คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 21 กระชับสำพันธ์ [100%]
ตอนที่ 20 กระชับสำพันธ์
อีกมุมนึงของอีกคน...
“นี่กูเป็นบ้าอะไรว่ะ!”
เสียงทุ้มเข้มที่สถบออกมาหนักๆ
บ่งบอกถึงความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นได้อย่างดี ในเวลานี้ นายธนินท์ หรือไอ้แทน
กำลังนั่งกำขวดสุราที่มีรูปเสือแปะอยู่
แล้วกระดกอึกๆลงคอ...เหตุผลที่อยู่ในสภาพน่ะเหรอ..
ก็ไม่รู้สิ
ใช่
ตอนนี้คนที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวสีเทาในห้องสุดหรู
ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร รู้สึกกระสับกระส่ายในใจอย่างบอกไม่ถูก
ตั้งแต่..คืนนั้น...ใช่....คืนนั้น ที่ตื่นมาตั้งแต่เช้ามืด
ฟ้ายังไม่สว่างเลยด้วยซ้ำ เขาก็ทำเหมือนที่เคยทำกับคู่นอนคนอื่นๆ
คือลุกขึ้นมาหยิบเงินปึกหนึ่งในกระเป๋าวางไว้ข้างหัวเตียง
ก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วออกมาโดยที่ไม่รอให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาพูดคุย...กับทุกๆคน
เขาไม่เคยรู้สึกอะไร แต่กับคนๆนั้น......เขากลับ.....หน่วงๆในอก
ออดดดด...ออดดดดดดด
“ใครอีกวะ!”
ร่างสูงพูดออกมาอย่างหัวเสีย เดินไปทางประตูของคอนโดหรู
ไม่คิดที่จะส่องตาแมวดูก่อนสักนิด ว่าคนที่มารบกวนเวลาส่วนตัวในหัวค่ำ
ตอนนี้คือใคร มือหนาบิดลูกบิดประตู ก่อนที่จะกระชากเข้าหาตัว ...
แต่แล้ว...คิ้วหนาก็ต้องขมวดติดกันมากขึ้น
“สวัสดีฮะพี่แทน”
“มาทำไม”
แทนถามเสียงเย็นเมื่อหนุ่มน้อยน่ารักตรงหน้ายืนฉีกยิ้มกว้าง
แต่ดวงตากลับไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลยสักนิด
คราบชุดนักเรียนที่ปล่อยชายเสื้อออกมาดูสบายๆ
กับกระดุมสองเม็ดบนที่ปลดออกเผยผิวขาวเนียนที่หน้าอก....
“มาหาพี่แทนไงฮะ”
“หึ...มึงคิดว่ากูจะกลับไปเล่นกับมึงอีกรึไง?”
“...พี่พูดอย่างกับว่าลืมอดีตของเราไปแล้ว..”
ร่างเล็กพูดพรางเบียดตัวเข้ามาในห้องกว้าง
โดยที่เจ้าของห้องก็เพียงยืนมองนิ่งๆ ความร้อนรุ่มในอกก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มหน้าใสที่ก่อนหน้านี้ ประมาณ 2 3
เดือนที่แล้ว ยังเคยคิดว่ามันคงไร้เดียงสา พอๆกับแววตามัน ... ฮึ แต่นั้นก็แค่..
....ความคิดที่ผิดๆ
“อ่า...จริงสิ..วันนี้พีมแวะไปหาพี่ตินมาด้วยล่ะ
แต่เขาไม่อยู่”
“มึงมายุ่งกับเพื่อนกูทำไม!”
“...แล้วพี่มายุ่งอะไรกับเรื่องของพีมล่ะฮะ?”
เด็กหนุ่มถามเสียงซื่อๆ ให้คนฟังกัดฟันกรอด ที่ท้อยคำในประโยคนั้นไม่ได้ใสซื่อถามน้ำเสียงเลยสักนิด
ไม่เข้าใจตัวเองว่าก่อนหน้านี้เคยหลงผิด ไป’รัก’กับคนแบบนี้ได้ยังไง
ใช่..ทั้งสองคนเคยรักกัน
ไม่สิ..ไม่ใช่สองคน...แค่แทนคนเดียว ที่หลงรัก...
