-chaperon-
“คุณน่ะ...เลิกตามผมซักทีจะได้มั้ยครับ” เสียงหวานพูดขึ้นมาเรียบๆ มือบางกำสายกระเป๋าสะพายแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ ขายาวของคนที่ถูกทักหยุดอยู่กับที่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
ฟันขาวกดลงบนริมฝีปากสีชมพูสวยพร้อมกับหันไปหาคนข้างหลังอย่างหมดความอดทน
“ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ ปาร์คชานยอล..” ร่างที่สูงกว่าเค้าค่อนข้างมากกำลังส่งยิ้มโชว์ฟันขาวทั้ง 32 ซี่มาให้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เลิกเดินมาส่งผมเวลากลับบ้านได้แล้ว”
*
“กลับมาแล้วเหรอลูก...อ้าว ชานยอลช่วงนี้ที่มหาลัยงานยุ่งรึเปล่า ไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะ” คุณนายโอพูดพร้อมรอยยิ้มหวาน เมื่อเห็นลูกชายและหลานชายที่น่ารักเดินเข้ามาในบ้าน
“นิดหน่อยครับ พอดีมีรายงานน่ะ” คนตัวสูงตอบพร้อมรอยยิ้ม
“อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะลูก ถ้าผอมมากไปกว่านี้น้าต้องโดนดุที่ดูแลหลานไม่ดีแน่ๆเลย” หญิงวัยกลางคนหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะชวนชานยอลคุยไม่หยุดปากปล่อยให้ลูกชายยืนเงียบอยู่คนเดียว
“เซฮุนไปยกน้ำมาให้พี่เค้าสิลูก” เจ้าของชื่อเบะปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ใครจะยอมโดนทุบกันล่ะ..
“ทั้งสองคนคุยกันไปก่อนนะ แม่ขอตัวไปจัดการอาหารเย็นซักพัก” เซฮุนพยักหน้ารับน้อยๆพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม และเมื่อคุณแม่คนสวยหายเข้าไปในห้องครัวใบหน้าหวานก็หันไปอีกทางทันที
ความเงียบดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ มีเพียงเสียงจากกล่องสี่เหลี่ยมสีดำที่เปลี่ยนช่องไม่หยุดโดยฝีมือคนตัวเล็กเท่านั้น
“ไม่คิดจะคุยกับพี่หน่อยเหรอ”
“ไม่ล่ะครับ” แทบจะไม่ต้องคิด ร่างบางแทรกขึ้นมาทันทีทั้งที่ยังไม่จบประโยค ชานยอลระบายยิ้มกว้างอย่างทุกครั้ง ก่อนเซฮุนจะลุกขึ้นจนเต็มความสูงแล้วเดินหนีเข้าไปในห้องนอน
สำหรับคุณนายโอที่ไม่ได้เจอหน้าหลานชายตัวสูงเป็นอาทิตย์อาจจะคิดถึงจนนั่งคุยเป็นวันๆก็ไม่หมด แต่สำหรับโอเซฮุนที่เจอคนๆนี้ทุกวันหลังเลิกเรียนน่ะ...
น่าเบื่อที่สุด
“เซฮุนนา คุยกับพี่หน่อยสิ” น้ำเสียงออดอ้อนที่ส่งมาทำเอาอีกคนชะงัก คิ้วสวยกระตุกรัวๆราวกับโดนยั่วโมโห
“คุณคิดว่าผมอายุเท่าไหร่กันถึงมาเรียก เซฮุนนา น่ะ”
“ทำไมต้องเรียกคุณด้วยล่ะเมื่อก่อนยังเรียก ฮยองฮยอง ไม่หยุดเลยแท้ๆ” เหมือนไม่ได้ยินคำถาม ชานยอลยู่ปากพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก
“ไม่เกี่ยวกับคุณ” ริมฝีปากบางเม้มแน่น ก่อนจะหันหลังเข้าไปในห้องทันที
“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ” มือเรียวดึงแขนของอีกคนไว้ แค่ออกแรงฉุดเพียงนิดเดียวก็ทำให้ร่างที่บางกว่าเด็กผู้ชายทั่วไปเสียการทรงตัวได้ไม่ยาก
“หืออ?” สันจมูกโด่งฝังลงไปในแก้มนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาทำเอาชานยอลเผลอสูดเข้าไปซะเต็มปอด เซฮุนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วเกินไปจนสมองสั่งการไม่ทัน..
