ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Specials Chapter: sweet picnic
อนนี้เป็นอนในอนานะะหลัาที่แบับพี่านแ่านมีลูันแล้วนะ
"ห้ามื้อับุปู่นะรับ"
"รับทราบรับผม!!"
ุแม่นสวยยิ้มว้าับำอบอลูาย แบฮยอนลูบหัวลูายทั้สออย่าเอ็นู นหนึ่ือเ็ายหน้าาหล่อเหลาละม้ายล้ายานยอลแถมยัเป็นอัลฟ่าเหมือนันอี อีหนึ่ือเ็ายน่าาน่ารัน่าเอ็นูหาาเหมือนแบฮยอนและแน่นอนว่าเป็นโอเม้า
"ุปู่ไม่น่าวนไปเที่ยววันนี้เลย"
เ้าอเสียอย่าแบบยอนเอ่ยึ้นใบหน้าน่ารัยู่ปาลอย่าน่าเอ็นู
อนแรวันนี้พวเา4นพ่อแม่ลูนัันไว้อย่าิบีว่าะไปปินิที่บ้านที่พ่อื้อไว้นอเมือ เพราะอาาศที่นั่นีสุๆแถมยัสบ ไม่เหมือนับในเมือที่มีแ่วามวุ่นวาย
อีอย่านานๆทีุพ่อานยอล็ะหยุานมาพัผ่อนและพาลูและภรรยาัวน้อยไปเที่ยว ลูทั้สอึื่นเ้นและรีบื่นเ้าเพื่อมาเรียมอาหารว่าให้ับารไปปินิ แ่วามฝัน็้อมาับสลายเพราะุปู่ที่นานๆทีะมาหา็โทรมาบอว่าวันนี้ะยืมัวสอแสบไปเที่ยวสวนสนุ
ึ่ทั้สอ็ไม่อาปิเสธไ้เพราะลัวว่าุปู่ะน้อยใและิว่าพวเาไม่รั เลยยอมลไปับุปู่แทน
"เอาน่า เี๋ยวอาทิย์หน้าพ่อพาไปเที่ยวทะเลีไหมรับ" นพ่อรีบพูเอาใลูายัวน้อย
"ีรับ! ื้ออ พี่านไปับน้อ้วยนะ น้ออยาไปทะเล~" แบบยอนรับหันไปอ้อนพี่ายที่ยืน้อนอยู่้าหลั
"รับๆ"
"เย้ๆๆ!!"
ถ้าโนอ้อนแบบนี้เป็นใร็้อยอมใอ่อนให้ับแบบยอนอยู่แล้วล่ะ แน่นอนว่าานฮยอน็้อยอมามใน้ออย่า่วยไม่ไ้ ็อีนเล่นทำัวน่ารัไปทั่วแบบนี้ะไม่ให้เาามใไ้อย่าไรัน
านฮยอนมัะโนเพื่อนที่โรเรียนล้ออยู่บ่อยรั้ว่าเป็นพวหวน้อและหลน้อนไม่สนใผู้หิที่เ้ามาในีวิเลย ึ่านฮยอน็ไม่ไ้สนใเลยเพราะว่าเา็เป็นามที่พวเพื่อนพูนั่นแหละ
"านฮยอนูน้อีๆ้วยนะรับ"
"รับ ไปันเถอะแบ เี๋ยวุปู่ะรอนาน"
สอพ่อแม่หล่อสวยเ้าไปอหอมลูายทั้สออย่ารัใร่ ่อนะปล่อยให้ลูายนโูมือน้อไปหาุปู่ที่รออยู่ในรถอย่าใเย็น
่อนรถะออัวลูายัวแสบอย่าแบบยอน็ไม่วายแอบเปิระและโบไม้โบมือให้เาทัู้่นนพี่้อรีบะรุบัวน้อให้นั่บนัะไ้ไม่น
านฮยอนะูเป็นผู้ให่มาว่าและูพึ่พาไ้ ูริัเหมือนับุานยอลแ่ยามอยู่ับเาสายาอลูลับูอบอุ่นและประายวามสุและวามรัให้เาอย่าัเน ส่วนแบบยอน็น่ารัและแสบนน้ออยให้านฮยอนูแลเพราะลูนนี้นมาๆ
แ่เ้าัวน้อย็มัะยอมเป็นเ็ีอยู่เสมอยามอยู่ับพี่ายและุานยอล และแน่นอนว่าทัู้่็เป็นพวิพ่อและแม่เวลานอน็ะ้อให้เานอนล่อมโยเพาะแบบยอน
แ่ไม่ว่าลูทั้สอะื้อหรือนมาแ่ไหนแบฮยอน็ไม่เยบ่นเลยสันิเพราะมีวามสุยามที่ไู้แลเ้าัวเล็ทั้สอ
"พี่านยอละเ้าบริษัทรึเปล่ารับ วันนี้ไม่ไ้ไปแล้ว"
แบฮยอนหันไปมอสามีที่ยืนมอเาอยู่แล้ว่อนอีนะเินเ้ามาอและลอเลียหอมแ้มร่าบาอย่ารัใร่
"เ้ารับ แ่พี่อยาไปปินิ้วย เ้าไปแปบเียวแล้ว็ไปปินิันนะรับ"
"พี่ไม่อยาพัผ่อนบ้าหรอรับ ่วนี้พี่ทำานหนันะรับ"
แบฮยอนเอ่ยอย่าเป็นห่ว ่วนี้พี่านยอลมัะลับบ้านึหรือไม่็ไม่ลับเพราะานเยอะ ไหนะเรื่อพรรอี โีที่อย่าน้อย็มีุริสอย่วยพี่านยอลถึไ้มีเวลานอนบ้า
"แ่ไ้อยู่ับแบพี่็ไ้พัแล้วรับ"
แบฮยอนไ้แ่อมยิ้มับำหวานออีน แม้เวลาะผ่านมานาไหนแล้วแุ่านยอล็ยัอบอออ้อนเาเมือนเิม แน่นอนว่าวามหวเอ็เหมือนันุานยอลยัหวเามาเหมือนเิม บาทีอาะมาว่าเิม้วย้ำ หวแม้ระทั่ับลูอย่าานฮยอน
บารั้ที่านฮยอนเ้ามาอและลอเลียเา พี่านยอล็มัะมอเา้วยสายาัพ้อแล้วพูว่าแบเอาแ่เล่นับลู ไม่รัพี่แล้วใ่ไหม ึ่แบฮยอน็ไ้แ่อบอีนลับไปว่ายัรัเหมือนเิม มาว่าเิม้วย้ำเ้าัวถึไ้ยอมหายอนแ่็อบบอานฮยอนว่าอย่าแย่แม่ไปาพ่อนะ เพราะพ่อรัแม่มา
ึ่านฮยอน็ไ้แ่อบรับนพ่อแบบเอือมระอาับวามี้หึี้หวอพ่อัวเอ
"ั้นเราไปันเลยไหมรับ ะไ้ไปปินิไวๆแบอยาไปเร็วๆแล้ว" ร่าบาเอ่ยบอออไปพร้อมับออีนอบ
อีนพยัหน้ารับ่อนะูมืออีนึ้นรถไป
ไอรีนพูรัวเร็วราวับอลั้นมานาน แบฮยอนยิ้มอบุอีน พร้อมะบบอว่าะนำุี้มาฝาบ่อยๆเธอะไ้ไม่้อเรีย ไอรีน็หน้าบานทันที
