ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter Jeon : 11 ::NC:: [ 100% ]
Chapter 11
JEON
"อ่อ ใช่...ตอนนี้ฉันนอนแก้ผ้า^^" ผมพูดอำเธอเล่นพร้อมจับตัวเธอเข้ามากอดเพื่อแกล้งให้ตกใจ ร่างเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาขณะที่หล่อนมุดอยู่ใต้อกของผม ตอนนี้เรานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน หมอนใบเดียวกันและผ้าห่มผืนเดียวกัน..แล้วอะไรอีกล่ะ นอนแก้ผ้าด้วยกันเลยมั้ยล่ะ
"อะ..ไอ้โรคจิต!!!!!!!"
เปรี้ยง!!
"กรี๊ดดดดดด!!"
"หึๆ"
เพียงแค่ฟ้าผ่าครั้งเดียว ยัยนั่นกรีดร้องเหมือนคนบ้าก่อนจะฉวยโอกาสกอดตัวผมไว้แน่น ผมเหลือบมองล่างเมื่อรู้สึกว่า(ชื่อคุณ)ตัวสั่นระริกด้วยความกลัวผลจากเสียงฟ้าผ่าเมื่อกี้..อันที่จริงเสียงมันก็น่ากลัวอยู่หรอก ราวกับว่าฟ้าจะถล่มลงยังไงยังงั้นแหละ
"อะไร...นี่เธอ?" เสียงทุ่มเอ่ยเบาๆพลางสะกิดไหล่เล็กเพื่อสติคนข้างๆกลับมา แต่ผลพอยได้กลับกลายเป็นเสียงสะอื้น ตามเนื้อตัวสั่นเทาจากแรงสะอึก..นี่อย่าบอกนะว่าเธอร้องไห้?
ด้วยความสงสัยผมจึงตัวสินใจลุกขึ้นนั่งช้าๆพร้อมกับ(ชื่อคุณ)ที่ยังกอดตัวผมไม่ปล่อย...มือหนาค่อยๆดันไหล่เล็กข้างซ้ายออกก่อนจะเผยให้เห็นใบหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนทั้วหน้า
"เป็นอะไรของเธอเนี่ย อย่าบอกนะว่ากลัวฟ้าผ่า?" คิ้วหนาขมวดแทบจะติดกัน พร้อมโน้มใบหน้าลงเข้าใกล้ร่างบางตรงหน้า ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ แต่(ชื่อคุณ)ดันส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองออก
"อึก! ฉะ..ฉันไม่ได้กลัว..ฉันแค่นึกถึงวันนั้นฮึก!"
"วันนั้น?" ผมมองเธอพยายามตั้งสติพลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเป็นการผ่อนคลาย...นี่ผมกำลังรอให้เธอพูดอยู่นะว่าวันนั้นมันคืออะไร
"วันที่นายบอกว่าจะมารับฉัน ฮึก แต่นายไม่มา..ฉะ..ฉันเลยต้องเดินกลับบ้านเอง ฮือ วันนั้นมันฝนตกแล้วมีเสียงฟ้าผ่าด้วย ละ..แล้วมันก็มาฮึก! มันจะฆ่าฉันฮือ!" ร่างเล็กพูดปนสะอื้นจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง แต่ร่างหนารับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร จำได้ดีเลยว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็ไม่สนใจเพราะคิดว่าเรื่องของเธอมันไม่สำคัญ..แต่พอเมื่อมาฟังแบบนี้อีกครั้งมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆกับการกระทำของตัวเอง ไม่สิ ผมไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ..เพียงแค่เพราะว่าตอนนั้นผมเอาเยจินไว้เป็นหลัก จะไม่สนใจใคร เป็นห่วงเยจินคนเดียว
แต่ทำไมถึง...
ใจหายแปลกๆ
" ! " ร่างของผมสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ ร่างของ(ชื่อคุณ)ฟุบตัวลงใส่อกผม..เมื่อเอื้อมมือออกไปสัมผัสร่างกายเธออีกครั้งปรากฏว่าหล่อนร้องไห้จนหมดสติไปแล้ว
"เห้อ..." ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำแบบนี้ไปทำไม เพียงแค่รู้ว่าร่างกายมันสั่งให้ทำ แม้ว่าภายในใจจะบอกให้หยุด..แต่สุดท้ายผมก็หยุดมันไม่ได้
ร่างกายของผมมันเรียกร้อง..บอกให้สัมผัสเธอ
"นอนซะยัยขี้แย..."
ร่างเล็กถูกประคองแผ่นหลังบางไว้อย่างมั่นคงก่อนที่จะนอนลงบนเตียงอีกครั้ง..ผ้านวมผืนหนาปกคลุมร่างกายของ(ชื่อคุณ)ไว้จนถึงลำคอ ก่อนที่ผมจะเขยิบตัวลงจากเตียงช้าๆพร้อมยืนมองคนบนเตียงที่กำลังหลับปุ๋ยไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง แรงหายใจของเธอกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ ปากเอิบอิ่มเจ้อขึ้นเล็กน้อยพร้อมแก้มทั้งสองข้างแดงเลือดฝาดจนดู.....
"อ่า! เป็นอะไรของกูวะ! นอนๆ!!"
YOU
เมฆฝนก้อนใหญ่ยังคงไม่หายไปจากเกาะ ค่ำคืนที่มีพายุแรงจนน่ากลัว เสียงฟ้าร้องคำรามเป็นช่วงเวลาห่างกันไม่ถึง10นาที ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตัวบ้านที่ไม่ได้ถือว่าสภาพดีไปซะหมดยังคงมีลมหนาวๆลอยผ่านเข้ามาในตัวห้องเป็นช่วงๆ...เสียงฝนสาดลงมาพร้อมกับลมพายุราวกับว่าบ้านหลังนี้จะปลิวหายไป
00 : 12 น.
