#รอยสักจอน [JUNGKOOK X YOU] *tattoo Jeon*

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter Jeon : 15 [ 100% ]

B
E
R
L
I
N
❀

Chapter 15

    YOU

    หลังจากที่จบเรื่องบ้าๆมาได้ทั้งวัน ฉันก็กลับมาสู่ชีวิตโหมตปกติ แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่กลับไปอยู่คอนโดหรอกนะ จนกว่าจะเปิดเทอม ฉันไม่ยอมไปแน่..ยังคงอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเล็กและสั่งห้ามให้คนนอกเข้ามากวนหากไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ แม้แต่พี่จีมินก็ไม่เว้น เพราะฉันต้องการความเป็นส่วนตัว!!

    เหอะ! วันนี้สะใจชะมัดที่หักหน้ายัยเยจินแล้วทำให้จองกุกเงียบปากและไม่ตามก่อกวนฉันได้ทั้งวัน..เป็นยังไงล่ะ หง๋อยกันเลยทีเดียว แต่มันก็น่าตกใจอยู่นะที่จู่ๆพี่จีมินก็ไปบอกว่าฉันท้องกับเขา ควรบอกล่วงหน้ากันสักคำก็ยังดี เผลอร้องไห้จนตาบวมหมด คนบ้า-_-

    แต่ก็นะ เรื่องนี้มันทำให้ฉันมั่นใจว่าจองกุกจะไม่มาวุ่นวายกับฉันอีก เพราะตอนนี้เด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขาอีกต่อไป..อย่าหาว่าใจร้ายเลยนะ นี่มันยังไม่ถึงครึ่งเท่ากับเขาที่เคยทำมา แต่ก็ไม่ได้คิดจะแก้แค้นโดยการฆ่าเขาหรอก อยู่ใครอยู่มันก็พอแล้ว

    "ขอโทษจริงๆนะคะที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น..แม่ไม่โกรธหนูใช่มั้ยง่า-^-"    รอบแรกในหลายเดือนที่ได้คุยกับแม่ ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าต้องบอกท่านเรื่องลูก เพราะพ่อรู้แล้ว ฉันก็ไม่ควรปิดบังแม่เหมือนกัน ช่วงเวลามันก็จะแอบหวั่นใจหน่อยกลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ แต่เมื่อลองอธิบายปนโกหกจนท่านเชื่อใจ เท่านี่ฉันก็ไม่ทำให้แม่ต้องมาเสียใจไปอีกคน กลับกันท่านดันให้กำลังใจฉันซะงั้น-_-

    "แค่นี่ก่อนนะคะ หนูต้มน้ำเอาไว้ต้องรีบไปดูแหะๆ^^"    บอกลากันเสร็จสับ โทรศัพท์บ้านก็ถูกวางลง ก่อนที่ร่างเล็กจะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ..ห้องอาบน้ำเล็กๆที่มีอ่างให้ใช้สอยกำลังถูกเติมน้ำร้อนๆลงไปเพื่อให้ปรับอุณหภูมิเข้ากับน้ำเย็น มือบางใช้ผ้าห่อหูหม้อทั้งสองข้างพร้อมค่อยๆเทน้ำลงอย่างระมัดระวัง 

    ลำบากชะมัด ทำไมที่นี่ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นล่ะเนี่ย-_-

    กะว่าจะนอนแช่น้ำอุ่นๆกับลูกซะหน่อย กว่าจะได้อาบก็เกินไป10นาที

    "อุ้ย! ไอ้หม้อบ้าหึ่ม!"    พอเทน้ำเสร็จ อีก้นหม้อร้อนๆมันก็มาโดนมือฉัน ร้อนชะมัด ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ!!!

    หลังจากอาบน้ำเสร็จ ทานข้าวจนอิ่ม คุณแม่มือใหม่อย่างฉันต้องนอนพักผ่อนเยอะๆ โดยเพราะช่วงเวลาที่ท้องกำลังโต

    มือเล็กถือหนังสือดูแลครรภ์ไว้ก่อนที่จะเดินเอาหนังสือไปเก็บพลางตัดสินใจเข้านอนแต่หัวค่ำ...ร่างบางค่อยๆพยุงอุ้มท้องตัวเองก่อนจะนอนหันข้าง หมอนใบเล็กประคองท้องนูนๆเอาไว้ตามแบบดูแลครรภ์ที่บอกเอาไว้ในหนังสือ...ตัวบ้านทั้งบ้านมืดสนิท มีเพียงแต่แสงไฟตามรั้วบ้านที่เปิดให้ความสว่างและดูแลความปลอดภัยในยามกลางคืน

    ค่ำคืนนี้คงนอนหลับสบายไปอีกวัน เพราะเรื่องวุ่นๆพวกนี้ได้จบลงแล้ว

    เหลือแค่ต้องใช้ชีวิตให้ปกติที่สุดเท่าที่ทำได้

    เช้าวันต่อมา...

    ถัดมาก็ต้องตื่นเช้าโดยที่ไม่มีใครปลุก ก็แหงล่ะ อยู่บ้านคนเดียวหนิ จะมีใครคอยปลุกนอกจากตัวเองกับลูกในท้อง...ร่างบางตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย และก็เป็นอีกวันที่ไม่มีอะไรเลย แต่ทว่าวันนี้กลับเป็นวันสุดท้ายที่ต้องอยู่ที่นี่ เพราะพรุ่งนี้ต้องกลับไปเรียนและเผชิญหน้ากับความจริง

    "ต้องเก็บของสินะ-_-"    ร่างเล็กยู้หน้าด้วยความเบื่อหน่ายที่ต้องมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพื่อกลับคอนโด คอนโดที่ไม่คอยอยากจะไปสักเท่าไหร่..ก็น่าจะรู้หนิว่ามีอะไรรออยู่ที่นั่น เหอะ...

    ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจลุกออกจากเตียงพร้อมอาบน้ำและแปรงฟัน ทานมื้อเช้าและเก็บของให้เสร็จภายในช่วงเช้า เพราะช่วงบ่ายฉันต้องรีบกลับเพื่อไปเตรียมชุดและค่าใช้จ่ายต่างๆที่ต้องจ่ายภายในวันเปิดเรียน

    ท้องฟ้ายามเช้าที่เริ่มปรากฏแสงของดวงอาทิตย์ รถคันสวยหรูขับไปตามท้องถนนอย่างใจเย็นและไม่เร่งรีบ เสียงเพลงคลอเบาๆตลอดทางทำให้ร่างเล็กอารมณ์ดีอย่างฉุดไม่อยู่ ความสบายใจเกาะกุมร่างกายไม่ทำให้เคลียดและกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพราะตอนนี้คนในครอบครัวและเพื่อนสนิทต่างได้รับรู้แล้วว่าตอนนี้ฉันเป็นอะไร และพวกเขาก็ไม่รังเกียจฉัน ฉันเลยอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ

    แต่เมื่อกลับคอนโดไปฉันต้องไปเจอยัยสองแสบนั่นเพราะเรานัดกันไว้แล้วหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน2เดือนเต็ม...และตอนนี้พวกหล่อนก็ยืนรอฉันอยู่ที่หน้าคอนโดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

    ฉันยกมือขึ้นโบกไปมาจนพวกนางหันมามอง ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อนางแดฮวีกรี๊ดขึ้นก่อนที่จะวิ่งมาหาฉันอย่างรวดเร็ว

    "อี(ชื่อคุณณณณณ)!!!!"

    "นี่! เดี๋ยวก็ล้มเอาหรอก!-_-"    ฉันเอ็นดุหล่อนเสียงดังตามประสาเพื่อนก่อนที่แดฮวีจะวิ่งเข้ามากอดฉันจากด้านข้าง ตามมาด้วยแม่สาวห้าวฮานิ

    "มึง!! คิดถึง หายไปไหนมาวะอีชะนีน้อยT^T"

    "เว่อร์-^-"

    "จะหนีไปไหนล่ะ ก็หนีไปมีลูกไงเหอะๆ"   ฮานิพูดปนขำแห้งพลางเบนสายตามามองฉันอย่างจับผิด

    "ก็แหม..แกก็อย่าว่าฉันสิ ก็คนมันพลาดหนิ"

    "พลาด ก็ยังดีพลาดกับคู่หมั้น ขืนเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้พี่จีมินล่ะก็ ฉันจะฆ่าแก!"    ฮานิทำหน้าโหดใส่ก่อนจะใช้นิ้วปาดคอฉันเพื่อเป็นคำเตือน

    มึงคงเตือนกูไม่ทันแล้วล่ะTvT

    "ขะ..เข้าใจแล้ว พวกนี้ก็..."

