#รอยสักจอน [JUNGKOOK X YOU] *tattoo Jeon*

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter Jeon : 8 ::NC:: [ 100% ]

B
E
R
L
I
N
❀

Chapter 8

    

    YOU

     "ฉันจะค้างที่นี่..."

    ไอ้บ้า ไล่แล้วยังไม่ไปอีกเรอะ!!

    ร่างของฉันชะงักนิ่งก่อนจะเบิกตาโตพร้อมมองไปที่ร่างของจองกุกที่ตอนนี้หน้าด้านเอ่ยว่าจะค้างที่นี่ ที่ห้องนอนของฉัน...มันบ้าไปแล้ว 

    คำพูดของเขาให้หัวใจฉันเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาอยู่ไม่น้อย เหงื่อเม็ดใหญ่ค่อยๆซึมออกมาจากผิวหนังของร่างกายอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้ฉันจะทำยังไงดีหมอนี่ถึงจะได้ออกไปจากห้องของฉัน ขืนมีไล่จองกุกเขาต้องบีบคอฉันแน่ๆฮื่อT^T

    ทั้งกลัวทั้งสั่นโอ้ย! คุ้มดีคุ้มร้าย!-_-

    ฉันยืนมองจองกุกเดินผ่านไปที่เตียงก่อนที่เจ้าตัวจะทิ้งร่างหนาๆลงนอนบนเตียงอย่างหน้าตาเฉย..ฉันค่อยๆขยับถอยห่างออกจากเตียงอย่างหวาดระแวงในใจด่าทอตัวเองที่กล้าดียังไงแบกมันเข้ามาในห้องนอนเนี่ย!!! ไม่น่าช่วยเลย!ถ้ามันทำให้ตัวเองลำบากใจขนาดนี้!! =_=

    รู้งี้ปล่อยให้นอนจมน้ำฝนตายไปเลยก็ดี!...

    "ใครอนุญาติ!!!.."    เมื่อเห็นท่าทีไม่ดีฉันจึงตัดสินใจตะโกนออกไปลั่นห้อง ใจจริงก็ไม่นึกว่าตัวเองจะกล้าทำแบบนี้ ไม่สิ! ฉันเคยสัญญากับตัวเองไปแล้วหนิว่าจะเข้มแข็ง เข้มแข็ง..จริงๆนะ

    แม่จ๋าT^T

    "...."   จองกุกผงกหัวขึ้นพร้อมทำสีหน้าเรียบนิ่งใส่ฉัน..ให้ตายเถอะ ไอ้ท่าทีกวนโอ้ยแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันยะ!! 

    นี่ฉันไล่นะ ไม่เข้าใจงั้นหรอหึ่ม!

    "ได้!!!!"

    ไม่ไป..กูไปเอง!-_-

    ว่าจบ ร่างเล็กก็ตัดสินใจเดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องนอนทันที ฉันหนีออกมาหยุดอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมตัดสินใจว่านอนนี่แหละ! โซฟาก็นอนได้เหมือนกัน ส่วนใครอยากจะนอนเตียงก็เชิญ อนุญาต! ไม่สนไม่แคร์แล้วโว้ย! ไล่ยากไล่เย็น!

    "เหอะ!!..."    เสียงเล็กเปล่งออกมาอย่างไม่พอใจก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาพร้อมกับไฟห้องที่ถูกปิดไว้สนิท เสียงฝนปรอยๆยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง อากาศเย็นสบายพอทำให้คนบ้าอย่างฉันใจเย็นลงได้...ไม่กี่นาทีเปลือกตาคู่สวยก็เริ่มหนักอึ้งพลางค่อยๆปิดลงช้าๆก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราทันที

    เช้าวันต่อมา...

    คราบพายุจากคืนวันนั้นยังคงไม่จากไปไหน อากาศยังคงเย็นสบายอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั้งทำให้ใครหลายๆคนนอนหลับฝันหวานทั้งคืน และวันนี้เป็นวันปิดเทอมวันแรก ทุกคนมีทริปเที่ยวซัมเมอร์ หนีหายไปกับครอบครัวไม่ก็ทำงานพาร์ทไทม์เพื่อหารายได้เสริม...จากความหวังที่อยากจะไปเที่ยวซัมเมอร์พักผ่อนที่ทะเลแสนสวย แต่ความหวังนั้นก็ได้หายไปเพราะขาดคนดูแล ฉันเลยต้องจำใจอยู่ที่ห้องและออกไปช้อปปิ้งเหมือนที่เคยทำ

    เฉกเช่นวันนี้..เช้าวันใหม่ ไร้เงาของจองกุกเหลือไว้เพียงแต่ความว่างเปล่า แต่ที่แปลกใจ จองกุกลืมโทรศัพท์ของเขาไว้ที่ห้องของฉันและไม่มีท่าทีจะกลับมาเอาเลยสักกะนิด ชั่งเถอะ เดี๋ยวก็กลับมาเอาเองแหละ แต่ว่าตอนนี้ฉันควรสนใจเสื้อผ้าตรงหน้ามากกว่า ฉันออกมาช้อปปิ้งได้ตั้งแต่8โมงเช้าจนถึงตอนนี้ก็เกือบเที่ยงได้แล้วมั้งเพราะฝนยังไม่หยุดตกแล้วอีกอย่างกะว่าจะไปดูหนังต่อด้วยเลย ไปคนเดียวนี่แหละเลิศสุด!-^-

    "ช่วงนี้ทางร้านมีชุดอะไรเด็ดๆออกมาขายบ้างคะ?"    ฉันเอ่ยถามพนักงานที่เดินตามตูดมาต้อยๆ จะบอกว่าตอนนี้เสื้อผ้าที่ห้อยอยู่บนแขนของฉันจะเยอะมากเพียงใด แต่มันไม่พอสำหรับฉันหรอก!

    "มีค่ะ ช่วงนี้ทางร้านของเราได้นำชุดเดรสสั้นสีดำเข้ารูปส่ายเดี่ยวสุดเซ็กซี่ ทำด้วยผ้าเสปนเดกแหวกข้าง เหมาะกับซัมเมอร์นี้มากๆเลยค่ะ คุณลูกค้าอยากชมตัวสินค้าเลยมั้ยคะ?"

    ชุดเดรสอีกแล้วหรอ...

    "อืม ได้ค่ะ^^"

    "รอสักครู่นะคะ^^"    จากนั้นพนักงานสาวก็เดินเข้าไปที่หลังร้าน ส่วนฉันก็ยืนเลือกชุดรอไปพลางๆก่อนที่สายตาจะสะดุดไปเห็นบุคคลตรงหน้าที่กำลังยืนเลือกชุดอยู่ไม่ต่างกัน รอยยิ้มที่ประดับขึ้นหน้าค่อยๆจางหายไปกลับกลายเป็นหน้าเรียบนิ่งและหยิ่งที่ถูกมอบให้กันและกัน เอาสิ! จิกมาฉันจิกกลับกะอีกแค่ผู้หญิงสำออยคนเดียวคิดว่ากลัวงั้นหรอ

    "หึ..."