"ุแบฮยอนไล่เธอไปเลยนะะ ะไ้ไม่้อมาอี"
แบฮยอนหัวเราะหน่อยๆ่อนะเินถือถาอว่าเ้าไปหาอีนในห้อ
"ทานหน่อยสิะ"
หิสาวนเิมยัไม่ล้มเลิวามพยายามที่ะให้อีนินนมอเธอให้ไ้
"พี่านรับ ทานอว่าหน่อยเถอะรับ"
แบฮยอนเินเ้าไปวาถาอว่า่อนะยยิ้มให้หิสาวที่มอเาอย่าไม่พอใ เมื่อเห็นว่าุานยอลยันิ่ไม่ยอมเยหน้าาเอสาร แบฮยอนึหมุัวลอแนอีนเ้าไปนั่ลที่ัออีฝ่ายโนไม่สนหิสาวที่ยืนมออย่าใเลย
"อ้าปาเร็วรับ เี๋ยวแบป้อนนะ"
ใบหน้าหวานน่ารัเริ่มลอเลียใบหน้าอีน มือเล็นุ่มนิ่ม็ลูบาแร่ที่มีแ่ล้ามเนื้อออีน แบฮยอนไล้ปลายมูรั้นอัวเอับแ้มสาออีน ไม่เพียแ่นั้นริมฝีปานุ่มนิ่มยัูบลที่้ามุมปาอานยอลอย่ายั่วเย้านอีนไ้แ่นั่เร็วามอทนเริ่มหหายอย่าระาร่าน้อยวาลบนโ๊ะทำานและัารภรรยาัวีให้หมแร
"อ้าปาสิรับ"
เสียหวานยัพูบออีฝ่าย เมื่อเห็นว่าอีนยอมอ้าปาและมอเาเลย็ัเ้ส้มหวานอมเปรี้ยวเ้าปาอีน
"เ่มาเลยรับ"
ุ๊บ
ริมฝีปาเล็ุ๊บลที่ริมฝีปาอีนอย่าให้ราวัล านยอลนิ่ไปเมื่อเห็นว่าภรรยาัวน้อยอเาล้าทำอย่านี้่อหน้านอื่น
"นี่นายเป็นใรันเนี่ย"
แบฮยอนปรายามออีนนิ่ วาใสเป็นประายถูใ่อนะวา้อนลและโอบอร่าให่พร้อมทั้บใบหน้าหวานลอเลียอแร่เหมือนลูแมวน้อยโหยหาวามอบอุ่น มือแร่ระับเอวบา แบฮยอนยยิ้มอย่าเหนือว่า่อนะอบอีนไปสียัฟัั
"ผมื่อแบฮยอนรับ ปาร์ แบฮยอน ภรรยาอุานยอลไ"
ใบหน้าหวานบูเบียวอย่าไม่พอใ ่อนะเินระแทเท้าออนอห้อไป แบฮยอนยยิ้มพอใ
"ทำไมแสบแบบนี้ะ"
นที่นั่นิ่อยู่นานเริ่มลับมาลอเลียร่าน้อยพร้อมับมือที่เริ่มลูบไล้ไปทั่วร่าบา
"็พี่เล่นนิ่แบบนั้นแบ็้อัารเอสิรับ แล้ว็รีบเ็นไ้แล้วรับ แบอยาไปปินิแล้ว"
ว่าบร่าน้อย็ลุึ้นเินหนีอีนไปอย่าไม่ใยี และเินมานั่อ่านหนัสือามเิม
านยอลมอภรรยาัวน้อยพร้อมับแววาทีู่ระหาย่อนะรีบ้มหน้าเ็นเอสารที่ใล้เสร็เพื่อะไ้พาอีนไปปินิสัที
#รรับ
บ้านหลัสีาวสะอาาน่าอยู่ือสิ่ที่อยู่รหน้าแบฮยอน มันือบ้านหลัน้อยที่น่าอยู่และูอบอุ่นสำหรับแบฮยอน มีทั้้นไม้ที่สร้าร่มเาล้อมรอบรวมถึอไม้หลานิที่เบ่บานรับแสอาทิย์อย่าสวยาม
แบฮยอนและานยอลลารถ่อนานยอละเินนำไปที่สวนหลับ้านึ่มี้นไม้ร่มรื่นเหมาะับารมาปินิที่สุ
"แบอบไหมรับ"
แบฮยอนยิ้มออมาอย่ามีวามสุ ผ้าสีาวห้อยระย้าลมาเหมือนม่าน หมอนและผ้าปูหลาสีวาเรียรายอย่าน่านอน ้นไม้เียวอุ่มให้ร่มเาพร้อมับสายลมที่พัพาวามเย็นสบายมาให้
"อบรับ"
แบฮยอนอบไปแบบไม่้อิมาแบบยอน้ออบมาแน่ๆ น่าเสียายที่ลูไม่ไ้มา้วย แ่็มีโอาสอีั้หลายรั้
านยอลและแบฮยอย่วยันวาอ่อนะนั่ลโยที่านยอล็นอนหนุนันน้ออย่าอ้อน
"เหนื่อยรึเปล่ารับ" เอ่ยถามออไปพร้อมับสาลุ่มผมลื่นมือออีนอย่าเพลิเพลินพี่านยอลมัะอบให้เาทำแบบนี้เพราะรู้สึสบาย
"ไม่เลยรับ พอเห็นหน้าแบับลูพี่็ไม่เหนื่อยเลย"
เาอบออไปามวามริ แม้ว่าานะหนัมาแ่ไหน ยามเห็นลูน้อยทั้สอและภรรยาัวน้อยวามเหนื่อย็ะหายไป เวลาว่าาานเา็มัะเล่นับเ็ๆ สอนารบ้านหรือไม่็อ่านนิทาน่อนนอนให้ลูฟั
ึ่านยอลอบ่วเวลาที่ไ้ใ้ับลูและแบฮยอนที่สุ ไม่ว่าะทำอะไรับลู็รู้สึว่า่วเวลานั้นมี่าที่สุสำหรับเา และเาเอ็ิว่าภรรยาัวน้อย็ิแบบนั้น
านยอลเยิว่าบาทีแบฮยอนะเหนื่อยับารเลี้ยลูแ่อีน็ไม่เนแสท่าทีนั้นเลย ลับันยามแบฮยอนอยู่ับใบหน้าน่ารัมัะมีรอยยิ้มและเสียหัวเราะอยู่เสมอ
"แบอยามีผู้หิรึเปล่า"
"หืม หมายถึอะไรรับ" แบฮยอนถามอีนออไป
"...็านฮยอนับแบบยอนเป็นผู้ายทัู้่เลย บาทีลูอาะอยามีน้อผู้หิบ้า"
าม้อนมอใบหน้าออีนที่้มมอลมา แบฮยอนเ้าใีว่าอีนหมายถึอะไร เาว่าบาทีานฮยอนและแบบยอนอาะไม่ไ้อยามีน้อสาว แ่นที่อยามีะเป็นนพ่อมาว่า
"แบแล้วแ่พี่เลยรับ ะมีหรือไม่มี็ไ้ แบบยอนเอ็ูเหมือนะอยามีน้ออยู่เหมือนัน"
เาเยไ้ยินเ้าัวเล็พูว่าอยามีน้อบ้าเหมือนัน เพราะเ้าัวอยาะเป็นพี่ายูแลน้อเหมือนานฮยอนบ้า
านยอลมอใบหน้าแบฮยอนอย่า้อารสื่อวามหมายว่าเาพร้อมะมีลูอีนแล้ว ึ่แบฮยอน็ไ้แ่หน้าแนิหน่อยเพราะรู้ว่าุสามีอยาะทำอะไร
