คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : ตอนที่ 41 ง้อนะ [100%]
ตอนที่ 41
อเล็กซ์
เหอะ!
ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอพี่ทึ่มนั่นมีอะไรดีนักหนา พี่บัทถึงได้ยอมมันนัก
รู้มาว่าพี่บัทเป็นเจ้านายหมอนั่นหนิ แล้วทำไมต้องยอมฟังคำสั่งลูกน้องด้วย!
“โถ่เว้ย!!”
หงุดหงิด!! หงุดหงิดโว๊ยยย!!!
ผมขึ้นมานั่งบนรถ
คิดว่าจะหายไปสักพักให้พี่มันร้อนใจซะบ้างที่ผมหายไป
ถึงจะไม่มั่นใจเท่าไหร่ก็เถอะนะ
ผมรู้ว่าพี่บัทเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยหนิ..
“หึหึ
พูดแล้วก็นึกถึงเมื่อคืน..”
ภาพบนเตียงเมื่อคืนตีเข้ามาในหัวผม ไหนจะคืนแรกที่มันร้อนแรงซะจนลืมไม่ลง..
คืนนั้นทำให้ผมมั่นใจได้ว่านั่นไม่ใช่ครั้งแรกของพี่บัท แล้วครั้งแรก..
กับใครกันนะ
“..อาจจะกับแฟนเก่าก็ได้”
แต่พี่บัทจะเคยมีแฟนเป็นผู้ชายงั้นเหรอ..
“ก็ไม่แปลกหนิ
หน้าสวยขนาดนั้น” ผมเลิกคิด เลิกสงสัย
เพราะนั่นมันก็คงเป็นแค่อดีตไปแล้ว ผมไม่สนใจหรอกนะว่าพี่บัทจะเคยเป็นของใคร
แต่ตอนนี้ เขาเป็นของผมแล้วล่ะ หึหึ
แล้วถ้ามันไม่ได้เป็นแค่อดีตล่ะ..
ถ้ามันยังคงเป็นอยู่ในปัจจุบัน..
เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาในหัวผม ถ้ามันไม่ใช่แค่อดีต.. เป็นไปไมได้
คนอย่างพี่บัทคงไม่มีทางทำอะไรแบบนั้น ถ้าเป็นไอนิกก็ว่าไปอย่างหนิเนอะ
ช่างเถอะ เลิกคิด
---------------------------------------------------------
“นี่ติน..
มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย”
“เปล่านี่ครับ”
“เปล่าอะไรเล่า โกรธกูรึไง” ร่างเล็กเขย่าแขนคนทีนั่งนิ่ง ถ้ามองทีวีแบบไม่สนใจใคร ตินปรายตามองนิดๆ
แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ท่าทางเย็นชาที่ทำให้เจเจหน้าเสียไปนิด
จิ้มๆ
“...”
จิ้มๆ
“ติน..สนใจเค้าหน่อย..” ราติณท์หันมามองคนที่ใช้นิ้วจิ้มแก้มตัวเองแล้วพูดเสียงอ้อน ตาโตๆ กระพริบปริบๆ
อย่างที่หวังว่าคนมองจะใจอ่อนลงนิด
“…”
“อย่าเงียบสิ..งื้ออ” เจเจพูดก่อนที่จะกอดแขนเกร่งเอาไว้ แล้วเอาหน้าเข้าไปถูๆ ไถๆ
เหมือนลูกแมวอ้อนเจ้าของ มือเล็กๆ เอื้อมไปจับมืออีกคนอย่างเก้ๆกังๆ
หมับ
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
โถ่ ไอ้เจเอ๊ย! ทำเองเขินเอง!ฃ
ความคิดของคนที่ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ช้อนตามองคนที่ยังคงทำหน้านิ่ง
มองตรงไปที่ทีวีอยู่เหมือนเดิม คิดหงุดหงิดในใจที่ไอคนที่ปกติแค่เขาอ้อนนิดๆ
หน่อยๆ ก็ใจอ่อนแต่เหมือนพอได้เลื่อนตำแหน่งแล้วจะแข็งข้อขึ้นมามากกว่าเดิม
“นี่ ไอติน”
“ครับ?”
“จะไม่หายโกรธจริงๆ เหรอ”
“...”
“ถ้ามึงไม่หาย..
