ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter Jeon : 6 ::NC:: [ 100% ]
Chapter 6
"แล้วใครว่าฉันเอาเธอไปเปรียบกับเยจิน!...ยังไม่รู้ตัวอีกรึไงว่าชุดที่เธอใส่มันโป๊น่ะห้ะยัยโง่!!"
"นาย..หึงฉันรึไง-//-"
"....."
คำถามของฉันเชิงหยอกเย้าเล็กน้อย โดยที่ไม่คิดอะไรมาก ฉันเบนสายตามองจองกุกที่จู่ๆก็เงียบลงก่อนที่จะเก็บถุงช้อปปิ้งออกไปจากฉัน...อะไรอะ ก็แค่ถามเล่นๆเฉยๆ คนอย่างนายไม่มีทางหึงฉันหรอก ฉันรู้ตัวดี หลงตัวเองไปก็เท่านั้น เสียความรู้สึกเปล่าๆ
แต่ทำไมบรรยากาศรอบข้างมันเริ่มรู้สึกหดหู่แบบนี้ล่ะ..นี่ฉันทำอะไรผิดรึเปล่าเห้อ!
"ฉันแค่พูดเล่นน่ะ อย่าถือสาเลยนะ!" ฉันรีบพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบพร้อมปัดความคิดทั้งหมดออกไป
"อืม" จองกุกครางเสียงทุ่มใส่ฉันก่อนที่เจ้าตัวจะล้วงสมาร์ทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาเล่น..ฉันนั่งเบ้ปากพร้อมเหลือบตามองจองกุกที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่กับจอ เจ้าตัวดูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และเหมือนกำลังพิมพ์คุยอยู่กับใครบางคน หึ อย่ามาทำเป็นโง่เลยฉัน จะคุยกับใครล่ะ ก็คุยกับแฟนนางไง ยัยเด็กเยจิน..
เหอะ! หมั่นไส้...
"ฉันจะกลับบ้าน..." ว่าจบฉันก็รีบเดินลุกออกไป เพราะเกิดความไม่พอใจที่เหลือบไปเห็นข้อความของเขาที่คุยกับแฟน มันดูหวานจนน่าอิจฉา คนโสดและถูกกระทำอย่างฉันทนรับมันไม่ได้หรอก และยิ่งเป็นจองกุกฉันยิ่งไม่อยากจะมอง เพราะกลัวว่าตัวเองจะเกิดความน้อยใจและอิจฉาไปมากกว่านี้ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองคงไม่มีสิทธิ์ที่จะได้อยู่ตรงนั้นแน่นอน
ร่างบางในภาพแขนใส่เฝือก เดินหนีออกมาโดยไม่สนใจร่างสูงที่เอาแต่ก้มหน้าคุยแชทกับแฟนสาว หนีออกมาและไม่มีอะไรติดตัวเลยสักอย่างแม้แต่ถุงช้อปปิ้งฉันก็ไม่ใยดี เชิญเอาไปให้ผู้หญิงของนายใส่เถอะจองกุก ฉันไม่อยากได้ มีเงินซื้อเองก็ได้ไม่สนหรอกเหอะ!!
ใช้เวลาไม่นานตัวฉันโผล่มาที่ลานจอดรถของห้าง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความเบื่อหน่าย ให้ตายสิ เอาจริงดิ ฉันจำรถหมอนั่นไม่ได้...ทำไงดี...อ่า แต่ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะขึ้นรถมาด้วยหรอกนะ หึ! แอบหนีดีกว่า
"เอาวะ!" เมื่อตัดสินใจได้ด้วยความกล้าที่คิดจะแอบหนี ร่างบางๆก็รีบพาตัวเองวิ่งเหยาะๆออกไปจากจุดเดิม พยายามทำเสียงให้เบามากที่สุด ไม่อยากโดนจับได้ แต่นี่ฉันจะแอบทำไม! หมอนั่นไม่มีทางตามมาแน่ๆเพราะกำลังติด...เอ่อ ติดแฟน เอ่อ!! อย่าคิดไปไกลล่ะ-_-
บรรยากาศภายนอก อบอวนไปด้วยเมฆฝนสีครึมเกือบจะทำให้โอโซนของชั้นอากาศมืดลงทั้งๆที่ยังเป็นช่วงหน้าที่ของพระอาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้า..ร่างเล็กแอบหนีออกมาได้สำเร็จและไร้การติดตามของคนใจร้ายนั่น แม้แต่เงาก็ไม่เห็น ดีแล้วล่ะ(ชื่อคุณ) ให้เขาไม่ตามออกก็ดีแล้ว จะได้รู้สักทีว่าอย่าสำคัญตัวให้มาก แล้วจะเสียใจทีหลัง
เส้นทางฟุตบาททางหลวงเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปมาพร้อมในมือของแต่ละคนนั้นมีร่มติดไม้ติดมือกันอยู่คนละคัน เพราะช่วงนี้พายุฝนกำลังเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นพวกเขาถึงเป็นห่วงสุขภาพของตัวเองจึงที่จะไม่ลืมพกร่มไว้ตลอดเวลา..ตากลมมองคนอื่นๆที่มีร่มไว้ป้องกันฝน และก้มมองตัวเองพบว่าไม่มีอะไรติดตัวมาเลยสักอย่าง จริงสิ เงินไม่ได้เอามาด้วยหนิ..แล้วฉันจะกลับยังไง ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย อย่าบอกนะต้องเดินกลับ อย่าเลยไม่ดีหรอก-^-
"เห้อ!!!"
เมื่อไหร่จะหายเนี่ย ชักจะเบื่อแล้วนะที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ อึดอัดจะแย่..อยากกลับไปใช้ชีวิตตามปกติจนใจจะขาด และอีกอย่าง อยากหนีจองกุกใกล้จะแย่ ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว
ปี๊บๆ !
"อ๊ะ!?"
เสียงรถบีบแตรดังขึ้นบริเวณข้างทางพร้อมตัวรถคันหรูจอดเทียบท่าลงใกล้ตัว ร่างเล็กร้องเสียงหลงทันทีที่อยู่ๆก็มีรถของคนอื่นบีบแตรใส่ก่อนที่คนในรถจะลดกระจกลง...ตากลมเบิกกว้าง รอยยิ้มที่จางหายไปค่อยๆผุดขึ้นมาด้วยความดีใจอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉันแทบไม่ได้ติดต่อพวกมันเลย ขาดเรียนไปตั้งหลายวัน นึกว่าลืมกันไปเสียแล้วซะอีก..ขอบคุณพระเจ้า
"อีแด อีฮานิ ~"
"ขึ้นรถเลยอีคุณหนู!"
"สรุปแล้วพวกแกสองคนจะไปไหนกันอะ!?" ฉันโผล่หน้าออกไประหว่างสองนางที่ตอนนี้กำลังขับรถมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านของแดฮวี ช่วงเวลานี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย! ในที่สุดก็ได้อยู่ครบแก๊งกันสักที แต่ฉันก็รู้ตัวนะว่าพวกนางกำลังจะกลับบ้านแต่อดสังเกตไม่ได้ที่จะเห็นถุงช้อปปิ้งกองเต็มหลังรถเยอะแยะไปหมด พอแอบค้นดูก็มีแต่เครื่องสำอางและเสื้อผ้างานปาร์ตี้เต็มไปหมด...
"คืนนี้มีปาร์ตี้สระว่ายน้ำจ้ะ^^" แดฮวีพูดพลางยิ้มกรุ่มกริ่มและเหลือบมองฉันแวบเดียวแล้วกลับไปสนใจขับรถต่อ...ฉันได้แต่พยักหน้าเข้าใจอย่างถ่องแท้เลยล่ะ ปาร์ตี้สระว่ายน้ำ เอิ่ม..
ฉันอยากไป!!!
"ฉันอยากไป!! ไปด้วยน้าาาาา~" เสียงเล็กงอแงขึ้นพลางออดอ้อนเพื่อนสาวทั้งสอง ฉันน่ะ! เป็นพวกชอบปาร์ตี้ที่สุดเลย! โดยเฉพาะสระว่ายน้ำ แง! อยากไปอะ ชุดว่ายน้ำตัวล่าสุดยังไม่ได้ใส่เลยT^T
"ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ..."
"ตะ..แต่ฉัน อยากไป ขอไปด้วยนะๆ"
"แขนหลุดแบบนี้ใส่บิกินี่ได้หรอยะ?"
อยู่ๆคำพูดของฮานิก็ทำให้ฉันหยุดชะงักและเงียบลง..ก็จริงอย่างที่พวกมันว่า สภาพอย่างฉันคงลงน้ำไม่ไหวแถมอดใส่บิกินี่ด้วย ฮึ! โหดร้ายที่สุด!
"แต่ฉันอยาก..." ใบหน้าหวานเริ่มงอลงเรื่อยๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจสุดขีด จนทำให้เพื่อนสาวทั้งสองถึงต้องถอนหายใจและมองหน้าเพราะยัยคุณหนูคนนี้กำลังเข้าสู่โหมดเอาแต่ใจ หากไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็จะโวยวายหรือไม่ก็งอนไปอีก10วัน
"อ่ะๆ ก็ได้..ให้ไปก็ได้"
"..จริงหรอ!! เย้!~"
"แต่!!! แกต้องโทรบอกพ่อแกก่อนเพื่อความปลอดภัย!" ยัยแดฮวี เอาพ่อฉันมาขู่อีกแล้ว-^-
"หืมมมม ก็ได้...แต่ฉันใส่บิกินี่ไม่ได้อะ!!" ความคิดของฉันก็ยังห่วงใส่ชุดบิกินี่อยู่เนาะ ให้ตายสิ ไม่ได้อ่อยผู้ชายนานแล้วแฮะ-^-
"ไม่ต้องห่วง ฉันมีชุดให้แกหึๆ:)"
"จริงหรอ ขอบคุณน้าาาาา!!"
เอาล่ะ ได้เวลาเป็นอิสระสักที...