“มึงมาทำไม”
“บอกแล้วไงฮะ ว่ามาหาพี่แทน”
‘พีมมาหาพี่แทนฮะ’
“แล้วมึงจะมาหากูทำไม!”
‘มาหาพี่ตอนนี้คิดถึงพี่ล่ะสิ’
เสียงแทรกซ้อนที่ดังขึ้นมาแผ่วๆในโสทประสาททำให้นายธนินท์กัดฟันกรอด
ภาพแฟนหนุ่มตัวน้อยที่มักจะทำเสียงอ้อนๆ กับรอยยิ้มสดใสให้ต้องยิ้มตาม...ใบหน้าคมสะบัดไล่ความคิดของตัวเอง
ก่อนที่จะลืมตามองภาพปัจจุบัน....เด็กผู้ชายคนเดิม..ที่แววตามันเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน
“ออกไปจากห้องกู”
“เรายังไม่ได้สนุกด้วยกันเลยนะครับ”
“กูไม่ต้องการทำแบบนั้นกับมึง....ชัดมั้ย...กูไม่ต้องการมึง!!!”
เสียงตวาดที่ดังพอจะทำให้คนฟังสะดุ้งสุดตัว
ใบหน้าหวานที่ตอนนี้เริ่มฉายแววไม่พอใจเล็กๆ แต่ยังไม่กล้าแสดงออกมามากนัก
เด็กหนุ่มเดินกลับไปที่ประตูห้อง แต่ก่อนที่จะก้าวขาออกไป
เสียงใสๆที่ฟังดูไร้เดียงสาก็ดังขึ้น...
“...พีมออกไปจากที่นี่...แต่ไม่มีวันออกไปจากชีวิตพี่หรอกฮะ..พี่แทน
ฮึ!”
ปัง!
เสียงประตูปิดลงพร้อมกับความเงียบกริบที่เกิดขึ้นภายในห้อง
แทนกำมือแน่นจนรู้สึกชา
รู้สึกเจ็บ..เจ็บจนอยากจะกระโจนเข้าไปฆ่าเด็กนั่นเพื่อระบายความรู้สึก...ไม่ได้เจ็บเพราะรัก..แต่เจ็บใจ
เจ็บที่ตัวเองโง่ให้เด็กมัธยมหลอกใช้มาเป็นปีๆ!
‘พีมรักพี่แทนฮะ’
‘ครับ..พี่ก็รักพีมนะ’
‘พี่แทนห้ามทิ้งพีมนะห้าม ห้ามทิ้งเด็ดขาดเลยนะ!’
‘ใครจะกล้าทิ้งล่ะครับ น่ารักขนาดนี้’
‘คึคึ พี่แทนต้องรักพีมให้มากๆ...รักมากจนเลิกรักพีมไม่ได้เลยนะฮะ..’
เสียงบทสทนาของชายหนุ่มสองคนดังก้องขึ้นมาในหัว
ภาพของวันที่เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนตักพร้อมกับบอกรักเสียงอ้อน..แล้วหลังจากนั้น...เขาทั้งสองก็หลอมรวมเป็นคนๆเดียวกัน...แต่ทว่า..ภายใต้ความคิดที่แสนเจ็บปวดนั้น
มีภาพของร่างบางอีกคนที่ผุดขึ้นมาในหัว
“ไอ้..นิกกี้....”
แทนพึมพำเบาๆกับตัวเอง
ภาพของคนอึกคนที่คล้ายคลึงกันจนน่าตกใจ...ยอมรับมาในคืนนั้น...สุขเสียจนไม่กล้าที่จะยอมรับ...มันไม่ใช่เซ็กส์ที่เร่าร้อนที่สุด...มันไม่ใช่เซ็กส์ที่ถึงใจที่สุด...แต่มันกลับเป็นเซ็กส์ที่...อบอุ่น..ที่สุด
“หึ ก็แค่เซ็กส์..”
แทนบอกกับตัวเองในขณะที่ภาพความเร่าร้อนในคืนนั้นผุดขึ้นมาในหัว
ภาพของร่างบางที่ร้องครางอยู่ด้านใต้
ภาพที่ไม่ต่างอะไรจากเด็กคนนั้น...แต่มันแค่...แสดงออกตั้งแต่วันแรกที่พบกัน
เท่านั้นเอง
ไม่ต่างกัน..ก็แค่พวกมนุษย์กระหายเซ็กส์!