    " =^= "

    อย่าไปสนใจมันเลย(ชื่อคุณ)...มันก็แค่เยจิน ทำไมต้องไปกัดกับมันด้วยวะ!-_-

    "อืม พี่กุกคะ! มาช่วยเยจินเลือกชุดหน่อยสิคะ!!!"

     ฉันเบิกตากว้างพร้อมมองไปที่หล่อนที่อยู่ๆก็แหกปากเรียกให้แฟนเสนอหน้ามาโผล่อยู่ที่นี่ แล้วอีกอย่างมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นจองกุกต่างหากเล่า! บ้าจริง ทำไมต้องมาเจอกันตอนนี้ด้วยวะ ไม่เอาแล้วนะ ฉันขอช้อปปิ้งคนเดียวอย่างสบายใจหน่อยไม่รึยังไง!-^-

     เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันจึงค่อยๆเดินหนีให้เงียบมากที่สุด แต่ทว่าเท้าเล็กต้องหยุดชะงักก่อนจะเผลอชนเข้ากับแผลงอกหนาๆด้วยความบังเอิญ..ร่างบางรีบเงยหน้าขึ้นมองพร้อมก้าวเท้าถอยหลังหนีทันที

    "อึก!..."

    "พี่กุกคะ! เยจินอยู่ทางนี้ ออกมาเดี๋ยวนี้!!"     เสียงแหลมของหญิงสาวโวยวายขึ้นก่อนที่จองกุกจะทำสีหน้าเรียบนิ่งพร้อมเดินออกไปจากตัวฉันอย่างไม่ลังเล..ฉันเผลอมองตามเขาไปที่ตอนนี้เจ้าตัวไปหยุดอยู่ข้างแฟนสาวก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆให้หล่อน รอยยิ้มที่ฉันไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง แต่ทำไมฉันต้องหวังกะอีแค่รอยยิ้มของเขาด้วย ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่มีวันได้รับมันอยู่แล้วหนิ...ชั่งเถอะ ฉันไม่ควรสนใจคนพวกนั้นอยู่แล้วหนิ

    "เอ่อ คุณลูกค้าคะ...นี่สินค้าตัวใหม่ของเราค่ะ"     เสียงหวานของพนักงานสาวเรียกความสนให้ฉันเป็นไปได้อย่างดี ฉันรีบชักสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะหันไปสนใจเธอแทนเสียเอง

    "ค่ะ..งั้นฉันขอลองมันหน่อยนะคะ:)"

    "ได้ค่ะ^^"     ว่าจบ มือบางก็รีบคว้าชุดในมือของพนักงานก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลองชุดทันที โดยที่ไม่ได้เอะใจเลยว่าการกระทำของคนตัวเล็กถูกจับจ้องอยู่ทุกการเคลื่อนไหว สายตาคมของร่างสูงมองไม่วางตาแอบเว้นระยะเพื่อไม่ให้ใครเกิดความสงสัย..แต่ผ่านไปไม่นานนักจองกุกยังคงมองไปที่ห้องลองชุดอย่างไม่วางตาในขณะที่แฟนสาวของตนกำลังเดินไปที่เคาน์เตอร์โดยที่เจ้าตัวไม่ได้เดินตามติดออกไป   แต่อยู่ๆเสียงของร่างบางที่อยู่ภายในห้องลองชุดก็ดังขึ้นพร้อมพนักงานสาวที่รีบวิ่งเข้าไปหาจนถึงที ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากห้องพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสกันทั้งคู่ คนตัวเล็กออกมาพร้อมกับชุดตัวใหม่ของสินค้าที่สวมใส่อยู่ในตัว ชุดรัดรูปที่พอเหมาะกับร่างกายส่วนโค้งเว้าที่เห็นอย่างได้ชัด ชายกระโปรงทรงเอที่สั้นเหนือเข่าขึ้นไปจนเห็นต้นขาขาวนวล รวมๆเรียกว่าเซ็กซี่ในสายตาของใครหลายๆคนเลยก็ว่าได้ รวมถึงจองกุกก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าคนตัวเล็กชั่งน่าหลงใหลเหลือเกิน

    กลิ่นหอมชวนหวานจากร่างกายบางลอยผ่านหน้าร่างสูงไปอย่างเมินเฉย หลังจากที่ซื้อชุดจนพอใจ ร่างเล็กจึงตัดสินใจรีบจ่ายเงินแล้วเดินหนีออกไปจากร้านทันที..เมื่อเดินออกมาได้ไม่นานร่างของฉันก็ต้องหยุดเดินพร้อมหันไปมองสิ่งที่ถูกใจตรงหน้า

    "ไอติม..."

    ไอติมจ๋า งื้อ อยากกินที่สุด!><

    ตอนนี้จิตใจฉันอยู่เป็นสุข ได้กินของอร่อย ได้ใส่เสื้อผ้าที่ถูกใจ แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังเดินไปที่ร้านอาหารสุดหรูที่คุณพ่ออยู่ เผอิญว่าฉันอยู่ที่ห้างพอดิบพอดี ส่วนคุณพ่อก็อยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน..ท่านบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉัน แถมยังมีแขกอีกด้วย ให้ตายเถอะ แล้วชุดที่ฉันใส่แหวกข้างเนี่ยจะโดนผู้ใหญ่มองว่าแรดรึเปล่านะ-_-

    ชั่งเถอะ โนสนโนแคร์ค่ะ^^

    "คุณพ่อขา~"

    "อ่ะ มาพอดีเลย..."

    ร่างบางเดินเข้ามาในร้านอย่างสง่า สายตาจากคนรอบข้างมองไม่วางตาพลางมีเสียงซุบซิบอยู่ไม่ขาดสาย ฉันทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินเข้าไปหอมแก้มคุณพ่อจากด้านข้าง...

    "คิดถึงคุณพ่อจังเลย^^"

    "หืม วันนี้ปากหวาน...ยัยเด็กคนนี้หนิ ทำให้ผู้ใหญ่รอนานไปนั่งเลยไป"    คุณพ่อเอ่ยพลางไล่ปนขำนิดๆก่อนที่ฉันจะผละตัวออกห่างจากท่านพร้อมเดินไปนั่งลงเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่างอยู่ แต่พอสังเกตุดีๆว่าโต๊ะรับประทานอาหารที่เรากำลังนั่งอยู่นั้นมันไม่ได้มีแค่เราสองคนน่ะสิ แต่มีชายอีกสองคนที่กำลังนั่งมองฉันอย่างไม่วางตาอีกด้วย อ่าตอนนี้ทำฉันอึดอัดชะมัด

    "ลุงพึ่งเคยเห็นหนู(ชื่อคุณ)ตัวเป็นๆก็ครั้งนี้แหละ...น่ารักดีว่ามั้ย จีมิน^^"

    "ค..ครับ^^"    ตากลมมองชายหนุ่มอมยิ้มด้วยความเขินอาย แน่ล่ะ อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่แบบนี้ก็เขินเป็นธรรมดาสินะ เพราะครั้งก่อนที่เราสองคนเผลอจุ๊ปปากกันพี่จีมินทำทีเขินหน้าแดงจนตัวจะแตก ทั้งน่ารักและน่าแกล้ง แล้วสถานการณ์แบบนี้จะไปรอดมั้ยเนี่ย><

    "ก็ต้องน่ารักอยู่แล้ว คุณจีมินเทียวเข้าออกคอนโดลูกสาวผมเป็นว่าเล่นหึๆ"

    บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเริ่มฮือฮาเมื่อคุณพ่อพูดแบบนั้นขึ้นมา ฉันก้มหน้างุดทันทีขณะที่กำลังโดนจับผิด..ให้ตายเถอะ พ่อพูดอะไรเนี่ย แล้วรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง!!