ตลอดเส้นทางเราสามคนเอาแต่เม้าส์มอยกันไม่หยุด ด้วยเพราะความคิดถึงและไม่ได้เจอกันนานเลยทำให้พวกเรามีเรื่องที่จะนินทาชาวบ้านไม่หยุดปาก...คุยไปคุยมาฉันก็บอกให้แดฮวีขับไปที่บ้านของฮานิเลย ห้ามแวะคอนโดเด็ดขาด เพราะฉันกลัวว่าจะเจอจองกุกน่ะสิ หึไม่เอาด้วยหรอก อิสระทั้งทีฉันไม่มีทางกลับไปแน่ๆ
ใช้เวลาไม่นาน ในที่สุดเราสามคนก็มาถึงบ้าน แดฮวีและฮานิช่วยกันขนของที่ซื้อมาเข้าบ้านโดยที่ฉันช่วยอะไรไม่ค่อยได้เพราะด้วยสภาพที่ไม่อำนวยมากนัก...ฉันได้แต่รอและปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ยัยพวกนั้นจับฉันแต่งตัวราวกับตุ๊กตาบาร์บี้
JEON
"แมร่งเอ้ย!!.." หมัดหนักซัดลงไปที่กำแพงข้างรถด้วยความโทสะเดือดขึ้นหน้า ลิ้นหนาดุนแก้มพร้อมกับอาการหัวเสียสุดขีด สายตาคมพลางกวดมองหาไปเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่เจอ..เผลอแค่แปปเดียว ยัยนั่นหายไป กลับมาที่รถก็ไม่เจอ มันยิ่งทำให้ผมโกรธไปกันใหญ่ ยัยนั่นเป็นบ้าอะไรของเธอวะ! หนีออกมาทำไมรู้รึไงว่าข้างนอกมันอันตราย และยิ่งสภาพแบบนั้น ป่านนี้คงโดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่แล้วมั้ง!...แต่ช่างปะไร เรื่องพวกนี้จะเกิดก็ให้มันเกิด สิ่งที่ผมโกรธไปมากยิ่งกว่า หากหล่อนตั้งใจหนีแล้วไม่กลับมา
"ได้!..เธอท้าฉันเองนะ(ชื่อคุณ)!"
หนีได้ แต่หนีให้รอด..อย่าให้จับได้ก็แล้วกัน เธอจะไม่มีสิทธิ์ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่นอน รู้ไว้ด้วยว่าผมไม่ชอบเด็กดื้อหึ!!
ผมตัดสินใจเลิกตามหา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในรถ จากนั้นตัวรถก็ค่อยๆเคลื่อนออกไปจากตัวห้างและมุ่งหน้าเข้าสู้ถนนใหญ่ของตัวเมืองทันที...เท้าหนาเยียบคันเร่งจนมิด ขับผ่านเส้นทางไปอย่างรวดเร็วพร้อมมุ่งหน้าไปที่ที่(ชื่อคุณ)น่าจะกลับไป..คอนโด ยัยนั่นไปไหนไม่ได้หรอกนอกจะแบกสภาพตัวเองกลับห้อง
Rrrr!
"จิ๊! อะไรอีวะ!?" เสียงทุ่มสะบัดหัวเสียพร้อมเอ่ยคำพูดด้วยความหงุดหงิด ผมเหลือบมองสมาร์ทโฟนเครื่องเดิมที่ปรากฏกดรายชื่อของแฟนสาวโทรเข้ามากระทันหัน ผมรู้ว่าเราคุยกันยังไม่จบ แต่ผมก็ไม่ยอมให้ยัยนั่นหนีไปเด็ดขาด
"ว่าไงครับ?" เพราะเสียงสมาร์ทโฟนดังอยู่นานพอสมควร ผมจึงกดรับพร้อมเปิดลำโพงขึ้นมาอย่างตัดสินใจไม่ได้...เมื่อกดรับสายเสียงของเยจินก็เจี๊ยวเข้ามาในโซนประสาทของผมทันที
"พี่กุกคะ! เราคุยกันยังไม่เสร็จเลยนะ...."
"อย่าพึ่งมาเอาแต่ใจตอนนี้ได้มั้ย พี่บอกว่าไม่ว่างไง!"
"แต่พี่ยังไม่เปิดร้านไม่ใช่หรอ! ช่วยมาหน่อยไม่ได้รึไงคะ!"
"เยจิน! พูดไม่รู้เรื่องรึไง...แค่นี้ก่อนนะพี่ไม่ว่าง!"
ผมตัดปัญหาโดยการวางสายเยจินไปอย่างกระทันหัน คิ้วหนาขมวดด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันมีหลากหลายอารมณ์ที่ตีวนกันไม่หาย ทั้งหงุดหงิดที่เยจินตามตัวให้ไปที่มหาลัย และก็โกรธที่(ชื่อคุณ)แอบหนีออกไป
จะอะไรนักหนาวะ ชอบสร้างแต่ปัญหา!!...เจอตัวเมื่อไหร่ คอยดูเถอะ!
เวลาผ่านไปสักพัก ผมก็ได้มาถึงคอนโด และไม่รีรอที่จะรีบกลับขึ้นไปที่ชั้นที่เคยอาศัยอยู่...ร่างสูงเดินสับขาอย่างรวดเร็วพร้อมมาหยุดตรงหน้าประตูของคนตัวเล็กที่แอบหนีมา ก่อนที่กำปั้นใหญ่ๆจะทำการเคาะประตูห้องและร้องเรียกโดยไม่เกรงใจคนอื่นที่อาศัยอยู่รอบข้าง
ก๊อกๆ ! !
"(ชื่อคุณ)!! เปิดประตูฉันรู้ว่าเธออยู่ในนั้น!!!" เสียงทุ่มตะโกนเสียงดังร้องเรียกคนในห้องและยืนเท้าสะเอวพร้อมเคาะประตูบานหรูอย่างต่อเนื่อง ถามว่าผมเจ็บมือมั้ย เจ็บ แต่ไม่เท่าที่หล่อนเงียบใส่แบบนี้หรอกเหอะ!!
ก๊อกๆ !
ไร้เสียงตอบรับจากคนในห้อง...
"(ชื่อคุณ)!!! ฉันบอก ให้ เปิด ประตู!!...ไม่ได้ยินรึไงวะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!" ผมเอ่ยพลางขู่แล้วเปลี่ยนจากเคาะมาทุบประตูแทน ทำให้ตายจนเสียงดังมากแค่ไหน ยัยนั่นก็ไม่ยอมเปิดสักที แมร่งเอ้ย! เอาจริงดิ!...ได้ เธอท้าทายฉันอีกแล้วนะ(ชื่อคุณ)!!
"เธอเจอฉันแน่...."
ไม่ว่าจะยังไง ผมต้องเปิดห้องหล่อนให้ได้ ไม่เร็วก็ช้า
YOU
"เลิศศศศศ!!!~"
"พอดีเลยแก~ แบบนี้ไม่ต้องอายคนอื่นแล้วคิกๆ^^"
มือบางของฮานิผละออกจากใบหน้าสวยๆของฉัน ก่อนที่นางจะเอ่ยชมฝีมือของตัวเองตามมาด้วยนางแดฮวีที่ยอใส่เพื่อนไม่ต่างกัน ฉันอมยิ้มบางๆพลางมองใบหน้าของตัวเองผ่านกระจกที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง เพียงแค่แต่งขจัดมาก ออกสีอ่อนๆพวงแก้มอมชมพู ริมฝีปากออกสีแดงส้มลูกพีช และกันน้ำไม่ให้หลุดออกง่าย แต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้ลงน้ำหรอกนะ ขอบอก-_-
"ดูหุ่นแกสิ อีคุณหนู..อื้อหือ ผู้ชานเห็นมันน่าโดนจับลากขึ้นเตียงซะ!"
"หึๆ แกก็พูดเกินไป...." รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าฉันอีกครั้ง ก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นยืนช้าๆและมองเรือนร่างของตนที่ส่วมชุดว่ายน้ำทูพีชลายกาฟฟิกสีแดงพร้อมกระโปรงดีไซน์สุดเก๋และเซ็กซี่สุดๆ!...ชุดของยัยฮานิ ถูกใจฉันมากเลย!><
"แต่ก็ดีนะ รอยแผลถูกรถชนแกมันเริ่มจางแล้วอะ" ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อจู่ๆนางแดฮวีก็ดันมาสำรวจเรือนร่างของฉัน เพราะรอยแผลจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ฉันต้องมีรอยตำหนิมากพอสมควรและมันสามารถกลบรอยช้ำที่จองกุกทำไว้ได้เลยทำให้คนอื่นๆไม่สงสัย...เห้อ!!
ตอนนี้ฉันหนีหมอนั่นมาแล้ว แต่ทำไมยังอดคิดถึงเขาไม่ได้ ทั้งขณะนั่งแต่งหน้า ใบหน้าของจองกุกก็ลอยขึ้นมาบนหัวของฉันแค่แวบเดียวแล้วก็หายไป พอนึกเรื่องอื่นก็ทำไม่ได้เพราะฉันยอมรับเลยว่าความรู้สึกดีๆยังคงเป็นของเขาอยู่ แต่ความรู้สึกและความต้องการของฉันมันสับทางกัน อยากจะหนี ไม่อยากยุ่ง และ ไม่อยากเป็นชู้กับใคร เพราะฉะนั้น ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะตัดหมอนั่นออกไปจากชีวิตของฉัน ฉันจะแต่งงาน..กับใครก็ไม่รู้ที่พ่อหาไว้ให้ และมันอาจเป็นผลดีต่อฉันก็ได้ที่จะไม่ต้องไปยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้ว
และที่สำคัญมากที่สุด...หมอนั่นจะต้องเจ็บปวด ฉันจะทำให้เขาเสียดายฉันให้ได้ คอยดูเถอะ จองกุก!!
"อุ้ยๆ รอยสัก เข้ากับแกดีอะ..." จู่ๆคำพูดของแดฮวีก็ทำให้ฉันชะงักและเงียบลง พวกมันยังไม่ลืมเรื่องนี้หรอ รอยสัก รอยแรกของฉันที่แพ้จากการเล่นพิเรนของพวกมัน และไอ้รอยสักนี่มันก็เปลี่ยนชีวิตฉันจากหน้ามือเป็นหลังมือ...ทำไม ฉันจะลืมอยู่แล้ว พวกแกจะพูดมันขึ้นมาทำไม!?
"ฉันจะไปเอาออก!"
"ห้ะ! อย่า มันสวยดีออก..เสียดายแก เก็บมันไว้เถอะ ไม่ได้ดูน่าเกียจขนาดนั้น!-_-"
สวย? สวยงั้นหรอ..จริงสิ ฉันลืมมันแล้วว่ารอยสักของฉันเป็นหน้าตายังไง
"ปกติรอยสักจะเป็นสีดำ แต่ทำไมของแกมีสีด้วยอะ สวยจะตาย!" เห้อ! ถ้าอย่างนั้น..ก็ได้ อีพวกเพื่อนบ้า!-_-
"ก็ได้!..แต่อย่าพูดถึงมันอีก!" รวมถึงเจ้าของร้านด้วย ฉันไม่อยากจะรับรู้!!
