คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 ผมมันปากแข็ง [100%]
ตอนที่ 5 ผมมันปากแข็ง
เจเจบรรยาย..
ขณะนี้ผมกำลังนั่งกินข้าวร้านข้าวแกงข้างมอ เพื่อรอไอเพื่อนตัวดี ที่มันเป็นคนนัดทุกครั้ง แล้วมันก็สายทุกครั้ง แล้วถ้าถามว่าทำไมผมต้องมารอมัน ก็เพราะเมื่อเช้ามันโทรหามาผมเสียงตื่น แล้วบอกว่าเจอเนื้อคู่เข้าแล้วที่ผับไอติน โดยที่ผมก็ได้แต่บอกมันว่า
'ทุกคนที่มึงชอบ..ก็เนื้อคู่มึงแม่งหมดละ'
ขนาดผมพูดไปขนาดนั้นมันก็ยังไม่รู้สึกรู้สา ยังคงพร่ำเพ้อแล้วบอกว่าจะเอารูปมาให้ดู แล้วถ้าถามอีกว่ามันเป็นแบบนี้บ่อยมั้ย.. เอ่อ.. คงรอบที่ล้านแปดแล้วละครับ
"เจครับ คิดอะไรอยู่ทำไมไม่กิน"
ผมสะดุ้งนิดๆ หลุดจากความคิดเมื่อกี้ แล้วหันมามองไอคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผม อยากจะบอกว่าตั้งแต่ตื่นเช้ามา ผมก็ไม่ค่อยกล้ามองหน้ามันตรงๆซํกเท่าไหร่ บอกตามตรงครับว่าเขิน เขินโคตรๆ เขินไม่บันยะบันยังเลยครับผมม โดยที่ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง มันทำตัวปกติซะจนผมสงสัยว่าผมฝันไปรึเปล่าเมื่อคืนนี้ แต่ถ้าตื่นมาแล้วเห็นว่านอนซุกอกมันอยู่ก็คงจริงอะนะ..
ต่อจาก intro จ้า
“มาแล้วคร้าบบบ รอนานมั้ยเพื่อนๆ”
‘ยังไม่หน้ามาถามอีกนะมึง!”
ผมพูดว่ามันไปเสียงเข้ม โดยที่มันก็ไม่ได้สะทกสะท้าน มันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจแล้วนั่งลงข้างๆผม ก่อนที่จะตะโกนสั่งข้างผัดกระเพราหมูสับไข่ดาวกับป้าเจ้าของร้าน วันนี้ดูเหมือนมันจะอารมณ์ดีผิดปกติเลยล่ะครับ
“ไอเล็กหน้าแกโดนใครตบมาวะ”
เสียงของไอตินถามขึ้นทำให้ผมจำต้องเงยหน้าขึ้นไปมองไอเล็ก ก็เห็นว่าเป็นรอยมือแดงๆจริงๆ ไอเล็กมันเอามือขึ้นมาลูบแก้มมันยิ้มๆ เออ แม่งบ้าไปแล้วเหงๆ
“โดนคนสวยตบ หึหึ”
“สาว?”
ผมพูดขึ้นเป็นเชิงถาม แต่ไอเล็กมันกลับส่ายหัวเบาๆยิ้มๆ ทำเอาผมงงไปใหญ่ ถ้าบอกว่าสวยแล้วไม่ใช่สาวมันจะไปเป็นหมาเป็นแมวที่ไหนวะ เออ หรือช่วงนี้เพื่อนผมมันอาจจะบ้า ไปปล้ำแมวแล้วโดนแมวตบมาก็เป็นไปได้นะ (กูว่ากูเนี่ยแหละบ้าแล้ว เหอๆ)
“พี่รหัสตบวะ”
??
