คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Secret Fortress - คืนที่ 5
ใล้ถึเวลาเลิานแล้ว เอสารบนโ๊ะผมัารไปหมแล้ว สมอผมนั่ิถึผู้ายนนึที่เรียัวเอว่าสามีผม อยิ้มให้ับนิสัยอเาไม่ไ้ริๆ ั้แ่วันแรที่ผมเอุปเปอร์สาร์ร๊อที่สนามบิน ีวิผม็ูะมีสีสันึ้นเยอะเลย เราเป็นผู้ายเหมือนัน แ่นิสัย่าันสุั้ว เาเป็นผู้ายที่ผมเอไ้ทั่วไปามลุ่มเพื่อน ผมถึูออทุอย่า ผมไม่ไ้ลั่นแล้พี่ริสหรอรับ แ่ผมแล้ัวเอ่าหา ปาาที่นิ้วมือวนไปวนมาสลับับใบหน้าอนในหัวสมอ รอยยิ้มผุออามุมปา
ทุืนผมไม่ไ้เป็นฝ่ายหลับไป่อน ผมแ่รอ รอเป็นเพื่อนทำลายอารม์วาม้อารที่เามีสบล ผู้ายอีนที่โรธ หุหิ ไม่พอใ แู่บผมที่หน้าผา ห่มผ้าให้ผม บอฝันีผมทุืน เป็นรั้แรที่ผมมีนเอาใใส่ริๆใน่วเวลาที่ผมไม่ลืมาึ้นมา ผมรู้สึี เฮ้อ...แ่สุท้าย ผม็้อห่มผ้าให้เาที่นอนถีบผ้าห่มออาัวเหมือนเิม ัวันผมะับัวเามัิับัวผมเวลามันไปเลย -_-;
เลิานีว่า ...
“ลับแล้วเหรอะ ท่านรอประธาน เินทาปลอภัย่ะ”
“เลิานแล้ว เรียพี่ไ้แล้วรับ”
“่ะ พี่านยอล เอ่อ... พี่านยอละ ไม่ให้สามีมารับเหรอะ?”
“ไม่ีว่ารับ สอวัน่อนเาไม่่อยสบายเพราะพี่”
“อ่า... แบบนี้นี่เอพี่ถึเลิานเร็วึ้น ปินาอึนเห็นพี่นอนที่บริษัทบ่อยๆ พอแ่านแล้วพนัานหลายนเริ่มแวว่าพี่ิีวิแ่านไปเลย่ะ ริริ”
“พี่เียร์านส่วนอพี่ใน่วนั้นให้เสร็่อนแ่าน่าหาล่ะ เรา็พูไป ฮ่าๆๆๆ”
“นาอึนอยามีู่ีวิแบบพี่านยอลัเลย่ะ เป็นวามเพ้อฝันอผู้หิแบบเราเลยนะ พี่ไม่รู้เหรอะว่าพวเธอในออฟฟิอหัั้หลายนวันที่สามีพี่มาที่นี่”
“อ่า...นั่นสินะ แล้วเาหล่อไหมในสายาเธอ” ผมยิ้มเ้าเล่ห์ในนาอึน
“หล่อมาเลย่ะ หล่อสุๆไปเลย เหมือนเ้าายมา่ะ แสวิบวับๆลอยบนใบหน้าเาอนที่นาอึนมอไปอ่ะพี่านยอล นาอึนแทบรี๊ >/////<; เาเหมาะับพี่มา่ะ พี่็หล่อเา็หล่อ หล่อมาทัู้่เลย ถึะหล่อันนละแบบ นาอึนอบที่เาสูว่าพี่นะะ พี่ะไ้บอเาไ้ไ ยอเยี่ยมไปเลย -O-;”
“เอ่อ... นาอึน -_-;”
“นาอึนถามอะไรพี่านยอลอย่านึไ้ไหมะ? . .3;”
“อื้ม ว่าไถามมาสิ”
“ทำไมพี่ไม่แ่านับผู้หิ?”
