{Fic: Katekyo Hitman Reborn}1827 คนโง่ 18+

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

{Fic: Katekyo Hitman Reborn}1827  เพราะรัก

 

ผมไม่เคยหนื่อยจะเฝ้ามองคุณ

ผมไม่เคยท้อที่จะรักคุณ

แต่ตอนนี้ ผมท้อเหลือนเกิน

ในเมื่อคุณไม่เคยรักผมไม่เคยแม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ

“หมอนั้นก็แค่สัตว์กินพืชที่ฉันใช้ฆ่าเวลาก็เท่านั้น”

“พอเถอะครับ..ผมเหนื่อยแล้วผมไม่อยากโง่อีกต่อไปแล้ว”

เตือนแล้วนะ เรื่องนี้เป็นแนว yaoi หรือ ชายรักชาย เป็นเรื่องผิดศีลธรรมอาจจะทำให้ใครหลายคน ไม่ชอบใจเพราะงั้นกดปิดได้เลยนะขอรับข้าน้อยไม่โกรธ เตือนอีกครั้ง เรื่องนี้มีฉากnc ติดเรท ได้โปรดอย่าแบนถ้าไม่ชอบกดออกได้เลยขอรับ ข้าน้อยไม่โกรธเอาที่คนอ่านสบายใจ เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักแต่อย่างใด  แต่งมาเพื่อสนองตัญหาของผู้เขียนเท่านั้น และความมโนจิตของผู้เขียนล้วนๆถ้าถูกใจก็เม้นบอกผู้เขียนด้วยนะขอรับส่วนใครที่อายุต่ำกว่า 18 ก็โปรดอ่านด้วยวิจราญาณด้วยนะขอรับ

Happy new year นะขอรับถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ

CR.SQW

เนื้อเรื่อง

 

“ผมชอบคุณ...ครับ”พูดพร้อมกับใบหน้าขึ้นสี

“ฉันไม่ได้ชอบนาย”คำตอบของเขามันทำให้คนสารภาพรักยิ้มอย่างโล่งๆ ก็คิดไว้แล้วละว่าคำคำตอบจะออกมาเป็นแบบไหน ทำใจไว้แล้วละ แต่ก็อยากมาได้ยินจากปากเจ้าตัวมันน่าจะดีต่อการที่จะตัดใจ ถึงจะได้ยินคำพูดที่ไม่ควรได้ยินก็เถอะ ดีไม่ดีอีกฝ่ายอาจจะเกลียดเขาเลยก็ได้ แบบนี้ละดีแล้ว

“ขอบคุณครับที่รับฟังความรู้สึกของผม”เด็กหนุ่มพูดก่อนจะก้มหัวทำความเคารพแล้วหันหลังเดินกลับ ถ้าอีกฝ่ายไม่เกลียดเขาก็คงจะดีอยู่หรอก สงสัยไอ้ความมองโลกในแง่ดีของยามาโตะคงมาติดตัวเขาแล้วสินะ

ตึง

แต่ก่อนที่ร่างเล็กๆของเด็กหนุ่มจะเดินจากไป เขาก็โดนรุ่นพี่ที่เขาไปสารภาพรักเมื่อกี้ผลั่กเขาใส่กับกำแพงก่อนจะขังเขาไว้ด้วยสองแขนของเขา เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บด้านหลังก่อนจะมองคนที่เขาสารภาพรักไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนด้วยความงง  เป็นอะไรไป

“ทำไมนายถึงยิ้มละ”ถามอีกฝ่ายก่อนที่สึนะจะยิ้มน้อยๆให้เขา

“เพราะผมรู้คำตอบของคุณอยู่แล้วไงครับ แต่ที่ผมมมาสารภาพกับคุณตอนนี้เพราะว่าผมจะได้ตัดใจง่ายๆ เมื่อได้ยินคำพูดจากปากคุณ แม้ว่าคุณจะต้องเกลียดผมก็ตาม ถ้าหวังได้ ก็ไม่อยากให้คุณเกลียดผมนะครับ”เด็กหนุ่มพูดก่อนจะผลั่กอีกฝ่ายออกถ้าเขายังอยู่ที่นี้อีก ท่อน้ำตาของเขาก็คงต้องแตกแน่นๆ แต่ดูเหมือนตัวชายหนุ่มจะไม่ได้ให้ความร่วมมือเอาสะเลย เขาต้องการอะไร ต้องการให้เขาร้องให้ต่อหน้าเลยใช่ไหม

“กรุณาปล่อยผมด้วยครับ”เด็กหนุ่มพูดก่อนจะเพิ่มแรงผลั่กอีกฝ่าย ถ้าไม่ปล่อยเขาต้องร้องแน่นๆ เด็กหนุ่มใช้แรงที่มีทั้งหมดผลั่กอีกฝ่าย แต่ร่างสูงโปร่งก็ยืนนิ่งไม่ไหวติง

สึนะหลับตาแน่น พร้อมกับเอามือนั้นผลั่กอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี แต่ระหว่างหลับตาอยู่นั้นเด็กหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่า คนที่เขาบอกว่าไม่ได้รักตัวเองนั้น ยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขนาดไหนแล้ว สึนะลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงไออุ่นที่รดหูตัวเอง ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มหน้าแดงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“ถ้านายรัก ฉัน นายก็แสดงมันออกมาสิ”เด็กหนุ่มมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ขังตัวเองไว้ ตอนนี้สึนะยอมรับว่าหัวใจตัวเองเต้นแรง แต่ก็ยังคงงงกับคำพูดของเขาหมายความว่าไงชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นอีกฝ่ายมองมาทางเขาด้วยสีหน้าโง่ๆ ก่อนที่ร่างเล็กๆนั้นจะตกใจเมื่อ ชายหนุ่มก้มหน้ามาปะทับริมฝีปากเล็กของเขา

ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างเด็กนุ่มใช้มือผลั่กอีกฝ่ายเมื่อเขาจูบตัวเอง จูบของฮิบาริมันทำให้เขาแทบหมดแรงเพราะชายหนุ่มไม่ได้แค่จูบปากต่อปาก แต่มันมีลิ้นร้ายที่ไล่สำรวจที่โพลงปาก มือเล็กที่ทำหน้าที่ผลั่กอีกฝ่าย เริ่มเอามาโอบรอบคอแกร่งของอีกฝ่ายเพื่อเป็นที่ยึดตัวเอง ก่อนที่คนตัวเล็กจะเริ่มตอบสนองร่างโปร่งสูง ลิ้นเล็กๆที่ไร้ประสบการณ์ตอบสนองคนนำอย่างไม่ประสีประสา จนทำให้คนตัวโตเผลอเอ็นดูท่าทางน่ารักๆของสึนะไม่ได้

