ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เป้าหมาย
*เป้าหมาย*
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"ยุนอา!!!" แอลวิ่งเข้ามาหายุนอาด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ยุนแค่ตกใจรอยเลือดบ้านี่" รอยเลือดที่ถูกเขียนบน
กำแพงห้องนอนของฉันมันถูกเขียนอยู่เป็นประจำ แต่ฉันก็ยังไม่ชินสักที
อยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนทำ
"นี่มันต้องการอะไรกันแน่?" แอลพูดพลางมองออกหน้าต่างห้องนอนของน้องสาวด้วยสายตาที่เคียดแค้น
"ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ค่ะ เรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่อ่ะ???"
"พี่บอกได้แค่ว่าพวกมันเป็นคนเดียวกับคนที่ฆ่าพ่อ"
"คนที่ฆ่าพ่อ0.0" ยุนอาค่อยๆร้องไห้ออกมา อย่างอดไม่ได้
"ยุนอา ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้" แอลเดินไปหาน้องสาวก่อนจะกอดปลอบ
"ยุนไม่เข้าใจ ทำไมพวกมันต้องฆ่าพ่อ ทำไมมันต้องตามไล่ล่าเราด้วย"
"อย่าคิดมากเลย เรามีเรียนแต่เช้านี่ พักผ่อนเถอะยุน"
"แต่ว่า........."
"พักซะ"
"ค่ะ" แอลยิ้มให้ยุนอาก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมปิดประตู
"ยุนแค่อยากรู้ความจริงจากปากพี่ก็เท่านั้น" ยุนอาพูดพลางแบมือออก
เผยให้เห็นกล่องยาของพี่ชายที่เขากินตลอดเวลา
"พี่เป็นอะไรกันแน่?" ยุนอาจ้องมองกล่องยาที่อยู่ในมืออย่างไม่ละสายตา ก่อนจะโน้มตัวนอนลงบนเตียง
เช้าวันต่อมา
"ยุนไปโรงเรียนก่อนนะ" ยุนอาพูดพลางใส่รองเท้า
"เลิกเรียนแล้วก็รีบกลับบ้านนะยุน"
"ค่ะๆ" ยุนอาพูดจบก็รีบเดินออกมาจากบ้านทันที ก่อนจะเดินทางไป
โรงเรียน
"ยุนอา!"
"อ้าวไค มีอะไรเหรอ?" ไคเป็นเพื่อนสนิทของยุนอา บ้านของเขาก็อยู่
ในป่าเหมือนกับเธอ นั่นเลยทำให้ทั้งคู่ได้เจอกัน
"กำลังจะไปเรียนเหรอ?"
"อืม จะไปด้วยกันมั้ย"
"ไม่ล่ะ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยไปแถวนั้น"
"อ้อใช่ นายไม่ค่อยถูกกับคนแถวนั้น ฉันลืมไป^^" ยุนอายิ้มให้ไคก่อน
จะเดินออกมา
"เออเดี๋ยวยุนอา"
"ห้ะ???"
"ระวังตัวด้วยนะ"
"อือ" ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องตอบตกลงไป
ที่โรงเรียนแวมแพ็ก
"ยุนอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"ยัยซันนี่ จะวิ่งทำไมย่ะ เดี๋ยวก็หกล้มเอาหรอก"
"ก็ฉันตื่นเต้นนี่แก"
"ตื่นเต้นเรื่องอะไรของแกห้ะ?"
"ก็รุ่นพี่เซฮุนกับรุ่นพี่แบคฮยอน เขาย้ายมาเรียนห้องเราแล้วล่ะสิ"
"ว่าไงนะ! ย้ายมาเรียนห้องเราเนี่ยนะ?"
"อือ>///<"
"สมใจแกเลยล่ะสิย่ะ"
"ใช่ดิแก"
"แล้วจะเข้าห้องเรียนได้ยัง?" ยุนอายิ้มให้กับความบ้าของเพื่อนเธอ
ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนของเธอ โดยมีซันนี่วิ่งตามมาด้วย
"รอด้วยดิยัยยุนนนนนนนนนน" ยัยซันวิ่งตามฉันมาด้วยความเร็ว
และด้วยจังหวะที่ฉันกำลังจะหนี ก็เลยทำให้ฉันวิ่งไปชนเข้ากับแผงอกของใครบางคนเข้าอย่างจัง เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็น..............