กูจะโกรธมึงแล้วนะ” พูดจบนายจิราวัตร์ก็ปล่อยมือออกทันที
ก่อนที่จะขยับมานั่งตัวตรง แล้วเสหน้าหันหนีไปทางอื่น
ท่าทางที่ทำให้คนมองแอบอมยิ้มนิดๆ
“ครับ”
“เฮ้! นี่มึงจะไม่หายโกรธจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย!!”
“คนเป็นแฟนกันเขาง้อกันแบบนี้เหรอครับ”
เออ! ย้ำเข้าไป เป็นแฟน
เป็นแฟน!! ย้ำเข้าไปเถอะ!!
เจเจหน้าแดงกำ
มองคนที่พูดคำว่าแฟนหน้าตาเฉยๆ สีหน้าที่ทำให้ตินแทบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพอได้เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นแฟนแล้วไอ้คนที่ดื้อแสนดื้อนี่จะยอมเขามากขนาดนี้
“แล้วต้องง้อแบบไหนเล่า”
“...ไม่รู้สิครับ” ราติณท์พูดเสียงนิ่ง กอดอกแล้วพยายามไม่หันไปมองหน้าหวานๆ ที่ดูจะหงอยๆ
ผิดปกติ ในขณะที่ร่างเล็กค่อยๆ เบียดตัวเข้าหาอีกคนมากขึ้นไปอีก
“..ขอโทษ”
“แค่นี้เหรอครับ?”
“ก็..กูไม่รู้ต้องทำยังไงนี่” ตินเหล่มองคนที่นั่งก้มหน้างุด แล้วทำท่าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
ท่าทางที่ทำให้ไอคนขี้แกล้งรู้สึกผิดขึ้นมานิด ก่อนที่จะตบที่หน้าตักตัวเองเบาๆ
ให้เจเจเงยหน้าขึ้นมอง
“..มึงไปติดเชื้อหื่นแบบนี้มาจากใครหะไอบ้าติน!!!” เสียงใสๆ โวยวายลั่นบ้าน
แบบที่คนฟังก็หัวเราะเสียงดังพร้อมกับช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาวางไว้บนตักแล้วพูดเสียงนุ่ม
“หื่นอะไรกันครับ
แค่นั่งตักเอง”
“ง้อแล้วทำไมต้องนั่งตักด้วย
นั่งข้างๆ ก็ได้”
“ก็มันจูบไม่ถนัดนี่ครับ”
“ห๊า?”
หมับ!
“อื้อ!!!” ราติณท์ล็อกคอบางแน่น ก่อนที่จะกดจูบหนักๆ ลงไป
แบบที่อีกคนก็ได้แต่หลับตาปี๋ ตัวแข็งทื่อ จะขัดขืนก็ไม่ได้..
บทลงโทษบ้านไหนเขาทำกันแบบนี้วะเนี่ย!!!
“พะ..พอใจแล้วใช่มั้ย!”
“ยังครับ” เจเจมองหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง
ก็ในเมื่อมันปล้ำจูบไปแล้วยังจะบอกว่าไม่พอนี่หมายความว่ายังไงกัน
แค่พาคนอื่นมากินข้าว ไม่ได้ไปเล่นชู้กันสักหน่อย!
“อะไรของมึงอีก!!”
“เมื่อกี้กูจูบมึง
มึงยังไม่ได้จูบกูบ้างเลยนะ”
“...”
ใบหน้าหวานที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก
แค่คิดภาพว่าต้องเป็นฝ่ายจูบมันก่อนก็อายแทบบ้าแล้ว หน้าแดงๆ
ที่ทำให้นายราติณท์ยิ่งสนุก
“ถ้ามึงไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรนะ”
“...”
“ไม่เป็นไรหรอก
กูไม่ได้สำคัญอะไรมากขนาดนั้น”
คำพูดที่ดูน้อยอกน้อยใจซะจนคนฟังต้องกลืนน้ำแล้วอึกๆ ลงคอแบบฝืดๆ
“กะ..ก็ได้”
“หึหึ ดีครับ” ตินพูดเสียงอ่อนพร้อมกับลูบผมนิ่มๆ เบาๆ
ท่าทางอ่อนโยนที่ทำให้เจเจยิ่งแทบจะละลายกลายเป็นของแหลวไปซะตรงนั้น
จะเริ่มละนะ..