แน่นอนว่าฉันเผลอตื่นขึ้นมากลางดึงเพราะเสียงฝนพวกนั้น..ตาหวานปรือมัวพลางกระพริบถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสก่อนจะมองเห็นเพดานห้องอย่างชัดเจน ร่างบางขยับตัวไปมาอย่างช้าๆพร้อมมองหาคนข้างๆ
แต่เดี๋ยวนะ นี่ฉันมองหาจองกุกทำไม
นึกแล้วก็อาย ไม่น่าเลยฉัน ร้องไห้ต่อหน้าเขาจนได้ แบบนี้หมอนั้นจะหัวเราะเยาะฉันรึเปล่านะฮื่อT^T
"บ้าจริง-^-"
แล้วทำไมฉันต้องสนใจด้วย..นอนต่อสิ
อ่า นอนไม่หลับแฮะ-__-
ตึก!
ขณะที่ร่างเล็กนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง จู่ๆเสียงเดินหนักๆของเท้าก็ดังขึ้นข้างๆกาย เมื่อตัดสินใจเช่นนั้นจึงหันไปมองพบว่าร่างสูงๆของจองกุกพึ่งเดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพที่ห่อแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวไว้ที่เอว แม้ว่าเราจะไม่ได้เปิดไฟ แต่ว่าฉันเห็นหมดทุกอย่าง รวมถึงหุ่นอันเซ็กซี่ของเขาด้วย
ไม่นะ!! นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!><
"นะ..นาย?" เสียงหวานเรียกคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆพร้อมยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ยังไม่ทันจะนั่งฉันก็รู้สึกหน่วงๆบริเวณท้องน้อยแปลกๆ ก่อนจะเอามือลูบท้องตัวเองวนไปมาก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
"หึ..ฉันคงทำเธอตื่นสินะ"
"ห้ะ?"
"เหอะ นี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยรึยังไง?" จองกุกพูดพลางกระตุกยิ้มแปลกๆ ส่วนฉันก็ได้แต่ขมวดคิ้วงงกับคำพูดของเขา..จองกุกยักไหล่เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างก่อนที่เขาจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงพร้อมคร่อมร่างฉันไว้ในท่านั่ง
"ว๊าย!!! ทะ..ทำอะไรของนายห๊า!!" ฉันร้องเสียงหลงพร้อมแผ่นหลังกระทบกับหัวเตียงจากด้านหลัง จองกุกเอื้อมมือออกไปเปิดโคมไฟข้างเตียงทำให้ฉันมองหน้าเขาได้ชัดมากยิ่งขึ้น
อ่า ตาบ้า เอาหน้าเข้ามาใกล้เกินไปแล้ว...
"มันน่าเสียใจแหะ ของฉันออกจะใหญ่..แต่เธอกลับไม่รู้สึก:)"
น้ำเสียงแหบๆของจองกุกฟังดูแล้วมันเซ็กซี่หูแปลกๆ ริมฝีปากของเขาเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ นิ้วชี้พลางแตะมาที่ไห้ปลาร้าของคนตัวเล็กก่อนที่จะค่อยๆเลื่อยนิ้วลงมาจนถึงขาอ่อน ตากลมเบิกกว้างเมื่อจู่ๆจองกุกก็เอามือของเขาฉกเข้าไปใต้ขาของฉัน
"อ๊ะ!....." แต่เดี๋ยวก่อน ฉันจำได้ว่าฉันใส่กางเกงนอนหนิ แล้วทำไมถึงได้เหลือแค่เสื้อตัวเดียวล่ะ?
"หึ นึกออกแล้วสินะ..พึ่งรู้ตัวรึไงว่าเธอโดนลักหลับ..ดูสิ มันยังมีคราบอยู่เลย:)" ว่าจบเขาก็จัดการจับขาฉันแยกออกจากกันพร้อมเลิกชายเสื้อขึ้นมาถึงอก..ฉันเบิกตาโตอีกครั้งเมื่อเห็นสิ่งจองกุกทำเอาไว้ในตอนที่ฉันเผลอหลับ
ตายจริง!! มิน่าล่ะทำไมถึงรู้สึกหน่วงๆเหนียวๆที่ขา...ไอ้บ้า!! นายทำกับร่างกายของฉันอย่างนี้ได้ยังไงกัน!!!
"กรี๊ด!! อย่ามองนะ!!!!!" พึ่งรู้สึกตัวว่ากำลังโดนสายตาคมๆของเขามองช่วงล่างของตัวเองอยู่
ร่างเล็กพยายามหุบขาเข้า แต่จองกุกก็จับขาฉันยึดเอาไว้กับพื้นจนกลายเป็นว่าตอนนี้ขาฉันอ้าออกจนสุด...ให้ตายเถอะนี่ฉันอายนะ><
ไม่รู่ว่าตอนนี้สภาพของฉันเป็นยังไงต่อหน้าเขา..รู้แต่ว่าแก้มของฉันรู้สึกร้อนผ่าว ใบหน้าเริ่มแดงจนถึงหูด้วยความเขินอายจากสายตาอันหยาดเยิ้มของเขาแบบนั้น
"จ..จองกุก..."
"หึ! ทำอีกสักรอบคงไม่เป็นไร..คราวนี้ก็ครางชื่อฉันด้วยล่ะ(ชื่อคุณ) อย่าคราง อื้อๆ เหมือนเมื่อกี้ก็แล้วกัน:)"
โดนลักลับจริงๆสินะ!!!!-_-
ซ่าาาาาาาา!