"รุ่นพี่โอเซฮุน0.0" ตาของยุนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า เมื่อรู้ว่าคนที่
เธอวิ่งชนคือรุ่นพี่เซฮุน แถมตอนนี้รุ่นพี่ยังกอดร่างของเธอไว้อีกด้วย
"เล่นอะไรกันอยู่น่ะหึ^^"
"เอ่อขอโทษค่ะรุ่นพี่ >///< " ฉันรีบผละออกจากรุ่นพี่เซฮุนทันที
ก่อนจะรีบขอโทษขอโผย ตามด้วยยัยซันนี่
"ขอโทษด้วยนะค่ะรุ่นพี่ ที่พวกเราเล่นอะไรกันไม่รู้เรื่อง" ยัยซันนี่รีบแก้ตัวแทบจะทันที
"ไม่เป็นไร"
"ดีใจจังเลยค่ะ ที่รุ่นพี่ไม่โกรธพวกเรา" ยัยซันนี่พูดพลางเอื้อมไปจับมือของรุ่นพี่เซฮุน
"อย่าแตะต้องตัวฉันนะ0.0" รุ่นพี่เซฮุนสะบัดมือของยัยซันนี่ออกอย่างแรง
"0.0/0.0" ฉันกับซันนี่ต่างก็ตกใจกับท่าทางของรุ่นพี่ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
"ฉันแค่ตกใจน่ะ โทษทีนะ"รุ่นพี่เซฮุนกล่าวขอโทษซันนี่ก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
"แกเป็นไรเปล่า?" ฉันหันไปถามยัยซัน ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะช็อค
"ยัยยุน"
"ห้ะ???"
"มือของรุ่นพี่เย็นมากเลยอ่ะ เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งอีก"
"0.0ว่าไงนะ?" รุ่นพี่เซฮุนก็เป็นเหมือนกับพี่แอลเหรอ โรคตัวเย็นนั่นน่ะ
"ฉันว่านี่มันแปลกๆนะ"
"แกไม่ต้องคิดมากนะ มันคงไม่มีอะไรหรอกน่าาาาาาาาา" ฉันพูดปลอบยัยซันนี่ให้สบายใจมากขึ้น
เลิกเรียน
"ยัยซันฉันกลับก่อนน"
"บายจ้ะ" ฉันลายัยซันก่อนจะเดินออกมาจากโรงเรียน
"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่?"
"อยากรู้เรื่องอะไรงั้นเหรอ?" ขณะที่ฉันกำลังพูดกับตัวเอง ฉันก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดแทรกขึ้นมา พอฉันหันไปข้างหลังก็พบว่าเป็นรุ่นพี่เซฮุน
"รุ่นพี่0.0"
"ไงจ้ะ แม่กวางน้อย^^" รุ่นพี่เซฮุนพูดพลางเดินมาหาฉัน โดยมีใครอีกคนตามมาด้วย
"รุ่นพี่แบคฮยอน???"
"ไง^^"
"รุ่นพี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ?" ฉันถามรุ่นพี่ทั้งสองคน ด้วยท่าทางสงสัย
"ก็เห็นเธออยากรู้เรื่องของเรากับพี่ชายเธอหนิ"
"รุ่นพี่รู้ได้ยังไงค่ะ???" ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วสิ
"แล้วทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ;)" รุ่นพี่เซฮุนพูดพลางเดินเข้ามาหาฉันด้วยความรวดเร็ว เร็วอย่างกับหายตัวได้อย่างนั้นแหละ
"รุ่นพี่เป็นตัวอะไรกันแน่?"
"ฉันก็เป็นเหมือนกับพี่ชายของเธอนั้นแหละ แม่กวางน้อย"
"พี่ชายฉันเกี่ยวอะไรด้วย"ถึงจะรู้อยู่บ้าง แต่ถึงยังไง ฉันก็จะปกป้องพี่ชายของฉัน
"พี่ชายเธอก็มีภาวะตัวเย็นผิดปกติเหมือนกับพวกฉันนี่ จริงมั้ย?" รุ่นพี่เซฮุนพูดพลางเชยคางฉันขึ้น
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกรุ่นพี่นี่ค่ะ ขอตัวค่ะ" ฉันพยายามเลี่ยงการตอบคำถามของรุ่นพี่ด้วยการเดินหนีออกมา
"เธอหนีฉันไม่รอดหรอก แม่กวางน้อย" ฉันรีบวิ่งหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
"นี่มันบ้าอะไรกันห้ะ!!!"
