คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : ตอนที่ 34 คำตอบ [100%]
ตอนที่ 34
ติน
จุ๊บ..
“อื้ออ!! ไอติน!!!” เสียงเล็กๆ
ที่โวยวายขึ้นมาทันทีหลังจากผมประทับริมฝีปากลงไปหนักๆ แก้มใสๆ
ที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกันจะระเบิดออกมา ดูน่ารักจริงๆ นะครับ..
“กูว่ากูให้เวลามึงมากพอแล้วนะครับเจเจ”
“....”
“ตอนนี้หมดเวลาคิดแล้วครับ”
จุ๊บ
ผมจู่โจมทันทีที่พูดจบ
กำปั้นเล็กๆ ทุบอกผมรัวแต่มันไม่ได้ทำให้แรงของผมลดลงเลยสักนิด
เจเจดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของผม ทั้งที่ปากของเรายังคงแนบชิดกัน
ความร้อนในร่างกายของผมเริ่มเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ แรงดิ้นเริ่มลดลงมือเล็กๆ
ที่ทุบอกผมเปลี่ยนเป็นจับไหล่ผมเอาไว้แน่น
“อื้ม..อื้ออ” ผมผละตัวออกมา แล้วจ้องเข้าไปในตากลมๆ คู่นั้น
ตาของมันสั่นระริกเหมือนคนกำลังสับสน.. และก็ไม่แปลกที่มันจะเป็นแบบนั้น
“มึงรักกู เจเจ”
“มะ..มึงพูดบ้าอะไรของมึง!”
“เรา..รักกัน” ผมพูดยิ้มๆ มองคนหน้าแดงลามไปถึงหู เจเจหลบสายตาผม
รู้สึกได้ว่าลมหายใจมันถี่เหมือนคนกำลังตื่นเต้น..
และผมก็เป็นเหมือนมันนั่นแหละ
“เจเจครับ”
“...”
“ถ้าไม่หันมาจะจูบนะครับ” ทันทีที่พูดจบ ไอคนที่หันหน้าหนีไปอีกทางหันกลับมาทันที พร้อมกับมือเล็กๆ
ที่ปิดปากตัวเองแน่น เจเจมองผมนิ่งๆ ให้ผมต้องพูดต่อ
“รู้มั้ย เพื่อนกัน..
เขาไม่จูบกันหรอกนะเจเจ”
“มะ..มึง..”
“มึงหวงกู มึงหึงกู
มึงรู้สึกกับกู.. เท่านี้มันยังไม่มากพออีกเหรอครับ?”
ผมพูดถามออกไปเสียงอ่อน หวังว่าสิ่งที่ผมพูดจะไปทำให้มันเข้าใจตัวเองมากขึ้น
เจเจก้มหน้าลง ก่อนที่จะเอาหัวชนกับอกผม ร่างเล็กๆ ของมันสั่นนิดๆ ก่อนที่เสียงใสๆ
จะพูดตอบผม
“แต่เราเป็นผู้ชาย..”
“แล้วยังไงครับ?”
“เราเป็นเพื่อนกัน..”
“...” คำตอบของมันทำให้ผมนิ่ง ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน เราเป็นเพื่อนกันมานานมาก..
แต่ตั้งแต่ที่เรารู้จักกันวันแรก จนถึงวันนี้..
ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นเพื่อนเลยสักครั้ง
“กูกลัวติน..
กูกลัวว่าวันนึงกูจะเสียมึงไปเพราะความรู้สึกบ้าๆ นี่ กูคิดว่าการที่เราเป็นเหมือนเดิมมันจะดีกว่า..” เสียงเล็กๆ เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ เจเจเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ตากลมๆ
ที่สะท้อนเงาของผมอยู่ในนั้นกำลังบ่งบอกว่าตัวเองสับสนมากแค่ไหน
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ?”
“กูไม่รู้.. กูกลัว” ผมยิ้มบางๆ
ก่อนที่จะยกมือข้างนึงมาจับแก้มใสๆ ของคนบนตัก เจเจนั่งนิ่งและยอมให้ผมทำแบบนั้น
ถ้าเป็นเวลาปกติมันคงจะไม่ยอมง่ายๆ แบบนี้แน่
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่มีอะไรที่จะทำให้กูไปจากมึงได้นอกจากความตาย เจเจ”
ปึ่ก!!