ผมะอบยัไีล่ะ เพราะผมอยาแ่านเลยแ่ับเาอย่านั้นเหรอ ไม่ีว่า ผมยอมเป็นฝ่ายเสียเอ
“เพราะพี่หลรัสามีัวเอ นลืมผู้หิทุนไปหมเลย ^^;”
ิ๊ ! ลิฟเปิออ ผมบีบไหล่นาอึนเบาๆ เพื่อบอลา
อนนี้ผมนั่อยู่ในรถัรู่ให่ ยัไม่อยาลับบ้าน ถึะรู้ีว่าเารอผมอยู่แน่ๆ ผม็อยาเอเา แ่ผมยัไม่พร้อมเรื่ออื่น
(((รื๊)))
ผมมอหน้าอมือถือมีแสไฟเปิออ เพื่อนอผมโทรมา
“ยอโบเโย”
“มึหายไปไหนมาว่ะหลายเือน ไม่ิ่อพวูเลย” -_-;
“ไปแ่าน”
“ห๊า !! ...เรื่อริที่แม่มึบอว่ามึแ่าน ับใรว่ะ แล้วทำไมไม่เิยพวู มึทำแบบนี้ไ้ไ มึยัเห็นพวูเป็นเพื่อนป่ะ”
“แ่ริๆ ับผู้ายนหนึ่ ไม่ไ้เิใรนอานในรอบรัว มึยัเป็นเพื่อนู แ่นี้นะ”
“านยอล ฟัู พาเธอมาหาพวู!!” เสียโหวเหวโวยวายัเ้าผ่านมือถือระแทหูผม พวมันอยู่ันทั้ลุ่ม -_-; เอาแล้วไ เอาว่ะเอ็เอ ไม่นาน็้อเอ
“เมื่อไหร่”
“ืนนี้ร้านเิมพวเรา เอ๊ะ...เี๋ยวนะูฟัผิไหม มึบอว่าแ่านับผู้าย”
“ใ่! ผู้ายืนนี้เอัน” ผมัสาย
18:03 ทำไมภรรยาผมยัไม่ลับมา
ผมเินไปเินมา แนั้ไว้บนอมือเท้าาามอถนนหน้าบ้าน มัน้าว่าปิ วันนี้ทั้วันผมไม่เป็นอันทำานอีามเย ำพูู่อเาเมื่อืนทำผมาวามมั่นใลลนอนนี้มันเหลือศูนย์ไปแล้ว ‘เลือว่าะเป็นเมียผม หรือรอให้ผมเป็นเมีย’ โอ้วว์ พระเ้า! T^T; านยอลับแผนพิา ลบล้าทฤษีทุอย่าอลูไปหมแล้ว
วามรู้สึผมอใไม่ไหวที่มันะหมุนย้อนลับไปวันที่ผมอบลับแม่เรื่อแ่าน เราไ้ยินเสียเ้าสาวเป็นรั้แร เราุยับเป็นภาษาอัฤษ เาอบำถามผมและผมอบำถามเาเี่ยวับเรื่อานแ่านอเรา ผมไม่ใส่ใอะไรับารแ่านรั้นี้ารทำวามรู้ัันรั้นั้นึน้อยเินไป ทุน็เหมือนันหมในสายาผม อยู่้วยันไม่ไ้็เลิ อย่าเียวที่ผมทำอนนั้นือเรียนภาษาเาหลี เพราะผมอา้อมาอยู่ที่นี่ัพั อนนี้วามรู้สึผมบอผมว่า ผมพลาไปแล้ว
“ลับมาแล้วรับ”
เย้! ภรรยาผมลับมาแล้ว ิถึัเลย >/<; มาให้อหน่อยเร็ว
“มาแล้วเหรอ น้ำเย็นๆไหม พี่ไปเอาให้”
“ไม่เอารับ อบุนะ” ภรรยาผมส่ายหัวยิ้มหวานให้ผม ^^;
“เหนื่อยไหม?”
