รักใสๆของยัยตัวร้ายกับท่านประน(นักเรียน)

เนื้อเรื่อง

รักใสๆของยัยตัวร้ายกับท่านประธาน(นักเรียน)

เวลา                        8.00นาฬิกาตรง

สถานที่                  รั้วด้านหลังโรงเรียน

สถานะ                  ปลอดโปร่ง

                “อ่า....ฮ้า!  เยี่ยม!  ทางโล่งโปร่งสบายว่ะ”   เสียงพึมพำเบาๆดังขึ้นจากสาวน้อยร่างหนึ่ง ที่แอบยืนลับๆล่อๆอยู่ข้างตึกโรงเรียน พอเห็นว่าไม่มีใครมาอยู่แถวๆนั้นแล้ว เธอจึงออกมายืนอยู่ริมรั้วพลางมองซ้ายทีขวาทีเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครจริงๆ เธอจึงค่อยๆดึงกระโปรงขึ้น...มองซ้ายมองขวาอีกครั้งเพื่อความมั่นใจก่อนที่จะ....

ตั้งหน้าตั้งตาปีนกำแพงโรงเรียน...

“อ่า...ชักจะได้กลิ่นของอิสรภาพลอยมาแล้ว”  เธอพึมพำเบาๆอย่างเป็นสุขเมื่อนึกว่าอีกไม่นานเธอก็จะได้ไปจากโรงเรียนแล้ว...แต่ขณะที่เธอกำลังจะทิ้งตัวลงมาจากกำแพงอีกฝั่งนั่นเองคุณกำแพงคงจะอยากแกล้งคนทำให้ที่ๆเธอเหยียบนั้นมัน...

...ลื่น...-*-

เหวออออ

พลั่ก!

โอ๊ย!!

“อูยยยยยย...”เธอพึมพำเบาๆพลางรู้สึกเหมือนตัวเองนั่งทับอะไรสักอย่างที่มัน...นุ่มๆหยุ่นๆ...อยู่

ขณะที่หัวสมองอันแสนจะฉลาดนั้นประมวลผลว่ามันคืออะไรกันแน่  สิ่งที่เธอนั่งทับก็เริ่มส่งเสียงร้องอุทธรณ์ 

“นี่คุณ..จะนั่งอีกนานมั๊ย  มันหนักนะ”

เท่านั้นเองเธอก็รู้ว่าไอ้สิ่งที่เธอนั่งทับนั้นมันคือคน!!   

                พีชลุกพรวดพราดขึ้นทันทีก่อนที่จะส่งมือไปฉุดคนที่เธอหล่นลงมาใส่ขึ้นมา...

แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไป...ชายคนนั้นก็ได้ยื่นมือมาจับแขนเธอไว้...

“นี่คุณ  จะเอาอะไรอีก”  หล่อนแว้ดกลับไป คนยิ่งรีบๆอยู่เกิดมีอาจารย์มาเห็นเข้าก็ซวยกันพอดีสิวะ แต่เอ...จะว่าไปเธอก็ลืมขอโทษเขาเหมือนกันนี่นา...อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้เองก็ได้มั้ง

“เอ่อ...ขอโทษนะ” พีชบอกชายคนนั้นพลางมองดูเขาให้ชัดๆ  ชุดแบบนี้...เสื้อแบบนี้...นี่มันคนในโรงเรียนเรานี่...เอ...ดูเหมือนว่าเราจะมีผู้ร่วมอุดมการณ์แล้วแฮะ...

พีชมองเขาด้วยสายตาที่เป็นมิตรมากขึ้น เมื่อพบว่ายังมีนักเรียนที่แอบหนีโรงเรียนออกมาเหมือนเธออยู่เหมือนกัน  แต่จะว่าไปหมอนี่ก็ดูเป็นเด็กเรียนดีแฮะ ใส่แว่น  ตัวสูง  แต่งกายก็ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยเกินไป  แล้วยังจะไอ้เข็มกลัดนั่นล่ะรู้สึกคุ้นๆแฮะ...แต่ช่างเถอะตอนนี้เราเป็นอิสระแล้วนี่นา...  พีชคิดในใจพลางมองไปที่เด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง  สงสัยคงจะเพิ่งครั้งแรก แต่ไม่เป็นไร  มากับพีช เดี๋ยวพีชช่วยติวห้าย....

                “ว่าแต่...เรารีบออกไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่านะเดี๋ยวอาจารย์มาเห็นเข้าซวยแย่” พีชบอกเด็กหนุ่มคนนั้นก่อนที่จะก้าวเดินนำไปแต่ก็ถูกเขาดึงแขนไว้อีก...ปล่อยซะทีสิวะ?เดี๋ยวอาจารย์มานะว้อย....

พูดถึงอาจารย์...อาจารย์ก็มา...แถมยังเป็นครูฝ่ายปกครองจอมเฮี้ยบที่เป็นคู่ปรับตลอดกาลของเธออีกด้วย!!  Oh  No!!!!