“โอ๊ย!”
“ใครให้มึงพูดแบบนั้นหะ
ไอ้บ้าติน!!!” หมัดเล็กๆ ทุบลงที่อกผมเข้าอย่างแรงจนตัวงอ
แต่ผมก็ยังไม่ปล่อยแขนจากตัวมัน เจเจมองผมตาขวางเหมือนมันจะโกรธเอามากๆ
แต่ช่างเถอะ ตอนนี้กำลังอยู่ช่วงนาทีทอง
“เป็นห่วงเหรอครับ”
ปึ่ก!!
“โอ๊ย! เจเจ! เจ็บนะ”
“สมน้ำหน้า!”
“หึหึ”
“ขำบ้าอะไรของมึง!” คนที่โกรธจนหน้าแดง
ตวัดสายตามามองผม มันคงคิดว่าสายตาของมันตอนนี้หน้ากลัวสินะ ผมว่ามันออกจะ..
น่ารักมากกว่า
“ขออีกทีนะครับ”
จุ๊บ
“อื้อออ!!”
อีกครั้งที่ผมดึงตัวมันเข้ามาแล้วกดริมฝีปากลงไปแรงๆ แบบไม่ทันให้อีกคนได้ตั้งตัว
มันพยายามดันตัวผมออกไป แต่แรงแค่นั้นทำอะไรผมไม่ได้หรอก
ทำไมไม่ยอมๆ ไปนะ..
“อื้อ! พะ..พอ! พอแล้ว!” ทันทีที่ปากมันได้เป็นอิสระ มันก็ร้องลั่นแล้วก้มหน้า เอาหน้าซุกกับอกผม
ไม่ต้องเห็นหน้าก็พอจะรู้ว่าตอนนี้หน้าของมันแดงมากแต่ไหน
เจเจกำเสื้อที่อกผมแน่นเหมือนนจะฉีกมันให้ขาดไปซะอย่างนั้น ท่าทางเขินอายแบบสุดๆ
ที่ทำให้ผมอดขำไม่ได้
“เจครับ..เราลองเปลี่ยนสถานะดูมั้ย?”
“มึงหมายถึง...?”
“มึงกับกูเป็นแฟนกัน” ผมพูดออกไปยิ้มๆ
แบบที่มันก็เงยหน้าขึ้นมา กระพริบตาปริบๆ มองหน้าผมแล้วเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูด
“แต่..”
“ไม่มีแต่ครับ
นี่ไม่ใช่ประโยคคำถาม นี่เป็นประโยคบอกเล่า ^^”
“ห๊ะ?”
“เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับ..ที่รัก”
จุ๊บ!
“อื้ออ! ดะ..เดี๋ยว กูมีข้อแม้”
เจเจถอยตัวหนีพร้อมกับพูดเสียงสั่น แบบที่ผมเองก็ยอมปล่อยให้มันลงไปนั่งอยู่ที่โซฟาข้างๆ
ผม ข้อแม้หรอ?
“อะไรครับ?”
“มึง..ห้ามบอกใคร”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็กู..ยังไม่พร้อม” มันพูดเสียงอ่อน ให้ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่ก็ยอมรับคำตกลง
คิดว่าแค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว
ส่วนเรื่องที่ว่าผมจะแสดงความเป็นเจ้าของได้มากน้อยแค่ไหนก็..
แค่ตอนนี้ทุกคนก็คงพอรู้อยู่แล้วล่ะ ว่าผมหวงมันมากแค่ไหน
ถึงจะไม่ชัดเจนมากเท่าไหร่ก็เถอะ
“ครับ เอางั้นก็ได้”
“แล้วก็..”
“อะไร? ยังไม่หมดอีกเหรอ”
“มึงห้ามยุ่งกับไอ้เด็กนั่นอีก!! เข้าใจมั้ย!”