CUT
18+
ระหว่างเรา...
ฉันเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่...
แปะ..แปะ...แปะ..
เม็ดฝนยังปรอยๆลงมาจากท้องฟ้าไม่หยุด ท้องฟ้าของเช้าวันที่2ยังคงมืดครึ้มไม่หาย เพียงแค่พายุฝนนั้นได้หายไปจากเกาะ เหลือไว้แค่ฝนเล็กๆน้อยๆของวันที่ดูเหมือนจะตกทั้งวันเลยล่ะ...หยดน้ำบนหลังคาตกกระทบลงพื้นหน้าบ้านจนเปียกชื่นไปครึ่งนึง ร่างสูงของจองกุกที่พึ่งกลับจากตลาดเช้า รีบวิ่งกลับมาที่บ้านพร้อมกับถุงอาหารในมือ เมื่อมาถึงเขาก็รีบเก็บร่มลงก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในบ้านด้วยความใจเย็น
สายตาคมกวาดมองไปรอบๆบ้านที่พบแต่ความเงียบ คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกได้ว่าคนตัวเล็กยังไม่ตื่น...ก็แหงล่ะ หากตื่นเช้ากว่านี้คงอึดมากน่าดู ก็เมื่อคืนจองกุกเล่นซะเกือบฟ้าสว่างถ้าไม่ติดว่าร่างบางสลบไปเสียก่อนอะนะ
ชายหนุ่มยักไหล่เบาๆก่อนจะตัดสินใจเดินหายเข้าไปในครัว
YOU
ประตูบานสวยถูกปิดลงสนิท พร้อมร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากที่ตื่นนอนด้วยความเหนื่อยล้าก็ดับด้วยการอาบน้ำอุ่นๆเพื่อให้ร่างกายฟื้นตัวมากยิ่งขึ้น..ร่างบางสวมชุดเดรสขาวบางหลวมๆไว้บนตัวก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงพร้อมจัดการกับผมยาวๆของตัวเองให้แห้งสนิท..เมื่อเวลาไปจนผมแห้งได้ที่ มือบางก็จัดการถักเปียผมสีดำเงาของตัวเองแบบก้างปลาง่ายๆ คนตัวเล็กพึงพอใจกับทรงผมตัวเองก็จัดการลุกขึ้นยืนสำรวจความเรียบร้อยบนร่างกาย แต่สายตาหวานๆต้องเหลือบไปสะดุดกับรอยช้ำแดงอมม่วงบนไห้ปลาร้าและต้นคอ
ให้ตายสิ นี่มันรอยคิสของจองกุกหนิ...
ฉันมุ้ยปากเซ็งๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน อ่า เมื่อคืนจองกุกเขาทำฉันแทบบ้า กว่าจะรอดชีวิตมาได้ก็เกือบฟ้าสว่าง..
"...." จะว่าไปลองนึกๆดูแล้ว จองกุกเขาไม่ได้ทำฉันเจ็บเลยสักนิด..เขาดูอ่อนโยนจนน่าตกใจ ให้นึกภาพต่างจากเมื่อก่อนความรู้สึกที่ฉันไม่ได้เต็มใจให้เขาทำ แต่เมื่อคืนร่างกายของฉันมันเต็มใจให้เขาทำอย่างปฏิเสธไม่ได้
การกระทำของเขา..ระหว่างเรา..ตกลงแล้วฉันเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่ เขาต้องการแค่ร่างกายของฉันจริงๆหรอ แต่ทำไมฉันคิดว่ามันไม่ใช่ล่ะ เพราะทุกทีที่ได้เข้าใกล้และสัมผัสร่างกายของเขา เสียงหัวใจมันดังตึกตัก และเริ่มรู้สึกตื่นเต้น ไม่ใช่แค่เขา ฉันเองก็เป็นเหมือนกัน...เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันคิดว่าต้องเปิดใจให้พี่จีมิน แต่สุดท้ายฉันก็ฝืนตัวเองไม่ได้ พยายามรักในแบบคนรักแต่ความรู้สึกที่มีต่อพี่จีมินนั้นมันบ่งบอกอยู่ตลอดเวลาว่า เขาเป็นได้แค่ พี่ชาย ไม่ว่าผู้ชายคนไหน ฉันก็เปิดใจรับพวกเขาไม่ได้ ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆที่มองแค่จองกุกเพียงคนเดียว
แล้วยิ่งสิ่งที่เขาทำกับฉันเมื่อคืน..ฉันเองก็แอบหวั่นไหวอยู่ไม่น้อยเหมือนกันนะ
"เห้อ!! นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย...เขาคงไม่คิดกับฉันแบบนั้นหรอก ท่องไว้สิจองกุกมีแฟนแล้ว และรักมากด้วย...."
พูดเองเจ็บเอง น่าขำจังเนาะ..แต่ไม่ว่าจะยังไง ตอนนี้เขาอยู่กับฉัน เพราะฉะนั้นฉันต้องทำคะแนนก่อนที่กลับโซลซะแล้วสิ หึ!! ระวังไว้เยจิน ฉันจะทำให้จองกุกรักฉันให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงฉันไม่ยอมเสียใจอยู่ฝ่ายเดียวแน่ๆ
หากฉันเสียใจพวกเธอก็ต้องเสียใจเหมือนกัน!! ฮ่าๆ><
"เป็นบ้ารึไงยืนยิ้มอยู่คนเดียว?" เสียงทุ่มดังขึ้นมาจากด้านหลัง จองกุกยืนกอดอกพิงขอบประตูพร้อมมองไปที่ร่างเล็กที่เอาแต่ยืนยิ้มอยู่หน้ากระจก..รอยยิ้มชั่วๆของฉันเป็นอันต้องหุบลงเมื่อได้ยินเสียงของจองกุกพูดขึ้น ฉันรีบหันขวับไปมองเขาอย่างอึ้งๆ ไม่นะเมื่อกี้เขาได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดและคิดรึเปล่า
ไม่ได้การล่ะ!! ฉันต้องทำคะแนน!!!
