[yaoi]want you:คุณเพื่อนครับ กูต้องการมึง

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 17 น้องรหัส Vs พี่บอดี้การ์ด [100%]

 

  ตอนที่  17 น้องรหัส Vs พี่บอดี้การ์ด

 

 

 

 

 

 

    "นะพี่นะ ไปกินข้าวกับผมสักมื้อนะครับบบ"

 

 

    "..ทำไมฉันต้องไปกับนาย?"

ขณะนี้ ทั้งคู่เดินออกมาที่โรงจอดรถของมหา'ลัย ซึ่งค่อนข้างจะเงียบ เจ้าของใบหน้าสวยเอ่ยขึ้นเรียบๆพร้อมกับปรายตามอง แบบที่ใครเห็นก็พากันขนหัวลุก แต่นายอเล็กซ์ทำแค่เพียง..ยิ้ม..

 

 

    "ก็ผมเป็นผัวพี่ไงครับ"

 

 

กึก

 

 

    ใบหน้าขาวเนียนขึ้นสีแดงจัด แบบที่คนมองก็สังเกตุเห็นได้ชัดเจน อเล็กซ์ยกยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนที่จะพูดออกมาอีก..

 

 

    "นะครับ ไปกับผมนะพี่ เรายังไม่เคยทานข้าวด้วยกันเลยนะครับ"

 

 

    "ไม่เคย? ก็คืนนั้นที่ผับเรายัง..เอ่อ..."

บัทเตอร์ที่พูดชึ้นมาอย่างเป็นต่อกลับต้องหยุดชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคืนนั้นที่ผับของตินพวกเขาทั้งสองไม่ได้ทานข้าวกันแค่อย่างเดียว อเล็กซ์หลุดขำออกมาเบาๆกับสีหน้าของคนตรงหน้า ก่อนที่สายตาคมจะหันไปเห็นมุมตึกซึ่งคืนข้างลับสายตาคนแล้ว..

 

 

พรึ่บ!!

 

 

    "อ๊ะ! นายอเล็กซ์!!"

 

 

    "ชู่ววว..คนสวยครับ อย่าโวยวายสิ อยากให้คนอื่นมาเห็นรึไงครับ?"

อเล็กซ์ที่ดึงรุ่นพี่หน้าสวยเข้ามาในซอกตึกได้สำเร็จ ก็ไม่รีรอ ใช้สองแขนเกร่งค้ำกำแพงไว้โดยที่มีบัทเตอร์อยู่ตรงกลาง

 

 

    "ละ..เล่นบ้าอะไรของนาย!"

 

 

    "จุ๊ๆๆ พูดกับผัวตัวเองดีๆหน่อยครับคนสวย"

 

 

    "........"

บัทเตอร์ยืนเงียบ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่อเล็กซ์เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วว่ามันหมายถึงอะไร บัทเตอร์จ้องหน้าอีกคนนิ่งพยายามควบคุมจังหวะการหายใจของตัวเองทั้งที่สั่นไปทั้งตัว ไอ้รุ่นน้องจอมกวนโอ๊ยมันก็ยังยิ้มหน่อยยิ้มใหญ่แบบที่ภาพของคืนนั้นมันวูบเข้ามาในหัว..

 

 

    "เขินน่ารักดีนะครับเมียจ๋า"

อเล็กซ์พูดเสียงนุ่ม แต่แววตากลับแพรวพราวอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆแบบที่บัทเตอร์แทบจะหยุดหายใจ..

 

 

ผลั่ก!

 

 

    "อึ้ก!"

 

 

    "ทำอะไรของนาย!!!!"

เสียงตวาดลั่นพร้อมกับอุ้งเท้าหนักๆ ที่ถีบเข้าที่สีข้างของอเล็กซ์ไม่ใช่ของบัทเตอร์ แต่กลับเป็นฝีมือของชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทที่ตอนนี้กำลังมองอเล็กซ์ด้วยสายตาแข็งกร้าว

 

 

    "พะ..พี่ตั้ม.."

 

 

    "บอสครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ หมอนี่มันทำอะไรบอส"

 

 

    "เอ่อ..คือ..ผม...ผม..."

บัทเตอร์ที่กำลังอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก ใจนึงก็นึกอยากจะไปช่วยพยุงคนที่ล้มไปกองกับพื้น อีกใจก็นึกขอบคุณที่มีคนเข้ามาช่วยได้ทันเวลา..

 

 

    "เฮ้ยพี่! พี่มายุ่งไรด้วยวะ!"