-------50%-------
“คิดอะไรอยู่ครับ หื้ม”
“..เปล่าซะหน่อย”
“หึหึ”
เจเจจับไหล่อีกคนแน่น ก่อนที่จะค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ท่าทางที่ตินมองนิ่งๆ กว่าอีกคนจะทำยังไง
ทันทีที่ริมฝีปากแตะกันร่างเล็กหลับตาแน่นและกำลังจะผละออกไปแต่..
หมับ!
มือหนาคว้าท้ายทอยไว้
ก่อนที่จะรวบเอวบางแล้วบดขยี้ริมฝีปากลงไปให้แนบแน่นขึ้นไปอีก ลิ้นร้อนๆ
พยายามสอดแซรกเข้าไป แบบที่นายจิราวัตร์ก็ไม่ขัดขืน
ยอมให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาง่ายๆ
“อือ..อื้มม” เสียงครางหวานๆ ด้วยความพอใจดังออกมาจากลำคอ ตินลูบหลังอีกคนเบาๆ
ก่อนที่จะผลักให้ร่างเล็กเอนตัวลงนอนราบกับโซฟาแล้วผละออกมา
“ตะ..ติน.. มึงจะทำอะไร”
“ลงโทษไงครับ”
“ยังไง..”
“มึงคิดว่าทำยังไงดีล่ะ..” ตินพูดถามเสียงพร่า สายตาที่ดูเยิ้มกว่าปกติ
ให้คนมองเริ่มคิดว่ามันต้องไปติดเชื้อบ้ากามแบบนี้มาจากที่ไหนสักที่แน่ๆ
หรือมันเป็นอยู่แล้วแต่เราไม่รู้วะ
“มึง..อย่ามามองหน้ากูหื่นๆ
แบบนี้นะ”
“คิดไปเองรึเปล่าครับ หื้ม” ตินใช้แขนข้างหนึ่งยันไว้กับโซฟ้าเพื่อพยุงตัวเอง
มองคนที่นอนหน้าแดงอยู่ใต้ร่างยิ้มๆ
“ไม่! กูไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ”
“ก็มึงมันน่ารักนี่ครับ..”
“...”
“รักจนจะบ้าแล้วนะรู้มั้ย..” คำพูดหวานๆ ที่แทบจะทำให้คนฟังอยากจะจมหายลงไปในโซฟา
เจเจเสหน้าไปมองทางอื่นทั้งที่หน้าแดงรามไปถึงหู ตินลูบแก้มใสเบาๆ
ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาให้อีกฝ่ายหลับตาแน่น
จูบอีกแล้วเหรอ.. จูบอีกแล้ว..
จุ๊บ..
“ไปกินข้าวกันครับ” คนพูดทำเพียงจูบเบาๆ ที่หน้าผากแล้วผละออกมาพูดเสียงนุ่ม
ทิ้งให้ผู้ถูกกระทำนอนนิ่ง..
อะไร!! แค่นี้?! แค่นี้เหรอ!!
“เป็นอะไรครับ?” ตินถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูสงสัยของอีกคน
“ปะ..เปล่า
จะไปกินข้าวไม่ใช่รึไง ลุกสิ!”
“หึหึ ครับๆ”
----------------------------------------------------
แทน
“เขาไปแล้วเหรอฮะ”
“ใคร?”
“พี่นิกกี้ไงฮะ
พีมเห็นว่าเมื่อคืนเขา...”
“เมื่อคืนมึงพูดอะไรกับมัน” ผมถามเด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเสียงเรียบ มันยิ้มนิดๆ
ก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ผม ใช่..ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้ยิน
ผมได้ยินทุกอย่าง..
“ก็ไม่มีอะไรนี่ฮะ
แค่บอกความจริงเท่านั้นเอง”
“ความจริง?”
“ฮะ
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่”
“อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ..”
“คิคิ
ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะฮะ? นี่พี่แทนชอบเขาจริงๆ เหรอฮะ”
มันถามผมเสียงใส สายตาที่มองผมเหมือนสายตาในวันที่ผมเจอมันครั้งแรก เสียงหวานๆ
กับแววตาใสซื่อนั่น
แต่ผมคงไม่กลับไปโง่เหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ
“เปล่า”
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นแหละฮะ
เพราะยังไง..พี่แทนคงไม่มีทางลืมพีมลงอยู่แล้ว” ร่างเล็กๆ
พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนแขก คำพูดของมันยังคงก้องอยู่ในหัวผม
ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าความรู้สึกของผมตอนนี้ที่มีให้มันคืออะไร..
