คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 9 สัมผัส [100%]
ตอนที่ 9 สัมผัส
เจเจ
หลังจากตอนที่ไอบ้าตินมันทำเรื่องน่าอายกับผมแล้วมันก็เอาผมไปวางทิ้งไว้บนเตียง ส่วนตัวมันก็หายเข้าไปในห้องน้ำนานสองนาน ไม่รู้ว่าเข้าไปทำอะไร แต่ได้ยินมันเสียงมันร้องครวญครางอะไรสักอย่าง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจฟังซักเท่าไหร่นักเพราะตามันจะปิดอยู่รอมร่อ แต่ไอเรื่องที่มันทำเมื่อไม่กี่นาทีก่อนมันกำลังทำให้ผมกระสับกระส่าย ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองว่ามันเป็นบ้าอะไร ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องน่าอายขนาดนั้น แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ทำ นี่ผมไม่ได้เป็นบ้าใช่มั้ย..
แกร๊ก..
ผมได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น ก็รีบหลับตาแน่นไม่อยากให้ไอคนที่มันเพิ่งออกมาจากห้องน้ำรู้ว่าผมยังไม่หลับ เอาตามตรงนะครับ ผมไม่กล้าที่จะสู้หน้ามันแล้ว ถ้าเทียบกับครั้งที่แล้วที่จูบกันบนเตียง ผมก็อายสุดๆแล้วจริงๆ แต่ครั้งนี้มันอายจนไม่รู้จะมุดหน้าไปส่วนไหนของเตียงแล้วครับ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมเป็นบ้าอะไรถึงได้ชวนให้มันมานอนด้วยกันแบบนี้!
ยวบ..
“หลับแล้วเหรอวะ...”
“……….”
“ฝันดีนะครับ...ที่รัก”
ฟอดดดดดด..
“!!!!!”
ผมนอนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก หลับตาแน่นตั้งแต่ที่รู้สึกได้ว่ามันมานั่งที่เตียงแล้วล่ะครับ แค่คำว่า ‘ที่รัก’ ที่มันเรียกผม ผมก็รู้สึกสยิวไปทั้งตัวแล้วครับ แต่ไอปลายจมูกโด่งๆของมันที่กดลงมาบนแก้มผมแล้วสูดดมไปเต็มปอดนั่นมัน... เอาอีกแล้ว ใจเต้นแปลกๆอีกแล้ว นี่ผมควรต้องไปหาหมอแล้วจริงๆสินะ
“ไม่สบายรึเปล่าวะ...หน้าแดงๆ”
ผมได้ยินเสียงมันพึมพำพูดกับตัวเองก่อนที่จะรู้สึกได้ว่ามันลุกไปจากเตียงนี้แล้ว ได้ยินเสียกุกกักที่บริเวณโต๊ะเครื่องแป้งไม่รู้ว่ามันทำอะไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่กล้าพอที่จะลืมตาไปมองมันหรอกครับ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเจอหน้ามันแล้วต้องทำหน้ายังไง
ฟึ่บบบ..
สัมผัสเย็นชื้นที่บริเวณหน้าผากเหมือนจะเป็นผ้าล่ะมั้งที่มันเอามาแปะไว้บนหัวผมก่อนที่มันจะเริ่มลงมือ..ปลดกระดุมเสื้อของผม(นี่ผมยังใส่เสื้อนักศึกษาอยู่เลยนะ) แต่เดี๋ยวนะ! มันจะถอดเสื้อผม..ทำไม... หรือ... มันจะทำอะไร?!!!
“อือออ”
ผมแกล้งร้องครางในลำคอแล้วขยับตัวหนีมันนิดๆ มันส่งเสียไม่พอใจในลำคอจนผมรู้สึกกลัว ผ้าที่มันวางแปะอยู่บนหน้าผากผมตอนนี้ก็หลุดออกมาเรียบร้อย แต่ก็ไม่วายที่มันจะหยิบขึ้นมาแล้วใช้เช็ดที่บริเวณแขนผมอีก
“เจครับ..เช็ดตัวหน่อยนะครับ”
ผมไม่รู้ว่ามันตั้งใจให้ผมได้ยินหรือมันพูดลอยๆของมันไปคนเดียว แต่ที่รู้ๆคือผมได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลยล่ะครับ
“นี่คงหลับจริงๆสินะ”
“……..”