“หึหึ ครับๆ ต่อไปนี้จะไม่ยุ่งเลยครับผม”
ฟอดดดดด..
“ไอ้บ้าติน! (-////-)”
----------------------------------------
อีกมุมนึง ไอ้หนุ่มที่ทุกคนคิดว่ากลับบ้านมาพร้อมเพื่อนกลับยังอยู่ที่มหาลัย
รอพี่รหัสเลิกเรียนภาคบ่าย
นายอเล็กซ์นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้านึกถึงหน้าพี่รหัสคนสวยที่เมื่อเห็นเขานั่งอยู่ตรงนี้คงจะเดินตรงเข้ามาหาแล้วพูดว่า..
“มาทำไม”
นั่นไง!
แค่นึกตัวจริงก็โผล่มาแล้ว!!
ความคิดของไอ้หมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ที่ยกยิ้มมุมปากขึ้นนิดๆ
ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนสุดตัวแล้วโค้งตัวลงนิดให้หน้าอยู่ระดับเดียวกับพี่รหัสคนสวย
“คิดถึงครับ ^^”
“ฮ่าๆ ไอเล็ก มึงนี่กล้าจริงๆ เลย” คำตอบสั้นๆ
ที่ทำให้บัทเตอร์หน้าแดงขนาดที่เพื่อนสนิทอย่างเบสก็พอจะสังเกตเห็น
เบสหัวเราะขึ้นก่อนที่จะเดินมาตบบ่ารุ่นน้องสองสามที
“ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวนี่ครับพี่” เสียงทะเล้นๆ
ที่ตอบกลับรุ่นพี่ไป ให้บัทเตอร์หมุนตัวเดินไปอีกทาง
อเล็กซ์โบกมือลารุ่นพี่ก่อนที่จะวิ่งตามเป้าหมายของตัวเองไป
“เฮ้ พี่บัทคร้าบบบ”
เสียงเรียกหวานเยิ้มที่ทำให้บัทเตอร์ยิ่งก้าวขาไวขึ้น
ไม่มั่นใจว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่วันนี้บอดี้การ์ดส่วนตัวไม่ได้ขับรถมารับ
ถ้าพี่ตั้มมา นายอเล็กซ์คงได้โดนอัด
ความคิดของคนที่กำลังขุ่นเคืองในใจนิดๆ
ก็ไอ้ก่อนหน้านี้หลังจากที่ไอหนุ่มลูกครึ่งมันแข่งรถแพ้มันก็หายหน้าหายตาไปเกือบอาทิตย์
ไม่มาหาที่คณะ ที่โรงอาหารของโรงเรียนก็ไม่เจอ พูดได้ว่าเกือบคิดว่ามันจะตายไปซะแล้ว!
แต่พอจะโผล่มา ก็มาซะดื้อๆ
แบบนี้น่ะเหรอ!
“เดินไม่รอกันเลยนะพี่”
เสียงของไอ้หนุ่มที่วิ่งตามมาด้านหลัง ทำให้บัทเตอร์ต้องหันไปมอง อเล็กซ์เข้ามาเดินอยู่ข้างๆ
ก่อนที่จะยิ้มตามแบบฉบับ
“นี่จะไปไหนครับเนี่ย”
“ฮึ กลับบ้านสิถามแปลกๆ” แล้วคำตอบนี้
ก็ทำให้ไอ้อเล็กซ์ยิ้มร่า..
“ไปด้วยสิครับ^^”
“ว่าไงนะ?” คำถามที่ทำให้อเล็กซ์ส่งยิ้มหวานอีกครั้ง แถมยังขยับเข้าไปใกล้พี่รหัสคนสวยมากยิ่งขึ้น
ก่อนที่จะส่งเสียงกระซิบริมหู..
“ผมบอกว่า.. ไป-ด้วย-สิ-ครับ!”
“ไม่”
อะไร!
ตอบแบบไม่คิดแบบนี้เลยเหรอพี่!!