“ไม่เหนื่อยรับ ่วั ไปนอนอันัสอม.เถอะ แล้วออไป้านอับผมนะ”
“เห้ ...O_o;”
ภรรยาุัวเ้าสู่ออผม สอแนผมส่สัมผัสโอบรอบอย่านุ่มนวล เาเหนื่อยมาแน่นอน มือผมลูบไรผมนุ่มเบาๆ เรานอนอันอยู่บนโฟาัวว้า เหมือนานยอลไม่่อยอบแสไฟ เาไม่เยเปิไฟในห้อนี้เลย ถ้าแสา้านอยัส่ผ่านระเ้ามาให้มอเห็นไ้ ผมูบลาระหม่อมเา้ำไป้ำมา ผมไม่รู้หรอว่าผมทำแบบนั้นทำไม ผมไม่รู้อะไรอีแล้ว แ่ทำามที่ผมอยาทำ ถึผมะอึอััวล แ่พอเห็นเาเป็นแบบนี้ วามรู้สึพวนั้น็เหมือนถูพัไว้ทันที
านยอลหลับไปแล้ว …
21.10
บนรถอเรา แน่นอนว่าผมไม่ไ้เป็นนับ ภรรยาผมนัับเพื่อนไว้ เาบอให้ผมมา้วย เพราะเพื่อนๆอยาเอผม ผมรู้สึประหม่ามาอนนี้ ลุ่มเพื่อนมันิสัยเหมือนเรา แล้วเพื่อนภรรยาผมล่ะ ะเหมือนับเาไหม วันนี้น้าายผมโรหล่อ เิสีำปลระุมไว้สอเม็พับแนลวๆ บอเสน่ห์อผู้ายไ้อย่าี ผมเเ้าทรไม่เนี๊ยบแ่็ไมู่รรุรันเินไป เยี่ยม รสนิยมน้ำหอมเาโยล้ายลิ่นแอลอฮอล์หรูเผาไหม้ไฟอ่อนๆ าเยีนส์สีำเฟเ้าิาเรียวยาวอเา แ่รอเท้าับเป็นนิใส่เล่นีฬาแ่ยัุมโทนสีำไว้ ผมอบเือบทุอย่าในัวอภรรยาผมอนนี้ ยเว้นบุหรี่พไว้ที่ระเป๋าหลั
-_-;
านยอลส่ระเป๋าั์มาให้ผม ผมเน็บใส่ระเป๋าหลัอาเผมเหมือนัน ผมแ่ัวสบายๆวันนี้ เสื้ออลมสีำับแเวินเทปั้สูปัระุมลาสสิสีทอ ส่วนอมีีเทลสายปัเส้นเล็ๆามะเ็บเ้าับระุมเสื้อ ผมพอใับผลานออแบบอัวผมเอ ผมเป็นนมีพรสวรร์้านนี้ ^^;
รถเราอ้านหน้าพื้นที่ลานอรถ เาเินนำผมไปามทาเินเล็ๆลไปสู่ทาเินใ้ิน ผนัที่เราเินผ่านเป็นอิบล๊อสีน้ำาลแเรีย้อน ผมมอสถานที่รอบๆ
“พี่รับ วันนี้ผมอาะูแปลไปสำหรับพี่นะ”
“หืม? ว่าอะไรนะ แปลยัไเหรอ” O_o;
“อย่าใล่ะ” เาบแ้มผมเบาๆ เอ่อ -_-;
“ูสิ ใรมา ...านยอลลลลลลอเรา !! ว้าววว”
บรรยาาศอบอุ่นอลุ่มเพื่อนที่ทัทายัน อย่าเป็นันเอ ผมยิ้มามเมื่อเห็นภรรยาผมมีวามสุ แ่็อิไม่ไ้ว่าอยาให้านยอลไปเอเพื่อนอผมบ้าเหมือนัน
“สวัสีรับ” เพื่อนนหนึ่อเา้มให้ ผม้มลับเหมือนัน “ผมอินรับุือ?” เายื่นมือมาให้ผม
“ริสรับ ยินีที่ไ้รู้ัรับุอิน” ผมับมือระับมันแน่นและปล่อยออามมารยาท เาผิวเ้มหน้ามูไม่เหมือนนเาหลี
“ูโฮรับ เป็นรุ่นพี่หมอนี่” อ่อพอูออ ัวเล็ผิวาวหน้าเาหลีธรรมาิ
“แรับเพื่อนานยอล” ัวเล็อีเหมือนัน ูเรียบร้อยว่า
“ุรับเพื่อนอทุน” สูพอประมาหน้ามเ้มแ่ผิวาว
“แพฮยอนรับแฟนเ่า!”