"พี่ไม่หิวหรอรับ ยัไม่ไ้ทานอะไรเลย" เสียหวานถามออไปพร้อมับหยิบระร้าใส่แนวิสและนมหวานมามายออมา
"หิวรับ"
"ั้น็ินสิรับ"
านยอลลุึ้นาันุ่มออีน่อนะลุนั่ยื่นปลายมูโ่อัวเอไปเี่ยับปลายมูออีน ริมฝีปาร้อน็เลื่อนไปทาบทับับริมฝีปามพู แะริมฝีปาไปให้อีนใหวิว่อนะล่าวอบน้อออไป
"ั้นพี่ะินแล้วนะรับ"
"อื้อ"
สิ้นำพูออีนริมฝีปาอุสามี็ประบูบลมาที่ริมฝีปาบาอย่าแรแสวาม้อารน้ออย่าไม่ปิบั ูึริมฝีปานุ่มนิ่มราวับเลลี่เหมือนะลืนินลอ ลิ้นร้อน็สอแทรเ้าไปในโพรปาหวาน่ำอย่าระหาย
มือน้อยโอบรอบอออีนยุ้มลุ่มผมสีำออีฝ่ายอย่าระบายอารม์ มือแร่ทั้สอโอบอุ้มร่าน้อยึ้นมาบนั่อนะเริ่มปลอาภร์อร่าเล็อออย่าใเย็น
"..รนี้เลยหรอรับ" เสียหวานเอ่ยถาม ร่าน้อยหอบหายใอยู่บนัออีน
"รนี้แหละรับ แบไม่อบหรอ"
อีฝ่ายุไร้ลำอาวหอมรุ่นไลู่ึทำรอยรอบลำออย่าถือสิทธิ์
"..แ่ะไม่มีนมาเห็นหรอรับ" แบฮยอนถาม หามีใรมาเห็นเาับุสามีมาทำอะไรันรนี้บ่ะ็แบฮยอนไม่มีหน้าไปมอใรแน่เลย
"หึ ไม่มีหรอรับ" อีนล่าว
านยอลมอร่าน้อยที่ไร้อาภร์บนร่าาย ร่าาวนวลยัยั่วเย้าอารม์เาไ้ีเสมอ ลิ่นายหอมหวานไม่่าาไวน์ั้นีที่มัวเมาให้เาลุ่มหล
"ะทำอะไรรับ" ร่าน้อยเอ่ยถามาปรือมออีนที่หยิบนมหวานสีสวยอย่ามาารอึ้นมา
านยอลวาร่าบาลบนพื้นที่ปู้วยผ้าสีาว ่อนะหยิบนมหวานสีสวยึ้นมาบรรวาลบนร่าายออีน
"พี่็ะินนมไรับ" นเ้าเล่ห์อบอีนลับไป่อนะหยิบนม่าๆึ้นมาวาบนร่าน้อย
"พ..พี่ะิน เอ่อ บนนี้ไม่ไ้นะรับ! ินีๆสิ" แบฮยอนอบอีนหลับไป ่อนะพยายามลึึ้นแ่็โนอีนันให้นอนราบเหมือนเิมอยู่ี
"็พี่อยาินบนนี้นี่ แบ็แ่นอนเยๆีว่านะะ ถ้าทำนมบนนี้ร่วล่ะ็ ...พี่ะทำนเย็นเลยนะะ"
แบฮยอนไ้แ่มอนเ้าเล่ห์อย่าไม่พอใแ่็ทำอะไรไม่ไ้ เาะไปัใอีนไ้ยัไัน สุท้าย็้อยอมให้อีนวานมบนร่าายอย่าน่าอาย
ร่าายอมมพูอน้อปลุเร้าอารม์อเาไ้เป็นอย่าี านยอลยิ้มอย่าพอใับผลานัวเอนมมามายถูวาลบนร่าายอน้อ นัวสูโน้มัวลไปิมนมหวานที่ใวาให้อยู่รลายออสีสวยออออีน
"อื้อ"
ไม่เพียแ่ินนมหวานเท่านั้น นเ้าเล่ห์ยัใ้ริมฝีปาูึที่ยออเ่ึอเาอี นแบฮยอนอราหวิวไม่ไ้
ารินนมแ่ละิ้นอุสามทำเอาุภรรยาัวน้อยหายใไม่ทั่วท้อทุรั้ วามมัมอวาออีนะที่ริมฝีปา็ยัไม่วายูบเม้ม และูบลบนร่าายาวผ่อ
"พ..พอแล้วนะรับ"
ยามนมิ้นสุท้ายที่อยู่รท้อน้อยเหลืออยู่แบฮยอน็เอ่ยบออีนอย่าอ้อนวอนวาใสแ๋วลอไป้วยน้ำาแห่อารม์
านยอลไม่ไ้อบอะไรลับไปเพียแ่ินนมิ้นสุท้ายที่เหลืออยู่เท่านั้น แ่็ยัไม่วายแล้เลียลบนผิวาวนน้อสะุ้เฮือ
"ไม่เอาแล้วนะรับ พอแล้ว"
เสียหวานเอ้ยห้ามยามเห็นอีนหยิบแอแลร์แท่ยาวสีเหลือนวลึ้นมา แบฮยอนมอามมือหนาที่ไม่ยอมหยุเหมือนที่เาล่าวห้าม ่อนะ้อร้อห้ามเสียัเมื่อรูุ้ประส์ออีน
"ม...ไม่ไ้นะรับ!! พี่าน อื้อ!!"
"อืม"
แบฮยอนรู้สึถึวามับแน่นรส่วนนั้นยามอวัยวะออีนพอัวและยึิับแบฮยอนนยับไม่ไ้
"knotหรอรับ แบไม่ไ้ฮีทสัหน่อย" แบฮยอนเอ่ยับอีนอย่าหยอล้อ อัลฟ่าส่วนให่ะไม่knotถ้าหาว่าไม่ไ้อยู่ในอาารrut หรือทำับโอเม้าในะที่ฮีท
แ่ยามนี้ที่อีนknot็เป็นเพราะว่ามีอารม์มาแน่ๆถึไ้เป็น
"็พี่อยาให้หนูท้อนี่นา ทำไมไม่แทนัวเอว่าหนูอีล่ะ พี่อบเวลาหนูพูแบบนั้นนะะ" มูออีนลอเลียแ้มาว
"ั้นแบะแทนัวเอว่าหนูบ่อยๆเลย พี่านะไ้หลแบ ...โยเพาะเวลาที่พี่านเ้ามาในัวหนูไ"
ไม่้อบอหรอว่าเิอะไรึ้นเพราะวันถัมา แบฮยอนและานยอล็ไม่ไ้ลับบ้านให่เพราะอีนไม่สบายแถมยันอนอย่าเียว บ่นว่าเพราะเานเียวที่ทำให้เ้าัวไม่สบาย
านยอลไ้แ่ยยิ้มในใยอมรับ้อรหาออีนโยี ยัไ็ถือว่าารมาปินิรั้นี้็ุ้มแสนุ้ม ไม่เสียแรที่านยอลโทรไปบอพ่อว่าให้มารับเ้าสอแสบไปเที่ยวะไ้อยู่ับอีนสอ่อสอ โยบอ้อแลเปลี่ยนับพ่อัวเอเอาไว้ว่ารั้นี้ะ้อไ้ลูสาวัวน้อยอย่าแน่นอน
Special Chaptet: sweet picnic
"ห้ามื้อับุปู่นะรับ"
"รับทราบรับผม!!"