จบไปตอนหนึ่งแล้วววววววววววว
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"ยุนอา!!!" แอลวิ่งเข้ามาหายุนอาด้วยท่าทางตกใจสุดขีด
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ยุนแค่ตกใจรอยเลือดบ้านี่" รอยเลือดที่ถูกเขียนบน
กำแพงห้องนอนของฉันมันถูกเขียนอยู่เป็นประจำ แต่ฉันก็ยังไม่ชินสักที
อยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนทำ
"นี่มันต้องการอะไรกันแน่?" แอลพูดพลางมองออกหน้าต่างห้องนอนของน้องสาวด้วยสายตาที่เคียดแค้น
"ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ค่ะ เรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่อ่ะ???"
"พี่บอกได้แค่ว่าพวกมันเป็นคนเดียวกับคนที่ฆ่าพ่อ"
"คนที่ฆ่าพ่อ0.0" ยุนอาค่อยๆร้องไห้ออกมา อย่างอดไม่ได้
"ยุนอา ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ตรงนี้" แอลเดินไปหาน้องสาวก่อนจะกอดปลอบ
"ยุนไม่เข้าใจ ทำไมพวกมันต้องฆ่าพ่อ ทำไมมันต้องตามไล่ล่าเราด้วย"
"อย่าคิดมากเลย เรามีเรียนแต่เช้านี่ พักผ่อนเถอะยุน"
"แต่ว่า........."
"พักซะ"
"ค่ะ" แอลยิ้มให้ยุนอาก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมปิดประตู
"ยุนแค่อยากรู้ความจริงจากปากพี่ก็เท่านั้น" ยุนอาพูดพลางแบมือออก
เผยให้เห็นกล่องยาของพี่ชายที่เขากินตลอดเวลา
"พี่เป็นอะไรกันแน่?" ยุนอาจ้องมองกล่องยาที่อยู่ในมืออย่างไม่ละสายตา ก่อนจะโน้มตัวนอนลงบนเตียง
เช้าวันต่อมา
"ยุนไปโรงเรียนก่อนนะ" ยุนอาพูดพลางใส่รองเท้า
"เลิกเรียนแล้วก็รีบกลับบ้านนะยุน"
"ค่ะๆ" ยุนอาพูดจบก็รีบเดินออกมาจากบ้านทันที ก่อนจะเดินทางไป
โรงเรียน
"ยุนอา!"
"อ้าวไค มีอะไรเหรอ?" ไคเป็นเพื่อนสนิทของยุนอา บ้านของเขาก็อยู่
ในป่าเหมือนกับเธอ นั่นเลยทำให้ทั้งคู่ได้เจอกัน
"กำลังจะไปเรียนเหรอ?"
"อืม จะไปด้วยกันมั้ย"
"ไม่ล่ะ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยไปแถวนั้น"
"อ้อใช่ นายไม่ค่อยถูกกับคนแถวนั้น ฉันลืมไป^^" ยุนอายิ้มให้ไคก่อน
จะเดินออกมา
"เออเดี๋ยวยุนอา"
"ห้ะ???"
"ระวังตัวด้วยนะ"
"อือ" ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องตอบตกลงไป
ที่โรงเรียนแวมแพ็ก
"ยุนอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"ยัยซันนี่ จะวิ่งทำไมย่ะ เดี๋ยวก็หกล้มเอาหรอก"
"ก็ฉันตื่นเต้นนี่แก"
"ตื่นเต้นเรื่องอะไรของแกห้ะ?"
"ก็รุ่นพี่เซฮุนกับรุ่นพี่แบคฮยอน เขาย้ายมาเรียนห้องเราแล้วล่ะสิ"
"ว่าไงนะ! ย้ายมาเรียนห้องเราเนี่ยนะ?"
"อือ>///<"
"สมใจแกเลยล่ะสิย่ะ"
"ใช่ดิแก"
"แล้วจะเข้าห้องเรียนได้ยัง?" ยุนอายิ้มให้กับความบ้าของเพื่อนเธอ
ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนของเธอ โดยมีซันนี่วิ่งตามมาด้วย
"รอด้วยดิยัยยุนนนนนนนนนน" ยัยซันวิ่งตามฉันมาด้วยความเร็ว
และด้วยจังหวะที่ฉันกำลังจะหนี ก็เลยทำให้ฉันวิ่งไปชนเข้ากับแผงอกของใครบางคนเข้าอย่างจัง เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็น..............
