คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : บทที่ 10 (50%)
“เป็นหนึ่ะลับแล้วเหรอ” มาราที่เินออมา้านหลัเาถาม
“รับ ผม้อไปทำานพรุ่นี้”
“แล้ว... ะมาิน้าวที่บ้านอีไหม”
นิาถาม่อ
นามอลูายที่ำลัสวมรอเท้าแล้ว็ยิ้ม “ุพ่อูอารม์ีมาเลย
ที่วันนี้เป็นหนึ่มาิน้าวที่บ้าน ท่าทาุแับหนูแพ็...”
หิลานยิ้มน้อยยิ้มให่
มอลูาย้วยสายาปลาบปลื้ม
“รับ ผมะวันศุร์นะรับแม่”
“ริเหรอ ีสิๆ อยาินอะไรเป็นพิเศษ
แม่ะไ้เรียมรอ”
ำพูนี้และท่าทาอมาราทำให้ปุริมยิ้มอ่อนโยนออมา
วาที่เย็นาายประายอ่อนแสล เาเินมาสวมอร่าอมารา อนเ็ๆเวลาอท่านท่านี้
ใบหน้าเาะุอยู่รหน้าท้ออีฝ่าย
สอมือโอบรอบเอวอำไ้ว่าอ้อมออแม่เป็นที่พัยามเหนื่อยล้า
อนนี้เาเิบโแล้ว ลายเป็นมาราทีุ่อยู่ในอ้อมแนอเาเอ
ศีรษะอมาราแนบอยู่รหน้าอ ลับันไปเสียไ้
“ลู...” นิาเรียเสียเบา นานแล้วที่ปุริมไม่ไ้อนา
อ้อมอให่และอบอุ่น
อ้อมแนแร่ที่โอบร่านิาไว้ทำให้นารู้ว่าบุรายเิบโาเ็ายัวเล็
เป็นายหนุ่มที่เ้มแ็และทำให้นาภาภูมิใ
“แล้วผมะมาิน้าววันศุร์รับ”
ปุริมผละามารา
แล้ว็ยิ้มเาเินไปที่รถและับลับออไป นิามอามลูายใบหน้ายิ้มแย้มอย่ามีวามสุ
เินลับเ้าบ้านไป
่วนี้ฝนบ่อย บ่อยนเ็มอัปสรบ่นให้เาไ้ยินอนเอาาแฟมาเสิร์ฟ
“ฝนอีแล้ว่ะุหมอ”
ปุริมหันไปมอนอระ
เาอยู่บนั้นแปอโรพยาบาล เลยสามารถมอเห็นภาพมุมว้าอรุเทพไ้
สายฝนโปรยปรายอยู่้านอริๆ
ฟ้า็เป็นสีเทาทะมึนบอให้รู้ว่าอีไม่นานฝนะเทลมาหนัแน่
และทา่วน้านล่า็มีแสไฟอรถิันเป็นแพยาว
“รถ้อิมาแน่ๆเลย” ผู้่วยอเาพึมพำ
มอออไปอย่าัวล เธอ็เป็นเหมือนนรุเทพทั่วไป
วรีวิือื่นมาับรถมาทำาน เย็น็ับรถลับ
ารรารที่แน่นนัและบารั้ถึับเป็นอัมพาไปเลย็มีทำให้้อใ้เวลาในารเินทาเือบสอั่วโมเป็นอย่า่ำ
“ุหมอะลับเลยหรือเปล่าะ”
เ็มอัปสรหันมาถามเมื่อรู้ว่าวันนี้าราานอายหนุ่มบแ่เพียเท่านี้
“ลับเลยรับ”
สอวัน่อนเาไปทานอาหารเย็นับรอบรัวและอรุรัศมีที่บ้านเาเอ
