Petit kid

           คืนวันหนึ่งก่อนเปิดภาคเรียนที่๒ ป่านคิดว่าจะเริ่มต้นการเรียนใหม่             จากที่ผ่านมาเขามีปัญหาทางด้านการเรียนได้คะแนนน้อย ป่านบรรจงจัดเตรียมกระเป๋าหนังสือ แล้ววางแว่นตาเข้านอน

             รุ่งขึ้น ป่านตื่นแต่เช้ามืดอาบน้ำแต่งตัว ลงมาพร้อมด้วยชุดนักเรียนที่สะอาดเรียบร้อย แม่ต้องตื่นเช้ากว่าเดิมเพื่อทำอาหารเช้า ส่วนพ่อยังคงอยู่ในภวังค์นิทรา      เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จ แม่หยิบเงินที่ให้เป็นแต่ละเดือนกับป่าน

             ตั้งใจเรียนนะลูก เสียดายเงินบ้าง

             ที่โรงเรียน อากาศเริ่มหนาวเย็น เป็นช่วงเปิดภาคเรียนที่๒ ป่านมาถึงเช้าจึงเดินมาที่เข้าแถว  เพื่อรอคอยเพื่อนๆ  สักครู่บรรดาเพื่อนก็เริ่มทยอยมากัน                    แป้งเดินเข้ามาทักป่าน

หวัดดีจ๊ะป่าน ไม่ได้พบกันตั้งนาน ขอนั่งด้วยนะ                                             เอาสิ                                                                                                                           ปิดเทอมนี้ มีเรื่องเล่าตั้งเยอะแยะ แล้วป่านละ                                                       อยู่กับบ้าน

             จากนั้นแป้งก็ไปสมทบกับไตเติ้ล ป่านนั่งมองเพื่อนๆคุยกันสนุกสนาน โดยคิดว่าตนเองเข้าสังคมไม่เก่ง ไม่กล้าพูด ใกล้ถึงเวลาเข้าแถวแล้ว มีนพึ่งมา                      หวัดดีมีน ดีใจที่เจอกันนะ ป่านพูด                      <                                                           อืม เช่นกันป่าน  มีนตอบ

มีนเป็นเพื่อนที่ป่านสนิทมากที่สุด คุยกันได้อย่างสบายใจ

 

             รุ่งขึ้น ป่านตื่นแต่เช้ามืดอาบน้ำแต่งตัว ลงมาพร้อมด้วยชุดนักเรียนที่สะอาดเรียบร้อย แม่ต้องตื่นเช้ากว่าเดิมเพื่อทำอาหารเช้า ส่วนพ่อยังคงอยู่ในภวังค์นิทรา เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จ แม่หยิบเงินที่ให้เป็นแต่ละเดือนกับป่าน

             ตั้งใจเรียนนะลูก เสียดายเงินบ้าง

             ที่โรงเรียน อากาศเริ่มหนาวเย็น เป็นช่วงเปิดภาคเรียนที่๒ ป่านมาถึงเช้าจึงเดินมาที่เข้าแถว  เพื่อรอคอยเพื่อนๆ  สักครู่บรรดาเพื่อนก็เริ่มทยอยมากัน           แป้งเดินเข้ามาทักป่าน

หวัดดีจ๊ะป่าน ไม่ได้พบกันตั้งนาน ขอนั่งด้วยนะ                                     เอาสิ                                                                                          ปิดเทอมนี้ มีเรื่องเล่าตั้งเยอะแยะ แล้วป่านละ                  อยู่กับบ้าน

             จากนั้นแป้งก็ไปสมทบกับไตเติ้ล ป่านนั่งมองเพื่อนๆคุยกันสนุกสนาน โดยคิดว่าตนเองเข้าสังคมไม่เก่ง ไม่กล้าพูด ใกล้ถึงเวลาเข้าแถวแล้ว มีนพึ่งมา                                                               หวัดดีมีน ดีใจที่เจอกันนะ ป่านพูด                                            อืมเช่นกันป่าน  มีนตอบ

มีนเป็นเพื่อนที่ป่านสนิทมากที่สุด คุยกันได้อย่างสบายใจ

             เมื่อถึงเวลาเข้าแถว นักเรียนทุกคนทำกิจกรรมภายใต้การควบคุยของครูทับทิม ครูประจำชั้นม.๔ เวลาโฮมรูมช่วงเช้า ครูทับทิมพูดตลกแสดงความยินดีเปิดภาคเรียน และเลือกไตเติ้ลเป็นหัวหน้าห้องต่อไป ทุกคนสนับสนุนไตเติ้ลทั้งเรียนเก่งและมีน้ำใจ ป่านคิดอยากเป็นเหมือนไตเติ้ล

             วันแรกของการเปิดเทอมใหม่ เป็นการเริ่มต้นที่ดี ทุกคนมีโอกาสที่จะทำ และป่านก็หวังเช่นนั้น

ผู้ชายขี้อายกลับบ้านแล้วเหรอ โชคดีนะ เสียงไตเติ้ลแซวป่าน                          ป่านยิ้มให้ และเดินกลับ                                                                                               แค่ยิ้มเองพูดบ้างสิ ไตเติ้ลได้ทีแซวอีก