“ปล่อยสิวะ”  พีชทั้งสะบัดทั้งดึงแขนออกจนแขนเธอแดงไปหมดแต่เขาก็ยังไม่ปล่อย  เร็วๆสิวะอาจารย์เดินมาโน่นแล้วนะโว้ย! เร็วเดี๋ยวไม่ทัน

“คงจะปล่อยไม่ได้หรอกครับ”  โอ้...ในที่สุดนายก็ยอมพูดสักที

“น่า....นะปล่อยฉันไปเถอะนะฉันก็ขอโทษแล้วไง”  เมื่อเห็นว่าไม้แข็งใช้ไม่ได้พีชก็เริ่มหันมาใช้ไม้อ่อน  เอาสิวะ  มันจะใจร้ายกับผู้หญิงที่น่ารัก...น่าถนุถนอมคนนี้ได้ลงคอก็ให้มันรู้ไป...

“นะ...ปล่อยฉันเถอะนะ  เห็นมะอาจารย์เดินมาโน่นแล้วนะๆ”  พีชหันไปออดอ้อนคนตรงหน้าพลางพยายามแกะมือที่ถูกจับไว้ออก...  เร็วๆเถอะ...อาจารย์ใกล้มาแล้วนะเร็วๆ

                ในที่สุดความฝันของพีชที่จะได้ไปสู่อิสรภาพก็แตกสลายเมื่อเห็นอาจารย์   มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า  ทั้งหมดเป็นเพราะนาย  เพราะนายคนเดียว  ไอ้ๆ...นั่นสิมันชื่อว่าอะไรวะ  โธ่โว้ยไอ้ๆ...ไอ้แว่น... เออสิ...ใช่ๆก็มันใส่แว่นนี่นา...

          อาจารย์มาหยุดยืนอยู่หน้าคนทั้งสองก่อนที่จะ...

ยิ้ม....

-*-  ยิ้มอะไรของแกวะ...ปกติเห็นนักเรียนทำผิดกฎนิดหน่อยก็กลายร่างเป็นก๊อซซิล่าพ่นไฟแล้วแล้วไม่ใช่เรอะ

                “เหนื่อยมั๊ย  แมกซ์...ที่ต้องเดินตรวจดูโรงเรียนอย่างนี้น่ะ”  อาจารย์หันไปพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นทำให้พีชตาวาวขึ้นมาวูบหนึ่ง  อ้อ...ที่แท้ก็ชื่อแมกซ์นี่เอง ไว้วันหลังเถอะ...แม่จะอัดให้น่วมเลย  พีชคิดในใจอย่างโกรธแค้นที่เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องโดนอาจารย์จับได้

                “อดทนเอาหน่อยนะ...เป็นประธานนักเรียนก็ยังงี้แหละเดี๋ยวก็ชิน” เพราะคำพูดนั้นของอาจารย์ทำให้พีชต้องถลึงตามองอีกฝ่ายทันที  จริงสิ...เข็มนั่น คิดออกแล้ว...นั่นมันเข็มของไอ้พวกกรรมการนักเรียนนี่นา...ถึงว่า...มันดูคุ้นๆโธ่เอ๊ย..เข็มกรรมการนักเรียนนี่เอง...แต่หน้าเจี๋ยมเจี้ยมอย่างนี้น่ะนะเป็นถึงประธานนักเรียน...หึๆเดี๋ยวโดนดีแน่ๆเอาชื่อพีชเป็นประกันเลย

“ส่วนเธอ...”  อาจารย์หันมาพูดกับพีช...ด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างกันราวกับอยู่คนละขั้วโลกเลย

“ไปที่ห้องปกครอง”

งานเข้าแล้ว....พีชเอ๊ย...

                กว่าจะนั่งฟังเสียงเทศนาของอาจารย์ฝ่ายปกครองกัณฑ์แล้วกัณฑ์เล่าจบก็เล่นเอาพีชถึงกับหูชากับไปเป็นแถบๆ  ยิ่งอาจารย์จิรานุชด้วยแล้วรายนั้นเหมือนจะมีความแค้นฝังลึกกับเธอมาแต่ชาติปางก่อนเล่นเทศนาเธอยาวเป็นชั่วโมงๆ  ผลสุดท้ายเธอโดนตัดคะแนนความประพฤติอีก10คะแนนโทษฐานที่คิดหนีเรียนและถูกทำโทษด้วยการทำความสะอาดโรงยิมตอนเย็นอีกด้วย 

ฮือๆ...ทั้งหมดเป็นเพราะนายคนเดียวไอ้ประธานนักเรียนบ้า..................

เวลา                        17.00นาฬิกา

สถานที่                  โรงยิม

สถานะ                  เซ็งๆๆเซ็งเป็ดว้อย!!!!!

          หมู่นักเรียนเริ่มที่จะกลับบ้านกันบ้างแล้ว  บ้างก็เดินไปเรียนพิเศษต่อ  บ้างก็นัดกันติวหนังสือ  บ้างก็ชวนกันไปดูหนัง...ทุกคนต่างดูผ่อนคลายที่วันอันแสนหนักหนาผ่านพ้นไปอีกวัน แต่...รู้สึกเหมือนมีอยู่คนนึงที่ไม่รู้สึกผ่อนคลายไปกับเขาด้วย...