"อ่ะ เปล่า..นายมาตอนไหนเนี่ยแหะๆ><" ฉันแอ๊บเสียงให้ดูน่าเอ็นดู พลางยืนบิดตัวไปมาต่อหน้าจองกุก..แม่จ๋าทำไมทำแล้วหนูรู้สึกเขินๆ-_-
ให้ตายสิ ดูหมอนั่นสิ ยืนนิ่งเชียว!..ฉันไม่น่ารักรึไง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่แต่งตัวใสๆแบบนี้ ปกติแล้วฉันจะใส่สั้น รัดรูป แต่งหน้าจัด แต่นี่อะไร! หน้าสดนะยะปากอมชมพู ถักเปียก้างปลาเชียวนะ!!
ยิ้มให้ฉันหน่อยเถอะ!!
"โดนเอาจนสมองกลับไปแล้วรึไงเธอน่ะ ยืนแอ๊บทำไม?"
เพล้ง!! (ซาวด์เอฟเฟคหน้าแตก)
"เหอะ!! แล้วนายมาทำไม!?" ร่างบางกระแทกเสียงใส่อย่างไม่พอใจกับสิ่งที่จองกุกตอบสนองกลับมา ฉันตีหน้าเศร้าเมื่อไม่มีดีในสายตาของเขาเลย ฉันไม่น่ารักจริงๆสินะ เขาถึงได้ไม่ยิ้มเลย ชิล์! คนเขาอุส่าห์ไม่เอาแต่ใจแล้วนะพยายามเป็นเด็กดีแล้วนะ แต้มคะแนนสักแต้มยังไม่ได้เลย!T[]T
"มาเรียกลงไปกินข้าว ข้างนอกฝนตกฉันเลยซื้อแค่ข้าวต้มมาให้..กินได้มั้ยเธอน่ะ?"
ปกติฉันกินแต่พวกไข่ข้นกับแฮม..แต่ตอนนี้ก็...
"กินได้สิ!!" แม้ว่าจะไม่ได้กินข้าวต้มปล่อยนัก แต่ฉันต้องบอกว่ากินได้เพื่อจองกุกจะได้ใจอ่อนแล้วหันมามองว่าฉันไม่ได้เป็นคนเรื่องมากสักที
"ดี ตามมาเดี๋ยวข้าวต้มจะเย็นหมด"
"อื้อ^^"
ว่าจบฉันก็เดินตามจองกุกออกไปจากห้องนอน..ร่างเล็กเดินตามหลังต้อยๆจนมาถึงห้องครัว ก่อนจะวิ่งไปที่โต๊ะอาหารที่มีชามข้าวต้มร้อนๆถูกจัดวางไว้เป็นอย่างดี จองกุกกับฉัน เรานั่งกันคนล่ะฝั่ง เมื่อก้นแตะลงเก้าอี้ ฉันก็เห็นจองกุกนั่งกินมันอย่างเงียบๆพร้อมเล่นโทรศัพท์โดยที่ไม่สนใจฉันเลยสักนิด
ความเงียบภายในห้องครัวเริ่มปกคลุมมีเสียงฝนเบาๆแทรกเข้ามาพร้อมกับลมเย็นๆพัดผ่านตามช่องลมน้อยๆไป แต่ก็ไม่ถึงกับหนาว บรรยากาศตอนนี้ฉันคิดว่าจองกุกคงไม่สนใจ ฉันจึงตัดสินใจค่อยๆกินข้าวต้มอย่างใจเย็น
"...."
จ้อง>>>จองกุก
"มองไร?"
"เปล่า..." ฉันตอบออกไปแบบห้วนๆ จองกุกส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะกลับไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ..แหม! เห็นแล้วเกลียด ตัวเองเป็นคนเอาโทรศัพท์ฉันไปแท้ๆแต่กลับมานั่งเล่นต่อหน้าต่อตาฉันแบบนี้ ไม่ได้การล่ะฉันต้องหาอะไรทำเพื่อทำลายความเงียบสักหน่อย
"นี่...จองกุก"
"หื้ม?"
"ฉันน่ารักมั้ย?"
ร่างเล็กยิ้มกว้าง และรอคำตอบจากชายหนุ่มด้วยความหวัง สิ่งที่ฉันพูด ทำให้จองกุกเงียบและวางช้อนในมือลง สายตาของเขาเหลือบมองมาที่ฉัน เขาจ้องฉันอยู่แบบนี้ไปสักพัก..ตะ..ตอบสักทีสิ ฉันอยากรู้ว่าฉันน่ารักมั้ย แล้วเขาคิดอะไรกับฉันรึเปล่า ถ้าตอบว่าไม่ ฉันต้องพิจารณาตัวเองใหม่
ถ้าตอบว่าน่ารัก นายต้องบอกเลิกแฟนนายแล้วล่ะจองกุกหึๆ :)
[ 50% ]
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มอึดอัด ฉันนั่งตัวเกร็งแทบจะขาดใจ ความรู้สึกตอนนี้มันตื่นเต้นเหมือนลุ้นเลยเว้ยว่าพ่อจะโอนเงอนให้ตอนไหน(?) แต่นีมันไม่เหมือนกันไง จองกุกจ้องฉันอย่างกะจะกลืนฉันเข้าไปทั้งตัว คำถามของฉันมันยากไปหรอ..ก็ไม่นะ แค่ตอบว่าน่ารักก็จบไง-_-
"..." จองกุกนิ่งเงียบ สายตาของเขาจ้องมาที่ฉันแปลกๆ ตอนนี้ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้วสิ ยิ้มแห้งเลยค่ะคราวนี้
แล้วมันจะอะไรนักหนาก็แค่ตอบตามความจริง ไม่ว่าเขาจะโกหกหรือพูดความจริงฉันก็ไม่ถือหรอก...มั้งนะ แค่ถามเล่นๆเอง
"ถามทำไม?" เสียงทุ่มๆของเขาเอ่ยขึ้น และนั่นมันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงหรือเรียกง่ายๆว่าหัวใจมันกำลังพองโต ฮี่ๆ ไม่รู้สิ รู้สึกตื่นจังจะได้รู้แล้วว่าตัวเองน่ารักในสายตาของเขามากแค่ไหน จะได้มั่นหน้าในการใช้ชีวิตต่อ(?)
