คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่ 23 ศึกชิงนาย [100%]
ตอนที่ 23 ศึกชิงนาย
กลับเข้าสู่ปัจจุบัน..
บัทเตอร์
“ผมไม่เข้าใจ
ทำไมพี่ต้องมาทำเรื่องบ้าบอพวกนี้ด้วยพี่ตั้ม”
“มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ครับบอส”
ตอนนี้ผมยังคงอยู่ที่สนามแข่งรถ ที่นายอเล็กซ์พาผมมา
พี่ตั้มตอบผมเสียงนุ่ม แต่มันกลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
ผมถอนหายใจอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป โดยที่อีกคนก็ทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ
แล้วเดินกลับไปที่รถ ที่ต้องใช้แข่งในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“เฮ้ พี่บัท! ขอกำลังใจหน่อยสิครับ”
ผมหันไปมองตามต้นเสียง ก็เห็นไอตัวต้นเรื่องที่ยืนพิงรถแข่งคันสวย
สีแดงสดด้วยท่าทางสบายๆ ต่างจากพี่ตั้มที่ขมักเขม่นในการตรวจเช็ครถอย่างเคร่งเครียด
นายอเล็กซ์เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับร้อยยิ้มกรุ่มกริ่มในแบบฉบับเดิมๆ
“อะไรของนาย”
“โถ่พี่ ไม่อยากให้ผมชนะรึไง”
“แล้วทำไมฉันต้องอยากให้นายชนะ?”
ผมพูดออกไปเสียงเรียบ มองหน้ารุ่นน้องตรงหน้าอย่างท้าทาย ใช่
ทำไมผมต้องอยากให้มันชนะด้วย.. ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด
“หึหึ อย่างน้อย.. ผมก็เป็นสามีพี่นะครับ”
กึก
ประโยคหลังที่เบาราวกับเสียงกระซิบ แต่มันก็ดังพอที่จะก้องไปทั่วโสตประสาทของผม
ผมชะงักนิ่ง มองหน้าคนที่พูดออกมาอย่างไม่อายปากหวังจะให้มันสำนึก.. แต่.. ไม่เลย
“ฮ่าๆๆ ยอมรับซะทีเถอะพี่บัท
หรือจะให้ผมรื้อฟื้นความจำ.. หื้ม?”
“นายอเล็กซ์!!”
“ชู่วว อย่าเสียงดังสิครับ
อยากให้คนอื่นรู้นักรึไงครับ”
มันพูดพลางใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากแล้วส่ายหน้าไปมา
ให้ผมรีบหันไปมองรอบข้าง ถึงผมจะเงียบลงตอนนี้มันก็คงไม่ทันแล้ว
เพราะเหมือนสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผมกับอเล็กซ์.. ไม่เว้นแต่ พี่ตั้ม
“นายควรไปเตรียมความพร้อมนะนายอเล็กซ์”
“ก็เตรียมอยู่นี่ไงครับ”
นายอเล็กซ์พูดตอบผมยิ้มๆ ก่อนจะยักคิ้วข้างนึงให้ผม.. ท่าทางที่ดูธรรมดาๆ
ใครๆก็ทำได้แต่มันกลับทำให้หัวใจผมเต้นแรงอย่างไม่น่าเชื่อ...
..ท่าทางที่ทำให้หน้าผมร้อนจนแทบไหม้
“ไปได้แล้ว”
“ครับผม
แค่เห็นพี่เขินก็โคตรรู้สึกดีแล้วล่ะ หึหึ”
มันพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถของตัวเอง
ทิ้งให้ผมยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับความร้อนบนใบหน้าที่เพิ่มสูงขึ้นจนหน้าตกใจ
“นายมันบ้า..”