และเมื่อวานหิสาว็ส่้อวามมาอบุบอว่าไ้รับนมและ่ออไม้ที่เาส่ไปแล้ว
อ้อ... ไม่สิ ้อบอว่า พ่ออเาส่ไปมาว่า ปุริมไม่ไ้ปิเสธอะไร
ายหนุ่มไม่ไ้มีวามรู้สึับอรุรัศมีมาไปว่าลูสาวอนรู้ับิา
นิสัยใอหิสาว็ูแล้วไม่น่าะใ่นเลวร้ายอะไร บหารู้ัไว้็ไม่เสียหาย
และปุริม็รู้ว่าอรุรัศมีะทำให้บิาเลิโทรมาวุ่นวายับเา
มารายิ้มออบ่อยเพราะบิาเาอารม์ี แ่นี้แลับารอบรับำม
หรือนัเธอไปทานอาหารนอบ้านมื้อหนึ่ในวันที่เาหยุไม่ไ้ทำาน ็ุ้ม่าไม่เลว หิสาวเป็นนเ้าใอะไร่าย
และไม่ใ่ผู้หิที่ทำัวอ่อนไหวับโล เาะไม่มีปัหาามมาภายหลั
“ผมว่าผม็ลับ่อนีว่า”
ายหนุ่มยิ้ม
เารู้ว่าเ็มอัปสรไม่ล้าลับ่อนเาแน่
และอนนี้อีฝ่าย็มอออไป้านนออย่าัวล เ็มอัปสรยิ้ม
เือบั่วโมว่า
รถอปุริม็ับเ้ามาในหมู่บ้านัสรร
ายหนุ่มยิ้มทัทายพนัานรัษาวามปลอภัยนเิม
แล้วับรถเ้ามาภายในถนนอหมู่บ้าน้วยวามเร็วที่ลลเือบเป็นลาน
้วยฝนเริ่มหนัึ้น และถนน็มีน้ำทำให้ลื่น
บวับเนินัวามเร็วเป็นระยะๆให้อยระวั ายหนุ่มเปิเพลเบาๆในรถฟัไป้วย
เพลรัสมัยเ่าที่ทำให้ผ่อนลายาวามเรียไ้ไม่เลว
“...”
นั่นอะไร...
ปุริมมอบาอย่า้าทาแล้ว็นิ่วหน้า ร่ม? นอย่านั้นหรือ
“ใรัน”
ปุริมะลอวามเร็วอรถอี
แล้วมอใรบานที่นั่อยู่้าฟุบาทไม่ไลาถัยะใบให่รัน้ามบ้านเา ผมยาวอเธอเปียลู่แนบศีรษะ
เธอนั่ยอๆับพื้นมือหนึ่อเ่าเพราะวามหนาว
อีมือับร่มไว้แ่ลับยื่นไปในพห้านสุแน าร่มให้ห้า?
แล้วปล่อยให้ัวเอนั่าฝนอยู่อย่านี้น่ะหรือ?
เรื่อหมายำถามมามายผุในวาอปุริม หมอหนุ่มอรถแล้วลระล
“มาาลา”
เป็นรั้แรที่เาเรียื่อเธอทั้ที่เอันหลาย่อหลายรั้
และถึั้นอีฝ่ายเ้าไปนั่ินนมในบ้านเา ูเาทำเ้ล้วยหอมในรัว
ใบหน้าเล็ๆออีฝ่ายหันมา
ปุริมเห็นแ่ริมฝีปาสีแบนใบหน้าที่ีาวเพราะวามหนาวเย็น หิสาวยัมีแ่ใยิ้มอบ
เรียวปาสั่นระริ
“สวัสี”
บ้าเอ๊ย!
ายหนุ่มหันไปหยิบร่มที่เบาะท้ายแล้วเปิประูรถาร่มเินลไป
เม็ฝนระเ็นโนท่อนาแร่ในาเายาวสีเบนเปียเป็น่าว
เาเินไปยืน้าเธอ
“ุทำอะไรอุ
มานั่าฝนทำไม”
“็...”
ความคิดเห็น