ไม่ใช่สักหน่อย!! ฉันก็แค่อยากชนะยัยเยจินต่างหาก เชอะ!!
"กะ..ก็อยากถาม ฉันน่ารักมั้ย~" นิ้วชี้ทั้งสองข้างซ้ายขวายกขึ้นจิ้มแก้มตัวเอง พร้อมทำตาปริบๆ...อ่ะ ฉันอยากเห็นสภาพตัวเองตอนนี้จัง มันจะตลกมากมั้ยนะ-_-
"ก็ไม่หนิ..."
วะ..ว่าไงนะ!!!
คำพูดของหมอนั่น เหมือนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้ามากลางอกของฉัน จากรอยยิ้มที่เคยประดับบนใบหน้าค่อยๆคลายลงเป็นสีหน้าบึ้งตึง สายตาของฉันเปลี่ยนลงอย่างเห็นได้ชัด และแน่นอนว่า อารมณ์ของฉันตอนนี้ชักจะไม่พอใจเอามากๆ กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้!!!..ฉันมันไม่น่ารักตรงไหนกัน เมื่อไหร่นายจะหันมามองฉันบ้างห้ะ! จอน จองกุก ตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันแค่สองคนทำไมต้องตอบแบบนี้ด้วย เอาใจฉันสักวันมันจะเป็นไรไป ชมฉันสักวันไม่เห็นจะตายเลย!!!
โมโห!!!...
ได้ถ้านายตอบแบบนี้..ฉันก็จะให้เหตุผลนายเอง หึ!
"งั้นหรอ หว่าแย่จัง ฉันไม่น่ารักจริงๆหรอ..หึ! แบบนี้ถ้ากลับโซลไปฉันต้องไปเสริมสวยซะแล้วสิ เพราะกลับไปฉันต้องสวยและน่ารัก เจ้าสาวของพี่จีมินจะต้องสวยที่สุด..แล้วเจ้าสาวมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก นอกจากฉันน่ะ!"
"(ชื่อคุณ)!!!!..."
ฉันนั่งยิ้มอย่างพอใจ ปฏิกิริยาของจองกุกดูเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น..คนตรงหน้าฉัน ทิ้งช้อนในมือลงก่อนจะลุกเดินอ้อมมาทางฉัน..ส่วนฉันก็ยืนประชันหน้าเขาเหมือนกัน
"อะไร ขึ้นเสียงทำไม ไม่พอใจอะไรหรอคะ!?"
"นี่เธอ!..."
ร่างเล็กยังคงเล่นหูเล่นตากวนประสาทร่างสูงตรงหน้า จองกุกคิ้วขมวดเป็นปมเมื่อโดนคนที่เด็กกว่ากำลังปั่นหัวจนเผลอออกตัวแรงไปอย่างลืมตัว...จองกุกถอนหายใจหนัก ก่อนจะค่อยๆสงบสติตัวลง พลางนึกๆว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงได้โมโหร้ายขึ้นมาเสียดื้อๆแบบนี้ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...รู้สึกสับสน...และอยากจะจับยัยเด็กนี่โยนลงทะเลไปซะสิ้นเรื่อง
ตากลมมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่จู่ๆก็หันหลังกลับ ก่อนจะเดินหนีออกไปจากห้องครัว..ร่างบางเอะใจแปลกๆ พร้อมตัดสินใจวิ่งเยาะๆตามออกไป เมื่อตามมาไม่กี่ก้าวก็มาหยุดตรงที่หน้าประตูห้องนอนของจองกุกเหมือนเคย มือเล็กสั่งเอื้อมออกไปเปิดพลางแงมประตูดูอย่างช้าๆ ปรากฏว่าเจอร่างของจองกุกนอนหงายอยู่บนเตียง ปฏิกิริยานิ่งเงียบ แววตาเหม่อลอยมองบนเพดานขาวโพลน
อะไรกัน..อารมณ์จองกุกเนี่ย เหมือนคลื่นทะเลชะมัด เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง กะอีแค่คำพูดของฉันทำไมต้องหนีกันออกมาด้วย ฉันก็แค่พูดความจริงหนิ..แต่ก็แอบกวนประสาทเขาอยู่บ้างแหละ><
หมั่นไส้...
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องด้วยความกล้า ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันคิดอะไรอยู่...แต่ฉัน อยาก...
ตุบ!!!
"อั่ก!"
อยากจะกระโดดทับให้มันตับแตกตายไปเลย!!!