สีสันยามค่ำคืนกับสระว่ายน้ำกว้างๆบนชั้นดาดฟ้าสูงสุดของตัวตึกระฟ้าที่ตั้งตะหง่านใจกลางเมือง บรรยากาศรอบๆมีไฟประดับไว้สดใสมากๆ วัยรุ่นชายหญิงหล่อสวยต่างพากันเมามันส์กับปาร์ตี้ครั้งนี้ แค่เห็นก็สนุกแล้ว...ฉันกวาดสายตามองรอบๆงานปาร์ตี้ด้วยความตื่นเต้น มือเล็กพลางกำชุดคลุมที่ใส่มาอย่างคิดถึงที่ไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้มานาน ถึงสภาพฉันจะไม่อำนวย แขนอีกข้างใส่เฝือก แต่ร่างกายหายดีแล้วก็มาสนุกกับเพื่อนๆได้ แค่อดลงน้ำก็เท่านั้น
ร่างบางเดินเบียดผู้คนมาเรื่อยๆพลางหลบหลีกเพื่อไม่ให้แขนของตัวเองโดนกระแทกไปมากว่านี้ ตากลมกวาดมองหาเพื่อนตัวดีปรากฏว่าตอนนี้พวกมันหายไปแล้ว ให้ตายสิ ทิ้งกันได้ยังไง นี่เราพึ่งมาถึงไม่กี่ชั่วโมงเองนะ อีพวกบ้า!! กลับมาช่วยกูก่อน-_-
"อีฮานิ อีแดฮวี หายไปไหนของมันวะ!-^-" เสียงเล็กบนพึมพัมไปตลอดทางไม่วายจะมองหาเพื่อนจนกว่าจะเจอ แต่หายังไงก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของพวกมัน เหอะ! ฉันรู้แล้วล่ะที่พวกมันหายไปก็คงไม่พ้นไปกับผู้ชายน่ะสิ-_-
ทิ้งเพื่อนได้ลงคอ!
"เห้อ!..."
ฉันทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พิงสีขาวพลางถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย เหนื่อยอยู่นะ เดินตามหาแบบนี้ ร่างกายยังฟื้นไม่ดีเท่าตัวทำอะไรนิดๆหน่อยๆก็เหนื่อยแล้วอะ...ชั่งพวกมันเถอะ นั่งอยู่เฉยๆยังจะดีกว่า
"อ่ะ! จริงสิ...." อยู่ๆสายตาจากคนรอบข้างก็ต่างพากันมามองฉันอยู่บางส่วน ก็ไม่แปลกที่พวกเขาจะมองเพราะฉันยังไม่ได้ถอดชุดคลุมออกเลยหนิ ฮ่าๆมันก็อาจจะดูแปลกๆหน่อยนะเพราะแขนฉันยังไม่ค่อยอำนวยมากเท่าไหร่
เมื่อนึกได้ มือบางข้างเดียวก็ค่อยๆถอดชุดคลุมออกด้วยความเชื่องช้าก่อนจะเผยให้เห็นผิวกายเนียนที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจางๆ แต่มันก็ไม่ทำให้ดูน่าเกลียดมากนัก...ชายหนุ่มรอบข้างต่างพากันมองตามันวาวด้วยความหลงใหลเพราะร่างกายของคนตัวเล็กดึงดูดเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดีโดยเอกลักษณ์เฉพาะตัว เรือนร่างสัดส่วนเป็นอย่างดีในชุดทูพิชยิ่งทำให้ฝ่ายตรงข้ามอดมองไม่ได้ และอาจเป็นเป้าหมายของชายใดคนหนึ่งในงานปาร์ตี้นี้ก็ได้
" ○ㅅ○ " เอ่อ แหะ! ทำไมรู้สึกแปลกๆ เหมือนโดนจ้องเลยแฮะ-_-
"ขอโทษนะครับ..."
"ค..คะ?" ระหว่างที่ฉันนั่งอยู่ตามลำพัง จู่ๆก็มีชายหนุ่มหน้าตาดี(?) เดินมานั่งลงข้างๆและเอ่ยเสียงทุ่มอย่างมีมารยาท ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองด้วยความสงสัย อ่า แล้วทำไมเขาไม่ใส่เสื้อล่ะเนี่ย อื้อหือ เห็นแบบนี้แล้วเขิน ฉันจะเอาคนนี้ล่ะ!!
เขี่ยจองกุกทิ้งไปซะ!!
"มาคนเดียวหรอครับ?" หนุ่มหล่อเผยรอยยิ้มหวานๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงเข้าใกล้ฉัน..สายตาคมของเทพบุตรสุดหล่อนั้นกำลังจ้องและร่ายมนต์สะกดให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ของเขาท่ามกลางปาร์ตี้ริมสระ ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากก่อนจะยกแก้วไวน์ในมือขึ้นระหว่างใบหน้าของเราและนำขอบแก้วบางแตะลงที่ริมฝีปากของฉันก่อนที่เขาจะนำริมฝีปากของตนจรดลงอีกฝั่งของแก้วและผละออก
"ตอบดีมีรางวัลนะครับ^^"
"เอ่อ ฉัน...มากับเพื่อนค่ะ"
"หื้ม..จริงหรอ แล้วแฟนคุณล่ะ?"
"แฟน เหอะ ฉันไม่มีหรอก..มีแต่คู่หมั้น:)" ฉันตอบออกไปพร้อมอมยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่คนตรงหน้าที่เผลอทำหน้าเหวอเล็กน้อย...ฮ่าๆ ตลกจัง
"หว่า! เสียดายจัง...."
"หึ! คู่หมั้น ที่ไม่รู้จัก ตอนนี้ฉันโสดค่ะ^^" ฉันไม่สนว่าคู่หมั้นจะเป็นใคร หากถ้ายังไม่เปิดตัวฉันก็จะอ่อยไปเรื่อยๆจนกว่าจะลืมจองกุกไปให้ได้ เพราะฉันรู้ตัวดีว่าไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบแบบจริงจังเลยสักครั้ง เดี๋ยวก็จีบเดี๋ยวก็ทิ้ง เหตุการณ์พวกนี้ทำฉันเบื่อเต็มทนและไม่อยากจะมีแฟนอีกเลย..จนกระทั่งมาเจอจองกุก คนที่ฉันเผลอมีใจให้ทั้งๆที่จองกุกเขารังเกียจฉันและเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อ
ฉะนั้น ฉันจะไม่เสียดายที่ทำแบบนี้เพราะความบริสุทธิ์ที่ฉันเคยมีมันถูกพรากออกไปแล้วไม่มีวันหวนกลับ โดยฝีมือของคนที่ตบตีฉันเหมือนหมูเหมือนหมา...จองกุก...สักวันนายจะต้องหายไปจากชีวิตฉัน พร้อมกับความเจ็บปวดที่เคยก่อเอาไว้
"หึ! งั้นก็ดี..ว่าแต่คนสวยชื่ออะไรหรอครับ?"
"(ชื่อคุณ)ค่ะ..แล้วคุณ...."
"เรียกผมว่า วี "
"วี?"
"ผมอยากจะจีบคุณ..คืนนี้ : ) "
[ 50% ]
"ผมอยากจะจีบคุณ..คืนนี้ : ) "
ฉันเบิกตาอึ้งเล็กน้อยพร้อมเม้มปากไว้แน่น ฉันรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำอะไรแต่จู่ๆก็โดนพูดใส่แบบนั้น มันก็ทำตัวไม่ถูกน่ะสิ บ้าน่ะ! เราพึ่งเจอกันไม่ถึง10นาทีเองนะ อย่าพึ่งใจง่ายสิ!
"จะบ้ารึไง เราพึ่งเจอกันเองนะ...."
"แต่ผมชอบคุณหนิ ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น^^" วีเผยยิ้มบางๆพร้อมยื้นหน้าเข้าใกล้ฉัน ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะเผลอหลบสายตาอันเจ้าเสน่ห์ของเขา ตอนนี้วีกำลังทำให้ฉันใจเต้นแรงผิดปกติแล้วนะเนี่ย ตาบ้า คนอะไรหล่อชะมัด!-///-
"ไม่จริง คุณนี่ดูเจ้าชู้จังเลยนะคะ"
"อะไรกัน อย่าตัดสินคนอื่นที่ภายนอกสิครับ" ฉันยิ้มมุมปากน้อยๆก่อนจะหันหน้ามองไปทางอื่น นี่แหละน้าผู้ชาย เราเชื่อใจพวกเขาไม่ได้หรอก ยิ่งเป็นครั้งแรกยิ่งเชื่อไม่ได้ เพราะคนพวกนี้เจ้าเล่ห์สิ้นดี ไม่แน่วีอาจจะมีเมียแล้วก็ได้ใครจะไปรู้
"ชั่งเถอะค่ะ คุณอย่ามายุ่งกับฉันเลย เดี๋ยวจะเป็นเรื่องซะเปล่าๆ" เผลอๆนั่งคุยไปคุยมา เมียเขาอาจจะเดินมาตบฉันก็ได้ ไม่เอาด้วยหรอก เรายิ่งสวยๆอยู่!(?)
"ผมโสดนะ ไม่สนหรอหื้ม??" ชายหนุ่มเอื้อมมือใหญ่ๆขึ้นมาสัมผัสบนปลายคางเล็กของฉันก่อนที่วีจะเชิดใบหน้าของฉันเงยขึ้นแล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าของสองเราเข้าใกล้กันมากยิ่งขึ้น...อ่ายิ่งมองมากเท่าไหร่ยิ่งดูดีไปเสียหมด เสน่ห์ของวีทำให้ฉัน รู้สึก หลงใหล อย่างบอกไม่ถูก
"ไม่รู้สิ ฉันยังไม่อยากเชื่อใจใครมากเท่าไหร่"
"งั้น เรามาทำความรู้จักกัน ให้มากกว่านี้ดีกว่านี้สิ"
"คะ?"