O_o; เห้ ผมหยุมอที่หน้าผู้ายรูปร่าเล็หน้าิ้มลิ้ม แล้วหันไปมอหน้าภรรยาัวเอ เาส่ายหัวให้ เฮ้อ...ฟู่ -_-;
“ฮ่าๆๆๆๆ ผมล้อเล่นรับ” เาที่ื่อแพฮยอนหัวเราะให้ผม
“ยอูรับ ยินีที่ไ้รู้ั” ผู้ายัวเล็ที่สุในลุ่ม หน้าหวานาโทัผม
“เฮุนล่ะ” ภรรยาผมถามหาเพื่อนอีน
“ยืนเ็สั่เหล้าอยู่โน้นไ-_-;” ูโฮเป็นนอบ ผู้ายหน้าหวานัวสูพอๆับภรรยาอผม เาทำสีผมสีเียวับที่ผมทำอยู่ เอ...ไม่สิ พอมอูีๆแล้วอเาสว่าว่า
เราทั้หมนั่ล้อมวันในมุมเล็ๆอร้าน ผมับภรรยานั่โฟาัวเียวัน เาเอนไหล่มาบอผม เราับมือันุมไว้ที่หน้าท้ออเา ปิิริยาเพื่อนอเามอมาที่ผมแปลๆนผมรู้สึไ้ ผม็ว่ามันเริ่มแปลั้แ่ภรรยาผมบแล้วล่ะ -_-;
“เราไม่ไ้มาื่มแบบนี้นานแล้วนะ มานันหน่อย!! เร็วสิๆ” เฮุนพูึ้น
“ื่มให้ับมิรภาพอพวเราทุน อ่า...และสำหรับารแ่านอเพื่อนรัเรา านยอล !!” แพูเสริม
ผมยมาิบอึหนึ่ลืนลอ -_-; แล้ววาแ้วล ผมื่มไม่เ่ ภรรยาอผมยรวเียวหมแ้ว T[]T; เมียูไม่ธรรมาริๆ พวเาพูุยันหัวเราะันอย่าสนุสนาน ผมนั่เียบๆและยิ้มรับอนที่ภรรยาผมหันมามอผม อบำถามลับไปบ้าบารั้ในเรื่ออผม ไม่ไุ้ยอะไรพิเศษมามายว่านี้ ลุ่มเพื่อนอานยอลูให้เียิผมมา เราุยันแบบลูผู้าย ไม่เ้าี้เรื่อส่วนัวนอื่นและถามเรื่อราวเล็ๆน้อยๆ
“เน่ๆ สาวโ๊ะนั้นมอมาว่ะ สวยๆทั้นั้นเลย” อินพูึ้นมอไปโ๊ะผู้หิสี่นที่อยู่ถัเราไปสามโ๊ะ
“เล่นเมันไหม เรามีัน 9 นัออ 2 เหลือ 7 พวเธอมี 4 ในพวเรา 3 น้ออ ใรเริ่ม่อน” ุออไอเียึ้น ทุนูสนใ
านยอลเยมอหน้าผม ผมส่ายหน้าผมไม่ไ้สนใผู้หิอยู่แล้ว -.-;
๊อๆ ...เสียเาะแ้วัึ้น “ฟันะ เมือนที่สาวพวนั้นเินมาหา่อนะไ้ไป ทำัวให้น่าสนใที่สุ แพ้เลี้ยเหล้า!” ูโฮั้ิา
อิน เฮุนลุึ้นยืนเินไปที่ฟอล ร่าายพวเายับามเพล้วยวามรวเร็ว ลีลาารแนท์อพวเาไม่ธรรมาริๆ ไม่ถึนาทีนล้อมวส่เสียเียร์พวเาอย่าเร่าร้อน เมื่อเพลบล ูโฮ แ แพฮยอน ยอูลุึ้นาโ๊ะไปเหมือนัน บนเวทีอนัร้อมีเปียโนวาอยู่ แน่นอนพวเราน่าะโว์เพล้าเพราะๆัเพล แ่ผม็ไม่รู้ว่ามันะเพราะไหม เพราะยัไม่เยฟั อนนี้อินับเฮุน นั่อยู่หน้าบาร์แล้ว
เพลที่เาทั้ 4 นเริ่มร้อ...