ไม่ต้องบอกผมก็รู้ครับ ว่าตอนนี้ผมทำหน้าเหมือนหมางง ใช่ผมงง แต่ผมไม่ใช่หมานะ ผมมองหน้าไอติน เหมือนจะถามว่ามันหมายถึงอะไร แต่ไอตินมันก็ส่ายหน้าเบาๆ แล้วทำหน้างงไม่ต่างจากผม ทำให้เราทั้งสองคนต้องหันกลับไปมองไอเล็กอีกรอบ โดยที่มันก็นั่งลูบแก้มเบาๆ เหมือนจะปราบปลื้มกับรอยมือนั้นมากจริงๆ
“พี่รหัส..เจอกันแล้วเหรอวะ”
ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายถามขึ้น ด้วยความสงสัย มันก็ทำหน้าเคลิ้มๆ แล้วพยักหน้ารับช้าๆ
“ผู้ชายอะไรไม่รู้ อย่างกับนางฟ้า”
“กูว่ามึงอาการหนักว่ะเล็ก”
ไอตินพูดขึ้นเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ส่วนไอเล็กที่ข้าวยังไม่มาก็ยังคงนั่งยิ้มมือก็ลูบรอยแดงที่แก้มตัวเองไป นี่ผมเริ่มคิดแล้วนะครับ ว่าเพื่อนผมมันจะบ้ากันจริงๆ
“แล้วทำไงให้พี่เขาตบได้วะ”
ผมถามออกไปมันหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มกว้างเหมือนรอให้ผมถามคำถามนี้มานานแล้ว
“หึหึ กูไปหอมแก้มพี่เขา”
“ห๊ะ!!”
ผมร้องออกมาอย่างตกใจ ผมฟังผิดไปรึเปล่าว่ามันไปหอมแก้มพี่เขา เท่าที่ผมรู้มาคือพี่บัทเตรอ์คือพี่ของไอนิกกี้(ก็เพิ่งรู้เมื่อวานเนี่ยแหละครับ) แถมพี่แกยังโหดบรรลัยเลยนะครับ แล้วไอบ้านี่ไปหอมแก้มพี่เขา แถมมันยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีกเนี่ยนะ !!
“แต่กูว่าโดนแค่นี้ก็คุ้มวะ ฮ่าๆ”
มันพูดออกมาแล้วทำหน้าฟินแบบสุดๆ นั่งยิ้มเป็นคนบ้า จนผมทำหน้าแหยๆ ส่งไปให้มัน มันก็ยังไม่รู้สึกจนผมเริ่มเอือมแล้วกลับมาสนใจอาหารตรงหน้า แต่ก่อนที่ผมจะได้สนใจมันก็มีมารมาขัด
“พี่ติน พี่เจ พี่เล็ก สวัสดีฮะ ^__^”
ไอเด็กเวร!! มาทำไมวะ!
“อ่าวน้องพีม มาอีกแล้วเหรอครับ หึหึ”
ผมหันไปมองไอเล็กตาเขียว ทันทีที่มันพูดกับไอเด็กบ้านั่น แถมมันยังมองผมด้วยสายตากวนบาทา ผมหันกลับมามองไอเด็กตัวเล็กที่พยายามทำตัวให้ดูน่ารัก แต่สำหรับผมมันน่ากระทืบชิบ!!
“ฮะ..พอดีพีมมารอเพื่อน เห็นพี่ตินเลยเข้ามาทักฮะ”
“นั่งก่อนก็ได้ครับน้องพีม..เฮ้อ..เห็นหน้าพีมแล้วรู้สึกผิดจัง”
ไอตินเลื่อนเก้าอี้ข้างๆมันให้ไอเด็กหน้าใสนั่นนั่งแล้วพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน แล้วมันก็ถอนหายใจทำหน้ารู้สึกผิดนิดๆ ส่วนไอเด็กนั่น ก็ไร้ยางอายพอไอบ้าตินมันเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง มันก็นั่งโดยที่ไม่คิดจะเกรงใจอะไรเลยสักนิด!! แถมยังยิ้มหวานมาให้ไอตินอีก
กรุ้ง กริ๊งง..
เสียงกระดิ่งของร้านดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นไอเพื่อนหน้าดุของผมเองที่เดินล้วงหน้าเป๋าเท่ห์ๆเข้ามา แล้วมองหน้าไอเด็กนั่นกับผมสลับกัน ก่อนที่มันจะจ้องเขม็งไปที่หน้าไอติน
“สวัสดีฮะ.. พี่แทน”
“อืม”
ไอแทนตอบเสียงนิ่ง ดูแล้วก็เหมือนว่ามันจะไม่ค่อยชอบเด็กนี่สักเท่าไหร่ มันลากเก้าอี้ของโต๊ะใกล้ๆที่ไม่มีคนนั่งมาที่หัวโต๊ะ ก่อนจะนั่งลง ไอเด็กนั่นมองหน้าไอแทนแล้วยิ้มกริ่มอะไรของมันอยู่คนเดียว โดยที่ผมรู้สึกเหมือนว่า ไอเพื่อนสามตัวกำลังมองหน้าผม...มองทำไมวะ
“มึงให้น้องเขามานั่งเหรอเจ”
“…..กูเปล่า”
“แล้วใครให้มันมานั่ง”
ไอแทนพูดเสียงเรียบแล้วมองหน้าเด็กนั่น ด้วยสายตานิ่งๆที่ผมว่า แม่ง หน้ากลัวชิบหาย ไอตินมองไอแทนด้วยสายตาที่เหมือนจะถามว่ามันเป็นบ้าอะไรถึงไปทำกับเด็กนั่นแบบนั้น ส่วนไอเล็กมันก็ยังคงนั่งกอดอก มองไอแทนกับเด็กนั่นอยู่นิ่งๆ
“ว่าไง ใครให้มันมานั่ง”
“กูเอง ทำไม?”