                “เซ็งๆ....ทำไมเราต้องมาถูพื้นโรงยิมในเมื่อคนอื่นเขากลับกันหมดวะ!!!” พีชนั่นเอง...รู้สึกว่าเธอจะอารมณ์เสียเอามากๆที่ต้องมาทำความสะอาดโรงยิมในตอนเย็น...ถ้าเป็นปกติตอนนี้เธอคงจะอยู่แถวจตุจักร...ไม่ก็นั่งดูหนังในห้าง “ถ้า” ไม่มาเจอไอ้ประธานนั่นก่อนนะ

                “เพราะนายคนเดียวไอ้ประธานนักเรียนโง่เง่า  ทำให้ชั้นต้องมาโดนทำโทษยังงี้!!” ฮึ่ม...นั่นสิ...ยิ่งคิดมันก็ยิ่งโมโห... พีชถูพื้นแรงๆ3ครั้งราวกับว่ามันเป็นหน้าของ “ใคร” บางคนที่เธอแสนจะเกลียด...

ทำให้ไม่ทันเห็นรอยยิ้มของใครบางคนที่ “บังเอิญ” ผ่านมาเห็นภาพนั้นพอดี....

เวลา                        9.10นาฬิกา

สถานที่                  ป่าด้านหลังโรงเรียน

สถานะ                  มือกำลังขึ้นเลยคร้า...พี่น้อง...ฮิฮิ.. ^_^

                “อ่า...ฮ้า!  เจ้ามือป๊อก!  จ่ายมาซะดีๆ”  วันนี้พีชได้แอบหนีออกมาที่ป่าด้านหลังโรงเรียนเพื่อที่จะมาหาอะไรที่มันผ่อนคลายๆเล่นกัน...และที่หนีไม่พ้นก็คือ..ไพ่-*-...และรู้สึกว่าเธอกำลังดวงขึ้นซะด้วยสิ  ทำให้เธออมยิ้มไม่หุบลืมเรื่องเมื่อวานไปจนสิ้น...สองตาและสมองจดจ่ออยู่กับไพ่สองใบในมือ

                “ป๊อกเก้าว้อย!!!  จ่ายมาๆอย่ามัวร่ำไร” พีชยิ้มหน้าบานเมื่อตัวเองได้อีกแล้วในขณะที่เพื่อนๆต่างบ่นกันงึมงำ ขณะนั้นเองตาขวาของพีชก็กระตุกขึ้น  เล่นเอาเธอชักใจไม่ดี...

ปรี๊ด............................

          “เฮ้ย!!!สลายโต๋” เพื่อนคนใดคนหนึ่งในนั้นหันไปเห็นว่ามีอาจารย์มาจึงได้ร้องขึ้นยังผลให้วงล่มในทันทีทันใด

พรึ่บ!!!!   เพียงไม่ถึง5วินาทีขาไพ่ต่างก็เผ่นไปคนละทางเรียบร้อย...ทำให้อาจารย์ที่มาบ่นงุบงิบที่ไล่ไม่ทันได้แต่ถอนหายใจแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บ “หลักฐาน” ต่อไป...

“แฮ่กๆ...ว่าแล้ว...ทำไมตาขวามันกระตุกๆ” พีชบ่นพึมพำหลังจากที่ตั้งสติได้...พลางมองไปรอบๆก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย...ทันทีที่พีชได้ยินเสียงนกหวีดก็รีบวิ่งมาที่อาคาร2นี่เลย...ปะปนไปกับคนหมู่มากนั่นแหละดี...คนจะได้ไม่สงสัย...ฉลาดจริงๆนะเรา...ทันใดนั้นพีชก็รู้สึกว่ามีใครมายืนบังหน้าเธออยู่จึงได้เงยหน้าขึ้น...

                “อะๆ  ไอ้ประธานนักเรียน”  พีชได้แต่ยืนมองตาค้าง  เพราะไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาเจอกันที่นี่...แต่ตาของแมกซ์กลับมองไปที่มือของพีชคิ้วของเขาขมวดกันเล็กน้อย...พีชหันไปดูก็เห็นว่ามือตัวเองนั้นถือไพ่อยู่ก็รีบเอามันใส่กระเป๋าทันที...พลางทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมที่สุดจนคนมองแอบรู้สึกสงสาร...ขณะนั้นครูจิรานุชก็ได้วิ่งเข้ามาพร้อมถามแมกซ์ว่า...

                “ทะนงเทพ...เห็นใครที่น่าสงสัยป่านมาทางนี้มะ”  เป็นคำถามที่เล่นเอาพีชถึงกับเข่าอ่อนเธอหันไปดูว่าแมกซ์จะว่ายังไง...และก็เห็นว่าเขามองเธอแวบนึงก่อนตอบไปว่า...

                “ไม่เห็นครับ”

          หือ?....หมอนี่โกหกอาจารย์งั้นเหรอ...แล้วๆเขาทำไปเพื่ออะไร...หรือว่าเขาปกป้องเธอ...บ้าน่า...เป็นไปไม่ได้พอๆกับที่พันธมิตรจะเลิกชุมนุมเลยนะนั่นน่ะ

                “ไม่เห็น...เออๆช่างเถอะๆ”

                “นะ....นาย”  พีชรู้สึกว่าน้ำลายฝืดคอขึ้นมากะทันหันเมื่อเงยหน้าพูดกับแมกซ์...แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกไปก็เห็นแมกซ์ยิ้มขึ้นมาก่อน...อืมช่างเป็นรอยยิ้มที่...อ่อนโยน...งั้นเหรอ?แล้วก็ได้ยินเสียงแมกซ์พูดว่า

                “เธอติดหนี้ฉันหนหนึ่งแล้วนะ  พีช หึหึๆ”  อืม...ช่างหัวเราะได้ชั่วร้ายดีแท้...

