ฮองเฮาไร้รัก [MarkBam] #มบฮองเฮาไร้รัก [END]

ลำดับตอนที่ #16 : ๑๖.ก้าวพลาด 125%

           ร่างระหงของแบมแบมเดินไปตามทางที่เต็มไปด้วยความมืดโดยไม่ได้ส่งเสียงร้องอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว เพราะเธอเห็นประกายแสงสีทองสวยที่ส่องสว่างอยู่เบื้องของเธอแล้ว ที่ใดมีแสงที่นั่นย่อมต้องมีทางออกแน่ๆ ทันทีที่เดินมาจนถึงที่ที่แสงทองสว่างเด่นออกมานั้นแบมแบมก็พบลูกมังกรสีทองประกายลอยวนไปวนมาราวกับมันกำลังว้าวุ่นใจไม่มีผิด ทั้งที่มันเป็นเพียงลูกมังกรแท้ๆแต่มันช่างดูสง่างามสมกับที่เป็นมังกรเสียจริงทั้งใบหน้าที่ดูดันและหยิ่งยโสแต่กับแฝงไปด้วยความสง่างาม ดวงตาคมที่ดูน่ากลัวแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน รูปร่างดูองอาจสมกับเป็นมังกร ไม่ว่าจะอะไรก็ทำให้เจ้ามังกรน้อยนี่ดูเป็นมังกรที่ดูสง่างามเป็นอย่างมาก

            เจ้ามังกรน้อยที่สังเกตเห็นแบมแบมนั้นหยุดการกระทำของมันลงและลอยตรงดิ่งมาทางแบมแบมทันที  มันวนรอบเธออยู่สองรอบก่อนจะแสดงท่าทีออดอ้อนโดยการเอาหัวมาซุกตัวของแบมแบมพร้อมกับม้วนตัววนรอบตัวของแบมแบมราวกับกำลังจะกอดแบมแบมไว้ไม่มีผิด แบมแบมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆลูบหัวมันอย่างอ่อนโยนซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหตุผลที่จะต้องเอ็นดูเจ้ามังกรน้อยนี่เลยแม้แต่น้อย รู้เพียงว่าอาจมีเพียงตอนนี้ก็ได้ที่เธอจะได้กอดเจ้ามังกรน้อยตัวนี้

            “จะร้องไห้ก็ได้นะ ไม่จำที่เป็นที่จะต้องเข้มแข็งตลอดหรอก” เสียงของเด็กชายดังขึ้นมาจากทางเจ้ามังกรน้อยทำให้แบมแบมสะดุ้งตัวพร้อมแสดงสีหน้าแตกตื่นตกใจ เจ้ามังกรน้อยหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดต่อ “ต่อหน้าคนอื่นท่านจะเข้มแข็งก็ได้นะ แต่ต่อหน้าข้า…ท่านสามารถอ่อนแอได้”

            “…” แบมแบมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งโดยสีขอบตาที่ร้อนผ่าไปด้วยน้ำตา

            “ร้องไห้ออกมาเถอะ ตอนนี้ข้าจะปลอบใจท่านเอง”

            ทันทีที่เจ้ามังกรน้อยพูดจบแบมแบมก็ร้องไห้ออกมาทันที “ข้าน่ะ…ข้าน่ะไม่ควรรักเขาเลยจริงๆ รักแล้วก็ต้องมาเจ็บช้ำแท้ๆ อึก…ข้าเหนื่อยเหลือเกินที่จะต้องทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ฮื่อๆๆๆ”

            “ร้องออกเสียให้พอเถอะ ข้าจะปลอบท่านเอง” เจ้ามังกรน้อยใช้ขาหน้าของลูบใบหน้าของแบมแบมอย่างอ่อนโยนราวกับกำลังปลอบใจเธออยู่ “รักมันดีนะ”

            “ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย!!! มีแต่ข้าที่รักเขาคนเดียว! เขาไม่เห็นจะรักข้าเลยแม้แต่น้อย” ทันทีที่พูดจบแบมแบมก็ร้องไห้ออกมาโฮใหญ่จนเจ้ามังกรน้อยมีท่าทางลนลานเล็กน้อย

