THE LILY ให้ตายสิ! ฉันรักเธอเข้าแล้ว

ลำดับตอนที่ #4 : ㊛First❀

B ♔ W

บทที่1

   ฮ้าววววว  ง่วงชะมัดเลย แต่ว่า ไม่ได้! เธอจะต้องมีความมั่นใจนะ ยัยคิวท์ วันนี้วันเปิดเรียนวันแรก เอาล่ะ ก้าวเข้าไปในโรงเรียนซะ

วันนี้เธอมาเช้านะ มั่นใจไว้สิ เอิ่มม แต่รู้สึกจะเช้าไปหน่อย รู้งี้ไม่น่ารีบตื่นเลย   

    โรงเรียนเซนต์แมร์รีคอนแวนต์ เป็นโรงเรียนหญิงล้วน ซึ่งบุคคลภายนอกที่ไม่ได้เรียนที่นี่จะมองว่านักเรียนของที่นี่เป็นเด็กหญิงผู้ไม่มีความธรรมดาอยู่ในตัวเลยแม้แต่น้อย เช่น บางคนเป็นท็อปของโรงเรียนซึ่งปแข่งอะไรก็กวาดถ้วยรางวัลชนะเลิศได้หมด (คือก็ไม่รู้ว่าถ้วยรางวัลมันกินได้เหรอ จะแข่งไปทำไมมิทราบ- - ) หรือบางคนก็เป็นนักแฮกข้อมูล เวลาสอบก็สามารถโกงได้อย่างไม่มีใครสงสัยแถมยังมีคนชื่นชมอีก แล้วก็มีอีกหลายๆคนที่ระดับเมพ เอ้ย เทพ  พอเหอะ ปัญหาตอนนี้คือ ตึกม.ปลายอยู่ไหนวะ เดินหามาตั้งนานแล้วนะ เมื่อยก็เมื่อย ง่วงก็ง่วง โรงเรียนนี่ก็กว้างใหญ่ไพศาลเกินจะบรรยาย จะหาเจอมั้ยย!?

เซ็งโว้ยยยยย เดินจะรอบโรงเรียนอยู่แล้วนะ  แผนที่โรงเรียนก็ไม่มี  นักเรียนก็ประปรายเหลือเกิน แล้วนี่ฉันยังไม่เห็นใครใส่ชุม.ปลายเลยนะโว้ยย มีแต่เด็กน้อยผูกโบว์ที่คอเสื้อ ไม่เห็นจะมีใครใส่เนคไทแบบฉันบ้างเลย  แล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าห้องศิลป์-ภาษาญี่ปุ่นมันอยู่ไหน  อย่าว่าแต่ห้องเลย ตึกม.ปลายยังหาไม่เจอเลยทำไงดีเนี่ยย ฉันไม่อยากพลาดการเรียนการสอนวันแรกนะ

ปึก!

‘’โอ๊ยย’’ ครายยย  มันเป็นใคร บังอาจทำให้ฉันเจ็บตัว หนอยแน่ เมื่อเงยหน้าไปดูก็พบกับกระเป๋ากีตาร์ที่ถูก ไอ้คนที่มันเดินอยู่ด้านหน้าสะพายอยู่(เอ๊ะ..แล้วทันมาอยู่ตรงนี้เมื่อไร่วะ)

‘’หืมม เอ่อ โทษทีนะ เราเดินไม่ระวังเอง’’  เหวยยย  หล่อมากเลยอ่ะ บร๊ะเจ้า ตาคม ปากบาง ผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ผมซอยสั้นเท่ๆ แบบดาราเกาหลีเลยอ้ะ  เจ๊ปลื้มมม

‘’คือ  ไม่เป็นไรหรอก เราผิดเองแหละที่เดินไม่ดูทาง ขอโทษนะ’’  พอเห็นหน้านายแล้วเราโกรธไม่ลงจริงๆ

‘’อือ หายกันนะ แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นมากนะ หน้าผากแดงเลยเชียว’’ ก็แหงสิยะ ชนกับกีตาร์นะไม่ใช่ปุยฝ้าย ถึงในใจจะพูดแบบนั้นก็เหอะ 

‘’ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร ฮะๆ สบายใจได้’’ โด่วว มันเหมือนที่คิดในใจที่ไหนล่ะ

‘’เอ่อ เหรอแต่แดงมากเลยนะเดี๋ยวเรา ไปหาอะไรมาประคบให้ดีกว่านะ’’ ว้ายย ตาย เป็นคนดีจริงนะจ๊ะ พ่อหนุ่ม

‘’ไม่เป็นไร  ฉันผิดเองแหละที่เดินไม่ดูทาง แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว’’