เวลา                        17.35นาฬิกา

สถานที่                  ทางข้างๆโรงเรียน

สถานะ                  งานเข้าสุดๆไปเลยพี่น้อง

                พีชมองไปยังกลุ่มผู้ชาย4-5คนข้างหน้าพลางกำลังคิดวิธีเอาตัวรอด....ใคร้...ใครมันจะไปคิดวะว่าจะเจอโจทย์เก่าอยู่แถวๆนี้น่ะ...แถมตอนนี้ก็มีแต่เราคนเดียวซะด้วย

มองซ้าย...มองขวา...พีชเห็นท่อนไม้อยู่ท่อนนึงจึงไปหยิบขึ้นมา...อืม...ขนาดพอดีมือแฮะ...พอใช้เป็นคมแฝกชั่วคราวได้ละวะ...สายตาเริ่มจ้องไปที่ผู้ชายกลุ่มนั้นที่เริ่มเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...

                “ไงจ๊ะน้องสาว...คราวก่อนเล่นผ่าหมากเอาไข่พี่แทบแตกเลยนะ...แต่วันนี้เห็นท่าแล้วน้องคงจะแพ้แล้วล่ะ...ยอมซะดีๆเถอะน้อง...จะได้ไม่เจ็บมากนะ”  ชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนักเลงยุคบางลำพู  พลางเดินแบบนักเลงๆเข้ามาหา

                เอาวะ....อย่างมากก็แค่ตาย  ปลุกปลอบใจตนเองเสร็จพีชก็วิ่งเข้าไปแล้วเหวี่ยงไม้เข้าใส่คนที่พูดทันที  ยังผลให้มันเซแซดๆเลือดกลบปาก

                “ฮึ่ม...ฤทธิ์เยอะนักนะ  เฮ้ย! หมาหมู่รุม” สิ้นคำสั่งลูกพี่ชายอีกสี่คนก็ตรงเข้ามารุมทำร้ายพีชทันที!  และก็เป็นไปตามสไตล์หนังไทยทั่วไปที่นางเอกมักจะ....เอ่อ...ชนะ?...

                พีชที่ตอนนี้ก้มลงนอนกับพื้นหลังจากที่โดนทั้งหมัดทั้งเข่าจนจุกไปหมด ผู้หญิงที่ไหนมันจะเอาแรงไปสู้กับผู้ชายตั้ง4-5คนไหววะ และแต่ละคนตัวยังกะหมีควาย-*-

เสร็จแน่กูงานนี้

“เฮ้อ...รุมผู้หญิงเนี่ยนะนักเลง  หึ  น่าสมเพชสิ้นดี”  หือ?....ใคร เสียงใครนั่นว่าแต่..เสียงคุ้นๆนะ-*-   พีชมองออกไปเห็นภาพที่มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังสู้กับผู้ชายอีก5คนโดยที่ตัวเองไม่เป็นอะไรเลย คนไรวะโครตเทพ... และก่อนที่พีชจะหลับตาลงก็มองเห็นบางสิ่งที่ส่องแสงได้อยู่ที่อกเสื้อของเขาด้วย.......

                “อือ....” พีชบิดตัวไปมาเมื่อรู้สึกถึงอะไรที่เย็นๆมากระทบกับซอกคอ....ซอกคอหรอ....อืมก็จักจี้ดีแฮะ  ซอกคอ?...จักจี้?...เฮ้ย!!!!  พีชลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีส่งผลให้หน้ามืดเลยล้มลงอีกครั้ง-*-

                “อ้าวๆ  ไงล่ะ ค่อยลุกก็ได้”  พีชหันไปมองรอบๆ  เอ...ไม่ใช่บ้านเรานี่หว่า...จะว่าโรง’บาลก็ไม่ใช่...

                “บ้านฉันเองแหละ ไม่ต้องสงสัยหรอก” พีชหันไปทางต้นเสียงก็พบ...ก็พบ...แมกซ์ยืนอยู่ตรงนั้น...ก่อนที่จะเอ่ยว่า...

                “นี่นาย...เป็นหัวหน้าไอ้พวกนั้นอีกทีเหรอเนี่ย...ไม่อยากเชื่อเลย”  พีชส่งสายตาที่...สำหรับแมกซ์แล้วมันน่าจับเชือดคอซะเลย  (ถ้าทำได้นะ)

                “โห...นี่ไม่ทันไรก็กล่าวหากันแล้วเหรอ...คน’ไรวะแล้งน้ำใจเช่นดี  คนเค้าอุตส่าห์ช่วย” ประโยคหลังแมกซ์หันไปบ่นกับตัวเองเบาๆ...แต่ด้วยหูเรดาห์ของพีชจึงยังได้ยินแว่วๆ

                “นายว่าอะไรนะ  เมื่อกี้นายว่านายช่วยฉันเหรอ...” พีชหันไปถามแมกซ์อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง  ก็...ตัวมันบางๆอย่างนั้นจะไปสู้รบปรบมือกะไอ้หมีควาย5ตัวนั่นได้ไง....