ความคิดของคนที่แอบโวยวายดังๆ ในใจ อเล็กซ์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
มองไปที่ลานจอดรถ รู้สึกเหมือนว่าวันนี้พี่ทึ่มที่ปกติต้องยืนหน้าเข้มรออยู่เหมือนทุกวันจะไม่ได้มา
“หึหึ ถ้าผมจะไปก็ห้ามผมไม่ได้หรอกครับ..เมียจ๋า”
“นายอเล็กซ์!!”
“ครับ?!”
“พูดบ้าอะไร!” เสียงตวาดของคนที่หน้าแดง
แต่ยังคงทำตาแข็งให้อเล็กซ์ยกยิ้มอยู่ในใจ แหม ก็เห็นหน้าแดงๆ
ของพี่รหัสแบบนี้ทีไรมันทำให้นึกถึงคืนนั้นทุกที..
“..พี่บัทครับ”
“อะ..อะไร..” บัทเตอร์จะไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ
ถ้าไอ้รุ่นน้องข้างตัวมันไม่ได้ทำตาเยิ้มๆ กับเรียกชื่อเขาเสียงนุ่มแบบนี้
รู้อยู่หรอกนะว่าไอ้เด็กนี่มันกวนประสาทมากแค่ไหน..
แต่ที่ลานจอดรถตรงนี้มันไม่ใช่ที่ ที่เขากับมันจะมาปะทะอารมณ์กันตอนนี้!
“ผมไปส่งนะครับ” เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ
ที่ได้ยินไม่บ่อยนักจากปากผู้ชายคนนี้
ทำให้คนใจแข็งอย่างบัทเตอร์ใจสั่นขึ้นมานิดๆ
ไหนจะสายตาหวานๆ ของมันที่ส่งมาอีก..
“อะ..อืม”
เห็นมั้ยล่ะ! เมียจ๋า
น่ารักที่สุด!
----------------------------------------------
อเล็กซ์
ตอนนี้ผมกำลังทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้คนสวยของผมนั่ง
ที่บอกว่าจะพากลับไปส่งบ้านน่ะ.. จริงๆ แล้วผมคิดว่าไปคอนโดคงจะดีกว่า
แต่คงไม่ต้องปรึกษาเจ้าตัวหรอกเนอะ ไม่งั้นคงไม่ได้ไป
“อเล็กซ์..
นายมาผิดทางรึเปล่า?”
“ไม่ผิดนี่ครับเมียจ๋า” ผมพูดตอบไปยิ้มๆ
แล้วหันไปมองหน้าคนที่ขมวดคิ้วมองทางข้างหน้าที่ผมคิดว่าพี่แกก็คงคุ้นอยู่บ้างแหละนะ
“นายจะไปไหน?”
“ผมพอรู้มาว่าพี่บัทมีคอนโดอยู่แถวนี้นี่ครับ”
“แล้วนายรู้รึไงว่าที่ไหน?”
“ครับผม”
ดูเหมือนว่าคำตอบของผมจะทำให้พี่บัทแปลกใจมาก แต่ก็นะ คงไม่แปลกที่เขาจะแปลกใจนี่
ผมขับรถไปที่คอนโดที่ค่อนข้างมีระดับอยู่ ระดับหนึ่งยังจำที่ไอนิกบอกได้ดี
ชั้น 18..
ผมขับรถขึ้นมาจอดบนชั้น 18
ยิ่งทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างคนขับยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ ผมจอดรถเรียบร้อยก่อนที่จะลงจากรถ
วิ่งไปอีกฝั่งก่อนที่พี่บัทจะลงมา.. แหมก็ทำหน้าที่คนขับรถนี่ครับ
“เชิญคร้าบบบ”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกทำอะไรบ้าๆ แบบนี้สักที”
“ถึงจะดูบ้า
แต่ก็ทำเพราะรักนะครับ”
กึก..
โอ๊ะ
คำพูดของผมทำให้คนสวยเขินอีกแล้วสินะ
100%--------------------------------------------100%
-มาแล้วจ้า
ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะฟินกันบ้างรึเปล่า แต่อิคนเขียนฟินจนจะลอยแล้วค่ะ ฮ่าๆ
ช่วงนี้จะมาอัพให้วันเว้นวันนะค้า
*ขอบคุณที่ติดตามค่า*
ความคิดเห็น