    "ผ..ผมแค่เข้าไปดูแลน้องนิดๆหน่อยๆเองครับ นี่คุณปีเตอร์แอบดูผมงั้นหรอเนี่ย?"    จีมินยิ้มอายพลางยกมือขึ้นเกาหัวพร้อมยิ้มแหย่ๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างเล็กตรงหน้า

    "ก็แหม~ ก็ไม่ขนาดนั้น เผอิญแค่รู้เฉยๆ^^"

    "ไม่ต้องมาพูดเลยนะคะคุณพ่อ!! เลิกพูดเรื่องนี้เถอะค่ะ"    ฉันมุ้ยปากพร้อมปรายสายตามองคุณพ่ออย่างคาดโทษ ท่านได้แต่เพียงยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เหอะๆ-_-

    การที่ถูกเรียกตัวมาแบบนี้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่นัดมาทานข้าวด้วยเฉยๆ บางครั้งก็แอบมีเรื่องหมั้นแทรกเข้ามาบ้าง แต่ฉันก็ยังพอทนได้ รอให้เรียนจบก่อนค่อยว่ากันอีกที...

    "พ่อครับ..."

    "...."

    บุคคลทั้งสามหยุดนิ่งก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพียงกัน ดวงตากลมที่กำลังสดใสกลับหม่นหม่องลงแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา คนตัวเล็กเลิกสนใจพลางหันกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง ทำเป็นไม่สนใจและไม่อยากมอง...ชายทั้งสามยังคงทำตัวตามปกติ แต่จีมินก็ไม่พ้นที่จะเป็นห่วงหญิงสาวตรงหน้าที่เริ่มสีหน้าชักจะไม่ดีลงเรื่อยๆ แต่ทำไงได้ล่ะ นี่มันคำสั่งของพ่อหนิ คนอย่างจีมินคงปฏิเสธไม่ได้หากจะให้น้องชายเข้าร่วม...

    "ทำไมแกมาช้า จองกุก"     ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงเรียบพร้อมเบนสายตามองแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างไม่พอใจ...จองกุกก้มมองแฟนสาวที่เขาพามาด้วยอย่างห่วงๆเพราะเขารู้ตัวดีว่าพ่อของเขาไม่ชอบเยจินมากถึงมากที่สุด แม้แต่ได้ยินชื่อก็ไม่อยากจะรับรู้..แต่ทำไงได้ล่ะนี้มันเส้นทางที่จองกุกเลือกมันเองหนิ และก็พวกเขาพึ่งคืนดีกัน แต่ต้องมาเจออุปสรรค์กับพ่ออีกจนได้สินะ

    หึ..น่าสมเพชว่ะ แอ๊บให้ตายพ่อฝ่ายชายก็รับไม่ได้อยู่ :)

    "ฉันบอกให้แกมาคนเดียว..เอาแฟนแกมาทำไม ฉันไม่ได้เชิญ"    สายตาคมของร่างสูงจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างคับแค้นใจอารมณ์น้อยใจก็มีไม่น้อย มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ลูกชายคนสุดท้องต้องมาเจอพ่อตัวเองเมินเฉยใส่แบบนี้ แถมยังกีดกันนับตั้งแต่คบกับเยจินครั้งแรก จนมาถึงตอนนี้ท่านก็ยังไม่ยอมเปิดใจ แต่ท่านกลับเปิดใจให้ผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง นอกจากขอเงินพ่อใช้ไปวันๆ...แต่ความคิดของจองกุกก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงของชายอีกคนที่เอ่ยอย่างนอบน้อมอย่างใจเย็น ทำให้บรรยากาศกลับมามีเสียงพูดอีกครั้ง

    "อ่า! ไม่เป็นไรครับ...เชิญนั่งเถอะ ส่วนแม่หนูคนนั้นก็คงต้องเอาเก้าอี้มาเพิ่ม ไม่เป็นไรๆ เชิญๆ"     ฉันปิดปากเงียบพร้อมมองสองชายหญิงเดินอ้อมไปอีกฝั่ง แต่ทว่าฉันคิดผิด จองกุกปล่อยให้เยจินเดินไปนั่งข้างพี่จีมิน ส่วนเขากลับมานั่งข้างฉันแทนเสียเอง

    "หนูคงเป็นแฟนคุณจองกุกสินะ อ่า ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงที่ทำให้ลูกสาวของผมพลาดแต่งงานกับคุณจองกุกเสียได้...แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ (ชื่อคุณ)?"

    อ่า พ่อคะ พ่อนี่ร้ายจริงๆ

    "ตาต่ำ"

     ฉันเอ่ยคำต่อจากพ่อ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจ เราสองคนพ่อลูกหันไปมองหน้ากันพลางหลุดขำออกมาน้อยๆ แต่ก็มีเสียงที่สามหัวเราะตามมา..ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก พ่อของจองกุกเองต่างหากหึ!!...วันนี้โคตรถูกใจฉันเลยว่ะ^^

    "ฮ่าๆ หนู(ชื่อคุณ)เนี่ย มีอารมณ์ขันดีนะครับ แบบนี้เจ้าจีมินคงรักตาย^^"

    "ตอแx ลซะมากกว่า..."

    " ! ! "

    เพรี๊ยะ!!

    "ทำบ้าอะไรของแก! อยากตายนักรึไงไอ้ลูกเวร!"

    ชายหนุ่มยืนตัวสั่น ใบหน้าสีหวานหันไปตามแรงตบของผู้เป็นพ่อด้วยความเจ็บแสบที่เล่นงานไปอย่างผ่านๆ มือหนายกขึ้นลูบแก้มของผมอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะเบนสายตามองผู้เป็นพ่ออย่างไม่พอใจสุดจะทน...นี่น่ะหรอที่เขาเรียกกันว่าพ่อลูก พ่อที่ลำเอียงอะนะ แย่กว่าที่คิด ต่อหน้าต่อตาคนอื่นทำเป็นพูดดี แต่พอลับหลังหน่อยมีแต่บ่น ต่อว่า โยนความผิดให้กันอยู่ฝ่ายเดียว ต้องการอะไรก็ทำเป็นพูดเอาใจ ทั้งๆที่พ่อมีลูกอยู่2คน แต่กลับทำเหมือนว่าตัวเองมีลูกอยู่คนเดียวก็คือจีมิน

    "แกมองฉันแบบนี้ ไม่พอใจอะไร พูดสิ!!"

    "...."