อเล็กซ์ที่สบัดหัวไปมาแรงๆไล่ความมึนยันตัวขึ้น แล้วพูดเสียงแข็งจ้องหน้าอีกคนด้วยสายตาแข็งกร้าวไม่แพ้กัน ให้ชายหนุ่มร่างสูงหันมามองอีกครั้ง แล้วดึงเจ้านายหน้าสวยไปหลบอยู่ด้านหลัง แบบที่บัทเตอร์เองก็ยังทำอะไรไม่ถูก

 

 

    "นายเป็นใคร!"

 

 

    "อ้อ พี่นี่เอง นึกว่าใคร..ลูกจ้างของพี่บัทเองเหรอ"

อเล็กซ์พูดขึ้นหยันๆเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจน โดยที่ไม่รู้ตัวว่าร่างโปร่งที่ยืนอยู่ด้านหลังยืนนิ่งไปแล้ว ดวงตาคู่สวยวาววับขึ้นมาทันที

 

 

    "นายพูดว่าไงนะ" บัทเตอร์ถามเสียงนิ่ง

 

 

    "ก็ผมถามว่าไอพี่ทึ่มนี่น่ะ เป็นลูกจ้างของพี่ใช่มะ.."

 

 

เพี๊ยะะ!!

 

 

   ใบหน้าหล่อเหลาสบัดไปตามแรงกระแทกของฝ่ามือเรียว หัวใจสองดวงกระตุกวูบเหมือนทุกอย่างหยุดชะงักทันที อเล็กซ์ขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะตวัดสายตามามอง โดยที่ผู้กระทำแค่เพียงยืนนิ่ง สายตาเย็นยะเยือกกลับมาอีกครั้ง..

 

 

    "พี่ตบผมทำไม!!"

 

 

    "นายไม่มีสิทธิ์มาเรียกของคนฉันแบบนี้!!"

เสียงเย็นยะเยือกที่มีอำนาจพอที่จะทำให้ทั้งอเล็กซ์และตั้มยืนนิ่ง ตั้มมองเจ้านายหน้าสวยของตัวเองอย่างอึ้งๆ แอบนึกดีใจลึกๆที่บัทเตอร์แคร์ตนเองมากขนาดนี้ แต่ขณะเดียวกัน ที่นายอเล็กซ์ก็ยืนนิ่ง ปวดหนึบขึ้นมาที่อกซ้าย..ไม่คิดว่าคนสวยตรงหน้า จะแคร์ผู้ชายคนนั้น มากขนาดนี้..

 

 

    "บอส..."

 

 

    "กลับ!"

 

 

    "ครับบอส"

ทันทีที่ร่างสูงตอบรับ บัทเตอร์ก็หมุนตัวออกไปจากซอกตึกทันที มุ่งหน้าไปหารถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก แต่ไอหนุ่มรุ่นน้องที่หน้าด้านยิ่งกว่าอะไรดี ก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ก้าวขายาวๆตามมาแล้ว..

 

 

หมั่บ!

 

 

    "คุยกันก่อนดิพี่"

 

 

    "ปล่อย!"

บัทเตอร์หันมาพูดเสียงแข็ง ให้อเล็กซ์รีบใช้อีกมือจับต้นเเขนอีกข้างเอาไว้ทันที ตั้มที่เดินนำออกไปหันกลับมาพร้อมกับเร่งฝีเท้าเดินกลับมา แต่ไอหนุ่มเจ้าเล่ห์ที่รู้ตัวว่าถ้าไอพี่หน้าโหดนั่นเดินเข้ามาถึงตัวเมื่อไหร่พี่บัทคนสวยคงหลุดลอยไปแน่ๆ จึงรีบงัดไม้เด็ดขึ้นมา..

 

 

    "บัทครับ คุยกับเล็กก่อนนะ.."

 

 

กึก..

 

 

    "นะ..นาย.."

อเล็กซ์ใจชื้นขี้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่ขึ้นสีแดงนิดๆ พูดเสียงติดๆขัดๆ เป็นสัญญานบอกว่า..วิธีนี้แหละ ได้ผล

 

 

    "บัทช่วยบอก พี่หน้าโหดคนนั้นให้หน่อยได้มั้ยครับ ว่าเล็กอยากคุยกับบัทก่อน"

 

 

    "......"

 

 

    "นะครับ..เล็กอยากคุยกับบัท.."