คราวนี้ไอตินเป็นคนตอบครับ มันเองก็ดูเหมือนจะไม่เข้าใจเหมือนกัน มันมองหน้าไอเด็กพีมนิดๆ แล้วมองหน้าไอแทน ซึ่งตอนนี้สายตาของไอแทนก็ยังไม่ได้ละไปจากหน้าของเด็กนั่นเลย
“เจเจ..มึงอยากให้มันมานั่งด้วยงั้นเหรอ?”
“ฮึ..ถ้ามึงไม่โง่ มึงก็น่าจะรู้!”
พอมันถามผมแบบนี้ผมก็เริ่มฉุน พูดตอบมันออกไปเสียงแข็ง ไอแทนมันยิ้มมุมปากแบบเลวๆ(หน้าแม่งเลวชิบเลยครับ) แล้วหันไปมองหน้าไอตินเคืองๆ
“ใช่กูรู้ว่ามึงไม่อยากให้มันนั่ง...ส่วนติน มึงก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ไอเจเจคือคนสำคัญที่สุดของมึงหนิ ทำไมมึงถึงขัดใจมันซะล่ะ?”
ไอแทนพูดเสียงเข้ม แล้วถ้าผมไม่ได้คิดไปเองเหมือนมันจะเน้นเสียงตรงช่วงที่บอกว่า ผมเป็นคนที่สำคัญที่สุดของมัน ผมไม่รู้ว่ามันจะรู้รึเปล่าว่ามึงที่มันพูดทำให้ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ส่วนไอตินก็มองหน้าผมแบบลำบากใจนิดๆ ไอเด็กนั่นก็นั่งหน้าเสียไปเลยครับ มันเงยหน้ามามองผมตาขวางๆที่เหมือนจะมีแค่ผมเห็นคนเดียว ก่อนที่มันจะหลบตาผมแล้วปรับสีหน้าใหม่อย่างรวดเร็วจนผมอึ้ง
“พี่เจเจไม่อยากให้พีมมานั่งด้วยเหรอฮะ.....”
ไอเด็กพีมมันพูดเสียงแผ่ว ทำหน้าตาหน้าสงสาร โดยที่ผมได้แต่อ้าปากค้าง อยากจะด่ากับความตอแหลของมัน แต่ก็ด่าไม่ออกในเมื่อมันทำหน้าตาหน้าสงสารขนาดนั้น ถึงผมจะเหม็นขี้หน้ามันขนาดไหน แต่บอกเลยครับ เห็นสายตาเศร้าๆของมันแล้ว ทำเอาผมไปไม่เป็น แต่..
“เห็นมั้ยเจ..ว่าน้องเขาเสียความรู้สึก”
กึก
ผมชะงัก เมื่อเสียงทุ้มนุ่มที่ผมจำได้แม่นว่าเมื่อคืนมันพร่ำบอกว่ารักผม บอกว่าชอบผม แต่ตอนนี้มันกำลังเข้าข้างคนอื่น มือที่เคยสัมผัสเพียงผมตอนนี้กำลังจะยกขึ้นไปลูบหัวไอเด็กนั่น
ผมไม่ยอมหรอกนะ!
มันชอบผม มันต้องทำแบบนั้นกับผมคนเดียวสิ!
ไม่ได้นะ!
ไม่ยอม! ไม่ยอม! กูไม่ยอมนะเว้ย !!
เพี๊ยะ!!
“ห้ามลูบ!! ห้ามจับ!! ห้ามยุ่งกับมัน!!”