เมื่อทุกอย่างเริ่มเผลอไผล คนตัวโตก็สอดมือเข้าใต้เสื้อของคนที่กำลังโดนม้อนด้วยพิษรักของเขา นั้นทำให้สึนะได้สติมือเล็กผลั่กอีกฝ่ายออกจากตัว จะว่าไงดีละ

“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ ถ้าทำแบบนี้อีกผมจะตัดใจจากคุณลำบาก อย่างไงคุณก็คงไม่ใจร้าย อืม”ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคก็โดนคนตัวโตดึงเข้ามาประกบปากอีกครั้ง ก่อนที่เขาผละออกแล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบที่ใบหูเล็ก

“แสดงให้ฉันเห็นสิ ว่านายรักฉัน ทำทุกอย่างให้ฉันรู้ว่านายต้องการฉัน”หมายความว่าอย่างไง

“ตะ..แต่คุณไม่ได้รักผมทำแบบนี้มันผิดนะครับ”แม้เขาจะรักอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ต้องการแบบนี้

“ใครสน ถ้านายรักฉัน นายก็ทำให้รู้มันด้วยร่างกายของนายเองสิ”

“อึก”สึนะกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างอยากลำบาก ก่อนจะแกะมือของคนที่ปฏิเสธรักเขาที่โอบรัดตัวเองออก เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายน่ากลัว ฮิบาริมองท่าทางนั้นก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบที่ใบหูอีกครั้ง

“คำตอบละ”พูดก่อนจะละชิมใบหูเล็ก คำพูดและการกระทำแค่นั้นมันก็มากพอที่จะทำให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลทั้งหมด ดูเหมือนว่าร่างเล็กจะเผลอไปตามอารมณ์ของคนตัวโต ใบหน้าหวานหันมาหาเขาก่อนที่เจ้าตัวจะจูบตอบ

เมื่ออารมณ์มาก่อน

มันก็ไม่ต่างอะไรที่ ซาวาดะ สึนะโยชิ ก้าวตกลงไปในหลุมดำขนาดใหญ่ ใหญ่ไม่รู้จะหาทางกลับอย่างไงมันทั้งกว้างและมืดมนไร้ทิศทางที่จะไปต่อ

แต่ถึงจะรู้ว่ามันผิด เขาก็ทำมันอยู่ดี ตัวเขาก็ไม่ต่างอะไรจากดวงดาวที่ไปตกหลุมดำ ทั้งๆที่หลุดดำอยู่เฉยๆ ของมันอย่างงั้นแต่เพราะความรักและความอยากรู้อยากเห็นเลยทำให้ตัวเองก้าวพลาดอย่างมหัน

ชายหนุ่มพาคนตัวเล็กมาที่โรงแรมใกล้ๆ เมื่อเข้ามาที่ห้องทุกอย่างก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความหลงใหล มือเล็กจับไหล่กว้างเอาไว้ก่อนจะซุบหน้าลงที่อกอีกฝ่าย

มันผิด สิ่งที่เขาทำมันผิดเขารู้ดี แต่ถึงแม้จะรู้อย่างงั้นก็หยุดไม่ได้อยู่ดีในเมื่อทุกอย่างเลยเทินมาถึงขนาดนี้แล้วก็ยากที่จะหันหลังกลับ ทุกประสาทสัมผัสรับรู้ได้อย่างดีว่ามันรู้สึกดีขนาดไหน แม้ตัวเองจะเจ็บก็ไม่เป็นไร

แม้จะต้องกัดฟันข่มความเจ็บปวด เพื่อให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ มันดีแล้ว แขนเล็กโอบรอบคออีกฝ่ายก่อนจะมาถึงปลายทางแห่งความสุขที่หรรษา

เสียงกรีดร้องดังทั่วห้อง หยดเลือดและหยดหยาดแห่งความสุขก็ถูกปล่อยออกมาความสุขที่ถูกเติมเต็มเมื่ออีกฝ่ายจูบพิตที่หน้าผากมน แค่นั้นก็สุขพอแล้ว

ก่อนที่ชายหนุ่มจะล้มตัวนอนลงข้างๆกายแล้วดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด ดีใจจนแทบหัวใจจะวายตายเลยละ สึนะเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะจูบเข้าที่คางของเขาแล้วดูเหมือนว่าร่างกายล้าหรือไร พอทำตามใจตัวเองเสร็จก็ชิงหลับ จนทำให้คนตัวโตมองคนในอ้อมกอดอย่างงง แต่ก็ยอมรับอ่ะนะว่าเด็กนี้ทำให้เขาใจเต้นไปแวบหนึ่ง

หลังจากที่ผ่านคืนนั้นไปเหมือนอะไรจะดีขึ้นหรือเปล่า?ชายหนุ่มอนุญาตให้คนตัวเล็กไปหาได้อย่างอิสระ แค่นั้นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยใจชื้นขึ้นมาแล้ว

แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังไม่ได้คำตอบของอีกฝ่ายอยู่ดี ว่าคุณฮิบาริคิดกับเขาอย่างไง รักหรือไม่รัก ถ้าไม่รักทำไมถึงสัมผัสเขาละ ทำไมถึงตามใจเขาละ อยากรู้จังเลยว่าเขาคิดอย่างไง

“มาแล้วเหรอ”

“คะ..ครับผมเอาข้าวกล่องมาให้คุณฮิบาริ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”เด็กหนุ่มพูดก่อนจะหันหลังเปิดประตูเดินออกไป เพราะเห็นคนตัวโตที่ดูจะวุ่นกับงานกรรมการนักเรียน

“ทำไมไม่กินกับฉันละ”นั้นสิเห็นก็เห็นทุกทีชวนเขาทานข้าวด้วยกันตลอดนิ

“คุณยุ่งไม่ใช่เหรอครับ ผมไม่อยากรบกวนเวลางานของคุณนะครับ”เด็กหนุ่มพูดก่อนจะยิ้ม ถ้ามันทำให้อีกฝ่ายลำบากใจหรือลำคาญเขาไม่เอาด้วยหรอกนะ