อเล็กซ์
“พร้อมยังไอเล็ก
ฝั่งนู้นเขารอนานแล้วนะเว้ย”
“กูพร้อมนานแล้วเหอะ”
ผมพูดตอบไอเจเจ ก่อนที่จะเหล่ตามองคู่แข่ง ที่อยู่อีกฟากของสนาม
ไอตินเดินไปหาพวกพี่ทึ่มนั่นแล้วเหมือนจะพูดบอกเกี่ยวกับกฎในการแข่งอะไรทำนองนี้
“แล้วทำไมจู่ๆ
มึงถึงมาแข่งกับพี่ล่ำคนนั้นได้วะ”
ไอเจถามขึ้น แล้วพยักเพยิดหน้าไปทางพี่ทึ่มนั่น
ผมส่ายหัวหน่ายๆให้กับสรรพนามที่มันใช้เรียก(ที่ประหลาดไม่ต่างจากที่ผมเรียกเลย)
“กูมีข้อตกลงกันนิดหน่อย”
“ข้อตกลงอะไรวะ?”
ไอเจมองหน้าผม ทำท่าแบบคนที่ไม่เข้าใจจริงๆ ผมยิ้มขำขึ้นมานิดๆ
ก่อนที่จะวางมือบนหัวของมันแล้วโยกไปมาเบาๆ เหมือนมันเองจะสงสัยจนลืมที่จะโวยวายกับการที่ผมเล่นหัวมัน
ท่าทางของมันตอนนี้ทำให้ผมคิดอะไรตลกๆออกมาได้..
“เด็กอย่างมึงไม่ต้องรู้หรอกไอเจ
ฮ่าๆ”
“เด็กบ้านมึงสิไอเล็ก!! กูก็อายุเท่ามึงนะเว้ย!”
“เท่ากูที่ไหน
มึงเกิดหลังกูปีนึงนะครับน้องเจ”
ผมแกล้งพูดยั่วโมโหมัน แบบที่เป็นที่รู้กันว่าไอเจเจมันไม่ค่อยจะปลื้มเท่าไหร่
ถ้าพวกรุ่นใกล้เคียงกันมาเรียกมันว่าเด็ก แต่ก็นะ ท่าทางของมันทำให้ผมอยากแกล้ง
“เชี่ย!
กูไม่เชียร์มึงแล้ว!!”
“ฮ่าๆๆ งอนเป็นตุ๊ดเชียวนะมึง”
“ตุ๊ดบ้านมึงสิ!!!”
ผมตัวเราะลั่น ส่ายหน้าให้กับความใจร้อนของมัน
ไอเจหันมาโวยวายใส่ผมพร้อมกับชูนิ้วกลางให้
เรียกเสียงหัวเราะจากพวกลูกน้องมันซะลั่นสนาม พี่บัทหันมามองผมนิดๆ
ซึ่งแน่นอนว่านายอเล็กซ์สุดหล่อคนนี้ต้องรีบส่งยิ้มหวานไปให้แน่ล่ะ
“เตรียมตัวได้แล้วไอเล็ก
อย่ามัวแต่เล่น”
“เออๆ”
ผมเข้าไปในรถ เช็คอุปกรณ์ต่างๆเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
ก่อนที่จะขับรถไปที่สนาม ในขณะนี้ รถแข่งสองคันจอดคู่กัน
มีเสียงเชียร์จากฝ่ายลูกน้องไอเจดังมาให้ได้ยินอยู่ไม่ขาด ซึ่งแน่นอน
ว่าพวกนั้นมันก็ต้องเชียร์ผมอยู่แล้ว..
..แต่พวกมันไม่ใช่คนที่ผมสนใจ..
“มึงพร้อมรึยัง
ฝั่งนั้นเขาพร้อมแล้วนะ”
ไอตินเดินมาถามผม ทันทีที่ผมลดกระจกลง รถน่ะพร้อม แต่กำลังใจผมยังไม่ได้เลยนี่น่า
“พี่บัทคร้าบบบ!!! พี่บัท!”
