ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [yaoi]want you:คุณเพื่อนครับ กูต้องการมึง

    ลำดับตอนที่ #37 : ตอนที่ 29 คืนนี้ อีกครั้ง [100%]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 372
      2
      12 ต.ค. 58

     

    ตอนที่ 29 คืนนี้ อีกครั้ง

     

     

     

    ติน

     

         ไอนิก! นั่นมันลูกชิ้นกูนะ!!”

     

         “ฮ่าๆๆ ไม่ให้โว๊ยยย

     

         “มึงอย่ามาแย่งกูนะ!! ติน!! ดูมันดิ!”

     

         “ฮ่าๆ อะไรวะ แค่นี้ก็ฟ้องผัวแล้วเหรอมึง

     

         “ผัวบ้านมึงสิ!!” ผมกับไอเล็กนั่งหัวเราะขำ มองไอเพื่อนตัวเล็กทั้งสองกำลังก่อสงครามขนาดหย่อมๆ ตอนนี้ไอนิกกี้กับไอเล็ก มาถึงบ้านของเจเจแล้ว แน่นอนแหละ เหลือแค่ไอแทนคนเดียวที่ยังไม่มา

     

         “ฮ่าๆๆ มึงนี่ไม่รู้จักโตจริงๆ ไอเจ ไอนิกมันพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ให้ไอเจเบ้ปากใส่ แล้วหันไปหยิบนู่นนี่ลงไปในหม้อสุกกี้ ก่อนที่จะหันมาทางผมกับไอเล็กที่นั่งมองอยู่ขำๆ

     

         “พวกมึงสองคนไม่กินเหรอกันวะ เจเจถาม

     

         “มึงกินกันก่อนเถอะ กูยังไม่ค่อยหิว ไอเล็กตอบเสียงใส ก่อนที่จะยกแก้วเบียร์ในมือขึ้นดื่ม  ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ แล้วหันหน้าไปมองร่างใหญ่ข้างตัว

     

         “ไอเล็ก มึงแปลกๆไปนะ ผมพูด

     

         “หืม? แปลอะไร ก็ปกตินี่ มันพูดพลางยักไหล่สองสามที แล้วทำท่าทางเหมือนไม่รู้ไม่ชี้อะไร ทั้งๆที่ ผมรู้ว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็ต่างดูออกว่าตอนนี้ ไออเล็กซ์คนนี้ไม่เหมือนเดิม..

     

         “อ๊าาา ไอบ้านิก!!”

     

         คิกคิก ไม่รู้ไม่ชี้โว๊ยย ผมหันควับไปมองสองเสียงที่กำลังเอะอะโวยวายอยู่ ไอนิกหัวเราะขำ พร้อมกับตักทุกอย่างที่อยู่ในหม้อสุกกี้ลงชามของตัวเอง โดยที่มีเจเจคอยแย่งกลับมาลงชามตัวเอง

     

         “เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้นะพวกมึงเนี่ย ไอเล็กพูดขำๆ ก่อนที่จะหยิบชามของตัวเองขึ้นมาบ้าง

     

         “ว่าแต่ทำไมไอแทนยังไม่มาอีกวะเจเจถาม แล้วหันมามองหน้าผม

     

         “เดี๋ยวก็คงมาแหละครับ นี่พึ่งทุ่มกว่าๆเองผมพูดตอบ หลังจากหันไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง เจเจพยักหน้ารับนิดๆ แล้วหยิบชามเล็กๆ ตรงหน้าผมไปถือ

     

         “เอาวุ้นเส้นมั้ยมึง เสียงใสๆ เล็กๆ ถามผม ให้ผมยิ้มอ่อนๆ กลับไปให้แล้วพูดตอบ

     

         “ครับ

     

         “ไอเล็ก ทำไมวันนี้มึงกินน้อยจังวะ มือนึงถือชามของผม อีกมือก็ตักนู่นตักนี่ลงชาม แถมยังพูดถามเพื่อนข้างตัวไปด้วย เจเจมองหน้าไอเล็กงงๆ โดยที่ไอเล็กเองมันก็ทำแค่ยักไหล่เหมือนที่เคย แล้วยกแก้วเบียร์ในมือขึ้นดื่มอีกครั้ง

     

         “กูไม่ค่อยหิว

     