“ไม่เป็นไรหรอก มาทานด้วยกันสิฉันเสร็จพอดีเลย”ร่างสูงพูดก่อนจะก้าวขายาวๆมานั่งที่โซฟาข้างๆกันก่อนที่สึนะจะมานั่งด้วย ทำไมถึงดีใจจังเลย

“ขอบคุณนะครับที่ทำตามคำขอ แบบเด็กๆของผม ทั้งๆที่คุณมีงานเยอะแท้ๆ”มันน่าดีใจมากจนเขาแทบจะชักตายอยู่แล้ว ฮิบาริมองคนตัวเล็กก่อนจะเอามือลูบหัวเล็กของอีกฝ่าย

“ไม่เป็นไรหรอก”คำพูดของฮิบาริทำให้อีกคนที่ได้คำตอบยิ้มอย่างมีความสุข

มือเล็กเปิดประตูห้องคณะกรรมการออกก่อนจะเห็นร่างสูงที่นอนบนโซฟา ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาหล่อจังเลยสึนะยิ้มหวาน ก่อนจะหาผ้าห่มมาห่มให้อีกฝ่ายแล้วหาอะไรบางอย่างที่แทนหมอนได้มาให้อีกฝ่ายหมุน พร้อมกับวางร่มไว้ใกล้ๆเมื่อเห็นท่าว่าฝนจะตก ก่อนที่สึนะจะจูบเข้าที่กระหม่อมของชายหนุ่มแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนชายหนุ่ม ดีนะที่เขาแวะมาหลังเลิกเรียนไม่งั้นคนตัวโตโดนวัดกินแน่น

ฮิบาริตื่นขึ้มาอีกทีตอนที่มืดสนิทแล้ว ก็พบว่าฝนตกหนักแล้วมีบางอย่างที่แปลกตาไปคือผ้าห่มกับที่รองหัวมันมาได้อย่างไง แล้วที่สะดุดไปกว่านั้นคือร่มสีน้ำเงินที่วางไว้บนโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆเขา ใครเอามาให้ แล้วทำไมเขาไม่รู้สึกตัว

แปลกเพราะปกติ แค่กลีบดอกไม้กระทบพื้นเขาก็ตื่นแล้ว ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนเขาก็ต้องรู้สึกตัวอยู่ดี แต่ทำไมทั้งที่อีกฝ่ายสัมผัสตัวเขาเอาผ้าห่มมาห่มให้ก็ยังไม่รู้สึกตัว

หรืออาจเพราะหมอนั้นคือเขาที่อยูใกล้และรู้สึกปลอดภัยเลยไม่ต้องกังวล บ้าไม่มีทาง

“ซือจังหมู่นี้ทำไมตื่นแต่เช้าจังละ”คนเป็นแม่ทักเมื่อเห็นลูกชายจอมตื่นสายมาอยู่ห้องครัวตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นแถมยังมาทำปิ่นโตตั้งแต่เช้า ทั้งๆที่ลูกชายของเขายังไม่เคยเข้าครัวเลยด้วยซ้ำ

“ผมอยากตื่นเช้ามาทำกับข้าวเองนะครับ”พูดอย่างมีความสุข เขาขอเรียนการทำปิ่นโตและอาหารกับคุณแม่ จนมือได้รับแผลมากมายแต่ก็ไม่เป็นไร ถึงจะบาดเจ็บแต่ก็อยากให้คนที่รักมีความสุขแค่นั้นก็สุขพอแล้ว

“เหรอจ๊ะ ว่าแต่ซือจังมีคนที่ชอบแล้วหรือยัง”คำพูดของคนเป็นแม่ทำให้ลูกชายหน้าแดงทันทีก่อนที่เขาจะส่ายหัวปฏิเสธ

“ไม่มีหรอกฮะ แม่ก็”

“งั้นเหรอจ๊ะ ถ้ามีน่าแม่อยากได้เด็กผู้หญิงน่ารักๆมาเป็นลูกสะใภ้จังเลย แล้วก็ถ้าเรามีก็อย่างพึ่งใจร้อนไปทำอะไรเกินเลยนะมันไม่ดีรู้ไหม”สึนะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาติดที่อกเมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นแม่ ก่อนที่เขาจะฝืนยิ้มออกมาน้อยๆ

“ครับแม่”แล้วก็หยิบข้าวกล่องสองกล่องไปโรงเรียน ขอโทษครับแม่ ผมรักเขามากจนตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะต้องตัดใจอย่างไงดี

“ฉันไม่มีทางรักเจ้าสัตว์กินพืชแบบนั้นหรอก”คำพูดนั้นทำให้คนที่กำลังเปิดประตูเข้าไปถึงกับชะงักอะไรนะ เขาพูดถึงใคร

“นายพูดอย่างงั้นได้อย่างไงเคียวยะนายไม่สงสาร ซาวาดะเหรอ”ใจเด็กหนุ่มรู้สึกสั่นไปทั้งหัวใจ อะไรนะ เขาคงหูฟาดไปเอง แม้จะคิดไปในทางบวกแต่น้ำตาเจ้ากรรมนายเวรก็ไหลออกมา เหมือนจะเตือนสติเขาว่าสิ่งที่สองคนพูดในห้องเป็นนั้นเรื่องจริง ใจร้าย

“ฉันจะไปสงสารสัตว์กินพืชได้อย่างไงอย่างไงสะฉันแค่จจเก็บไว้เล่นๆเดี่ยวเบื่อฉันก็ทิ้ง”ประโยคนั้น ทำให้คนที่แอบฟังยกมือสั่นๆของตัวเองมาปิดปากไว้ ไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดรอดไป แม้แต่เศษเสี้ยวหัวใจ คุณก็ไม่มีให้ผมเลยเหรอ

“ถ้าจะเก็บไว้เล่นแล้วทำไมถึงไปลึกซึ้งกับเขาละ นายไม่คิดว่ามันจะทำร้ายใจอีกฝ่ายหรือไง”

“ฉันแค่อยากลองนะ”ถึงกับอึ้งใบหน้าหวานล้นเอ่อไปด้วยน้ำตาก่อนจะเดินหันหลังจากไปเพราะถ้าทนอย่างงั้นฟังคำพูดที่แสนร้ายกาจของเขาแล้ว เขาได้กลั้นใจตายพอดี