                “ก็ใช่น่ะสิ”

                “งั้นเหรอ...” ถามอีกครั้งคล้ายๆกับยังไม่เชื่อหูตัวเอง งั้นไอ้แสงวิบๆวับๆนั่นก็เข็มกลัดนายเองสิ...โธ่เอ้ย...นึกว่าเป็นไอ้มดแดงมาช่วยซะอีก-*-

                “เดี๋ยวมานะ” แมกซ์บอกแล้วรีบเดินออกจากห้องไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้มในถ้วยลายหมีพูห์...

                “กินเองไหวมะ”  แมกซ์พูดพลางลากเก้าอี้มานั่งที่ริมเตียงที่พีชนอน  แล้วยกถ้วยข้าวต้มมาใกล้ๆพีช  หืม......กลิ่นหอมวุ้ย...พีชยกมือขึ้นไปรับถ้วยข้าวต้มแต่ความที่เจ็บแขนทำให้ถ้วยมันสั่นๆพิกลๆ

                “ท่าจะไม่ไหว...เอางี้เดี๋ยวฉันป้อนเอง”  แมกซ์ทนเห็นภาพนั้นไม่ไหวจึงตัดสินใจดึงถ้วยมาถือไว้เอง  โดยที่ไม่ได้สนใจใบหน้าของใครบางคนที่มันเริ่มจะแดงขึ้นมา...นายเป็นใครบังอาจจะมาป้อนข้าวฉัน...นอกจากพ่อแล้วฉันไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนป้อนให้นะเว้ย....ว่าไปก็ซักคิดถึงพ่อแฮะ 

                “เป็นไง...ข้าวต้มน่ะฉันต้มเองเลยนา...เธอนี่มีบุญมากๆเลยรู้ไว้ซะ” แมกซ์ถามหลังจากที่ป้อนข้าวต้มให้พีชไปคำแรก....

                “ร้อน...ร้อนอ่ะร้อนๆ” ไม่พูดเปล่าพีชยังทำท่าเอามือมาพัดๆใกล้ๆปากเพื่อให้คนป้อนรู้ว่ามันร้อนแค่ไหน

                “ร้อนเหรอๆ  โทษทีๆ”  แมกซ์พูดพลางเหลียวซ้ายแลขวาหันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าแถวนั้นขึ้นมาเช็ดปากให้พีช....สัมผัสที่อ่อนโยน....กับแววตาที่นุ่มละมุนของแมกซ์ทำให้พีชหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีก...พลางรู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่มันเต้นโครมครามราวกับจะทะลุออกมานอกอก...ไอ้ประธานบ้า...อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้นักสิวะ...นี่นายกะแกล้งฉันหรือไงเนี่ย...เดี๋ยวๆเกิดหวั่นไหวขึ้นมาทำไงเนี่ย...

                แมกซ์ค่อยๆเดินออกมานอกห้อง  หลังจากที่เห็นว่าพีชหลับลงไปแล้ว...เขาเดินออกมานั่งคิดอะไรอยู่ที่โซฟาสีเข้มในห้องรับแขก

เฮ้อ...ทำไมเราต้องมาดูแลยัยพีชนี่ด้วยวะ?...แมกซ์คิดในใจถึงสาเหตูที่ทำให้เขาต้องดูแลพีชอยู่ห่างๆ...แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่รู้สาเหตุของมัน....แต่ที่เขารู้คืออาการนี้เริ่มเกิดขึ้นเมื่อได้เจอพีชตั้งแต่ครั้งแรก........เฮ้อ...กลุ้มว้อย.....

หลังจากที่แมกซ์นั่งรอ  นอนรอ  ทำการบ้านรอ  ในที่สุดพีชก็ตื่นจากนอนหลับ....-*- ผู้หญิงไรวะนอนเก่งชิบเป๋ง  แมกซ์จึงตัดสินใจพาพีชมาส่งที่บ้านท่ามกลางเสียงคัดค้านของเจ้าตัวว่ามาเองได้  แต่แมกซ์ก็ไม่ยอมสุดท้ายจึงเอาเรื่องที่ตนเองเคยช่วยให้รอดจากการถูกจับตอนเล่นไพ่มาขู่ นั่นแหละพีชถึงยอมให้แมกซ์มาส่งได้...

“นี่บ้านเธอเหรอ?”  แมกซ์พูดพลางมองดูบ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่ใหม่ไม่แก่จนเกินไปนัก  แต่กลับดูอบอุ่นน่าอยู่ด้วยซ้ำ  มีสนามหญ้าด้วยแฮะ  ไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น  ประตูรั้วบ้านก็เปิดขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่ง...

“มาแล้วเหรอพีช...พ่อกำลังเป็นห่วงแทบแย่” ชายคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อหันมาพูดกับลูกสาวก่อนที่จะทำท่าตกใจเล็กน้อยที่เห็นแมกซ์มาส่งลูกสาวตัวเอง...

“เอาล่ะๆ  นายก็กลับไปได้แล้วนะ” พีชหันมาไล่แมกซ์กลับไป  ใช่ชิ๊...หมดประโยชน์แล้วนี่เรา

“อ้าว....ทำไมไปว่าแฟนอย่างนั้นล่ะพีช...เดี๋ยวเขาก็น้อยใจแย่สิ”  พ่อของพีชพูดเป็นเชิงเข้าอกเข้าใจในวัยหนุ่มสาว  ซึ่งมันก็ทำให้ทั้งลูกสาวและแฟนลูกสาวสะดุ้งขึ้นพร้อมกัน...