“หึหึ”
ผมได้ยินมันหัวเราะออกมาสองหึในลำคอ แล้วก็บรรจงเช็ดตัวให้ผมต่อ ไม่รู้ว่ามันขำอะไร แต่หัวเราะแบบนี้ผมว่ามันน่ากลัวสุดๆเลยล่ะ ผมค่อยๆหรี่ตามองไอคนที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่ขอบเตียง
“…ขาว”
“…….”
“...เนียน”
“……..”
ผมเงียบแล้วตัวแข็งทื่อ ที่มันพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกับแค่คำพูดของมันทำให้ผมถึงกับขนลุกซู่ได้ไปทั้งตัว ตัวใจมันเต้นเร็วรัวอย่างกะไปวิ่งมาราทอนมา ไอตินมันก็ยังคงเช็ดตัวให้ผมไปเรื่อยๆ รู้สึกอีกทีก็เย็นวาบไปทั้งตัว รู้สึกเหมือน...
..ตอนนี้ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย
“กูไม่อยากให้ใครมาเห็นมึงเลย...ถ้าเป็นไปได้ กูอยากเก็บมึงไว้คนเดียว....มึงรู้มั้ย แค่น้ำตาของมึง มันก็ทำให้กูเหมือนคนตายทั้งเป็นได้.....”
“…………..”
มันพูดออกมาคนเดียว โดยที่ผมยังคงหลับตาและนอนหันตะแคงข้างให้มัน ไม่รู้ว่ามันรู้รึเปล่าว่าผมยังไม่หลับ และผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่มันคืออะไร จะบอกว่าอึ้งกับสิ่งที่มันพูดก็คงใช่ จะเรียกว่าช็อกอย่างงั้นก็ได้
...แต่ผมก็รู้สึกเหมือนว่าภายใต้ความรู้สึกพวกนั้น มันมีความอบอุ่นใจซ่อนอยู่..
“ถ้ากูทำให้มึงอึดอัด กูขอโทษนะ..... กูคงกลับไปคิดกับมึงเหมือนเพื่อนไม่ได้ เพราะกูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเพื่อนก็เลยสักครั้ง”
ใจผมตอนนี้มันกระเจิงไปไกลแล้วครับ ไม่เคยคิดว่าผมเป็นเพื่อนงั้นเหรอ นี่มันพูดบ้าอะไรออกมา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าผมเป็นยังไง แต่มันคงไม่เหมือนคนที่กำลังนอนหลับอยู่แน่ๆ รับรู้ถึงความร้อนของหน้าที่แบบว่าเอาไปต้มน้ำได้เลยแหละครับ
ผมรู้สึกเหมือนว่ามันจะลุกออกไปจากเตียง แล้วก็ได้ยินเสียงปิดเปิดประตูอยู่สองสามรอบก่อนที่มันจะมานั่งบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้มันจัดการใส่เสื้อผ้าให้ผมเรียบร้อย ผมไม่ได้มองดูว่ามันใส่ชุดอะไรให้ผม บอกตรงๆนะครับว่าไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาไปมองหน้ามันเลยด้วยซ้ำ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น ... เสียงลมหายใจที่อยู่ใกล้ๆใบหูผม กับไอร้อนๆที่กระทบกับต้นคอมันทำให้ผมกำลังรู้สึก..
“ฝันดีนะครับ”
จุ๊บ
ผมเสียววาบไปทั้งตัวเมื่อมันจูบเบาๆที่ท้ายทอยของผม นั่นแหละครับจุดอ่อนของผมมันอยู่ตรงนั้น แค่บีบนวดเบาๆ มันก็ทำผมซ่านไปทั้งตัวแล้ว แต่ริมฝีปากร้อนๆของมันกำลังแบยอยู่กับท้ายทอยผม มันเป็นความรู้สึกเหมือนกระโดดลงมาจากตึกสูงๆเลยละครับ
ติน
ตอนนี้ผมกำลังนอนซ้อนหลังไอคนที่แกล้งหลับอยู่ หึหึ ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะครับ นี่คงไม่มีใครเคยบอกใช่มั้ยครับ ว่าไอตัวเล็กของผมมันโกหกไม่เนียนเลยสักนิด ก็ไอที่ตอนแรกผมหอมแก้มมันไปแล้วจู่ๆหน้ามันก็แดงขึ้นมา ไม่ใช่ว่าผมคิดว่ามันไม่สบายจริงๆหรอกครับ ผมแค่กลัวว่ามันจะเหนียวตัวเพราะยังไม่ได้อาบน้ำ แถมคราบเหนียวๆสีขาวๆนั่นยังติดอยู่ที่หน้าท้องมันอยู่เลย อีกทั้งตอนที่ผมพูดความในใจออกไป แล้วมันก็หน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้น เป็นคุณ...คุณจะไม่รู้รึไงครับ หื้ม?