จะเอาอย่างไงดีละ สึนะโยชิ เมื่อได้ฟังคำพูดที่ออกจากปากเขาแล้วนะ จะเป็นไอ้โง่ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วยิ้มร่าน ไปสนิทกับเขาแล้วรอวันที่เขาทิ้ง หรือจะเป็นสึนะโยชิที่ยอมรับความจริง ที่ตัดใจและยอมออกห่าง แบบไหนมันจะดีกว่ากัน

แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็เจ็บเท่ากัน สึนะทรุดตัวลงนั่งหันหลังพิงให้กับประตูห้องเก็บอุปกรณ์พละ เขาไม่อยากจะไปห้องเรียนโดยสภาพแบบนี้

“ฮือ คุณฮิบาริ ...คุณมันใจร้าย..ฮือ”มันคงไม่มีอะไรเจ็บยิ่งกว่านี้อีกแล้ว

ตอนนี้ภายในห้องคณะกรรมการนักเรียนเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ชวนทำให้คลื่นไส้ และน่าขนลุกชนิดที่ว่า ขนาดบ้านผีสิงที่มีชื่อเสียงยังแพ้ไม่เหลือชิ้นดี เมื่อเจ้าของห้อง ที่ปล่อยรังสีชวนให้อยากวิ่งหนีออกมาอย่างไม่ขาดสาย จนทำให้คนที่สนิทที่กำลังสะสางงานเป็นเพื่อนถึงกับอยากจะลุกหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด

มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่6วันก่อน ตั้งแต่ไอ้เด็กปีสอง ที่ชื่อ ชาวาดะ สึนะโยชิเลิกมาป้วนเปี้ยนห้องคณะกรรมการนี้  จะมีก็แต่ข้าวกล่องที่ส่งมาให้2วันสุดท้ายแล้วก็หายหน้าหายตาไปเลยไม่โผล่มาและไม่พูดอะไรเลยด้วย

จนทำให้หัวหน้าของเขามีสภาพที่ชวนให้พวกเขาเข้าใกล้ไม่ได้เลยสักที น่ากลัวกว่าผีสะอีก ถ้าให้เขาเอาชีวิตไปทิ้งเล่นๆ กับให้อีกฝ่ายฆ่า เขายอมเอาชีวิตไปทิ้งเล่นๆดีกว่า

“คุซาคาบะ”เสียงเย็นๆที่เรียกเขามันทำให้เขาอดที่จะเสียวสันหลังไม่ได้

“อะ..อะไรครับ”ปากสั่นไปหมดเมื่อกลัวอีกฝ่ายจนจับใจ

“เอาเอกสารนี้ไปให้ ผอ. ทีสิ”

“ครับ”ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินไปรับแต่ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังอยู่หน้าห้อง

“อะไรนะ สึนะคนนั้นนะเหรอมีแฟนแล้ว”กึก เมื่อได้ยินชื่อที่ไม่ได้ยินตั้งนานทำให้อีกฝ่ายชะงักทันที

“อืม ได้ยินว่าคบกับฮารุด้วยละ แต่ก็นะดีแล้วที่ซาวาดะได้คบกับฮารุสะทีอย่างไงฮารุก็ชอบซาวาดะมาตั้งนานแล้วได้สมหวังแบบนี้มันก็...”

ปัง!! เสียงตบโต๊ะพร้อมกับเอกสารที่ดังปัง ทำให้คนที่อยู่ในห้องถึงกับล้มลงด้วยอาการตกใจ ก่อนที่ฮิบาริจะโยนเอกสารไปให้คนที่นั่งลงกับพื้น คนที่กำลังขวัญเสียแล้วเปิดประตูออกไปนอกห้อง ก่อนจะจับมือเด็กสาวที่กำลังวิ่งหนีพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาคู่สวยของเธอ

“เธอว่าอะไรนะซาวาดะมีแฟนงั้นเหรอ”สวยน้อยรีบพยักหน้ารับ เธอแทบน้ำตาหล่ง เมื่อปีศาจจอมคุมกฎ มาทำหน้าน่ากลัวกับเธออย่างงี้ ไอ้เด็กนั้นกล้าทิ้งเขาแล้วไปมีแฟนงั้นเหรอ

“เป็นแค่สัตว์กินพืชแท้ๆ”ฮิบาริสบคำออกมาก่อนจะรีบตรงไปหาคนที่ทำให้เขาอารมณ์เสียอยู่แบบนี้

.

“สึนะรีบหนีเร็ว ตอนนี้คุณฮิบาริกำลังเดินมาหานาย”

“อะไรนะครับ”

“ไม่อะไรหรอก รีบหนีไปก่อนเร็วตอนนี้ดูเหมือนเขาโกรธจนไม่มีใครขวางทางเขาได้เลยนะ แล้วเขาก็ถามด้วยว่านายอยู่ที่ไหน รีบหนีไปเถอะสึนะ”พูดพร้อมกับดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้น อย่างไงเขาก็ไม่อยากเห็นเพื่อนตาย

“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสะหน่อยผมจะหนีทำไม”ถึงจะพูดอย่างนั้นในใจก็แอบหวั่นไม่ได้

“ฉันจะปกป้องรุ่นที่10เอง”เด็กหนุ่มผมสีเงินพูดก่อนจะจับไหล่ร่างเล็กไว้

“ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เถอะแต่คุณฮิบารินะ ตอนนี้โครตน่ากลัวมากเลยนะ”เพื่อนพูดก่อนที่สึนะจะใจสั่น เริ่มจะกลัวแล้ว

“สึนะคุง ไปหลบก่อนเถอะฉันเป็น..”ฮารุจับมือสึนะก่อนจะพูดให้อีกฝ่ายทำตามคำขอของเธอ เธอรู้ว่าต่อให้เป็นเด็กหนุ่มผมเงิน กับยามาโต๊ะก็ไม่สามารถที่จะเอา ฮิบาริอยู่ได้ แต่ก่อนที่จะพูดก็ได้ยินเสียงโลหะกับทบกับบานประตู

“แกกล้ามากนะที่ทำให้ฉันโกรธ ซาวาดะ สึนะโยชิ อ่อยกันพอรึยัง”ฮิบาริพูดก่อนจะพุ่งตัวไปจับมืออีกฝ่ายออกจากมือเด็กสาวตอนนี้เขาโกรธแทบจะฆ่าล้างบางคนในโรงเรียนได้เลยด้วยซ้ำ

“ปล่อยผมนะคุณทำอะไร...”