แทนสถบดังๆในใจ
เหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยที่พึ่งถูกทำการร่วงละเมิดทางเพศเสียอย่างนั้น
ในหัวก็มีทั้งภาพทั้งเสียงของร่างบางทั้งสองสลับกันไปมาจนน่าปวดหัว
แต่ถ้าถามว่าตอนนี้ก้อนเนื้อด้านซ้ายภายในอกเป็นยังไง...มันกลับไม่ได้เจ็บปวดเมื่อนึกถึงเด็กคนนั้นอีกแล้ว...มันเหมือน...มีอีกคนที่น่านึกถึงยิ่งกว่า...
“ทำไมกูเป็นแบบนี้วะ...เป็นบ้าอะไรอีกวะเนี่ย!”
แทนคำรามออกมาในขณะที่ก้อนเนื้อในอกมันเต้นแปลกๆจนน่าหงุดหงิดใจ
เสียงบอกรักหวานหูของเด็กหนุ่มคนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัว...เหมือนพยายามจะเตือนว่า
อย่าหวั่นไหวกลับใคร...อย่าคิด...อย่าแม้แต่จะคิด...ถ้าไม่อยากกลับไปเจ็บปางตายเหมือนเดิม..
ความคิดสุดท้ายของคนที่เปิดเบียร์ขวดใหม่แล้วยกขึ้นดื่มอย่างไม่สนใจว่าเรียนภาคเช้าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง
ขอแค่ตอนนี้ เวลานี้ ลืมเรื่องบ้าๆในตอนนี้ได้ก็พอ...
ความรักเหรอ กูหมดศรัทธาในคำๆนี้ตั้งแต่วันที่หัวใจของกูโดนเด็กนั่นขยำทิ้งแล้ว!
------50%------
ในขณะที่อีกคนเครียดแทบตาย...อีกฝ่ายที่เป็นสาเหตุแห่งความสับสน ก็เครียดไม่ต่างกัน...
“น้องนิกเป็นอะไรรึเปล่าครับ หน้าเครียดๆมาทั้งวันแล้วนะ”
“อ่า..นิกคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหละครับ”
เจ้าของร่างบางตอบยิ้มๆ พร้อมกับยกไวน์ชั้นดีขึ้นจิบ
ดวงตาจับจ้องรูปชายร่างสูงในโทรศัพท์ รูปของคนที่เขาคิดว่า ‘ไม่ว่ายังไง
ความสัมพันธ์ของเขากับมัน ต้องไม่ใช่แค่คู่นอน’
“คนนี้เหรอครับ?”
“หืม? ว่าไงนะพี่เมฆ”
“ก็..ผู้ชายคืนนั้น
คือเขาเหรอครับ?”
ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคู่คมจ้องเข้าไปในจอโทรศัพท์เครื่องหรู
นึกเป็นห่วงเจ้านายขึ้นมานิด
เมื่อที่ไปตามสืบเรื่องของนายธนินท์ที่ว่าตามคำสั่งมา....หมอนี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
เหอะ
แต่จะว่าไป..แต่ละคนที่เข้ามายุ่งกับน้องนิกมีใครธรรมดาบ้างล่ะ
ความคิดของคนที่ยักไหล่นิดๆ แล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่
คิดๆดูแล้วก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
ได้ข่าวมาว่าเป็นเพื่อนกับน้องเจเจสุดน่ารักคนนั้น หวังว่าความใสซื่อของเจเจคงจะแพร่เชื้อไปให้ไอหนุ่มนั่นด้วยนะ...
“นิกอยากเจอเขา”
“หืม?”
คนเป็นลูกน้องส่งเสียงในลำคองงๆ
เมื่อจู่ๆคนที่นั่งนิ่งเกือบห้านาทีก็พูดโพล่งขึ้นมาไม่มีปรี่ไม่มีขลุ่ย
แบบที่นิกกี้หันหน้ามาสบตาแล้วพูดเสียงจริงจังขึ้น
“นิกอยากเจอเขา..ไอแทน..นิกอยากเจอมัน”
“...ยังไงครับ?”