                “พ่อ!! เข้าใจผิดแล้ว/มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ!!”

                “อ๋อ....เรื่องมันเป็นอย่างนี้เอง...”

                พ่อของพีชพยักหน้าเข้าใจหลังจากที่ฟังแมกซ์เล่าทุกอย่างให้ฟัง  ทั้งเรื่องที่พีชมาช้าและเรื่องที่พ่อของพีชเข้าใจผิด

                “งั้นผมกลับก่อนนะครับ” แมกซ์ลุกขึ้นไหว้พ่อของพีชแล้วเดินออกมาเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยเห็นว่ามันก็ค่ำเต็มที...

                “อ้าว....ไปส่งเพื่อนลูกหน่อยสิพีช” พ่อของพีชพูดขึ้นพลางทำหน้าเข้มมาทางลูกสาว ทำให้พีชต้องลุกขึ้นอย่างเสียมิได้ แล้วเดินตามแมกซ์ออกไป...

                “เราจะไปแล้วนะ”  แมกซ์หันมาบอกลาพีชที่ยืนกุมประตูอยู่

                “อืมๆ”

                “เดี๋ยวๆ  แมกซ์”  พีชรีบหันไปเรียกเมื่อเห็นว่าแมกซ์จะไปจริงๆ

          “อะไร” ได้ผลเมื่อแมกซ์หยุดและหันมาหาพีชอีกครั้ง

                “ขอบใจนะ”  พีชบอกแล้วหันมายิ้มเขินๆให้แมกซ์ทีหนึ่งก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน....ทิ้งให้ใครบางคนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับถูกสาป  ถูกสาปด้วยรอยยิ้มอันแสนจะน่ารักของแม่มดน้อยนามว่าพีช.......

เวลา                       21.32นาฬิกา

สถานที่                  ห้องนอน

สถานะ                  >////<

          “เฮ้อ....” พีชถอนหายใจพลางนึกไปถึงตอนที่ตัวเองขอบใจแมกซ์  ยิ่งคิดยิ่งอายมากขึ้น  หลังจากที่กลับเข้ามาในบ้านแล้ว  ก็มองเห็นพ่อตัวเองนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวยิ่งแววตาที่บ่งบอกว่ารู้ทันนั้นยิ่งทำให้พีชอายมากขึ้น  ตัวเองจึงตัดสินใจวิ่งหนีพ่อตัวเองขึ้นมาข้างบน แล้วเข้าห้องน้ำทันทีด้วยหวังว่ามันจะลดความร้อนที่มันวูบวาบที่แก้มลงบ้าง  ก่อนที่จะพบว่ามันไม่ได้ผลเลย                 

                “อ้าย....หยุดๆหยุดคิดได้แล้ว” พีชบอกกับตังเองเบาๆเมื่อหวนกลับไปคิดถึงตอนที่แมกซ์ป้อนข้าวและเช็ดปากให้เธอ  ยิ่งคิดพีชก็ยิ่งหน้าแดง  รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้าเละลำคอไปหมด  ยิ่งคิดถึงสัมผัสที่แสนจะอ่อนโยนของแมกซ์ด้วยแล้ว  ยิ่งทำให้พีชเขินไปกันใหญ่ ใบหน้าที่เคยเนียนสวยแต่ตอนนี้กลับแดงไปด้วยเลือดฝาด  ร่างกายก็พลันเหมือนจะหมดแรง....หัวใจก็รู้สึกเหมือนจะเต้นแรงจนราวกับจะกระโดออกมานอกอก

                “บ้าๆๆ พีชเขาไม่ได้ชอบเราซะหน่อย” บอกกับตัวเองอย่างนั้นแล้วพลันก็รู้สึกหวิวในใจอย่างหน้าประหลาดแต่...มันช่างรู้สึกว่าเศร้ายิ่งนัก   แต่แกก็เป็นผู้หญิงนะเว้ย!!! ถึงจะออกแนวทอมๆบ้างเถอะ อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของตัวเอง  ทำให้พีชกลับมาหน้าแดงอย่างเดิมอีกครั้ง

                “บ้าเหรอ เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเราซะหน่อย”  พีชพูดเถียงกับตัวเองอีกครั้งคราวนี้หัวใจแฟบลงทันที ง้านเหรอ?...งั้นไอ้ที่คอยช่วยเธอล่ะไหนจะสู้กับไอ้พวกหมีควายนั่นอีกล่ะ ไหนจะป้อนข้าวป้อนน้ำเธออีกล่ะ  แล้วไหนจะยังมาส่งที่บ้านเธออีกล่ะ อย่างนี้น่ะหรือที่ว่าไม่คิดอะไร  ทั้งๆที่แค่ช่วยพอให้พ้นๆไปก็ได้นี่นา....

                “พอๆๆแล้วพอ” ครั้งสุดท้ายนี่เล่นเอาพีชถึงกลับต้องดิ้นไปมายังกะไส้เดือนโดนขี้เถ้าเลยทีเดียว.........