    "ชิล์! ชั่งเถอะ!  อีชะนีกลับมาแล้วก็อย่าไปว่ามันเลย ไปๆเดี๋ยวช่วยยกของ"

    "ขอบใจ^^"    แดฮวีผลักกอดออกจากตัวฉันก่อนที่เราจะเริ่มขนของขึ้นห้อง ส่วนฉันเองก็แบกของไม่หนักมากเพราะก็รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังท้องเลยเป็นภาระคนรอบข้างไปนิดนึง แหะๆ^^

    ใช้เวลาไม่นานเราก็ขนของขึ้นมาไว้บนห้อง ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำโดยที่มียัยเพื่อนสาวรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น แต่ในระหว่างที่สองสาวกำลังนั่งพักอยู่บนโซฟา อยู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...

    ก๊อกๆ !

    "ใครมาวะ?"

    "มึงก็ไปดูสิ..."    ฮานิใช้ศอกดันแขนแดฮวีเพื่อบอกหล่อนลุกออกไปดู แดฮวี

ได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆก่อนที่จะลุกออกไปส่องดูที่ตาแมว 

    ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดีสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพลางพับแขนเสื้อขึ้นพร้อมกับรอยสักรูปมังกรตัวใหญ่ที่ยาวตั้งแต่ไหล่จนมาถึงข้อมือ แถมสีผมแดงเพลิงมันชั่งกร้าวใจแดฮวียิ่งนัก...หล่อนเบิกตากว้างเมื่อเจอหนุ่มหล่อมายืนอยู่ตรงหน้าห้อง และไม่รอช้าก็เปิดประตูต้อนรับทันที(?)

    "ต๊าย...."    เสียงของแดฮวีอุทานออกมาอย่างพอใจแปลกๆ ดวงตาของหล่อนไล่มองชายหนุ่มและเริ่มนึกได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

    เขาคือช่างสัก จอน จองกุก บุคคลที่หล่อนเคยส่ง(ชื่อคุณ)ไปเชือดกับมือ แล้วได้รอยสักแสนสวยกลับมา

    แต่หล่อนจะรู้หรือมั้ยว่าหล่อนเป็นคนส่งเพื่อนไปเสียสาวแท้ๆ-_-

    "มา..มาหาใครหรอคะ~"   และเสียงสองก็ปรากฏขึ้นมาทันที แดฮวีเอ่ยถามออกไปเพราะผู้ชายคนนี้อาจจะมาผิดห้องก็ได้ แต่มาผิดห้องได้ถูกเวลาจริงๆ

    จองกุกยืนเงียบพร้อมตวัดสายตามองเข้าไปในห้องก่อนจะกวาดมองหาร่างของคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่เจอ เจอเพื่อนของเธอที่อยู่ตอนนี้...ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่โดน(ชื่อคุณ)กับจีมินปั่นหัวจนแสบอย่างไม่น่าเหลือเชื่อ ไม่นึกว่าสองคนนั้นจะกล้าหลอกผู้ใหญ่ แถมจีมินก็โกหกให้จองกุกไปเจอเยจินแล้วพาเธอไปโผล่ที่บ้านของพ่อ(ชื่อคุณ) มิหน้ำซ้ำยังโดนเมินและกลั้นแกล้งจากคนรอบข้างด้วยคำพูด จนอดที่จะโมโหไม่ได้ แล้ววันนี้เขาก็อยากจะมาเคลียร์กับ(ชื่อคุณ)ให้รู้เรื่องว่าเธอจะหลอกทุกคนในบ้านจริงๆหรอว่า ท้องกับจีมิน

    แบบนี้มันไม่ยุติธรรม...

    "มาหา???"

    "(ชื่อคุณ)....."    ร่างสูงกระซิบเสียงแผ่ว นัยต์ตาสีเข้มจ้องไปที่ร่างของคนตัวเล็กอย่างหวั่นไหว เมื่อร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสที่จองกุกไม่เคยเห็นมาก่อน 

    เมื่อก่อนเขาคงคิดว่ารอยยิ้มนั่นคงดูน่ารังเกียจ..แต่ตอนนี้ทำไมถึงได้ดูน่ารักมากขนาดนี้

    มือหนาค่อยๆดันตัวแดฮวีออกจากประตู แดฮวีถอยออกด้วยความงงงวยแล้วมองไปที่ชายหนุ่มถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องอย่างหน้าตาเฉย

    "...!!!"    ขณะนั้นร่างเล็กก็หันมาประจันหน้ากับจองกุกด้วยความบังเอิญ รอยยิ้มที่ปรากฏเป็นอันต้องค่อยๆหายไปพร้อมเท้าเล็กที่ก้าวหนีไปอีกฝั่งของห้อง

    "จองกุก เข้ามาได้ยังไง?"    นี่มันอะไรกัน ฉันแค่เข้าห้องน้ำไม่กี่นาที ใครปล่อยให้หมอนี่เข้ามาในห้องฉัน!  นางแดฮวี!!!!

    "ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ..."    จองกุกเลี่ยงประเด็นในสิ่งที่ฉันถาม แต่เขากลับพูดคำ คำนั้นออกมาจากปากจึงทำให้ฉันต้องตัดสินใจ

    "ฉันไม่มีเรื่องที่จะคุยกับ...คุยกับกุก..."

    "กุก?/กุก!?"

    "เชิญออกไปจากห้องฉันด้วย..ไม่งั้นฉันจะเรียกให้รปภ.ขึ้นมาลากออกไปจริงๆด้วย!!"    ฉันเอ่ยคำขาดก่อนจะรีบเดินหนีเข้าไปในห้องนอน นี่อาจเป็นการหนีปัญหาที่ดีสำหรับฉันมากที่สุด ก็บอกแล้วว่าเราต่างคนต่างอยู่ ฉะนั้นฉันไม่ควรที่จะใส่ใจกับเขา

     จองกุก ควรโดนเสียบ้างว่าการที่ไม่มีใครยอมฟังเหตุผลมันเป็นยังไง..มันเจ็บมากแค่ไหน อย่างที่ฉันเคยเจอ

    ปั้ง!

    ชายหนุ่มถอนหายใจ มองไปที่ประตูห้องที่ปิดลง คงเป็นแบบนั้น (ชื่อคุณ)คงไม่อยากคุยกับเขาจริงๆ และคงไม่อยากเจอหน้ากันอีก..แม้ว่าจะไม่เคยลืมว่าเธอพูดเอาไว้ว่าต่างคนต่างอยู่ แต่จองกุกกลับไม่รู้สึกแบบนั้น เขาทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ

    "ได้..ถ้าเธอต้องการแบบนั้นจริงๆ"    เสียงตัดพ้อจากด้านนอกที่เล็ดรอดเข้าไปในห้องอย่างไม่ได้ตั้งใจ

    ร่างเล็กกลับได้ยินมันชัดเจนและไม่สามารถเก็บอาการพวกนี้ได้ ทำไมถึงได้รู้สึกหน่วงๆที่หัวใจเหลือเกิน..ทำไมความรู้สึกต้องทรยศต่อการกระทำแบบนี้ เมื่อไหร่จะตัดใจได้สักที

    "อึก..."   คนตัวเล็กไม่อยากเสียใจ แต่ก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ มือเล็กยกขึ้นกุมอกเอาไว้แน่นพลางล้มตัวนอนด้วยร่างกายที่อ่อนปวกเปียก....

    ฉันต้องการเวลา..ขอเวลาอีกสักหน่อย

    3เดือนต่อมา . . . 

    "อ่า..นี่นายเลิกกวนฉันได้แล้ว หึ่ย!!"

    "คิกๆ ก็เธอมันน่าหยิกหนิ ดูสิแก้มยุ้ยเชียว^^"

    "วี!!!"

    "อ่าๆ ไม่ทำแล้วก็ได้ อ่ะเธอจะกินอะไรล่ะ?"