"รุ่นพี่โอเซฮุน0.0" ตาของยุนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า เมื่อรู้ว่าคนที่
เธอวิ่งชนคือรุ่นพี่เซฮุน แถมตอนนี้รุ่นพี่ยังกอดร่างของเธอไว้อีกด้วย
"เล่นอะไรกันอยู่น่ะหึ^^"
"เอ่อขอโทษค่ะรุ่นพี่ >///< " ฉันรีบผละออกจากรุ่นพี่เซฮุนทันที
ก่อนจะรีบขอโทษขอโผย ตามด้วยยัยซันนี่
"ขอโทษด้วยนะค่ะรุ่นพี่ ที่พวกเราเล่นอะไรกันไม่รู้เรื่อง" ยัยซันนี่รีบแก้ตัวแทบจะทันที
"ไม่เป็นไร"
"ดีใจจังเลยค่ะ ที่รุ่นพี่ไม่โกรธพวกเรา" ยัยซันนี่พูดพลางเอื้อมไปจับมือของรุ่นพี่เซฮุน
"อย่าแตะต้องตัวฉันนะ0.0" รุ่นพี่เซฮุนสะบัดมือของยัยซันนี่ออกอย่างแรง
"0.0/0.0" ฉันกับซันนี่ต่างก็ตกใจกับท่าทางของรุ่นพี่ที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
"ฉันแค่ตกใจน่ะ โทษทีนะ"รุ่นพี่เซฮุนกล่าวขอโทษซันนี่ก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
"แกเป็นไรเปล่า?" ฉันหันไปถามยัยซัน ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะช็อค
"ยัยยุน"
"ห้ะ???"
"มือของรุ่นพี่เย็นมากเลยอ่ะ เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งอีก"
"0.0ว่าไงนะ?" รุ่นพี่เซฮุนก็เป็นเหมือนกับพี่แอลเหรอ โรคตัวเย็นนั่นน่ะ
"ฉันว่านี่มันแปลกๆนะ"
"แกไม่ต้องคิดมากนะ มันคงไม่มีอะไรหรอกน่าาาาาาาาา" ฉันพูดปลอบยัยซันนี่ให้สบายใจมากขึ้น
เลิกเรียน
"ยัยซันฉันกลับก่อนน"
"บายจ้ะ" ฉันลายัยซันก่อนจะเดินออกมาจากโรงเรียน
"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่?"
"อยากรู้เรื่องอะไรงั้นเหรอ?" ขณะที่ฉันกำลังพูดกับตัวเอง ฉันก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดแทรกขึ้นมา พอฉันหันไปข้างหลังก็พบว่าเป็นรุ่นพี่เซฮุน
"รุ่นพี่0.0"
"ไงจ้ะ แม่กวางน้อย^^" รุ่นพี่เซฮุนพูดพลางเดินมาหาฉัน โดยมีใครอีกคนตามมาด้วย
"รุ่นพี่แบคฮยอน???"
"ไง^^"
"รุ่นพี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ?" ฉันถามรุ่นพี่ทั้งสองคน ด้วยท่าทางสงสัย
"ก็เห็นเธออยากรู้เรื่องของเรากับพี่ชายเธอหนิ"
"รุ่นพี่รู้ได้ยังไงค่ะ???" ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วสิ
"แล้วทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ;)" รุ่นพี่เซฮุนพูดพลางเดินเข้ามาหาฉันด้วยความรวดเร็ว เร็วอย่างกับหายตัวได้อย่างนั้นแหละ
"รุ่นพี่เป็นตัวอะไรกันแน่?"
"ฉันก็เป็นเหมือนกับพี่ชายของเธอนั้นแหละ แม่กวางน้อย"
"พี่ชายฉันเกี่ยวอะไรด้วย"ถึงจะรู้อยู่บ้าง แต่ถึงยังไง ฉันก็จะปกป้องพี่ชายของฉัน
"พี่ชายเธอก็มีภาวะตัวเย็นผิดปกติเหมือนกับพวกฉันนี่ จริงมั้ย?" รุ่นพี่เซฮุนพูดพลางเชยคางฉันขึ้น
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกรุ่นพี่นี่ค่ะ ขอตัวค่ะ" ฉันพยายามเลี่ยงการตอบคำถามของรุ่นพี่ด้วยการเดินหนีออกมา
"เธอหนีฉันไม่รอดหรอก แม่กวางน้อย" ฉันรีบวิ่งหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
"นี่มันบ้าอะไรกันห้ะ!!!"
จบไปตอนหนึ่งแล้วววววววววววว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น