ในเวลาเดียวกันแต่ต่างที่สถานที่

                แมกซ์กำลังนั่งคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันอันแสนยาวนานนี้อยู่เช่นกัน  พลางคิดหาเหตุผลที่ตนเองต้องเข้าไป “ช่วย” ทั้งๆที่จะทำเป็นเมินเฉยก็ได้  คิดถึงเหตุผลที่ต้องดูแลเธอคนนั้น 

คิดถึงเหตุผลที่หัวใจตนเองเต้นแรงเสมอเวลาที่เจอหน้าเธอคนนั้น  และคิดถึงเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกเป็นสุขราวกับจะลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้าได้  เพียงแค่ได้รับรอยยิ้มจากเธอ....เท่านั้นเอง....

.....

แล้วในที่สุดแมกซ์ก็ได้รับคำตอบของตัวเอง...แถมเป็นคำตอบที่ทำให้เขาถึงกับต้องยิ้มกว้างออกมา

รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนเถอะ!!!!!

เวลา                       8.00นาฬิกาตรง

สถานที่                  รั้วด้านหลังโรงเรียน

สถานะ                  ...........

                “มองซ้าย...มองขวา....เอาวะ”  พีชหันไปดูต้นทางพอเห็นว่าปลอดโปร่งจึงเริ่มต้นที่จะ...

ปีนกำแพง  (อีกแล้วครับท่าน) ทั้งนี้ไม่ใช่อะไรหรอกเพียงเพื่อต้องการหลบคนที่อาจทำให้ใจเต้นแรงเท่านั้นเอง......จริงจริ๊ง....หลังจากที่ทิ้งตัวลงมาก็รู้สึกว่ามีใครกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้อยู่.....

                “นาย......แมกซ์”  พีชถึงกับอึ้งและหน้าแดงที่หันไปแล้วรู้ว่า “ใคร” ที่มันกอดเธอเอาไว้และยิ่งหน้าแดงกว่าเก่าที่เห็นสายตาของฝ่ายตรงข้าม...

                “เธอนี่ชอบโดดเสมอเลยนะ...”แมกซ์พูดขณะที่กอดพีชไว้หลวมๆ

                “นาย...มาอยู่นี่ได้ไงน่ะ”  พีชพูดกะตุกกะตักหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม อาจารย์อยู่ไหนนะมาเร็วสิ หนูขอร้อง!!! หนูกำลังถูกประธานนักเรียนลวนลามนะ!!  พีชเหลียวไปมองรอบๆเพียงหวังว่าจะเห็นอาจารย์จิรานุชที่ชอบเดินตรวจนักเรียนอยู่เป็นประจำ...แต่ไม่เห็นแม้แต่แววเลย...

                “อาจารย์ไม่อยู่หรอก  ฉันให้เขาไปคุมในแถวน่ะ”  ราวกับจะล่วงรู้ความคิดของเธอแมกซ์จึงได้บอกสาเหตูที่วันนี้อาจารย์ไม่มาให้พีชฟัง  ทำให้พีชได้เห็นรอยยิ้มนิดๆที่เจ้าเล่ห์ของประธานนักเรียนเข้าเต็มเปา....

          “งั้นปล่อยฉันเถอะนะแมกซ์นะ...ขอร้องล่ะ” บ้าสิ...ขืนให้นายกอดอยู่อย่างนี้เดี๋ยวฉันได้กลายเป็นโรคหัวใจตายกันพอดีน่ะสิ แมกซ์เห็นท่าทางที่น่าเอ็นดูของเธอจึงยอมปล่อยมือที่โอบเธอไว้ออกมาแต่ยังจับแขนเธอไว้อยู่ ใครจะไปรับประกันได้ล่ะ...เกิดปล่อยปุ๊บหนีปั๊บก็แย่สิ...แผนที่วางไว้ก็เสียเลยสิเนอะ

                “อ่ะ...มีไรก็ว่ามา...” พีชหันไปพูดกับแมกซ์แต่ตาดันไปมองเห็นแววตาของแมกซ์แวบนึง มันทั้งหวาน....ทั้งเว้าวอน...จนเธอหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง...

                “ฉันขอค้นกระเป๋าได้มะ”  แมกซ์พูดพลางดึงกระเป๋าเธอไปค้น...ทำอะไรของเขาวะ...แต่ทันทีที่แมกซ์โชว์ของในมือขึ้นมา...เธอได้เรียนรู้ว่าไม่ควรให้แมกซ์ค้นกระเป๋าเลย...เพราะในมือของแมกซ์ถือบุหรี่อยู่ซองนึง...แถมเป็นกาแรมซะด้วย...

