หญิงคนนั้นน่ะ เป็นแม่ของคุณหนูนี่นา’
เฝ้าคิดมาโดยตลอดว่าแม่ของตน .. ผู้หญิงคนนั้นจะหน้าตาเป็นแบบไหนนะ
พ่อสีผมเหมือนอาเจ๊ คุณป้าคนนั้นก็มีตาสีเดียวกัน
แล้วเราล่ะเหมือนใคร ?
ผู้หญิงที่เป็นแม่เราคนนั้นจะมีอะไรเหมือนเราบ้างนะ
หรืออาจจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ?
อยากจะได้รอยยิ้มแบบที่ป้าคนนั้นมีให้อาเจ๊
อยากมีคนให้กอดแน่น ๆ แบบนั้นบ้าง
แล้วคน ๆ นั้น .. อยู่ที่ไหนกัน
จนตอนนี้ .. จะหายไปไหนแล้วนะ
‘ฮายาโตะ ! ฮายาโตะ !?’
‘จะไปไหนน่ะ ฮายาโตะ ?’
‘คุณพ่อคะ น้องหนีออกจากบ้านไปแล้ว !!’
ความฝันทุกอย่างเหมือนพังทลาย
พี่สาวคนนั้นคือแม่ ... แม่ที่เราตามหา แม่ที่เราเฝ้าคอยมาตลอด
แล้วทำไมแม่ถึงต้องทิ้งเราไป ? แม่ไม่รักเราหรอ ?
โลกราวกับว่าพังลงมา น้ำตาแห้งเหือดหายไป
การตัดสินใจที่จะออกจากบ้านของเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่ถึงสิบขวบดีคนหนึ่ง
กับการที่ผมต้องอยู่เหมือนหมาข้างถนน การได้รับสายตาเหยียดหยามจากผู้คนรอบข้าง
‘อีเด็กนี่ถูกทิ้งมาหรือไงกัน’ ‘สกปรกว่ะ’
การต้องตามหาใครบางคน
และการตามหาตัวตนที่หายไป
ความมืดเริ่มถาโถมเข้ามาใส่ตัวเองอีกครั้ง ....
ความอยากที่จะเอาชีวิตรอดเปลี่ยนเด็กใสซื่อคนหนึ่งเป็นนักเลงวางโต
มองทุกอย่างมืดมน รอบข้างเปล่าเปลี่ยว
เสียงลมหวีดหวิวแทงเข้ามาทะลุโสตประสาท
ถ้าไม่ฆ่ามัน เราเองก็ต้องงถูกฆ่า
สมองในตอนนั้นมันคิดได้เพียงเท่านี้จริง ๆ
‘นาย นายน่ะ ไอ้หนู แกนั้นแหละ’
‘มาอยู่ด้วยกันไหม?’
‘มาเป็นบอสของวองโกเล่ดีกว่าน่า’
คำเชิญนั่นทำให้ผมได้มารู้จักกับเขา
เขาผู้สมควรจะเป็นบอส
อะไรบางอย่างในตัวเขาทำให้ผมเชื่อมั่นและเคารพรักชายคนนั้นจนหมดใจ
แต่เมื่อได้เจอกับเขา ก็ทำให้ผมต้องมาเจอกับ ‘มัน’
มันที่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา มันที่มีคำพูดติดปากอยู่ตลอดเวลาว่า ...
‘โกคุเทระทำไมไม่ยิ้มเลย’
แต่ทั้ง ๆ ที่รำคาญมันจะแย่แต่อะไรก็ไม่รู้ในตัวผมกลับหลวมตัวเข้าไปคุยกับมันเรื่อย ๆ
ทำให้นักเลงสิ้นคิดไม่เหลือค่าความเป็นคน ๆ นั้นเปลี่ยนไป
จากที่รำคาญและรังเกียจ แต่พอไม่เห็นหน้ามัน ใจก็พลันสับสน วกวนไปเรื่อย
ไม่ทันรู้ตัวเลยว่า .. การที่ตนทำอย่างนั้นมันอันตรายมากเพียงไหน
‘ฉันชอบนายนะ...’
‘เรามาลองคบกันดูดีไหม?’
‘...ว่าไงครับ ไหนคำตอบล่ะ?’
‘ฉันชอบนาย นาย... ชอบฉัน เราชอบกัน แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับทุก ๆ อย่างแล้ว...’
