ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : idolism - (only end.)
อาารอ idolism ั้นเหรอ?
เมื่ออยู่ไละลั่ไล้ เสพิและ้อาร
แ่เมื่ออยู่ใล้ลับไม่่าาลูไ่ัวน้อยในำมือ
วิธีารรัษา?
็แ่ไ้อยู่ับนนนั้น อาารอุะหายไปทันที
[ล่าสุไออลายปาร์ านยอลัสินใเ้าแ้วามที่สถานีำรวหลัา้าวอำนวนหนึ่รวมถึสุนััวโปรอเาถูโมยไป าล้อวรปิในอนโทราบว่าหัวโมยนั้นเป็นผู้าย ้อมูลส่วนอื่นไม่ถูเปิเผยเรว่ารูปีะเสียหาย ่อไปเป็น่าว...]
"อ่า... ที่รัอผม ทำไมถึทำแบบนี้ล่ะ" แบฮยอนละสายาาอโทรทัศน์มาสนใลูหมาในอ้อมแนอนเอ เาลูบศีรษะมันเบา ๆ ่อนะหันไปสบาับานยอลในรูปึ่ั้อยู่บนโ๊ะในห้อนั่เล่น "แล้วทีนี้ผมะหนีหรือรอุมาามับีล่ะ"
๊อ ๊อ
"ุบยอน แบฮยอน"
๊อ ๊อ ๊อ
"ุบยอน แบฮยอน!"
"... ำรวเหรอ" าที่นั่อยู่สบ ๆ แบฮยอนเริ่มมีอาารแปลประหลาออมา เาสะุ้ัวอย่าแร วาเบิว้า่อนะลุึ้นาโฟา มือเรียวทั้สอ้ายึ้นุมมับ่อนะยี้เส้นผมอนเอ "ทำไี ทำไี"
๊อ ๊อ ๊อ!
"ุบยอน แบฮยอน ถ้าุไม่ออมาพวเราะบุเาไป!"
"ใ่! หนีไ หนี!" แบฮยอนวิ่ึ้นไปที่ั้นสออบ้าน่อนะะเ้อออไป้านนอเพื่อสำรวเส้นทาและำรวลุ่มหนึ่ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน "แบฮยอนั้สิสิ" แบฮยอนล่าวเือนัวเอ่อนะหายใเ้าออ้า ๆ
เสื้อผ้าำนวนหนึ่พร้อมับอุปร์เรื่อใ้ที่สำัถูเ็บลในระเป๋าเป้ใบเล็แบบไม่เรียบร้อยมานัเพราะสถานาร์ที่ย่ำแย่
โีที่ประู้านหลัไม่มีำรวอยยืนเฝ้าอยู่แบฮยอนึสามารถหลบหนีออมาไ้ นัวเล็พร้อมับหมวและระเป๋าสะพายสีำถอนหายใออมา้วยวามโล่อ เาหยุยืนบริเวรั้วบ้านอนอื่นเพื่อพัหายใ
"แ่ีโมยอเอุะหนีผมทำไม"
เฮือ!
"... านยอล"
"ว่าไรับ ุบยอน ุลัวผมเหรอ" านยอลสาวเท้าเ้ามาใล้ ทำให้แบฮยอนที่ำลันรอ้อ่อย ๆ ้าวหนี วาใสวามอ้ายวาเพื่อหาทาหนีานรหน้า
สายาอานยอลนั้นเหมือนันับนไ้อแบฮยอน
มันือสายาอนไ้ที่มีสอบุลิ
บุลิแรอเาือนอ่อนหวาน เป็นนที่อบให้มาว่ารับ
บุลิที่สอนั้นลับแ่าอย่าสิ้นเิ เานนั้นมีนิสัยที่้าวร้าว ไม่ฟัใร แ่บารั้ลับเียบสบนน่าใหาย
แน่นอนว่าสายาอานยอบนั้นมันเหมือนันับบุลิที่สอ
"อย่า! อย่าเ้ามานะ"
"ผมมี้อแลเปลี่ยนใหุ้"
"ล... แลเปลี่ยนอ... อะไร"
"ถ้าุลาออาานและมาอยู่ับผม ผมะยอมวาม"
"..."