ผมตะโกนขึ้นมาดังลั่น เรียกชื่อร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่บนสแตนที่ขอบสนาม
ทันทีที่ผมตะโกนไปเหมือนจะสร้างความหงุดหงิดให้คู่แข่ง และพี่บัทเองไม่น้อย
พี่บัทลุกขึ้นก่อนที่จะเดินมาหาผม
สายตาที่ดูเหมือนจะฆ่าคนได้ของเขาตอนนี้มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวอีกแล้ว
“เป็นบ้าอะไรของนาย!”
พี่บัทพูดเสียงเย็น
จ้องหน้าผมอย่างกับอยากจะบีบคอฆ่าผมไปให้ตายซะตรงนี้ ผมยิ้มพยายามทำให้มันดูอ่อนหวาน
อ่อนโยนที่สุด แบบที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมหล่อ(?)ขนาดไหนให้ไป จนพี่บัทชะงักไปนิด
“อย่าลืมเชียร์ผมนะครับ”
เจเจ
“ไอตินๆ
มึงว่าไอเล็กกับพี่บัทเตอร์มันแปลกๆปะวะ”
“แปลกยังไง?”
“มึงดูสิ พี่เขายอมมากับมันได้
โคตรแปลกเลยนะเว้ย”
ผมพูดขึ้น ในสิ่งที่ผมสงสัยมาตั้งแต่ที่เจอพี่บัทเตอร์ที่นี่
ไอตินมันทำแค่ยักไหล่ แล้วนั่งมองไอเล็กที่กำลังกวนประสาทพี่รหัสตัวเอง
แต่ดูเหมือนว่าพี่เขาจะไม่ได้โกรธมากมายอะไรอย่างที่ผมคิด
ดูเหมือนไอเล็กจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้พี่บัทเตอร์หน้าแดงขึ้นมานิด
ก่อนจะเดินกับมานั่งบนสแตนข้างสนาม สาวน้อยที่ผมจ้างมา
ไปยืนอยู่ตรงกลางระหว่างรถสองคัน พร้อมกับถือธงลายสก็อตสีขาวดำในมือ ก่อนที่เธอจะสะบัดธงนั่น
2 ครั้งแล้ว..
บรื๊นนนนน!!!
“ฮู้ววววววววว!”
เสียงโห่เชียร์ของคนทั้งสนามดังขึ้นสนั่น
ยิ่งเป็นไอเล็กที่มันแทบจะไม่เคยแข่งแพ้เลยสักครั้ง
และเหมือนครั้งนี้ก็จะเป็นเช่นนั่น
รถแข่งสีแดงสดของมันทำความเร็วนำรถของพี่ล่ำนั่นได้โข
แต่ดูเหมือนพี่เขาคงจะเข้าใจอะไรผิด..
นี่เขาคิดว่ากำลังขับรถชมวิวอยู่รึไง
ถึงที่ขับช้าเป็นเต่าคลานแบบนั้นน่ะ!!
“กูว่าไอเล็กชนะชัวร์
ไม่ต้องเชียร์แล้วล่ะ ทิ้งห่างขนาดนั้น” ผมพูดกับไอติน
“ก็ไม่แน่นะครับ...”
มันพูดพร้อมกับหรี่ตามอง
รถแข่งสีดำเงาวั๊บที่แล่นอยู่ในสนามแล้วเหมือนตอนนี้มันกำลังเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ..เพิ่มเร็วขึ้นจนเหมือนจะเร็วมากกว่ารถของไอเล็กแล้ว...
--------50%--------
“เฮ้ยๆ มึง! ไอเล็กจะโดนแซงแล้ว!”
ผมเขย่าแขนไอตินแรงๆ
มืออีกข้างก็ชี้ไปที่รถสองคันที่ตอนนี้กำลังอยู่ในระดับเดียวกัน
ความเร็วของรถเพื่อนผมยังคงที่ แต่ของอีกฝ่ายกับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ไอเล็กมันประมาทเกินไป”
ไอตินยืนกอดอกหน้าเครียด มองรถสองคันในสนาม
เสียงโห่เชียร์ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนไปเป็นเสียงพูดคุย โวยวายกันดังลั่น
ลูกน้องของผมบางคนถึงกับลุกขึ้นยืน เหมือนกำลังจะวิ่งเข้าไปในสนามแล้วกระชากคอไอเล็กบอกว่ามันจะแพ้ไม่ได้ซะอย่างนั้น
“พี่อเล็กซ์! เร็วอีกสิพี่!!”