ุแม่นสวยยิ้มว้าับำอบอลูาย แบฮยอนลูบหัวลูายทั้สออย่าเอ็นู นหนึ่ือเ็ายหน้าาหล่อเหลาละม้ายล้ายานยอลแถมยัเป็นอัลฟ่าเหมือนันอี อีหนึ่ือเ็ายน่าาน่ารัน่าเอ็นูหาาเหมือนแบฮยอนและแน่นอนว่าเป็นโอเม้า
"ุปู่ไม่น่าวนไปเที่ยววันนี้เลย"
เ้าอเสียอย่าแบบยอนเอ่ยึ้นใบหน้าน่ารัยู่ปาลอย่าน่าเอ็นู
อนแรวันนี้พวเา4นพ่อแม่ลูนัันไว้อย่าิบีว่าะไปปินิที่บ้านที่พ่อื้อไว้นอเมือ เพราะอาาศที่นั่นีสุๆแถมยัสบ ไม่เหมือนับในเมือที่มีแ่วามวุ่นวาย
อีอย่านานๆทีุพ่อานยอล็ะหยุานมาพัผ่อนและพาลูและภรรยาัวน้อยไปเที่ยว ลูทั้สอึื่นเ้นและรีบื่นเ้าเพื่อมาเรียมอาหารว่าให้ับารไปปินิ แ่วามฝัน็้อมาับสลายเพราะุปู่ที่นานๆทีะมาหา็โทรมาบอว่าวันนี้ะยืมัวสอแสบไปเที่ยวสวนสนุ
ึ่ทั้สอ็ไม่อาปิเสธไ้เพราะลัวว่าุปู่ะน้อยใและิว่าพวเาไม่รั เลยยอมลไปับุปู่แทน
"เอาน่า เี๋ยวอาทิย์หน้าพ่อพาไปเที่ยวทะเลีไหมรับ" นพ่อรีบพูเอาใลูายัวน้อย
"ีรับ! ื้ออ พี่านไปับน้อ้วยนะ น้ออยาไปทะเล~" แบบยอนรับหันไปอ้อนพี่ายที่ยืน้อนอยู่้าหลั
"รับๆ"
"เย้ๆๆ!!"
ถ้าโนอ้อนแบบนี้เป็นใร็้อยอมใอ่อนให้ับแบบยอนอยู่แล้วล่ะ แน่นอนว่าานฮยอน็้อยอมามใน้ออย่า่วยไม่ไ้ ็อีนเล่นทำัวน่ารัไปทั่วแบบนี้ะไม่ให้เาามใไ้อย่าไรัน
านฮยอนมัะโนเพื่อนที่โรเรียนล้ออยู่บ่อยรั้ว่าเป็นพวหวน้อและหลน้อนไม่สนใผู้หิที่เ้ามาในีวิเลย ึ่านฮยอน็ไม่ไ้สนใเลยเพราะว่าเา็เป็นามที่พวเพื่อนพูนั่นแหละ
"านฮยอนูน้อีๆ้วยนะรับ"
"รับ ไปันเถอะแบ เี๋ยวุปู่ะรอนาน"
สอพ่อแม่หล่อสวยเ้าไปอหอมลูายทั้สออย่ารัใร่ ่อนะปล่อยให้ลูายนโูมือน้อไปหาุปู่ที่รออยู่ในรถอย่าใเย็น
่อนรถะออัวลูายัวแสบอย่าแบบยอน็ไม่วายแอบเปิระและโบไม้โบมือให้เาทัู้่นนพี่้อรีบะรุบัวน้อให้นั่บนัะไ้ไม่น
านฮยอนะูเป็นผู้ให่มาว่าและูพึ่พาไ้ ูริัเหมือนับุานยอลแ่ยามอยู่ับเาสายาอลูลับูอบอุ่นและประายวามสุและวามรัให้เาอย่าัเน ส่วนแบบยอน็น่ารัและแสบนน้ออยให้านฮยอนูแลเพราะลูนนี้นมาๆ
แ่เ้าัวน้อย็มัะยอมเป็นเ็ีอยู่เสมอยามอยู่ับพี่ายและุานยอล และแน่นอนว่าทัู้่็เป็นพวิพ่อและแม่เวลานอน็ะ้อให้เานอนล่อมโยเพาะแบบยอน
แ่ไม่ว่าลูทั้สอะื้อหรือนมาแ่ไหนแบฮยอน็ไม่เยบ่นเลยสันิเพราะมีวามสุยามที่ไู้แลเ้าัวเล็ทั้สอ
"พี่านยอละเ้าบริษัทรึเปล่ารับ วันนี้ไม่ไ้ไปแล้ว"
แบฮยอนหันไปมอสามีที่ยืนมอเาอยู่แล้ว่อนอีนะเินเ้ามาอและลอเลียหอมแ้มร่าบาอย่ารัใร่
"เ้ารับ แ่พี่อยาไปปินิ้วย เ้าไปแปบเียวแล้ว็ไปปินิันนะรับ"
"พี่ไม่อยาพัผ่อนบ้าหรอรับ ่วนี้พี่ทำานหนันะรับ"
แบฮยอนเอ่ยอย่าเป็นห่ว ่วนี้พี่านยอลมัะลับบ้านึหรือไม่็ไม่ลับเพราะานเยอะ ไหนะเรื่อพรรอี โีที่อย่าน้อย็มีุริสอย่วยพี่านยอลถึไ้มีเวลานอนบ้า
"แ่ไ้อยู่ับแบพี่็ไ้พัแล้วรับ"
แบฮยอนไ้แ่อมยิ้มับำหวานออีน แม้เวลาะผ่านมานาไหนแล้วแุ่านยอล็ยัอบอออ้อนเาเมือนเิม แน่นอนว่าวามหวเอ็เหมือนันุานยอลยัหวเามาเหมือนเิม บาทีอาะมาว่าเิม้วย้ำ หวแม้ระทั่ับลูอย่าานฮยอน
บารั้ที่านฮยอนเ้ามาอและลอเลียเา พี่านยอล็มัะมอเา้วยสายาัพ้อแล้วพูว่าแบเอาแ่เล่นับลู ไม่รัพี่แล้วใ่ไหม ึ่แบฮยอน็ไ้แ่อบอีนลับไปว่ายัรัเหมือนเิม มาว่าเิม้วย้ำเ้าัวถึไ้ยอมหายอนแ่็อบบอานฮยอนว่าอย่าแย่แม่ไปาพ่อนะ เพราะพ่อรัแม่มา
ึ่านฮยอน็ไ้แ่อบรับนพ่อแบบเอือมระอาับวามี้หึี้หวอพ่อัวเอ
"ั้นเราไปันเลยไหมรับ ะไ้ไปปินิไวๆแบอยาไปเร็วๆแล้ว" ร่าบาเอ่ยบอออไปพร้อมับออีนอบ
อีนพยัหน้ารับ่อนะูมืออีนึ้นรถไป
#รรับ
แบฮยอนิสอยห้อยามุสามีมาถึบริษัทรถหรูมามาย เินเ้ามา็เห็นแ่รถราาหลายหลัที่แบฮยอนไม่มีทาื้อแน่ๆเพราะมันแพเินไป อีอย่าเา็ับไม่เป็น้วย ปล่อยใหุ้สามีับไปนั่นแหละีแล้ว
"สวัสี่ะ ุานยอล ุแบฮยอน้วย"
"สวัสีรับ"