    "ฉันนี่เหนื่อยกับแกมามากพอแล้วนะจองกุก โตจนป่านนี้แล้วยังทำตัวไม่รู้จักความ..แกกล้าลองของได้ยังไงไปว่าหนู(ชื่อคุณ)แบบนั้น อยากโดนคุณปีเตอร์ฆ่าตายรึไง!!---"

     "เหนื่อยก็อย่ามายุ่ง!!! ที่พูดแบบนี้พ่อไม่ได้เป็นห่วงผมเลยสักนิด! ห่วงแค่ว่าธุระกิจตัวเองจะล้มละลายจนบังคับความฝันของลูกจนมาถึงป่านนี้!!"

     "อะไรของแกห้ะ!?"

     จู่ๆก็พูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง จอน จองกุกมีเหตุผลอะไรมิทราบถึงได้พูดพล่อยๆออกมาแบบนี้...ร่างสูงของชายหนุ่มทำได้เพียงยืนนิ่งพลางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะปล่อยมันออกท่ามกลางความเงียบของลานจอดรถ

     "คิดว่าผมไม่รู้รึไงว่าพ่อทำอะไรกับจีมินฮยอง..ถึงมันจะผ่านมาเป็นสิบๆปีแล้วก็เถอะ และจำไว้ด้วยนะว่าพ่อบังคับจีมินฮยองได้ แต่บังคับผมไม่ได้ แม้กระทั่งที่จะเกลียดผู้หญิงคนนั้นก็ตาม!!"

    "จอน จองกุก!!"

    "เหอะ! แล้วอีกอย่าง พ่อเตรียมตัวรับเยจินเข้าไปอยู่ในบ้านได้เลยเพราะอีกไม่นานผมจะพาเยจินเข้ามาอยู่ในครอบครัวของเราเองหึ:)"

    "เสนียด!! อีเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นแกอย่าหวังเลย!!...และแม่แกคงรับไม่ได้แน่หากได้ลูกสะใภ้จนๆแบบนั้น!!"

    "หึ! แล้วพ่อมั่นใจกับลูกสะใภ้ของพ่อนักรึไง คิดว่ามันดีนักรึไงครับ!?"

    "ดีสิ...แม่แกเป็นคนเลือกเองกับมือ"

     "เห้ย!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!!"

    "ใจเย็นน่ะ(ชื่อคุณ) เธอก็รู้หนิว่าไอ้กุกมันเป็นคนยังไง"

    "คนบ้าไง!!!"     ฉันถึงกับนอนลงไปกองบนพื้นโดยไม่แคร์สายตาคนที่เดินผ่านไปมา ตอนนี้ฉันหมดอะไรตายอยากแล้วจริงๆ เหนื่อย เหนื่อยที่สุดเลย..ร่างบางถอนหายใจเสียงดังเฮือก ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบช้อนคนตัวเล็กออกจากพื้นพร้อมยกอุ้มขึ้นท่าเจ้าสาวอย่างถือวิสาสะ

    "ท..ทำอะไรเนี่ย!?"    ร่างเล็กเบิกตากว้างที่จู่ๆก็ถุกอุ้มขึ้นมาเสียดื้อๆ

    "กระโปรงเราสั้นนะ(ชื่อคุณ) ไม่ทำแบบนี้สิครับพี่หวง^^"

    "โอ้ย ไม่เอาสิ...พี่จีมินอะ!"    เล่นพูดแบบนี้ฉันเขินแย่ ทั้งการกระทำและรอยยิ้มบนใบหน้าอันแสนน่ารักของเขาแบบนั้น ทำฉันแก้มแดงอีกแล้ว

    "อิ เขินแล้วน่ารักจัง^^"

    "พอเลย!! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะคะ ฉันจะกลับบ้าน!!"    ว่าจบ ร่างบางก็ดิ้นดุ๊กดิ๊กบนแขนแกร่งของชายหนุ่มอย่างเอาแต่ใจ

    "ไม่เอาๆ วันนี้ไปดูหนังกัน พี่นัดเพื่อนเอาไว้ ไปดูกันนะๆ"

    "มะ..ไม่เอา!!"

    "อย่าดื้อ!!"    

    ถึงยังไง ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่นี่~

    หญิงสาวยืนหน้ามุ้ยขณะที่กำลังรอชายหนุ่มซื้อตั๋วอยู่ไม่ห่าง ฉันไม่ได้อยากมาดูสักหน่อย หนังบ้าอะไรวะ 'ขย่มรักกระชากวิญญาณ' น่าดูตายแหละ ดูเป็นหนังหื่นๆน่ากลัวๆยังไงก็ไม่รู้..แต่ก็ไม่น่ากลัวเท่าเพื่อนพี่จีมินหรอก!

    "นี่! เลิกจ้องฉันสักทีตาบ้า!!"    เสียงหวานเอ็นดุพลางแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงที่ยืนมองอย่างไม่วางตา..ตั้งแต่มาถึงวีก็เอาแต่จ้องฉันไม่ห่างแถมยังส่งสายตาอันหื่นกามมาให้ฉันด้วยอ่า ทำไมหมอนี่ต้องเป็นเพื่อนพี่จีมินด้วย มันก็ดีอยู่หรอกที่ได้เจอกันแต่อย่าเอาความหื่นมาใช้งานตอนนี้จะได้มั้ย เริ่มกลัวแล้วนะ!

    "น่ารักกว่าตอนเมาเสียอีก จริงมั้ยเมียจ๋า~"    ว่าไม่เปล่าวีก็เอื้อมมือมาหยิกแก้มฉันพร้อมยกยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่ มือเล็กรีบจับมือเขาออกก่อนจะทำสีหน้าไม่พอใจอีกครั้ง ให้ตายเถอะตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นด้วยหรอกนะ อยากกลับบ้าน!!

    "งุ้ยๆ~"

    "ไอ้บ้าหยุดนะ!-///-"    ตอนนี้ไม่ใช่แค่หยิกแก้มแล้ว! นี่เขาเดินเข้ามาเล่นผมฉันแล้วนะแถมยังเอาหน้าเข้ามาใกล้อีกด้วย ตาบ้า รู้ตัวว่าหล่อแต่อย่าทำแบบนี้><

    "เห้ยๆหยุด!!"    ในที่สุดก็มีคนเข้ามาช่วยชีวิต พี่จีมินดึงวีออกห่างจากฉันก่อนที่เจ้าตัวจะเดินแทรกเข้ามาขวางระหว่างกลาง

    "อะไรหว่า...ขอเล่นนิดๆหน่อยเอง อุส่าห์เราได้เจอกันอีก^[]^"

    "ชิล์!!"

    "มึงไม่ต้องมาเนียน! ไปจะได้เวลาหนังฉายแล้ว เข้าไปเลยไป!!"

    หวังว่าฉันจะมีชีวิตรอดกลับออกมานะ..อาเมนT^T

    "แน่นอนว่าอันนี้ก็ไม่ได้เต็มใจ..."