เสียงตะโกนต่างๆนาๆดังขึ้นมาไม่หยุด
ผมรู้ว่ามันคงเร็วมากกว่านี้ไปไม่ได้แล้ว
ตั้งแต่ที่ผมเห็นมันแข่งมาความเร็วระดับนี้คือระดับที่ถือว่าสูงมาก และไม่เคยมีใครชนะมันได้..
แต่ถ้าจะให้พูดว่ารถของพี่ล่ำนั่นเร็วกว่าก็คงไม่ใช่
เพราะนั่นมันก็คือรถที่ลูกน้องผมเตรียมไว้ให้สำหรับแขกที่ไม่มีรถแข่งเป็นของตัวเอง
“ไอติน!
ทำไมพี่ล่ำนั่นแซงไอเล็กนั่นได้วะ รถมันก็ความเร็วเท่ากันนี่”
ผมโวยขึ้นมาอย่างข้องใจเงยหน้ามองไอคนที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
เหมือนมันกำลังใช้ความคิดอะไรสักอย่าง ไอตินเลิกคิ้วนิดๆ แล้วละสายตาจากสนามมามองหน้าผม
“สังเกตดูดีๆสิ”
“สังเกต? สังเกตอะไรวะ”
ผมถาม ก่อนที่จะหันไปมองภาพในสนามอีกครั้ง รถแข่งสองคันที่กำลังตีโค้งก่อนจะถึงเส้นชัย
เสียงโห่ร้องดังสนั่นขึ้นอีกครั้งพร้อมกับรถคันสีดำที่พุ่งเข้าเส้นชัยเป็นคันแรก
“แค่ 5 วินาที!!!”
เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังผม ไอต้นลูกน้องในสนามของผมนั่นแหละ
มันมีหน้าที่จับเวลาตั้งแต่เริ่มแข่งจนถึงเส้นชัยของรถทั้งสองคัน อืม.. ไม่แปลกที่มันจะร้องออกมาแบบนั้น
เพราะถ้ามองด้วยตาเปล่าแทบจะดูไม่รู้เลยว่าใครแพ้ใครชนะ ห่างกันแค่ 5 วินาที..
“อีกครั้งแล้วสินะ
ที่ไอเล็กแพ้” ไอตินพูด
“อีกครั้ง?
มันเคยแพ้ด้วยเหรอวะ”
ผมถามไอติน แบบที่มันก็พยักหน้ารับช้าๆ แล้วเดินนำผมไปหาไอเล็กที่เหมือนจะหัวเสียอยู่ไม่น้อย
“เคยสิ ก็ไอแทนไง” มันตอบ
“เออ จริงด้วย
ไอเล็กเคยแพ้ไอแทน.. แต่เสียดายว่ะ ตอนนั้นกูไม่ได้อยู่ตอนมันแข่งกัน”
“พวกไอต้นมันเคยเล่าให้ฟังอยู่
ว่าไอแทนมันก็ใช้วิธีคล้ายๆกับพี่ตั้มนั่น”
ผมเลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงถาม
โดยที่เหมือนมันก็จะเข้าใจในการกระทำของผมดี ไอตินเอาแขนหนักๆของมันมาพาดที่ไหล่ผม
แล้วพูดต่อ
“ก็ขับช้าๆ ในตอนแรก
แล้วมาเร่งเครื่องตอนหลัง สุดท้ายก็แซงเข้าเส้นชัยตอนตีโค้ง”
“อืม..
แปลว่าไอเล็กมันก็พลาดเหมือนเดิมอีกแล้วอะดิ”
ผมพยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะพูดขึ้น
สายตาผมมองไปที่เพื่อนของตัวเองที่ตอนนี้
ถูกล้อมรอบด้วยลูกน้องในสนามของผมเต็มไปหมด แต่ก่อนที่ผมจะได้เดินเข้าไปหามันใกล้ๆ
สายตาผมมันดันไปสะดุดกับรุ่นพี่หน้าสวยอีกคน..