            “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่รักท่าน? ช่างเถอะ…จำเอาไว้ก็พอ…” เจ้ามังกรน้อยแสดงท่าทางอึกอักเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงแข็ง “ท่านไม่ได้อยู่คนเดียวหรือต่อให้รู้สึกว่าอยู่คนเดียวก็จงจำไว้ว่ามีข้านี่แหละที่รักท่าน…ข้ารักท่านนะ”

            เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสแต่ตรงข้ามกับใบหน้าของแบมแบมอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ตอนที่พวกนางกำนัลที่มาปลุกเธอก็พากันตกใจว่าเหตุใดทำไมเธอถึงได้ร้องไห้หนักถึงเพียงนี้ เหล่านางกำนัลพากันถามอย่างเป็นห่วงแต่แบมแบมเลี่ยงที่จะตอบโดยอ้างไปว่าต้องรีบไปพบเสด็จแม่ เพราะวันนี้แม่สามีได้นัดให้เธอไปกินมือเช้าด้วยโดยบอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยและดูเหมือนหญิงชราจะเหงาด้วยเล็กน้อย

            “เหนียงเหนียงเพคะ ร้องไห้จนตาบวมแบบนี้ต้องหาแต่งหน้าเพื่อปกปิดรอยช้ำที่ดวงตานะเพคะ” เสี่ยวไจ้เอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นผู้เป็นนายนั่งนิ่งอยู่นาน “หรือจะให้หม่อมฉันทำให้เพคะ?”

            “ไม่ต้องๆ เปิ่นกงแค่คิดอะไรเพลินๆ” แบมแบมยังไม่ทันทีที่จะโบกมือปฏิเสธก็รีบพูดขึ้นก่อน “เจ้าทำนั้นน่าจะดีกว่าจริงๆนั้นแหละ เปิ่นกงใจลอยบ่อยเกินไปประเดี๋ยวได้แต่งหน้าจนกลายเป็นคนบ้ากันพอดี”

            “เพคะ” เสี่ยวไจ้ขานรับพร้อมแต่งหน้าของเธอไปเลื่อยๆได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง  “หากทรงมีเรื่องอะไรไม่สบายได้ก็บอกหม่อมฉันหรือคนอื่นๆก็ได้นะเพคะ  อย่างน้องไทเฮาก็ทรงเอ็นดูเหนียงเหนียง”

            “อื่ม  ขอบคุณที่บอกนะเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลยนะ หรงไจ้” เสี่ยวไจ้หรือหรงไจ้นิ่งค้างไปครู่โดยที่ตลอดชีวิตของนางไม่คิดว่าจะมีใครจำชื่อจริงๆของนางได้ “ทุกคนเรียกเจ้าว่าเสี่ยวไจ้ก็จริง แต่ข้ารู้ว่าจริงๆแล้วชื่อของเจ้าก็คือเสี่ยวไจ้…ไปกันเถอะ เดี๋ยวเสด็จแม่จะรอนาน”

             ทันทีที่เดินมาถึงสวนในตำหนักของไทเฮาแบมแบมก็ต้องแปลกใจเมื่อได้พบกับพี่อี้ชิงซึ่งเป็นพระชายาเอกของชินอ๋องอี้ฟาน แบมแบมที่ตอนแรกแปลกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มทักทายพร้อมหันไปทำย่อกราบทำความเคารพแม่สามี การมาของพี่สะใภ้ใหญ่นั้นก็เพราะว่าไทเฮาต้องการจะดูอาการของลูกสะใภ้คนแรกและหลานคนแรกที่อยู่ในท้องและต้องการจะมอบยาบำรุงครรภ์ให้นาง หลังจากนั้นก็การเป็นการนั่งคุยกันธรรมดาของเหล่าแม่บ้าน

            “พี่อี้ชิงตั้งครรภ์แบบนี้คงลำบากแย่เลย ยิ่งท้องใหญ่คงยิ่งเดินลำบากขึ้นแน่ๆ” แบมแบมพูดขึ้นพร้อมชิบชาไปพลาง ดวงตาคู่สวยมองจ้องไปที่ท้องนูนป่องที่เหมือนมีลูกโปร่งอยู่ข้างใน “พี่อี้ชิงตั้งครรภ์ได้กี่เดือนแล้วละ?”