…Time after time 모두 다 내 탓이야
รั้แล้วรั้เล่า ทุอย่าือวามผิอผมเอ
And don't ask me why 난 볼 수 없으니
และอย่าถามว่าทำไม ผมเอ็มอไม่เห็น
넌 지금 my luck 바뀔 거라 했지만
อนนีุ้ือนที่เยะเปลี่ยนแปลโอผม แ่ว่า
난 그렇지가 않아 그건 네 착각이야
ผมไม่ไ้เป็นแบบนั้น มันเป็นแ่สิ่ทีุ่ิไปเอ…
Wow เสียพวเาทั้ 4 นเพราะมารับ แ่ผมละสายาาพวเาบนเวทีมามอน้าๆผม่อน านยอลนั่ื่มเหล้านแ้วแล้วนอีลับเพื่อนที่เหลือ มือหนึ่ถือแ้วเหล้าอีมือีบบุหรี่สูบเ้าปา พ่นวันลอยึ้น หัวเราะอารม์ี -O-; เาลุไปนั่้าๆเพื่อนเ้าแล้วออันระวเหล้าเ้าปา หมาฝรั่ถูายลที่มือแล้วแปะไว้ที่อโ๊ะ T[]T; เาที่ผมไม่เยเห็นริๆอย่าที่เาบอ ไม่ใ่แ่ำว่าแมนว่าผมเท่านั้น ภรรยาอผมเหมือนเ็เเร ผู้ายเท่ๆามผับ -_-; เอาให้ำรัวเลยแล้วัน แบบอย ! ภาพรหน้าที่ผม้อยอมรับมัน
…I can't take this no more 미쳐버리겠어
ผมทน่อไปไม่ไหวแล้ว ผมะเป็นบ้า
I know you're not the one 이 말은 하고 갈게
ผมรู้ว่าุไม่ใ่นนั้น ผมะาไปหลัาพูบ
You're just another girl 나를 가지고만 노는 너
ุ็แ่ผู้หิอีนหนึ่ ที่มาเล่นับผม
You're just another girl 나를 아프게 하지마
ุ็แ่ผู้หิอีนหนึ่ อย่าทำร้ายผมเลย
왜 이래 왜 또 say good bye ya
ทำไมล่ะ ทำไม ถึบอลาอีรั้
내 탓은 하고 가지마
อย่ามาโทษผมแล้ว็าไป
…
Cause you're just another girl
เพราะุเป็นแ่ผู้หินหนึ่…
เพลที่ัเ้าหูผมผสมับภาพรหน้าไ้ี ผมยเหล้าึ้นื่มเหมือนัน แสไฟเสียผู้นลิ่นไอบุหรี่ วามสนุสานหมุนอยู่รอบัวผม ผมออเาแล้วนเหล้า ผมไม่รู้ว่าใรเป็นใรแล้วอนนี้ นอาเานเียว ภรรยาอผม
เพื่อนอีสามนเาออไปแล้ว ไปไหนผมไม่รู้ เหลือแ่เรา านยอลปลระุมเสื้อออเพราะวามร้อน เอนัวนั่ถ่าาออวาวแนว้า เย่าเสื้อไล่วามร้อน ผมทิ้ัวนั่้าๆท่าเียวัน ่วอึใเรามอหน้าันไปมาแ่ไม่ไ้พูอะไร ฤทธิ์เหล้าทำให้ผมมึนไปหม เหมือนมีใรันเินมารหน้าผม ผู้หิเหรอ?