ผมลุกขึ้นยืนเต็มตัว แล้วพูดใส่หน้ามันเสียงดังจนโต๊ะข้างๆหันมามอง แต่ผมไม่อายแล้วตอนนี้ ทำไมมันต้องไปทำดีกับคนอื่น ทำไมมันไม่ทำกับผมคนเดียว!
“เจครับ..นั่งลง”
ไอตินพูดเสียงเย็น แต่ตอนนี้มันไม่สามารถทำให้ผมกลัวได้แล้วครับ ในเมื่อมันเองก็ไม่ทำในสิ่งที่ผมต้องการ แล้วทำไมผมต้องทำตามที่มันพูด ไอตินมันมองหน้าผมแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่มันจะลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินอ้อมโต๊ะ มาทางที่ผมยืน ผมมองตามทุกการกระทำของมันด้วยสายตาขุ่นมัว
หมับ!
“ไปคุยกันข้างนอกครับ”
“ไม่ไป!”
“เจเจ”
“ไม่! ไม่ไป! ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ!!”
ผมสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของมัน แล้วพูดเสียงแข็ง จ้องหน้ามันเขม็ง แต่อย่าคิดว่าผมจะไม่เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของไอเด็กนั่น ผมตวัดสายตาไปมองมันแล้วพูดเสียงแข็ง
“ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับมัน..มึงเจอดีแน่!!”
พรึ่บบ!!
“เฮ้ย! ไอเจ รอด้วยดิวะ”
ผมเดินออกมาจากร้านนั้น เรียกสายตาแทบทุกคู่ได้อย่างดี ได้ยินเสียงไอเล็กเรียกมาแว่วๆ แล้วไม่นานมันก็วิ่งตามมา มองเลยไปด้านหลังก็เห็นไอแทนเดินล้วงกระเป๋ามาในมาดขรึมๆ ตามสไตล์ของมัน
“มึงจะไปจงเกลียดจงชังอะไรมันนักหนาวะ น้องเขาก็น่ารักดี”
“กูคงจะไม่เกลียดมันหรอก..ถ้ามันไม่มายุ่งกับไอติน!!”
----50%----
ร่างเล็กพูดขึ้นเสียงแข็งอย่างลืมตัว ทำเอานายอเล็กซ์ชะงักก่อนที่จะหลุดยิ้มล้อๆออกมา ส่วนไอหนุ่มเบดบอยที่ยืนอยู่นิ่งๆข้างหลังก็แอบยกมุมปากเบาๆอย่างขำๆ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น...
“มึงหวงกูเหรอ?”
กึก..
เจเจถึงกับชะงัก เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดบ้าอะไรออกไปเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มที่เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าไม่ใช่เสียงของไอเล็กหรือไอแทนแน่นอน ใบหน้าหวาน ค่อยๆหันไปมองตามต้นเสียงก็สะดุดกับร่างสูงที่เขารู้จักดี แต่ทว่า..
“พี่เจชอบพี่ตินเหรอฮะ?”
น้ำเสียงใสซื่อที่ออกแนวดัดจริตเล็กน้อยดังขึ้น จากคนที่อารมณ์เดือดอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งร้อนเป็นไฟขึ้นไปอีก ดวงตาคู่โตตวัดไปมองเด็กหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกยุ่งกับกูสักที!”
“พีมขอโทษฮะ...พีมไม่ได้ตั้งใจให้พี่เจเจโกรธ..”
“ตอแหล! อย่าคิดว่ากูไม่เห็นสายตาของมึงนะ!”
“....พี่เจพูดเรื่องอะไรฮะ..พีมไม่เข้าใจ”
เด็กหนุ่มพูดเสียงสั่นเครือเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้ แต่ทว่า สายตาที่ไม่มีใครมองเห็นกลับบ่งบอกถึงความอวดดีและเย้ยหยัน
“เจครับ..ใกล้เวลาเรียนแล้วนะ ไปเถอะครับ”
นายราติณท์พูดขึ้นเมื่อเห็นเหมือนสายฟ้าแปล๊บๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างน้องพีมกับไอเพื่อนตัวเล็กของเขา ร่างสูงเดินเขามาลูบหัวเจเจเบาๆเหมือนตั้งใจจะปลอบอย่างที่เคยๆทำ แต่ครั้งนี้มันกลับไม่ได้ผล..
“มึงมันโง่ติน! เด็กนี่มันตอแหล มึงไม่เห็นรึไง!”