มือหนาเลื่อนตำแหน่งจากต้นแขนสองข้างลงมากุมมือเรียวสวยที่พึ่งตบหน้าเขาไปเมื่อครู่ บัทเตอร์ยืนนิ่ง ดวงตาสั่นระริกหัวใจเต้นถี่รัว อย่างที่เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจตังเองว่าทำไม..

 

 

    "นายอยากจะลองดีสินะ"

น้ำเสียงเรียบนิ่งของตั้มดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ อเล็กซ์หันไปส่งสายตาอ้อนๆให้คนตรงหน้าอีกครั้ง แบบที่บัทเตอร์ก็เม้มปากน้อยๆ แล้วหันหน้ากลับไปทางต้นเสียง...

 

 

    "พี่...พี่ตั้มไปรอที่รถเถอะ..เดี๋ยวผม..จะตามไป"

 

 

    "แต่..บอส.."

 

 

    "แป๊บเดียวครับ"

 

 

    "...ก็ได้ครับ"

อเล็กซ์ยกยิ้มกว้างขึ้นมาทันที เมื่อชายร่างสูงยอมหมุนตัวแล้วเดินกลับไปที่รถ บัทเตอร์หันหน้าแดงๆของตัวเองกลับมา ทั้งยังดึงมือสองข้างของตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม

 

 

    "จะคุยอะไร พูดมาสิ"

 

 

    "หึหึ น่ารักมาก รู้ตัวมั้ยครับ"

 

 

    "....มีอะไรก็รีบๆพูดมา"

บัทเตอร์พูดตอบไปเสียงสั่น หลบสายตาแพรวพราวที่กำลังมองมา อเล็กซ์นกยิ้มอ่อนๆ ก่อนที่จะพูดขอเสียงนุ่ม

 

 

    "ตกลงพรุ่งนี้ไปกินข้าวกับเล็กนะ.."

 

 

    "ฉันไม่.."

 

 

    "นะครับ..ไปกับเล็กนะ"

 

 

 

 

-----------------------------------------

 

 

 

1 ทุ่มตรง

 

 

 

     ขณะนี้ไอ้หมาจิ้งจอกหนุ่มที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กระดิกขาไปมาอยู่ใต้โต๊ะ มองหน้ารุ่นพี่สุดสวยที่นั่งกอดอกหน้านิ่ง หึหึ รู้อยู่หรอกว่าคุณภรรเมียสุดสวยนี่ฟอร์มจัดขนาดไหน แต่ก็นะ ยอมมาด้วยกันแบบนี้ก็ดีมากแล้วแหละ..และถ้าอยากรู้ว่าทำไมคนสวยโหดคนนี้ถึงยอมมา..

 

 

      'แล้วถ้าฉันไม่ไปละ..'

 

 

      'อืมม...ถ้าไม่ไปเหรอครับ..ผมก็จะ....'

 

 

      '..จะอะไร'

 

 

      'จะบอกทุกคน ว่าพี่กับผมเป็นผัวเมียกันแล้ว'

 

 

เพราะฉะนั้น คำขอร้องที่เหมือนจะเป็นคำสั่งกลายๆ ทำให้บัทเตอร์ชักสีหน้าแล้วตอบตกลงอย่างจำยอม เข้ามานั่งร่วมโต๊ะอาหารกับไอ้น้องรหัสจอมเจ้าเล่ห์

 

 

   "เออพี่บัท ชื่อพี่นี่มันมาจากอะไรวะ?"

ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารมันเงียบเกินไปจนเขารู้สึกอึดอัด คำถามที่ทำให้บัทเตอร์นิ่งไปนิดก่อนจะตอบเสียงเรียบ

 

 

   "บัทเตอร์ฟาย"

 

 

   "บัทเตอร์ฟาย ที่แปลว่าผีเสื้ออะนะ"

 

 

   "อืม"

บัทเตอร์ตอบกลับหน้าเรียบ ให้ไอคนหาเรื่องคุยถามขึ้นต่อโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ก็ไม่ได้รู้เลยว่าคำถามนั้นมันสะกิดอะไรบางอย่างในตัวบัทเตอร์เข้าอย่างจัง

 

 

   "ทำไมพี่ถึงชื่อนี้วะ ผู้ชายอะไรชื่อผีเสื้อ ฮ่าๆ"

 

 

   "ความจริง..ฉันชื่อนี้ พ่อแม่ของฉันไม่ได้ตั้งให้หรอกนะ"

ร่างบางพูดเสียงเรียบ แต่ดวงตาที่เรียบเฉยกลับไหววูบอย่างปิดไม่มิด ภาพที่ทำให้นายอเล็กซ์เพียงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อออกไป..