เลาสาวนสวยอย่าุไอรีนล่าวทัทายแบฮยอนอย่านอบน้อม ่อนทั้เาและุานยอละเินเ้าไปในห้อทำานออีน
"ุแบฮยอนอยาทานอะไรไหมะ เี๋ยวันเอามาให้"
"ไม่เป็นไรีว่ารับ วันนี้ผมเอาุี้มาฝา้วยนะรับ"
แบฮยอนหยิบโหลุี้ที่มัะเอามาฝาุเลาเสมอส่ให้อีน ุไอรีนเอ่ยอบุพร้อมทั้ยิ้มน้อยยิ้มให่ส่สายาเอ็นูแบบไม่ปิบัมาให้แบฮยอน
"ออไปไ้แล้วมั้รับ ผมไม่มีสมาธิเลย"
เสียทุ้มออีนล่าวออมาเสียเย็นทำให้เลานสวยับภรรยาัวน้อยสะุ้นิหน่อย ่อนไอรีนะหัวเราะิัับัวเอ แบฮยอนมออีนอย่าไม่เ้าในี่โนุานยอลว่าุไอรีนยัหัวเราะอีหรอเนี่ย
"เาหวุแบฮยอนแน่เลย โอ๊ะ! ันไม่วนแล้วีว่า าอยาทานอะไรเรียันเลยไ้นะะ"
อีนเินออไปาห้อ วามเียบรอบลุมพื้นที่ในห้อทำานทันที แบฮยอนหันไปมออีนที่นั่ิ้วมวอยู่่อนะหัวเราะเสียเบา ุานยอลยัหวเาเหมือนเิมนี่ือสิ่ที่ไม่เยเปลี่ยนแปล
าว่าอนนี้อีนอนเาอยู่ทีุ่ยเล่นับเลาออีนอย่าสนุสนานโยไม่สนใเาเลย แ่าวนี้แบฮยอนะไม่ยอม้ออีนหรอนะ เพราะ้อุานยอลทีไร เามัะเปลือัวทุที
เพราะั้นรั้นี้ ็ปล่อยุสามีให้นั่ิ้วมวอยู่นเียวแล้วัน
แบฮยอนหยิบหนัสือนิยายที่เรียมมาึ้นมาอ่าน บรรยาาศในห้อทำานราวับั้วโลเหนือที่ทั้เย็นยะเยือและเียบเียบไร้เสียใ แ่แบฮยอน็หาไ้สนใไม่ั้หน้าั้าอ่านหนัสืออย่าสนุ
่าาอีนที่นั่บึ้ึมือ็ยับเ็นเอสารแ่สายา็อยเหลือบมอว่าเมื่อไหร่อีนะมา้อเหมือนทุที แ่็ไร้วี่แววเพราะร่าน้อยไม่แม้แ่ะหันมามอเาเลยสันิ
"ุานยอละ"
เสียหวานไพเราะัออมาท่ามลาวามเียบ่อนร่าอหิสาวรูปร่าีนหนึ่ะเินเ้ามาในห้อพร้อมับยิ้มหวานเมื่อสบสายาเ้าับานยอล
แบฮยอนมอผู้หิทีู่มีานะที่เินเ้ามาในห้ออสามีเาอย่าถือวิสาสะ
"วันนี้ นายอมีนมมาฝา้วยนะะ พัสัหน่อยเถอะ่ะ"
เธอวาถุใบให่ที่ใส่นมไว้ลบนโ๊ะทำานอเา่อนะมายืน้อนที่้านหลัอานยอลและยื่นริมฝีปามาระิบที่้าใบหูอเาะนเหมือนะูบอยู่แล้ว
แบฮยอนมอผู้หินนั้น้วยสายานิ่ๆ ่อนะมอสามีที่นั่นิ่ไม่อบโ้อีนแ่็ไม่ปิเสธเ่นเียวัน้วยสายาอ่านไม่ออ
ูท่าทาว่าผู้หินนี้ไม่ไ้สัเเลยสินะว่าภายในห้อนี้ไม่ไ้มีเพีย ปาร์ านยอลที่นั่อยู่ แ่รโฟาัวโรนี้ยัมีร่าน้อยอภรรยาที่ถู้อามหมายอานยอลนั่อยู่้วย
เหมือนอีนะรู้ว่าเาิอะไรวาอหิสาวหันมาสบับสายาอแบฮยอนพอี เธอมวิ้วมอร่าเล็ออีนอย่าสสัยปนไม่อบใ
"ใรันะานยอล"
เธอถามอีนพร้อมทั้โน้มัวลอเ้าที่ออร่าสูที่นั่นิ่ไม่อบโ้อะไรทั้นั้น
แบฮยอนยิ้มให้เธอนิ่ๆ ไม่ไ้ทำหน้าหรือแสิริยาไม่พอใสันิ แ่พอเห็นว่าอีนำลัอสามีอเาอยู่็เริ่มิแผนารในใว่าะัารเธออย่าไรี
อนนี้เาไม่ใ่แบฮยอนนเิมที่ไม่สู้นแล้วสัหน่อย าารที่พี่อี้ิับลู่หานสอนเามาว่าถ้าเอเรื่อแบบนี้ะ้อหาทารับมืออย่าไร แน่นอนว่ารวมถึเรื่อารทำอย่าไรให้สามีอย่าานยอลพอใ
แบฮยอนยยิ่มในใเมื่อิแผนออ ่อนะมอหิสาวนิ่ๆ
อยานั่นิ่ไป็เิามสบายเถอะุสามี เพราะถ้าเาไม่ัารผู้หิน่ารำานนี้ล่ะ็ แบฮยอนะเป็นนัารเธอเอ
แบฮยอนไม่ไ้เินเ้าไปหาหิสาวแ่เินออไปที่ประูแทน
ใบหน้าอานยอลเริ่มนิ่ึ้นอี เมื่อเห็นภรรยาัวน้อยเินออไป เาไม่ิว่านายอะล้ามาหาเาอีทั้ที่เาปิเสธอีนไปัเนแล้วว่ามีนรัและแ่าน้วยแล้ว แ่เธอ็ยัื้อ้านไม่ยอมหยุ เาเอ็ไม่รู้ะทำยัไีแล้วถึไ้นั่นิ่ รอให้ภรรยาัารแทน
"ุแบฮยอนออมาทำไมันะ เมื่อีุ้นายอเธอเพิ่เ้าไปเอ ันห้ามเท่าไหร่็ไม่ฟั อโทษริๆนะะ"
ไอรีนรีบล่าวอโทษอีนยให่ ยัยนายอนั่นไปทำัวน่ารำาอ่อยุานยอลถึไ้อบมาที่นี่ทุวันทั้ที่ที่นี่ไม่ใ่บ้านอเธอสัหน่อย
"ไม่เป็นไรหรอรับ ว่าแุ่ไอรีนมีอว่าอะไรบ้ารับ ผมะเอาไปใหุ้านยอลน่ะ"
ไอรีนยิ้ม่อนะเินนำอีนไปหาอว่าึ่็ือโโ้ร้อน ับเ้ส้มน่าทาน
"อบุมาเลยรับ ..ว่าแุ่นายอเธอมาหาุานยอลบ่อยรึเปล่ารับ" แบฮยอนถามออไปอย่าสสัย
"มาเือบทุวันเลย่ะ มีอยู่่วนึลที่มาทุวันเลย พอุานยอลปิเสธเ้าแม่นั้น็หายไปพันึ แล้ว็ลับมาอีแล้ว่ะ!"