“เฮ้ยยยย” เสียงหวานตะโกนดังลั่น ก่อนมือเล็กจะผลักคนตรงหน้าออกอย่างตกใจ
“คุณมันนิสัยไม่ดี!” ภาพสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าขาวใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ และบานประตูที่ปิดลงจนเกือบกระแทกหน้าเขา ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ลัคกี้”
*
“คุณน้าครับ ผมขอยืมรถหน่อยนะ” ร่างสูงกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงมาจากชั้นบน นิ้วเรียวสวยควงกุญแจรถในมือไปมา
“จะไปไหนล่ะลูก?” คุณนายโอละจากซีรี่ย์ในจอทีวี 46 นิ้วมาทางหลานชายที่สวมเสื้อเชิ้ตเรียบๆกับกางเกงยีนส์สีซีด มือใหญ่จัดทรงผมสีน้ำตาลส้มของตัวเองอย่างลวกๆ นี่ก็จะห้าทุ่มแล้ว..
“ไปเอาของที่หอน่ะครับ”
“หือ ไปเอาอะไร?” คุณน้ามองอย่างระแวง หลานชายของเธอหล่อน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ
“ไปเอาโน้ตบุ๊คครับ ยังทำรายงานไม่เสร็จน่ะ” ชานยอลหัวเราะออกมาทันทีเมื่อโดนมองด้วยสายตาจับผิด
“เดี๋ยวก่อน..เซฮุนมาพอดีเลย ไปเป็นเพื่อนพี่เค้าเอาของที่หอหน่อยสิลูก” ร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำทำหน้าเหวอๆ ทำไม ไปคนเดียวก็ได้ไม่ใช่เหรอ?
“แต่ผมกำลังจะนอนแล้ว”
“นี่ไง เพิ่งอาบน้ำเสร็จเอง ไปเป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อย” เซฮุนเบะปากอย่างไม่พอใจเมื่อโดนเซ้าซี้มากๆก่อนจะโยนผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องนอนแล้วเดินลงมา
หวงหลานจริงๆ!
“เร็วๆสิ ผมง่วงแล้ว” ชานยอลส่ายหัวน้อยๆให้ร่างบางที่เดินออกไปทั้งที่ใส่เพียงเสื้อยืดและกางเกงขาสามส่วนเท่านั้น มือเรียวหยิบเสื้อกันหนาวของตัวเองออกไปด้วยก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้คุณน้า
“แล้วจะรีบกลับนะครับ”
*
“ใส่เสื้อกันหนาวพี่สิ” เสียงทุ้มตัดสินใจพูดขึ้นทำลายความเงียบบนรถ เมื่อเห็นอีกคนเริ่มสั่นและกอดตัวเองเอาไว้หลวมๆ เพราะเครื่องปรับอากาศที่ทำงานดีเกินไป
“ไม่เป็นไร”
“รีบใส่เถอะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” ดวงตาเรียวเหลือบมองคนขี้หนาวข้างๆที่เอาแต่นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถจนตอนนี้จะกลับอยู่แล้ว
“ไม่เอา ผมแข็งแรงดี” แววตาแข็งกร้าวถูกส่งไปให้คนอายุมากกว่าอย่างไม่ยอมแพ้
“อย่าดื้อได้มั้ย ขอแค่เรื่องนี้เท่านั้น” มือใหญ่ลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงที่อบอุ่นแกมขอร้องทำเอาเซฮุนสะอึก ดวงตากลมโตวูบไหวไปแวบหนึ่งราวกับสับสน
“...รู้แล้ว” มือบางหยิบเสื้อกันหนาวที่พาดไว้บนเบาะของอีกคนมาห่มไว้ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวบนเสื้อทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด ชานยอลยกยิ้มบางๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบไปอีกครั้ง เปลือกตาบางที่ใกล้จะปิดสะท้อนแพขนตายาวเรียงสวย
“ขอโทษนะ ทั้งที่รู้ว่าเมื่อวานนอนดึกแท้ๆ” ร่างสูงรู้ดี โอเซฮุนจะนอนดึกทุกวันอังคาร โอเซฮุนชอบดูฟุตบอลมาก ที่สำคัญคือจะถ่ายทอดอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น
และวันนี้วันพุธ..