‘...คบกันนะ’
ทุกนาทีในชีวิตของผมไม่เคยมีใคร
ทุกอย่างรอบตัวช่างมืดมิด
เก็บตัวอยู่แต่ในโลกส่วนตัว
ซ่อนตัวเองเอาไว้ให้พ้นจากโลกภายนอก
แต่แล้วอยู่ ๆ มือข้างนั้นก็ยื่นเข้ามา
รอยยิ้มอันแสนหวานนั้นชโลมใจของผม
เปิดไฟดวงเดียวในโลกอันมืดสนิท
จากคนที่เคยชินกับความมืด กลับกลายเป็นคนกลัวความมืด
เปลวไฟนั่นริบหรี่ลงทุกที ... เชื้อเพลิงหมดลงเรื่อยๆตามกาลเวลา
อย่าปล่อยมือนั่นนะ
อย่าทิ้งผมเอาไว้กับความมืดนี่นะ
อย่าทิ้งผมไปนะ
ทำได้เพียงร่ำร้องในใจกับความมืดอันว่างเปล่านั่น
...คนเดียว
‘ขอโทษนะ โกคุเทระ ช่วงนี้ฉันยุ่ง ๆ เลยไม่ค่อยมีเวลาไปหานาย’
‘เดี๋ยวเคลียร์ตัวเองเสร็จแล้วจะไปรีบไปหานายทันทีเลย’
‘สัญญาเลย!’
สัญญา...
ผมถูกคำนี้หลอกมากี่รอบแล้วก็ไม่รู้
พี่สาวคนนั้นก็สัญญาว่าจะกลับมาหาผม
พ่อเคยสัญญาว่าจะไม่ทำให้ผมเสียใจ
ไอ้เวรนี่ก็สัญญาว่าจะมาหาผม
ทุก ๆ อย่างเหมือนกำลังย้อนกลับ
เหมือนกำลังย้อนกลับว่าตัวผมเองช่างโง่เง่าแค่ไหน
สัญญาบ้า ๆ บอ ๆ ที่ให้กันเอาไว้แล้วก็ไม่เคยจะจำ
ทั้ง ๆ ที่รู้ ... แต่ผมก็กลับโง่เชื่อสัญญานั่นอย่างเสียไม่ได้
สัญญาว่าจะมีแค่ผมคนเดียว .. สัญญาว่าจะอยู่เป็นเพื่อน
ไม่มีสัญญาไหนที่จะเจ็บปวดมากไปกว่านี้อีกแล้ว
เปลวไฟนั่นอาจจะดับลงไปแล้วก็ได้ ...
แต่ทุกอย่างยังไม่จบเพราะยังเหลือควันไฟอยู่
กลับมาราดน้ำให้มันจบ หรือสาดน้ำมันให้มันโหมกระหน่ำ
ช่วยเลือกสักอย่างเสียทีเถอะ
หัวใจคนที่สัญญาไม่เคยรู้หรอกว่า ...
คนที่รอคำสัญญาจะต้องรอคอยอย่างเจ็บปวดสักเพียงไหน
กลับมาทำอะไรให้มันจบไปเสียที
แล้วฉันจะไม่รั้งแกเอาไว้เลย ... ยามาโมโตะ
ทั้งเบื่อ ทั้งเจ็บ
แต่ผมไม่เหลือน้ำตาให้ร้องอีกต่อไปแล้ว
- Gokudera Hayato -
ไรเตอร์ปิดเทอมแล้วน่อ คนที่ปิดแล้วก็ถือว่าโชคดีไป #บะจะเฮ้ย
ส่วนคนที่ยังไม่ปิดก็ตั้งใจสอบนะคะ ขอให้ผลสอบออกมาดีกันทุกคนเลย 555555
ตอนนี้แอบดราม่านิดนิด คงไม่ดราม่ารุนแรงไปเนอะ ?
คือไรเตอร์แอบชอบประโยคที่โกคุบอกว่า 'มาเปิดไฟในโลกที่มืดมิด'
รู้สึกแบบว่า โกคุช่างโดดเดี่ยวและยามะเป็นความหวังสุดท้ายจริงๆ
โอ๊ย คู่นี้แม่งเศร้าา orz
แม่ยก 8018 รออีกหน่อยนะคะ เพราะตอนนี้ไรเตอร์ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะแต่งดราม่ายังไงดี
ใครเล่นทวิตเตอร์ก็ฟอลไปได้นะคะ บนหน้าหลักของบทความเลย - w -
ไปแล้วค่ะ เจอกันใหม่ตอนหน้า /
ความคิดเห็น