         “หืม? ปกติของฟรี ไม่หิวมึงก็กินได้นะเล็ก = =’ ” คราวนี้เป็นไอนิกกี้ที่พูดตอบมา พร้อมกับตาคมๆ ที่หรี่ลงนิดเหมือนกำลังจับผิดอะไรสักอย่าง ไอเล็กหันไปเลิกคิ้วให้มันแล้วพูดต่อ

     

         “มึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยรึไงไอนิก

     

         “ก็..พอรู้มาบ้าง

     

         “...ก็นั่นล่ะ มึงก็ไม่น่าถามนี่ ไอเล็กพูดจบก็ยกแก้วในมือขึ้นกระดกจนหมด ทั้งผมและเจเจต่างขมวดคิ้วมุ่นแล้วหันมามองหน้ากัน

     

                                                      ....คงมีเรื่องอะไรที่ผมสองคนไม่รู้สินะ

     

         “เฮ้อ.. กินๆๆ ไอแทนนี่ก็มาช้าชิบ จะกินกันหมดอยู่แล้วเนี่ย

     

         “มึงน่ะ กินคนเดียวเลยไอเจ คนอื่นเขากินกันแค่นิดเดียว

     

         “มึงอย่ามามั่วนะไอเล็ก! ไอนิกมันก็กินเถอะ

     

         อ่าวเหรอ ฮ่าๆๆ ก็กูเห็นมึงโวยวายอยู่คนเดียวนี่ ไอเล็กตัวเราะขำเสียงลั่น แล้วก็เป็นไปตามคาด เสียงโวยวายเล็กๆ ของเจเจก็ตามมาติดๆ

     

         ชิส์ หยุดพูดแล้วกินไปเลยมึง!!..ตินๆ มึงโทรหาไอแทนให้หน่อยดิ

     

         “โทรหากูทำไม? ยังไม่ทันที่ผมจะตอบรับ เสียงนิ่งๆ เรียบๆ อีกเสียงก็ดังขึ้นมาจากทางหน้าประตู ไอเพื่อนหน้านิ่งเดินเข้ามาที่โต๊ะ แล้ววางถุงใบใหญ่ลงบนโต๊ะ..แต่วันนี้ดูท่าทางว่าหน้ามันจะตึงเป็นพิเศษนะ..

     

         “ตายยากจริงๆนะมึงเนี่ย พูดปุ๊บมาปั๊บ

     

         “แน่นอน คนอย่างกูไม่ตายง่ายๆ หรอก ไอแทนพูดตอบไอเจเสียงนิ่ง แต่มุมปากอีกข้างกลับยกยิ้ม ผมเอื้อมมือไปหยิบถุงใบใหญ่ที่มันเอามาด้วยบนโต๊ะ แล้วเปิดออก

     

         “นี่มึงจะซื้อมาขายรึไงไอแทน

     

         “ก็จะได้สนุกๆ ไง ไอแทนพูดตอบยิ้มๆ ให้ทุกคนหัมมามองขวดเหล้าสองสามขวดที่อยู่ในถุง ไออเล็กซ์ตาลุกวาว พร้อมกับตบบ่าไอแทนหนักๆ สองสามที

     

         “มึงนี่รู้ใจกูจริงๆ แทน ฮ่าๆๆ

     

         “รู้ใจมึงที่ไหน กูอยากกินของกูเองเหอะ ไอแทนพูดตอบกลับเสียงกลั้วหัวเราะ ให้ทั้งผมและเจเจส่ายหน้าตามขำๆ พวกเราทุกคนกำลังหัวเราะขำกัน แต่ดูเหมือนว่าจะมีผมคนเดียวที่สังเกตเห็นว่าตอนนี้ เพื่อนอีกคนท่าทางเปลี่ยนไป..

     

                                              ...ทำไมไอนิกมันทำหน้าแบบนั้นล่ะ

     

         “นิกกี้ มึง..โอเคมั้ยวะ ผมถามเสียงเบาพอที่คิดว่าคนอื่นๆ จะไม่ได้ยิน ตาคู่คมของมันตอนนี้เหมือนกำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ คล้ายคนกำลังจะร้องไห้ซะอย่างนั้น

     

         “กะ..กู..โอเค

     

         “..มึงไปห้องน้ำก่อนมั้ย

     

         “อือ ขอบใจ มันพูดตอบรับ พร้อมกับลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ โดยที่ไม่ได้พูดบอกอะไรกับคนอื่นๆ ทุกคนเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองตามหลังมันไปงงๆ ยกเว้น..ไอแทน..