“อือ” ใบหน้าหวานหันไปทางอื่นพร้อมคำตอบที่ไม่ค่อยใส่ใจนัก
ปาร์คชานยอลรู้จักเค้าดีจนน่าหมันไส้..
*
“ไปเดินเล่นกันมั้ย?”
“หา?”
“ไปแม่น้ำฮันกัน” คนตัวสูงพูดซ้ำอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะ
“จะถามผมทำไมเหรอ” เซฮุนมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อรถค่อยๆหยุดเคลื่อนที่ ซึ่งข้างๆคือแม่น้ำฮันที่ถูกประดับด้วยไฟสีสันต่างๆอย่างสวยงาม
ก็มาถึงแล้วไม่ใช่รึไง..
“ก็ตอนม.ต้นเซฮุนนาน่ะโวยวายว่าอยากมาดูแม่น้ำฮันตอนกลางคืนนี่นา” รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้อีกครั้ง ร่างบางทำได้เพียงสวมเสื้อกันหนาวตัวโคร่งให้เข้าที่เข้าทางและเดินลงมาจากรถเท่านั้น มือเรียวกดล็อคด้วยกุญแจอัตโนมัติก่อนจะเดินตามไป
“ขอบคุณนะครับที่ยังอุตส่าห์จำได้” ขาเรียวก้าวไปบนถนนที่ตอนนี้เริ่มเงียบสงบเพราะเวลาเกือบเที่ยงคืนอย่างไม่รู้จักเบื่อ ผิวขาวๆล้อกับแสงโคมไฟหลากสีที่ประดับอยู่ข้างทางโดยไม่อาจละสายตาได้ รอยยิ้มกว้างประดับอยู่บนใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาจนแก้มแทบแตก
คนตัวเล็กหันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มหวาน แก้มใสทั้งสองข้างขึ้นสีชมพูจางๆแม้ในความมืด สายลมตอนกลางคืนที่พัดผ่านร่างทำให้รู้สึกเย็นสบายแต่ผมกลับกลัวว่าอีกคนจะปลิวหายไป
โอเซฮุนเป็นเด็กอันตรายที่ทำให้ผมหัวใจเต้นรัว..
*
ขวดโซจูสีเขียวถูกยื่นให้ร่างบางที่นั่งรออยู่บนฟุตบาทติดแม่น้ำฮัน
“แต่ผมยังอายุไม่ถึง” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“ไม่ต้องบอกแม่ก็พอ” ชานยอลหัวเราะ ก่อนมือเล็กจะรับขวดโซจูจากเค้าไปแล้วมองดูอย่างสงสัย เซฮุนเลียริมฝีปากเล็กน้อยอย่างที่ชอบทำเวลาใช้ความคิด และไม่นานน้ำสีขาวใสก็ผ่านลำคอสวยไปสองอึก
“ขม...” บ่นได้เพียงเท่านั้นขวดสีเขียวในมือก็ถูกคนอายุมากกว่าแย่งไปทันที
“พอแค่นั้นแหละเด็กน้อย” ร่างสูงหัวเราะเสียงดังก่อนจะลองดูบ้าง เซฮุนเบะปากอย่างขัดใจเมื่อได้ยินคำว่าเด็กน้อย
“อันนี้ต่างหาก” มือเรียวหยิบกล่องน้ำผลไม้ในถุงพลาสติกออกมาให้พร้อมรอยยิ้มบาง
“ขอบคุณ” คนตัวเล็กมองหน้าอีกคนอย่างงงๆ เค้าไม่ชอบกินนมตอนดึกๆเพราะจะทำให้ปวดท้อง รู้ด้วยเหรอ...