            “เดือนนี้จะเดือนที่สี่แล้วเพคะ” อี้ชิงพูดพร้อมลูบท้องตัวเองอย่างแผ่วเบาก่อนจะหันมามองแบมแบมพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู “ฮองเฮาจะลองมาแตะท้องของหม่อมฉันไหมเพคะ?”

            “เอ๊ะ? เอ่อ…ไม่ดีกว่า แบบว่า…” แบมแบมรีบหาเหตุผลมาปฏิเสธทันที ในหัวของเธอกำลังคิดเหตุผลร้อยแปดที่จะยกขึ้นมาปฏิเสธพี่สะใภ้

            “เอาน่าๆ เตียวเอ๋อร์ควรจะลองสัมผัสสกครั้งนะ” ไทเฮาพูดขึ้นพร้อมจับมือแบมแบมไว้แน่นก่อนจะยิ้มให้บางๆ “ไม่ต้องกลัวว่าหลานจะเจ็บหรอกนะ เด็กทารกในครรภ์ของชิงเอ๋อร์เองก็ต้องได้ความแข็งแกร่งจากอี้ฟานที่เป็นพ่อมาบ้างแหละ ถ้าหากแตะนิดจับหน่อยแล้วเป็นอะไรขึ้นมาก็เกินไปแล้ว”

            “เพคะ” แบมแบมตอบรับเสียงสั่นพร้อมยื่นมองออกไปสัมผัสบริเวณหน้าท้องที่นูนป่องขึ้นมาของพี่สะใภ้อย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าเด็กน้อยที่น่าจะเป็นเพียงก้อนวุ้นในครรภ์ของพี่สะใภ้จะแตกสลาย “ทั้งๆที่อยู่ในครรภ์แท้ๆแต่กับรู้สึกว่าช่างเปราะบางเหลือเกิน”

            “ขนาดตอนอยู่ในครรภ์ยังรู้สึกว่าเปราะบางแล้วพอคลอดออกมาพ่อแม่ถึงได้รักและทะนุถนอมลูกๆของพวกเขาอย่างไรเล่า” ไทเฮากล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพร้อมยิ้มอย่างเอ็นดู “ถ้าท้องใหญ่กว่านี้ละก็วังชินอ๋องอี้ฟานคงจะได้ท่านหญิงน้อยเป็นแน่ แต่ถ้าท้องไม่ใหญ่มากก็คงจะได้ชินอ๋องน้อย”

            “เสด็จแม่รู้หรือเพคะว่าหลายคนแรกจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง” แบมแบมหันไปถามทำเอาหญิงชราหัวเราะอย่างเอ็นดูพร้อมลูบผมเธอเบาๆ

            “ก็คิดว่ารู้นะ อย่าลืมสิว่าแม่เองก็เคยตั้งครรภ์มาก่อนแล้วก็พอจะสังเกตได้ว่าตัวเองจะมีพระโอรสหรือพระธิดาให้อดีตฮ่องเต้” ทันทีที่พูดจบแววตาของไทเฮาก็เปลี่ยนไปในทันทีจากที่ดูร่าเริงอยู่ในตอนแรกนั้นก็ดูเศร้าหมองลงเล็กน้อย “พอคิดๆดูแล้ว ลูกชายแต่ละคนก็ได้นิสัยเสียของอดีตฮ่องเต้มาคนละอย่างสองอย่างกันทั้งนั้นเลยนะ ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า ก็พ่อของพวกเขานั้นมีดีแค่บริหารบ้านเมืองกับเป็นพ่อดีที่นะ”

            “เสด็จแม่เพคะที่ว่าได้นิสัยเสียจากอดีตฮ่องเต้มานั่นหมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ?” อี้ชิงเอ่ยถามขึ้น