     

         “ไอนิกมันไปห้องน้ำ พวกมึงกินกันต่อเหอะ ไอเล็กกับไอเจพยักหน้ารับ เหมือนตอนนี้แขกทุกคนจะมากันครบ เสียงหัวเราะกับเสียงโวยวายก็เริ่มจะดังขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ผมคิดว่าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ก็ต่างรู้ดีว่าตอนนี้ มันมีอะไรที่แปลกไป... แต่แค่ไม่คิดจะพูดเท่านั้นเอง..

     

        ----------50%----------

     

    นิกกี้

     

     

           ผมลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่ห้องน้ำ รับรู้ได้ถึงสายตาของทุกคนที่อยู่บนโต๊ะที่จ้องมองมา..พวกนั้นคงสงสัยว่าผมเป็นอะไร และอย่างที่พวกคุณคิด หนึ่งในนั้น มีคนๆ นึงที่รู้ดี ว่าผมเป็นอะไร..

     

            ย้อนกลับไป..ในวันที่ผมไปหาไอแทนที่ห้อง..

     

         “อ้าว ไอ้แทน! จะไปไหน

     

         “ไม่ต้องถามมาก จะไปด้วยก็ตามมา คำพูดเรียบๆ กับท่าทางที่ดูเป็นกันเองของมันในวันนั้น ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ใช่ และตอนนั้นผมเลือกที่จะตามมันออกไป

     

         “นี่มึงจะไปไหนเนี่ย ทันทีที่ขึ้นมาอยู่บนรถของมัน ผมก็เอ่ยปากถามขึ้นทันที ไอแทนเหล่ตามองผมนิดๆ แล้วพูดตอบเสียงเรียบ

     

         “ผ่อนคลาย

     

         “หือ? ผ่อนคลาย?? กูถามว่าจะไปไหน ไม่ใช่ไปทำไมนะแทน

     

         “นั่งเฉยๆ ก็พอ มันพูด ซึ่งก็ทำให้ผม ไม่ได้ถามอะไรต่อ กว่าจะมาได้ขนาดนี้ผมไม่โง่ ที่จะทำให้มันรำคาญจนไล่ผมลงจากรถหรอกนะ มันขับรถไปตามทางที่ผมไม่คุ้นเคย เป็นเหมือนซอยที่เต็มไปด้วยบาร์เหล้าสองข้างทาง แสงสีสาดส่องเข้ามาในรถไม่เว้นช่วง ก่อนที่รถของมันจะไปจอดหน้าผับขนาดใหญ่

     

         “โถ่ พูดซะดูดี จะมาผ่อนคลาย..ที่แท้ก็เข้าร้านเหล้า

     

         “มึงก็ชอบที่แบบนี้ไม่ใช่รึไง

     

         “ก็เฉยๆ ผมพูดตอบนิ่งๆ ก่อนที่จะขยับตัวลงจากรถ ซึ่งไอแทนก็ลงตามมาติดๆ ก่อนที่มันจะเดินนำเข้าไปในร้าน แสงไฟสีม่วงให้อารมณ์โรแมนติกนิดๆ กับเสียงเพลงคลาสสิคที่เปิดคลอเบาๆ ดูเหมือนจะมีร้านดีๆ ที่ผมไม่รู้จักอยู่ในซอยเล็กๆ แบบนี้ซะแล้วล่ะ..

     

         “แยกกับกูตรงนี้แล้วกัน

     

         “ดะ..เดี๋ยว แยกทำไม กูมากับมึงนะ

     

         “มาด้วยกัน แต่กูจะกลับกับใครมันก็เรื่องของกูนี่มันพูดหน้านิ่งๆ เหมือนเป็นคำพูดธรรมดาๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้คนฟังอย่างผมยืนหน้าชาหยุดนิ่งอยู่กับที่ มองแผ่นหลังหนา ที่เดินหายเข้าไปในฝูงคน

     

          ...แล้วไอท่าทางแสนดีตอนอยู่ที่คอนโดนั่นมันหมายความว่าไงวะ ผมพูดกับตัวเองเบาๆ คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ คำถามนั้นลอยวนอยู่ในหัว ทำไมล่ะ มันทำแบบนี้ทำไม พูดดีๆ กับผม ทำดีกับผม แล้วมาทิ้งผมไว้แบบนี้งั้นเหรอ?.. แต่ช่างเถอะ มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไร เพราะคนอย่างผม คงไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆอยู่แล้ว

     

                                     แต่เรื่องมันกลับไม่ได้มีแค่นี้...