“โทษนะะ อนั่ื่ม้วยนสิ”
เธอนหนึ่นั่้าผมแล้วยื่นแ้วให้ าผมลับผมมอเธออีนที่นั่้าานยอลอนนี้ เาไม่ทำอะไรนอาไล่วามร้อนออาเสื้อ และไม่ไ้สนใที่ผมมีใรมานั่้าๆ ผมรับเหล้าาเธอที่ยื่นให้ ื่มมันนหมแล้วส่แ้วลับไป เธอเ้ามาลูบไล้หน้าท้ออผมผ่านเสื้อ เบี่ยัวมาร่อมัวผมอย่ายั่วยวน ผมลืนน้ำลายลอ ไม่ใ่เพราะแรอารม์อผมถูระุ้น แ่ผมลัวน้าายอผมมาว่า -_-;
หมั๊บ ! ้อมือเธอที่รุรานถูับไว้ ผมมอารระทำอเาเียบๆ
“ลับไปที่โ๊ะเถอะรับ ปล่อยเรา”
“ทำไมล่ะะ เราสวยไม่พอเหรอ? หรือ้อปล่อยอ่อน” เธอยิ้มยั่วยวนเบียหน้าอิับ้นแนเา เธออีนโอบรอบไหล่แล้วปลระุมเสื้อเาออ ผมอึ้ับสิ่ที่เห็น เมียผมมอพวเธอเหมือนเป็นเรื่อปิ ผมถอยัวออแล้ว นั่รอ... ูสิ่ที่ะเิึ้น
“อัวนะ ผมเบื่อแล้ว” เายันัวำลัะลุึ้น แ่เธอเ่าลที่เป้าาเเา ผมำมือแน่น แ่ผม็รอ
“อ่อนหั็บอมาเถอะะ เ็ๆล่ะสิ” เสียเธอระเส่าเา หน้าอูมอเธอเย้ยอยู่ปลายมูนอผม
ผมลุึ้นยืน ผม้อทำอะไรัอย่าแล้วพาเาลับ แ่ไม่ทันที่ผมะทำอะไร สิ่ที่ผมเห็นทำให้าผมไร้เรี่ยวแรทิ้ัวลเ้าอี้ หยุทุอย่า
เารวบัวเธอเ้าอ้อมอ มือล้วเ้าระโปรสั้นอเธอ เธอส่เสียราออมาเสียัแล้วูบเาอย่าูื่ม ผมทนู่อไปไม่ไหวแน่ๆ ผมลุึ้นอีรั้ถือวเหล้าิมือออมา
“โอ๊ย !... เ็บนะะ” ผมัฟันหันไปามเสียอผู้หิร้อ
เธอทัู้่ถูผลัล่วลาโฟา อย่าไม่น่าใยี ฝีมือภรรยาผมเหรอ ? เาลุึ้นยืนับเสื้อให้เ้าที่ เธอนหนึ่ลุึ้นยืนาม แล้วับแนเ้าไว้แน่น เาสลัมันพร้อมรวบเอวเธอโยนไประแทโฟา เาเอื้อมมือมาับวเหล้า
“านยอล!” ผมับแนเาไว้ ่อนที่เาะฟามันลไป
“ป่าว ผมำลัะลับ” เาูมือผมออมา ไม่หรอมันเป็นแบบที่ผมิแน่ๆ
ับรถออมาัพัแล้ว บรรยาาศในรถั่น่าอึอั เราทัู้่ไมุ่ยัน ผมอยาให้เาบอผม ุยับผมในสิ่ที่เารู้สึ สายาผมเบนออไปนอัวรถแล้วระเหล้าที่ิมือมาเ้าปา สิผมเริ่มหลุออาัวแล้ว
เือบี 1
ผมับรถมาอใล้แม่น้ำฮัน พี่ริสเมาแล้ว ร่าสูอเาเไปเมา เินมาหาผมที่ยืนมอแม่น้ำอยู่ ผมเ้าไปประรอไว้
“านยอล!” เารวบัวผมระาอเสื้อึ้น ผมหน้าเหวอ O_o;
“เอ่อ ผมอโทษ โรธผมใ่ไหม ใเย็นๆนะ ผมมีเหุผล ฟัผม่อน...”