    "อะไรก็ได้...เชอะ"    ร่างเล็กมุ้ยปากพลางเบือนหน้าหนี ชายหนุ่มได้แต่อมยิ้มกับความน่ารักของคุณแม่ในวัยท้อง5เดือนอย่างเอ็นดู ไม่อยากจะนึกว่าคนที่วางแผนจะตามจีบแต่กลับมีลูกขึ้นมาเสียดื้อๆ เลยทำให้วีเป็นอันต้องตัดใจและหันมาตีสนิทจนกลายเป็นรู้จักกันโดยปริยาย 

    เพราะ3เดือนที่ผ่านมี วีคอยเฝ้าและเข้ามาพูดคุยกันด้วยบ่อยๆเลยทำให้กลายเป็นสถานะของเราสองคนนั้นจนกลายเป็นทั้งเพื่อนและพี่ ส่วนจีมินเองก็ไม่ติดใจอะไรเพราะเขารู้ว่าคู่หมั้นของเขาคงไม่มีทางไปหลงรักไอ้หนุ่มหน้าหม้ออย่างวีแน่นอน...แล้วช่วงชีวิตในมหาลัยล่ะ มันก็จะอยู่ยากในช่วงแรกเพราะคนอื่นที่เห็นไม่คอยเป็นที่ยอมรับสักเท่าไหร่ บางคนอาจมองว่าฉันแย่ ชิงสุกก่อนห่าม แต่ฉันก็ไม่สนใจเพราะนี่มันชีวิตฉัน ทำเป็นไม่แคร์จนผ่านมาถึงจุดๆนี้ได้ แล้วฉันก็พูดได้เต็มปากมากว่าชีวิตนี้ในที่สุดก็หาความสงบเงียบได้เสียที

    แล้วจองกุกเอง..ก็หายไปตั้งแต่วันนั้น

    "งั้นเดี๋ยวฉันสั่งอาหารที่มันย่อยง่ายๆให้ก็แล้วกัน เพราะยัยหนูของฉันจะได้ดูดซึมสารอาหารได้ง่ายๆหน่อย^^"

    "แหม พูดเหมือนลูกตัวเองเหอะ-_-"

     "ก็อยากให้เป็นอย่างนั้น><"

    "วี! พอเลย เงียบเลยนะ!..."   จะมีสักครั้งมั้ยที่เขาจะไม่แวะเข้ามากวนประสาทฉัน...ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ที่ร้านอาหารใกล้โรงพยาบาล แล้วดูเหมือนโมเมนต์ฉันกับเขาจะเป็นผัวเมียกันไม่มีผิด ชิล์ ตานี่ตีเนียนชะมัด-_-

    วีดูจะตื่นเต้นในทุกๆเวลากับเด็กในท้อง เพราะเขาได้รู้ว่าฉันได้ลูกสาวหลังจากที่ตรวจพบว่าตัวอ่อนในท้องของฉันเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆที่ยังไม่ลืมตาดูโลก และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องมาตรวจสุขภาพประจำสัปดาห์เพราะคุณพ่อเป็นคนคอยสั่งให้หมอฝีมือดีมาเป็นหมอดูแลประจำตัวฉันและคอยสั่งให้คุณหมอดูแลฉันอย่างใกล้ชิดในช่วงเวลาที่ท้องแก่...

    "นี่ กินเสร็จแล้วจะไปไหนต่อมั้ย?"    วีเลิกสนใจโทรศัพท์ระหว่างที่กำลังรออาหาร

    "ไป..ไปห้าง ดูเหมือนนมจะหมดแล้ว และต้องไปดูของเตรียมคลอดอีก"   ฉันนับนิ้วอย่างใจจดใจจ่อ อ่าก็คนมันตื่นเต้นหนิ อีกไม่กี่เดือนก็จะคลอดแล้ว><

    "อ่อ แล้วเธอเลือกวันคลอดแล้วหรอสาวน้อย^^?"

    "อื้อ! เลือกแล้ว แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าจะคลอดตามกำหนดรึเปล่า"

    "งั้นก็อึ้บไว้สิ ฮ่าๆ"

    "ไอ้บ้า-_-"

    ขืนอึ้บไว้มดลูกฉันคงระเบิด ท้องคนนะไม่ใช่ท้องหมา

    หลังจากตรวจสุขภาพและทานมื้อเที่ยงจนอิ่ม เราก็เลือกมาเดินห้างต่อ..ระหว่างที่รอวีวิ่งไปเข้าห้องน้ำเพราะเขาทานแฮมเบอร์เกอร์เยอะเกินไปจนท้องมันเรียกร้องให้ไปปลดปล่อย ฉันก็เลยเลี่ยงที่จะแอบออกมาเดินดูของรอไปเพลินๆ

    เขาคงต้องใช้เวลนานกับการทิ้งระเบิด-_-

    "น่ารักง่ะ><"    เท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นชุดหมีทรงกระต่ายขนฟูสีชมพูดอ่อน ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆแล้วอ่านป้ายราคา บนกระดาษมันเขียนไว้ว่าสำหรับเด็ก3ขวบขึ้นไป อ่า มันน่ารักจัง...ถ้าฉันจะซื้อเผื่อไว้ คงไม่เป็นไรหรอกเนาะ^^

    โซนขายเครื่องสำอางที่ติดกับร้ายเสื้อผ้าเด็กที่ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมามากนัก สามารถทำให้อีกคนมองการกระทำของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน..แม้จะอาศัยอยู่ที่ห้องตรงข้าม แต่กลับไม่ได้เจอหน้ากันตั้ง3เดือน และ3เดือนที่ผ่านมา ท้องของ(ชื่อคุณ)โตมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจะไม่เคยสัมผัสมัน แต่จองกุกรู้สึกได้ว่าลูกของเขาคงแข็งแรกมากแน่ๆ

    "พี่จองกุกค่ะ! พี่ว่าสีนี้เข้ากับเยจินมั้ย?"

    "อื้ม..."    ความคิดของร่างสูงต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงของแฟนสาวเอ่ยขึ้น จองกุกขานตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากพร้อมมองไปที่(ชื่อคุณ)อย่างไม่วางตา..เยจินเองก็เห็นดีเห็นชอบเมื่อจองกุกบอกว่าสีลิปนี้เข้ากับหล่อน หล่อนจึงเลิกสนใจแล้วเดินกลับไปเลือกซื้อของต่อ

    จองกุกมองร่างเล็กไม่ห่าง รู้สึกคิดถึงและอยากกอดถึงว่าความรู้สึกนั้นจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม...ขณะที่กำลังแอบมอง จู่ๆร่างของหญิงสาวก็ล้มพับลงพร้อมกอดท้องป่องๆของตนเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด

    "(ชื่อคุณ)!!!!"    ชายหนุ่มเบิกตากว้างและไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปหาคนตัวเล็กด้วยความร้อนรน เมื่อมาถึงแขนแกร่งก็ช้อนร่างบนพื้นขึ้น ประคองแผ่นหลังเอาไว้อย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าเด็กในท้องจะได้รับการกระทบกระเทือน

    "ฮึก...จะ..เจ็บ!"   ม่านตาถูกปิดบังไปด้วยคราบน้ำตาจนไม่สามารถรู้ได้ว่าคนที่วิ่งเข้ามาประคองนั้นเป็นใคร

    แต่...

    ทำไมถึงได้เจ็บท้องมากขนาดนี้ นี่พึ่งจะ5เดือนเองนะ 

[ 45% ]

    YOU

    ฉันนั่งหายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก ตอนนี้รู้สึกจุกท้องไปหมดเลย เหนื่อยมาก ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้มาก่อนเลย...ฉันค่อยๆควบคุมระดับหายใจของตัวเองช้าๆก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก แล้วหันไปมอง

    ร่างบางชะงักด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีคนมาประคองหลัง พอหายเจ็บก็หันไปมองก่อนจะเงยหน้ามองคนข้างหลังด้วยแววตาอย่างประหลาดใจ ฉันค่อยๆผลักตัวออกอย่างนิ่งๆแล้วลุกขึ้นยืน....

    "...อึก"   เสียงกลืนน้ำลายลงคอปนสะอื้นเล็กน้อยเพราะยังรู้สึกเจ็บอยู่นิดหน่อย แต่มันก็ไม่เจ็บเท่ากับตอนนี้หรอกถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หัวใจของฉันมันเหมือนโดนเหยียบและรู้สึกเกลียดในเมื่อมาเจอกันแบบนี้...ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ต้องการเจอเขา ฉันอยากให้เขาออกไปจากวงเวียนชีวิตฉันสักที ตอนนี้ฉันมีความสุขมากแล้วช่วยไปไกลๆฉันได้มั้ย

    ฉันนิ่งเงียบ ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากก่อนจะตัดสินใจหันหลังกลับแล้วเดินออกไป แต่ทว่าอยู่ๆร่างของฉันก็ถูกกระชากจนเซถอยหลังไปเล็กน้อย..ซึ่งนั้นทำให้ฉันตกใจมาก

    "อ๊ะ!!!"    เสียงของฉันร้องขึ้นอย่างลืมตัว พลางขมวดคิ้วด้วยความโกรธ นี่เขาบ้าไปแล้วหรอ! จะมาดึงฉันไว้ทำไมขืนล้มมาใครจะรับผิดชอบ!?

    ฉันสะบัดแขนออกจากมือของจองกุกแล้วตวาดขึ้นอีกครั้ง...

    "เป็นบ้ารึไงห้ะ!!!!"


    "นี่เธอ!..."


    "อย่ามายุ่งกับฉัน! ขอตัว!!" ว่าจบฉันก็รีบเดินหนีออกไป โดยที่ไม่ได้มีเสื้อผ้าติดไม้ติดมือกลับมาเลยสักตัว

    เมื่อชายหนุ่มเห็นท่าทีไม่ดีจึงรีบวิ่งตามคนตัวเล็กออกไป และด้วยเพราะร่างเล็กกำลังอุ้มท้องแล้วท้องก็เริ่มใหญ่ขึ้นจึงทำให้การเคลื่อนไว้ช้าเป็นพิเศษ จองกุกจึงได้โอกาสวิ่งตัดหน้าและยกแขนขึ้นโอบร่างบางเข้ามาไว้ในวงแขน...