"สวัสี่ะ ุานยอล ุแบฮยอน้วย"
"สวัสีรับ"
เลาสาวนสวยอย่าุไอรีนล่าวทัทายแบฮยอนอย่านอบน้อม ่อนทั้เาและุานยอละเินเ้าไปในห้อทำานออีน
"ุแบฮยอนอยาทานอะไรไหมะ เี๋ยวันเอามาให้"
"ไม่เป็นไรีว่ารับ วันนี้ผมเอาุี้มาฝา้วยนะรับ"
แบฮยอนหยิบโหลุี้ที่มัะเอามาฝาุเลาเสมอส่ให้อีน ุไอรีนเอ่ยอบุพร้อมทั้ยิ้มน้อยยิ้มให่ส่สายาเอ็นูแบบไม่ปิบัมาให้แบฮยอน
"ออไปไ้แล้วมั้รับ ผมไม่มีสมาธิเลย"
เสียทุ้มออีนล่าวออมาเสียเย็นทำให้เลานสวยับภรรยาัวน้อยสะุ้นิหน่อย ่อนไอรีนะหัวเราะิัับัวเอ แบฮยอนมออีนอย่าไม่เ้าในี่โนุานยอลว่าุไอรีนยัหัวเราะอีหรอเนี่ย
"เาหวุแบฮยอนแน่เลย โอ๊ะ! ันไม่วนแล้วีว่า าอยาทานอะไรเรียันเลยไ้นะะ"
อีนเินออไปาห้อ วามเียบรอบลุมพื้นที่ในห้อทำานทันที แบฮยอนหันไปมออีนที่นั่ิ้วมวอยู่่อนะหัวเราะเสียเบา ุานยอลยัหวเาเหมือนเิมนี่ือสิ่ที่ไม่เยเปลี่ยนแปล
าว่าอนนี้อีนอนเาอยู่ทีุ่ยเล่นับเลาออีนอย่าสนุสนานโยไม่สนใเาเลย แ่าวนี้แบฮยอนะไม่ยอม้ออีนหรอนะ เพราะ้อุานยอลทีไร เามัะเปลือัวทุที
เพราะั้นรั้นี้ ็ปล่อยุสามีให้นั่ิ้วมวอยู่นเียวแล้วัน
แบฮยอนหยิบหนัสือนิยายที่เรียมมาึ้นมาอ่าน บรรยาาศในห้อทำานราวับั้วโลเหนือที่ทั้เย็นยะเยือและเียบเียบไร้เสียใ แ่แบฮยอน็หาไ้สนใไม่ั้หน้าั้าอ่านหนัสืออย่าสนุ
่าาอีนที่นั่บึ้ึมือ็ยับเ็นเอสารแ่สายา็อยเหลือบมอว่าเมื่อไหร่อีนะมา้อเหมือนทุที แ่็ไร้วี่แววเพราะร่าน้อยไม่แม้แ่ะหันมามอเาเลยสันิ
"ุานยอละ"
เสียหวานไพเราะัออมาท่ามลาวามเียบ่อนร่าอหิสาวรูปร่าีนหนึ่ะเินเ้ามาในห้อพร้อมับยิ้มหวานเมื่อสบสายาเ้าับานยอล
แบฮยอนมอผู้หิทีู่มีานะที่เินเ้ามาในห้ออสามีเาอย่าถือวิสาสะ
"วันนี้ นายอมีนมมาฝา้วยนะะ พัสัหน่อยเถอะ่ะ"
เธอวาถุใบให่ที่ใส่นมไว้ลบนโ๊ะทำานอเา่อนะมายืน้อนที่้านหลัอานยอลและยื่นริมฝีปามาระิบที่้าใบหูอเาะนเหมือนะูบอยู่แล้ว
แบฮยอนมอผู้หินนั้น้วยสายานิ่ๆ ่อนะมอสามีที่นั่นิ่ไม่อบโ้อีนแ่็ไม่ปิเสธเ่นเียวัน้วยสายาอ่านไม่ออ
ูท่าทาว่าผู้หินนี้ไม่ไ้สัเเลยสินะว่าภายในห้อนี้ไม่ไ้มีเพีย ปาร์ านยอลที่นั่อยู่ แ่รโฟาัวโรนี้ยัมีร่าน้อยอภรรยาที่ถู้อามหมายอานยอลนั่อยู่้วย
เหมือนอีนะรู้ว่าเาิอะไรวาอหิสาวหันมาสบับสายาอแบฮยอนพอี เธอมวิ้วมอร่าเล็ออีนอย่าสสัยปนไม่อบใ
"ใรันะานยอล"
เธอถามอีนพร้อมทั้โน้มัวลอเ้าที่ออร่าสูที่นั่นิ่ไม่อบโ้อะไรทั้นั้น
แบฮยอนยิ้มให้เธอนิ่ๆ ไม่ไ้ทำหน้าหรือแสิริยาไม่พอใสันิ แ่พอเห็นว่าอีนำลัอสามีอเาอยู่็เริ่มิแผนารในใว่าะัารเธออย่าไรี
อนนี้เาไม่ใ่แบฮยอนนเิมที่ไม่สู้นแล้วสัหน่อย าารที่พี่อี้ิับลู่หานสอนเามาว่าถ้าเอเรื่อแบบนี้ะ้อหาทารับมืออย่าไร แน่นอนว่ารวมถึเรื่อารทำอย่าไรให้สามีอย่าานยอลพอใ
แบฮยอนยยิ่มในใเมื่อิแผนออ ่อนะมอหิสาวนิ่ๆ
อยานั่นิ่ไป็เิามสบายเถอะุสามี เพราะถ้าเาไม่ัารผู้หิน่ารำานนี้ล่ะ็ แบฮยอนะเป็นนัารเธอเอ
#รรับ
แบฮยอนไม่ไ้เินเ้าไปหาหิสาวแ่เินออไปที่ประูแทน
ใบหน้าอานยอลเริ่มนิ่ึ้นอี เมื่อเห็นภรรยาัวน้อยเินออไป เาไม่ิว่านายอะล้ามาหาเาอีทั้ที่เาปิเสธอีนไปัเนแล้วว่ามีนรัและแ่าน้วยแล้ว แ่เธอ็ยัื้อ้านไม่ยอมหยุ เาเอ็ไม่รู้ะทำยัไีแล้วถึไ้นั่นิ่ รอให้ภรรยาัารแทน
"ุแบฮยอนออมาทำไมันะ เมื่อีุ้นายอเธอเพิ่เ้าไปเอ ันห้ามเท่าไหร่็ไม่ฟั อโทษริๆนะะ"
ไอรีนรีบล่าวอโทษอีนยให่ ยัยนายอนั่นไปทำัวน่ารำาอ่อยุานยอลถึไ้อบมาที่นี่ทุวันทั้ที่ที่นี่ไม่ใ่บ้านอเธอสัหน่อย
"ไม่เป็นไรหรอรับ ว่าแุ่ไอรีนมีอว่าอะไรบ้ารับ ผมะเอาไปใหุ้านยอลน่ะ"
ไอรีนยิ้ม่อนะเินนำอีนไปหาอว่าึ่็ือโโ้ร้อน ับเ้ส้มน่าทาน
"อบุมาเลยรับ ..ว่าแุ่นายอเธอมาหาุานยอลบ่อยรึเปล่ารับ" แบฮยอนถามออไปอย่าสสัย
"มาเือบทุวันเลย่ะ มีอยู่่วนึลที่มาทุวันเลย พอุานยอลปิเสธเ้าแม่นั้น็หายไปพันึ แล้ว็ลับมาอีแล้ว่ะ!"