 

 

    "อ่อ งั้นก็..คงเป็นพ่อของไอนิกสินะครับ"

 

 

    "....แล้วนาย..รู้จักน้องชายฉันได้ยังไง?"

 

 

    "อ้อ ไอนิกมันเป็นเพื่อนสมัยเรียนของไอเจเจ เพื่อนตัวเตี้ยๆของผมน่ะครับ เลยรู้จักกัน..ว่าแต่ นี่ผมก็ไม่ได้เจอมันนานแล้วนะครับ มันเป็นไงบ้างครับพี่?"

พอได้โอกาสเป็นฝ่ายตอบคำถามบ้าง ไอ้รุ่นน้องหน้าหล่อก็พูดตอบออกมายาว อธิบายระเอียดยิบ แถมยังยิงคำถามออกไปหวังจะให้อีกฝ่ายพูดตอบ..

 

 

    "........อืม ก็ดี"

 

 

 

                       กูพูดไปตั้งยาว ตอบกลับมาแค่ อืม ก็ดี เนี่ยนะ!!

 

 

.

.

.

 

 

   "เป็นอะไรเปล่าพี่ หรืออาหารไม่อร่อย"

นายอเล็กซ์ถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนร่วมโต๊ะนิ่งไป ดวงตาคู่สวยที่เหม่อมองไปด้านนอกหันกลับมามองเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้..แววตามันกลับเปลี่ยนไป มันไม่ใช่แววตาที่ว่างเปล่าเหมือนครั้งก่อนๆ แต่มันกำลังจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง

 

 

   "เปล่า..ฉันแค่คิดว่า..ฉันไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับคนอื่นมานานแค่ไหนแล้ว"

 

 

   "หืม?"

อเล็กซ์เลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับคำตอบของคนตรงหน้า ท่าทางที่ทำให้บัทเตอร์ต้องพูดเสริมมาอีกนิด

 

 

   "ตั้งแต่ที่ฉันออกมาอยู่คนเดียว ฉันก็ไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับใครเลย น่าจะ..3 ปีได้มั้ง"

 

 

   "กินข้าวคนเดียว...3 ปีเนี่ยนะ!!"

 

 

   "แปลกรึไง?"

 

 

   "มากกกกกกกกกกก"

อเล็กซ์ถึงกับอึ้ง ในเมื่อเขาแทบจะไม่เคยเลยสักครั้งที่ต้องนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนเดียว ถ้าไม่มีไอเพื่อนๆตัวแสบ ก็ต้องมีสาวๆสวยๆ หรือไม่ก็ต้องมีครอบครัวที่อบอุ่นของเขา แต่หนุ่มหน้าสวยที่มีทุกอย่างเพรียบพร้อมตรงหน้า กลับต้องนั่งทานข้าวคนเดียว..

 

 

   "ฉันอิ่มแล้ว..กลับเถอะ"

อยู่ๆบัทเตอร์ก็ลุกจากเก้าอี้อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทั้งๆที่อาหารในจานหายไปไม่ถึงครึ่ง นายอเล็กซ์มองตามอย่างงงๆ ก่อนที่จะวางแบงค์สีเทาไว้ที่โต๊ะสี่ใบ แล้วรีบวิ่งตามคู่เดทมาติดๆ

 

 

   "กลับบ้านเลยรึเปล่าครับบอส"

 

 

    "ยัง....นี่อเล็กซ์ ฉันไปนั่งเล่นที่บ้านนายได้รึเปล่า"

 

 

   "หะ ห๊าา? พะ พี่..พี่ว่าไงนะครับ"

อเล็กซ์ที่วิ่งหน้าตั้งตามมาทีหลังก็ถามขึ้น เสียงกระท่อนกระแท้น ได้ยินอะไรขอไปเล่นที่บ้านสักอย่าง

 

 

 

    "ฉันไปบ้านนายได้มั้ย?"