    "อ๊ะ! นี่!!?" อยู่ๆจองกุกก็วิ่งพรวดเข้ามาแล้วดึงฉันเข้าไปกอดจากด้านข้าง ฉันเบิกตากว้างพลางพยายามแกะแขนเขาออกจากตัว แต่จองกุกกลับกอดฉันไว้แน่นแล้วลากฉันไปในที่ลับตาคน







    ฉันถูกลากมาที่ลับตาคนซึ่งที่นี่เป็นบันไดหนีไฟและก็ไม่มีคนเพ่นพ่านเลยสักคนเดียว...


    ใครก็ได้ช่วยด้วยT^T


    "จองกุกปล่อย!!"


    "ไม่! ทำไมเธอต้องหนีฉันวะ?" จองกุกพูดขึ้นอย่างควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ฉันได้แต่ 'เฮอะ' ในลำคอแล้วเงยหน้ามองเขาอย่างคาดโทษ


    "หนี? ใครหนี ฉันเปล่า!..." ฉันปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมก้มหน้าลง

    อ่า ให้ตายเถอะทำไมฉันไม่กล้ามองหน้าเขาล่ะเนี่ย!!

    "หรอ?"

    "เอ่อ!!"


    "แล้วก็ช่วยปล่อยฉันด้วย ฉันจะกลับ!!"

    "กลับกับใคร?"

    "ไม่จำเป็นต้องบอก!!!" ฉันกับจองกุกเรายื้อกันอยู่นาน แม้ว่าฉันจะพูดแล้วพูดอีกจองกุกก็ไม่มีท่าทีจะปล่อยฉันเลย ฉันอยากรู้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม เขาต้องการอะไรกันแน่ พูดไม่เคยฟังเลยใช่มั้ยว่าเราสมควรต่างคนอย่างอยู่!!


    สมองเคยจำมั้ย!?


    "ก็ฉัน'ผัว'เธอทำไมจะรู้ไม่ได้?" เขาพูดขึ้นอย่างไม่อายปาก แล้วเลื่อนมือขึ้นมาเกยคางฉันเชิดขึ้นเพื่อให้มองหน้าเขา แววตาสีดำเข้มจากด้านบนจับจ้องมองมาที่ฉัน ทำให้ฉันทำสายตาเลิ่กลั่กแล้วค่อยๆหดคอหนี

    จองกุกโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันเรื่อยๆ


    เขา..เขาพยายามจะจูบฉัน!!


    "อ้าก! บอกให้ปล่อย!!!" ดิ้นจนลืมว่าตัวเองท้อง

    "เห้ย! เดี๋ยวลูกก็หลุดหรอก!!"

    "ลูก! ไหนลูก! ไม่มีลูกเว้ย! ฉันแค่ท้องผูก!"

    "ท้องผูกมา10ปีน่ะสิ!! พอเลยหยุดดิ้น! ไปกับฉัน!!"

    "ไม่! จองกุก!! ปล่อยฉัน!!!"

    แรงอันมหาศาลของจองกุก อุ้มฉันมาที่ลานจอดรถโดยที่ไม่ฟังฉันพูดเลยสักคำ


    ฉันไม่ได้มาคนเดียว ฉันต้องกลับไปหาวี!!


    เขาพาฉันมาถึงตัวรถก่อนที่จะจับฉันยัดเข้าไปในรถแล้วล็อคประตูเอาไว้เพื่อไม่ให้เปิดหนีออกไป จองกุกวิ่งอ้อมไปอีกทางก่อนจะเข้ามานั่งในรถข้างๆฉัน



    ฉันจึงเปิดประเด็นขึ้น...



    "นี่นาย! ทำแบบนี้ทำไม มายุ่งกับฉันทำไมอีก!?" ตอนนี้ไม่มีน้ำตาหรือดราม่าใดๆเพราะอารมณ์ฉันหงุดหงิด อารมณ์เสียเว้ย!

    "...ไม่จำเป็นต้องบอก"

    "จองกุก!!"

    "เงียบน่ะ"

    "ไม่! จนกว่านายจะบอกฉันมาว่าจับฉันมาทำไม!" จองกุกไม่สนใจฉันเลย เขาก้มหน้าหยิบโทรศัพท์แล้วยกขึ้นมาแนบหูก่อนจะหันมามองฉัน จองกุกยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเพื่อบ่งบอกให้ฉันเงียบปากลง


    ฉันนั่งเงียบแล้วมองไปที่เขาว่าเขากำลังจะโทรหาใคร..แล้วจู่ๆเสียงเล็ดรอดอันน้อยนิดก็ดังออกมา



    แต่ฉันไม่ได้ยินหรอกนะ-_-




    "พอดีพี่มีธุระด่วน เรากลับเองนะ..." พูดได้ไม่กี่คำเขาก็วางสายแล้วเอาสายตามามองฉันอีกที

    ไอ้บ้านี่ นายมันโรคจิต...

    "วันนี้เธอมากับใคร?"

    "หา?"

    "ตอบ...!"

    "กะ..ก็เพื่อน"

    "โทรไปบอกเพื่อนเธอเดี๋ยวนี้"

    "ห้ะ เรื่อง!?" ฉันมองจองกุกอย่างไม่เข้าใจ อะไร หมายความว่าไง ให้ฉันโทรไปหาวีทำไม เห้ย!นี่มันบ้าไปแล้ว!

    "บอกให้โทรก็โทร บอกให้มันกลับเอง ส่วนเธอต้องไปกับฉัน!"

    "ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย!!"

    "ก็ฉันเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้วหนิ!"

    "เอาแต่ใจ!!"

    "ผัวเธอป่ะ?"

    "ฉันไม่นับ!!"

    "หึ!:)"


    เถียงกี่ครั้งๆก็ไม่เคยชนะ! เขามันทำบุญด้วยอะไรเนี่ยทำไมถึงได้สั่งฉันดีแบบนี้!...แล้วทำไมฉันต้องยอมเขาด้วย โอ้ย! ไม่เข้าใจตัวเอง!!-_-

    และแล้วฉันก็ต้องทำใจโทรไปบอกให้วีกลับไปก่อนแล้วหาเหตุผลอ้างจนเขาเชื่อ..พอเขารู้ว่าฉันโทรไปจองกุกก็ยกยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะทำการสตาร์ทรถแล้วขับออกไป...ตัวรถแล่นไปตามท้องถนน ร่างเล็กไม่ปริปากพูดอะไรต่อ ได้แต่เอาหัวพิงกระจกก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งวันนี้ยังไม่ได้พักจึงทำให้ร่างกายหมดพลังงานแล้วหลับไปอย่างลืมตัว


    ใจจริงคิดจะวางแผนหนีจองกุกออกไปให้ได้ แต่เพราะความเหนื่อยเอามากๆเลยลืมคิดเรื่องหนีไปเสียสนิท...ขณะที่รถของจองกุกติดไฟแดง เขาก็เลิกสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กด้วยสายตาที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด


    ชายหนุ่มเผลอยิ้มบางๆออกมาด้วยความรู้สึกจริง ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าหวานออก เผยให้เห็นโครงหน้าสวยที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากอวบๆอมชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ ตั้งแต่มีลูกหญิงสาวก็ไม่เคยแต่งหน้าอีกเลย สงสัยเพราะกลัวว่าสารเคมีจะโดนลูกล่ะมั้งถึงได้ดูหน้าเด็กลงแบบนี้



    นับวัน จองกุกยิ่งคิดถึงผู้หญิงคนนี้..แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่าเคยทำร้ายร่างกายเธอรุนแรงมากแค่ไหน แต่เอาเข้าจริงๆก็ขาดเธอไม่ได้เพราะ...




    (ชื่อคุณ)ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของจองกุกเสียแล้วสิ : )




    แม้ว่าชีวิตนี้ของจองกุกจะไม่เคยได้รับความรักจากพ่อของเขา แต่เขาพึ่งได้รู้ความจริงว่าสิ่งที่พ่อหามาให้นั้นมันมีดีกว่าที่คิด รู้แบบนี้จองกุกคงไม่ปฏิเสธที่จะแต่งงานกับ(ชื่อคุณ)แล้วบอกเลิกเยจินซะ


    แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไป เพราะเหตุการณ์ในช่วงเวลาแห่งนี้ทั้งสถานะและหัวใจของ(ชื่อคุณ)อยู่ในกำมือของจีมิน แล้วคงยากหากจะบอกให้จีมินปล่อยแล้วแย่งคืน



    บอกให้ปล่อยน่ะมันยาก..แต่แย่งคืนมันง่าย

    ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างได้ใจ ไม่ยักกะรู้ว่ามีวิธีนี้ด้วยที่คิดจะแย่ง(ชื่อคุณ)กลับคืนมา..ไม่ว่ามันจะผิดมากแค่ไหน จองกุกก็ไม่สนแล้วเดินหน้าต่อเพราะ5เดือนที่ผ่านมาเขาใช้เวลามามากพอแล้ว จบกันสักทีกับความรู้สึกจอมปลอมพวกนี้

    "หวังว่าเธอคงไม่หาเรื่องอีกก็แล้วกัน" ว่าจบจองกุกก็ผลักตัวออกห่างก่อนจะเริ่มเคลื่อนตัวรถออกไปตามท้องถนนอีกครั้ง


    คราวนี้เขาไม่คิดจะกลับคอนโด..