"ทำบ้าอะไรของเธอวะ!!!...อึก!" จองกุกงอตัว พลางเอามือกุมท้องด้วยความเจ็บปวดเพราะร่างเล็กๆกระโดดขึ้นทับบนร่างด้วยความแสบสันอย่างไม่ได้ส่งเสียงโวยวายใดๆ ใบหน้าหล่อๆยู้เข้าหากันเสียงร้องโอดโอยพร้อมด่าคนตัวเล็กด้วยความเจ็บใจ
ฉันนั่งหัวเราะขณะที่ยังนั่งอยู่บนท้องของจองกุก...แต่ทว่า ความรู้สึกต้องดับวูบลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความหนักอึ้งจากด้านหน้า เพียงแค่เสี้ยววิร่างของฉันก็โดนจับทุ่มลงเตียงเสียแล้ว ส่วนจองกุกน่ะหรอ เรียบร้อยค่ะ
ฉันโดนเขาขึ้นคร่อมโดยสิ้นเชิง-_-
"อึก.." จองกุกขึ้นร่างฉัน พลางใช้มืออีกข้างจับเอวฉันไว้แน่นพร้อมกดลงเตียงเพื่อไม่ให้ดิ้นหนี
"เธออยากตายรึไง" เสียงทุ่มกดต่ำ นัยต์คมจ้องมาที่ฉันอย่างคาดโทษ..ฉันได้แต่เม้มปากไว้แน่นก่อนจะหลบสายตาของเขา
ให้ตายเถอะ..ทำไมสุดท้ายฉันเป็นฝ่ายแพ้อยู่ตลอดเลย!!
"กะ..ก็นาย เดินหนีฉันทำไมล่ะ!?" แหะ ไม่มีคำแก้ตัวแล้วค่ะT^T
"แล้วใครใช้ให้เธอตามมา..."
"ก็..คือว่า..."
แง ไม่รู้จะพูดอะไรดี จองกุกมองจับผิดฉันใหญ่เลย..ไม่น่าเล่นอะไรพิเลนๆเลยเรา เห้อ!!!
โซล...
ท้องฟ้าอันปลอดโปรง ใจกลางเมืองที่แสนจะวุ่นวาย พร้อมกับตึกสูงใหญ่ระฟ้าที่ตั้งเด่นตะหง่านอยู่ใจกลางกรุงโซล..บริษัทที่ใหญ่ที่สุดและโดดเด่นที่สุด ขึ้นชื่อด้วยธุระกิจที่ดีที่สุด
ไม่ต่างจากตัวห้องภายในตึก ห้องรองประธานตระกูลจอน จำเป็นต้องมีคนดูแลอย่างเฉกเช่นวันนี้..ร่างหนาของจีมินก้มหน้าทำงานด้วยความตึงเคลียดบวกกับความกังวลเพราะคิดถึงคนตัวเล็กด้วยความห่วงใย แม้จะผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์แต่จีมินรู้สึกได้ว่าเป็นห่วงคนตัวน้อยของเขามากแค่ไหน โดยเฉพาะหายหน้าหายตาไปแบบนี้ แถมยังติดต่อไม่ได้ และนั่นเป็นจุดประกายที่ทำให้จีมินรู้ว่าน้องชายคนเดียวของเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้..เพราะมันคงไม่บังเอิญไปมากกว่าที่จองกุกหายไปจากการทำงานพร้อมๆกับ(ชื่อคุณ)แบบนี้
แล้วอีกอย่าง..แฟนตัวจริงของจองกุกก็เรียกร้องอยากให้จีมินช่วยตามจองกุกกลับมาให้ที แท้กระทั่งฝ่ายหญิงที่เรียกว่าแฟนยังติดต่อไม่ได้ นับประสาอะไรพี่ชายอย่างเขาจะกล้าล่ะ...นอกซะจากมีเรื่องฉุกเฉินจริงๆ
"..." ร่างหนาปิดปากเงียบก่อนจะตัดสินใจวางปากกาในมือลง..ตอนนี้เขาคงไม่มีอารมณ์มานั่งทำงานหรอกหากว่าพ่อของเขาไม่บังคับให้มาทำ ใจจริงแล้วจีมินเป็นกังวลไม่หาย กลัวว่าเจ้าสาวของเขาจะมีอันตรายหรือมีบาดแผลช้ำไปทั้งตัวเนื่องจากฝีมือของจองกุกคนเดียว..หากถ้าใครสนิทกับจองกุกจริงๆ จะรู้ว่าเขาเป็นคนอารมณ์ร้ายมากแค่ไหน ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิง
ถ้าตอนนี้ทำได้ จีมินอยากจะพาคนตัวเล็กกลับมาจริงๆ แต่เขาก็ทำไม่ได้เพราะไม่รู้จุดแน่นอนของที่อยู่จองกุกจริงๆ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์สักพักพร้อมหันไปมองเลขาสาวของตนที่เดินเข้ามาในห้องทำงานอย่างมีมารยาท
"มีอะไร?" จีมินถามออกไปด้วยความเหนื่อยใจ
"ค่ะ..คือว่าคุณปีเตอร์คิมอยากขอพบคุณจีมินค่ะ^^" เลขาสาวยิ้มบางๆให้กับเจ้านายของเธอ..เมื่อจีมินได้ยินจากปากของหล่อน ดวงตาคมก็เปิดกว้างอย่างแปลกใจก่อนจะสั่งให้เข้ามาได้
ตอนนี้ใต้ความรู้สึกของจีมินรู้สึกกลัวแปลกๆ เขารู้ดีว่าการมาของคุณปีเตอร์นั้นไม่ธรรมดาแน่ๆ
ภายในห้องทำงานเริ่มตึงเคลียด หลังจากที่คุณปีเตอร์ขอเข้าพบ..ชายหนุ่มนั่งเงียบพลางมองหน้าพ่อตาในอนาคตที่ดูเหมือนกำลังจะเปิดประเด็ดพูดอย่างหวั่นๆ จีมินและคุณปีเตอร์นั่งฝั่งตรงข้ามกัน พร้อมกับการ์ดอีก5คนที่คอยยืนป้องหลังให้เจ้านายมาเฟียระดับประเทศอย่างเคร่งครัด แต่ไม่ใช่ว่ามาเฟียทุกคนจะโหดร้ายเสมอไป เพราะพ่อของ(ชื่อคุณ)ใจดีและน่ารักเหมือนลูกสาวไม่มีผิด เพราะฉะนั้นอย่าไปกลัวที่จะเข้าหา แต่อย่าคิดร้ายต่อครอบครัวของเขา ไม่งั้นพวกคุณต้องหมดอนาคตแน่ๆ
แต่ประเด็นนี้ไม่สำคัญ...