‘’ฮะๆ ไม่ต้องเกรงใจ เราอยู่ม.ปลายเหมือนกันนี่นา  ก็ต้องอายุเท่ากันสิ ยังไงก็ต้องเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว ป่ะ’’  แล้วเค้าก็ชี้ที่เนคไทของฉันกับเค้า สลับกัน ก่อนจะลากแขนฉันไป

‘’ ไปไหนเหรอ  ตึกเรียนใช่มั้ย’’

‘’อืมม ก็หลังจากที่เธอไปห้องพยาบาลแล้วน่ะนะ ถึงจะไปตึกเรียนได้ ดูดิ ไม่ได้แดงแค่หน้าผากแต่แดงไปทั้งหน้าละเนี่ย ไม่สบายรึเปล่า’’

‘’หะ  หา เอ่อคือ ก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ‘’ ที่หนูคิวท์หน้าแดงก็เพราะว่ามีผู้ชายมาจับมือต่างหาก>////<

‘’เหรอ ไม่เป็นไรแน่นะ’’

‘’อื้มม ไม่เป็นไรจริงๆ ‘’

‘’งั้น ไปตึกเรียนกันเถอะ’’ จ๊ากก อย่าลากสิโว้ย คนสวยบอบบางนะ อีตานี่มันเดินเร็วเกินไปละ เดินไม่ทันนะ นี่ขนาดว่าฉันขายาวแล้วนะยังเดินไม่ทันเลยอ่ะ 

ตึกๆ

นี่มันไม่ใช่เดินแล้วโว้ยย วิ่งชัดๆ จะรีบไปไหนฟระเนี่ยย   ห้องเรียนฉันอยู่ไหนยังไม่รู้เลย นี่แกจะลากฉันไปไหน รู้เหรอยะว่าห้องฉันอยู่หนายย ไม่ได้ๆ ต้องประท้วง

‘’นี่ๆ เดี๋ยว คือ ฉันยังไม่รู้เลยอ่ะว่าอยู่ห้องไหน’’

‘’แล้วเธอเรียนอะไรล่ะจะได้ไปถูก’’

‘’ศิลป์-ญี่ปุ่นอ่ะ’’

‘’อ่าว เหรอ งั้นก็ห้องข้างๆเราอ่ะแหละ ‘’ แป่วววว เงิบเลยครับพี่น้อง

‘’แล้วต้องเดินอีกไกลป้ะ เดินไม่ทันอ่ะ ช้าๆหน่อยดิ =’’= ’’

‘’ ไม่ไกลหรอก  โทษที เดินเร็วไปหน่อย แหะๆ ^^’’ ไม่หน่อยแล้วย่ะ นี่มันวิ่งแล้ว แต่พอเห็นรอยยิ้มนายแล้วใจละลายเลยอ่ะ

‘’ถึงแล้ว นี่เป็นห้องศิลป์-ญี่ปุ่น’’เค้าชี้ไปที่ป้ายห้อง ม.407

‘’แล้วห้องข้างๆนี่ ห้องเราเองแหละ ศิลป์-ดนตรี’’ คราวนี้ชี้ไปที่ป้ายห้อง ม.408 อั้ยยะ

‘’อือ ขอบใจนะที่มาส่ง ไปละ’’ ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าห้องไป ในห้องมีนักเรียนอยู่สองสามคน นั่งไหนดีน้า

   ในขณะที่ คนสวยนามว่า คิวท์ กำลังเลือกที่นั่ง ก็มีนักเรียนคนหนึ่งเข้ามาทักทาย

‘’สวัสดี เราชื่อ มิวะ เธอเพิ่งมาใหม่ใช่มั้ย ยินดีที่ได้รู้จักนะ ‘’

‘’จ้า ฉันชื่อ คิวท์ นะ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ^^’’ นังคิวท์ แกนี่มันมนุษย์สัมพันธ์ดีจริงๆ ในที่สุดก็มีเพื่อนคนแรก

 ฉันเลือกนั่งข้างหน้าต่าง เพราะมันสดชื่น แล้วก็สามารถมองทิวทัศน์ข้างนอกห้องได้ด้วย  ด้านหน้าฉันเป็นที่ของมิวะ

ดีนะเนี่ยที่มาเช้าไม่งั้นไม่ได้ที่ดีๆงี้หรอก ต้องขอบคุณพ่อหนุ่มรูปงามนะเนี่ยที่ลากฉันมา โฮะๆ
___________________________________________________________
เย่ๆตัวประกอบมาแล้ว//โดนจรวดทิ่มหน้า 
เอาใจช่วยด้วยการคอมเม้นต์น้า 
Ordinary