     

          “น้องนิกกี้

     

          “หืม? ผมหันไปหาต้นเสียงอ่อนนุ่ม ที่เรียกผมจากทางด้านหลัง ชายร่างสูงที่ผมคุ้นเคยดี ยืนมองผมจากทางประตู

     

          พี่เมฆ...? ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างงงๆ ถ้าจะเป็นความบังเอิญทำให้เราสองคนมาเที่ยวที่เดียวกันมันก็คงไม่ใช่ พี่เมฆเดินเข้ามาหาผม ก่อนที่จะยิ้มแหย่ๆ ส่งมาให้

     

          “พี่ตามเราออกมาน่ะ

     

          เฮ้อ นิกบอกแล้ว ว่าผมดูแลตัวเองได้ครับพี่เมฆ

     

          “ก็หมอนั่นน่าไว้ใจซะที่ไหนล่ะครับ พี่เมฆพูด ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

     

          “นี่เขาทิ้งเราอีกแล้วสินะ

     

          “..ใครว่าล่ะ เราแค่แยกกันสนุกเท่านั้นเอง ผมพูดตอบยิ้มๆ ให้คนฟังเลิกคิ้วขึ้นนิดก่อนที่จะส่งมือมาขยี้หัวผมแรงๆ อย่างเอ็นดู ท่าทางสนิทสนมของเราสองคนเรียกสายตา ทั้งหญิงทั้งชาย ที่นั่งอยู่ภายในร้านได้อย่างดี แน่นอนว่าผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้สนใจผม และก็แน่ล่ะ พวกผู้ชายก็ไม่ได้สนใจพี่เมฆ..

     

          “เราสองคนก็เสน่ห์แรงไม่เบานะเนี่ย ฮ่าๆ พี่เมฆพูดขำๆ ก่อนที่จะดันหลังผมให้เดินเข้ามาด้านใน

     

          “งั้นพี่นั่งอยู่ตรงบาร์นี่นะครับ ถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกัน

     

          “..ถ้าเบื่อก็กลับไปก่อนได้นะพี่เมฆ นิกดูแลตัวเองได้

     

          “ไม่ต้องมาห่วงพี่หรอกหน่า ไปสนุกของเราเถอะ พี่เมฆพูดยิ้มๆ ให้ผมส่งยิ้มตอบกลับไป แล้วมองหาเป้าหมายของตัวเองอีกครั้ง ร่างสูงที่ดูโดดเด่นกว่าใครๆ หาไม่ยากเลยจริงๆ

     

            ผมเดินตรงไปที่เป้าหมาย ที่ตอนนี้กำลังโดนเหลาบรรดาหญิงหากินรุมล้อมอยู่ที่กลางผับ ช่วงวินาทีหนึ่ง ที่มันเองหันหน้ามาแล้วสายตาของเราทั้งสองสบกัน คนที่ดูเหมือนไม่ได้สนใจอะไรชะงักนิ่งไปนิด แล้วกลับไปสนใจกับหญิงสาวตรงหน้า

     

         ผู้หญิงพวกนั้นน่ะเหรอ จะสู้กูได้ไอ้แทน.. ผมจ้องมองไปที่กลุ่มผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงมุมผับ ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา ผมไม่จำเป็นต้องเข้าไปแย่งตัวไอแทนออกมาจากผู้หญิงพวกนั้น..แต่ผมจะทำให้มันเดินเข้ามาหาผมเองให้ได้

     

          คราวนี้ ผมหันเดินไปอีกทางที่ดูเหมือนจะมีคนกลุ่มหนึ่งที่ให้ความสนใจผมอยู่ไม่น้อย กลุ่มผู้ชายที่ถือได้ว่าหน้าตาดีแล้วที่สำคัญ..พวกเขาไม่ธรรมดา..

     

         “ขอโทษนะครับ นั่งด้วยคนได้มั้ย?

     

     

     

     

     

    -อัศวินดาบชมพู-

     

    100%----------------------------------------------100%

     

    -ตอนนี้ก็ย้อนอดีตกันนิสนึง ตอนหน้าก็ยังคงเป็นของนิกกี้นะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า ^^

     


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×