ว่าจบชายหนุ่มก็ผละตัวออกห่างจากฉันก่อนที่เขาจะเอี่ยวตัวไปอีกทาง นานอยู่สักพัก ก่อนจะหันกลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มสีสวยบรรจุภายในแก้วไวน์ทรงสูงในปริมาณไม่มากนัก ก่อนจะยื้นมาให้ฉันพร้อมกับรอยยิ้มของเขาอีกครั้ง
"ดื่ม ให้กับการพบกันครั้งแรกของเรา"
"อะไรหรอ?...ไม่เอาด้วยหรอกฉันไม่ดื่ม" ฉันตอบปฏิเสธออกไปพร้อมผลักมือเขาออกห่างเบาๆ เพื่อเป็นการไม่ให้เสียมารยาท ที่จริงแล้วฉันชอบปาร์ตี้แต่ไม่กล้าดื่มเพราะกลัวว่าจะทำให้เสียผู้เสียคนเอา ขืนดื่มขึ้นมาฉันจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ยัยพวกบ้านั้นก็ไม่อยู่ด้วยสิ
"ไม่เอาหน่า ลองสักหน่อยมันไม่เสียหายหรอก...หึ! คุณนี่ทำตัวเป็นเด็กไปได้:)"
"ฉันไม่ใช่เด็กนะ!!"
"แต่คุณก็ไม่ดื่ม ทำไงได้ล่ะ...."
"นี่คุณ!!" ฉันท้วงขึ้นก่อนจะเผลอเว้นช่องว่างไว้ และเงียบลงเพราะสีหน้ากวนประสาทของวีนั่นทำให้ฉันกัดปากอยากจะด่าด้วยความหมั่นไส้ที่เขาทำใส่ฉัน! กล้าดียังไงหาว่าฉันเป็นเด็กชิล์!-_-
"หึ งั้นก็ดื่มเป็นเพื่อนผมสิครับคุณผู้หญิง~" วีพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทพร้อมยกมือขึ้นขยี้หัวฉันราวกับว่าเป็นเด็กก่อนที่เขาจะยื้นแก้วไวน์ในมือมาให้ฉัน ฉันชักสีหน้าไม่พอเล็กน้อยพลางคลึงตาใส่และรีบรับแก้วไวน์มาทันที
หน็อย..หน้าตาก็ดี ไม่น่าเป็นคนกวนตีxเลยแฮะ!-_-
"ดื่มก็ได้! หยุดกวนฉันสักที...."
"ดีมาก!~"
ช่วงเวลาปาร์ตี้ผ่านไปเกือบ2ชั่วโมง ผู้คนในงานยังคงสนุกสนานกับปาร์ตี้แห่งนี้ไม่มีท่าทีจะหยุด...ผ่านไปนานแค่ไหนแล้วฉันไม่ค่อยอยากจะรู้ เราสองคนนั่งดื่มกันอยู่พลางคุยตามประสาคนทำความรู้จักกัน ก็อย่างที่วีว่า น้ำนี่ไม่ได้เลวร้ายกว่าที่คิด เพราะมันคือไวน์ไม่ใช่เหล้า รสชาติเลยกินง่ายกว่าเหล้าตั้งหลายเท่าแถมยังทำให้ฉันติดใจมากอีกด้วย
"ดื่มเยอะแบบนี้เดี๋ยวก็เมาหัวลากพื้นหรอก อึก!" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงทุ่มปนห่วงร่างเล็กไม่น้อย ระยะทางเวลาที่ทั้งสองนั่งดื่ม ร่างบางเอาแต่กระดกไวน์เข้าปากไม่หยุดจนใบหน้าหวานๆเริ่มแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
"อึก! ตะ..แต่ฉันอยากได้มันอีก มันทำให้ฉันลืมเขาได้หงึก!-^-"
"อะไรของเธอ? อย่าทำเหมือนคนอกหักสิยัยบื้อ!..." วีไม่ฟังเสียงเพ้อของคนตัวเล็กที่เริ่มคุยไม่รู้เรื่องก่อนที่จะแย่งแก้วทรงสูงออกจากมือของร่างบางพร้อมเอาออกไปให้ห่างคนตัวเล็กมากที่สุด...ตอนนี้วีเองก็เริ่มเมาไม่ต่างกัน เพราะต่างฝ่ายดื่มเข้าไปเยอะพอสมควร แต่ปรากฏว่าเด็กคออ่อนคนนี้ชักจะคุยไม่รู้เรื่อง ต่างจากวีที่ยังพอมีสติอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
"ย๊า! เอามานะไอ้บ้า!!"
"นี่เธอ!! พอแล้วเว้ย!! อยากแขนหักอีกข้างรึไง!-_-"
ร่างเล็กๆพุ่งตัวเข้าไปเพื่อคิดจะชิงแก้วจากวีมาให้ได้ แต่ด้วยเพราะความเมาเลยทำให้ร่างบางเสียหลักและเซล้มลงไปนั่งทับตักของวีลงอย่างเหมาะเจาะ แขนแกร่งของร่างหนารีบโอบรัดคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนที่จะตวาดใส่ด้วยความตกใจที่จู่ๆคนเมาก็เกือบจะล้มลงไม่เป็นท่า...
"ฮึก! ใจร้ายT^T" อยู่ๆคนในอ้อมแขนก็สะอื้นขึ้นมาเสียดื้อๆ คิ้วหนาขมวดพลางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะผละร่างบางออกและโน้มใบหน้าลงในระดับเดียวกันกับคนร่างเล็ก
เปลือกตาคู่สวยกระพริบถี่ๆ ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลางเพราะม่านตาถูกปิดบังด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ใบหน้าของวี ตอนนี้ฉันมองมันไม่เห็น พยายามเช็ดน้ำตาออกกี่รอบก็ยังกลับมามัวอีกตามเคย...ตอนนี้ฉันรู้สึกน้อยใจและสับสน แค่วีแย่งไวน์ไปจากฉันแต่ทำไมถึงได้เสียใจมากขนาดนี้ ทำไมกัน...
ฉันสะบัดหัวเบาๆพลางเม้มปากไว้แน่นและบังคับให้ตัวเองหยุดร้อง ก่อนจะสงบลงอย่างง่ายดาย..
"ขอโทษ..เมื่อกี้ ฉัน...อึก!"
"ยัยบื้อ เวลาเมาแล้วน่ารักดีนะหึ^^" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบาพลางยื้นหน้าเข้าใกล้อีกครั้ง คำพูดเมื่อกี้ของวี ทำให้ฉันแก้มแดงระรื่นมากยิ่งกว่าตอนเมาเสียอีก ตาบ้าพูดอะไรเนี่ย เวลาเมาแล้วน่ารักมันหมายความว่ายังไงยะ!>///<
"หุบปากไปเลย..."
"เขินล่ะสิ!^^"
"วี!! บอกให้หยุดพูดไง นี่อยากได้อะไรจากฉันกันแน่ห้ะ! กวนประสาทอยู่ได้!-----"
เสียงเล็กตัดหายท่ามกลางความสนุกของปาร์ตี้ ริมฝีปากหนาจากชายหนุ่มประกบเข้าหาร่างเล็กพร้อมขยับรสจูบอันแสนหวานของตนถลำลึกเข้าไปมากขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นอุ่นทั้งสองหยอกเย้ากันไปมา ตวัดลิ้มรสซึ่งกันและกัน ก่อนที่สายตาของสองเราจะประสานเข้าหากันพร้อมกับก้อนเนื้อเอียงซ้ายเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ...วีประกบจูบเข้าหาฉันอีกครั้งก่อนที่ฉันจะตอบรับจูบของเขาไปอย่างไม่รอช้า จากรสจูบหอมหวานค่อยๆกลายเป็นจูบที่ร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งทวีคูณความยากของทั้งสองฝ่ายยิ่งกว่าพบกันครั้งแรก
ร่างเล็กถูกยกตัวขึ้นนั่งบนตักของชายหนุ่มพร้อมกระชับกอดเอวบางไว้แน่น มือหยาบซุกซนลูบไล้สะโพกกลมตึงพร้อมบีบมันด้วยความหมั่นไส้...ทั้งสองจูบเย้ากันไปได้นานสักพักจนเริ่มขาดอากาศหายใจก่อนจะผละริมฝีปากออกห่างจากกันเพียงไม่กี่เซน
"อึก! นายทำฉันหายใจไม่ออก..." ร่างเล็กตาปรือพร้อมนำลิ้นน้อยๆเลียที่ริมฝีปากของตนเพื่อเช็ดคราบน้ำหวานจากวีออกให้หมดจด แต่การกระทำของคนตัวเล็กมันชั่งยั่วยวนชายหนุ่มซะเหลือเกิน เซ็กซี่เป็นบ้า
"อืม ก็เธอแมร่งน่ารักว่ะ" และด้วยเพราะฤทธิ์เมาอ่อนๆของไวน์ทำให้สติของทั้งสองเริ่มเบลอและกำลังแสดงความรู้สึกที่อยากจะปลดปล่อยออกมา...ฉันเม้มปากไว้แน่นพร้อมแก้มแดงๆที่ระรื่นขึ้นบนใบหน้า ฉันหลับตารับสัมผัสจากมืออุ่นๆของวีที่ค่อยๆลูบวนบนเนื้อแก้มของฉันด้วยความอ่อนโยน ปลายจมูกใหญ่ของเขาเกลี่ยแก้มของฉันไปมาพร้อมลมหายใจร้อนฟึดฟัดสามารถรับรู้ได้ถึงความหื่นกระหายจากตัวของวี
วีต้องการ..ฉันเองก็ต้องการเหมือนกัน
JEON
ภายในห้องนอนสีดำทึบบวกกับที่ไร้แสงไปแพง ร่างหนานอนพลิกกายไปมาก เพราะเกิดอาการนอนไม่หลับ ก่อนจะตัดสินใจเด้งตัวลุกขึ้นนั่งมือหนาพลางขยี้ผมดกดำด้วยความหงุดหงิด...ตั้งแต่หัวค่ำแล้วว่ะ ที่ยัยนั่นเงียบหายไปเลย ผมเองก็ไม่มีปัญญาพังประตูห้องเข้าไปเลยตัดสินใจกลับมานอนที่ห้องจนถึงตอนนี้ เข้ากลางดึกได้แล้วมั้ง...
"แล้วทำไมกูต้องหงุดหงิดแบบนี้วะ!" เสียงทุ่มบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดที่เป็นอยู่ตอนนี้ ไม่รู้ว่าผมหงุดหงิดที่(ชื่อคุณ)ไม่ยอมเปิดประตูให้หรือเป็นเพราะผมที่เผลอตวาดใส่เยจินไปแบบนั้น..อ่า นึกแล้วก็ลืมตัวไปเลยแฮะ ผมไม่เคยอารมณ์เสียใส่เธอเลย ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ งอนผมอยู่รึเปล่า ต้องหาเรื่องง้อซะแล้วสิ
ติ๊ง!!