    แต่ว่าเขากลับพาหญิงสาวมาที่ร้านสักของตัวเองที่ตอนนี้ตัวร้านยังไม่เปิดและจองกุกคิดว่ามันคงดีถ้าพา(ชื่อคุณ)มาที่นี่ จะได้ไม่มีใครมาก่อกวนอีกนอกจากลูกค้า

    เป็นเวลาแสนนานที่(ชื่อคุณ)ยังอยู่กับจองกุกไม่ไปไหน แต่จะมีใครรู้มั้ยว่าตอนนี้(ชื่อคุณ)ยังไม่ตื่นเพราะด้วยฤทธิ์ของแรงถีบอันหนักหน่วงของลูกน้อยทำให้ร่างเล็กทนเจ็บจนหมดแรงแล้วมานอนตายรังอยู่แบบนี้...


    จองกุกเองก็ปล่อยให้ร่างบางนอนอยู่ชั้นบนสุดของร้าน เขารู้สึกสบายใจมากที่สุดที่มี(ชื่อคุณ)อยู่กับตัวเองตอนนี้ แม้กระทั่งแรงทำงานต่อก็ยังเหลือล้น ความรู้สึกแตกต่าง แตกต่างมากจริงๆ หากเป็นเยจิน หงุดหงิดทั้งวัน


    ใครจะรู้สึกหรือไม่ก็ชั่ง แต่ว่าความสัมพันธ์ตอนนี้ของจองกุกกับเยจินเริ่มห่างเหินเพราะฝ่ายหญิงไม่เหมือนเมื่อก่อน ทำตัววุ่นวายและเปลี่ยนไป...จองกุกจะไม่โทษนอกจากตัวเยจินเองที่ทำแบบนี้




    ชายหนุ่มเดินลงมาจากชั้นบนด้วยสีหน้าสดชื่นผิดปกติก่อนจะหยุดฝีเท้าแล้วมองไปที่บุคคลตรงหน้า เขายกคิ้วสงสัยเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหาใกล้ๆ


    "ไอ้เซฮุน มึงมาทำไมวะ?" เสียงทุ่มเอ่ยถามเพื่อนชายของตนที่จู่ๆก็โผล่เข้ามาในร้านแบบนี้ เซฮุนไม่พูดอะไรแต่กลับเดินไปนั่งลงโซฟาแล้วหยิบม้วนบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ

    "ห้ามสูบ!" ยังไม่ทันไร ไฟยังไม่ติดถึงปลายกระดาษ ม้วนบุหรี่บนมือของเซฮุนก็ถูกแย่งออกไปเสียดื้อๆ

    "อะไรของมึงวะ?" เซฮุนขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นการกระทำของจองกุกกล้าแย่งม้วนบุหรี่ของตนไป 'แปลก' เซฮุนได้แต่แปลกใจที่คนอย่าง จอน จองกุก เนี้ยะนะ! จะไม่ให้ดูดบุหรี่ในร้าน ในช่วงมีลูกค้าก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้ยังไม่มีคน จองกุกจะห้ามทำไม


    "กูไม่ให้สูบก็คือไม่..." จองกุกเลี่ยงเซฮุนก่อนจะยัดม้วนบุหรี่ใส่กระเป๋ากางเกงอย่างหน้าตาเฉย


    "เอ้า! ไอ้นี่. ของกู กูจะดูดของเรื่องของกู...อะไรของมึงวะ วันนี้มาแปลก?"


    "เอ่อน่ะ! ไม่ก็คือไม่ วันนี้กูไม่มีอารมณ์อยากได้กลิ่นยาเส้น!" จองกุกไม่คิดจะบอกความจริงกับเซฮุนไปว่าตอนนี้(ชื่อคุณ)กำลังท้องและอยู่กับเขาที่นี่ ถ้าเซฮุนรู้ล่ะก็มีอายยันลูกบวช โดยเฉพาะไอ้ยูคยอมอย่าให้มันรู้เด็ดขาด มันจะล้อจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน-_-


    "เอ่อๆ ตามใจมึงก็แล้วกัน"

    "เอ่อ! แล้วไอ้ยูคยอมล่ะ?" ได้ทีทำเป็นถามหายูคยอมเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

    "หึ! มึงคงไม่อยากเชื่อแน่.."

    "ทำไมวะ?"

    "ไอ้ยูคทำสาวท้องว่ะ:)"

    "ห้ะ!?" ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ยูคยอมเนี่ยนะจะพลาด นี่มันโคตรตกใจเลยว่ะ นึกว่าจะมีจองกุกคนเดียวทำสาวท้องเสียอีก-^-

    "เรื่องจริง?"

    "จริง แต่มันก็รักของมันนะ..ที่ช่วงๆนี้ไม่เห็นมันก็เพราะมันกำลังหาฤกษ์แต่งงาน"

    จองกุกอ้ำอึ้งไปแทบไม่ถูก จากนั้นจองกุกก็ยอมฟังอย่างเงียบๆก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆเซฮุนที่กำลังจะพูดต่อ

    "เห้อ! อีก3ปีพวกเราก็จะเข้าวัย30ปีแล้ว กูก็อยากหยุดว่ะ อยากมีเมีย อยากมีลูก อยากแต่งงาน สร้างครอบครัว มึงคิดไงจะแต่งงานกับเยจินเมื่อไหร่ล่ะ?" คำตัดเพ้อของเซฮุนก็ดันเชื่อมโยงเข้ามาในชีวิตของจองกุกจนได้ ก็จริงอย่างที่เซฮุนพูด พวกเราไม่ใช่เด็กๆแล้วอีกอย่างตอนนี้ยูคยอมกำลังจะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง อีกหน่อยคงไม่ได้ออกมาเที่ยวสาวเหมือนเมื่อก่อนอีกแน่ๆ


    แล้วเซฮุนก็พูดถูก..พวกเราควรตัดสินใจกับชีวิตของตัวเองสักทีว่าจะทำไงต่อ




    ควรตัดสินใจได้สักที . . . 

   "คงไม่ล่ะ..."


    "หื้ม?"


    "กูจะบอกเลิกเยจิน..."


    "ทะ..ทำไมวะ?"


    จองกุกเม้มปากไว้เน้นพลางส่ายหน้าเบาๆ เซฮุนเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจแล้วหันไปมองจองกุกเพื่อรอความจริงจากปาก..ไม่อยากจะเชื่อจองกุกคนที่เคยรักเยจินจนสามารถตายแทนกันได้ แต่ทำไมตอนนี้ถึงจะบอกเลิกกันล่ะ ?

   "กูเหนื่อย..กูเหนื่อยที่ต้องมาเสแสร้งทำเป็นรักเยจินแล้วว่ะ"

    การที่เสแสร้งทำอะไรสักอย่างมันทรมารจริงๆนะ โดยเพราะเรื่องหัวใจน่ะ มันทรมารจริงๆ ทำไมต้องโกหกทำไมต้องทนในเมื่อเรามีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจและไม่ต้องไปสนใจความรู้สึกของคนอื่นในเมื่อเราเป็นเรา ใครจะยอมรับไม่ได้ก็ชั่งสิ



    "ที่คบกันมา2ปีคือ?"

    "รัก..แต่ตอนนี้กูไม่รักเยจินแล้ว มึงคงเข้าใจกู"

    "ไม่ กูไม่เข้าใจทำไมจู่ๆมึงถึงคิดจะบอกเลิกเยจิน มึงเป็นคนบอกกูเองหนิว่าจะแต่งงานกับเยจิน แม้ว่ามึงจะเคยนอกใจเธอไปมีอะไรกับเมียพี่มึงก็ตาม--"

    "(ชื่อคุณ)ไม่ใช่เมียไอ้จีมินฮยอง!! (ชื่อคุณ)เป็นของกู เป็นเมียกูคนเดียว!!"