"แ่ถ้าไม่... เรียมัวเอันที่สถานีำรวไ้เลย"
"..."
"ว่าไรับุหมอ?"
"นั่นอะไรน่ะ!" แบฮยอนี้ไปทา้านหลัอานยอลเพื่อให้นรหน้ามอาม ่อนที่เาะวิ่หนีออไปอย่ารวเร็ว
รึ!
"หยุ ถ้าุไม่อยาเ็บัว" เสียึ้นนอไปืนัึ้นา้านหลัส่ผลให้แบฮยอนหยุวิ่้วยวามใ
ึ!
"..."
"ผมให้โอาสุเลืออีรั้"
"... ้อแร!"
"อะไรนะ ผมไ้ยินไม่ัเลย"
"ผมะไปอยู่ับุ"
"ีมา... เ็ี"
แบฮยอนทำไ้เพียหวั...
หวัว่าะเป็นารัสินใที่ีที่สุ
โยที่ไม่รู้เลย
นที่ว่าโริแล้ว ถ้ามาเอับนที่ิว่า
มันะเป็นยัไ...
ฟุ่บ!
"... ะทำอะไร" ร่าสูวิ่เ้ามาา้านหลั่อนะสวมอแบฮยอน ั้แ่แบฮยอน้าวเ้ามาในที่แห่นี้ีวิเาหาวามสบสุแทบไม่เอ
"ทำไม้อหวาลัวนานั้น ุื่นอบผมไม่ใ่เหรอ แบฮยอน"
"ุไม่ใ่านยอล"
"..."
"ุไม่ใ่"
"ผมลืมบอไป"
"..."
"านยอลทีุ่รู้ัผ่านโเียลพวนั้นน่ะ" านยอลว่า่อนะระับอ้อมอนั้นให้แน่นึ้น "นนนั้น ไม่มีริ"
เฮือ!
"ไม่ริ"
"ั้นเรามาทำวามรู้ัันอีรั้มั้ย"
"..."
"ทำวามรู้ัแบบทีุ่ะลืมไม่ลเลย"
แร๊!
"อึ!"
"ปลออใหม่ เหมาะับุั"
โ่เส้นสวยล้อใส่อระหส์โยไม่ถามถึเ้าอเลยสันิ แบฮยอนเบิาว้า้วยวามใมอานยอลที่ทำเพียส่ยิ้มให้เหมือนับมีวามสุเสียเ็มประา
"โริ..."
"เรื่อแ่นี้ไม่เห็น้อว่าันเลย"
"ุมันโริ!"
"ู่ เียบสิรับนสวยนี่มันแ่พื้น ๆ" านยอลเอ่ย่อนะเินรไปยัู้้าโทรทัศน์ เาเอื้อมมือไปเปิมันออ ให้แบฮยอนเห็นสิ่ที่อยู่้านใน "นี่่าหา อริ"
"ฮึ..." หยาน้ำาสีใสไหลออมาาวาสวยสาเหุ็ไม่ใ่อะไรนอาสิ่อที่อยู่ในู้ปริศนานั้น
รูปภาพารทารุรรมว่าร้อยรูป าหลัล้วนแ่เป็นภาพอห้อห้อนี้
"อยาไ้แบบภาพไหนรับนี" านยอลเินลับมาหาแบฮยอนพร้อมับใ้มือลูบเส้นผมสีน้ำาลอ่อนนั้น
"อย่ามาแะัวผม!"