"หื้ม?" ขณะที่ผมนั่งกุมขมับอยู่บนเตียง จู่ๆเสียงข้อความสมาร์ทโฟนก็เข้าเครื่องพร้อมปรากฏข้อความของไอ้เซฮุนส่งมากลางดึกแบบนี้ คิ้วหนาขมวดเป็นปมด้วยความเบื่อหน่ายก่อนที่จะคว้าสมาร์ทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาเปิดอ่านข้อความสั้นๆของมัน
'ดูซิกูเจอใคร~'
ข้อความของมันทำให้ผมสงสัยขึ้นมาทันที..อะไรของมันวะ จะเจอใครก็เรื่องของมันดิ เกี่ยวอะไรกับผม?
'เฮ้ย เมียเราอยู่กับผู้ชายวะ^^'
(ส่งรูปภาพ)
สมาร์ทโฟนเครื่องหรูสั่นคลอด้วยแรงบีบจากมือหนาด้วยความโทสะ ตอนนี้เปรียบเสมือนลูกไฟที่ปะทุออกมาจากกลางอกของผมท่ามกลางความเงียบของห้อง นัยต์ตาสีดำเข้มจ้องมองรูปของยัยตัวดีที่นั่งจูบกับผู้ชายคนอื่นอย่างดูดดื่มโดยไม่เกรงใจใครหน้าไหน โดยเฉพาะผม หล่อนกล้าดียังไงถึงได้ไปจูบกับไอ้หมอนั่น...เหอะ!! นึกว่าจะนอนอยู่ในห้องทำตัวดีๆ แต่แมร่งดันหาเรื่องใส่ตัวจนได้
ได้ เธอทำให้ฉันโกรธอีกแล้วนะ(ชื่อคุณ)!!
ตัวรถคันหรูเคลื่อนตัวออกไปตามถนนใหญ่พลางมุ่งหน้าไปที่จุดหมายที่ไอ้เซฮุนส่งมาให้ ผมเหยียบคันเร่งจนมิดก่อนที่จะถึงตึกโรงแรมสูงระฟ้า...ร่างสูงรีบเดินลงมาจากรถพร้อมเงยหน้ามองขึ้นยอดตึกที่ปรากฏแสงสว่างอยู่บนดาดฟ้าชั้นบนสุด
"อยู่บนนั้นสินะ..." เสียงใหญ่เอ่ยขึ้นพร้อมตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวตึก
ใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึงชั้นดาดฟ้าก่อนที่จะปรากฏให้เห็นปาร์ตี้สระว่ายน้ำที่ผู้คนกำลังสนุกสนานกับมันอยู่ตอนนี้...ร่างหนาเดินเบียดวัยรุ่นเข้ามาในงานนั้นไม่ง่ายนัก มีแต่พวกผู้หญิงใส่บิกินี่วาบหวิวเดินมาอ่อยผมให้นับไม่ถ้วน แต่เสียใจ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ถ้าหาตัว(ชื่อคุณ)ไม่เจอผู้หญิงที่เข้ามาอ่อยอาจจะโดนตบแน่!
ผมเดินขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดพร้อมมาหยุดตรงหน้าของไอ้เพื่อนตัวดีที่ยืนรออยู่ริมสระ...
"(ชื่อคุณ)อยู่ไหน?"
"หื้ม?..เด็กมึงน่ะหรอ แสบว่ะ นั่งนัวเนียกับผู้ชายแล้วหายไปเลย:)"
"ไอ้เชี่ย!! บอกกูมาว่า(ชื่อคุณ)อยู่ไหน!? อย่ากวนตีxกู!!" ร่างใหญ่พุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอ้เฮซุนพร้อมกับความโมโหที่เพื่อนตัวดีเอาแต่ยืนเล่นหูเล่นตาอยู่ไม่เลิก! มันใช่เวลามาเล่นตอนนี้มั้ยวะถามจริงไอ้สัx!!
"อ่าๆ! กูบอกก็ได้ อืมมมมม.."
"ไอ้เชี่ยฮุน!!?"
"โว้ย!! เอ่อ!(ชื่อคุณ)เข้าห้องไปกับคนอื่นแล้ว! ประตูอีกฝั่งนู้น!!" ผมตวัดสายตามองไปตามนิ้วของมันที่ชี้ไปอีกฝั่งของประตู เมื่อได้คำตอบผมก็ปล่อยมือออกจากเพื่อนก่อนจะรีบวิ่งไปที่นั่นทันที...
"เห้อ! สรุปนี่มึงจะเลือกใคร เอาสักคนเถอะว่ะ...เยจินหรือ(ชื่อคุณ)"
เท้าหนาหยุดชะงักลงที่หน้าประตูห้องสุดท้ายที่ถูกล็อคอยู่จากคนข้างใน กำปั้นใหญ่ทุบประตูเสียงดังลั่นอย่างไม่เกรงใจคนอื่น ตอนนี้ผมไม่สนว่าใครจะรำคาญจนกว่าคนพวกนั้นจะยอมเปิดประตูให้!!....ยัยตัวดี ต้องอยู่ในนั้นแน่ๆหึ!
ปั้งๆ!
"เปิดประตู!! กูบอกให้เปิด----!!"
แอด!!
การกระทำของผมหยุดนิ่งทันทีเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกจากคนข้างใน เผยให้เห็นชายร่างสูงรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาทรงผมกระเซอะกระเซิง ไอ้คนตรงหน้าผมชักสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมึนเมาเล็กน้อย
"อึก! ไรวะ!?"
ผมไม่ฟังเสียงของมันพร้อมเดินแทรกเข้าไปในห้องนอนปรากฏให้เห็นร่างเล็กๆของยัยตัวดีนอนสลบอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่ไม่ต่างกันจากไอ้หมอนั่น แต่ยิ่งมากไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้ผมโกรธมากที่สุดก็คือการแต่งตัวของหล่อน...ใส่ทูพิชหรอว่ะ!?
"เฮ้ย!! มึงเป็นใคร!?...ออกไป!!" ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไปกระชากคนบนเตียง ร่างใหญ่ๆของผมก็ถูกผลักออกห่างพร้อมเซถอยหลังเล็กน้อย
"มึงนั่นแหละออกไป!!" เสียงทุ่มตวาดกลับก่อนจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของมันให้ออกห่างจาก(ชื่อคุณ) ผมตวัดสายตาด้วยความโกรธจัดและพร้อมที่จะปล่อยหมัดหนักๆใส่มัน!!
"กูไม่ไป อย่าเสืxกเรื่องของคนอื่นดิวะ..." มันพูดพร้อมเลิกคิ้วกวนใส่ผม ซึ่งท่าทางของมันชวนให้ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้าและใส่หมัดเข้าที่เป้าหน้าของมันเต็มๆ ส่วนมืออีกข้างก็ยังคงดึงคอเสื้อของมันไว้ไม่ยอมปล่อย
"อึก! มึงใครวะ?"
เหอะ! ยังมีแรงพูดอีกเนาะ
"ก็ผัวอีนั่นไง ใจกล้าดีหนิมายุ่งกับเมียกู!!"
"ไม่เชื่อ! (ชื่อคุณ)ไม่มีผัวโว้ย! มีแต่คู่หมั้น ซึ่งมันคงไม่ใช่มึงหรอกฮ่าๆ!!"
ใช่! มันพูดถูก แต่ดันพูดไม่เข้าหูผมน่ะสิหึ!!
"หลับให้สบายเถอะมึง:)" ร่างสูงเผยยิ้มมุมปากก่อนที่จะปะทะหมัดลงใบหน้าของมันจนหมดสติ..ผมสะบัดตัวมันทิ้งลงพื้นก่อนจะตัดสินใจถอดเสื้อคลุมออกแล้วนำไปคลุมร่างไร้สติของ(ชื่อคุณ)ไว้ แขนแกร่งทำการช้อนร่างเล็กขึ้นออกจากเตียงและพาเดินออกไปจากห้องทันที
ผมเดินผ่านไอ้เซฮุนไปที่พึ่งมาถึง แต่ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของมันที่แล่นผ่านเข้ามาในโซนประสาท...
"ถ้ามึงรักเยจิน ก็ปล่อย(ชื่อคุณ)ไปเถอะ"
"..."
"อืม..ตามใจมึงนะ ถือว่ากูเตือนแล้ว"
"มึงคิดจะเสียบแทนกูรึไง?"
"แล้วแต่มึงจะคิด ขอแค่ให้เลือกก็พอ..."
เลือก..หึ ไม่จำเป็นหรอก
ภายในห้องพักราคาหรู ณ ที่โรงแรมเดิมเพราะยังไม่ไปไหน ผมตัดสินใจเช่าห้องพักในคืนนี้สำหรับแขกที่ต้องการพักผ่อนชั่วคราว คืนนี้ผมไม่กลับคอนโดหรอกเพราะมันเริ่มดึกมากแล้ว เหนื่อย เสียเวลาขับรถ นอนพักสักคืนคงไม่เสียหาย...
ร่างสูงโน้มตัวลงวางร่างบางลงบนเตียงนุ่มของโรงแรม กลิ่นหอมใหม่ของห้องทำให้ผมใจเย็นลงไม่น้อยหลังจากที่เดือดมาได้นับหลายสิบนาที ผมยืดตัวขึ้นเต็มความสูงของตนพร้อมมอง(ชื่อคูณ)ที่เริ่มขยับตัวและครางงัวเงียออกมาจากลำคอ..แต่พอมองหล่อนแล้วทำไมต้องรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ด้วยวะ โดยเฉพาะไอ้ชุดบ้านั่น จะใส่ทำไมก็ไม่รู้เกะกะลูกหูลูกตาจริง!!
ผมขมวดคิ้วหนาพลางมองเจ้าหล่อนไม่วางตา เธอค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆแล้วเอ่ยชื่อของใครบางคนออกมาจากปาก..และนั่น แมร่งทำให้ผมเดือดขึ้นมาอีกรอบ
"อือ...วี..นั่นวีหรอ~"
"...."
ดวงตากลมมองภาพตรงหน้าแทบไม่ชัด คนตัวเล็กหรี่ตามองพลางกระพริบถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความไม่คาดคิดว่าจะมาเจอกันที่นี่..อยากจะหนี อยากจะวิ่งออกไป แต่ทำไมเรี่ยวแรงตอนนี้หายไปไหนหมด
"อึก! ออกไป..." ร่างบางกลั้นใจเปร่งเสียงไล่ด้วยความเกลียดชังจนลืมตัวตาย ไม่รู้สิ นึกว่าตอนนี้จะเป็นอิสระแล้ว แต่ทำไม ทำไม่ถึงได้มาเจอกันอีก!!?
"ว่าไงนะ?"
"ฉันเกลียดนาย ออกไปจากชีวิตฉันสักทีฮึก!!"