“ขอโทษด้วยนะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กลับบ้าน” ความเงียบเข้ามาแทนที่หลายนาทีก่อนเสียงหวานจะดังขึ้นพร้อมกับกล่องน้ำผมไม้ว่างเปล่าที่โดนบีบจนแหลกคามือ
“คุณน่ะ..”
“อือ?”
“เลิกเดินมาส่งผมหลังเลิกเรียนได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“หอพักของคุณกับบ้านผมมันอยู่คนละทางกันเลยนะ”
“แล้วทำไมล่ะ”
“คุณต้องย้อนกลับไปกลับมา...ไม่เหนื่อยรึไง”
“รู้อะไรมั้ย..”
“........”
“ถ้าวันไหนไม่เห็นหน้าโอเซฮุนพี่จะนอนไม่หลับ” ดวงตากลมเบิกกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน ใบหน้าหวานหันไปหาคนพูดที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว สายตาอ่อนโยนที่ทำให้เค้าต้องยอมแพ้..
“คุณมันนิสัยไม่ดี...นิสัยไม่ดีเลยที่ทำให้ผมคิดถึง” ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะโผเข้ากอดอีกคนทันที มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตของชานยอลแน่นจนยับยู่ยี่
“พี่คิดถึงนายจนนอนไม่หลับยังไม่บ่นเลยนะเซฮุน” วงแขนกว้างแขนกว้างโอบกอดร่างบางแน่นจนแทบจะจมหายเข้าไปในแผงอกอบอุ่น
“พี่คิดว่าผมนอนหลับรึไงล่ะ” ใบหน้าหวานซุกลงบนไหล่ลาดซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเอาไว้ ชานยอลยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่าพี่ ออกจากปากของอีกคน
หายงอนแล้วเหรอ..
“งั้นคืนนี้เราไม่ต้องนอนกันดีมั้ย?”
“หา...อือ” กลีบปากสวยถูกปิดด้วยริมฝีปากอิ่มของอีกคนทันที ความรู้สึกอุ่นนุ่มที่ไม่ได้สัมผัสมาเกือบสองอาทิตย์ทำเอาเผลอดูดริมฝีปากบางนั้นจนบวมเจ่อ ฟันซี่สวยกดลงเบาๆเพื่อขออนุญาตก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปตักตวงความหานภายในโพรงปากเล็ก
“อึก..” มือเรียวดันท้ายทอยบางขึ้นมารับจูบ เพราะดูเหมือนอีกคนจะหมดแรงไปซะแล้ว ลิ้นอุ่นชื้นกวาดไปมาอย่างใจเย็น ก่อนจะเกี่ยวเอาลิ้นเล็กมาหยอกล้อบ้าง เซฮุนเริ่มจูบตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ มือบางโอบรอบคอร่างสูงแน่นและเมื่อไหร่ไม่รู้ที่เค้ามาอยู่บนตักของชานยอล
“..อืมม” เสียงหวานครางอือในลำคอเมื่อหมดอากาศหายใจ ชานยอลรวบเอวบางเข้ามาหาตัวก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย
“พี่ชานยอลครับ”
“ว่าไง” ใบหน้าคมที่กำลังมองคนด้านบนถูกจับไว้ด้วยมือบางทั้งสองข้าง พร้อมกับใบหน้าหวานที่โน้มลงมาจนปลายจมูกชนกัน ริมฝีปากทั้งสองถูกขั้นด้วยลมหายใจที่แค่ขยับเพียงนิดเดียวก็จะสัมผัสกันอย่างห้ามไม่ได้
“ซารังเฮ” กลีบปากบางยกยิ้มหวานอยู่บนริมฝีปากของอีกคน ดวงตากลมโตถูกดันขึ้นจนกลายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเหมือนบนท้องฟ้า ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบที่ข้างแก้มแผ่วเบา..