    ร่างอันงดงามภายใต้ชุดราตรียาวออกงานกลางคืนแบบเกาะอกหรูหรา เฉดสีน้ำเงินขาวตัดกันดูลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ชายกระโปรงยาวตกถึงพื้นดูสง่างามในลุคของเจ้าหญิงในยามค่ำคืนแห่งราตรีใต้แสงจันทร์ คืนนี้เป็นคืนเปิดตัวสินค้าใหม่ของบริษัทคุณพ่อ และเป็นวันแรกที่ฉันออกงานเพราะตั้งแต่เล็กจนโตคุณพ่อท่านไม่เคยพาฉันออกงานหรือมาเปิดตัวเลยสักครั้ง เพราะแบบนี้ไงเลยไม่ค่อยมีใครรู้จักว่าฉันลูกใครและมีอิทธิพลมากแค่ไหน...แต่ทว่าตอนนี้ฉันจะสวยมากแค่ไหนก็ยังเอาชีวิตรอดไม่ได้ จากพวกนักข่าวที่พึ่งรู้จักฉันและกำลังรุมฉันอยู่ตอนนี้ ใครก็ได้ช่วยที!!! 

    พ่อกูอยู่ไหน!!?

    พ่อจ๋า ตอนนี้พ่ออย่าพึ่งทิ้งลูก..ไม่นะกลับมาก่อน อย่าเห็นลูกค้าสำคัญไปกว่าลูก!!!

    "โตเป็นสาวขนาดนี้ทำไมคุณปีเตอร์ไม่ยอมเปิดตัวคุณหนูเลยล่ะคะ!?"

    เสืxก!-_-

    "อ..เอ่อ!!"

    "แล้ว....@&$€¥+฿=_$฿&"&÷_×¥!฿#&^"¥×;¥¥+"

     โอ้ย! พ่อจ๋า ไม่รู้จะตอบอันไหนก่อนดีหูอื้อหมดแล้วฮื่อT^T

    ฟังไม่รู้เรื่อง ถามอะไรเยอะแยะวะ!!

    หมับ!!

    ระหว่างที่ฉันกำลังจะหมดแรงท่ามกลางนักข่าวอยู่นั้นจู่ๆก็มือปริศนาคว้าต้นแขนเล็กฉันเอาไว้ก่อนที่จะดึงร่างบางๆออกจากฝูงนักข่าวด้วยความรวดเร็ว นักข่าวที่รุมล้อมค่อยๆแตกตัวออกด้วยความใจเมื่อเห็บผู้ใหม่กำลังแผ่รังสีอำมหิตด้วยความน่ากลัวที่ตอนนี้นักข่าวทั้งหลายหน้าซีดไปต่างกัน...

    "จะถามอะไรนักหนาวะ!! เสืxกเรื่องคนอื่นไม่เข้าเรื่อง!!"

    " !? "

    "ส่วนเธอมากับฉัน!!"

    "อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน---!"    ยังไม่ทันจะเอ่ยปากท้วง ฉันก็โดนลากเข้ามาในงานเป็นอันที่เรียบร้อย แต่ทว่าดูเหมือนอีกคนจะไม่ยอมหยุดเดินเขายังจับแขนฉันไว้แน่นก่อนที่จะพาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำของโรงแรมที่จัดงาน

    ร่างของฉันโดนฉุดเข้ามาในห้องน้ำชายพลางได้ยินเสียงล็อคประตูดังกึก เมื่อเริ่มรู้สึกว่าตอนนี้มันชักจะไม่ดีเอาเสียแล้ว ฉันจึงตัดสินใจออกแรงดิ้นพร้อมเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า แต่ปรากฏเหมือนพระเจ้ากำลังถีบฉันตกเหว ตากลมเบิกกว้างและพยายามสะบัดแขนให้หลุดออกจากพันธนาการของจองกุก...

    "จองกุก! ปล่อยฉันนะอ่ะ!!"    ร่างเล็กกระแทกติดกับผนังห้องน้ำพร้อมร่างใหญ่ๆของจองกุกพุ่งตัวเข้ามายืนยันแขนกักฉันไว้ไม่ให้หนี..

    "ออกไป"

    "..."

    "ฉันบอกให้ออกไปให้พ้น!!-----"    เสียงหวานกลืนหายไปกับอากาศ ริมฝีปากเอิบอิ่มถูกฉกเข้าไปครอบครองจากคนตัวสูงอย่างไม่ทันตั้งตัว นิ้วเรียวยาวเชิดคางเรียวสวยเงยเหนือฟ้าพร้อมรับลิ้นร้อนๆจากจองกุกก็พรวดพราดเข้ามาใต้โพรงปากของคนตัวเล็ก แขนแกร่งเพียงข้างเดียวก็สามารถกอดรัดเอวบางไว้อยู่หมัด ดิ้นให้ตายเพียงใดก็ไม่หลุดนอกซะจากใจขาดตายเสียก่อน แต่ใบหน้าหวานก็ไม่ละความพยายามที่จะเบนหน้าหนีแต่เขาก็กลับตามมาและไม่ยอมปล่อย จนฉันเริ่มหายใจไม่ออกจองกุกถึงยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระ..ฉันหายใจเหนื่อยหอบพลางยกฝ่ามือขึ้นเช็ดคราบน้ำลายออกจากปาก ส่วนจองกุกเองก็เปื้อนคราบลิปสติกไม่ต่างจากฉัน ริมฝีปากเล็กๆของเขาเลอะสีลิปแดงๆอยู่ที่มุมปากบนและล่าง

    "เป็นบ้าอะไรของนายห้ะ! มาจูบฉันทำไม!!?"    ตอนนี้ฉันโกรธจนเลือดขึ้นหน้าพร้อมตวาดเสียงดังใส่คนตรงหน้าด้วยความโทธะสุดจะทน..เหอะ! คนอะไรหน้าด้านชะมัด เมื่อตอนเที่ยงยังด่าฉันว่าตอแxลอยู่เลยหนิ ลืมไปแล้วรึไง!

    "ออกไปให้พ้น!!"

    "คิดจะหนีคดีรึไง!!"

    "ห้ะ!?"

    "หึ! ทำเป็นจำไม่ได้..ลืมไปแล้วรึไงว่าเธอด่าใครบนโต๊ะอาหาร"   

    จองกุกคว้าฉันเข้าไปกอดก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ชิดกับใบหู..ฉันหลุบตามองล่างพลางย่นคอหนีจมูกโด้งๆของเขาที่กำลังคุกคามฉันอยู่ตอนนี้ อ่าจะว่าไปฉันก็จำได้นะว่าอะไรเขาไปบ้างแหะๆ><

    "อ..เอ่อ จะ..จำได้..."

    "ว่า?"

    "ตะ..ตาต่ำ"

    "หึ ทีนั้นทำเป็นปากดี..แต่ตอนนี้ดันกลัวจนตัวสั่น ยัยขี้แพ้:)"

    "อึก! ว่าไงนะ!!...นายมันไอ้คนโรคจิต!!!"

    ปั่ก!!

    เพียงชั่วพริบตาเดียวเท้าเล็กๆของฉันที่สวมใส่ส้นสูงอันสวยสง่านั้นได้ทำการลอยขึ้นฟ้าก่อนจะแตะเข้าที่จุดกึ่งกลางของจองกุกเข้าอย่างแรง แตะผ่าหมากให้สุดฤทธิ์แล้ววิ่งหนีให้สุดชีวิต!!!!!