เพียงแค่เสียงหวานๆพูดตอบออกมานิ่งๆ นายอเล็กซ์ก็เบิกตากว้างพยักหน้าแรงๆแล้วรีบตอบออกไปทันที

 

 

    "ได้ครับได้สำหรับพี่บัทคนสวยได้อยู่แล้วครับผม"

นายอเล็กซ์พูดอย่างดีใจสุดขีดที่ผีเสื้อแสนสวยของเขาเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอไปบ้านเขาเอง จนเผลอลืมตัว คว้าร่างบางมากอดไว้แน่น

 

 

   "ถ้าไม่อยากโดนฆ่าทิ้งก็ปล่อยฉันซะ"

แต่แล้วเจ้าผีเสื้อแสนสวยก็ทำเพียงกระพือปีกเบาๆ พูดเสียงเย็นยะเยือก ไม่ต้องออกแรงอะไร นายอเล็กซ์ที่เพิ่งรู้ตัวว่าชะตาจะขาดก็รีบปล่อยมือแล้วยืนตัวตรงแทบไม่ทัน

 

 

 

              เกือบตายแล้วมั้ยล่ะกู! คนบ้าอะไรว่ะ...นิ่งอย่างกับรูปปั้น

 

 

 

อเล็กซ์ได้แต่มองชายชุดดำที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวาของพี่รหัสคนสวยอย่างหวาดๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองบัทเตอร์อีกครั้ง พร้อมคำถามที่ทำให้บัทเตอร์เกือบจะขำออกมา

 

 

   "ว่าแต่..ไอหมอนี่จะตามไปเฝ้าพี่ด้วยมั้ยเนี่ย"

 

 

   "....นั่นสินะ"

บัทเตอร์หันไปมองร่างสูงในชุดสูทดำข้างๆแล้วถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยๆ อย่างว่าแต่คนอื่นเลย ที่รู้สึกว่าไอหมอนี่มันเหมือนก้อนหิน ขนาดเขาเองที่อยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ยังไม่ชินซักที

 

 

   "ให้ผมตามไปนะครับบอส"

 

 

   "ผมว่า..ไม่ต้องดีกว่าพี่ไปพักเถอะ"

 

 

   "แต่บอส..."

 

 

   "ผมดูแลตัวเองได้..ผมโตแล้วนะ"

 

 

   "บอสครับ..แล้วถ้าเด็กคนนี้..."

ไอ้ลูกน้องที่แสนจะหวงเจ้านายพูดพราง ชายตามองหนุ่มหน้าทะเล้น ที่ยืนขนานนาบบอสของเขาอยู่ พรางจะบอกว่า ..

 

 

          ตาแพรวพราวเหมือนหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์แบบนี้มันจะไว้ใจได้ยังไงกัน?

 

 

   "อ่าวๆ มองผมแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย"

นายอเล็กซ์ฉุนกึก เมื่อเห็นสายตาไม่วางใจที่มองมาทางเขา แถมยังทำท่าจะห้ามพี่บัทของเขาอีกแหน่ะ! มันจะมากไปแล้วนะ

 

 

   "คุณก็น่าจะรู้ ว่าผมหมายความว่ายังไง"

 

 

   "พูดแบบนี้ลองซักตั้งมั้ยเพ่!"

ไอหมาจิ้งจอกตัวน้อยพูดจบก็ถกแขนเสื้อขึ้นทำท่าจะขย้ำเสือโคร่งตรงหน้าอย่างลืมตัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบเห็นไอด้ามดำๆที่เหน็บอยู่ที่เอวของอีกคน แถมไอสายตาที่เหมือนกำลังจะบอกเขาว่า..

 

 

   "อยากตายนักรึไง"

ตั้มพูดเสียงเย็น ดวงตาคมกริบมองมาที่นายอเล็กซ์อย่างเอาเรื่อง ทำให้คนเป็นเจ้านายส่ายหน้าเหนื่อยๆ กับความเป็นห่วงที่มากเกินไปของตั้ม

 

 

   "พี่ตั้ม..ผมดูแลตัวเองได้"

บัทเตอร์พูดเสียงนิ่ง แล้วพยักหน้าให้กับร่างเกร่งตรงหน้า เป็นเชิงบอกให้กลับไปก่อน

 

 

   "งั้นตอนกลับผมจะมารับนะครับ...ไม่ต้องห้ามผมนะครับ เพราะยังไงผมก็จะมา"

ตั้มพูดดักขึ้นมา ให้บัทเตอร์ลอบถอนหายใจอีกครั้ง แล้วพยักหน้ารับ ก่อนที่ชายหนุ่มจะขับรถออกไป ให้บัทเตอร์หันมามองคนข้างตัวอีกครั้ง

 

 

   "รถนายอยู่ไหนล่ะ"

 

 

 

.

.

.