“หุบปาก!!!”ฮิบาริตะคอกจนทำให้เขาถึงกับเงียบ เป็นบ้าอะไรของเขา

“เฮ้ยฮิบาริแกปล่อยมือรุ่นที่10นะ นั้นแกจะพารุ่นที่10ไปไหน”ถามเมื่ออีกฝ่ายลากคนตัวเล็กไปด้วยแต่เหมือนว่าสึนะจะไม่ให้ความร่วมมือสะเลย

“ยุ่ง!!”คำพูดที่สบออกมาทำในห้องถึงกับไปไม่เป็น ก่อนที่เขาจะออกไปโดยมีเสียงของคนตัวเล็กที่ถูกลากออกไปขอความช่วยเหลือ

“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย ครูครับช่วยผมด้วย”แม้จะขอความช่วยเหลืออย่างไงก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งอยู่ดี

ก็ไม่มีใครอยากตายก่อนวันอันควรนี้น่า ชีวิตนี้ยังอยากมีหลายอย่างที่ต้องทำอยู่นะ

“โอ๊ย ผมเจ็บนะ”สึนะพูดเมื่ออีกฝ่ายลากเขาเข้ามาในห้องคณะกรรมการนักเรียนพร้อมกับบอกลูกน้องคนสนิทว่าห้ามให้เจ้าสัตว์กินพืชหน้าไหนเข้ามาในห้องเขาเด็ดขาด แล้วเวี่ยงคนตัวเล็กลงบนโซฟา

“ช่างนายสิ”

“ปล่อยผม ผมบอกให้ปล่อยคุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับผมนะ”สึนะพูดเสียงที่เขาไม่เคยฟังมันทั้งแข็งกร้าวและกระแทกหัวใจสะเหลือเกิน มีผู้หญิงแล้วพูดอย่างงี้กับเขางั้นเหรอ มือใหญ่เอื้อมไปบีบคางเล็กและมองนัตย์ตานั้นด้วยแววตาที่แสนจะโหดร้ายและเย้ยหยิ่งไปในตัว

“แกว่าอะไรนะ ฉันไม่มีสิทธิ์แต่ต้องตัวแกงั้นเหรอ ตลกว่ะ ในเมื่อทุกส่วนของแกฉันก็เคยสัมผัสมันหมดแล้ว หรือแกลืมสัมผัสฉันเพราะผู้หญิงหน้าโง่นั้น”เหมือนหน้าสึนะจะชาโดยปริยา คำพูดที่อีกฝ่ายพ่นออกมามันช่างดูร้ายกาจนัก ฮิบาริ ไม่เคยพูดคำพูดร้ายกาจแบบนี้กับเขา

“.....”
 

“ฮึหมดคำจะพูดหรือไง ร่านหนักนะ มีฉันเป็นผัวอยู่ทั้งคนแต่ก็ยังอยากวิ่งเต้นอยากได้เมีย..เป็นไงละผู้ญิงมันถึงใจไหมละ”ยิ้มเย็นเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่พูดเขาก็ยิ่งได้ใจฮิบาริก้มหน้าเข้ามากัดที่บริเวณต้นคออีกฝ่าย ก่อนที่มือหนาจะละวนที่หน้าอกแบนราบไม่ได้สัมผัสร่างนี้แค่6วันมันก็ทำให้เขาหยุดความต้องการแทบไม่ได้

“ผมพึ่งรู้ครับ..ว่าการที่มีอะไรกับผู้ญิงมันทำให้ความสุขล้นอกมากกว่ามีอะไรกับผู้ชายที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนแทบอยากจะตาคาที่เลยละครับ”โกหก ไอ้คนหลอกลวง ด่าตัวเองไปเถอะอย่างไงเขาก็ต้องมานั่งร้องให้ทีหลังอยู่แล้วนิจะไปแคร์อะไร ความรู้สึกที่ให้คนๆนี้มันพังไม่เป็นท่าตั้งแต่เขาพูดประโยคนั้นแล้ว

ฮิบาริถึงกับสตั้น ใบหน้าหล่อเหลาชาไปทั่วใบหน้า ไม่เคยคิดว่าเด็กนี้จะกล้าพูดมันออกมา

“แกมีอะไรกับยัยนั้นแล้วเหรอ”เขาแทบข่มอารมณ์ที่จะปะทุแทบไม่ไหวเผลอกำข้อมือเล็กอย่างรุนแรง จนอีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่กระนั้นก็ยังไม่แยแส

“ครับ มันโครตรู้สึกดี...อืม ปล่อยผม”ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายกัดต้นคอเล็กพร้อมกับเลิกเสื้อของเขาขึ้น

“งั้นเวลาทำกับฉันมันรู้สึกแย่มากเลยสินะ งั้นแกก็รู้สึกแย่ต่อไปก็แล้วกัน”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับประกบริมฝีปากเล็กอีกครั้ง กดริมฝีปากเล็กจนเลือดซึบออก มือเล็กทำหน้าที่ยันอกอีกฝ่ายจนเสื้อคุมนั้นออกจากตัว พร้อมกับหันหน้าหนีสัมผัสของเขาอย่างนึกรังเกียจจนทำให้คนตัวโตแทบทนไม่ไหว ฮิบาริบีบคางคนตัวเล็กแทบจะแหลกคามือเพราะอามรณ์ที่โกรธมากจนเกินไป

“ปล่อย ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยด้วยอื้อ”เสียงเล็กขาดห้วงเมื่อมือใหญ่ตะคุบเข้าที่ริมฝีปากเล็ก สึนะเบิกตากว้างก่อนจะดิ้นหนีสุดชีวิต

“แกคิดว่าจะมีใครมาช่วยงั้นเหรอ”คำพูดนั้นทำให้สึนะกลืนน้ำลายลงคอทันที แต่ถึงจะพูดอย่างงั้นเขาก็ไม่สน สึนะพยายามแกะฝ่ามือใหญ่ออกนั้นมันยิ่งทำให้ฮิบาริโมโห มือหนาปลดเน็คไทของตัวเองออกก่อนจะเอามามัดไว้มือเล็ก พร้อมกับปล่อยอีกฝ่าย แล้วลุกขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก

“ร้องออกมาเลยนะ ร้องให้คนช่วยร้องเลย ร้องให้พอ ฉันก็ไม่รังเกียจหรอกนะที่จะเป็นข่าวกับนายแต่นายจะทนได้เหรอ สึนะโยชิ ร้องให้คนมาช่วยเลยสิ”ท้าคนตัวเล็กที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟา สึนะมองคนตัวโตก่อนจะรีบลุกจากโซฟาแล้ววิ่งตรงไปที่ประตู ความหวังที่จะรอดมันจะมีกี่เปอร์เซ็นต์กัน แต่ถึงอย่างงั้นคนตัวเล็กก็ยังจะหวังให้ตัวเองรอด รู้งี้หนีตั้งแต่ยามาโตะบอกสะดีกว่า