    "โอ้ย!! อีนี่!!!"    ร่างหนาทรุดตัวคุกเข่าลงพื้นพลางกุมเป้าสุดที่รักของตนไว้อย่างเจ็บปวด จองกุกมองตามแผ่นหลังบางๆของคนตัวเล็กที่วิ่งหนีออกไป เขาทำได้แต่เพียงจีบปากจีบคอด้วยความเจ็บแสบเพราะทำอะไรไม่ได้เนื่องจากโดนทำร้ายทางกาย

    ร่างบางจับชายกระโปรงวิ่งหน้าตื่นออกมาจากห้องน้ำพร้อมก่อนจะหาที่หลบภัยนั่นก็คือท่านพ่อผู้บังเกิดเกล้านั่นเอง....

    "พ่อ!!"    ฉันร้องขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างพ่อกับการ์ด ตอนนี้ฉันไม่ต้องการไปไหนทั้งนั้นหากจองกุกยังอยู่ในงานนี้ อยู่กับพ่อปลอดภัยสุด!!!

    "เป็นอะไรเนี่ย วิ่งตาตื่นมาเชียว?"

    "เอ่อ..เปล่าค่ะ! หนูแค่ตกใจเฉยๆที่หาคุณพ่อไม่เจอแหะๆ><"

    "งั้นหรอ ดีเหมือนกันที่ลูกมาตอนนี้ ไปกันไปนั่งกับพ่อวันนี้มีแขกมาเยอะแยะเลย^^"

    "ค่ะ!"    ฉันไม่ปฏิเสธก่อนจะเดินเคียงข้างคุณพ่อไปโต๊ะที่ถูกจัดไว้สำหรับแขกของคุณพ่อ..เมื่อมาถึงฉันก็เอ่ยทักทายตามมารยาทก่อนจะนั่งลงตามปกติ แต่พอฉันมองไปรอบๆโต๊ะเพื่อจดจำหน้าแขกทุกคนที่ถูกเชิญมาอยู่นั้นต้องหยุดชะงักก่อนที่ใบหน้าสวยๆของฉันจะซีดลงเหมือนคนกำลังจะถูกฆ่าทั้งเป็น มือบางรีบกุมกันไว้แน่นพลางถูเสียดสีกันไปมาเพราะฝ่ามือเริ่มร้อนทั้งๆที่ในงานไม่ได้ร้อนอย่างที่คิด แต่สิ่งที่ร้อนไปมากกว่านั้นก็คือคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันต่างหากล่ะ

    "ลูกสาวคุณปีเตอร์นี่น่ารักจังเลย่นะครับ"    ชายสูงวัยเอ่ยขึ้นเสียงหวานพลางมองมาที่ฉันกันหมดโต๊ะ..ฉันได้แต่ยิ้มแหย่ๆและปล่อยให้คุณพ่อเป็นคนรับหน้าแทนเสียเอง

    "หึๆ แกน่ารักตั้งแต่เด็กแล้วครับ หนุ่มๆรุมจีบตั้งแต่ยังไม่ขึ้นม.4เลย..แต่เป็นหนุ่มอิตาลีนะครับฮ่าๆ^^"

    "อ่า จริงหรอเนี่ย~"

    "ฮ่าๆ สงสัยคุณหนูคงไม่ชอบหนุ่มเข้ม งั้นผมขอจองไว้ให้ลูกชายผมจะได้มั้ยเนี่ย?"

    ถ้าลูกคุณลุงหล่อ..ก็โอนะคะอิอิ^^

    "แหมๆ ถ้าลูกชายคุณหน้าหวานตรงสเปคลูกสาวผมล่ะก็คงขอพิจารณาดูก็หน่อยก็แล้วกัน"


   เดี๋ยวนะ พ่อขาลืมไปแล้วหรอว่าหนูกับพี่จีมินเรากำลังจะหมั้นกัน ทำไมพ่อใจง่ายขนาดนี้เนี่ย!-^-


    "อ่อ ถ้าเป็นหนุ่มหน้าหวานก็เข้าเป้าคุณจองกุกเลยสิครับ^^"


    "!!?" อ้าก! อิลุงบ้าหุบปากไปเลย!!..แล้วอยากรู้จริงๆว่าหมอนี่มันมาตั้งแต่ตอนไหน! แล้วทำไมพ่อไม่โกรธเขาเลยรึยังไงก็เชิญมันมาทั้งๆที่พึ่งด่าฉันไปเองนะ!!..นี่พ่อความจำสั้นรึยังไง!-_-


    "เหอะ..ไม่หรอกครับ ลูกสาวผมคงไม่เหมาะกับคนแบบนั้น จริงมั้ยครับคุณจองกุก?" จู่ๆเสียงของพ่อฉันก็เอ่ยขึ้นท่าทีเรียบนิ่ง ฉันเหลือบมองจองกุกที่เอาแต่เงียบแล้วพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเบนสายตามามองฉันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ


    "แล้วอีกอย่าง..ที่ผมนัดมาวันนี้และขอให้คุณพ่อของคุณให้ส่งคุณมาเป็นตัวแทนของวงตระกูลเพื่อจะต้องมาขอโทษลูกสาวผม ผมจะไม่ใจร้ายนะถ้าหากคุณจองกุกยอมขอโทษลูกสาวผมดีๆ ผมก็จะให้อภัยและไม่ติดใจเอาเรื่องพวกคุณ"


    "...." บรรยากาศรอบข้างเริ่มตึงเคลียด ฉันได้แต่นั่งนิ่งๆและคิดว่าฉันคงไม่ติดอะไรเขาหรอก จะขอโทษหรือไม่ขอโทษฉันก็ไม่ติดใจอะไรทั้งนั้น เพราะสิ่งที่เขาทำกับฉันมันก็ถือว่าเป็นบทเรียนสำคัญอีกเหมือนกัน..เพราะฉะนั้นฉันไม่สนคำขอโทษจากเขาหรือแม้แต่อย่างใด

    "ไม่ต้อง---!"


    "ครับ..ผมยอมรับว่าโกรธที่เผลอพูดแบบนั้นออกไป เพื่อเป็นการไถ่โทษผมขอยืมตัวน้องไปเต้นรำด้วยกันสักเพลงจะได้รึเปล่า : )"




    ไม่!! เดี๋ยวนะ!! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี่ย พ่อขาอย่าไปยอม หมอนั่นมันกำลังแสดงละครฮือT^T


    "ได้สิ^^"


    "พ่อ!!!!"


    "ไปเถอะลูก..ตอนนี้เราต้องเป็นมิตรกับทุกคนไว้สิ^^"




    แต่หนูไม่อยากเป็น!!!!!








    ฉันโดนจองกุกลากออกมาจากโต๊ะอย่างไม่เต็มโคตรๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหมอนี่แรงเยอะสุดๆไปเลย!...