"เมื่อกี้เธอกล้าไล่ฉันงั้นหรอ อยากตายนักรึไงห้ะ!?" เพราะคำพูดจากปากของร่างเล็กที่มีสติเลือนลางพูดออกมาแบบนั้น ถึงจะดูเหมือนคนเมามากแค่ไหนแต่หล่อนกำลังทำให้ผมโกรธอีกรอบ และครั้งนี้อาจจะรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ เพราะไอ้คำว่า 'เกลียด' กำลังทำให้ผมเป็นบ้า...ไม่มีใครหน้าไหนกล้าที่จะมาพูดแบบนี้กับผม จะเกลียดให้ตายก็เกลียดและจำไว้ นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่หล่อนจะไม่ได้พูดมันอีก!
"ทำไม...นายยังสะใจไม่พออีกรึไง ฉันอยากได้ความรักบ้างแต่ไม่ใช่แบบนี้ ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้...การที่ยอมให้ทำทุกอย่างไม่ใช่เพราะอ่อนแอ..แต่ฉันหมดทางสู้แล้วจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ ฉันขอเป็นคนถอยออกมาซะดีกว่าเป็นตัวสำรองให้นายย้ำยีอยู่แบบนี้ จองกุก" ทั้งตัดพ้อและอ้อนวอน ราวกับว่าหญิงสาวต้องการไปแล้วจริงๆ ไม่อยากอยู่แบบนี้อีกต่อไป ขอชีวีตของ(ชื่อคุณ)คนเดิมกลับมาเถอะ...ได้โปรด
"อยากไปนักใช่มั้ย...ได้!! ตายก่อนแล้วค่อยไปก็แล้วกัน!!!" ร่างสูงปิดหูปิดตาแม้แต่คำอ้อนวอนของหล่อนก็ไม่อยากจะรับรู้ แขนยาวเอื้อมไปดึงข้อเท้าเล็กจากบนเตียงพร้อมดึงกระชากเจ้าตัวเกือบจะตกเตียง
"ฮึก! พอแล้วจองกุก!! เลิกทำร้ายฉันสักทีเถอะ..ฉันเหนื่อย ฉันเจ็บมามากพอแล้ว อึก!!" เสียงหวานสะอื้นลั่นห้อง พร้อมตะเกียดตะกายหนีไปอีกฝั่งของเตียง แต่ด้วยเพราะเรี่ยวแรงของร่างเล็กไม่มีเลยสู้อะไรไม่ได้ นอกจากร้องไห้และทิ้งตัวลงบนเตียงราวกับคนใกล้จะตาย...แต่จู่ๆ ความรู้สึกแปลกๆก็สัมผัสเข้ากับผิวกาย หลอดลมช่วงคอค่อยๆหายใจไม่ออกก่อนที่ร่างบางๆจะถูกยกตัวขึ้นท่ามกลางอากาศ เข็มขัดหนังราคาแพง ทำการรัดคอระหงไว้แน่นจนทำให้ผู้ถูกกระทำเริ่มออกอาการทางสีหน้าด้วยความเจ็บปวด หยดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาเป็นสายน้ำพร้อมตัวสั่นเทาระริกกำลังใกล้จะตาย
"ฮึก! พอแล้วฉันเจ็บฮือ!!...ฉ..ฉันหายใจ มะ ไม่ออก จองกุกอย่าทำแบบนี้อึก!!
"...."
"ฮือ!!....จอง-----!!"
"หุบปาก!!! จำใส่สมองเธอไว้ว่าอย่าเล่นลิ้นกับกูอีก!!!"
ก่อนที่ร่างบางจะหมดลมหายใจ มือหนาทำการคลายเส้นเข็มขัดออกพร้อมสลัดทิ้งไปด้านข้าง...ร่างของ(ชื่อคุณ)ถูกจับเหวี่ยงไปชนเข้ากับหัวเตียงอย่างรุนแรงโดยที่ไม่สนใจเลยว่าตอนนี้หล่อนจะเป็นตายร้ายดียังไง...และผมก็ไม่สน!
"โอ้ย!...แขนฉันอึก!"
"เอ่อ!! ปล่อยแมร่งให้หลุดไปแบบนั้นแหละ!!"
"กรี๊ด!! ฉะ ฉันเจ็บ จองกุกฮึก!! อย่า!!!" แขนเล็กที่ถูกปกป้องด้วยเฝือกสีขาวถูกบีบรัดจากฝ่ามือใหญ่ๆของผมจนทำให้เนื้อสีขาวที่ห่อหุ้มแขนของหล่อนไว้จนเกิดรอบบุบอย่างเห็นได้ชัด ดี! ร้องแบบนี้สิดี ยิ่งเจ็บยิ่งสะใจหึ!!
"จงจดจำความเจ็บปวดพวกนี้ไว้ซะ อย่ามาทำเป็นเก่งกับฉันและอย่าไปร่านใส่ผู้ชายให้มากนัก จำเอาไว้!!!..."
"ฮึก!"
"อีแรด"
CUT
18+
เช้าวันต่อมา...
บ้านหลังเล็กในแถบชานเมือง เช้าอันท้องฟ้าปลอดโปร่ง ยินดีต้อนรับสู่เช้าวันใหม่ ร่างของหญิงสาวยืนรดน้ำต้นไม้บริเวณหน้าบ้านของตนด้วยความใจเย็นเหมือนทุกๆวัน แต่ก็อดคิดเรื่องเมื่อวานไม่ได้ ที่แฟนหนุ่มของเธอตวาดใส่แบบนั้น จะเรียกว่างอนเลยก็ว่าได้ หากจองกุกยังไม่มาง้อ เยจินก็จะอยู่แบบนี้แหละ ไม่ต้องมาคุยกัน
"...." ร่างเล็กหยุดชะงักพร้อมปิดปากเงียบและมองไปที่ผู้มาใหม่ที่ยืนมองอยู่ประตูหน้าบ้านของเธอ เยจินแอบกลัวอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆชายคนนั้นก็มาหาถึงที่บ้านพร้อมกับแววตาเรียบนิ่งไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆไม่เหมือนทุกครั้งที่เธอเคยได้รับมัน แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนคนละคนจนไม่กล้าเข้าไปใกล้
"จองกุกอยู่ไหน"
"พี่จีมิน..."
ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ร่างสูง เธอตกใจและแอบสงสัยอยู่ไม่น้อย ทำไมถึงได้ถามแบบนี้นั้นล่ะ?...จองกุกไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย
แกร๊ก!
ประตูเหล็กบานสวยถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงของจีมินเดินแทรกเข้ามาในบริเวณหน้าบ้านของเยจิน
"จองกุก..."
"พี่กุกไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ"
"มันไม่ได้อยู่ที่นี่ได้ยังไง!!?"
"จะ..ใจเย็นๆก่อนสิค่ะ เยจินไม่รู้ พี่กุกหายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" เยจินไม่ได้โกหกหรือแต่อย่างใด เพราะเธอไม่รู้จริงๆว่าจองกุกอยู่ไหน อาจจะอยู่ที่ร้านก็ได้ใครจะไปรู้
"ฉันไปหามันที่ห้อง ร้าน และบ้าน ก็ไม่เจอ แล้วมันจะไปอยู่ที่ไหนนอกจากอยู่กับเธอ!!" เสียงทุ่มตะคอกใส่หญิงสาวด้วยความโทสะอย่างรุนแรง..หลังจากที่เขากลับมาจากต่างประเทศ เขาก็อดเป็นหวงคนตัวเล็กไม่ได้เมื่อรู้ข่าวว่าถูกรถชน แต่พอกลับมาไปหาถึงคอนโดก็ไม่เจอ โทรไปถามคุณปีเตอร์ก็บอกว่าไม่รู้ นอกซะจากมีคนเดียวที่สามารถทำเรื่องแบบนั้นหากถ้า(ชื่อคุณ)หายไป
จอน จองกุก มันทำอีกแล้วสินะ...
"แต่พี่กุกไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆนะคะ เมื่อวาน เราทะเลาะกัน.."
"งั้นหรอ หึ! เดี๋ยวเธอจะได้รู้ว่ามันทำอะไรไว้ มานี่!!!" ว่าจบ ชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปฉุดแขนของหญิงสาวพร้อมพาเดินออกไปจากบริเวณหน้าบ้าน เยจินตกใจร้องเสียงหลงจนเผลอปล่อยสายยางฉีดน้ำในมือลงก่อนที่จะถูกพายัดเข้าไปในตัวรถคันหรูของจีมิน
"พี่จีมินคะ พี่กุกทำไมหรอคะ!?" เมื่อเข้ามาในรถ ไม่พ้นที่เยจินจะเอ่ยความด้วยความสงสัย..จีมินเหลือบตามองอย่างน่ากลัวจนทำให้หญิงสาวปิดปากเงียบ
"..."
"ถ้าเยจินอยากรู้ก็เอาโทรศัพท์มา....เร็ว!!!"
"นะ..นี่ค่ะ!" มือบางสั่นระริกเพราะเกิดอาการตกใจที่จู่ๆก็โดนตะคอกใส่ สมาร์ทโฟนเครื่องบางของเยจินถูกส่งไปให้จีมิน ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มหน้าพิมพ์อะไรสักอย่างอยู่ในโทรศัพท์ของเยจิน...ใช้เวลาไม่นานเยจินก็ได้สมาร์ทโฟนคืน และจีมินก็ไม่ยอมบอกอะไรเธอก่อนที่จะเริ่มเคลื่อนตัวรถออกไปจากบริเวณบ้าน
เยจินทำได้แต่เพียงนั่งเงียบและมองวิวด้านนอกจากตัวรถ ความสงสัยคงยังตีกันอยู่ในความคิดของเธออยู่ตลอดเวลา ทำไมพี่จีมินถึงได้ดูโกรธมากขนาดนี้ แล้วพี่จองกุกไปทำอะไรให้? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่....
YOU
ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดของโรงแรมหรู ตัวห้องถูกปิดไว้สนิทพร้อมกับเสียงแอร์ดังไปทั่วห้อง อากาศเย็นฉ่ำของตัวห้องทำให้ร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มขยับตัวดุ๊กดิ๊กเพราะเกิดความรู้สึกราวว่ามีบางอย่างก่อกวนใจ...แขนแกร่งกล้ามเป็นมัดๆของชายหนุ่มกอดรัดเอวบางของคนตัวเล็กแน่นในขณะที่เริ่มหลุดออกจากโลกของการหลับใหลเป็นเวลานาน
เปลือกตาหนักอึ้งของจองกุกเปิดขึ้น และยังไม่ขยับตัวไปไหน เขาก้มหน้างุดมองคนตัวเล็กนอนหลับภายใต้อ้อมแขน มองอย่างนิ่งๆและไร้ความรู้สึกใดๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเผลอนำริมฝีปากแตะเข้าที่แก้มใสของหญิงสาวอย่างไม่ได้ตั้งใจ..เมื่อรู้สึกตัวจองกุกก็ผละตัวออกช้าๆก่อนที่จะสะบัดผมเพื่อไล่อาการงัวเงียพวกนี้ออกไปและยันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
"...."