เมื่อมาถึงประตูโดยไม่มีคนตัวโตตามมาขย้ำคอก็รู้สึกโล่งอกอย่างประหลาดแต่พอมือแตะกับลูกบิดแค่นั้นก็ทำให้เขาแทบหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะ  มัน ล็อกนะสิ สึนะตัวสั่นอย่างกับผีเข้าไม่กล้าแม้จะหันหลังกลับไปดูว่าคนที่อยู่ร่วมห้องกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงแรงกระฉากไหล่เขาให้ล้มไปนอนกับพื้น

“โอ๊ย ปล่อย ช่วยด้วย ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย”อย่างไงมันก็อยู่ใกล้ประตูละว่ะ อาจมีใครได้ยินก็ได้ ดูเหมือนว่าเขาจะโลกสวยเกินไปไม่ว่าจะตะโกนอย่างไงก็ไม่มีใครได้ยิน ทำไมถึงได้โหดร้ายกับเขานัก เขารู้แล้วว่าทำไมฮิบาริถึงไม่ได้มัดปากเขา เพราะต่อให้เขาตะโกนอย่างไงก็ไม่มีใครได้ยิน สึนะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังเขาสัมผัสความเย็นบนพื้นของห้อง ดวงตาสีสวยมีหยดน้ำตาไหลออกมาตัวของสึนะสั่นไปทั่วร่างเมื่อฮิบาริสัมผัสไปตามจุดต่างๆ มือหนาเอื้อมไปกระชากเสื้อนักเรียนออกก่อนจะทำรอยไว้ที่บริเวณต้นคอ ที่เริ่มจางหาย

ของๆเขา หมอนี้เป็นของเขาและไม่มีทางที่จะหนีเขาได้ ฮิบาริสอดมืออุ้มคนตัวเล็กขึ้นก่อนจะวางไว้บนโซฟาและโถมกลายเข้ามากดทับปลดเข็มขัดของคนตัวเล็กที่กลัวสุดหัวใจ มือเล็กสองข้างที่มัดไว้นั้นถูกตึงเหนือศีรษะของคนตัวเล็กก่อนที่ชายหนุ่มจะจูบเข้ากับริมฝีปากเล็ก สึนะเริ่มจะคล้อยตามการชักนำของร่างสูง ลิ้นเล็กเริ่มจะเล่นกับอีกฝ่ายมือที่ถูกมัดยกเหนือศีรษะก็เอามาคล้องคอชายหนุ่ม

ไม่ใช่ว่าลืมว่าต้องหนีจากสถานการณ์แบบนี้ ไม่ใช่ว่าลืมว่าต้องขัดขืน ไม่ใช่ว่าลืมว่าอีกฝ่ายทำร้ายจิตใจของเขาเท่าไร ไม่ใช่ว่าลืมว่าริมฝีปากหนายักได้รูปนั้นเคยพ่นคำพูดที่แสนร้ายกาจมากแค่ไหน

แต่เพราะรัก เลยทำเป็นลืม โง่สิ้นดี แค่เขาสัมผัสนิดๆหน่อยก็ใจอ่อนไปให้เขาจนหมด ใจง่ายชะมัด ดวงตาสีสวยถูกย้อมไปด้วยน้ำใสๆที่ไหลออกมา ความรู้สึกที่เจ็บปวดจนล้นอก กับความรู้สึกรักที่แผ่ซ่าส์ออกมาจากร่างกาย มันตีกันมั่วไปหมดจนไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน เหมือนกับดวงดาวที่หลงอยู่ในหลุมดำที่มืดและก็ไร้ที่พักพิง เจ็บปวดจนอยากจะหายไป

“อ่าส์...”เสียงหวานใสที่ครางสั่นกระซ่าส์ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มครอบคุมยอดอกเล็ก ส่วนอีกมือหนึ่งก็ไล่เล่นจนคนตัวเล็กแทบกลั้นใจตายความร้อยจากลิ้นหนาส่งผลทำให้อุณหภูมิในร่างกายนั้นร้อนจนปั่นป่วนมือเล็กที่ถูกมัดไว้ทั้งสองข้างนั้นยันใบหน้าหล่อเหลานั้นออกไป

“....”

“ปะ..ปล่อย..ผม..อืม...ชะ...ช่วยด้วยใครก็ได้”ใครก็ได้ช่วยห้ามผมที ใครก็ได้ช่วยมาหยุดผมทีก่อนที่ผมจะเทใจให้อีกฝ่ายจนกู้ไม่กลับ ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เมื่อคนตัวโตได้ฟังอย่างงั้นก็ยิ่งโกธรเมื่อเขาโลมเลียดีๆไม่ชอบงั้นก็ไม่ต้องทำมันเลยละกันฮิบาริดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นก่อนจะจับสึนะให้หันหลังนอนคว่ำลงกับที่นอน ดวงตาสวยเบิกกว้างกับการกระทำของฮิบาริ เขาไม่เตรียมอะไรเลยเหรอ ชายหนุ่มดึงกางเกงคนตัวเล็กออกให้หมดพร้อมกับปลดเข็มขัดของตัวเองออกแล้วจับแกนกายเข้าสู่โพรงนุ่มนั้น

“อ๊าก...เจ็บ..เอาออกไป ได้โปรด...ไม่เอาแล้วปล่อย ช่วยด้วย!!”น้ำตาท้วมใบหน้าหวานเมื่อความเจ็บก่อตัวขึ้นในร่างกาย เหมือนกับว่ามีอวัยวะบางส่วนฉีกขาดมือเล็กกำผ้าโซฟาแน่น เจ็บจนแทบจะตายแล้ว

“อ่า..แน่นชะมัด”พูดพร้อมกับกระแทกตัวเข้าไปอีกระรอก จนทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตัวขึ้นแต่ก็ไม่มากเมื่อชายหนุ่มกดหัวเขาไว้

“จะ..เจ็บเอาออกไป..อย่ากระแทกเข้ามานะ..อ่าส์.เจ็บไม่เอาแล้ว”ร้องออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสายเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว

คนตัวโตไม่พูดอะไรได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะก้มตัวลงไปและกอดร่างเล็กไว้พร้อมกับขยับสะโพกตามที่ใจตัวเองต้องการกอดรัดร่างกายเล็กแน่น

“อ่าส์..อืมน่ารักจังเลย”พูดอย่างเพ้อเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่ร้องให้ออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะหอมแก้มคนตัวเล็กฟอดหนึ่ง

“เจ็บ...ปล่อยผมไปเถอะครับ..คุณฮิบาริ..อ่าส์ๆ!!”น่ารำคาญเรื่องอะไรที่เขาจะปล่อย ทั้งๆที่ตัวของคนตัวเล็กดูเหมือนจะมีอารมณ์ร่วมกับเขาแล้ว

“อ่าส์..มันลึกคุณฮิบาริ..อ่าส์”สึนะร้องเสียงดังลั่นเมื่อชายหนุ่มกอดตัวเขาแล้วลุกขึ้นนั่งพร้อมกับจับให้คนตัวเล็กหันหน้ามาแล้วนั่งคล่อมเขาไว้ มันลึกเกินไปจนเขาแทบอยากจะร้องให้เลยละมือเล็กบีบไหล่กว้างแน่นพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นแล้วกัดริมฝีปากแน่นระงับความเสียวซ่าส์ที่เริ่มเกาะตัวขึ้นแทนความรู้สึกทุกอย่าง

“เรียกชื่อฉันหน่อย......อ่าส์สึนะโยชิ เรียกชื่อฉัน”พูดพร้อมกับกัดไหล่มนและขยับเอวคนตัวเล็กขึ้นลง

“อะ..อ่าส์..คะ..คุณฮิบาริ..อ่าส์....คุณฮิบาริ”เรียกชื่อนั้นซ้ำก่อนที่ ชายหนุ่มจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบเพื่อบอกให้หยุดแล้วถอดริมฝีปากออก

“อืม..ไม่ใช่ฮิบาริ อ่าส์...เคียวยะ..เรียกมัน..เรียกมันตามที่ตัวนายต้องการอืม”เสียงครางต่ำกระซิบที่ใบหูทำให้เขาดีใจจนเผลอไปกับเขาจริงๆ สึนะผลั่กตัวออกจากชายหนุ่มแต่ช่องทางที่เชื่อมกันก็ยังไม่ออกจากกัน สึนะผลั่กอีกฝ่ายให้นอนลง เมื่ออยากฟังนักก็จงฟังมันสะ คนที่ทำร้ายหัวใจของผม

“เคียวยะ..ฮิบาริ  เคียวยะอ่าส์”พูดพร้อมกับขยับเอวตัวเองให้มันลึกให้มันเจ็บไปถึงสมองว่าคนๆ นี้ คนที่นายรักทำโหดร้ายกับนายได้ขนาดไหน มือเล็กค้ำที่หน้าท้องแกร่งที่มีกล้ามประดับไว้

“อ่าส์ สึนะแรงกว่านี้ ขยับเอวแรงกว่านี้”แค่นี้ยังแรงไม่พอเหรอ เด็กหนุ่มคิดก่อนจะเพิ่มแรงขึ้นอีก พร้อมอ้างปากร้องควาญครางออกมาอย่างไม่อาย เสียงของทั้งสองดังทั่วห้องคณะกรรมการนักเรียน ก่อนที่สึนะจะแอบมองคนเบื้องร่างที่มองหน้าเขาด้วยสายตาหลงใหล

หลงใหลกับภาพเบื้อนหน้า

“อ่าส์เคียวยะ..ผมเกลียดคุณ”ทั้งพูดทั้งสัมผัสเขา

“ทำไมต้องเป็นคุณ...อ่าส์เคียวยะ เคียวยะทำไมต้องเป็นคุณ”ทั้งพูดทั้งขยับทั้งร้องให้ ชายหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ผิด

“ทำไมผมต้องรักคุณ..มันแย่มาก..อ่าส์..ทั้งๆที่คุณเห็นผม..เป็นของเล่นแท้ๆอ่าส์ เคียวยะ ”พูดอย่างตกใจเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นแล้วผลั่กเขาให้นอนราบกับโซฟาก่อนจะขยับมันอย่างบ้าคลั่งได้ยินที่สินะพูด บ้าที่สุดๆ บ้าๆๆ

“อ่าส์ เบาๆเคียวยะผมเจ็บ...อ่าส์ เคียวยะ”มือเล็กที่ถูกมัดคล้องคออีกฝ่ายพร้อมกับดึงเขาเข้ามาใกล้

“ขอโทษ”กระซิบที่ใบหูเล็ก นายมันพ่อมด ซาวาดะ สึนะโยชิ

สึนะเบิกตากว้างกับคำพูดของเขา ก่อนจะมาเป็นสายตาที่อ่อน เพราะการกระทำของร่างสูงเบื้องบน

“ฉันรักนายสึนะ...ซาวาดะ สีนะโยชิ ได้ยินไหมฉันรักนาย”พูดพร้อมกับมองดวงตาสีน้ำตาลหวาน

“อ่าส์!!”เสียงสุดท้ายของเด็กหนุ่มที่ดังก้องพร้องกับร่างกายที่ไม่มีแรงก่อนที่ชายหนุ่มจะไปตามหลังอีกฝ่าย หลับไปแล้วสินะ ก็วันนี้เขารุนแรงกับคนตัวเล็กเป็นพิเศษนี้น่า

ผมจะมองเขาอยู่แบบนี้มันผิดไหม ผมจะเป็นไอ้โง่อยู่แบบนี้ มันจะโง่ไหม แน่นละคงโครตโง่เลยและโง่มากๆด้วย ใบหน้าคมคายที่หลับไหลช่างงดงามราวกับเจ้าชาย ผมอยากจะหนีจากที่นี้เพราะมันคงดีต่อหัวใจผม

แต่ทว่าร่างกายเจ้ากรรมนายเวรมันเจ็บจนขยับไปไหนแทบไม่ได้มือสองข้างที่ถูกมัดไว้ก็ถูกแก้ออก ห้องนี้ก็ไม่ใช้ห้องคณะกรรมการแต่ก็คงจะเป็นห้องของคนที่นอนอยู่ข้างๆผมสงสัยเขาคงจะพาผมมา มือเล็กที่บอกช้ำเอื้อมมือไปลูบใบหน้าคนที่ตัวโตกว่าหล่อและยังเย็นชาไม่เคยเปลี่ยน