“แล้วนี่พี่จะทำอะไรต่อ
พี่ตั้ม”
ผมแอบได้ยินพี่บัทเตอร์พูดกับพี่ล่ำนั่นเสียงเรียบ
สังเกตได้ชัดเจนว่าพี่แก ดูเหมือนจะเครียดอยู่ไม่น้อย.. ถ้าผมไม่ได้คิดผิด
ผมว่าการแข่งครั้งนี้พี่บัทเตอร์คงมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรสักอย่างแน่ๆ ผมไม่ได้สนใจอะไรต่อ
คิดว่าตอนนี้ควรจะมาคุยกับไอเล็กน่าจะดีที่สุด
“ไอเล็ก!! ไอเล็กโว๊ยย!!”
“อะไรของมึง จะตะโกนทำไมวะ”
ไอเล็กพูดเสียงขุ่นๆ เห็นได้ชัดว่ามันกำลังหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
ไอตินเป็นคนเดินเข้าไปหามัน แล้วไล่ไอพวกที่ยืนล้อมรอบจนแทบจะสิงไอเล็กมันให้แยกย้ายไปทำงาน
“ไอเล็ก มึงบอกกูมาซะดีๆ
ว่าที่มึงแข่งนี่มีจุดประสงค์อะไรวะ” ผมถาม
“ก็แค่แข่งสนุกๆ มึงจะถามทำไม”
“กูไม่เชื่อ! มึงบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ผมแหวขึ้นเสียงดัง พยายามทำหน้าเหี้ยม จ้องตาไอเล็กนิ่ง
แบบที่มันก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ
แต่ก่อนที่ผมจะได้ซักถามอะไรต่อ..
โป๊ก!
“โอ๊ย!!
ไอติน!”
ความเจ็บจี๊ดๆที่กลางหัว ทำให้ผมหันไปมองที่ไอคนที่ยืนหน้าหล่อๆอยู่ข้างหลัง
ไม่ใช่อะไรเลยครับ ไอบ้าตินนี่แหละ มันเอากำปั้นแข็งๆของตัวเองมันโขกหัวผมซะได้
ผมหันไปมองหน้ามันตาเขียว แบบที่มันเองก็ทำหน้าดุใส่ผมแล้วล็อกคอผมไว้แน่น
เออ!
ทำกูเจ็บหัวยังไม่พอ ยังจะให้กูขาดอากาสหายใจตายอีกสินะ!
“อ๊ากกก!
ไอติน!! มึงจะลากกูไปไหนเนี่ย!”
“อยู่นิ่งๆ ครับ
แล้วอยู่เงียบๆ ด้วย ถ้าไม่เงียบเดี๋ยวจะ..”
“จะอะไร!”
ผมถามมันอย่างเอาเรื่องที่จู่ๆมันก็ลากผมกลับมาทางห้องพัก
ทั้งๆที่ไอเล็กยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยสักคำ พวกคนอื่นๆก็เอาแต่มองกันงงๆ
แต่ไม่คิดจะช่วยอะไรกันสักคน ไอตินไม่ตอบคำถามผม
แต่รอยยิ้มของมันเหมือนจะทำให้ผมรู้คำตอบได้ไม่ยาก..
“หึหึ”
โว๊ยยยย! กูเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้!!!
-อัศวินดาบชมพู-
100%-----------------------------------100%
-มาแล้วจ้า จริงๆแล้วจะต้องมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะคะแต่ดันไม่สบาย
กลับถึงบ้านก็ดึกเลยพลังชีวิต(?)หมดหลับก่อนซะนี่(มีข้ออ้างตล๊อดๆ- -‘)
-ตอนหน้าเป็นของตินเจเจนะคะ ^^
**-ขอบคุณที่ติดตามค่า**
ความคิดเห็น