“ที่พี่สืบมา...ได้ที่อยู่มันรึเปล่าครับ”
“อืม..ถ้าเป็นบ้านอันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่เท่าที่ได้ข้อมูลมา
ไอหนุ่มนี่ส่วนใหญ่จะไปค้างที่คอนโดใกล้ๆกับคอนโดคุณบัทเตอร์น่ะครับ”
“อ่า...งั้นก็ง่ายเลยสิ”
ร่างบางพูดพร้อมกับยกยิ้มอย่างพอใจ
ก่อนที่สายตาคมสวยจะหันมามองภาพตรงหน้าอีกครั้ง แล้วกดปิดโทรศัพท์จนหน้าจอดำสนิท
สะท้อนเงาของตัวเองที่ขณะนี้
ยิ้มแบบที่ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะยิ้มแบบนี้ออกมาได้...
มึงทำให้หัวใจกูเริ่มมีชีวิตอีกครั้งแล้วนะไอแทน..
--------------------------------------------------------
เช้า
“น้องนิกจะไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆเหรอครับ”
“โถ่ ไม่เป้นไรหรอกพี่เมฆ
เนี่ย..เดี๋ยวนิกก็กะจะเลยไปหาไอเจที่สนามด้วย”
“รู้สึกว่าช่วงนี้น้องนิกจะไปหาน้องเจบ่อยกว่าปกตินะครับ”
“อืม..งั้นมั้ง
อยู่กับมันแล้วสบายใจดี นิกไปนะครับ”
ร่างเล็กพูดบอก
ก่อนที่จะกระโดดหอมแก้มคนสูงกว่าแล้วเดินออกมาจากห้องพักของคอนโดหรู ใบหน้าคมสวย
ยิ้มแย้มราวกับว่ามีเรื่องสนุกสนานรออยู่ตรงหน้า
“....ที่รัก
เราใกล้จะได้เจอกันแล้วนะ หึ”
ร่างบางพูดกับตัวเอง ก่อนที่จะสอดตัวเข้าไปในรถคันหรู
แล้วมุ่งหน้าไปสถานที่ ที่เป้าหมายของเขารออยู่ที่นั่น
ตลอดทางรอยยิ้มซุกซนปรากฏบนใบหน้าสวย จนกระทั่งถึงที่หมาย
ร่างเล็กตรงดิ่งไปยังที่อยู่ที่ได้ข้อมูลมา และก็ถึงที่หมายในเวลาไม่นาน....
“ห้องนี้รึเปล่านะ...”
ก๊อกๆ
นิกกี้เคาะประตูเบาๆสองครั้ง
แต่ก็ดังพอที่จะได้ยินเสียงตอบรับจากคนด้านใน
ยิ่งที่ยินเสียงที่เข้ามาใกล้ประตูมากเท่าไหร่ หัวใจดวงน้อยๆ
ยิ่งเต้นถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ากำลังลุ้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่กี่วินาทีข้างหน้า...
..และแล้ว เวลาที่รอคอยก็มาถึง...
แกร๊ก...
“มาทำมะ...”
เสียงขอร่างสูงตรงหน้าขาดหายไป เมื่อคนที่มาเยือนไม่ใช่คนที่คิดไว้
นิกกี้หรี่ตาลงนิดเหมือนกำลังสงสัยกับคำพูดของคนตรงหน้า
“อะไรกัน
ทำไมมองหน้ากูแบบนั้นล่ะ”
“มาทำไม”
แทนถามเสียงเรียบ ดวงตาคู่คมวาววับเหมือนกำลังจับผิดคนตรงหน้า
นิกกี้ยักไหล่นิดๆ ก่อนที่จะมองเข้าไปในห้องเรียบหรู
แล้วหันมาสบกับดวงตาคู่คมตรงหน้าอีกครั้ง
“มาหามึงไง”
“กูถามว่ามึงมาทำไม!”
“เอ้าไอนี่! กูก็บอกอยู่ว่ามาหามึงๆ จะให้กูเข้าไปได้รึยัง”
นิกกี้หัวเราะขำนิดๆ กับท่าทางที่ดูหัวเสียของเจ้าของห้อง
แทนมองหน้าร่างเล็กนิ่งๆ ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากจะเกิดขึ้นบนใบหน้า...