    ร่างบางถูกผลักเข้ามาหยุดอยู่ใจกลางห้องโถงกว้างที่ตอนนี้กำลังมีผู้คนมากมายอยู่กันเป็นจำนวนมาก ร่างเล็กทำตาตื่นพลางหันหน้ามองรอบๆด้วยความแปลกใหม่ แต่ความรู้สึกพวกนั้นต้องหายไปทันทีเมื่อเอวน้อยๆของฉันถูกดึงเข้าไปกอดด้วยแขนใหญ่ๆของจองกุกที่ตอนนี้เขาแอบฉกฉวยร่างของฉันเข้าไปยืนอยู่ใต้อ้อมแขนของเขา...มือหนาจับแขนเล็กๆยกขึ้นเหนือไหล่ก่อนจะประสานมือเข้าด้วยกัน จองกุกเขาสอดนิ้วเรียวยาวเข้ากับมือของฉันก่อนที่เขาจะเผลอบีบมือฉันเบาๆ ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจเพราะฉันไม่กล้าขัดขืนเนื่องจากเราสองคนกำลังถูกจับตามองและกล้องอีกหลายตัวที่ถูกเล็งเข้ามาใกล้



    นี่สินะ..การออกงานครั้งแรก แถมพ่อยังเป็นคนดังทางด้านธุระกิจอีกซะด้วยสิ อ่า แบบนี้ไม่เป็นส่วนตัวเอาซะเลย...เพราะแบบนี้ฉันจึงไม่อยากทำให้ชื่อเสียงของพ่อต้องถูกเอาไปนินทาว่ามีลูกสาวขี้โวยวายและไร้มารยาท




    "ชู่ว..อย่าแม้จะแหกปากด่าฉัน อยู่เงียบๆไป" จอบกุกกดเสียงขู่ก่อนที่เขาจะเริ่มขยับตัวก้าวหน้า-ถอยหลังในการเคลื่อนไหวของท่าเต้นรำเบสิคที่ฉันพอมีความรู้มานิดนึง-_-


    "อึก..ฉันก้าวเท้าไม่ถูก-^-"


    "อย่าเหยียบเท้าฉัน!..."


    "อื้อ!-_-" เห้อ นี่มันยากกว่าที่คิดแฮะ..แล้วเมื่อไหร่เพลงมันจะจบสักทีย๊าท์!!!




    จนถึงตอนนั้นฉันก็หมดอะไรตายอยาก พร้อมเอนตัวเข้าหาจองกุกอย่างลืมตัว...สัมผัสแรกที่ได้รับเมื่อรู้ตัวจองกุกเขาใช้มือของเขาประคองแผ่นหลังฉันไว้เพื่อไม่ให้ล้มและเต้นผิดๆถูก


    "วันนี้เธอสวยเป็นพิเศษจังเลยนะ..." ลมหายใจอุ่นๆพ้นข้างใบหูของฉัน เสียงกดต่ำของจองกุกกระซิบข้างหูพร้อมกับประโยคเอ่ยชมที่ทำให้ฉันสะดุ้งโหยงและเผลอหน้าแดงกับคำพูดหวานซ้อนยาพิษของเขาไป แต่ทว่าหัวใจของฉันกลับเต้นตอบรับมันไปอย่างได้ดีถึงแม้จะพยายามหักห้ามใจตัวเองมากเท่าไหร่ ความรู้สึกพวกนี้ก็ดันแสดงออกมาตรงกันข้ามกับความคิดของฉัน

    "อย่ามาทำเป็นพูดดี..นายเกลียดฉัน นายรักเยจิน" เสียงหวานเปล่งด้วยน้ำเสียงประชดประชันพลางมุ้ยปากกับการกระทำของชายหนุ่มที่แสดงละครตบตาจนอยากจะอ้วก


    "ฉันพูดจริง..."


    "ฉันรู้ว่านายยังรักแฟนนายอยู่ เพราะอย่างนั้นคนมาก่อนสำคัญที่สุด ฉันมันไม่ได้มีความหมายสำหรับนายตั้งแต่ทีแรกอยู่แล้วหนิจองกุก..หยุดพูดให้ความหวังกับฉันสักที แล้วก็ช่วยปล่อยฉันด้วย!" ว่าจบ ฉันก็ออกแรงดิ้นแต่จองกุกยังคงกอดรัดฉันไว้แน่นแล้วจับฉันไว้จนอยู่หมัด ให้ตายเถอะ นี่ฉันกำลังจะหนีความรู้สึกและความจริงแต่ทำไมเขาต้องรั้งฉันไว้ด้วย ไม่เข้าใจจริงๆเล่นกับฉันมันสนุกมากหรอ คงสนุกมากสินะ



    มันเจ็บดีเนาะ แต่ทำไมฉันต้องมาคาดหวังอะไรขนาดนั้นด้วย




    "ใช่ ฉันยังรักเยจิน....แต่ไม่ร้อยเปอร์เซ็น"


    "แต่นายจะมาเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้นะ..ยังไงเยจินก็แฟนนาย ฉัน...ฉะนั้นปล่อยฉันไปได้แล้ว แยกกันตรงนี้แหละ---"


    "แต่ฉันขาดเธอไม่ได้หนิ(ชื่อคุณ)..."


    "ว..ว่าไงนะ?"


    "ฉันแค่ขาดร่างกายของเธอไม่ได้...แค่ร่างกายเท่านั้น และหัวใจของฉันยังเป็นของเยจินหึ!" คำพูดของจองกุกทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกเลยสักอย่าง พูดไม่ออก ชาไปทั้งตัว..เหมือนอยากจะร้องไห้










. . . .












    "ไอ้คนเห็นแก่ตัว!! ฉันเกลียดนาย จอน จองกุก!!"

    "หุบปาก!!" การกระทำของเราทั้งสองหยุดลงก่อนที่จองกุกจะขึ้นเสียงใส่ฉันแต่กลับคนในงานดันไม่ได้ยินเลยสักกะคน ยังไม่พอเขาเกิดบ้ากระชากตัวฉันเพื่อคิดจะพาออกไปจากงาน งานของฉันที่ไม่มีใครสามารถรับรู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แม้กระทั่งความปลอดภัยที่ไม่อาจช่วยฉันได้

    "ปล่อยฉันจองกุก!! ถ้าพ่อฉันรู้ล่ะ----!!"

    "บอกให้เงียบ!! เข้าไป!!"

    "อึก!" เพียงแค่หลับตาลงทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...งานเลี้ยงที่เคยอยู่แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว พอมารู้ตัวอีกทีฉันโผล่เข้ามาอยู่ในห้องนอน ห้องนอนประจำโรงแรมที่งานเลี้ยงถูกจัดอยู่ชั้นบน




    "นะ..นี่ปล่อยฉันออกไปนะจองกุก!!" เสียงเล็กท้วงขึ้นท่ามกลางความมืด และคิดจะพุ่งตัวเข้าไปกระชากชายหนุ่มออกห่างจากประตู แต่ด้วยความพะรุงพะรังของตัวชุดทำให้ฉันพลาดท่าก่อนที่จะโดนจองกุกรวบตัวได้พร้อมเหวี่ยงขึ้นเตียงอย่างความไร้ปรานี..ร่างเล็กหดตัวถอยห่างจนสุดทาง แผ่นหลังบางๆประชิดกับหัวเตียงก่อนจะโดนคุกคามจากภัยเบื้องหน้า ร่างหนาของจองกุกคลานขึ้นมาทับร่างฉันไว้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองการกระทำของเขาที่จู่ๆก็ยกมือขึ้นปลดเนคไทบนคอของตนออก





    "อยู่นิ่งๆน่ะ..." เสียงทุ่มเอ่ยคำสั่งพลางขู่ให้คนตัวเล็กยอมอยู่นิ่ง ข้อมือเล็กถูกพันธนากดดันแนบชิดเข้าหากันพร้อมถูกมัดมือด้วยเนคไทของจองกุกจากเบื้องหน้าอย่างช้าๆ



    "อ..อย่านะ..."