----------------------------------------------
แสงแดดตอน 7 โมงเช้าที่ส่องเข้ามาทำเอาผมจำใจต้องตื่น แต่แค่ลืมตาขึ้นมาหัวใจก็แทบจะกระเด็นลงไปกองอยู่ใต้เตียง เพราะใบหน้าหวานๆที่ผมหลงนักหลงหนากำลังอยู่ใกล้ผมแค่ฝ่ามือกลั้นกลาง ริมฝีปากสีกุหลาบที่เผยอออกน้อยๆ จนผมนี่อยากจะกดปากตัวเองลงไปหนักๆแต่ก็ต้องย่ามใจไว้ ไม่อยากรุกมันมากกว่านี้ กลัวมันจะอึดอัดซะเปล่าๆ เลยได้แต่ขยับตัวออกห่างนิดๆ แต่ห่างไปได้ไม่ไกลมือเล็กๆก็กำเสื้อบริเวณอกผมแน่น แต่นั่นยังไม่ทำให้ผมตกใจได้เท่า..
“ติน....”
“……”
“อยู่กับกูนะ..อย่าไปไหน....นะ...”
เสียงหวานๆของมันดังแผ่วๆออกมาจากริมฝีปากบางๆนั้น เสียงที่เหมือนกำลังออดอ้อนผมอยู่ แต่ผมจะยิ้มออกมาได้ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำใสๆที่ซึมอยู่ที่หางตาของมัน
อะไรกัน.. ที่รักของผมเป็นอะไร
“ติน...กู.....”
ตอนนี้คิ้วเรียวกำลังขมวดเข้าหากันแน่น แล้วมือของมันก็กำเสื้อของผมแน่นขึ้น เหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง สีหน้าของมันดูกระสับกระส่ายถึงแม่จะหลับตาอยู่ น้ำตาหยดเล็กๆค่อยๆไหลออกมาช้าๆ ผมรู้ว่ามันเปราะบางมาก จิตใจของมันอ่อนแอมากๆ ซึ่งนั่นทำให้ผมอยากจะปกป้องมันให้ดีที่สุด
“เจครับ..เจเจ”
ผมเขย่าแขนของมันเบาๆ เป็นการปลุกแต่เหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่ ไอเจมันเป็นคนหลับลึก กว่าจะปลุกให้ตื่นได้นี่นานเอาเรื่องเหมือนกันครับ ผมเขย่าๆเรียกๆมันอยู่นาน จนดวงวตาคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ
“ติน.... เจฝันร้าย”
“ครับ ไม่เป็นไรนะ”
ผมยกยิ้มบางๆแล้วใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาให้มันเบาๆ ก่อนที่จะดึงตัวมันเข้ามากอดไว้หลวมๆ ไม่ต้องตกใจกับสรรพนามที่มันใช้ และก็ที่มันยอมให้กอดดีๆโดยไม่ขัดขืน เพราะมันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่พึ่งตื่น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน สำหรับผม ผมมองว่ามันแสนจะน่ารัก แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้ามันไปนอนกับใคร ต้องไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นแล้วจะทำยังไง?
“อือออ ปล่อย”
ไอตัวเล็กของผมมันดิ้นขลุกๆ อยู่ในวงแขนของผม จนผมต้องค่อยๆคลายออกช้าๆ แล้วเราก็สบตากันนิ่ง สายตาของมันดูหวั่นไหวและสับสนมากๆ และเหมือนว่ามันจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วล่ะ
“กะ..กี่โมงแล้ว”
“7 โมงกว่าๆครับ”
ผมพูดตอบมันไป แล้วยกยิ้มบางๆให้ มันเอี้ยวตัวไปมองนาฬิกาติดผนังแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง และที่สังเกตุได้ชัดเลยคือ.. มันไม่ยอมสบตาผม
“มึงกลับไปได้แล้วล่ะ..”
กึก
ผมนั่งเงียบหน้าชาขึ้นมาทันที ผมฟังอะไรผิดไปรึเปล่า มันไล่ผมเหรอ .. เมื่อกี้มันพูดให้ผมกลับไปใช่รึเปล่า ทำไมล่ะ มันไม่เคยพูดแบบนี้เลยนะ..
“คือ...เดี๋ยวแม่มึงเป็นห่วง”
“…..เป็นอะไรครับ”
“…….”