                “เฮ้ย!!มันไม่ใช่ของฉันนะ” พีชรีบปฏิเสธทันที มันมาอยู่ในกระเป๋าเราได้ไงหว่า.....งงวุ้ย

                “ทีนี้หลักฐานก็พร้อมละ”  แมกซ์หันไปพูดกับพีชพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ เท่านี้พีชก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

                “นาย....ยัดบุหรี่ฉันเรอะ คอยดู...ฉันจะบอกอาจารย์” พีชชี้หน้าแมกซ์ด้วยความโกรธ ประธานนักเรียนภาษาอะไรวะ ยัดของเป็นด้วย ส่อแววตั้งแต่เด็กเลยวุ้ย

                “ก็ลองดูสิว่าอาจารย์จะเชื่อใครมากกว่ากัน” แมกซ์พูดพลางทำหน้าตาเยาะเย้ย

                “นาย.......” พีชได้แต่ชี้หน้าแมกซ์อย่างไม่รู้จะทำยังไงดี 

                “แต่ฉันจะไม่บอกใคร...ถ้าเธอทำอะไรให้ฉันอย่างนึง”  แมกซ์หันไปยื่นข้อเสนอ

                “ว่ามา.....”  หน็อย.....พีชได้แต่เจ็บใจที่ไม่มีทางเลือก

                “มาเป็นแฟนฉัน....ตกลงมะ”

                “อืมๆ..ได้ๆ...แล้วจะ”  เฮ้ย!!!! เมื่อกี้มันว่าเป็นอะไรนะ  เป็น....เป็น...

                “เฮ้ย!!”  เล่นขอกันอย่างงี้เลยเรอะ 

                “เธอรับปากแล้วนะ  ห้ามปฏิเสธล่ะ ฉันกุมชีวิตเธอไว้นะ” แมกซ์หันมาพูดกับพีชแววตาพราวระยับเมื่อเห็นว่าพีชมีปฏิกิริยาตามที่ได้คาดหวังไว้  มันจะต้องเริ่มจากอึ้ง!  ทึ่ง! และหน้าแดง  ช่ายยังงั้นแหละนิยายไทย

          “แต่.....”

                “ฉันรักเธอนะ พีช”  แมกซ์บอกรักเธอเมื่อเห็นถึงแววตาที่ไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง พร้อมย้ำด้วยการกระทำที่พีชไม่อาจขัดขืนได้ทัน......เฮ้ยๆแค่กอดเว้ย  ห้ามคิดลึกนะ

เวลา                        17.00นาฬิกา

สถานที่                  หน้าโรงเรียน

สถานะ                  มีฟามสุขว้อย!!!อิอิ

                “เร็วๆสิคุณประธาน” 

                “คร้าบๆ”  แมกซ์พูดพลางวิ่งไปหาพีชที่รออยู่ตรงหน้าโรงเรียน  เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้วที่ทั้งสองตัดสินใจเป็นแฟนกัน  แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็ทำให้พีชประพฤติตัวดีขึ้นจากแต่ก่อนที่เคยโดดเรียน  เล่นไพ่  ก็น้อยลงจนนับครั้งได้แล้ว แถมยังทำตัวน่ารักขึ้นทุกวัน  ไม่เหลือเค้าโครงสาวน้อยจอมแก่นคนเดิมเลยสักนิดเดียว  ทำให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างก็เริ่มสนใจเธอแต่ก็ถูกท่านประธานไล่ตะเพิดไปทุกราย หลังจากถามเหตุผลว่าทำไมทำตัวดีขึ้นในเย็นวันนึงก็ได้รู้และเป็นเพราะเหตุผลเพียงข้อเดียวที่ทำให้คนฟังเต็มตื้นในหัวใจ     

“กลัวว่าแมกซ์จะไม่รักน่ะ”

วันนี้เป็นวันเกิดของพีช  ความจริงเขาอยากจะพาเธอไปเลี้ยงในร้านดีๆบ้างแต่เธอกลับขอแค่เค้กพอและจะกลับไปทานอาหารที่บ้านกับพ่อของตัวเองเอาด้วยเหตุผลที่ทำให้แมกซ์ไม่อาจปฏิเสธได้

                “ก็กลัวเปลืองตังน่ะ  และอีกอย่างพีชก็สัญญากับพ่อไว้ว่าจะกลับไปกินเค้กกับพ่อทุกปีด้วย”   

          แมกซ์เดินไปหาพีชที่นั่งรออยู่ที่ม้านั่งหน้าโรงเรียน

                “รอนานมะพีช”  แมกซ์ถามพลางหยิบกระเป๋าพีชมาถือไว้

                “ไม่นานหรอก  ถ้าเป็นแมกซ์ พีชรอได้”  เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปความเหนื่อยล้าจากการเรียนและทำงานพลันหายไปหมดเลย  พลังงานใจถูกเติมเข้ามาเต็มที่ อ๊ากกกแฟนใครวะ  น่ารักจัง

                “งั้นไปกันเถอะนะ”  แมกซ์พูดพลางเดินจูงมือพีชข้ามถนนเพื่อที่จะไปซื้อข้าวของที่จะใช้ในวันเกิดของเธอ  และเขาก็มีของขวัญที่พิเศษที่สุดมอบให้เธอแล้วเหมือนกัน

                อะไรน่ะเหรอ

                ม่าย....บอก...มีแต่พีชเท่านั้นที่จะรู้ได้...

                ความรักสำหรับคุณคืออะไร  และคุณรู้จักมันดีแค่ไหน  ความรักสำหรับบางคนอาจจะแตกต่างกันขึ้นอยู่กับสิ่งต่างๆ  หลายคนค้นเจอรักแท้โดยไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย  หลายคนตามหารักแท้มาชั่วชีวิตก็ยังไม่เคยเจอ  แล้วคุณล่ะค้นหา “รักแท้” เจอหรือยัง......