ไอรีนพูรัวเร็วราวับอลั้นมานาน แบฮยอนยิ้มอบุอีน พร้อมะบบอว่าะนำุี้มาฝาบ่อยๆเธอะไ้ไม่้อเรีย ไอรีน็หน้าบานทันที
"ุแบฮยอนไล่เธอไปเลยนะะ ะไ้ไม่้อมาอี"
แบฮยอนหัวเราะหน่อยๆ่อนะเินถือถาอว่าเ้าไปหาอีนในห้อ
"ทานหน่อยสิะ"
หิสาวนเิมยัไม่ล้มเลิวามพยายามที่ะให้อีนินนมอเธอให้ไ้
"พี่านรับ ทานอว่าหน่อยเถอะรับ"
แบฮยอนเินเ้าไปวาถาอว่า่อนะยยิ้มให้หิสาวที่มอเาอย่าไม่พอใ เมื่อเห็นว่าุานยอลยันิ่ไม่ยอมเยหน้าาเอสาร แบฮยอนึหมุัวลอแนอีนเ้าไปนั่ลที่ัออีฝ่ายโนไม่สนหิสาวที่ยืนมออย่าใเลย
"อ้าปาเร็วรับ เี๋ยวแบป้อนนะ"
ใบหน้าหวานน่ารัเริ่มลอเลียใบหน้าอีน มือเล็นุ่มนิ่ม็ลูบาแร่ที่มีแ่ล้ามเนื้อออีน แบฮยอนไล้ปลายมูรั้นอัวเอับแ้มสาออีน ไม่เพียแ่นั้นริมฝีปานุ่มนิ่มยัูบลที่้ามุมปาอานยอลอย่ายั่วเย้านอีนไ้แ่นั่เร็วามอทนเริ่มหหายอย่าระาร่าน้อยวาลบนโ๊ะทำานและัารภรรยาัวีให้หมแร
"อ้าปาสิรับ"
เสียหวานยัพูบออีฝ่าย เมื่อเห็นว่าอีนยอมอ้าปาและมอเาเลย็ัเ้ส้มหวานอมเปรี้ยวเ้าปาอีน
"เ่มาเลยรับ"
ุ๊บ
ริมฝีปาเล็ุ๊บลที่ริมฝีปาอีนอย่าให้ราวัล านยอลนิ่ไปเมื่อเห็นว่าภรรยาัวน้อยอเาล้าทำอย่านี้่อหน้านอื่น
"นี่นายเป็นใรันเนี่ย"
แบฮยอนปรายามออีนนิ่ วาใสเป็นประายถูใ่อนะวา้อนลและโอบอร่าให่พร้อมทั้บใบหน้าหวานลอเลียอแร่เหมือนลูแมวน้อยโหยหาวามอบอุ่น มือแร่ระับเอวบา แบฮยอนยยิ้มอย่าเหนือว่า่อนะอบอีนไปสียัฟัั
"ผมื่อแบฮยอนรับ ปาร์ แบฮยอน ภรรยาอุานยอลไ"
ใบหน้าหวานบูเบียวอย่าไม่พอใ ่อนะเินระแทเท้าออนอห้อไป แบฮยอนยยิ้มพอใ
"ทำไมแสบแบบนี้ะ"
นที่นั่นิ่อยู่นานเริ่มลับมาลอเลียร่าน้อยพร้อมับมือที่เริ่มลูบไล้ไปทั่วร่าบา
"็พี่เล่นนิ่แบบนั้นแบ็้อัารเอสิรับ แล้ว็รีบเ็นไ้แล้วรับ แบอยาไปปินิแล้ว"
ว่าบร่าน้อย็ลุึ้นเินหนีอีนไปอย่าไม่ใยี และเินมานั่อ่านหนัสือามเิม
านยอลมอภรรยาัวน้อยพร้อมับแววาทีู่ระหาย่อนะรีบ้มหน้าเ็นเอสารที่ใล้เสร็เพื่อะไ้พาอีนไปปินิสัที
#รรับ
บ้านหลัสีาวสะอาาน่าอยู่ือสิ่ที่อยู่รหน้าแบฮยอน มันือบ้านหลัน้อยที่น่าอยู่และูอบอุ่นสำหรับแบฮยอน มีทั้้นไม้ที่สร้าร่มเาล้อมรอบรวมถึอไม้หลานิที่เบ่บานรับแสอาทิย์อย่าสวยาม
แบฮยอนและานยอลลารถ่อนานยอละเินนำไปที่สวนหลับ้านึ่มี้นไม้ร่มรื่นเหมาะับารมาปินิที่สุ
"แบอบไหมรับ"
แบฮยอนยิ้มออมาอย่ามีวามสุ ผ้าสีาวห้อยระย้าลมาเหมือนม่าน หมอนและผ้าปูหลาสีวาเรียรายอย่าน่านอน ้นไม้เียวอุ่มให้ร่มเาพร้อมับสายลมที่พัพาวามเย็นสบายมาให้
"อบรับ"
แบฮยอนอบไปแบบไม่้อิมาแบบยอน้ออบมาแน่ๆ น่าเสียายที่ลูไม่ไ้มา้วย แ่็มีโอาสอีั้หลายรั้
านยอลและแบฮยอย่วยันวาอ่อนะนั่ลโยที่านยอล็นอนหนุนันน้ออย่าอ้อน
"เหนื่อยรึเปล่ารับ" เอ่ยถามออไปพร้อมับสาลุ่มผมลื่นมือออีนอย่าเพลิเพลินพี่านยอลมัะอบให้เาทำแบบนี้เพราะรู้สึสบาย
"ไม่เลยรับ พอเห็นหน้าแบับลูพี่็ไม่เหนื่อยเลย"
เาอบออไปามวามริ แม้ว่าานะหนัมาแ่ไหน ยามเห็นลูน้อยทั้สอและภรรยาัวน้อยวามเหนื่อย็ะหายไป เวลาว่าาานเา็มัะเล่นับเ็ๆ สอนารบ้านหรือไม่็อ่านนิทาน่อนนอนให้ลูฟั
ึ่านยอลอบ่วเวลาที่ไ้ใ้ับลูและแบฮยอนที่สุ ไม่ว่าะทำอะไรับลู็รู้สึว่า่วเวลานั้นมี่าที่สุสำหรับเา และเาเอ็ิว่าภรรยาัวน้อย็ิแบบนั้น
านยอลเยิว่าบาทีแบฮยอนะเหนื่อยับารเลี้ยลูแ่อีน็ไม่เนแสท่าทีนั้นเลย ลับันยามแบฮยอนอยู่ับใบหน้าน่ารัมัะมีรอยยิ้มและเสียหัวเราะอยู่เสมอ
"แบอยามีผู้หิรึเปล่า"
"หืม หมายถึอะไรรับ" แบฮยอนถามอีนออไป
"...็านฮยอนับแบบยอนเป็นผู้ายทัู้่เลย บาทีลูอาะอยามีน้อผู้หิบ้า"
าม้อนมอใบหน้าออีนที่้มมอลมา แบฮยอนเ้าใีว่าอีนหมายถึอะไร เาว่าบาทีานฮยอนและแบบยอนอาะไม่ไ้อยามีน้อสาว แ่นที่อยามีะเป็นนพ่อมาว่า
"แบแล้วแ่พี่เลยรับ ะมีหรือไม่มี็ไ้ แบบยอนเอ็ูเหมือนะอยามีน้ออยู่เหมือนัน"
เาเยไ้ยินเ้าัวเล็พูว่าอยามีน้อบ้าเหมือนัน เพราะเ้าัวอยาะเป็นพี่ายูแลน้อเหมือนานฮยอนบ้า
านยอลมอใบหน้าแบฮยอนอย่า้อารสื่อวามหมายว่าเาพร้อมะมีลูอีนแล้ว ึ่แบฮยอน็ไ้แ่หน้าแนิหน่อยเพราะรู้ว่าุสามีอยาะทำอะไร
"พี่ไม่หิวหรอรับ ยัไม่ไ้ทานอะไรเลย" เสียหวานถามออไปพร้อมับหยิบระร้าใส่แนวิสและนมหวานมามายออมา
"หิวรับ"
"ั้น็ินสิรับ"