    "ฉันบอกไปแล้วหนิว่าฉันขาดเธอไม่ได้...ขาดที่จะมีเซ็กส์กับเธอไม่ได้จริงๆวะ :)"

CUT

18+

  

    รอยยิ้มเป็นสิ่งสวยงาม มันจะปรากฏขึ้นเมื่อเรามีความสุข..แต่หารู้ไม่ว่าความสุขที่แท้จริงเป็นยังไง เงินทอง หน้าตา หรือ ความรัก สิ่งเหล่านี้จะควบคู่กันมา หากเราปล่อยสิ่งใดหลุดมือไป..คงเสียดายแย่ :)





















    หลังจากวันนั้น ฉันคิดว่าเราควรต่างคนต่างอยู่แล้วจริงๆ..แต่เปล่าเลย โชคชะตายังคงเล่นตลกไม่เลิก แกล้งฉันจนวันนั้นมาถึงและเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้น กำลังจะเกิดขึ้นกับฉันจริงๆ

    













    ม่านขาวบางพัดปลิวตามสายลมยามเช้าอันสดใส ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆฝัน ลมเย็นๆจากภายนอกพัดผ่านหน้าต่างบานสวยเป็นช่วงๆ ร่างเล็กที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มขยับตัวดุ๊กดิ๊ก รู้สึกคันเนื้อคันตัว และหนาวผิดปกติ...




    "อืม" เสียงเล็กครางงัวเงียใต้เงานิทรา ก่อนเปลือกตาจะเปิดขึ้นด้วยความหนักอึ้ง พอขยับตัวทีไรก็ปวดไปซะหมด แสบจมูก แสบคอ หนาวจนเกินจะทนทั้งๆที่นอนห่มผ้าอยู่แท้ๆ ฉันขยับตัวช้าๆพร้อมหงายหน้าขึ้นมองเพดานสีขาวโพลนที่มันดูแปลกตาอย่างลิบลับ มันไม่เหมือนเพดานสุดหรูของโรงแรม และมันไม่ใช้เพดานของห้องฉัน





    "ฉันอยู่ที่ไหน?"




    "นรกของเธอยังไงล่ะ(ชื่อคุณ)"




    "จองกุก?...นี่มันที่ไหน ปล่อยฉันไปนะ" ฉันพยายามเปล่งเสียงแต่กลับพูดมันไม่ค่อยออก ได้ยินแค่เสียงแหบๆราวกับว่าตอนนี้ฉันกำลังป่วยใกล้จะตาย...และจู่ๆน้ำมูกก็ไหลออกจากโพรงจมูกของฉันด้วยความเหนียวหนืด สูดมันเข้าเท่าไหร่ก็ไม่หมด





    นี่ฉัน..ป่วยงั้นหรอ?





    ฉันเงยหน้ามองร่างสูงที่เอาแต่ยืนกอดอกและยิ้มอย่างสะใจ ถึงฉันจะเรียกร้องเท่าไหร่เขาก็ไม่มีท่าทีจะบอกฉันเลยว่าที่นี่มันที่ไหน...ห้องนอนสีขาวสะอาด เตียงขนาดเล็ก ห้องนอนที่ไม่กว้างมาก และมีกรอบรูปตั้งโต๊ะอยู่ข้างๆ ภาพของเด็กผู้ชายกำลังยืนกอดแม่พร้อมสีหน้ายิ้มแย้มและดูสดใส







    เหมือนจองกุกเลย...











    "หมะ..หมายความว่ายังไง?" ฉันเลิกสนใจสิ่งของตรงหน้า พลางนึกสงสัยในสิ่งที่จองกุกเอ่ย..หมายความว่ายังไง นรกของฉัน ที่นี่ไม่ได้ดูเลวร้ายสักหน่อย







    แกร๊ก!!







    "อ๊ะ!...?" นี่มันอะไรน่ะ ฉันรู้สึกเหมือนถูกบางอย่างยึดข้อเท้าไว้แน่น


    ด้วยความสงสัยฉันจึงรีบดึงผ้าห่มออก ก่อนจะเบิกตากว้าง ปรากฏว่าข้อเท้าข้างซ้ายของฉันถูกโลหะชนิดหนึ่งล็อคไว้แน่น พอแขว่งเท้าทีก็เห็นโซ่เส้นเล็กๆผูกติดไว้กับโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ไม่ห่าง





    นี่มันอะไรกัน!!?






















    "นาย! แค่กๆ!...ทะ..ทำอะไรกับฉันอึก!" ความอ่อนแอที่กำลังเล่นงานร่างกายของฉัน ร่างของฉันทรุดลงปลายเตียง ระยะห่างจากจองกุกที่ยืนอยู่เพียงแค่เอื้อม ร่างบางพยายามดันตัวลุกขึ้นนั่งแต่กลับหมดเรี่ยวแรงและล้มฟุบลงไปอีกครั้ง




    นี่ฉันเป็นมากขนาดไหนกัน..ทำไมไม่มีแรงเลย ปวดไปทั้งร่างกาย ทรมารจะตายอยู่แล้ว







    "เอาเป็นว่า....ที่นี่ไม่ใช่โซลก็แล้วกัน หายสำออยเมื่อไหร่บอกฉันนะเดี๋ยวจะมาซ้ำให้อีกรอบหึ!^^" เสียงทุ่มพูดอย่างน่าสมเพช จองกุกแสระยิ้มอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องพร้อมเสียงล็อคประตูจากด้านนอก ออกไปอย่างไร้ความปรานี แม้แต่เห็นใจ หรือพูดดีๆสักครั้งก็ไม่มี...แบบนี้เขาทำเกินไปแล้วนะ!!!








    "ฮึก!...อึก! นายคิดจะทำอะไร..จองกุก แค่กๆ!" ฮึก! ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนใครก็ได้ช่วยฉันที...เขาจับฉันมาล่ามโซ่ไว้แบบนี้มันหมายความว่ายังไง รู้เพียงแค่ว่าที่นี่ไม่ใช่โซล แต่มันเป็นนรกที่พึ่งจะเริ่ม

    แล้วชีวิตฉัน..จะเป็นยังไงต่อ

   

 

    

    

[ 100% ]

To be continued

    #TALK

     ตัดๆ ง่ะ มาต่อช้า ไรท์ทำช้ามากกกกกกก ของจีมินยังไม่แตะเลยแหะๆขอโทษนะคะรีท...เอาล่ะ พอไว้แค่นี้ก่อน ไม่รู้ว่าตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นอิอิ รอวนปายยยย!!!

    คอมเม้น+กำลังใจ ให้นางเอก จองกุกมันโรคจิต Ncอัพแล้ว^^