“หึ เข้ามาสิ”
สิ้นเสียงทุ้มต่ำ นิกกี้ก็ไม่รอช้า แทรกตัวเข้าไปในห้อง
แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างสำรวจ
สภาพที่เห็นก็ไม่ต่างอะไรจากห้องของชายหนุ่มทั่วไป แต่ทุกอย่างที่สังเกตได้คือ....
สีดำ
เออ..ทำไมมีแต่สีดำวะ เป็นพวกดาร์กรึไง
“มึงไม่คิดจะให้ห้องมึงมีสีสันหน่อยรึไงห๊ะ”
นิกกี้หันไปถามเจ้าของห้องหน้ามุย ให้แทนขมวดคิ้วนิดๆ ร่างเล็กเดินไปที่โซฟากลางห้องแล้วทิ้งตัวลงด้วยท่าทีสบายๆ
แบบที่นายธนินท์ก็ได้แต่มองตามแล้วเดินหายเข้าไปในครัว
“ทำไมวันนี้มันไม่ค่อยพูดอะไรเลยแฮะ...แปลก”
นิกกี้มองตามแผ่นหลังกว้างแล้วพึมพำเบาๆกับตัวเอง สายตายังคงสำรวจไปทั่วๆทุกมุมห้อง
แต่แล้ว..ก็ต้องชะงักกับ..รูป....
ใครวะ...
นึกกี้พึมพำในใจ ก่อนจะก้มลงหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีรูปของเด็กหนุ่มหน้าหวานอยู่บนนั้น
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว...กระดาษที่มีรอยยับยู่ยี่เหมือนว่ามีคนตั้งใจจะขย้ำมันทิ้งแต่ทว่า....รอยปากกาสีแดงที่วาดไว้ข้างๆใบหน้าของเด็กหนุ่ม...เป็นรูปหัวใจ...
“ทำอะไร”
เฮือก!!!
นิกกี้สะดุ้งโหย่งกับเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นด้านหลังในระยะประชิด
ร่างเล็กหันไปมองต้นเสียงก็พบเจ้าของห้องที่กำลังถือจานอาหารเช้าสองจานไว้ในมือ..
“เอ่อ...มึง....”
“กินอะไรมารึยัง?”
“ห๊ะ!”
อะไร! ..ถามแบบนี้
อย่าบอกนะจะชวนกูกินข้าวน่ะ!!
นิกกี้มองคนตรงหน้าตาโต
ความคิดในหัวตีกันจนสับสน ให้เจ้าของห้องมองมาด้วยสายตานิ่งๆ
แล้วถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง ก่อนที่จะถามซ้ำ...
“มึงน่ะ กินอะไรมารึยัง”
“ถาม...ทำไม?”
“......เป็นบ้าอะไรของมึง
อย่ามาแกล้งโง่ จะแดกมั้ยข้าวน่ะ”
แทนพูดเสียงเรียบ ก่อนที่จะวางจานข้าวไว้กลางโต๊ะอาหาร ให้คนที่ยืนนิ่งค้างรีบเดินเข้าไปใกล้...
นิกกี้ มองหน้าแทนด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ กับคนที่พูดจะร้ายๆในคืนนั้น.....
ณ ตอนนี้กำลังจัดโต๊ะอาหารในมื้อเช้า...... ให้เรา....ใช่ ‘เรา’
กูฝัน ใช่ กูฝันแน่ๆ กูต้องฝันอยู่แน่ๆ!!
-อัศวินดาบชมพู-
100%-------------------------------------------------100%
-มาแล้วค่ะ ช่วงนี้หายไปนานเลยใช่มั้ยล่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ
ตอนนี้กำลังเขียนนิยาย ส่งประกวดเป็นกิจกรรมของกรุ๊ปนักเขียน
เลยไม่ค่อยมีเวลามาปั่นเรื่องนี้เลย ขอโทษจริงๆค่ะ T^T
-ตอนนี้รู้สึกว่าคอมเม้นและยอดวิวเริ่มถดถอย
สงสัยไม่มีใครอยู่รอซะแล้ว แหะๆ ใครอยู่ก็ช่วยรายงานตัวด้วยน้า..
-เอาล่ะ ตอนหน้า.... จะพยายามมาให้ไวนะคะ !
**ขอบคุณที่ติดตามค่ะ**
ความคิดเห็น