ทำไมผมถึงรักคนใจร้ายอย่างคุณนะคุณฮิบาริไม่อยากจะยอมรับความจริงเลยแหะคนตัวเล็กค่อยยันกายให้ลุกขึ้นก่อนจะตกใจอย่างรุนแรงเมื่อชายนุ่มคว้าตัวของเขาเข้ามากอดอย่างเต็มแรง

“โอ๊ย คุณฮิบาริผมเจ็บ”พูดพร้อมกับผลั่กเขาออกทำบ้าอะไรนิ ดวงตาแววมองคนตัวโตอย่างถือโทษก่อนที่จะได้รอยยิ้มกับการชิงหอมมาให้

“รักนะ”คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าหวานแดงระรื่น ก่อนจะถอนหายใจและผลั่กอีกฝ่ายออกเบาเหมือนกับว่าเรี่ยวแรงของตัวเองใกล้หมดแล้วมันหมดจริงๆ

“พอเถอะครับ..ผมเหนื่อยแล้วผมไม่อยากโง่อีกต่อไปแล้ว”แม้คำว่ารักมันจะทำให้ผมใจเต้น แต่ถึงอย่างงั้นร่างกายของผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรอีกแล้ว

“ฉันขอโทษ ฉันยอมรับว่าแค่อยากชนะนาย อยากชนะไอ้ความมองโลกในแง่ดีของนาย ไอ้ความตัดสินใจเด็ดขาด อยากให้นายรู้จักกับคำว่าเสียใจ อยากให้รู้จักกับคำว่าโหดร้าย แต่เป็นฉันเองที่ถูกพวกนั้นตามหลอกหลอนฉันขอโทษขอโอกาสให้ฉันได้ไหม”อาจจะช้าไปหน่อยแต่ช่างมัน ฮิบาริกระชับอ้อมกอดขึ้น สัมผัสได้ถึงอาการสั่นหน่อยๆจากคนตัวเล็ก

“แต่ผมมีฮารุแล้วนะครับ ผมไม่อยากทำผิดต่อเธอ”สตั้นอีกครั้ง ฮิบาริรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนตบหน้า ใบหน้าหล่อเหลาชาวาบทันที เขาหมดแรงที่จะยึดอีกฝ่ายไว้ มันเป็นความผิดของเขาเอง กว่าจะรู้ใจตัวเอง ทุกอย่างก็สายเกินไป สายเกินที่จะเอาทุกอย่างกลับมา

“......”

“ผมขอโทษ แต่ผมทำร้ายเธอไม่ได้ขอโทษครับ”พูดพร้อมกับผลั่กอีกฝ่ายออกเบาๆฮิบาริยอมปล่อย ถ้ามันเป็นสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการเขาก็จะไม่ห้าม

“.......”ชายหนุ่มยอมเอามืออกจากรอบเอวอีกฝ่ายตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาน้ำตาซึมจนทำให้คนที่มองอดใจสั่นไม่ได้เมื่อคิดว่าตัวเองเล่นแรงไปหน่อยจะทำอย่างไงละที่นี้

แม้จะรักอีกคนมากแค่ไหน แต่เมื่อมันจบแล้วเขาก็ไม่อยากยื้อไว้ เขาไม่อยากได้ร่างกายที่ไร้หัวใจ เขาไม่อยากให้คนตายที่มีลมหายใจเอาไว้ครอบครอง ฮิบาริหลับตาปล่อยเอาลำแขนแกร่งออกจากร่างเล็กช้าๆพยายามซึบซับร่างกายนุ่มนิ่มนี้ไว้ให้นานที่สุด ก่อนที่เขาจะตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายนุ่มนิ่มที่เข้ามาในอ้อมกอดของเขา พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักในลำคอของคนที่กอดเขา

“คุณฮิบารินิหลอกง่ายจังเลยนะครับ”ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำพูดของคนตัวเล็ก ใบหน้าเล็กนั้นซุกไปที่อกแกร่ง

“มะ..หมายความว่าไง”

“ผมไม่ได้เป็นอะไรกับฮารุสะหน่อย แค่ฮารุปล่อยข่าวก็แค่นั้นส่วนไอ้ที่ผมไม่เข้าไปใกล้คุณนั้นก็เพราะผมอยากตัดใจต่างหาก” พูดพร้อมกับหันหน้าหนีเขา

“ร้ายกาจมาก”กัดฟันพูดเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกหลอก

“แล้วไงครับมันก็สาสมแล้วที่คุณทำกับผม”พูดอย่างไม่กลัวคนที่ตัวเองกอด จะกลัวอะไรละ ก่อนที่เขาจะตกใจเมื่ออีกฝ่ายจับมือเขาไว้แล้วขึ้นคล่อมเขาอีกครั้งนั้นทำให้เด็กหนุ่มตกใจทันที

“ไม่แล้วไงละ บังอาจมากนะที่หลอกฉันสึนะโยชิ นายบังอาจมากนะ”คำพูดนั้นทำให้คนตัวเล็กหัวเราะ ก่อนจะเอามือออกจากอีกฝ่ายแล้วเอาคล้องของเขาพร้อมกับดึงตัวของเขาให้เขามาพร้อมกับกระซิบที่ใบหูของเขา

“ก็เอาสิครับ คนอย่างคุณจะทำอะไรผมได้”พูดก่อนจะคลอเคลียที่ใบหูสีขาวของเขา จนทำให้อีกฝ่ายถึงกับหน้าแดง หัวใจเต้นไม่สำลัก พร้อมกับคำๆหนึ่งที่ผุดอยู่ในหัว

อ่อยเต็มกำลัง

คงจะใช่ “นายท้าฉันเองนะ ซาวาดะ สึนะโยชิ”ชายหนุ่มยิ้มอย่างเล่ห์กล ก่อนที่เขาจะได้รอยยิ้มที่ชวนเชิญมาจากคนตัวเล็ก “ก็เอาสิครับ ฮิบาริ เคียวยะ”

ถ้าผมจะโง่อีกก็ไม่เป็นไรหรอก ก็เพราะมีคนที่โง่กว่าผมแล้วสิ

จบสะที กว่าจะจบได้เนอะ  ขอให้มีความสุขกับปีใหม่นะขอรับ
ข้าน้อยกะว่าจะลงปีใหม่ แต่ด้วยขี้เกียจบวกกับจำศีล? เลยทำให้ข้าน้อยมาช้า