ล้อมหัวใจเจ้าพ่อ (E-book)

    เรื่องล้อมหัวใจเจ้าพ่อ ไรท์รื้อพล็อตใหม่นะคะ จึงขออนุญาตลบออกทั้งหมด เมื่อพร้อมแล้วจะมาอัปให้อ่านอีกครั้งค่ะ ไม่มีดราม่านะคะ ฟินจิกหมอสไตล์เกณิกาเหมือนเดิมจ้า เพิ่มเติมคลั่งรักหนักมาก (ทั้งพระเอกนางเอก ใครจะคลั่งรักหนักกว่ากันมาลุ้นน้า)

โปรย

          “ว้าย!”

          หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อถูกชายแปลกหน้าฉุดรั้งแขนเอาไว้ เสียงหวานร้องสั่งเป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุมของมือใหญ่ ดวงตาคู่สวยฉายชัดถึงความหวาดหวั่น

          “ปล่อยฉันนะ!”

          ชายหนุ่มแปลกหน้าไม่สนใจเสียงสั่ง และเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาโน้มลงไปเกือบชิดใบหน้าสวยหวานของหญิงสาว คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะพึมพำเบาๆ

          “ไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียง” แปลกเหลือเกิน ทำไมถึงได้คล้ายกันมากขนาดนี้ได้นะ

          “หือ...” คนได้ยินไม่ชัดเกิดความสงสัยขึ้นมา พยายามจะมองว่าใช่คนที่เคยรู้จักกันมาก่อนไหม หน้าตาดั่งเทพบุตรแบบนี้ ไม่มีอยู่ในวงโคจรของเธอมาก่อนหรอก

          “คุณเป็นใคร?” หญิงสาวตั้งคำถามใหม่ด้วยความอยากรู้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่จะต้องอยากทำรู้จักกันเลย อาจจะเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายดูไม่เหมือนพวกคนร้ายหรือคนไม่ดี แม้สายตาของเขาดูเหมือนจะคุกคามเธออยู่ก็ตาม แต่ดูจากการแต่งกายและหน้าตาดั่งเทพบุตร ก็ไม่น่าจะเข้าข่ายคนไม่ดีหรอกมั้ง ทว่าเธอก็ไม่ควรจะด่วนสรุปเอาเองหรอก

          “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่ว่าเธอสำคัญสำหรับฉัน” หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งก็ได้ข้อสรุป ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร เขาควรจะเก็บเธอคนนี้ไว้ข้างกายก่อน

          “ห๊ะ!”

          หญิงสาวร้องเสียงหลง จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างงุนงงปนสงสัยว่าเขาสติดีหรือไม่ ไม่มีคนสติดีที่ไหนจะขอคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนแต่งงานหรอก ‘เฮ้อ หน้าตาก็ดี ไม่น่าเลย’

          “คุณไม่ได้เป็นบ้าใช่ไหม” เอ่ยถามออกไปเพื่อความมั่นใจในความคิดของตน เพราะรู้สึกเสียดายจริงๆ ถ้าเขาจะเป็นคนสติไม่ดี มันต้องมีทางรักษาให้หายได้สิ

          “ถ้าอาการถูกใจในหน้าตาของคุณ ทำคุณคิดว่าผมบ้า ผมก็ยอมเป็นบ้า” ชายหนุ่มตอบกลับ เขาเดินออกจากร้านอาหารของเพื่อน ระหว่างรอลูกน้องไปเอารถ แล้วเผอิญหันไปเห็นหญิงสาวที่เพียงเดินผ่าน ก็พบว่าเธอคล้ายใครบ้างคนที่ยังอยู่ในความทรงจำ จึงรีบเดินตามหญิงสาวมา ทว่าไม่ใช่เธอคนนั้น...เพราะอะไรเขารู้อยู่แก่ใจดี 

......................

“ฉันปล่อยโอกาสให้เธอสองครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ฉันไม่คิดจะปล่อยคนที่ไม่รักษาสัญญาอย่างเธอไปอีกเด็ดขาด” แฟรงคลินบอกเสียงขุ่น เริ่มไม่พอใจที่เธอไม่ยอมตามเขามาดีๆ พูดดีก็แล้ว ให้โอกาสก็แล้ว แต่วิลาสินีก็ดื้อ เลือกที่จะต่อต้าน เขาจึงจำเป็นที่จะต้องใช้วิธีที่ตัวเองถนัดแทน

"ฉันไม่รักษาสัญญาตรงไหน" หญิงสาวโต้กลับ "คุณบอกจะให้เวลาฉันคิดสักวัน นี่มันยังไม่พ้นวันไปเลยนะ"

"เลิกแก้ตัวน้ำขุ่นๆ เถอะ" เขาบอกด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก เห็นเขาเป็นคนโง่หรือไร ที่จะเชื่อในคำพูดจอมปลอมของเธอน่ะ

"ฉันไม่ได้แก้ตัว..."

 "แล้วเมื่อเช้าเธอวิ่งหนีฉันทำไม"

"ก...ก็ฉันตกใจ จู่ๆ คุณก็โผล่มา ฉันยังไม่ทันได้คิดเลยด้วยซ้ำ" วิลาสินีอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะเถียงกลับข้างๆ คูๆ

"เห็นฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง ฉันไม่เชื่อคำพูดหลอกลวงของเธอหรอก เธอตั้งใจจะหนีฉัน แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น" เขาหัวเราะตบท้ายราวกับเป็นผู้ชนะ คิดจะผิดสัญญากับลูกรักพระเจ้าอย่างเขา คิดผิดเสียแล้ว

"ฉันไม่ใช่ผี จะไปหลอกคุณได้ยังไง" เธอทำเสียงขึ้นจมูกกับข้อกล่าวหาของเจ้าพ่อหนุ่ม ก่อนจะอธิบาย ให้เขาฟัง ก็ไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายไปทำไม เพราะไม่รู้ว่าเขาจะรับฟังหรือเปล่า เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเสียมากกว่าล่ะมั้ง "ถ้าฉันตั้งใจหนี ฉันจะยังอยู่ที่นี่อีกทำไม ฉันกลับสตอกโฮล์มไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไหม ฉันเห็นคุณตั้งแต่คุณเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ถ้าฉันหนี ก็ต้องหนีตอนที่เห็นคุณแล้วเถอะ"

      "พอเถอะ ไม่รู้สึกกระดากปากบ้างเลยหรือไง"