ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 07:: ปล่อยให้การกระทำบอกเราว่าจะอยู่ต่อหรือจากไป
07
ปล่อยให้ารระทำบอเราว่าะอยู่่อหรือาไป
ถ้าในนิยายผมไม่อบารระทำอุพระเอ
ผม็ไม่อบวามใสื่อที่แสนร้ายาอุนาเอไม่่าัน
อไม่ไ้ที่ะหัวเราะับวามลร้ายอโลใบนี้ ไม่ว่าะมันลมเินไปหรือแบนเินไป มัน็น่าิัไม่่าันอยู่ี เมินสายาห่วใยอโนเอล แล้วเินไปหาหิสาวแสนีในสายานอื่นรหน้าแทน เอียอมอใบหน้าหวานที่ีล้วยเรียบเย
"ใเหรอที่ผมยัไม่ายไปเหรอ าร์" แ่นยิ้มึ้นมา มอสบาู่สวยที่ลอไป้วยน้ำา นหลายนที่ผ่านไปเริ่มมอพวเราและุบิบัน บ้า็ว่ารัแนไร้ทาสู้ บ้า็ว่า่มู่ผู้หินร้อไห้ ผมหัวเราะในลำออย่าห้ามใไม่ไ้ับวามสนุที่ำลัะเิึ้น
เอาสิ...ถ้าุะเล่นบทนาเอเ้าน้ำา
ผม็ะยอมเล่นบทัวร้ายให้แล้วัน แ่ะน่าแปลในิหน่อยสำหรับนทั่วไป เพราะัวร้ายนนี้มาในานะนที่ถูแย่นรัไป
"หรือว่าำลัลัวำแหน่นรัอมปลอมสั่นลอนัน" เิหน้ามอหยาน้ำาที่ร่วหล่นมา้วยวามสมเพอย่าปิไม่มิ พู่อไป้วยวามเย็นาปะปนับเยาะเย้นนแยไม่ออ "แ่นอย่าทีุ่ที่แย่ผู้ายนอื่นไปโยไม่สนใศีลธรรม ทำไมถึ้อลัว้วยล่ะ"
เสียระิบอนรอบัวเริ่มเปลี่ยนไปหลัาฟัที่ผมพูบ มันเป็นำที่ทำให้รอยยิ้มพึพอใผุึ้นมาบนใบหน้า
น่าเสียายนะ ทีู่เหมือนรั้นี้บทร้ายอผมะนะบทแสนีอุ
เินไปวแนโนเอลที่เินามมาอย่าเียบเียบไม่ถามอะไรสัอย่าเหมือนอนเอับุัวร้ายที่สีผมฟรุ้ฟริ้ที่สุในเรื่อ ายาไปมอาร์รอนที่บเม้มริมฝีปาบานแน่น ผมหน้าม้าสีฟ้าปรหน้านไม่เห็นแววา
เ้าัวปาน้ำาัวเอทิ้ เยหน้าึ้นมาหาผม้วยรอยยิ้มที่บอไม่ถูว่ามันเสียใหรือว่าีใันแน่ เสียหวานพูไม่ัมาเป็นสำเนียลื่นหู
"ีใทีุ่ลับมานะะ"
นั่นเป็นรั้แรที่ผมไม่อบภาษาฝรั่เศส
พวเราเินทอน่อไปเรื่อยอย่าไรุ้หมาย นมาถึม้านั่ใ้แสไฟ วามเียบเาะุมสอน ผมปล่อยแนที่วหมอนี่ออนานแล้ว แ่โนเอลลับเอื้อมมาุมมือแน่นแทน อนแร็อยาะแะออเหมือนัน แ่มันแะยายิ่ว่าหนวปลาหมึ ผมเลยปล่อยไป...