“นายอบผู้ายหรือป่าว! อบพี่...”
สายาริัอเาส่มาที่ผม ใบหน้าเราเย้ยหยันันนิปลายมู ผมไม่ไ้หลบาเา ผม้อเย่ปลายเท้าไว้นิๆ เพราะเาไม่ปล่อยอเสื้อผมล
“นายแ่านเพราะอะไรานยอล แ่ับพี่ทำไม ถ้านายไม่ไ้อบผู้าย ถ้านายไม่สามารถเป็นอผู้าย้วยันไ้ รู้ไหม ... ำถามมันแน่นอยู่ในหัวใอพี่มาแ่ไหน เป็นร้อยำถามที่เี่ยวับัวนาย นายำลัะทำให้พี่เป็นบ้า นายรู้ไหม !”
หัวใอผมระุวาบ เาที่ะโนใส่หน้าผมมาไม่ยั้ วามอึอัที่เาเอ เพราะผมผิเอ เพราะอะไรเหรอ อะไรทำให้เาิมานานี้ ทั้ที่เราเพิ่ไ้เรียนรู้ัน
“อบมาเส่! านยอล! อบมาเี๋ยวนี้ นายรัผู้ายไ้ไหม ไ้ไหม!”
เาปล่อยอเสื้อผมล พลั๊ ! มือผลัระแทอผมอย่าแร ผมเไป้านหลันเือบล้มล ผมมอหน้าเา้วยวามรู้สึที่หลาหลายและโรธ
“ถ้าผมนอนับพี่็บใ่ไหม” เาะเลิสสัยใ่ไหม
“…” เาเียบ ามเรี้ยวรามอมาที่ผมหนัว่าเิม
“ในรถ็ไ้นะ รนี้็ไ้” ผมี้นิ้วลพื้นที่ผมยืนอยู่ “เอาสิ เ้ามา”
น้ำาใสๆไหลออาวามเ้ม ผ่านใบหน้าหล่อเหลา ัวผมเอาไปหมเมื่อเห็นเาเป็นแบบนั้น เาร้อไห้ออมาเพราะผม อย่าับว่าผมถูสาปให้เป็นหินไปทั้ร่า แม้ระทั่ปาที่ะเอ่ยอะไรออมา็ไร้เสียและเรี่ยวแร เพียแ่วาผมเท่านั้นที่ัเน เาำลัหันหลัลับ าเา้าวไป้าหน้าเหมือนำลัะหนีผมไป
“พี่รับ” แร้านาทั้หมที่ผมมีรวบแนเ้าไว้
เาหยุเิน
“ผมอบ … พี่นะ”
เท่าที่ผมรู้สึทั้หมอนนี้ อแ่รั้เาไว้ถ้าเารู้สึเหมือนผม ผมอโทษ…
‘ผมอบ …พี่นะ’
ำที่เหมือนหยุโลทั้ใบอผมที่แหลสลาย่อนร่วลพื้นึ้นมาประอบใหม่ ใผมเหมือนมีหยน้ำใสๆเพียหยเียวที่ยื้อวามหมหวัอผมไว้ ผมหันหลัลับไป ไม่้อพูอะไรันอีแล้ว พอแล้ว ผมึร่ารหน้าเ้าสู่อ้อมอท่อนแนผมระับ้วยแรทั้หมที่มี แ่นี้็พอแล้ว สำหรับผม ทุอย่าหยุแล้ว ยเว้นน้ำาอผม รั้แรมันไหลออมา้วยวามสิ้นหวั และัน แ่อีรั้เหมือนมันำลัืนีวิใหม่
“พี่็อบนาย านยอล”
“ผมรู้”
ความคิดเห็น