คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ตอนที่ 32 กอด[100%]
ตอนที่ 32
นิกกี้
“มึงจะให้กูไปส่งที่ไหน”
“ที่คอนโดแล้วกัน” ผมพูดตอบไอเล็กไป แล้วยกยิ้มนิดๆ
รู้สึกว่าวันนี้ผมทำแผนของตัวเองสำเร็จแล้ว ใช่ คุณดูไม่ผิดหรอก..
ท่าทางของผมวันนี้ทั้งหมดน่ะ มันอยู่ในแผนของผมเองล่ะ คึคึ
“แล้วมึงมีปัญหาอะไรกับไอแทนวะไอนิก”
“หืม?
ทำไมมึงคิดว่ากูมีปัญหากับมันล่ะ”
“ไอนิก
ถึงกูจะไม่ได้รู้ใจอะไรมึงมาก แต่กูก็รู้จักมึงดีพอนะ”
ผมหัวเราะออกมานิดๆ ที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น ไอเล็กหันมามองหน้าผมงงๆ
แล้วหันกลับไปมองถนนตรงหน้า
“ไหงมึงอารมณ์ดีแล้วล่ะ?
ตอนแรกมึงยังเศร้าอยู่เลยหนิ”
“ฮ่าๆ
ไหนบอกรู้จักกูดีไงไอเล็ก กูเศร้าซะที่ไหนล่ะ”
“....”
มันขมวดคิ้วเข้าหากันจนจะผูกกันเป็นโบว์แล้วเหล่ตามองผมนิดๆ
ผมหัวเราะออกมาอีกครั้งเบาๆ โดยที่มันเองก็ยังขับรถอยู่นิ่งๆ
“กูก็แค่อยากจะทดสอบอาการของไอแทนมันหน่อย”
“ทดสอบ?”
“Yes!” ผมตอบเสียงใส
ทำท่าทางดูภูมิใจที่ไอเพื่อนหน้าหล่อของผมมันเข้าใจผมสักที ไอเล็กถอนหายใจ
แล้วส่ายหน้าเบาๆ ท่าทางเงียบๆ ซึมๆ ของมันทำให้ผมนึกอะไรขึ้นได้
“ว่าแต่
มึงกับพี่บัทเป็นไงบ้างวะ”
“ก็.. เรื่อยๆ”
“เรื่อยๆ? อะไรคือเรื่อยๆ”
“ก็ไม่เป็นไง ไม่ดี ไม่แย่” มันตอบผมเสียงนิ่ง ให้ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายขมวดคิ้วแทน
ไอเล็กทำหน้านิ่งจนมันดูเปลี่ยนเป็นคนละคน แววตาซุกซนของมันตอนนี้ไม่มีแล้ว..
“พี่ตั้มเล่าให้กูฟังว่ามึง..เอ่อ..”
“กูแพ้”
“….” ผมเงียบเสียงลงไม่กล้าพูดอะไรต่อ
ฟังจากน้ำเสียงของมันตอนนี้มันคงไม่อยากจะพูดเรื่องนี้สักเท่าไหร่
แต่ผมก็มีเรื่องที่จะต้องบอกมันเกี่ยวกับพี่ตั้ม..
“พี่ตั้มน่ะ
ไม่ใช่คู่แข่งที่มึงจะเอาชนะได้ง่ายๆนะอเล็กซ์”
ผมพูดขึ้นนิ่งๆ โดยที่มันเองก็ทำแค่เหล่ตามองผมนิดๆ
และทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง..
รถคันหรูแล่นไปเรื่อยๆ
ด้วยความเร็วปกติจนมาถึงใต้คอนโดที่ผมอยู่
ผมหันไปมองหน้ามันที่ตอนนี้ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง..
เอ๊ะ จริงสิ.. ลืมเรื่องนี้ไปเลย
“นี่ ไอเล็ก”
“หืม?”
“พี่บัท ก็มีห้องอยู่ที่นี่นะ ชั้น 18 แต่เขาไม่ค่อยอยู่ที่คอนโดนี้หรอกนะ
เขาอยู่อีกที่นึง แถวๆนี้แหละ”
ผมพูดพรางยิ้มหวานไปให้เพื่อนข้างตัว ก่อนที่จะก้าวลงจากรถ
แล้วปิดประตูทันทีโดยไม่รอให้มันถามคำถามอะไรต่อ
นี่ผมคิดว่าผมให้ข้อมูลมันเยอะแล้วนะ คอนโดแถวๆนี้... แถวนี้มันก็มีคอนโดหรูๆ
อยู่แค่สองที่นั่นแหละนะ
ถ้ามันไม่รู้ก็โง่แล้ว คึคึ
ผมเดินเข้ามาในตัวคอนโด
พนักงานสาวๆ หน้าเคาน์เตอร์ยิ้มหวานส่งมาให้ผม โดยที่ผมเองก็ยิ้มตอบกลับไป
คนพวกนั้นเขาก็รู้นะ ว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ก็นะ แค่เขารู้ว่าผมมีเงิน
ไม่ว่าผมจะชอบเพศไหนยังไงเธอพวกนั้นก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้ได้เงินมาอยู่แล้ว
ผมไล่ความคิดไร้สาระพวกนั้นออกจากสมอง
ก่อนที่จะเปิดประตูห้องของตัวเองเข้าไป คิดว่าที่เมฆคงจะรออยู่ที่นี่แล้ว..