ผมถามมันออกไปเสียงเครียดโดยไม่รู้ตัว โดยที่ไม่ได้รับคำตอบอะไร มันหันหน้ามาสบตาผมแค่แว๊บเดียวแล้วก็หลบสายตาของผม ผมคงต้องถอยก่อนสินะ มันคงยังไม่พร้อมจริงๆ
“โอเคๆ งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน ขออาบน้ำกันนะครับ”
“อือ”
มันพยักหน้ารับ แล้วผมก็ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมคิดว่าครั้งนี้ผมคงจะรุกหนักจนเกิดไป จนมันเริ่มจะทำตัวไม่ถูก ถึงแม้ว่าความใกล้ชิดของเราจะไม่ต่างอะไรจากเดิม แต่เมื่อก่อนมันก็ไม่ได้รู้ว่าผมรู้สึกกับมันยังไง แต่ในเมื่อมันรู้แล้วก็คงไม่แปลกที่มันจะรู้สึกอึดอัดแบบนี้
“ไปก่อนนะครับ....กินข้าวด้วยล่ะ รู้มั้ย”
ผมพูดแล้วยกยิ้มบางเบาให้มันไปถึงตอนนี้ที่ผมกำลังจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้านของตัวเองมันก็ยังไม่ยอมจะมองหน้าผมเลยครับ
“รู้แล้วหน่า...กูไม่ใช่เด็กๆนะ”
“หึหึ ไม่ใช่ก็เหมือนใช่แหละครับ”
ผมหัวเราะในลำคอแล้วก้าวเข้าไปใกล้ๆมันก่อนจะขยี้หัวมันแรงๆเหมือนที่ชอบทำอยู่ทุกวัน ไอเจเบี่ยงตัวหลบผม แล้วแยกเขี้ยวใส่ มันน่ารักจริงๆ น่ารักจริงๆนะครับ
“อื้ออ ไปได้แล้วหน่า”
“ฮ่าๆ ครับๆ กลับแล้วนะครับ”
“อืม กลับดีๆนะ..”
เจเจมันพูดเสียงอ้อมแอ้ม แล้วก้มหน้าก้มตามองเท้าตัวเอง ผมยิ้มให้มันไปแล้วเข้าไปในรถ ก่อนจะขับออกมา..
------50%-----
อีกมุมนึงที่นายอเล็กซ์กำลังนั่งไขว่ห้างรอพี่รหัสคนสวย เลิกเรียนอยู่ที่หน้าตึกคณะอย่างอารมณ์ดี สาวน้อยสาวใหญ่ที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เข้ามาทักกันไม่ขาดเสียง ถึงแม้วันนี้ไอหนุ่มทะเล้นจะไม่มีเรียนแต่ก็ยังกระตือรือร้นที่จะเดินขึ้นตึกให้ได้ แต่อีกความคิดนึงที่บอกมันว่าให้รออยู่ตรงนี้ แต่แล้วสิ่งที่เขารอคอยก็กำลังมาถึง..
“เฮ้ พี่เบส!”
อเล็กซ์ตะโกนเรียกรุ่นพี่มาดเข้มเพื่อนของบัทเตอร์ที่เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนชายตัวใหญ่ๆสองสามคน เบสหันมามองต้นเสียงก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ว่าไงไอแสบ…ยังไม่เข็ดอีกรึไงวะ”
เบสทักรุ่นน้องอย่างเป็นกันเองแล้วพยักหน้าให้เพื่อนเป็นเชิงบอกให้เดินไปก่อน อเล็กซ์ยกมือไหว้รุ่นพี่อย่างนอบน้อม แล้วกวาดสายตามองหาเป้าหมาย
“โถ่พี่ อเล็กซ์ซะอย่างไม่ยอมแพ้ง่ายๆอยู่แล้ว...ว่าแต่..คนสวยของผมล่ะ”
“เหอะๆ วันนี้มันไม่มาเรียน ฉันก็กำลังจะหามันอยู่จะเอาของไปให้มัน”
เบสพูดขึ้น แล้วยิ้มขำเมื่อเห็นหน้ารุ่นน้องที่ดูจะผิดหวังมากกับคำตอบของเขา แต่แล้วคำพูดประโยคหลังก็ทำให้ไอ้หมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตาโต
“ไปหาพี่บัทเหรอพี่! ผมไปด้วยดิ”
“เหอะๆ โนวๆ อย่าคิดเชียวแก..ถ้าฉันพาแกไปมีหวังไอบัทมันเอาลูกน้องมายิงฉันแน่”
เบสโบกมือไปมาแบบพยายามปฎิเสธสุดลิทธ์แค่คิดว่าจะต้องไปรบกวนเวลาส่วนตัวของมันก็เสียวสันหลังวาบแล้ว แล้วถ้าจะให้พาไอเด็กกวนประสาทนี่ไปด้วยอีก เหอะๆ ได้ตายก่อนแก่แน่ๆ
“โถ่พี่ เอาหน่า...ผมไม่เข้าไปก็ได้ แค่อยากรู้ว่าอยู่ที่ไหน นะๆ”
อเล็กซ์พูดขอแบบที่เบสทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าถ้าไม่ยอมให้มันไปด้วยมันก็คงจะตามติดไปอยู่ดี ไอเด็กบ้านี่มันรุกหนักจะตายชัก ขนาดโดนมือโดนตีนไอบัทมาแล้วมันยังไม่มีวี่แววจะเกรงกลัวเลยสักนิด แถมยังดูมีความสุขอีกต่างหาก
“เออๆ งั้นเดี๋ยวปะ..”