“พูดจาไม่ดีเลยนะครับเจเจ”
ตินพูดขึ้นอย่างใจเย็น ไม่อยากจะโวยวายจนอีกคนหนีหายไปเหมือนคราวที่แล้ว ร่างสูงพยายามพูดเสียงนุ่มและอ่อนโยนที่สุด โดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้อีกคนคิดตีความหมายไปอีกอย่างนึง
มึงปกป้องมัน..
มึงเห็นมันดีกว่ากู..
“เออ!! กูผิด ผิดแม่งทุกอย่าง!!”
ว่าจบร่างเล็กก็เดินตึงตัง ออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ให้ไอเพื่อนชายสองคนที่มันยืนมองอย่างเงียบๆ ต้องเดินตามไปและไม่ลืมที่จะหันมามองตินด้วยสายตาเหนื่อยๆ
“กูว่าถ้ามึงจะอยู่กับเด็กนี่ ก็ปล่อยให้กูดูแลเจเจเองแล้วกันไอติน”
แทนพูดขึ้นเสียงเรียบ และสายตาก็ชายชัดถึงความจริงจัง ก่อนที่จะหมุนตัวเดินตามไอเพื่อนตัวเล็กไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก
“...เอ่อ..พี่ตินฮะ”
“........”
“พี่ติน..”
“……”
“พี่ตินฮะ!”
เด็กหนุ่มร้องเรียกเสียงดังเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีท่าทีจะหันมาสนใจจนเริ่มหงุดหงิด ตินละสายตาจากแผ่นหลังบางแล้วหันมามองคนข้างตัวด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“ไม่มีเรียนเหรอครับ?”
ตินพูดขึ้นเสียงเย็นมองหน้าหนุ่มน้อยด้วยสายตานิ่งๆ ถึงคำพูดจะแสนสุภาพแต่สายตาและน้ำเสียงมันน่ากลัวกว่าคำด่าทอซะอีก การกระทำที่ทำให้เด็กหนุ่มได้แต่พูดขึ้นมาเสียงสั่น
“มะ..มีฮะ..งั้นพีมขอตัวนะฮะ”
ทันทีที่พูดจบเด็กหนุ่มก็รีบวิ่งออกไปจากจุดนั้นเพื่อไปที่โรงเรียนของตัวเอง ด้วยอารมณ์หงุดหงิดอย่างสุดๆที่เห็นสายตาหวงแหนของคนที่ตัวเองกำลังสนใจมอบให้กับผู้ชายอีกคน ส่วนนายราติณท์ที่กำลังรู้สึกร้อนรุ่มในอกกับคำพูดของไอเพื่อนใหม่ที่มันพูดเหมือนจะเอาเจเจไปจากเขา โดยที่ไม่รู้เลยว่า ..
มันก็แค่ลองใจเท่านั้นแหละ!
---------------------------------------------------------------------------------
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไอเจ มึงจะรีบเดินไปไหนวะ ตึกเรียนไม่หายหรอกน่า”
“เรื่องของกู!”
“เอ้า..เชี่ยหนิ พาลใส่กูซะงั้น”
นายอเล็กซ์ได้แต่เดินตามเพื่อนตัวเล็กแล้วเกาหัวแกรกๆ ที่จู่ๆมันก็หันมาพูดว่าเสียงหงุดหงิด อย่างที่มันไม่ค่อยจะเป็นเท่าไหร่นัก ก็ปกติไอเพื่อนคนนี้มันออกจะน่ารักสดใส แต่ช่วงนี้ตั้งแต่เด็กหน้าใสนั่นเข้ามาก็เหมือนเพื่อนเขาอารมณ์จะไม่คงที่สักเท่าไหร่นัก
ยิ่งเด็กนั่นมาหาไอตินแล้ว มันยิ่งหงุดหงิดหนักเลยล่ะ หึหึ
“ยิ้มไรของมึงวะ”
แทนพูดขึ้นเมื่อเดินมาหยุดข้างๆอเล็กซ์ก็เห็นมุมปากสองข้างของมันที่ยกขึ้นมาทั้งๆที่ตอนนี้ไม่เห็นจะมีอะไรหน้าขำสักนิด
“ขำไอคนปากแข็งวะ ฮ่าๆ ปากบอกไม่หวงไม่หึง ดูหน้ามันก่อนเหอะ ฮ่า”
อเล็กซ์หัวเราะนิดๆยืนกอดอกมองเพื่อนที่ตอนนี้กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่ใต้ต้นหูกวางหน้าตึกคณะ ริมฝีปากบางโค้งขึ้นนิดๆ กับหัวคิ้วเรียวสวยที่ขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ แต่ไอเจ้าตัวก็ยังปากแข็งไม่พูดออกมาสักทีว่าต้องการอะไร
“เฮ้ยๆ ไอน้อง!!...ไอ้น้องคนนั้นน่ะ”
แต่แล้ว ไอหนุ่มสามคนก็หันไปมองต้นเสียงพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ชายร่างสูงผอมๆคนหนึ่งเดินมาทางที่กลุ่มเขาแล้วชี้นิ้วไปที่อเล็กซ์อย่างไร้มารยาท
“ผมเหรอ?”