...เพราะอย่าน้อยมัน็บ่บอว่าผมไม่ไ้อยู่นเียว
"ยัเศร้าอยู่ไหม?" ร่าสูที่อยู่้าัวพูึ้นมาอย่าไม่มีปี่ไม่มีลุ่ยให้ผมุนอยู่ับัวเอสัพั่อนะร้ออ๋อในใ
"เรื่อเี่ยวับนพวนั้นเหรอ" มอหัวบลอน์ที่เอนมาพิไหล่ แล้วละสายาไปมอพระอาทิย์รหน้าแทน ิทบทวนในใที่ถ้าถามเี่ยวับพวเาแล้ว แทบไม่มีวามรู้สึอะไรนอา เลียและไม่อบใเลย
แน่นอนรวมถึวามรัที่ไม่หลเหลือเพียนิ้วย
"ไม่แล้วอ่ะ" พูออไปอย่าสบายใ หัวใอไนในอนนี้เอ็เ้นเป็นปิแล้ว้วย ไม่บีบรัอย่าเ็บปวเหมือนทุรั้ที่ิถึเรื่อราวเ่าเ่า ไม่ใเ้นเหมือนเ่นเยยามนึถึใบหน้าหล่อเหลาออีอรั
เหมือนทุอย่าเป็นศูนย์อีรั้
"ะไม่หนีผมไปใ่ไหม?" เสียสั่นเรือและร่าายที่ถูเปลี่ยนที่นั่ับพลันเรียวามสนใผมไปไ้ โนเอลุหน้าอเาลรลาหลั แนหนาเี่ยวรอบเอวบัับไม่ให้หันลับไปมอ เลยลายเป็นว่าอนนี้ผมถูอไปโยปริยาย แถมยัอยู่รหว่าาอเ็โ่นหนึ่้วย
"ไม่หนีหรอ" เอื้อมมือไปแะแนหนาที่รัแน่นอย่าพยายาม
"สัาไหม?"
"ไม่สัา" อบไปอย่าใเย็น เลิสนใแนที่รัแน่นว่าเิมไปมอบรรยาาศรอบายแทน
"ทำไมล่ะ"
"เพราะไม่รู้อนาไ ผมเลยไม่ล้าสัา" พูแล้วเอนไปพิน้านหลั หลับาอย่าเหนื่อยอ่อน รับรู้ถึหยาน้ำที่ไหลลลาหลั เอื้อมมือไปลูบหัวนัวโที่ใเ็น้อยโยไม่พูอะไรสัำ ปล่อยให้วามเียบเยียวยาพวเรา
ทั้ัวผมที่ามาในที่แสนไล
และัวโนเอลที่แสนโเี่ยว
ในวามเป็นริแล้วถ้าผมสัาไปแล้วรัษาสัะวาาไม่ไ้ รั้แ่ะทำให้ันและันเ็บปวมาว่าเิม
เพราะแบบนั้นไม่สัาอะไรเลยีที่สุ
ปล่อยให้ารระทำอพวเราบ่บอเอว่าะอยู่หรือะาไป
'ในอนที่หัวใำลัใ้วามรู้สึในารเ้น บีบรัยามโศ เ้นแรยามมีรั นิ่สบเมื่อไม่มีอะไรเลย
และสมอ็ำลัใ้เหุผลในารอยู่ สั่และบารทุสิ่้วยเหุผล มอโลทั้ใบามอารม์
แม้บารั้หัวใอาะไม่ฟัสมอ แ่ร่าายอเรา สายาอเรา บรรยาาศรอบัวพวเรา
ะแสออมาโยสัาาภายในัวที่รีร้อเือนเราอยู่เสมอ
ว่าเราอยาะอยู่หรือาไปันแน่'
:-------------------------------------------------------------------------------------------------:
าไปแล้ว่ะ เรวิทย์อปรา์นี่แหล่ะ (ปาน้ำา) วันนี้มาในหัว้อโโ้่ะ มีวามหวานอนมแ่็มสไล์าร์็อโแล (โนหลบ้อนปริศนา)
ปล. าอนนี้ที่แล้วเผื่อไม่เห็นน้า ปราีในะะที่มีน่วยูำผิให้ อนแรลัวเอะอีว่าะว่าลำบาไปหรือเปล่า รบวนอะไรไปไหม เพราะเนื้อหาอาแปลไ้ อนอยู่โรเรียนปรา์็โนเพื่อนบอว่าพูไม่รู้เรื่อ่ะ แบบอบพูำสลับัน (หัวเราะ) อันไหนปรับไ้โยไม่เี่ยวับเนื้อหาปรา์็ะปรับ่ะ เพราะั้นเรื่อำผิไม่้อลัวะทำเนื้อหาเปลี่ยนน้า แ่เห็นหลายน่วยัน็อบุนะะ (สู่บ)
::หิสาวผู้เป็นนัปรา์::
:07/03/2560:
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น