บางทีภาพเก่าๆ มันก็ยังคงย้อนเข้ามาทำร้ายผมซ้ำๆ
แต่แทนที่รอยยิ้มของมันจะทำให้ผมมีความสุข มันกลับทำให้ผมให้ผมรู้สึกเกลียด..
ผมไม่อยากมองตาซื่อนั่นอีกแล้ว
แต่ยังไง.. ผมก็ยังคงคิดถึงภาพเก่าๆ
นั้นอยู่ดี
ผมจำได้ดี..จำได้ทุกสิ่งที่มันทำกับผม
จำได้ว่าผมเคยรักมันมากแค่ไหน และผมก็จำได้..ว่ามันเคยทำร้ายให้ผมเจ็บปวดมากไม่ต่างกัน
“ฮึ!”
ผมลุกขึ้นก่อนที่จะเปิดประตูออกไป ผมคิดว่าถ้าผมได้อยู่คนเดียวเงียบๆ
บ้างมันก็คงดีกว่าต้องมามองหน้ามัน เห็นการกระทำที่ดูเสแสร้งของมันตอนนี้
----------------------------------------------------
ติน
“ตินๆ กินร้านนี้กัน”
“หืม ไม่ไปร้านเดิมเหรอครับ”
“กูอยากเปลี่ยนบ้างนี่
ร้านนั้นกินทุกรอบที่มาเลยนะ -3-” ผมเดินไปตามแรงดึง
ของคนที่ทำตัวเหมือนเด็ก วิ่งร่าไปที่หน้าร้านอาการญี่ปุ่นชื่อดัง
“คนเยอะจัง..”
“อืม จะกินมั้ยครับ”
“กินสิ มึงนี่ถามแปลกๆ” เจเจยืนดูเมนูที่ตั้งอยู่หน้าร้าน
พลิกไปมาแล้วทำตาวาวเหมือนเด็กเห็นของเล่น ก่อนที่เราจะเข้าไปด้านในสายตาผมก็ไปสะดุดกับร่างสูงที่คุ้นตา
ที่กำลังเดินตรงเข้ามา
“ไง มาเดทกันรึไงพวกมึง” ไอแทนพูดนิ่งๆ พร้อมกับมองเจเจที่กำลังชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านในอย่างที่ลืมมองว่าเพิ่งมีใครเดินเข้ามา
“ก็ประมาณนั้น” ผมพูดตอบขำๆ
“ตินไปกันถะ..อ้าวไอ้แทน
มึงมาตอนไหนเนี่ย”
“กูมายืนจนจะสนิทกับพนักงานร้านแล้วนะ”
“อย่าเวอร์ไปหน่อยเลยมึง” เจเจพูดแล้วเบ้ปากใส่ ให้ไอแทนหัวเราะนิดๆ ก่อนที่จะแขกหัวมันเบาๆ
“ไอ้บ้าแทน! มึงทำร้ายร่างกายกูเหรอห๊ะ”
“หึหึ มึงนี่ติ๊งต๊องชิบหาย
กูไปละ” ว่าจบมันก็โบกมือแล้วเดินล้วงกระเป๋าออกไป
โดยที่ไม่ให้ผมกับเจพูดถามอะไรเลยสักนิด
แต่สีหน้ามันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ..
“อะไรของมันวะ”
“ช่างเถอะครับ
ไปข้างในกันเถอะ”
“กูรอคำนี้มานานแล้ว ฮ่าๆ”
-อัศวินดาบชมพู-
100%-----------------------------------------100%
-มาแล้วค่า ตอนนี้มาแบบมึนๆ เบื่อเจเจกับตินกันรึยังคะ ฮ่าๆ อย่าเพิ่งเบื่อเลยน้า ตอนหน้าจะเอา 3
คู่มาเสริฟพร้อมกันเลยแล้วกันนะคะ คึคึ
-ตอนนี้หลายคนจากธัญวลัยเรียกร้อง NC ตินเจเจกันเหลือเกิน รอกันก่อนนะคะ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ก็เจ้าตินมันออกจะสุภาพบุรุษนี่นา ฮิฮิ
-อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจเค้าด้วยน้า
**ขอบคุณที่ติดตามจ้า**
ความคิดเห็น