"ผมเลือให้แล้วันเนอะ อ่า... แบบภาพนี้ีมั้ย"
"ฮึ!" แบฮยอนสายหน้ารัว ลำออเาแห้ผาเินว่าะเปล่เสียใใออมา
รหน้าเาือภาพอหิสาวที่ำลัถูรีเนื้อเป็นทายาว ผู้ระทำนั้นไม่ใ่ใรนอาายที่ยืนอยู่รหน้าเา
"ไม่้อลัวหรอ ผมะรีให้สวยที่สุ"
"..."
"เอาเป็นลายเ็นอผมแล้วัน เพราะมันสวยที่สุแล้ว"
"..."
"มันเหมาะที่ะอยู่บนแผ่นออุริ ๆ"
"ไม่นะ ไม่! ไม่!!"
"ุะไ้ำื่อผมไ้ไรับ" ว่าแล้วานยอล็เินไปหยิบมีที่วาอยู่ใล้ ๆ มา "ำไ้ไม่ลืมเลย"
"อ๊า!!" มมี่อย ๆ รีรายลบนแผ่นออแบฮยอนผ่านเสื้อยืสีาว านยอลทำามที่นเอพูไว้ทุอย่า ลายเ็นอไออลหนุ่มปราเป็นแผลลึยาที่ะลบเลือนออและเป็นราบาปไปลอาล
เรื่อทั้หมเิึ้นอนแบฮยอนอายุยี่สิบห้าปี
ะว่าไปเหุาร์เลวร้ายทั้หม็ผ่านมาสอปีแล้ว ะเรียอีอย่าไ้ว่า แบฮยอนไม่ไ้เอับานยอลมาสอปีแล้ว
ถึเวลาะผ่านไปสอปี แผลอันน่ารัเียนั้นยัอยู่ไม่่าาัวแทนอปาร์ านยอล
แบฮยอนลับมาเป็นิแพทย์ที่โรพยาบาล่าัหวัเพราะไม่สามารถทิ้สิ่ที่อุส่าห์เล่าเรียนมาไ้ อาาร idolism อเาหายไปอย่าปลิทิ้
ปัุบันแบฮยอนำเนินีวิไ้อย่านปิ ะมีบ้าที่ใบหน้าอนใร้ายะปราึ้นมา ภาพอู้ึ่เ็มไป้วยรูปภาพพวนั้นยัิาแบฮยอนนถึทุวันนี้
ถึวามทรมาที่แบฮยอนไ้รับอาไม่เท่าเสี้ยวหนึ่อนอื่นแ่สำหรับนที่ิใไม่สมบูร์แล้วมัน็มาเินพอ
[ผมอยาเอนนนึรับ]
[ผมอยาบอเา ว่าผมหายแล้ว]
เสียารายารสัมภาษ์าราที่มีื่อเสียในะนี้ัึ้นาทีวีในห้อพัอแบฮยอน นัวเล็หันไปมอหน้าอ่อนะเบิาว้า้วยวามหวาลัว ใบหน้าอนใร้ายำลัส่ยิ้มให้ผ่านโทรทัศน์ทำเอาแบฮยอนนลุัวสั่นเหมือนนเป็นไ้
[ผมะามหาเา]
๊อ ๊อ ๊อ
อหมายสีาวถูสอผ่าน่อใ้ประู่อนเสียเาะประูาเียบหายไป แบฮยอนเินรไปหามันแล้วึหยิบึ้นมาเปิอ่าน
'ถึ แบฮยอน
ผมามหาที่อยู่อุนพบเมื่อสอวันที่ผ่านมา ผมอยาบอุว่าอาารแปลประหลาพวนั้นที่เิึ้นมันหายไปแล้วหลัาผมัสินใเ้าพบิแพทย์แล้วบำบันสำเร็
ผมอยาอโทษและอโอาส ถ้าุพร้อมที่ะเริ่ม้นใหม่้วยัน็เปิประูออมานะรับนี
านยอล'
แร๊!
END
โอเ
อย่าบไรท์
บปิ๊
? cactus
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น