Rrrrrrrrr RRrrrrrrrrrrrrrr
ก่อนที่เบสจะพูดจบเสียงโทรศัพท์ของเจ้าตัวก็แผดเสียงลั่น เบสหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมาดูก่อนที่จะขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วกดรับ
“ว่าไง......ห๊ะ! ว่าไงนะ......โอเคๆ ฉันจะรีบไป”
“มีอะไรรึเปล่าพี่”
อเล็กซ์ถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูตกใจและเป็นกังวลของรุ่นพี่ตรงหน้า เบสยันโทรศัพท์ของตัวเองลงกระเป๋าแล้วหันมาหาอเล็กซ์ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก
“แม่ฉันเป็นลมน่ะ...แกช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย”
“หื้ม?”
อะไรออกเสียงในลำคอเป็นเชิงถามให้เบสทำท่าลำบากใจนิดๆ ก่อนจะหยิบเอกสารบางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายของตน แล้วยื่นมาให้
“ฝากเอาไอนี่ไปให้ไอบัทมันหน่อย สำคัญมาก”
“อ่าว แล้วพี่ล่ะครับ?”
“ฉันจะกลับไปบ้าน นี่ที่อยู่มัน”
เบสพูดพลางยื่นบัตรอะไรสักอย่างมาให้อเล็กซ์ ดวงตาคู่คมจ้องมองตัวอักษรแล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฎขึ้นที่มุมปาก
“ได้เลยครับพี่ ไม่ต้องห่วง”
“ฉันจะไว้ใจแกได้มั้ยวะเนี่ย...เฮ้อ”
เบสถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ แล้วส่ายหน้าเบาๆกับความเจ้าเล่ห์ของรุ่นน้องตรงหน้า ถึงแม่ว่าบัทเตอร์เพื่อนของเขาจะเย็นชาและดูน่ากลัวแค่ไหน แต่เขาก็รู้ดีว่าจิตใจนั้นบอบบางมากกว่าที่เห็น
“ตอนนี้ไอบัทมันน่าจะอยู่คนเดียว พวกบอดี้การ์ดมันคงไปช่วยพ่อมันทำงาน”
“บอดี้การ์ด?”
“เออ ช่างมันเถอะ...ฉันไปละ เน้นนะ ว่าเอกสารนั้นสำคัญมาก”
“ครับๆ ผมจะส่งให้ถึงมือพี่บัทเลยล่ะ หึหึ”
ทั้งสองบอกลากันอีกนิดหน่อย แล้วก็แยกกันออกมาโดยที่อเล็กซ์ยังคงเดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีมาที่รถ ทั้งๆที่ตอนนี้ใจไม่ได้อยู่กับตัวแล้ว มันลอยไปที่คนที่น่าจะทำอะไรสักอย่างอยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้วล่ะ..
-----------------------------------------------
“หลังนี้รึเปล่าวะ”
ร่างสูงพึมพำกับตัวเองเมื่อก้าวขาลงจากรถแท็กซี่มองบ้านเดี่ยวหลังเล็กๆ ที่สวนหน้าบ้านตกแต่งเต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้หลากหลายสี รั้วบ้านไม้สีขาวสะอาดตา อเล็กซ์ก้มมองที่นามบัตรในมืออีกครั้งให้แน่ใจว่าเป็นบ้านหลังนี้แน่ๆ ก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ ไม้สักที่แกะสลักให้เป็นรูปผีเสื้อสีดำที่ติดอยู่ที่หน้ากล่องไปรษณีย์
ทำไมไม่มีเลขทะเบียนบ้านวะ
อเล็กซ์คิดในใจก่อนที่จะกดกริ่งที่หน้าประตู แล้วมองขึ้นไปชั้นหนึ่งของบ้านที่เปิดไฟสีส้มอยู่แค่ห้องเดียว รออยู่นานก็ไม่มีคนออกมา ความคิดบ้าๆ มันก็เลยสั่งให้..