และก็เป็นอย่างที่คิด
“ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะครับน้องนิก”
“คิคิ
พอดีทำภารกิจเสร็จแล้วกว่าที่คิดน่ะครับ”
“ภารกิจ?”
“ครับ ^^” ผมพูดตอบแล้วยิ้มน้อยๆ ไปให้พี่เมฆ ภารกิจของผมน่ะหรือ..
ก็อย่างที่ผมบอกไอเล็กไปนั่นแหละ ผมแค่อยากจะทดสอบท่าทีของไอแทนมันก็เท่านั้น
ผมอยากรู้ว่าถ้ามันเห็นว่าผมกับเศร้า ถ้ามันเห็นว่าผมกำลังเจ็บปวดเพราะมัน
มันจะรู้สึกยังไงกันนะ? และคำตอบที่ผมได้มา มันก็น่าพอใจมากเลยทีเดียว
มันคงไม่คิดว่านี่เป็นการโกหกหรอกนะ
“จริงสิ น้องนิกครับ
ก่อนน้องนิกจะมาเมื่อกี้คุณบัทเตอร์โทรมาหาด้วยนะครับ”
“บอสโทรมาเหรอครับ?
ว่าไงบ้างครับ” ผมถามกลับไปอย่างสงสัย
ค่อนข้างแปลกที่บอสจะโทรมาเบอร์ห้อง แทนที่จะเป็นเบอร์มือถือของผม ถ้าโทรมาแบบนี้..
แปลว่าคนที่ให้บอสโทรมา คงเป็นพวกคนที่บ้าน
“เขาถามว่าน้องนิกจะกลับบ้านเมื่อไหร่น่ะครับ”
“...”
ผมนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด พี่เมฆนั่งลงที่เก้าอี้นวมฝั่งตรงข้ามกับผม
แล้วเปิดดูอะไรบางอย่างในไอแพด แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมควรจะสนใจ
กลับบ้านงั้นเหรอ...
ที่ตรงนั้น
ผมยังเรียกมันว่าบ้านได้อีกเหรอ.. ที่ๆ ผมไม่เคยคิดอยากจะกลับไปสักครั้ง
ผู้หญิงที่อยู่ในบ้านนั้น.. คนที่ผมไม่เคยจะยอมรับเขาเลยสักครั้ง
แต่พ่อก็ยังพาเขามาและบังคับให้ผมเรียกเค้าว่า ‘แม่’ แต่สิ่งที่เขาทำกับผมและพี่ชายของผม
มันไม่คู่ควรกับคำๆ นั้นเลยสักนิด
“น้องนิกครับ เป็นอะไรรึเปล่า”
“..ปะ เปล่าครับ”
“อย่าคิดมากไปเลยครับ
คุณบัทเตอร์แค่ถามเฉยๆนี่ครับ ไม่ได้บอกให้กลับไปซะหน่อยเนอะ” พี่เมฆพูดบอกผมยิ้มๆ ให้ผมยิ้มรับ พี่เมฆไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ
ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาดูแลผม ทุกครั้งที่ผมไม่สบายใจ ผู้ชายคนนี้มักจะอยู่ข้างๆ
ผมเสมอ ทุกครั้งที่ผมโดนทำร้ายจิตใจมา มีเพียงเขา ที่พร้อมจะประคองให้ผมลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณนะครับพี่เมฆ”
“หืม?”
“คึคึ ^^”
-------------------------------------------
เจเจ
หลังจากที่ทุกๆ
คนกลับกันไปหมดแล้ว ผมกับไอตินก็ช่วยกันเก็บกวาดทุกอย่างจนเรียบร้อย
แล้วมานั่งพักเหนื่อยกันอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก
“มึงจะกลับบ้านรึเปล่า”
“คงนอนนี้เลยแหละครับ”
“อืม งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมพูดแล้วลุกขึ้น เดินมาบนบ้านช่วงนี้ผมมักจะรู้สึกแปลกๆ
ทุกทีเวลาที่ไอตินมันมานอนที่บ้าน ไม่รู้สิ มันนอนบ้านผมมาเป็นเกือบร้อยครั้ง..
แต่ทำไมช่วงนี้ถึงรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้แฮะ
ช่วงนี้เราคงมีเรื่องให้คิดดเยอะจะเพี้ยนล่ะมั้ง
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ
อาบน้ำและทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ
คว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่พันรอบเอวก่อนที่จะเดินออกมาเพื่อหาเสื้อผ้าใส่
แกร๊ก..
“เจเจ อาบเสร็จ..รึ..ยัง...” เสียงของคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ขาดๆ หายๆ
เหมือนกับว่ากำลังสะดุดอะไรบางอย่าง ผมหันไปมองไอตินที่ยืนอยู่หน้าประตู
“ไม่อาบน้ำเหรอ
ยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนั้น” ผมเลิกคิ้วแล้วถามไปแบบงง
ไอตินไม่ตอบแถมยังจ้องผมนิ่งๆ สายตาของมันเริ่ม..