             กลางคืนแสนเงียบ ป่านมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นพระจันทร์กลมโตกับแสงไฟนีออน ส่องแสงกระจ่าง พลางนึกย้อนชีวิตที่ผ่านมา ลมหนาวพัดเข้ามาเป็นระลอก บนโต๊ะเขามีสมุดบันทึก วางข้างภาพถ่ายกับเพื่อนๆ และครูในห้องเรียน แววตาสดใส ใบหน้าเปื้นรอยยิ้ม ป่านรักภาพนี้มาก คือสิ่งประมาณค่าไม่ได้ในความรู้สึก ห้องที่อยู่แสดงถึงความเรียบง่ายของเขาได้ดี                                         พรุ่งนี้จะเจออะไรบ้าง  ป่านเฝ้าถามตนเองพร้อมภาวนาเสมอ                                  ซักพักเด็กหนุ่มก็ปิดไฟเข้านอน

             เช้าวันนี้อากาศหนาว หมอกเริ่มลง ป่านใส่เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินมาโรงเรียน นักเรียนต่างต้องการไออุ่นต้านทานความหนาว จึงใส่มากันเหมือนกัน  ทำให้โรงเรียนมีสีสันมากขึ้น

             ความหนาวทำให้สั่น ครูทับทิมพูดว่า ดีที่ทำให้นักเรียนพูดกันน้อยลง       ไตเติ้ลพยายามพิสูจน์ความเชื่อของตนเองว่า พูดมากทำให้อบอุ่นต่างหาก และไตเติ้ลเองก็คุยเก่งที่สุด แกราวกับมีพรสรรค์ที่ทำให้ผู้พูดด้วยยิ้มออกเสมอ กล่าวกันว่า           หัวหน้าห้องต้องเป็นตัวอย่างให้เพื่อนเงียบ แต่หัวหน้าห้องกลับคุยเสียเอง

             ปกติป่านไม่ค่อยพูด เขามีอัชฌาสัยดีกับทุกคน บรรดาเพื่อนๆอยากให้ป่านพูดมากขึ้น ถ้ามีการพูดที่ไหน เพื่อนๆมักปรบมือเลือกป่านออกไป บ่อยครั้งเขาประหม่า ตื่นเต้น ทั้งกระดากอาย แป้งเห็นป่านท่าทีตลก อย่างท่าเดินแบบน่ารัก เฉพาะตัว แป้งจึงชอบไปคุยด้วยเสมอ                                                                                      &160;                   ป่าน ทำไมต้องติดคำว่าอะแฮ่มด้วย                                                                                 เพื่อความมั่นใจป่านตอบ พลางอะแฮ่ม                      จ๊ะ                                                                                                                                             ไม่หรอก ปานเริ่มเขินอาย

             หลังพักเที่ยง นักเรียนทยอยกันเข้าห้องเรียนแล้ว ป่านนั่งที่แล้วเห็นใต้โต๊ะมีกล่องนมพร้อมกับจดหมาย เขียนด้านหน้าว่า   ถึงป่าน  เด็กหนุ่มเปิดดูด้วยความตื่นเต้น

ถึงป่าน                                                                                                                            ฉันเห็นเธอน่าคบ จริงใจ ชอบตอนเธอพูดนะ คราวหลังยิ้มบ่อยๆนะ                ไม่ต้องอาย เป็นกำลังใจให้ และกินนมเยอะๆละ โชคดี   ความจริงแล้ว            ฉันอยากบอกเธอนะว่า ไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายที่เรียบร้อย  นิสัยดีแบบนี้มาก่อน   ถึงจะบ้าๆบอๆบ้างก็ตาม                                                                                                                                                                                จากเด็กสาวคนหนึ่ง

             เมื่ออ่านจบ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เลือดแผ่ซ่านทั่วใบหน้า ดีใจ                           และอยากรู้จักกับเพื่อนที่แสนดีคนนี้ มีนเห็นความผิดปกติของป่าน                     คิดเองว่าคงกินอะไรเข้าไป มีนสงสัยมาก ที่เห็นป่านก้มดูใต้โต๊ะประจำ

ตอนพักเมื่อป่านไม่อยู่ จึงเข้าไปดูพบจดหมายอยู่ให้โต๊ะ   อ๋อ รู้แล้ว                            มีนคิดแผนการออกทันที ระหว่างเรียนป่านยังคงก้มแอบดูอยู่                                    ป่านดูอะไร มีนพูด                                                                                                              ป่านตกใจรีบเก็บใส่ในกระเป๋ากางเกง                                                                                   มีจดหมายรักสิไม่ว่า มีนเสริมต่อ ทันใดนั้น เพื่อนๆก็พูดกันเกรียวกราว                    ป่านมีความรักแล้ว ไตเติ้ลช่วยเสริม

             เพื่อนทุกคนมองไปที่ป่าน แล้วพูดกันสนุกสนาน ครูไพฑูรณ์ต้องกำราบ      นี่ๆ อย่าเสียงดัง ตัวป่านพยายามอยู่เฉยๆ ในใจก็แอบยิ้มกรุ่มกริ่ม และอาย          มีนมองความสำเร็จที่ทำให้เพื่อนยิ้มออก

             ช่วงเย็น ป่านร่าเริง มองอะไรก็รื่นรมย์ มีชีวิตชีวา ไตเติ้ลคอยสังเกตเขาอยู่     ด้วยความสงสัย  กลับบ้าน ป่านกินอาหารเอร็ดอร่อยขึ้นกว่าเดิม การบ้านก็ทำง่าย        เด็กหนุ่มยิ้มและขอบคุณกับความสุขเล็กๆในใจ หวังอยากรู้จักกับเจ้าของจดหมาย      ซักวันหนึ่งเธอต้องปรากฏตัวขึ้นมาอย่างแน่นอน คืนนี้เขานอนหลับฝันดีมาก