านยอลลุึ้นาันุ่มออีน่อนะลุนั่ยื่นปลายมูโ่อัวเอไปเี่ยับปลายมูออีน ริมฝีปาร้อน็เลื่อนไปทาบทับับริมฝีปามพู แะริมฝีปาไปให้อีนใหวิว่อนะล่าวอบน้อออไป
"ั้นพี่ะินแล้วนะรับ"
"อื้อ"
สิ้นำพูออีนริมฝีปาอุสามี็ประบูบลมาที่ริมฝีปาบาอย่าแรแสวาม้อารน้ออย่าไม่ปิบั ูึริมฝีปานุ่มนิ่มราวับเลลี่เหมือนะลืนินลอ ลิ้นร้อน็สอแทรเ้าไปในโพรปาหวาน่ำอย่าระหาย
มือน้อยโอบรอบอออีนยุ้มลุ่มผมสีำออีฝ่ายอย่าระบายอารม์ มือแร่ทั้สอโอบอุ้มร่าน้อยึ้นมาบนั่อนะเริ่มปลอาภร์อร่าเล็อออย่าใเย็น
"..รนี้เลยหรอรับ" เสียหวานเอ่ยถาม ร่าน้อยหอบหายใอยู่บนัออีน
"รนี้แหละรับ แบไม่อบหรอ"
อีฝ่ายุไร้ลำอาวหอมรุ่นไลู่ึทำรอยรอบลำออย่าถือสิทธิ์
"..แ่ะไม่มีนมาเห็นหรอรับ" แบฮยอนถาม หามีใรมาเห็นเาับุสามีมาทำอะไรันรนี้บ่ะ็แบฮยอนไม่มีหน้าไปมอใรแน่เลย
"หึ ไม่มีหรอรับ" อีนล่าว
านยอลมอร่าน้อยที่ไร้อาภร์บนร่าาย ร่าาวนวลยัยั่วเย้าอารม์เาไ้ีเสมอ ลิ่นายหอมหวานไม่่าาไวน์ั้นีที่มัวเมาให้เาลุ่มหล
"ะทำอะไรรับ" ร่าน้อยเอ่ยถามาปรือมออีนที่หยิบนมหวานสีสวยอย่ามาารอึ้นมา
านยอลวาร่าบาลบนพื้นที่ปู้วยผ้าสีาว ่อนะหยิบนมหวานสีสวยึ้นมาบรรวาลบนร่าายออีน
"พี่็ะินนมไรับ" นเ้าเล่ห์อบอีนลับไป่อนะหยิบนม่าๆึ้นมาวาบนร่าน้อย
"พ..พี่ะิน เอ่อ บนนี้ไม่ไ้นะรับ! ินีๆสิ" แบฮยอนอบอีนหลับไป ่อนะพยายามลึึ้นแ่็โนอีนันให้นอนราบเหมือนเิมอยู่ี
"็พี่อยาินบนนี้นี่ แบ็แ่นอนเยๆีว่านะะ ถ้าทำนมบนนี้ร่วล่ะ็ ...พี่ะทำนเย็นเลยนะะ"
แบฮยอนไ้แ่มอนเ้าเล่ห์อย่าไม่พอใแ่็ทำอะไรไม่ไ้ เาะไปัใอีนไ้ยัไัน สุท้าย็้อยอมให้อีนวานมบนร่าายอย่าน่าอาย
ร่าายอมมพูอน้อปลุเร้าอารม์อเาไ้เป็นอย่าี านยอลยิ้มอย่าพอใับผลานัวเอนมมามายถูวาลบนร่าายอน้อ นัวสูโน้มัวลไปิมนมหวานที่ใวาให้อยู่รลายออสีสวยออออีน
"อื้อ"
ไม่เพียแ่ินนมหวานเท่านั้น นเ้าเล่ห์ยัใ้ริมฝีปาูึที่ยออเ่ึอเาอี นแบฮยอนอราหวิวไม่ไ้
ารินนมแ่ละิ้นอุสามทำเอาุภรรยาัวน้อยหายใไม่ทั่วท้อทุรั้ วามมัมอวาออีนะที่ริมฝีปา็ยัไม่วายูบเม้ม และูบลบนร่าายาวผ่อ
"พ..พอแล้วนะรับ"
ยามนมิ้นสุท้ายที่อยู่รท้อน้อยเหลืออยู่แบฮยอน็เอ่ยบออีนอย่าอ้อนวอนวาใสแ๋วลอไป้วยน้ำาแห่อารม์
านยอลไม่ไ้อบอะไรลับไปเพียแ่ินนมิ้นสุท้ายที่เหลืออยู่เท่านั้น แ่็ยัไม่วายแล้เลียลบนผิวาวนน้อสะุ้เฮือ
"ไม่เอาแล้วนะรับ พอแล้ว"
เสียหวานเอ้ยห้ามยามเห็นอีนหยิบแอแลร์แท่ยาวสีเหลือนวลึ้นมา แบฮยอนมอามมือหนาที่ไม่ยอมหยุเหมือนที่เาล่าวห้าม ่อนะ้อร้อห้ามเสียัเมื่อรูุ้ประส์ออีน
"ม...ไม่ไ้นะรับ!! พี่าน อื้อ!!"
CUT
(หาไ้ที่ธัวลัยนะะ)
"อืม"
แบฮยอนรู้สึถึวามับแน่นรส่วนนั้นยามอวัยวะออีนพอัวและยึิับแบฮยอนนยับไม่ไ้
"knotหรอรับ แบไม่ไ้ฮีทสัหน่อย" แบฮยอนเอ่ยับอีนอย่าหยอล้อ อัลฟ่าส่วนให่ะไม่knotถ้าหาว่าไม่ไ้อยู่ในอาารrut หรือทำับโอเม้าในะที่ฮีท
แ่ยามนี้ที่อีนknot็เป็นเพราะว่ามีอารม์มาแน่ๆถึไ้เป็น
"็พี่อยาให้หนูท้อนี่นา ทำไมไม่แทนัวเอว่าหนูอีล่ะ พี่อบเวลาหนูพูแบบนั้นนะะ" มูออีนลอเลียแ้มาว
"ั้นแบะแทนัวเอว่าหนูบ่อยๆเลย พี่านะไ้หลแบ ...โยเพาะเวลาที่พี่านเ้ามาในัวหนูไ"
ไม่้อบอหรอว่าเิอะไรึ้นเพราะวันถัมา แบฮยอนและานยอล็ไม่ไ้ลับบ้านให่เพราะอีนไม่สบายแถมยันอนอย่าเียว บ่นว่าเพราะเานเียวที่ทำให้เ้าัวไม่สบาย
านยอลไ้แ่ยยิ้มในใยอมรับ้อรหาออีนโยี ยัไ็ถือว่าารมาปินิรั้นี้็ุ้มแสนุ้ม ไม่เสียแรที่านยอลโทรไปบอพ่อว่าให้มารับเ้าสอแสบไปเที่ยวะไ้อยู่ับอีนสอ่อสอ โยบอ้อแลเปลี่ยนับพ่อัวเอเอาไว้ว่ารั้นี้ะ้อไ้ลูสาวัวน้อยอย่าแน่นอน
#รรับ
นี่เป็นอนพิเศษที่แ่ให้มาอ่านันเล่นๆนะ พี่านแ็ยัเ้าเล่ห์เหมือนเิม น้อแบนี่็ูยั่วึ้นนะเนี่ย ไม่รู้ว่าโนพี่อี้ับลู่หานสอนอะไรมา ยัไ็อบุนอ่านทุนนะะ ที่เ้ามาอ่าน อนหน้า็ะเ้าเนื้อเรื่อหลัเหมือนเิมเน้ออ เอันอนหน้านะะ
นี่เป็นอนพิเศษที่แ่ให้มาอ่านันเล่นๆนะ พี่านแ็ยัเ้าเล่ห์เหมือนเิม น้อแบนี่็ูยั่วึ้นนะเนี่ย ไม่รู้ว่าโนพี่อี้ับลู่หานสอนอะไรมา ยัไ็อบุนอ่านทุนนะะ ที่เ้ามาอ่าน อนหน้า็ะเ้าเนื้อเรื่อหลัเหมือนเิมเน้ออ เอันอนหน้านะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น