แกร๊ก...
ประตูไม่ได้ล็อกแฮะ...ขออนุญาตนะครับพี่
ไม่ทันที่จะได้รับคำเชิญไอหนุ่มทะเล้นก็แง้มประตูแล้วย่องเบาเข้าบ้านหลังเล็กๆที่ตกแต่งสไตล์วินเทจ ถ้าเบสไม่ให้ที่อยู่มาคงไม่เชื่อแน่ๆว่านี่เป็นบ้านของบัทเตอร์จริงๆ ร่างสูงมองไปรอบๆบ้านที่เหมือนจะเปิดประตูเอาไว้ทั่วทิศ แต่ไม่มีวี่แววของคนที่อยู่ในบ้านเลยสักนิด
“เฮ้ พี่บัทคร้าบบบ”
เงียบแฮะ... หรือจะไม่อยู่?
อเล็กซ์คิดในใจยามแง้มประตูแล้วชะโงกหน้าเข้ามาด้านใน ก็เห็นตาเอกสารมากมายวางกองอยู่บนโต๊ะเล็กๆ หน้าทีวี สายตาเจ้าเล่ห์กวาดมองไปทั่วตัวบ้านแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่รหัสคนสวยของเขาเลยสักนิด..
“พี่บัทคร้าบบ..อยู่มั้ยพี่ ผมเอาของมาให้แน่ะ..”
แต่แล้วไอหนุ่มทะเล้นก็ยังไม่ละความพยายาม ตัดสินใจก้าวขาเข้ามาในบ้าน มองไปทั่วๆ เหมือนว่าด้านนอกบ้านนี่ช่างดูน่ารักสดใสเสียจริง แต่พอเข้ามาด้านในเท่านั้นแหละ..
นี่กูหลุดเข้ามาในบ้านผีสิงรึเปล่าวะเนี่ย!
อเล็กซ์โอดครวญอยู่ในใจยามมองไปที่ส่วนต่างๆของบ้านที่ตกแต่งไปด้วยสีดำเรียบหรู โซฟาก็สีดำ..ผ้าม่านสีเทา..ขนาดดอกกุหลาบในแจกันมันยังใช้สีดำ ใครมันเป็นคนดีไซด์วะเนี่ย! คนที่ไม่คิดเปล่ายังยื่นมือไปลูบกลีบกุหลาบนั้นเบาๆ ถึงได้มั่นใจว่านี่เป็นดอกจริงๆแน่นอน รู้มาว่าโลกนี้มันก็มีอยู่นะ ไอพันธ์กุหลาบดำ แต่ได้ข่าวว่ามันอยู่แทบยุโรบไม่ใช่รึไงวะ..
แล้วกูจะมาสนใจอะไรกับดอกกุหลาบวะเนี่ย!
ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดตัวเองมองหาร่างบางๆผิวขาวๆนั่นไม่เจอสักที จนสายตาไปสะดุดกับประตูห้องๆนึงที่เปิดไม่สนิทแถมยังมีไอเย็นๆผ่านลอดช่องประตูนั้นมาด้วย .. ความรู้สึกที่ถ้าเป็นเจเจมาเห็นคงวิ่งป่าราบ เพราะนึกว่าผีหลอก แต่สำหรับเขาความคิดเดียวที่นึกขึ้นได้..
“อยู่ในห้องนี้แน่ๆ”
อเล็กซ์พูดกับตัวเองก่อนที่มุมปากจะแสยะยิ้มรอยยิ้มแบบหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ สองขาก้าวฉับๆตรงไปที่ประตูห้องสีครีมที่แง้มเอาไว้นิดๆ
แอ๊ด..
