Fic: TSA (the silver area) envision

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เนื้อเรื่อง

 

 

ติดการเวิ่น(เพ้อ)กับการเคาะเว้นบรรทัดไปแล้วอ่ะ(ม่ายยย)

ส่วนความสั้น... อย่าไปพูดถึงมัน(มันเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วTT TT)

ท่านอยู่เคียงข้างข้า

ยิ้มให้ข้า สั่งสอนข้า ดูแลข้า

จนลืมเลือนว่าสักวันท่านต้องจากข้าไป

          เขาพึ่งเห็นซิเอน่า

          แอนเดียสไม่ได้ฝัน

          ความจริงจักรพรรดิแห่งความมืดไม่ได้ฝันมานานแล้ว

          สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงภาพสะท้อนจากความทรงจำ

          ช่วงแรกที่เขาพบกับโม--- ชาติปัจจุบันของซิเอน่า

          โมฝันร้าย

          ภายใต้ดวงตาที่สั่นคลอน เสียงที่สั่นพร่า

          เด็กชายถามเขา เขาเคยฝันหรือไม่

          ภายใต้ความบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

          แล้วท่านฝันร้ายหรือฝันดีมากกว่ากัน?

          แอนเดียสไม่รู้คำตอบ

          คราแรกที่เขาฝัน- อย่างน้อยเขาก็คิดว่านั่นเป็นคราแรก

          ภาพฝันนั้นคือทัศนียภาพอันงดงามของโลกบน

          แต่บางทีนั่นอาจไม่ใช่เขาที่ฝัน หากเป็นส่วนหนึ่งส่วนใดของเมอร์เซสที่่ฝันอยู่ก็เป็นได้

          ส่วนคราสุดท้าย เท่าที่เขาจำได้

          เท่าที่เขาจำได้... คราสุดท้ายนั้นไม่ใช่ฝัน

          เมื่อรู้ความแล้วจึงเข้าใจว่านั่นเป็นเพียงผลพวงจากพลังหยั่งรู้เท่านั้น

          พลังหยั่งรู้ซึ่งสืบมาจากเอกกรผู้ควบคุมสรรพชีวิตและแย้มมองกาลเวลาแห่งโลกบน

          จนถึงตอนนี้แอนเดียสเคยฝันกี่ครั้งเขาเองก็ไม่รู้

          คราแรกไม่ใช่ฝัน คราสุดท้ายไม่ใช่ฝัน

          แต่ระหว่างนั้นเขาจำไม่ได้

          หรือที่จริงคือเขาไม่ใส่ใจที่จะจดจำ

          แต่แรกสิ่งที่สำคัญสำหรับเขามีเพียงแค่การใช้ชีวิตอย่างหรูหราเอาแต่ใจและการคงอยู่ของซิเอน่า

          นอกเหนือจากนั้นเขาแทบไม่สนใจ

          แน่นอนว่าความฝันก็จัดอยู่ในสิ่งที่เขาไม่เคยให้ความสนใจเช่นกัน

          ความฝันคือการหลอกตนเอง บิดเบือนให้เป็นไปตามที่ตนต้องการ

          ไม่แม้แต่จะเป็นความจริงด้วยซ้ำ

          และเขาก็เห็นซิเอน่าอีกครั้ง

          เป็นภาพความทรงจำอันเคลื่อนคล้อย

          ใบหน้าอ่อนโยนนั้นหันมา-- ฉีกยิ้มงดงามและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไพเราะ

          เขาตอบคำถามนั้นไป---

                 ดุจดังการตีมือลงบนผิวน้ำ

          ซิเอน่าไม่ได้ตอบกลับมา

          เขาเพียงแค่หัวเราะน้อยๆให้กับเด็กชายที่แทบไม่มีท่าทีตอบสนองแล้วยกตัวเด็กชายขึ้นมาอุ้ม ดวงตาสีดำเหลือบเขียวฉายแววพอใจ

          ซิเอน่าไม่เห็นเขา

          เพราะนี่เป็นเพียงภาพในวันวาน

          ความทรงจำไม่อาจโต้ตอบเราได้เช่นความฝัน

          แอนเดียสไม่ได้ฝัน

          เขาไม่ได้ฝัน ไม่ได้ฝันมานานแล้ว

          สิ่งที่ทำมีเพียงแค่หลับตา และจมจ่อมอยู่กับอดีตอันไกลโพ้น

          ท่านดำรงอยู่แต่เพียงความทรงจำของข้า

          ข้าจึงมีชีวิตอยู่ต่อไป...