อเล็กซ์ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วถามขึ้น พร้อมกับเลิกคิ้วหน่อยๆ มองคนตรงหน้าอย่างสำรวจ แล้วเขาก็แน่ใจว่าไม่รู้จักไอรุ่นพี่คณะเดียวกับเขาคนนี้แน่ๆ
“เออ มึงนั่นแหละ..อเล็กซ์ใช่ป่ะ?”
“ใช่...มีไร?”
อเล็กซ์ตอบกลับห้วนๆ เสียงขุ่นเริ่มจะไม่ชอบใจกับไอพี่คนนี้ที่ทำท่าทางเหมือนรู้จักเขามานานทั้งๆที่ชื่อเขายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ
“ไอบัทมันเรียกไปหา”
!!!!!!
“พี่บัท?! พี่บัทเตอร์คนสวยอะเหรอ!!”
อเล็กซ์เบิกตากว้างแล้วร้องออกมาเสียงหลง ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่บัทจะเรียกเขาไปหาเอง ก็เมื่อวานพี่แกเกือบจะฆ่าเขาตายนี่หว่า เหอะๆ
“อืม..เดี๋ยวๆ ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนเลิกเรียน”
“แล้วพี่บัทเลิกกี่โมง?...ผมเรียนอีกชั่วโมงเดียวก็เลิกแล้ว”
อเล็กซ์พูดขึ้นไปตามที่สมองอันน้อยนิดมันสั่ง แล้วก็มองหน้าอีกคนอย่างรอคอยคำตอบ แต่คำตอบที่ได้กลับมาน่ะเหรอ..
“เออว่ะ...ไอบัทมันเลิกกี่โมงวะ....ลืมถาม”
ชายหนุ่มพูดขึ้นแล้วเกาหัวแกรกๆ ก่อนที่จะหันมาสบตาอเล็กซ์อีกครั้งแล้วพูดขึ้น
“เอางี้ เดี๋ยวให้มันโทรมาหาแล้วกันไปล่ะ”
“เฮ้ยพี่! เดี๋ยวดิ แล้วพี่บัทมีเบอร์ผมรึไง?”
“โถ่ไอน้อง...คนแบบมันหาเบอร์มึงได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงไปละ รีบ”
พูดจบไอคนเป็นรุ่นพี่ก็เดินออกไปอย่างไม่คิดจะหันหลังมามอง ทำเอาทั้งสามคนหันมามองหน้ากันด้วยสายตาสงสัย ก่อนที่เจเจจะพูดขึ้น
“ไอเล็ก มึงจำไอนิกกี้ได้มั้ย”
“นิกกี้....อ้อ! นิกกี้ที่มันแรดๆอะนะ ฮ่าๆ จำได้ๆ”
อเล็กซ์พูดขึ้นแล้วหัวเราะนิดๆ นึกถึงไอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน จำได้ว่าครั้งล่าสุด เกือบจะได้มันเป็นเมีย เพราะไปเมาไม่รู้เรื่องกันทั้งคู่ โชคดีที่ไอตินมันมาขัดจังหวะ ไม่งั้นคงไม่อยากจะคิด
ก็มันทั้งช่างยั่ว
ส่วนเขาก็เป็นพวกบ้ากามได้ที่
พอมันมายั่ว....กูก็ของขึ้นสิครัช!
“เออนั่นแหละ มันเป็นน้องของพี่บัทเตอร์ รู้ยัง?”
“ไอนิก น้องพี่บัท?”