อยากให้พี่ผลักนายลงแล้วปล้ำซะตรงนี้รึไงกันเซฮุนนา?
*
ไหล่หนาดันประตูบ้านให้ปิดลงด้วยเสียงเบาที่สุดเพราะกลัวอีกคนจะตื่น ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มขึ้นมาบางๆเมื่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกกว้างพร้อมเสียงครางอู้อี้เนื่องจากถูกรบกวนการนอน นาฬิกาเรือนสวยบนผนังบอกเวลาตีสองแล้ว
“คุณน้ายังไม่นอนอีกเหรอครับ?” ร่างสูงทักขึ้นเมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนเดินลงมาจากชั้นสอง
“พอดีได้ยินเสียงเลยลงมาดูน่ะลูก กลับมากันนานรึยัง?”
“เพิ่งมาถึงครับ” ชานยอลตอบพร้อมรอยยิ้ม
“หืม โดนคิดถึงจนงอนนี่เหนื่อยหน่อยนะ” หญิงสาวเหลือบมองลูกชายของตัวเองที่กำลังหลับพริ้มโดยมีหลานชายตัวสูงอุ้มอยู่ เธอไม่ได้โง่ถึงขนาดดูไม่ออกว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันยังไง
“ไม่หรอกครับ ผมดีใจออก” เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆอย่างถูกใจ
“เอ้า ดึกแล้ว รีบไปนอนเถอะลูก” คุณนายโอพูดพร้อมยิ้มหวาน
“ครับ ขอตัวก่อนนะ” ชานยอลโค้งตัวให้น้อยๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของเซฮุนทันที
มือเรียวค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือก่อนจะดึงผ้าห่มสีฟ้าอ่อนที่เขาเป็นคนเลือกให้ขึ้นมาจนถึงหน้าอก ใบหน้าคมโน้มลงไปหาคนที่หลับสนิท กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวทำเอาอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงไปบนแก้มเนียนนั้นอีกซักรอบ
“โอเซฮุน..” น้ำเสียงทุ้มแบบที่หลายๆคนหลงใหลกระซิบที่ข้างใบหูทำเอาอีกคนครางอือ
“ซารังเฮ”
จะมีซักกี่คนที่รู้ว่าปาร์คชานยอลยิ้มกว้างขนาดไหน..
-END-
ชอบเซฮุนโหมดนี้อ่ะ เหมือนเด็กน้อยเลยย ><~
ชอบอ่ะ น่ารักมากคู่นี้ ซารางเฮ55555
*ระเบิดเป็นโกโก้ครั้ซที่ทุ่งข้าวสาลีภายในสามวินาที*
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปง้อกันบนเตียงเถอะขร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เด็กน้อยโองอนได้น่ารักมาก แต่วิธีการง้อของพี่ยอลนี้ก็เด็ดนะ 55555555
มันเป็นฟิคที่ละมุน หอมหวานในคำพูด ชอบมากอ่าาาาาาาาาาา
ชานฮุน >3<
บิดไปบิดมาจนจะคลั่งแล้วค่า ㅠㅠㅠㅠㅠ
ไม่ไหวแล้ววว คู่นี้น่ารักเกินไป คิดถึงจนโดนงอน โอ่ยยอิฉันอยากจิบ้ากับลูกสาว
ทำตัวน่ารักเกินไปแล้วนะลูกฮุนนาาา ปาร์คชานยอลก็ละมุนเกินไป
น่ารักมากๆเลยค่าาาา
อะไรมันจะน่ารักขนาดนี้..หยอยมันจำได้ทุกอย่างที่ฮุนชอบเลย
โคตรน่ารักอ่ะ ;__; ปริ่มค่ะ ณ จุดนี้ 55555 #เว่อร์
ฮุนมันก็ซึนนะ แต่มันน่ารักอ่ะ น่าฟัดมากด้วย
แม่ขาาา ชงสองคนนี้รัวๆค่ะแม่ 5555 ให้มันไปด้วยกันบ่อยๆ
โอ้ย จะเป็นลมตายตอนที่ยอลบอกว่าอย่าดื้อได้มั้ยขอแค่เรื่องนี้...