    "เห้ย...." อยู่ๆจองกุกก็ของขึ้นเหมือนผีเข้าขึ้นมาซะงั้น และเซฮุนก็ยิ่งตกใจไปอีกเพราะชีวิตของจองกุกมันจะวุ่นวายเกินไปแล้ว..แต่ในเมื่อตกใจได้ไม่นาน เซฮุนก็ตีสีหน้าเยาะเย้ยแล้วยกยิ้มมุมปากกับความสมเพชของเพื่อนชาย


    จริงๆสินะ สุดท้ายจองกุกก็ยอมรับเสียทีว่ามันรัก(ชื่อคุณ) ไม่ใช่เยจิน คำสันนิษฐานของเซฮุนตั้งแต่วันงานปาร์ตี้สระว่ายน้ำแล้ว เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆด้วย ไม่งั้นจองกุกมันคงไม่บ้าบุกเข้าไปแย่ง(ชื่อคุณ)ออกมาจากวีหรอก...แบบนั้นน่ะ เขาเรียกว่ารักโดยไม่รู้ตัว แล้วกว่าจะรู้ตัว ทุกอย่างสายเกินไป

    "หึ! มึงพูดออกมาได้ยังไง (ชื่อคุณ)หรอเป็นเมียมึง...เมียพวกเรา3คนต่างหาก มึงลืมไปแล้วหรอว่ามึงเคยใช้ให้กูกับไอ้ยูคเข้าไปขืนใจเธอน่ะ เรื่องนั้นกูไม่เคยลืม ถึงเหตุการณ์วันนั้นจะเป็นวันที่กูสนุกมากแต่ลืมไปเสียสนิทว่าฝ่ายหญิงจะรู้สึกยังไง...ถ้าเธอจำเรื่องนั้นได้ เธอก็คิดจะไม่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมึงอีก กูไม่ได้ซ้ำเติมมึง แต่กูอยากให้มึงคิดว่าตัวเองทำบาปอะไรไว้และช่วยล้างบาปพวกนั้นด้วยไม่งั้นมึงคงตายตาไม่หลับแน่ๆจองกุก"

    ประโยคยาวที่ออกมาจากปากของเซฮุนพูดออกมาอย่างใจหาย และอยากเตือนสติคนตรงหน้า อย่าคิดว่าเรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องง่าย และอยากให้จองกุกคิดดีๆถ้าจะทำแบบนี้...


    "มึง..พวกมึงเปลี่ยนไปมากจริงๆ หึ:)"

    "ก็กูอยากเป็นคนดี-_-"

    "ขอบใจก็แล้วกันที่ช่วยเตือนกู..แต่ยังไงซะกูก็จะบอกเยจิน"

    "ตามใจมึง งั้นกูคง..เอาใจช่วยเรื่องบ้าๆของมึงก็แล้วกัน : )" มือใหญ่ของเซฮุนยกขึ้นตบบ่าจองกุกอย่างเอาใจ ทั้งสองยิ้มให้กันตามประสาเพื่อนโดยที่ไม่ได้สังเหตุเลยว่ามีคนแอบยืนฟังตั้งแต่บทสนทนาต้นจนจบ










    . . .







    "จองกุกจะบอกเลิกเยจิน?"








    . . .









    "พี่จองกุกรักยัยนั่นจริงๆด้วย!!"

    ฉันนั่งฟังสองคนนั้นเขาคุยกัน เกือบจะมีปากเสียงแต่ไม่ จนได้ยินประโยคคำหนึ่งที่จองกุกพูดว่าจะบอกเลิกเยจิน เรื่องนั้น..ทำให้ฉัน...




    สะใจโว้ย!!!




    "ฮ่าๆ! ในที่สุดก็เลิกกะ--!!"


    "มีอะไรตลก?"


    "เฮือก! จะ..จองกุก 0_0 !!" เสียงหัวเราะถูกกลืนหายลงคอทันทีเมื่ออยู่ๆจองกุกก็โผล่มายืนตรงหน้าฉันพร้อมกับเพื่อนของเขา


    "(ชื่อคุณ)หรอ?" เซฮุนกระตุกคิ้วสงสัยก่อนจะมองร่างบางตรงหน้าอย่างพิจารณา

    "ไอ้เชี่ย...มึงเอาเธอไปคืนให้พี่มึงเดี๋ยวนี้! พรากลูกพรากเมียคนอื่นไอ้เลวววววว!!"

    "หยุด!! นี่ลูกกูไม่ใช่ลูกไอ้จีมินฮยองเว้ย!!"

    "กูไม่เชื่อ!!"

    "สัx! เมื่อกี้ยังเชียร์กูอยู่เลย แล้วพอเรื่องแบบนี้ทำไมไม่เชื่อวะ!!"

    "ก็คนอย่างมึงมีน้ำยาซะที่ไหน!"

    "ไอ้เซฮุน!!"


    "พอเลย!! จะทะเลาะกันทำไมให้วุ่นวายห้ะ!"    ทั้งสองหยุดแหกปากใส่กันก่อนจะหันมามองฉัน จองกุกจ้องลงมาที่ฉันก่อนที่จะเอามือมาฉุดแขนฉันเพื่อลุกขึ้นยืน

    "อ๊ะ! นี่นาย..." จองกุกจูงแขนฉันมาที่ชั้นล่างของร้านพลางดันให้ฉันนั่งลงบนโซฟา

    "เมื่อกี้เธอได้ยินอะไรรึเปล่า?"

    "อะ..อะไร?" ฉันตีหน้าซื่อก่อนจะทำทีมองไปรอบๆร้าน ให้ตายเถอะเผลอหลับแปปเดียวโดนลักพาตัวมาถึงที่นี่เลยหรอ บ้าเอ้ย จะกลับบ้านก็ไม่ได้กลับแถมยังโดนจับตัวมาอีก-_-

    "เธอแอบฟัง?"

    "ไม่ ไม่ ไม่ฉันไม่ได้ฟัง...เชอะ!"

    "หรอ งั้นก็ดี เธอไม่ได้ฟังอะไรก็ดี:)"

    "..." ร่างเล็กนั่งเงียบ พลางมุ้ยปากอย่างเอาแต่ใจ ไม่ได้อยากอยู่ในสภาพแบบนี้เลยสักนิด ฉันอยากกลับไปนอนบ้านแล้วอ่า!

    "เห้อ..อยู่เฉยๆไปก็แล้วกัน ฉันต้องทำงาน"

    "เชิญ!"

    ว่าจบ จองกุกก็ทิ้งฉันไว้แล้วเดินกลับไปทำอะไรของเขาก็ไม่รู้...ฉันขยับตัวไปมาพร้อมมองไปที่ประตูร้าน จินตนาการเริ่มสร้างภาพบนหัวคิดว่าตัวเองกำลังวิ่งหนีออกไปจากร้านอย่างสวยหรูแต่ทว่าก็ดันพลาดสะดุดขาตัวเองล้มก่อนท้องจะกระแทกลงพื้นแล้วแท้งมีเลือดสีแดงไหลออกมา




    เดี๋ยวนะ-_-



    ฉันไม่ควรคิดแบบนั้น




    "เห้อ!!"

    "เล่าให้ฟังหน่อยสิ"

    "หื้อ?" จู่ๆเบาะโซฟาข้างกายก็ยุบลงก่อนจะเห็นเซฮุนนั่งลงข้างๆฉัน


    ไอ้บ้านี่...เห็นแล้วแค้น มันเคยรุมขืนใจฉัน!




    เพรี้ยะ!




    "โอ้ย! เธอตบหัวฉันทำไม?"    เซฮุนรีบยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองทันทีก่อนจะทำตาโตด้วยความตกใจ ฉันได้แต่ยกยิ้มอย่างพอใจ ในที่สุดก็ได้ทำมันสักที ตบหัวไอ้พวกโรคจิตนี่!


    "ฉันไม่เล่า!! ปล่อยให้สงสัยจนอกแตกตายไปเลย!!"

    "นี่เธอ!"

    "ชิล์!"  

     สายตาคมมองทุกการกระทำ ริมฝีปากยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ทั้งนี้ทั้งนั้นอยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันก็คงจะดี...แต่มันคงยาก






    เวลาผ่านไปเกือบทั้งวัน ชายหนุ่มยังคงทำงานไม่หยุดพัก เครื่องสักถูกเปิดใช้งานแทบไม่หยุดจนถึงลูกค้ารายสุดท้าย ตอนนี้จองกุกกำลังสร้างรอยบนเรือนร่างของหญิงสาวตั้งแต่ไหล่ลงมา ชายหนุ่มทำหน้าที่ของตัวเองไป แต่ดูเหมือนฝ่ายหญิงพยายามเล่นของสูงโดยการอ่อย-_-


    "ได้ยินว่าเจ้าของร้านที่นี่หน้าตาดี?" หญิงสาวเอียงคอถามพยายามหรี่ตามอง แต่ทว่าในเวลาทำงานแบบนี้จองกุกชอบใส่แมสปิดปากเลยทำให้ลูกค้าไม่ค่อยได้เห็นหน้าของเขาชัดๆเลยสักที บางคนก็เห็นบางคนก็บุญไม่ถึงเลยได้ยินแค่ชื่อ


    "ชื่ออะไรหรอคะ?" ดูเหมือนหล่อนจะพึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก มิหน่าล่ะถึงได้ดูไม่รู้เรื่องอะไรเลย


    จองกุกดึงเครื่องสักออกจากผิวหนังก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยแววตาที่คาดเดาได้ยาก แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากพูด ประตูห้องสักก็ถูกเปิดออกโดยคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย...ร่างเล็กตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อจู่ๆก็ดันเปิดพรวดพราดเข้ามาแบบนี้


    "อะ..เอ่อขอโทษ"

    "มีอะไร?"