“หืม”
อเล็กซ์ส่งเสียงในลำคออย่างแปลกใจ เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นแผ่นหลังบางที่ไม่แน่ใจว่าใช่พี่รหัสคนสวยของเขารึเปล่า คิ้วหนาขมวดเข้าหากันก่อนที่จะตัดสินใจค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ แต่แล้วก็ต้องหลุดยิ้มออกมาอีกครั้งกับภาพตรงหน้า ... ภาพของคนสวยที่ปกติจะตีหน้านิ่งสายตาเฉือดเฉือนตอนนี้กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ลมหายใจสม่ำเสมอที่บ่งบอกว่ากำลังหลับสนิท
“พี่บัทครับ”
อเล็กซ์ยืนใช้สองมือไขว้หลังแล้วส่งเสียงเรียกคนบนเตียงเบาๆ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล เพราะคนสวยที่ยังนอนหลับอยู่คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนที่จะค่อยๆพลิกตัวหนี ภาพที่ดูเหมือนลูกแมวเชื่องทำเอาไอ้หมาจิ้งจอกเผยยิ้มหน้ามองขึ้นมาบนใบหน้า ก่อนที่จะถือวิสาสะเขย่าแขนคนบนเตียงเบาๆ
“พี่บัทครับ...พี่บัท”
กึก..
อเล็กซ์ชะงักทันทีที่สัมผัสกับผิวนุ่มๆที่เคยคิดอยากจะทั้งลูบ ทั้งคลำ แต่ครั้งนี้เหมือนมันมีไอร้อนๆออกมาจากตัวจนอดไม่ได้ที่จะลองใช้หลังมืออังที่หน้าผากเบาๆ
หืม ตัวร้อนนี่หว่า
"เอาไงดีวะ"
อเล็กซ์พึมพัมกับตัวเองเบาๆ ยามชักมือปลาหมึกของตัวเองกลับมา มองพีรหัสคนสวยที่นอนหายใจแผ่วๆอยู่บนเตียงด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วทำเหมือนนี่เป็นห้องของตัวเอง หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆไปชุบน้ำบิดหมาดๆ แล้วเดินออกมา
"พี่บัทครับ..เช็ดตัวหน่อยนะครับ"
"งืออ"
ร่างบางส่งเสียงครางงึมงัมในลำคอพร้อมพลิกตัวหนีสัมผัสเย็นๆ ใบหน้าขาวๆที่ตอนนี้เริ่มขึ้นสีแดงนิดๆจากพิษไข้ กับท่าทางที่ดูเหมือนจะเป็นแมวน้อยมากกว่าเสือ ทำให้คนมองได้แต่พึมพัมคนเดียวเบาๆ แล้วพยายามเช็ดตัวให้ต่อไป
"พี่แม่ง..น่ารักสัสๆ"
อเล็กซ์สบถออกมาเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ใช้ผ้าผืนนุ่มวางไว้บนหน้าผากคนป่วยที่ตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัว แล้วใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไรผมสีทองเป็นประกายที่ปิดหน้าออก มุมปากสองข้างยกยิ้มอ่อนโยนซะจนอเล็กซ์เองก็ตกใจว่ายิ้มแบบนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องค่อยๆจางออกไปเมื่อ...
“ฮื่ออ..พี่ตั้ม....ผมจะนอน”
กึก
มือหน้าชะงักทันทีที่เสียงหวานๆแหบๆจากพิษไข้ ดังขึ้นเหมือนหงุดหงิดที่ถูกรบกวนการนอน แต่น้ำเสียงหรือประโยคที่พูดไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับไอ้หมาจิ้งจอกตัวนี้เลยยกเว้นชื่อของคนในประโยคนั้น..
....ตั้ม?
“เย็นไว้อเล็กซ์ เย็นไว้..”
อเล็กซ์พูดกับตัวเองกัดฟันกรอด พยายามใช้ผ้าซับเหงื่อที่ซึมตายไรผมไปเรื่อยๆ อย่างเบามือ แต่ก่อนที่จะเลื่อนมือไปที่ลำคอสวย เหมือนคนป่วยก็รู้สึกตัว... บัทเตอร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่จะชะงักกับคนที่นั่งอยู่ที่ขอบเตียง
“นายอเล็กซ์!”
“ครับพี่..ผมเอง”
อเล็กซ์พูดตอบเสียงนุ่ม แล้วยิ้มให้อ่อนๆ แบบนี้พยายามทำให้มันอบอุ่นสุดๆ หวังว่าคนป่วยตอนนี้จะไม่มีแรงลุกขึ้นมาถีบกันหรอกนะ
“นายมาที่นี่ได้ยังไง”
บัทเตอร์ถามเสียงนิ่ง จากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่อเล็กซ์มองว่าร่างบางที่นอนวมอยู่บนเตียงดูแล้วแสนจะน่ารัก แต่ตอนนี้มันกลับมาน่ากลัวอีกแล้ว แต่สายตาเย็นชานั้นก็ไม่ได้ทำให้ไอหนุ่มผู้บุกรุกหวั่นใจเลยสักนิด แถมยังยิ้มกว้างตีหน้าซื่อแล้วตามเสียงใส
“นั่งรถมาครับ”
“นายนี่มัน.......ฮึ!”