 

 

 

----------------------------------------------

 

 

 

 

    "ตามสบายเลยนะพี่ เดี๋ยวผมขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแปบนึง อึดอัดจะตายแล้ว"

 

 

    "อืม"

บัทเตอร์พูดพลางมองไปรอบๆห้องโทนสีเทา ทีวีจอแบนสุดหรูขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้าโซฟาสีดำตัวยาว ไม่เข้าใจตัวเองว่าเพราะอะไรถึงอยากจะมากับไอเด็กนี่ ทั้งๆที่กลัวว่ามันจะทำเรื่องบ้าๆ แต่ก็ไม่รู้สิ ตลอดเวลาเขาอยู่กับความเงียบ อยู่กับโลกที่มีแต่ควรมขุ่นหมอง แต่พอได้มาเจอน้ำเสียงกวนๆกับเสียงหัวเราะแบบนี้...มันคงเหมือน...ได้เติมเต็มละมั้ง

 

 

 

เหมี๊ยววว~

 

 

 

     "หือ?"

บัทเตอร์หันไปมองตามเสียงร้องครางแหลมเล็กฟังดูน่ารัก ลูกแมวเปอร์เซียสีเทาอ่อนๆ มีถุงเท้าที่ข้อเท้าทั้งสี่ข้างสีดำ และหางกับใบหูที่มีสีดำแซมมาด้วยนิดๆ มองดูยังไงๆก็น่ารัก ไอเจ้าตัวขนนุ่มเดินเตาะเเตะเข้ามาออดอ้อนร่างเล็กอย่างไม่คิดเลยว่าอาจจะถูกจับไปขาย(?)ก็ได้ 

 

 

       บัทเตอร์มองไอตัวเล็กที่กำลังใช้หัวถุยๆถูไถไปกับขาเขาก่อนที่จะระบายยิ้มอ่อนโยนออกมา เเววตาที่ปกติแล้วเย็นชาจนดูน่ากลัว บัดนี้กลับฉายชัดถึงความอ่อนโยนจนน่าหลงไหล ภาพที่ไอเจ้าของห้องที่เพิ่งเปิดประตูมาเห็นก็ถึงกับนิ่งอึ้งตาไม่กระพริบ

 

 

 

                 รอยยิ้มแบบนั้น...เเววตาแบบนั้น..พี่บัทแม่งน่ารัก สัสๆ!!!

 

 

 

    "มันชื่ออะไร?"

 

 

    "คะ..ครับ?!"

ร่างสูงหันไปมองต้นเสียงหน้าตื่นๆ กับคำถามที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่พอมองต่ำลงมาอีกนิด เห็นไอเจ้าลูกแมวของเขากำลังนอนหลับตาเคลิ้มให้แขกผู้มาเยือนเกาคางให้ก็นึกได้ ก่อนที่จะพูดออกมาเสียงนุ่ม..

 

 

    "ชื่อฟูฟ่องครับ"

 

 

    "ห๊ะ?...ฟู...ฟ่อง?"

บัทเตอร์หันมามองแล้วเลิกคิ้วอย่างงงๆ แถมยังทวนคำพูดของไอน้องรหัสเมื่อกี้อย่างช้าๆ

 

 

    "ครับ ไอเจเจมันเป็นคนตั้งน่ะ ฮ่าๆ"

 

 

    "เจเจ?..เด็กคนนั้นน่ะเหรอ"

 

 

    "ครับ ไอเพื่อนตัวเตี้ยๆ สมองนิ่มๆของผมนั่นแหละ ฮ่าๆ"

อเล็กซ์พูดออกมาแล้วหัวเราะร่า ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ให้เจ้าฟูฟ่องมันกระโดดตามขึ้นไปบนตักอย่างออดอ้อน

 

 

    ".....แล้วนี่ฉันมาทำอะไรดีล่ะ?"

 

 

 

.

.

.

 

 

 

-----------------------------------------

 

 

เจเจ

 

 

 

 

    "ไอ้ติน ยังไม่กลับเหรอวะ"

 

 

    "ยังครับ อยู่ดื่มเป็นเพื่อนไอแทนมัน"

ผมพยักหน้ารับ หลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นมันนั่งไขว่ห้างคุยอะไรสักอย่างกับไอแทน ก่อนหน้านี้ผมได้ยินหรอกครับ ว่ามันพูดอะไรสักอย่างถึงไอนิกกี้ แต่ก็ช่างเถอะ ผมว่าใครๆแถบนี้ก็พูดถึงไอ้ร่างบางที่ยืนโยกอยู่ท่ามกลางผู้ชายตัวล่ำบึกนั่นทั้งนั้น 

 

 