"เรื่องของหนู(ชื่อคุณ)"
แต่เป็นประเด็นนี้ต่างหากล่ะ ที่สำคัญ
สำคัญมากๆ เพราะลูกสาวคนเดียวของเขาหายไปพรัอมกับน้องชายของจีมิน
จอน จองกุก พ่อหนุ่มใจกล้าที่กล้าปฏิเสธงานหมั้นจากลูกสาวของเขา..เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวที่ชื่อว่า 'เยจิน' โดยที่ไม่รู้ว่าคำขอหมั้นนั่นไม่ใช่การบังคับจากพ่อของเขา แต่เป็นคำขอร้องก่อนตายจากแม่ของจองกุกต่างหาก
และในเมื่อลูกชายคนสุดท้องดื้อดึงและหันหลังปฏิเสธ..จีมินจึงต้องเข้ามารับหน้าที่นี่แทน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าฝ่ายเจ้าสาวมีใจให้อีกคนแล้วก็ตามที
"งั้นผมจะพยายามติดต่อจองกุกให้เร็วที่สุด..." และนี่คือเหตุผลที่คุณปีเตอร์มาที่นี่ เขาไม่ต้องการทำร้ายใคร และชอบให้โอกาสคน เพราะเหตุนี้จะเป็นโอกาสดีถ้าจีมินตามจองกุกกลับมาได้เร็วที่สุดจองกุกก็จะไม่โดนรับโทษหรือแม้แต่เอาผิด
ขอเพียงแค่ขอให้ลูกสาวของเขากลับมาอย่างปลอดภัยก็พอ
"เร็วมากกว่านี้ยิ่งดี..เพราะการที่ยัยหนูไปอยู่ในที่ไม่คุ้นเคยอาจจะเคลียดแล้วอาการกำเริบได้" น้ำเสียงของชายแก่เอ่ยอย่างแผ่วเบาด้วยความกังวลใจ และนั่นทำให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งฟังอยู่นั้นต้องคิ้วขมวดเพราะความสงสัยในสิ่งที่ชายแก่พูดออกมา
"อาการกำเริบ?"
"อืม..ใช่ คือว่ายัยหนู เมื่อก่อนตอนเด็กๆยัยหนูเคยเกิดอุบัติเหตุน่ะ จนกระทั่งมีโรคแทรกซ้อนขึ้นมา"
"อุบัติเหตุ...มีเรื่องอะไรที่ผมยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวน้องอีกรึเปล่าครับ?"
"ก็ยัยหนู มีสภาวะโรคลมหลับแทรกซ้อนอยู่ เป็นอาการในระยะยาว นานๆทีจะเกิดครั้ง แต่จะหนักสุดหากว่าเคลียดจัด..แต่ลุงไม่แน่ใจว่าโรคนี้มันจะแน่นอนเสมอไป ลุงแค่กลัวว่ายัยหนูจะเป็นลมไปอีก ลุงก็แค่เป็นห่วงนิดหน่อยน่ะ"
ชายหนุ่มอย่างจีมินดูออกว่าคนตรงหน้าเขาดูกังวลและกำลังพูดปลอบใจตัวเองว่าลูกสาวของเขาจะต้องปลอดภัยดี..ไม่ว่าทางนั้นจะเป็นยังไง แต่คุณปีเตอร์เชื่อว่าจองกุกจะต้องพา(ชื่อคุณ)กลับมาคืนเจ้าของอย่างที่แท้จริง
ไม่เร็วก็ช้า....
13 : 00 น.
"อื้ม...." เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นด้วยความงัวเงียบวกกับเสียงครางในลำคลอเพราะเริ่มรู้สึกตัวและความหนักหน่วงไปทั่วร่างกาย..มือเล็กจับผ้านวมผืนหนาขึ้นมาห่มเพราะผิวบางๆสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บภายในตัวห้อง แม้ว่าตอนนี้จะเข้าสู่ช่วงบ่ายแล้วก็ตาม แต่ทว่าสภาพอากาศบนเกาะยังคงมีเมฆฝนเบาบาง
ฉันค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางหย่อนเท้าลงขอบเตียง..ก่อนจะหันกลับไปมองคนบนเตียงอีกคนที่นอนหลับหันหลังให้ด้วยสภาพที่เปลือยเปล่า แน่นอนว่าพวกคุณคงฟังไม่ผิด ฉันกับจองกุกเรามีอะไรกันตั้งแต่เมื่อเช้าได้แล้วล่ะ มันเป็นความผิดฉันเองแหละที่ทำให้เขาของขึ้นแบบนั้น..จะโทษใครได้ล่ะเนาะนอกจากตัวเอง เหอะ มันน่าเจ็บใจ
ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดแหละ..จะพูดเล่นหรือพูดจริง ฉันก็ผิด นี่ตัวฉันในสายตาของเขาฉันเป็นอะไรกันแน่ เขาน่าจะพอใจได้แล้วหนิกับร่างกายของฉัน เขาคงเล่นสนุกได้พอแล้วมั้ง...เพราะยังไงสุดท้ายเมื่อกลับโซลเราก็ต้องแยกทางกันอยู่ดี
ฉันรู้ตัวดีว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น...แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้
ขอโทษตัวเองล่วงหน้าก็แล้วกัน ถ้าฉันจะเป็นคนเจ็บเอง^^
"เห้อ..นี่ฉันเคลียดอะไรของฉันเนี่ย" ถึงยังไงซะ ตอนนี้ก็เป็นเวลาดีที่สุดสำหรับฉัน ถึงจองกุกจะไม่ได้ยินดีอะไรมากหากมีฉันอยู่ แต่ฉันก็จะทำวันนี้ให้ดีที่สุดก่อนที่เราจะกลับไป และอยู่ทางใครทางมัน
แต่ฉันก็ยังอยากให้พวกมันสองคนเลิกกันอยู่ดีนั่นแหละ!!