เจ็บจัง เจ็บจนไม่มีแรงเดิน ฉันจะทำยังไงดีถึงจะได้ออกไปจากที่นี่ ออกไปจากชีวิตของเขาสักที....เมื่อคืนมันก็ชัดเจนอยู่แล้วหนิว่าจองกุกคิดยังไง เพื่อความสะใจและความสุขของตัวเอง หมอนั่นมันคนไร้หัวใจ ไม่ควรได้รับความรักจากฉันอีกต่อไปแล้ว..
"อึก!..."
ฉันน่ะ มีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งก็คือ...รักใครแล้วถอนตัวไม่ขึ้น...
"....ฮึก!"
เผลอให้ใจไป และสิ่งที่ได้คือความว่างเปล่า
เจ็บแล้วก็ควรจะจำสิ..จะมามัวนั่งโง่อยู่แบบนี้แล้วมันจะได้อะไรดีขึ้นหรอ ไม่มี ไม่มีเลยสักอย่าง
ฉันพยายามยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออก และพยุงตัวลุกขึ้นนั่งด้วยสภาพที่ช้ำไปทั้งตัว ทรงผมกระเซอะกระเซิงจนดูไม่ได้ ริมปากที่บวมเจ้อแดงพอขยับทีก็รู้สึกเจ็บแปลบๆอยู่ตลอดเวลา...ร่างบอบบางก้มมองสำรวจร่างกายของตนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่ได้
"ฮึก! ฮือๆ!" ทำไมจองกุกต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย นี่เขายังไม่เข้าใจอีกรึไงว่าฉันน่ะยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ตั้งแต่รู้ว่าเขาแคร์แค่ความรู้สึกของแฟนของเขาเพียงคนเดียว ฉันมันไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องอะไรทั้งนั้น!!
ร่างเล็กนั่งขดตัวพร้อมปล่อยโฮออกมาอย่างตัดพ้อกับสิ่งต่างๆที่เจอมา มันสาหัสเกินคำว่าจะทนไหว ช่วงเวลาที่ผ่านมามันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด มีแค่ฉันฝ่ายเดียวสินะที่คิดไปเอง...ใช่สิ เขารักเยจินคนเดียวหนิ เหอะ . . .
คนไม่ได้เรื่องอย่างฉันคงทำได้แค่ ฝั น
แอด!...
"จะร้องอะไรนักหนาวะ!!?"
"ฮะ..ฮึก!" คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะเม้มปากไว้แน่นพลางกดเสียงสะอื้นของตนเอาไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมา ร่างบางๆสั่นเทาด้วยความกลัวเมื่อเห็นร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาหยุดที่ปลายเตียงก่อนที่จะตวาดเสียงดังใส่ด้วยความหงุดหงิด
ดวงตากลมบวมแดงเหลือบมองจองกุกด้วยแววตาซึ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจจนพูดไม่ออก ความรู้สึกหลากหลายเมื่อพบเจอใบหน้าของคนใจร้ายที่มองด้วยแววตาอันเกลียดชัง หัวใจดวงน้อยที่เคยพองโตเต็มไปด้วยความสดใส กลับกลายเริ่มห่อเหี่ยวและกำลังแตกสลายเป็นชิ้นๆทีละนิดๆจนไม่สามารถนำมันกลับมาต่อคืนได้..หากทำได้ ก็คงเป็นมหัศจรรย์แห่งรักยิ่งกว่านิยายน้ำเน่า และนั่นมันคงไม่มีจริง
"สำออย...ทีกับไอ้เมื่อคืนคงอ่อยจนได้ท่าล่ะสิหึ!" ชายหนุ่มยิ้มเหยียดด้วยความสมเพช คำพูดแสนแทงใจดำนั่น พูดออกมาโดยไม่คิดและคงไม่คิดว่าคนอย่างฉันเองก็มีความรู้สึกเหมือนกัน เจ็บเป็น รักเป็น ไม่ต่างจากนายหรอกจองกุก
"อย่าพูดถึงวีแบบนั้น..." เสียงของฉันเริ่มเปลี่ยน แหบพร่า แสบคอจนต้องฝืนกายพูดออกมาเพื่อปกป้องคนที่เขาไม่เกี่ยวข้อง เรื่องนี้วีไม่เกี่ยว เขาดีกว่าจองกุกตั้งหลายเท่า และเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ทำร้ายผู้หญิง
"ปกป้องมันว่างั้น!?"
"จะ...จองกุก โอ้ย!!!"
ฉันร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บที่แล่นเข้ามาในเส้นประสาทของความรู้สึก จองกุกดูโกรธจัด ร่างสูงเดินอ้อมมาอีกฝั่งของเตียงที่มีฉันนั่งอยู่ก่อนที่มือใหญ่ของเขาจะเอื้อมมากระชากต้นแขนของฉันจนตัวปลิวไปตามแรงของเขา...ร่างฉันกระทบลงพื้นเย็นเฉียบของตัวห้อง เข่าสองข้างกระแทกลงพื้นกระเบื้องแข็งๆอย่างรุนแรง ร่างกายทนรับความเจ็บไม่ไหวจนทำให้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดนั้นหายไปก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงพื้น มือเรียวไล่จับตามแขนที่ใส่เฝือกเอาไว้ ตอนนี้แขนของฉัน ชา และ ไร้ความรู้สึก ขยับไม่ได้และเหมือนว่าแขนนั้นได้ขาดหายไปจากตัว...ฉันตัดสินใจเอื้อมมืออีกข้างเพื่อไปดึงผ้าห่มที่กองลงมาห่อหุ้มร่างกายของตัวเองเอาไว้ ฉันหนาว จะตายอยู่แล้ว
"หึ! แรดจังนะ ทำตัวแบบนี้มันน่าตีให้ตายว่ะ"
ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เหมือนตายทั้งเป็น..นายยังไม่รู้อีกหรอจองกุก
"ฉะ ฉันจะแรดยังไงมันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิ์!!--"
เพรี๊ยะ!!!
ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบของคนตัวใหญ่อย่างเต็มแรง ความรู้สึกแรกที่ได้รับมันเจ็บ เจ็บจนชาไปทั้งตัว น้ำตาที่กำลังเหือดแห้งกลับไหลออกมาอีกครั้ง แก้มนวลข้างซ้ายค่อยๆปรากฏรอยฝ่ามือแดงช้ำพร้อมกับมุมปากที่แตกเป็นมุมเล็กๆมาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มปาก มือเล็กสั่นระริกพลางยกขึ้นตบบแก้มของตัวเองเอาไว้ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงพร้อมกับคราบน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำ
"ไม่มีสิทธิ์หรอวะ! กูเป็นผัวมึงทำไมจะไม่มีสิทธิ์!!"
"ฮึกๆ! แต่นายเป็นคนบอกเอง ฉันไม่มีสิทธิที่จะเรียกร้อง..แต่นาย!! ดันทำมันซะเอง ลืมไปแล้วหรอจองกุก!!"
ความจริงก็คือความจริง เขาเป็นคนพูดเองกับปากแท้ๆ คิดว่าฉันจำไม่ได้รึยังไง แบบนี้มันไม่ยุติธรรม ฉันเองก็คนเหมือนกัน มีสิทธิ์ของตัวเองเหมือนกัน!...แต่ทำไม ทำไมฉันจะเรียกร้องไม่ได้ในเมื่อฉันเป็นฝ่ายถูกกระทำ เป็นฝ่ายเจ็บ และเป็นคนแพ้
"...."
"ฮึก! ฉันไม่เข้าใจว่านายคิดอะไรอยู่ แต่ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้รึไง ฉันไม่อยากยุ่งกับนายอีกแล้ว อึก! ถ้านายรักแฟนนายก็อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ..ยังไงซะ อยู่ๆไปมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาหรอก เพราะนายไม่ได้รักฉันไม่ใช่หรอ ฮึก!" มันเจ็บดีเนาะ ทั้งๆที่ถูกกระทำมาโดยตลอด แอบหวังอยู่ไม่น้อย แต่เหตุการณ์เมื่อคืนมันบ่งบอกชัดมากเกินพอแล้ว เขารังเกียจฉัน...และฉันดูสมเพชในสายตาของเขา และไม่มีวันที่จองกุกจะมองฉันไปทางที่ดีแน่นอน
"....รู้ตัวแล้วก็ดี"
"อึก...!!"
ร่างสูงคิดจะเว้นช่องว่างของคำพูด นัยต์สีดำเข้มจ้องมองร่างเล็กอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ว่าตอนนี้จองกุกคิดยังไง...ก่อนที่เขาจะตัดสินใจโน้มตัวลงมากระชากร่างของฉันพร้อมเหวี่ยงขึ้นบนเตียงอีกหน ฉันกรีดร้องเสียงหลงทันทีเมื่อความเจ็บระหว่างช่วงล่างมันเล่นงานฉันเข้าอย่างจัง ร่องรอยของเขายังไม่หายไปไหน มันยังคงตราตรึงอยู่บนร่างกายของฉันอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั่งรอยสักของเขา..ฉันอยากจะลบมันออกไปจากชีวิต แต่ทำไม ทำไมฉันถึงทำไม่ลง
บ้าที่สุด . . .
"ฮึก! อย่า...." มือบางข้างเดียวผลักไสไหล่กว้างในขณะที่เขาทิ้งตัวลงมาคร่อมร่างฉันเอาไว้ ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกทางระหว่างที่จองกุกโน้มใบหน้าลงมาไซร้คอฉัน ริมฝีปากบางของเขาไม่พ้นที่จะดูดเนื้อต้นคอพร้อมออกแรงดึงจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ
"อือ จองกุกฉันเจ็บอึก!"