    "อ๊ะ เปล่า!" ระหว่างที่ฉันกำลังจะปิดประตูจองกุกก็พูดทักขึ้นทำให้ฉันชะงักแล้วหันไปมองเขา

    "หิวรึไง?"

    "รู้ดีอีก-_-"

    "ท้องมั้ง ทำไมจะดูไม่ออก"

    "เอ่อออ!"

    "ไปนั่งรอก่อนไป เดี๋ยวปิดร้านแล้ว"

    "อื้อ-^-" ทำไมฉันไม่ถือโอกาสนี้หนีออกไปวะ ไม่ได้ ตอนนี้มีอีตาเซฮุนอยู่ด้วยทั้งวัน หมอนั่นไม่ยอมปล่อยให้ฉันแอบหนีออกไปแน่ เหอะ!

    ฉันเดินกลับออกมาที่เดิม ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจมากนัก


    "สรุปแล้วพวกเธอสองคนเป็นอะไรกันแน่?" เมื่อฉันเดินกลับมา เซฮุนก็เปิดประเด็นขึ้นอีกครั้ง

    ให้ตายเถอะ ทำไมหมอนี่ขี้สงสัยจัง ?

    "ทำไมต้องบอก นายคงไม่เข้าใจหรอก"


    "เอ้า ถ้าไม่บอกฉันจะเข้าใจมั้ยเนี่ย?"


    "ก็แล้วแต่..." เรื่องอะไรที่ฉันต้องบอกล่ะ อดีตบ้าๆพวกนั้นมันน่าอายจะตาย แถมเขายังเป็นเพื่อนจองกุกอีกด้วย ขืนรู้ความจริงคงหัวเราะฉันอย่างน่าสมเพชน่ะสิ















    17 : 00 น.




    คาดว่าทั้งวันนี้ จะได้อยู่ทั้งวันจริงๆ ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า อากาศข้างนอกกำลังเย็นลงเรื่อยๆ หน้าต่างที่ถูกเปิดออกมีลมพัดเข้ามาด้วยความเย็นเฉียบ..ร่างเล็กที่นั่งเอนกายอยู่บนโซฟาเป็นอันต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกหนาว


    "อ๊ะ...ทำไมมันหนาวแบบนี้ล่ะ?"


    เสียงหวานงัวเงียพร้อมมองไปที่บานหน้าต่าง ก่อนที่จะพยุงตัวเองลุกขึ้นพร้อมปิดหน้าต่างให้สนิท...ลมหนาวไม่สามารถผ่านเข้ามาได้ แต่ว่าตอนนี้จองกุกอยู่ไหน เขาปิดร้านแล้วหรอ?


    ฉันขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะเดินไปรอบๆร้าน อ่า จองกุกไม่อยู่จริงๆด้วย เซฮุนก็ด้วย ฉันเดินไปดูที่ประตูทางเข้าปรากฏว่าเขาไม่ได้ล็อคมันไว้..เหอะ นี่กะจะให้ฉันอยู่จริงๆสินะ


    "ฝันไปเหอะ!" ฉันตัดสินใจเก็บโทรศัพท์และกระเป๋าเงินก่อนจะเดินออกไปจากตัวร้านอย่างเร่งรีบ


    ตามท้องถนนที่ผู้คนเริ่มออกมาเดินหลังจากเลิกงาน ท้องฟ้าที่ยังไม่มืดมากนักและสามารถเดินไปไหนมาไหนคนเดียวได้ มือเล็กหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องบางขึ้นมากดเพื่อโทรเรียกให้ลูกน้องของพ่อมารับ..วันนี้ฉันไม่กลับคอนโดหรอก ฉันจะกลับไปนอนบ้านหลังใหญ่ เพราะยังไงซะจองกุกก็ต้องตามฉันไปถึงห้องพักแน่นอน อยู่กับพ่อปลอดภัยสุด!

    "นี่! ตอนนี้ฉันอยู่ย่านxxx มารับฉันด่วน เร็วๆด้วย!!" ปลายสายรับคำสั่งอย่างปฏิเสธไม่ได้ พวกมันคงรู้แหละว่าคงไม่กล้าปล่อยให้คนท้องอย่างฉันอยู่คนเดียวหรอก ถ้ามาช้านะเตรียมตัวโดนบ่นจนหูชาแน่!


    หลังจากที่โทรเสร็จ ฉันก็ตัดสินใจหาที่นั่งพักแถวๆริมทาง เพราะฉันยืนนานไม่ได้เลยต้องหาที่พึ่งแบบนี้..ระหว่างที่กำลังนั่งรอ อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามาใกล้ และด้วยความสงสัยฉันจึงเงยหน้ามองอย่างเลี่ยงไม่ได้



    "เยจิน?" หล่อนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันนั่งอยู่กับที่แล้วเรียกชื่อหล่อนอย่างสงสัย


    "ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ!..."


    "เรื่องอะไร?"    เยจินหึในลำคอ ทำให้ฉันตงิดใจแปลกๆ พอเห็นหล่อนแล้วก็นึกถังเหตุการณ์ตอนนั้น..ตอนที่ฉันเผลอไปได้ยินจองกุกพูดว่าจะบอกเลิกหล่อน หรือว่า! จองกุกบอกเลิกแล้ว เยจินเลยมาหาเรื่องฉัน!?

    เมื่อนึกได้ฉันก็ลุกขึ้นยืนทันที สายตาพลางมองไปรอบๆพบว่าแถวนี้ไม่มีคนเดินผ่านไปมา มีแค่ฉันกับเยจิน ให้ตายเถอะแล้วฉันจะทำไงต่อเนี่ย เมื่อไหร่พวกการ์ดจะมาสักที!


    "มีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะ!"

    "หึ! เธอก็น่าจะรู้ตัวดีนะว่าทำอะไรไว้!" เยจินพูดขึ้นด้วยความโกรธก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ


    อ่ะ ยัยบ้านี่ คิดจะหาเรื่องคนท้องหรอ!?

     "อะไรล่ะ!?"






     เพรี้ยะ!

     ฝ่ามือฝ่ายตรงข้ามฟาดลงบนแก้มอย่างไม่ทันตั้งตัว มือบางยกขึ้นตบบแก้มตัวเองเอาไว้เมื่อยู่ๆก็โดนเยจินตบเหมือนคนบ้า และด้วยแรงฟาดจากหล่อนทำให้แก้มของฉันปรากฏรอยนิ้วมือแดงๆขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน...

    "เป็นบ้าอะไรของเธอห้ะเยจิน!!!!"


    "เป็นบ้าก็เพราะแกนั่นแหละ!! เพราะแกถึงทำให้พี่จองกุกไม่รักฉัน! แล้วอีกอย่างเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของจีมินแต่เป็นลูกของพี่จองกุก!! แกคิดว่าฉันโง่รึไง!"


    "โง่! ใช่โง่! เธอมันโง่ไงที่ทำตัวเองจนเขาไม่รัก!..สมน้ำหน้าแล้วล่ะ!!"


    "นี่!! เหอะ! ไม่ยักกะรู้ว่าเธอจะเป็นเอามากขนาดนี้ แย่งแฟนคนอื่นหน้าตาเฉย เลว!!"


    คำพูดที่ออกมาจากปากของเยจิน มันเกินไปแล้ว หล่อนกล้าดียังไงมาดูถูกฉัน ตัวเองดีนักแหละนังตอแหx ดูก็รู้ว่าหล่อนแอ๊บจนมาถึงทุกวันนี้..


    ฉันมองหล่อนด้วยความโกรธเคืองพร้อมกำมือไว้แน่น อยากจะชกเข้าไปที่เบ้าหน้าแอ๊บๆของหล่อนให้เลือดกกปากกันไปข้างนึง แต่ตอนนี้ฉันทำมันไม่ได้ ไม่ว่าอยากจะตบหล่อนมากแค่ไหนแต่ต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของลูกไว้ก่อน



    ทนไว้สิ(ชื่อคุณ)...
 





     "ก่อนที่จะมาด่าคนอื่น หัดดูสารรูปตัวเองบ้าง!! สมควรแล้วที่โดนทิ้งหึ!!" ทิ้งท้ายประโยคที่ตอกหน้าเยจินอย่างพอใจ ฉันก็หันหลังกลับพบว่ารถของการ์ดมาพอดิบพอดี ฉันหันไปมองหล่อนพร้อมเหยีนดยิ้มอย่างเยาะเย้ยก่อนที่เยจินจะโกรธจนเลือดขึ้นหน้า


    หึ! แน่จริงก็เอาอีกสิถ้าไม่อยากโดนลูกกระสุนเจาะเข้าที่หัวกระโหลกน้อยๆของหล่อน!









    ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันและคงไม่มีวันนั้นอีก เพราะฉันไม่อยากมีเอี่ยวกับคนพวกนั้นอีกต่อไป...






    ณ ที่บ้านหลังใหญ่ ท้องฟ้าก็เริ่มมืดสนิท มีเมฆสีเทาปกคลุมไปทั่วท้องฟ้งมีเพียงแสงจันทร์สาดส่องลงมาบนโลกมนุษย์..ภายในตัวบ้านหลังใหญ่กำลังวุ่นวายกับการเตรียมมื้อค่ำเหมือนทุกๆวัน โดยเฉพาะยิ่งคุณหนูของบ้านกลับมาทั้งทีก็ต้องเตรียมเป็นพิเศษ

    "หอมจัง อยากกินข้าวแล้วอ่ะ><" ร่างเล็กอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อได้กลิ่นหอมๆจากห้องครัวอย่างอดใจไม่ไหว ปกติก็เป็นคนกินเยอะอยู่แล้ว แต่พอมีลูกยิ่งกินเยอะมากเป็นพิเศษจนคนอื่นๆเอาไปล้อว่าอ้วนหมดแล้ว

    แต่ฉันไม่แคร์หรอก ความสุขของฉัน ใครก็ตามห้ามยุ่ง!

    ฉันตั้งหน้าตั้งตารอกินข้าว จนในที่สุดก็กินได้ดั่งใจหวัง หลังจากที่กินข้าวเสร็จฉันก็ปลีกตัวออกมาจากห้องอาหารก่อนจะตัดสินใจเข้าไปนั่งเล่นในห้องสมุดอย่างเงียบๆ ร่างเล็กหยิบหนังสือเล่มหนาไว้ในมือ ก่อนจะเลือกมุมโซฟหาที่เอนกายอย่างสบายๆตามลำพัง


    "วันนี้อ่านเรื่องไหนดีน้า~" จะเป็นแบบนี้แทบทุกวันที่ฉันติดนิสัยชอบหานิทานไม่ก็นิยายเอามาอ่านให้ลูกฟังทุกๆหัวค่ำ..วันนี้อยากจะทำให้จิตใจนิ่งสงบ จึงเลือกนิยายเบาสมองมาอ่านสักเล่มก่อนนอน



    วันนี้จงลืมเหตุการณ์บ้าๆพวกนั้นไปซะ และพรุ่งนี้เริ่มต้นใหม่อีกคครั้ง...หวังว่าคงไม่เจอเขาอีกนะ จอน จองกุก

    JEON



    "..."



     เห้อ หมดคำจะพูดแล้วสิ..ยัยนั่นหนีไปอีกจนได้ อุส่าห์ลองเสี่ยงปล่อยให้เธออยู่ตามลำพัง สุดท้ายหล่อนก็ฉวยโอกาสหนีไปจนได้...


    คงอยากกลับไปจริงๆนั่นแหละถึงได้หนีออกไปโดยที่ไม่ได้คิดตามหลังเลยสักนิด


    "ชั่งเถอะ..." วันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวัน ถ้า(ชื่อคุณ)ต้องการแบบนั้นก็ปล่อยเธอไปเพราะผมตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้..ไม่ใช่ว่าจะเลิกเปิดร้านหรืออะไรหรอก ผมแค่อยากจะเลิกกับเยจินและปล่อยเธอไปซะ อยู่ไปก็ไม่มีความสุข เสียเวลาเปล่าๆ

    ตอนนี้ผมพึ่งกลับจากร้านก่อนจะมาถึงคอนโดเหมือนทุกๆวัน ตัวรถถูกเก็บไว้ในลานจอดรถส่วนตัวก่อนจะเดินเข้าไปในชั้นล็อบบี้ ผมมองไปรอบๆเวลานี้ก็ค่ำมากแล้ว ผู้คนก็เริ่มกลับเข้าห้องใครห้องมัน มีแต่ความเงียบแถมยังโชคดีลิฟท์ไม่มีคนเลยสะดวกขึ้นมาตั้งเยอะ...ใช้เวลาไม่นานร่างของผมก็ขึ้นถึงห้อง แต่ทว่าต้องหยุดชะงักพร้อมมองไปด้านหน้าอย่างตกใจไม่น้อย


    ผมมองเยจินด้วยความแปลกใจเมื่ออยู่ๆหล่อนก็บุกเข้ามาในห้องผมแบบนี้...แต่ก็ดี ที่เจอกัน ผมจะได้เคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆไปสักที


    "ดูเหมือนพี่มีเรื่องจะคุยกับฉันใช่มั้ยคะ?" ร่างเล็กของเยจินลุกขึ้นยืนพร้อมเอียงคอถามผมด้วยสีหน้าแปลกๆ



    เยจิน..เธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ



    "พูดสิค่ะ..."


    ร่างสูงเม้มปากไว้ด้วยพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาพร้อมที่จะพูดด้วยความกล้า.. ผมควรที่จะไม่ต้องห่วงความรู้สึกคนอื่น เพราะผมไม่อยากตามใจเธออีกแล้ว เพราะทำไป ก็มีผมอยู่ฝ่ายเดียวที่ต้องกดดันตัวเอง


    "พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นอะไร...แต่เยจิน เราเลิกกันเถอะ เพราะพี่---"


    "พี่ไม่รักเยจินแล้วใช่มั้ยคะ! แต่พี่ดันไปรักยัยนั่นจนได้!!"


    "เยจิน!.."


    "พี่นี่มันเห็นแก่ตัวที่สุด! คบกันมาตั้งนานแล้วอยู่ๆยัยนั่นก็โผล่มา ทำให้เรื่องวุ่นวายแล้วมาทำให้พี่บอกเลิกฉัน!!"


    "ไม่ใช่! เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับ(ชื่อคุณ) ทั้งหมดมันเป็นเพราะตัวเธอเองต่างหากเยจิน!! รู้แล้วก็ออกไป ออกไปจากชีวิตฉัน!!"


    "พี่จองกุก!!"


    "ออกไป!!!"


    เสียงทุ่มตวาดไล่แฟนสาวที่พึ่งบอกเลิกไปอย่างหมาดๆ หมดความรู้สึกและเยื่อใย จะแคร์ทำไมเลิกก็คือเลิก ไม่มีอะไรที่ต้องห่วงความรู้สึกฝ่ายตรงข้ามอีกต่อไป


    เยจินสะบัดหัวเสียก่อนที่จะกระทืบเท้าเดินออกไปจากห้องอย่างไม่พอใจ...ผมไล่เธอออกไปจนได้ ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกโล่งใจแปลกๆไม่มีความคิดถึงหรือเสียใจใดๆ แต่มันกลับเป็นความสุขที่เข้ามาแทนต่างหาก

    "หึ:)"









    ตึก! ตึก!




    "กรี๊ด!! นึกไว้แล้วเชียวว่าพี่ต้องพูดกับฉันแบบนี้!!...ฉันไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกทิ้งคนเดียวแน่! คอยดูเถอะ รักมันมากใช่มั้ย ได้! เราจะได้เห็นดีกัน!"








    กลับมาที่ตัวบ้านหลังใหญ่ เวลานี้ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนที่ร่างเล็กยังอยู่ในห้องสมุดเพราะเผลอหลับไปโดยที่ไม่มีใครรู้


    "อื้อ><" คนตัวเล็กครางงัวเงียพร้อมขยับตัวไปมาเริ่มรู้สึกได้ว่านอนไม่สบายตัวเอาซะเลย ก็แน่ล่ะนอนอยู่บนโซฟาแบบนี้ก็ปวดหลังแย่ ควรกลับไปนอนที่ห้องจะดีกว่า


    "โอ้ย ลูกจ๋า..มันเจ็บ~" ร่างบางเดินออกมาจากห้องสมุด ก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้องตัวเองเพื่อเป็นการปลอบให้ลูกน้อยที่อยู่ในท้องหยุดดิ้น

     ช่วงนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ ทำไมลูกดิ้นบ่อยจังแถมยังดิ้นแรงจนเจ็บมากด้วย...เมื่อไหร่จะคลอด เหนื่อยที่ต้องมาอุ้มท้องแล้วนะมันหนัก-^-

[ 100% ]

To be continued

    #TALK

      สอบเสร็จแล้วเลยรีบมาต่อออออ~ อิอิ รอไรท์นานมั้ย ไม่หรอก~ 

ดูเหมือนจะจบแต่เรื่องยังไม่จบนะคะ เพราะไรท์ยังแต่งไม่สะใจพอ

      

เม้นแล้วกดใจให้รัวๆ

เย้ คนติดตาม800+ ขอความกรุณาคนติดตามให้ถึง1000เร็วๆด้วยน้า~