ห้อง...อะไรหว่า???

ลำดับตอนที่ #13 : แด่นาง หญิงสาวผู้เป็นที่รัก

1

แด่นาง…หญิงสาวผู้เป็นที่รัก

‘ณ ดินแดนอันใกล้เคียง กลับมีตำนานซึ่งถูกลำลือจากผู้คนมากมายหลายหน้าหลายตา จนตำนานนั้นเหลือความจริงเพียง…ตำนานนี้ริเริ่มจากอีกหนึ่งตำนาน มันอาจยากหากเชื่อ…ตำนานซึ่งเกี่ยวข้องกับ…น า งเ งื อ ก…ส่วนมากแล้วเขาเล่าต่อต่อกันมาว่า…ข่าวลืออันหนาหูนั้นเริ่มก่อตัวจากบุรุษผู้หนึ่งพบเจอกับนางเงือก นางเงือกตนนั้นเป็นนางเงือกผู้งดงามทั้งกายและใจ บุรุษผู้นั้นเล่าต่อว่าหากไปหานางนางจักให้พรอันประเสริฐยิ่งเป็นการตอบแทน และทุกๆคืนบุรุษมากหน้าหลายตาต่างหมายพบร่างนางเงือกสาว หากแต่บุรุษเหล่าหาได้กลับมาไม่…เหตุเพียงเพราะว่าบุรุษเหล่านั้นต่างดื้อดึงจักหานางเงือก จนเผลอเบลอลืมไปว่ากายของตนนั้นได้ตกสู่ท้องทะเลอันมืดมิดเสียแล้ว….’

ความมืดมนเข้าปกคลุมคฤหาสน์หินอ่อนสีขาวมนซึ่งตั้งตระการตาอยู่เคียงใกล้ทะเลสมุทร แสงดาวระยิบระยับทอแสงส่องถึงดวงตาสีมนของหญิงสาวริมระเบียงผู้หนึ่งมันจึงทำให้ดวงตาคู่โตยิ่งทวีคูณความงดงามเพิ่มขึ้น ใกล้เคียงหญิงสาวปรากฏร่างเพรียวบางของผู้มีศักดิ์เป็นน้องสาวกำลังจิบชายามเย็มอยู่

คฤหาสน์หินอ่อนสีขาวมนแห่งนี้เป็นทั้งที่อยู่อาศัยพักพิ่งของพี่น้องทั้งสอง และยังเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่เหลืออยู่จากบิดาและมารดาที่จากไปเพราะล้มละลายจากธุรกิจ สองพี่น้องประคับประครอง และสานต่อธุรกิจจนสามารถเลี้ยงชีพของตนได้ในระดับหนึ่ง

ริมระเบียงหินอ่อนสีมนนี้เป็นสถานที่ที่ทั้งสองโปรดปรานจะมานั่งจิบชาเสวนาพาที เรื่องราวต่างๆ ถึงแม้ผู้เป็นพี่จะไม่เอ่ยวาจาใดๆออกมา ผู้เป็นน้องกลับพล่ามเรื่องไม่หยุดทั้งๆที่รู้ว่าพี่สาวของตนอาจจะไม่ได้รับฟัง แต่ถึงกระนั้นเธอกลับรักพี่สาวของตนสุดหัวใจ เพราะก่อนที่บิดาและมารดาจะจากไปพี่สาวของเธอเป็นหญิงสาวร่างเริง น่ารัก และดูอบอุ่นไม่ว่าชายใดก็หลงรัก รวมถึงตัวเธอเองที่หลงรักพี่สาวของตน

“คิก…มนุษย์เพศผู้นี่ช่างโง่เขลาจริงนะ…ท่านพี่” ร่างบางเอ่ยกับหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ริมระเบียง ก่อนจะหัวเราะคิกคักเสียงดังเพราะความสาแก่ใจ

“…” หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ริมระเบียงหินอ่อนสีมนไม่ตอบอะไร ดวงตากลมโตงดงามของนางยังคงจ้องอยู่ ณ ท้องนภาสีรัตติกาล ไร้ซึ่งดวงจันทร์ทอแสง มีเพียงหมู่ดาวนับล้านเปล่งประกายประดับอยู่เท่านั้น

“ท่านพี่จะไปจิบน้ำชากับน้องเสียหน่อยหรือ…” ร่างเพียวบางหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมจิบน้ำชารสโปรดของนาง นางรู้ว่าท่านพี่ของนางเป็นหญิงสาวที่ไม่ยอมปริปากผู้ถ้าหากนั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ซึ่งนางเองกลับไม่ชอบบุคลิกของท่านพี่ของตนเองเป็นอย่างมาก มันเหมือนกลับว่าเธอหมดความสำคัญไปเสียแล้ว

‘หึ…’ ร่างเพรียวบางครางในใจ หวังไม่ให้พี่สาวสุดรักสุดหวงได้ยิน…

“หากท่านพี่กังวลถึงเรื่องที่เรากำลังดำเนินอยู่ ณ ขณะนี้…” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสัยทั้งๆเธอตนนั้นรู้อยู่แล้วว่า…

“ข้าหาได้กังวลไม่…” หญิงสาวซึ่งไม่ยอมปริปากเอ่ยถ้อยคำใดออกมา บัดนี้ได้เอ่ยคำตอบที่ผู้เป็นน้องของตนแสร้งต้องการออกมา ความจริงในใจนางไม่เคยรับรู้ว่าน้องสาวของตนนั้นเล่ห์กลแพรวพราวเพียงใด สิ่งที่นางเอ่ยตอบไปนางทำเพื่อคลายความรู้สึกกังวลใจจอมปลอมของน้องสาวนางเพียงเท่านั้น

ร่างบางซึ่งกำลังวางถ้วยชาลงบานจานแก้วลวดลายงดงามแสร้งขมวดคิ้วทำเพื่อแสดงความมึนงง “ข้านึกว่าท่านพี่จะไม่ยอมปริปากพูดกับข้าในราตรีนี้เสียอีก…” หลังจากเอื้อนเอ่ยประโยคเสแสร้ง ร่างบางจึงเผยอยิ้มแห่งความปิติยินดี เพราะท่านพี่ของนางได้เปล่งวาจาพูดกับนางในราตรีนี้

และราตรีนี้ก็คงจะเป็นอีกหนึ่งราตรีที่สองพี่น้องยังคงร่วมจิบน้ำชา โดยที่พี่สาวของนางยังคงปริปากเอื้อนเอ่ยอะไรน้อยนิดออกมาเช่นเคย ถึงบิดาและมารดาของทั้งสองจะจากไปแล้ว ทั้งสองก็ยังคงรักกันไม่แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่แปรเปลี่ยนดั่งเช่นที่น้องสาวผู้นี้ยังคงหวัง…ยังคงหวัง…