"อึก จำไว้ ฉันไม่เคยรักเธอ..และสิ่งที่ฉันทำไปก็อย่าหลงตัวเองให้มาก"
เหมือนมีเข็มพันเล่มทิ่มแทงเข้าที่กลางอกของฉันโดยไร้ความปราณี น้ำเสียงทุ่มของคนใจร้ายเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น และมันซ้ำเติมทำให้ฉันสะอื้นเพราะเสียใจออกมาไม่น้อย...นั่นสิเนาะ ก็จริงอย่างที่เขาพูด ฉันควรทำใจไว้ตั้งนานแล้วหนิ อย่าร้องไห้สิยัยบ้า คนเลวๆแบบนี้ไม่เห็นต้องมาเสียใจด้วยเลย
"หึ! ถ้าเธอไม่หนีออกมาตั้งแต่ทีแรก ก็ไม่ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้หรอก:)"
ฉันเกลียดนาย
"ละ แล้วตามมาทำไม!! นายจะมายุ่งทำไม!!!"
"อย่าขึ้นเสียงกับฉัน!!..หุบปากเน่าๆของเธอไว้ซะ เพราะอีกไม่กี่เดือนเธอได้แหกปากร้องไห้แน่ๆ!"
"อึก! มะ..หมายความว่ายังไง!?"
"หึ รอสวัสดีลูกของเธอก่อนก็แล้วกัน"
"ฮือ! ไอ้บ้า! ฮึก! ตบตีฉันไม่ว่าอึก! แต่นายทำแบบนี้ได้ยังไง คนใจร้ายฮึก!"
"เงียบน่ะ! ไม่ต้องห่วง..มันเกิดมาฉันฆ่ามันแน่ ดูซิว่าผู้หญิงสกปรกๆอย่างเธอจะมีใครเอาหึ!"
ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันแทบไม่รู้ตัวเลยว่าจองกุกได้ทำอะไรไว้ นี่มันก็เกือบเดือนแล้วนะ ฉันกลัวจัง ไอ้คนใจร้ายกำลังจะพังชีวิตฉันงั้นหรอ..โหดร้ายที่สุด
"ไอ้เหี้xจองกุก!!!!"
ร่างกายของฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น หูอื้อไปหมด ตอนนี้อยากจะหลับจนเต็มทน..แต่จู่ๆตัวฉันก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง พร้อมเห็นร่างของจองกุกลอยออกไปจากตัวก่อนที่ร่างของชายอีกคนจะสวนหมัดใส่ใบหน้าของเขาจนกระเด็นไปชนกับผนังห้อง ฉันพยายามพยุงตัวขึ้นนั่งและหรี่ตามองแผ่นหลังกว้างๆของอีกคนที่ไม่มีท่าทีจะหยุดทำร้ายร่างกายจองกุก
"พี่จีมินหยุดนะ!!!"
" !? " และนั่นมันไม่ใช่เสียงของฉัน แต่เป็นเสียงของเยจิน แฟนสาวตัวจริงของจองกุกที่ร้องห้ามก่อนที่หล่อนจะเอาตัวเข้าไปบังจองกุกไว้เพื่อเป็นการปกป้องแฟนตัวเองเอาไว้..เหอะ นั่นไง แม่นางเอกของหมอนั่นมาช่วยแล้วไง
"อย่าทำร้ายพี่กุกนะคะ!"
"รึเธออยากโดนต่อยแทนมันห้ะ!!!"
"อึก! แต่พี่ทำแบบนี้ไม่ได้..พี่กุกเป็นน้องชายพี่นะ"
"น้องชาย? เหอะ! น้องชั่วๆแบบนี้กูไม่นับ!!!" ว่าจบ จีมิน ก็มีท่าทางจะพุ่งตัวเข้าไปทำร้ายจองกุกอีกครั้ง แต่ฉันไม่อยากเห็นใครเจ็บ ได้โปรดหยุดเถอะ แค่นี้เขาก็ช้ำไปทั้งหน้าหมดแล้ว...
"พะ พอ...." เสียงเล็กเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนที่ทุกคนจะหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน ฉันกับจองกุกเราเผลอเหลือบมองกันอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีออกจากกัน
"(ชื่อคุณ)!...ขอโทษนะ"
"ฮึก พอได้แล้วจีมิน..." เมื่อได้เห็นใบหน้าของจีมินฉันก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก อ้อมกอดอุ่นๆของเขาโอบร่างของฉันไว้เพียงหลวมๆราวกับว่ากลัวฉันจะเจ็บ...มือนุ่มของจีมินยกขึ้นปาดคราบน้ำตาฉันออกด้วยความอ่อนโยน
"ขอโทษนะ..เจ็บรึเปล่า"
"อือ นายหายไปไหนมาอึก!" เจ็บสิ เจ็บมากด้วย โดยเฉพาะตรงนี้ ตรงหัวใจยังไงล่ะ
"ขอโทษ...."
"เหอะ!!" สองร่างเล็กกอดกันกลมจนลืมไปแล้วหรอว่ายังคงมีสายตาอันบ่งบอกอย่างไม่พอใจกำลังมองอยู่ไม่ห่าง..เสียงของจองกุกดังขึ้นทำให้จีมินผละกอดฉันออกช้าๆก่อนที่เขาจะหันไปมองด้วยแววตาที่น่ากลัวยิ่งกว่าซาตานพร้อมที่จะฆ่าคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี..นี่จีมินกำลังโกรธจองกุกจริงๆสินะ น่ากลัวจัง
"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!--"
"แหกตาดูเอาสิเยจิน!! ว่าไอ้กุกมันทำอะไร!!"
"ไม่จริง!! พี่กุกไม่มีวันทำแบบนี้!!!" เยจินยังคงมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนี้สภาพของฉันไม่ต่างจากจองกุกสิ้นดี เพียงแค่เจ็บกว่าและถูกกระทำมาโดยตลอด..ยัยเด็กโง่ แกอย่าโกหกตัวเองให้เสียเวลาเลย ภาพมันก็ชัดอยู่แล้วหนิว่าจองกุกทำอะไรไว้
"...."
"นะ นี่ พี่กุกนอกใจเยจินหรอ!?"
"..."
"พี่อย่าเงียบสิ! ตอบเยจินมาเดี๋ยวนี้!!" เยจินเหมือนคนบ้าที่กำลังเค้นเอาคำตอบจากจองกุกให้ได้
"..."
"ที่เมื่อวานพี่หายไป เพราะมาอยู่กับมันใช่มั้ยฮึก! พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง...เลิกกันเลยดีมั้ย?" สิ้นเสียงของเยจิน จองกุกเบิกตากว้างพร้อมคว้าร่างแฟนสาวเข้าไปกอด...ภาพตรงหน้าจะทำให้ฉันร้องไห้อีกแล้ว ไม่เอาสิ ห้ามมองเด็ดขาด คนเขารักกัน ฉันไม่ควรยุ่ง
"ไม่!!...พี่รักเยจิน พี่ไม่เลิก...."
ชักเจนแล้วใช่มั้ย พวกแกสองคน
"ฮึก! แต่พี่ไม่ได้มีฉันคนเดียว..ใช่มั้ย"
"ไม่ใช่!!..."
"แต่พวกพี่สองคน มีอะไรกันแล้ว ใจร้ายที่สุดอึก!"
"พี่รักเยจิน..."
พวกแกเลิกบอกรักกันสักที ฮึก! ฉันไม่อยากฟัง ไอ้พวกบ้า!!
"งั้นก็เลือกสิ ว่าจะอยู่กับฉันหรอยัยนั่น!!" เยจินผละใบหน้าออกจากกอดของจองกุก ก่อนที่หล่อนจะเหยียดสายตามาที่ฉันด้วยความเกลียดชัง และคำพูดของเยจินก็ทำให้ฉันใจสั่นจนไม่สามารถหยุดได้ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เป็นเพราะว่าฉันรู้คำตอบของเขาอยู่แล้วตั้งแต่ทีแรก
"...."
"ยังไง...พี่ก็เลือกเยจิน พี่รักเยจินคนเดียว"
ชัดเจนแล้วเนาะ ฉันแพ้แล้วจริงๆ
"หึ!! รู้ตัวแล้วก็ดี...ขอโทษนะ แต่นี้(ชื่อคุณ)คือเจ้าสาวของฉัน คนนอกอย่างพวกเอ็งอย่ายุ่งให้มาก ถ้าไม่อยากเสียใจหึ!"
แล้วความจริงทั้งหมดก็ออกมาจากปากของจีมิน คู่หมั้นที่แท้จริงของฉันก็คือเขา มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจนะ แต่ฉันก็อุ่นใจที่เป็นเขาและไม่ใช่ใครที่ไหนไกล ไม่แน่จีมินอาจจะทำให้ฉันลืมจองกุกไปเลยก็ได้เพราะเขาเป็นคนดีมากจริงๆ...และอีกอย่าง หากฉันได้เจอวีอีกครั้งฉันอยากจะขอโทษเขากับสิ่งที่เกิดขึ้น หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก
ตอนนี้ฉันอยู่ในรถของจีมิน เขาพร้อมที่จะพาฉันกลับคอนโดและรักษาตัวให้หายดีขึ้น ทั้งร่างกายและจิตใจ ตอนนี้มันย้ำแย่ไปซะหมด...
"หิวรึเปล่า?" ชายหนุ่มข้างกายเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังตั้งใจขับรถ..คนตัวเล็กกระชับเสื้อคลุมไว้พร้อมเม้มปากไว้แน่น ดวงตาสั่นระริกหวาดกลัวที่จะเอ่ยคำๆนั้นออกไป..ฉันจะทำยังไงดี
ถ้าจีมินเข้าใจ ฉันก็อยากจะบอก
"เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าดูซีดๆ?"
"คะ คือ..จีมิน ช่วยแวะร้านขายยาหน่อยได้มั้ย"
ฉันอยากจะทำให้มันแน่ใจ ว่าตอนนี้ฉันกำลังจะท้องจริงๆรึเปล่า...
"ไม่สบายหรอ ได้สิเดี๋ยวฉันจะลงไปซื้อให้ อยากได้ยาแบบไหนล่ะ?"
"ฉะ..ฉันอยากซื้อ...."
[ 100% ]
To be continued
#TALK
ตัดๆๆๆๆๆ!! ทำไมกุกใจร้ายแบบนี้ ถ้านางเอกท้องขึ้นมาจะทำยังไง ใครจะรับผิดชอบ!!!(ไม่เป็นไร ผู้เยอะ แงงง!!!) สักวันแกจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้ กุกจะต้องเจ็บ!! เจ็บบบบบบบบบ!!!(กูอิน555+)
ไม่เอาแล้ว ไอ้คนใจร้าย ไรท์จะนอนแล้ว(มันเกี่ยว?)
เม้นมา อัพไว เค้าหยุดยาวจ้า~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น