            “นั้นสินะ ถ้าเป็นอี้ฟานก็จะได้นิสัยที่ว่าเป็นคนเคร่งคัดต่อกฎระเบียบมาจากอดีตฮ่องเต้ แต่นั่นก็อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นพี่คนโตจึงต้องดุน้องๆจึงทำให้เป็นคนที่ดูแข็งกร้าวไปหน่อย แล้วอีกอย่างก็คงเป็นความไม่ไว้หน้าใครด้วยละมั้ง…ไม่สิ อันนี้ลูกชายทุกได้นิสัยไม่ไว้หน้าใครมาจากอดีตฮ่องเต้ทั้งนั้นเลย” ไทเฮาพูดพลางก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆก่อนจะหันมายิ้มให้แบมแบม “แต่อี้เอินได้เรื่องความปากแข็งมาเต็มๆเลย เจ้าลูกคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโตก็ชอบปากแข็งตลอดเลย แต่เขาก็เป็นคนที่ดีใจมากๆคนหนึ่งเลย…เตียวเอ๋อร์เห็นด้วยกับพี่แม่พูดมาหรือไม่?”

            “เอ่อ…เพคะ เป็นคนที่ใจดีมากๆเลย”

            “จริงสิ! เตียวเอ๋อร์คงไม่รู้สินะว่าอี้ชิงนั้นอายุมากกว่าอี้ฟาน” แบมแบมส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมหันไปมองทางพี่สะใภ้อย่างอึ้งๆ “เพราะว่าหลายคนคิดว่าอี้ชิงอายุน้อยกว่าอี้ฟาน อี้ฟานก็เลยให้อี้ชิงเรียกตนว่าท่านพี่ตลอดเลย…นี่เป็นความลับนะ ห้ามไปบอกใครนะ”

            นับเป็นเวลาตลอดหนึ่งเดือนที่คุณสามีนั้นขยันแวะเวียนไปเยี่ยมเหล่าพระสนมและนานๆครั้งจะแวะมาหาเธอบ้าง ถึงแวะมาก็ได้ว่าเขาจะมาหยอกข้าวหยอกน้ำให้เธอเพราะเขามาเพียงแค่นอนกอดกันเฉยๆไม่ได้มีอะไรมากมายไปมากกว่านั้น ในใจแบมแบมก็ภาวนาให้เหล่าพระสนมคนใดคนหนึ่งท้องๆไปเสียทีจะได้ไม่ต้องทนเห็นโคมไฟของคุณสามีเดินนำไปตำหนักต่างๆ แบมแบมส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดอันฟุ้งซ่านของเธอแล้วตัดสินใจเดินไปห้องครัวหลวงแต่ระหว่างเธอได้พบกับอัครเสนาบดีโจวเสียก่อนหรือก็คือพ่อของโจวจือหยวีเสียก่อน

            “ถวายพระพรหวงโห่วเหนียงเหนียง” ชายชราย่อกายทำความเคารพพร้อมก้มหน้าถาม “ไม่ทราบว่าหวงโห่วเหนียงเหนียงจะไปไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

            “อัรเสนาบดีโจวไม่ต้องมากพิธี พอดีช่วงนี้เปิ่นกงอยากอาหารแปลกๆจึงว่าจะไปให้พ่อครัวหลวงทำให้เสียหน่อย” แบมแบมมองหน้าชยาชราพร้อมตอบตามจริง “จริงๆช่วงนี้ก็เหมือนจะมีไข้ด้วย แต่ว่าเปิ่นกงตามใจปากมากกว่าจึงว่าจะไปหาพ่อครัวหลวงก่อนแล้วค่อยไปให้หลินไจ้ฟ่านตรวจอาการ”

            “หากทรงประชวรจะแย่เอานะพ่ะย่ะค่ะ อยากไรก็ดูแลรักษาพระวรกายด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ” อัครเสนาบดีโจวพูดพร้อมพยายามฝืนยิ้ม ในหัวของชายชรากำลังกังวลว่าหญิงสาวตรงหน้าของเขากำลังจะตั้งครรภ์โอสรสวรรค์คนแรกให้ฮ่องเต้ “หวงโห่วเหนียงเหนียงช่วงนี้ฝันอะไรแปลกๆหรือไม่ พอดีว่ากระหม่อมสามารถทำนายความฝันได้นะพ่ะย่ะค่ะ เผื่อความฝันของหวงโห่วเหนียงเหนียงจะบอกถึงอาการป่วยด้วย”

            “จริงหรือ!” แบมแบมร้องด้วยความตื่นเต้นก่อนจะพูดต่อ “ช่วงนี้เปิ่นกงฝันเห็นลูกมังกรทองอยู่บ่อยๆนะ ทุกครั้งมักเห็นมันบินวนอย่างกระวนกระวายอยู่เสมอๆแล้วมันก็นั่งคุยกับเปิ่นกงด้วย…ก็ประมาณนี้แหละ อัครเสนาบดีโจวพอจะรู้อะไรหรือไม่?”