    "ง่วงรึยังเจ"

 

 

    "ยังอ่ะ แล้วนี่ไอนิกกี้หายไปไหนแล้ววะ"

ผมถามขึ้นมาหลังจากที่ตอบไอตินไป แล้วมองหาเพื่อนตัวเอง ตั้งแต่ที่มันเข้ามานี่มันยังไม่มาทักทายผมเลยนะ เห็นเดินควงผู้ชายเดินผ่านหน้าผมไปไม่เหล่ตามองเลยด้วยซ้ำ เหอๆ 

 

 

    "อ่าว..ไอแทนไอนิกหายไปไหนวะ"

ไอตินหันกลับไปถามไอแทน แบบที่ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันจะถามไอแทนทำไม ไอบ้านั่นมันมีจิตสัมผัสรึไง ไอแทนหันมามองผมกับไอติน แล้วเลิกคิ้วๆนิดๆเหมือนกับว่า ไอตินมันถามคำถามสิ้นคิดไป

 

 

    "ไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้ไง" มันตอบ

 

 

    "มึงรู้ได้ไงวะ" ผมถามต่อ

 

 

    "ก็กูเห็น"

มันตอบแค่นั้นแล้วยกเหล้าขึ้นดื่มอึกๆ ให้ผมมองงงๆแล้วหันไปมองหน้าไอติน หวังว่ามันจะช่วยทำให้ผมหายสงสัย ซึ่งไอบ้านั่นมันก็แค่ส่ายหน้าไปมายิ้มๆ เออ ยิ้มเข้าไป ไอยิ้มหล่อๆนั่นอะ ยิ้มเข้าไป รู้ว่าหล่อแล้วจะยิ้มให้มันหล่อกว่าเดิมทำไม ไม่เห็นรึไงว่ามีคนจ้องจะเขมือบมึงน่ะ!!

 

 

    "ชิส์!"

 

 

    "อ้าว..เจ เป็นไรเนี่ย กูทำไรผิด"

ผมกอดอกแล้วสบัดหน้าหนีมัน ให้ไอตินรีบขยับเข้ามานั่งติดผมแล้วถามผมขึ้น นี่มันไม่รู้ตัวรึไงว่าตกเป็นเป้าสายตาของชะนีเก้งกวางทั้งหลายน่ะ ผมว่าผมซื่อ(บื้อ) แล้วนะ ทำไมยังไม่คนบื้อว่าผมอีกวะเนี่ย!

 

 

    "ไอ้โง่!"

 

 

    "อ้าวเจครับ..เป็นอะไร โกรธอะไรหื้ม"

 

 

    "ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้ใส่กูเลยนะไอ้บ้า!"

ผมพูดว่ามันออกมาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแปลกๆอีกแล้ว ตอนที่ไอ้บ้าตินมันพูดกับผมเสียงนุ่มแทบอยากจะม้วนหนีลงไปแอบใต้โต๊ะ เขินอะ เขินมาก เขินโว๊ยยยยยยยยย

 

 

    "หึหึ เจครับ เป็นอะไรรึเปล่า หน้าแดงจัง"

 

 

    "เรื่องของกูหน่า!"

 

 

    "ร้อนรึไง?"

 

 

    "บอกว่าเรื่องของกูไง!"

ผมพูดตอบมันกลับไปเสียงแข็ง ไอตินมองหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่ อยากจะถีบยอดหน้ามันสักทีถ้าไม่ติดว่าถีบไม่ถึงอะนะ แต่ก่อนที่ไอบ้าตินมันจะได้แกล้งพูดอะไรกับผมออกมา เสียงแหลมเล็กก็ดังขึ้นด้านหลังให้ทั้งโต๊ะของผมต้องหันไปมอง..

 

 

    "นี่ พวกมึงจะให้กูยืนดูมึงทะเลาะกันอีกนานป่ะ ขากูจะตระคิวแดกแล้วเนี่ย"

 

 

    "อ้าว ไอนิก กูนึกว่ามึงจะไม่เข้ามาทักกูซะละ"

 

 

     "คึคึ ก็มันกำลังมันส์นี่หว่า"

ไอนิกพูดแล้วหัวเราะคิกคัก ผมว่าตอนนี้มันคงเมาได้ที่แล้วล่ะ เพราะแก้มของมันแดงระเรื่อขึ้นมา แถมยังยืนเซๆ แอบเห็นไอ้พวกบ้ากามจะเข้ามาหาอยู่บ่อยครั้ง แต่คนพวกนั้นคงจะเกรงสายตาของไอตินกับไอแทนอยู่บ้าง ไอนิกทิ้งตัวนั่งลงข้างผม ซึ่งอยู่ฝั่งริมสุดของโซฟา แล้วมันก็หันมามองผม กับไอแทนสลับกัน