บัมเตอร์พูดออกมาอย่างขัดใจ แล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง โดยที่มีไอหนุ่มรุ่นน้องเคยพยุงอยู่ใกล้ๆ แต่แล้วบัทเตอร์ก็ชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในเมื่อของอเล็กซ์ ก่อนที่จะเงยหน้ามองหน้ารุ่นน้องข้างตัวด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆ ทำไมมองผมแบบนั้นละพี่...ไม่สมกับเป็นพี่เลยนะพี่บัทเตอร์”
“นายมาที่นี่ได้ยังไง...ฉันหมายถึง..มาทำไม แล้วรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
บัทเตอร์ถามออกมาด้วยความสงสัยแต่ก็พูดขยามความดักเอาไว้ เพราะรู้ว่าไอหนุ่มทะเล้นนี่มันต้องกวนประสาทอีกแน่ๆ แล้วก็ได้คำตอบที่เหมือนจะทำให้บัทเตอร์หงุดหงิดขึ้นมาได้ไม่น้อย
“ก็วันนี้พี่ไม่ไปมหาลัยผมก็คิดถึงเลยมาหา.....ส่วนที่ผมรู้ว่าพี่อยู่ที่นี่ได้ยังไงก็เพราะว่าหัวใจมันบะ..”
ปึ่กก!
“โอ๊ย!”
ไม่ทันที่จะรอให้รุ่นน้องพูดจบมือเรียวก็คว้าหมอนใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆตัวโยนใส่หน้ามันเต็มแรง แบบที่คิดว่ามันคงเจ็บไม่น้อยแต่.. คงคิดผิด
“ฮ่าๆๆ...ชอบความรุนแรงก็ไม่บอกนะครับคนสวยของผม หึ”
“!!!!”
มันยังไม่เข็ดอีกใช่มั้ย!!!
ถ้าถามว่านายอเล็กซ์คนนี้กลัวมั้ย กับท่าทางถมึงของรุ่นพี่หน้าสวยตรงหน้า...เมื่อก่อนน่ะ กลัวนะ แต่ตั้งแต่ที่ถามคำถามนั้นไป แล้วได้คำตอบกลับมา ก็ไม่กลัวแล้วล่ะ..
‘พี่กับคนที่ชื่อตั้มเป็นอะไรกันครับ แล้วถ้าผมจะขอบอกว่า ผมชอบพี่ได้รึเปล่า?’
‘นายชอบฉันรึไง?’
‘ครับ..โคตรของโคตรชอบเลย’
‘แต่ฉันเป็นผู้ชาย’
ถึงจะพูดเสียงเรียบแบบนั้น แต่ไอดวงตาคู่คมดุๆนั่นกลับดูสั่นๆ แล้วแก้มสีซีดๆที่แดงขึ้นนิด นั่นมันคืออะไร?
‘เป็นผู้ชายแต่สวยขนาดนี้..ผมก็ชอบได้ครับ หึหึ’
‘นะ..นาย....นายมันบ้า!’
เห็นมั้ยล่ะ..พี่บัทไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด หึ
-อัศวินดาบชมพู-
100%-------------------------------100%
-ครบจ้า ตอนนี้คู่ตินเจเจ ยังไม่ค่อยมีอะไรเนอะ เอื่อยๆไปเรื่อย ช่ววงนี้จะขอเน้นคู่ของอเล็กซ์กับบัทเตอร์หน่อยเนอะ พอคู่เล็กบัท จบแล้วจะต่อด้วยคู่ของแทนเลยล่ะ รู้สึกว่าคู่อเล็กซ์บัทเตอร์นี่จะไม่ค่อยมีใครปลื้มกันเท่าไหร่เนอะ ฮ่าๆ ก็พี่บัทคนสวยของเรามันไม่มีอะไรมุ้งมิ้งเลยสักนิดนี่หว่า
-คู่ของแทนน่าจะออกมาให้เรารู้จักกันประมาณตอนที่ 15 นะคะ ^__^ **อย่าลืม!! คอมเมนต์ กร๊ากกกก
**ขอบคุณที่ติดตาม**
ความคิดเห็น