ชายาฤทัยร้าว

ปลายกระบี่สองเล่ม จ่อมาที่คอของข้า และอิสตรีอีกหนึ่งนาง มันคิดจะใช้พวกข้าเป็นตัวประกัน เพื่อที่จะต่อรองกับเบื้องบน หึ!ช่างโง่เขลานัก
แต่มันก็ได้ผลมิใช่น้อยเลย ที่ได้เห็นภาพขององค์ไท่จื่อ แห่งแคว้นหลันยืนชะงักอยู่ต่อหน้า พร้อมทำสีหน้าตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง "เจ้าจงมอบสารในมือ มาให้ข้าแต่โดยดี หากไม่ต้องการ ให้สตรีสองนางนี้สิ้นชีพ!"เสียงของชายภายใต้อาภรสีดำตวาดกร้าว ชายผู้นี้หากไม่เป็นไส้ศึกในทัพทหารแล้วก็คงหนีไม่พ้นนักฆ่ารับจ้างเป็นแน่"องค์ไท่จื่อ!ได้โปรดช่วยหม่อมชั้นด้วยเถิดเจ้าค่ะ"เสียงของสตรีข้างกายข้าดังขึ้น นางรำ่ไห้อย่างหนักหยาดน้ำไหลออกจากตาของนางมากมาย สร้างความหนักใจแก่สามีของข้าไม่น้อย คาดว่าอีกไม่นานเขาก็จะปลิดชีพพวกมันจนสิ้น แต่สิ่งที่ข้าคิดก็จำเป็นต้องหยุดชะงักเมื่อเขาได้หันลูกศรเข้าหาชายคนที่กุมตัวของอิสตรีนางนั้นเอาไว้ มือเรียวนั้นได้ปล่อยลูกศรออกจากคันธนูแทงลึกเข้าไปที่หน้าผากอย่างจัง ชายที่กุมตัวของข้าไว้เห็นดังนั้นจึงกำลังจะเคลื่อนกระบี่เพื่อปลิดชีพข้า ข้าในตอนนั้นทั้งเสียใจ ผิดหวัง และเกลียดชังในเวลาเดียวกันที่ท่านเลือกจะปล่อยให้ข้า ตาย หึ!ข้าซึ้งแล้วท่านพี่!ข้าซึ้งจับใจ!แต่ข้าน่ะหรือจะมายอมตายอย่างไร้เกียรติในที่แห่งนี้ โชคดีตัวข้านั้นเป็นคุณหนูตระกูลแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหลัน ข้าที่เคยเกลียดชาติตระกูลของตนเอง เกลียดที่สิ่งเหล่านั้นมีไว้เพื่อต่อสู้ แต่ไม่คิดเลยว่าข้าจะได้ใช้วิชาการต่อสู้ที่ข้าเกลียดนักหนาเพื่อป้องกันตัว ข้าดึงปิ่นหยกที่ปักอยู่บนมวยผมออกทำให้ผมสีดำขลับสยายไปทั่วแผ่นหลัง นำปิ่นปักเข้าที่ดวงตาของมันทั้งสองข้างจากนั้นปิ่นหยกก็ปักอยู่ที่ลำคอของชายชุดดำเสียแล้ว แต่ข้ายังไม่แน่ใจพอ ว่ามันตายสนิท ข้าจึงแทงมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนลำคอของมันแทบขาด ถึงตอนนี้ข้าจักอยู่ต่อหน้าองค์ไท่จื่อแล้วอย่างไร ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะมองว่าข้าโหดร้ายเพียงใดข้าก็หาได้สนใจไม่! ข้าทำเพื่อป้องกันตนเอง ในเมื่อท่านไม่ใยดีข้า ข้าก็จักไม่หวังพึ่งท่านอรกต่อไป!