 

 

    "มึงไม่คิดจะแนะนำไอ้หน้าหล่อนี่ให้กูรู้จักหน่อยเหรอวะเจ" 

ไอนิกพูดขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ไอแทน ผมมองหน้ามันนิดๆ แล้วพยักหน้ารับก่อนที่จะหันไปมองไอแทนที่นั่งกอดอกหน้านิ่ง แต่สายตาของมันผมไม่สามารถจะบอกได้จริงๆว่ามันหมายถึงอะไร มันดูเจ้าเล่ห์ ดูน่ากลัว ดูเย็นชา ดุดัน จนผมเริ่มไม่เข้าใจ

 

 

    "เอ่อ..นี่ไอ้แทน เป็นเพื่อนใหม่กู กูเจอกันที่มหาลัย...ไอแทนนี่นิกกี้ เป็นเพื่อนกูสมัยมัธยม"

 

 

    "มึงมีเพื่อนหล่อขนาดนี้ทำไมไม่แนะนำให้กูรู้จักบ้างวะเจ มึงกะจะฮุบไว้คนเดียวรึไง ทั้งไอติน ทั้งไอเล็ก แล้วไอ้หล่อนี่ด้วยอีก"

 

 

    "ไอบ้านิก! นี่ปากมึงเหรอห้ะ!"

ผมโวยขึ้นเล็กๆหลังจากที่มันพูดบ่นออกมายาวเหยียดจบ ไอนิกขำนิดๆ แบบที่ถ้ามันไม่เมาผมคงเอาส้อมตรงหน้าแทงเข้าไปในปากมันให้รู้แล้วรู้รอด ไอตินมองผมขำๆ ก่อนที่จะหันไปมองความเรียบร้อยภายในร้านต่อ ส่วนไอนิกก็นอนพิงพนักโซฟา แล้วใช้มือข้างนึงขึ้นมานวดขมับตัวเองเบาๆ ส่วนไอแทนมันกำลังมองไอนิกเพื่อนของผมอย่างสำรวจ..

 

 

    "มองกูขนาดนั้นเอากูเลยมั้ย?"

 

 

กึก..

 

 

     ไม่ใช่แค่ผมชะงัก ไอ้ติน ไอ้แทน มันก็นิ่งไปนิดเมื่อน้ำเสียง เอ่อ..เรียกว่าอะไรละ..ยั่วยวนละมั้ง เออนั่นแหละ เมื่อน้ำเสียงยั่วยวนของไอนิกมันดังขี้น พร้อมกับตาคู่คมของมันที่ปรือมองมาที่ไอแทนนิ่งๆ..ก็รู้นะว่ามันพูดตรง..แต่แบบนี้มันตรงไปมั้ยวะ มึงพึ่งรู้จักกันเมื่อกี้เองนะเว้ยยย

 

 

    "หึ มึงนี่ง่ายกว่าที่คิด"

 

 

กึก..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-อัศวินดาบชมพู-

 

100%-----------------------------------100%

 

-ตอนนี้เปลี่ยนรูปโปรไฟล์ของ want you แล้วนะคะ คึคึ เรทติ้งตกลงมาเลย ไม่รู้เพราะอะไร คงเป็นเพราะเพื่อนๆจำชื่อเรื่องไม่ได้ เลยดูที่รูปเอา แง้ T^T

-ตอนนี้ก็บัทเตอร์ออกแนวนิ่งๆขรึมๆหน่อย คงจะน่าเบื่อกันเลยละสิ แหะๆ แต่ยังไงบัทเตอร์ก็ยังเป็นบัทเตอร์ ใน intro ก็บอกไว้อยู่แล้วนี่เนาะ ว่าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แต่เอาตินเจ มาปิดท้ายหวานๆคงจะพอแก้เครียดได้ใช่มั้ยคะ

-ใครถามถึง NC จะมาเร็วๆนี้แหละค้า >< ตอนหน้าคู่ แทนxนิกกี้ 50%แรก ตินเจ 50% หลังนะคะ

-เฮ้ออ เหนื่อยยย ยังไงก็ฝากเม้นฝากโหวดกันด้วยนะค้า ^_^

 

 

 

 

**ขอบคุณที่ติดตามจ้า**