            “เอ่อ…” ชายชราไม่รู้ว่าควรจะตอบเช่นไรดีเพราะมังกรนั้นเป็นสัญลักษณ์ว่าจะมีโอรสสวรรค์ลงมาเกิดในครรภ์ของหญิงตรงหน้าหรือไม่นางก็กำลังตั้งครรภ์โอรสสวรรค์อยู่ก็เป็นได้ “มังกรเป็นสัตว์มงคลหมายถึงจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น แต่การที่มันบินวนอย่างกระวนกระวายก็หมายถึงจะมีเรื่องร้ายๆหรือเรื่องยุ่งยากเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน แต่กระหม่อมไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งไหนจะมาก่อนสิ่งไหน ต้องขอประทานอภัยจริงๆพ่ะย่ะค่ะ”

            “ช่างมันเถอะๆ งั้นเปิ่นกงขอตัวไปหาพ่อครัวหลวงก่อนนะ เปิ่นกงดีใจมากที่ได้คุยกับอัครเสนาบดีโจว”

            “ถังหูลู่นี่ช่างดูน่ากินเสียจริงๆแต่จะให้กินตอนนี้ก็ไม่ได้เสียด้วยสิ” แบมแบมเดินบ่นกระปอดกระแปดไปพร้อมกับที่มีเหล่าขันทีและนางกำนัลเดินตาม “ต้องรีบไปหาพี่สะใภ้แต่โดยเร็วเสียแล้ว ไม่เช่นนั้นเปิ่นกงคงได้กินหมดเสียก่อนที่พี่สะใภ้จะได้กินแน่ๆ”

            “เหนียงเหนียงเพคะ หากยังเดินๆหยุดๆเช่นนี้จะไปไม่ถึงวังของชินอ๋องอี้ฟานนะเพคะ” เสี่ยวไจ้เอ่ยดุอย่างไม่จริงจังนักพร้อมลอบหัวเราะท่าทางงอแงของผู้เป็นนาย

            “ช่วงนี้เหนียงเหนียงดูจะอยากเสวยอาหารสามัญชนบ่อยขึ้นนะเพคะ หรือว่าทรงเบื่ออาหารตำรับวังหลวงแล้ว?” เสี่ยวเหมยนางกำนัลที่อายุมากกว่าแบมแบมเอ่ยถามขึ้น

            “ไม่รู้สิ แค่อยากลองอะไรใหม่ๆ”

แบมแบมตอบอย่างไม่ใส่ใจนักพร้อมตั้งท่าจะก้าวลงจากบันไดหินที่เป็นทางลงโดยไม่ได้สังเกตว่านางกำนัลที่มีหน้าที่ซักผ้ากำลังตั้งใจเดินถอยหลังมาทางเธอ ร่างระหงของแบมแบมที่โดนชนนั้นเสียหลักกลิ้งตกลงตามขั้นบันไดจนในที่สุดร่างของเธอตกลงไปนอนไล้สติอยู่ที่พื้นโดยที่ศรีษะมีเลือดไหลออกมา เหล่าขันทีและนางกำนัลต่างรีบวิ่งวุ่นไปประคองร่างของผู้เป็นนายและส่งเสียงร้องเรียกหมอหลวง โดยในเวลานั้นไม่มีใครสังเกตเห็นเลือดที่ไหลเปื้อนบริเวณด้านหลังกระโปรงของแบมแบมเลยสักคน

ฮองเฮาไร้รัก Princess Comet www.mebmarket.com เหอะ!! เกิดใหม่เป็นองค์หญิงที่พ่อไม่รักแถมยังโดนส่งมาเป็นเมียฮ่องเต้ต่างแคว้น  ที่สำคัญสามีใหม่ก็ดันมีคนรักอยู่แล้วด้วย  สามีข้าขอบอกท่านเลยหากบรรดาอน... Get it now