ฉันตัดสินใจแต่งตัวก่อนจะหนีออกมาจากห้องนอนของจองกุก...ไม่รู้สิ ฉันแค่รู้สึกเหนียวตัวและอยากอาบน้ำและนอนหลับอีกครั้ง
รู้สึกเพลียมากๆเลยล่ะ
ใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็ตัดสินใจล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆด้วยความเหนื่อยล้าไปทั่งตัว ไม่พ้นมือเล็กเผลอยกขึ้นกดนวดบริเวณกลางอกเพราะจู่ๆก็รู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาซะดื้อๆ
"เห้อ..."
JEON
อีกฝั่งของตัวบ้าน เวลาต่อมาที่ล่วงเลยไปนานก็สามารถทำให้คนขี้เซาอีกคนตื่นขึ้นมารับตะวันกลางหัวได้อีกคน แต่ทว่าวันนี้กลับไม่มีแดด เมฆฝนมาเต็มๆ
ร่างหนานั่งบนเตียงพลางหย่อนเท้าลงแตะพื้นเย็นเฉียบภายในตัวห้อง มือหนายกขึ้นเสยผมเบาๆเพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับมา...ความรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั่งตัวก็ไม่เท่ากับเหนื่อยใจที่บนเตียงนั้นมีแต่ความว่างเปล่า
เอาอีกแล้วสินะ...ชอบหายไปอยู่เรื่อย
"ยัยโง่นี่..." เสียงทุ่มบ่นพึมพัมกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวตามปกติ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย ถ้าไม่กอดไว้เธอคงไม่แอบหนีออกไปแบบนี้สินะ(ชื่อคุณ)...คนอะไร ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้ รู้ว่าตัวเองมีแรงนิดเดียวก็ยังจะเดินออกไปจากห้องอีก นึกแล้วมันหงุดหงิดว่ะ!
แล้วเรื่องเมื่อเช้าอีก เธอทำฉันไว้แสบมากนะ รู้ตัวรึเปล่า...การที่พูดถึงไอ้จีมินฮยองน่ะ เหมือนหล่อนกำลังเหยียบหน้าผมเต็มๆ ทั้งตะงิดใจแปลกๆและไม่อยากให้หล่อนพูดถึงคนอื่นขณะที่ยังอยู่กับผมกันสองคน
มันรู้สึกขัดใจ....
"..." พอมารู้ตัวอีกที ผมก็คิดไปไกลเกินแล้วสิ..คิดจนต้องมายืนมองประตูที่มีหล่อนอยู่ในนั้น แน่นอนว่าผมแทบลืมตัวไปเลยว่าเดินมาที่นี่ทำไม เพียงเพราะอยากจะเห็นสีหน้าแม่นั่นล่ะมั้ง(?)
ความคิดมันสวนกับความรู้สึก ร่างสูงยืนปิดปากเงียบก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะประตูไปหนึ่งรอบ..แต่ทว่าสิ่งที่ตอบกลับก็คือความเงียบ ทำให้ชายหนุ่มเคาะประตูลงอีกครั้งพร้อมเรียกชื่อคนในห้อง
"(ชื่อคุณ)!...นี่เธออะไรอยู่น่ะ?" คิ้วหนาขมวดสงสัยเพราะคนในห้องเงียบผิดปกติ ทุกทีเคาะประตูจะเห็นรีบวิ่งออกมาเปิดหนิ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้เงียบ?
รึว่านอนหลับอีกรอบ
และด้วยความสงสัย จึงทำให้ผมรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ขออนุญาต..ร่างสูงเดินพรวดเข้ามาหยุดตรงปลายเตียงนอนที่มีคนร่างเล็กนอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้สึกตัว
"(ชื่อคุณ)?" ผมเดินตรงไปที่ข้างเตียงพร้อมยกมือขึ้นเขย่าตัวหล่อนแรงๆเพื่อเรียกให้หล่อนลืมตา...แต่สิ่งที่คิดมันไม่เป็นแบบนั้น ตัว(ชื่อคุณ)ค่อยๆเย็นลงพร้อมกับลมหายใจที่กำลังรัวริน
เหมือนคนใกล้จะตาย...
[ 100% ]
To be continued
#TALK
ไรท์ค้างไว้นาน แต่งของจองกุกก่อนเพราะเหลือแค่50%เอง
ไรท์ไม่บอกหรอกว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง รอวนปาย~
เม้น+กำลังใจ ให้ผัวกับเมียคู่นี้ที ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น