อเล็กซ์ทวนคำพูดอย่างประหลาดใจ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าไอนิกมันมีพี่ชายสองคน พี่ชายคนแรกมันก็พี่ไนท์สุดโหด ส่วนมันก็น่าจะเป็นลูกคนเล็ก แล้วพี่บัทจะมาเป็นพี่มันอีกได้ยังไง?
“พี่แกเขาเป็นพี่บุญธรรมไอนิกมัน”
“งั้นเหรอ..อืม..”
อเล็กซ์นั่งลงข้างๆเจเจ แล้วทำหน้าครุ่นคิด จนหนุ่มแบดบอยอีกคนมองทั้งสองด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะหันหน้าไปเจอกับร่างสูงของอีกคนที่กำลังเดินเข้ามา และแล้วมุมปากเขาก็ยกยิ้มอย่างพอใจ
“เจครับ..”
เสียงทุ้มๆอ่อนหวานที่ดังขึ้น ทำให้ใบหน้าหวานหันไปมองตามเสียง จากที่เริ่มเย็นลงบ้างแล้ว ตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีก แต่พอมองไปไม่เห็นว่าไอเด็กนั่นอยู่แล้ว ก็ยังพอที่จะควบคุมอารมณ์อยู่ได้บ้าง
“เฮ้ย ไอเล็ก ไปเข้าห้องน้ำกับกูหน่อย”
แทนพูดขึ้น เพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งสองคุยกันสองต่อสอง แต่เหมือนไอก้างขวางคออีกคนมันยังไม่เข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ
“แต่กูไม่ปวด”
“ไม่ปวดมึงก็ต้องไป”
“โรคจิตป่ะมึง กูนั่งอยู่นี่แหละ ขี้เกียจเดิน”
อเล็กซ์เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ ด้วยท่าทางสบายๆ มองหน้าไอเพื่อนหน้าโหดอย่างไม่เข้าใจ โดยที่นายธนินท์ก็มองหน้าอีกคนด้วยสายตาเชิงบังคับ ก่อนจะเหล่มองไปที่เจเจกับตินที่จ้องหน้ากันอยู่ และนั่นถึงทำให้นายอเล็กซ์คิดได้ (ทั้งๆที่ควรจะคิดได้มาตั้งนานแล้วล่ะนะ)
“เออๆ เจติน กูไปห้องน้ำก่อนนะ”
อเล็กซ์พูดขึ้น แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก ตินหันมาพนักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนตัวน้อยนี่อีกครั้ง
“เด็กมึงกลับไปแล้วรึไง?”
“เด็กกู..ใครครับ?”
“หึ”
เจเจส่งเสียงหัวเราะอย่างเยาะๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ทำอย่างกับหวงกู”
นายราติณท์พูดขึ้นเสียงล้อๆ ทำเอาอีกคนชะงักหน้าแดงกับคำถามของมัน ทั้งๆที่ต้วเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องใจเต้นแรงแล้วก็หน้าร้อนกับคำถามบ้าๆของมันด้วย
บ้าแล้ว! กูเนี่ยนะหวงมัน...ไม่หรอก..เป็นไปไม่ได้
“พูดบ้าอะไรของมึง”
“ปากแข็งนะครับ”
ตินแกล้งพูดหยอก ยิ่งที่ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงอยู่แล้วแดงขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้ จนเจเจหันมาทำตาเขียวใส่แล้วพูดออกมาเสียงแข็ง
“ใครจะไปหวงมึงเล่า! ไอบ้าติน..กู..กูก็แค่....”
“แค่อะไรครับ?”
“แค่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับมึงก็เท่านั้นแหละ!”
-อัศวินดาบชมพู-
100%-----------------------------------------------------------------------------100%
-ตอนนี้สั่นหน่อยน้าาา ขอโทษด้วยจริงๆค้า T^T
-ฮ่าๆ อ่านชื่อตอนกันแล้วก็น่าจะพอรู้นะคะ ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป เป็นไงล่ะ น้องเจเจของเราขี้หวงสุดๆไปเลยล่ะ คิคิ ส่วนเจ้าตินนี่ก็คนดีเหลือเกิ๊น มองไม่เห็นอะไรเลยรึไง ว่าเด็กพีมนั่นมันร้ายกาจแค่ไหน แล้วก็คงสงสัยกันใช่มั้ยคะ ว่าแทนมีปัญหาอะไรกับพีม ถ้าอยากรู้ก็รออ่านกันน้า
**ขอบคุณที่ติดตามค่ะ**
ความคิดเห็น