ฉ่า..
ให้ตายเถอะ! มันทำผมหน้าร้อนอีกแล้ว
“นี่..
มึงจะยืนมองกูอีกนานมั้ย” ผมหันหลังให้มันแล้วถามออกไป
พยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเท่าไหร่..
“เอ่อ.. โทษที
งั้นกูอาบน้ำก่อนแล้วกัน” เหมือนว่ามันพึ่งเริ่มรู้สึกตัว
ไอตินละสายตาออกจากตัวผม แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป มันคงไม่รู้ว่าสายตาของมันเมื่อกี้..ทำให้หัวใจผมเต้นแรงแค่ไหน
“ฟู่วว
เป็นอะไรของมึงวะเนี่ยเจเจ” ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ
ของตัวเองออกไป ก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วกระโดดขึ้นเตียง เตียงเดิมๆ
เวลาเดิมๆ.. แต่กลับรู้สึกแปลกๆ..
แกร๊ก
!!!!
ทำไมอาบเร็วจังวะ!!
ทันทีที่เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น ผมสะดุ้งสุดตัว
ไม่รู้ว่าเพราะตกใจกับเสียง หรือตกใจกับไอคนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำกันแน่
ผมนอนหันหลังให้มัน รู้สึกได้ว่ามันกำลังยืนทำอะไรสักอย่างอยู่ข้างเตียง..
แกล้งหลับ ใช่ แกล้งหลับ
“หืม หลับแล้วเหรอ”
เออ!! หลับแล้ว
หลับสนิทด้วย!
“....”
แรงยวบของเตียงทำให้ผมรู้ได้ว่าตอนนี้ มันลงมานอนที่ข้างๆ ผมแล้ว
หวังว่ามันจะคิดว่าผมหลับไปแล้วจริงๆ นะ จู่ๆ ภาพของคืนนั้นก็ย้อนเข้ามาในหัว
ภาพของคืนวันที่.. ที่เราจูบกันครั้งแรก
ฟึ่บบ
“ขอกอดหน่อยนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มที่ดังอยู่ข้างหู ทำเอาผมตัวแข็งทื่อ
วงแขนใหญ่ๆของมันดึงผมเข้าไปกอดแนบอก สิ่งที่มันกำลังทำอยู่ตอนนี้ ทำให้ผมแทบบ้า
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
“ฮืมม ตัวหอมจังครับ”
“....” มันพูดพลางกระชับแขนแล้วดึงตัวผมให้เข้าไปชิดมันมากขึ้น
ผมไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าตอนนี้ตัวผมเกร็งจนตัวสั่นเลยรึเปล่า ลมหายใจร้อนๆ
ของมันเป่ารดอยู่ที่ต้นคอของผม
ไอตินเอาหน้าซุกอยู่กับต้นคอด้านหลังจนผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
“นอนเถอะครับ คิดอะไรอยู่ได้
ดึกแล้วนะ”
ระ..รู้ได้ไง!!
เหมือนกับใจผมเต้นแรงกว่าเดิมซะอีกกับสิ่งที่มันพูด
มันรู้ว่าผมยังไม่หลับ.. แต่มันก็ยังจะทำแบบนี้.. ผมพยายามควบคุมจิตใจให้เป็นปกติ
พยายามหายใจเข้าออกช้าๆ เผื่อว่าใจผมมันจะเต้นเห็นจังหวะมากขึ้นกว่าเดิมบ้าง
ผมเกือบจะทำได้แล้ว.. ถ้าไม่ใช่เพราะมันเอาแต่ยุกยิกไปมาอยู่ที่ท้ายทอยผมแบบนี้!
“ฮื้ออ ติน..”
“ครับ?”
“ปะ..ปล่อยกู” รู้สึกได้ชัดเจนว่าเสียงผมมันสั่นขนาดไหน ไอตินหัวเราะสองหึเบาๆ
แต่ก็ยังไม่ปล่อยผมไป แถมยังพูดเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นอนได้แล้วครับ”
“มึงก็ปล่อยกูสิ!”
“นอนกอดแบบนี้ อุ่นจะตายไป”
อัศวินดาบชมพู
100%-------------------------100%
-รู้สึกว่าตัวเองบรรยายแปลกๆ ทุกครั้งที่หยุดเขียนนิยายไปนาน
ถ้าอ่านแล้วดูขัดๆ แปลกๆ ยังไงก็บอกกันได้นะค้า
เพื่อที่เราจะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้นอีก
ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยมีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าไหร่นะคะ
-หลังจากนี้แต่ละตอนอาจจะสั้นหน่อยนะคะ แต่จะมาอัพให้ถี่ขึ้น
และอัพครบ 100% ทุกครั้ง (ปกติอัพทีละ 50%) จะปรับจากตอนละ 15 หน้า
เหลือแค่ตอนละ 10-12 หน้านะคะ แต่สัญญาว่าจะมาอัพให้ถี่ขึ้นจ้า ^^
**ขอบคุณที่ติดตามค่า**
ความคิดเห็น