มันแบบ ฟีลพระเอกมาก พ่อพระเอกของแม่ ;/////; ฮืออ
ขอบคุณนะคะ
ฮุนงอนเพราะคิดถึงยอลนี่เอง น่ารักอ่าาา
โอ๊ยๆ ฟินๆไป 3โลกกก
แต่งอีกนะไรเตอร์
ขอบคุณฮะที่แต่ง
ละมุนๆ ตามส่งทุกวัน เพราะไม่ได้เห็นหน้าแล้วนอนไม่หลับ
โอ๊ยยย เขินนนน
ก็ถ้าชานยอลจะหล่ออบอุ่น ดูแลเทคเคอร์น้องดีแบบนี้
เราก็อิจฉาน้องเซฮุนอยู่หน่อยๆนะคะ
โอยยย น้องขี้งอนเป็นเด็กน้อยเลย
ชอบที่ชานยอลบอกว่าไม่เห็นหน้าล่ะนอนไม่หลับ
อ่อยยยยยยย T___T น้องเซฮุนหายงอนพี่เค้าได้แล้วน๊า
ขอบคุณสำหรับฟิคมากนะค่า
จะบ้าตายกับการดูแลประดุจคุณหนูของปาร์ค โอย จะตายเอา
แล้วทำไมต้องยิ้ม อมยิ้ม และยิ้มมมมมมมมมมมมมมม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
จะบ้าตายแล้วววววววว
น้องเน่ก็แหม ตอนแรกพูดห่างเหินมากมาย
แต่ตอนหลังนี่ก็อ้อนน่ารักเหมือนกันนะ แอร๊ยยยยย
ไม่บอกพี่เค้าไปตั้งแต่ละลูกว่าหนูเหงา อยากให้มาหา อยากให้อยู่ด้วยน่ะจ๊ะ
น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วชอบคู่นี้มากขึ้นไปอีกเพราะไรเตอร์เลย
สุดยอดของความฟิน ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆยิ้มหน้าบาน กรี๊ดบ้ากรี๊ดบออยู่คนเดียวนะจ๊ะ
เรารู้ๆว่าชานยอลยิ้มกว่างขนาดไหนๆ
เพราะเราเป็นนุ่นลอยผ่านอยู่ ฮ่าๆ = = บ้า 5 5 5
ทำไมน่ารักถึงเพียงเนร้
ทำเอาง้อกันเหนื่อย แต่ก็ชอบชิมะพี่ยอล!!!
55555555555555555555555
ชานฮุนๆๆๆๆๆ *โบกผ้าเชียร์/ป้ายเชียร์/โบกแท่งไฟแรงๆๆๆๆๆๆๆๆ**
T//////////T น่ารักอ่ะชอบ ชอบมากกกกกก ♥
เซฮุนนา คิดถึงพี่ชานยอลจนงอนเลยเหรอออออ
น่ารักจริงๆเด็กน้อย >.
น้องคิดถึงจนงอนเลยนะ น่ารักจริงๆ คึคึ
ในที่สุดก็มีคนแต่งให้อ่านแล้ว TT^TT
ขอบคุณนะค้า ชอบมากๆๆๆๆๆๆเลยอ่ะ
ชอบคู่นี้ที่สุดแล้ว เราจิ้นเพราะว่า ชานชอบดูแลฮุนตลอดเวลาเลย
ดูแลน้องได้ดีมากๆ เลยจิ้น
พอมาอ่านเรื่องนี้ยิ่งจิ้นใหญ่เลยค่ะ
ภาษาสวยมาก
เรื่องราวน่ารักมากด้วยค่ะ
ขอบคุณไรเตอร์มากเลยนะคะ
โหวตให้และค่ะ สนุกที่สุดเลย ^_^