คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Heart to Heart chp.04 : New comer
Heart to Heart chp.04 : New comer
Writer : RioNa'
____________________________________________________________________
"คิม ฮยองจุน อายุสิบแปด เท่ากับยองแซงเลยนี่" ชายหนุ่มผมทองพึมพำเบาๆขณะไล่อ่านประวัติศิลปินหน้าใหม่ของค่าย ในเมื่อเขาไม่มีสิทธิ์จะขัดขืนอะไรไม่ได้ก็ต้องทำใจรับงานมารับผิดชอบ
ฮยอนจุงเล่าเรื่องนี้ให้ยองแซงฟังหลังจากที่คนตัวเล็กหายงอนเรื่องที่ถูกทิ้งไว้กลางห้าง ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่ได้มีท่าทีอะไรเป็นพิเศษนอกจากจะน้อยใจหน่อยๆเมื่อเขา บอกว่าคงต้องกลับบ้านดึกเพราะยองแซงไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้เจ้าตัวคงไม่มีอารมณ์จะแสดงออกถึงความไม่พอใจมากนัก ก็เขาเล่นรูดการ์ดซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้กระจายเลยนี่
"มีน้องชายฝาแฝดอยู่หนึ่งคน อืม... ถ้าไม่ติดตรงที่เอาแต่ใจตามที่ได้ยินมาก็ดีน่ะนะ" ฮยอนจุงถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเปิดไปหน้าที่เป็นรูปถ่ายในการโปรโมทซิงเกิ้ล กับสังกัดเก่า
คิม ฮยองจุนมีใบหน้าทรงไข่ดวงตากลมสีดำสีเดียวกับสีผมที่ซอยสั้น มุมปากยกยิ้มน้อยๆกับจมูกโด่งรั้น ศิลปินหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำแหวกอกขับให้เห็นผิวกายขาวเนียน ตามคอนเซ็ปท์ซิงเกิ้ลที่แสดงให้เห็นถึงความเจ้าสำอาง
"ถ้าดึงเอาความใสๆของเด็กนี่ออกมาคงดีกว่านี้ล่ะมั้ง" ดูรูปไปก็วิจารณ์ไปตามนิสัย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่คอมพิวเตอร์ที่ไว้ใช้ทำงานพร้อมกับแผ่นซีดีที่บันทึกผลงานที่ผ่านมาของคิมฮยองจุน
"ให้ตาย ไม่เข้าเลยสักนิดสีเหลืองเนี่ย แถมยังตัวใหญ่ไปซะอีก หลงมาได้ยังไง" ฮอยองแซงยืนหมุนไปหมุนมาขณะลองเสื้อสีเจ็บอยู่หน้ากระจกตู้เสื้อผ้า คิ้วขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจตัวเองก่อนจะถอดมันออกมาแล้วชูขึ้นดูห่างๆ
"เก็บไว้ก่อนแล้วกัน" ส่ายหน้าเซ็งๆแล้วจับใส่ไม้แขวนแขวนไว้ในตู้ ร่างบางเดินกลับมาที่เตียงแล้วหยิบชุดนอนมาใส่แทน
ดวงตาเรียวรีมองเพดานสีครีมของห้องนอนอย่างไร้จุดหมายแล้วก็พาลคิดไปถึง พนักงานร้านหนังสือที่ทักว่าเขาหน้าเหมือนคนรู้จักที่ชื่อเดียวกัน แถมยังมาจับข้อมือกันซะอีก
คนตัวเล็กยกข้อมือข้างที่ถูกจับขึ้นมามองแล้วปล่อยมันลงกับเตียงตามเดิม
ถึงแม้ว่ามันจะยังคงรู้สึกถึงมือกร้านที่จับมานั่นได้อย่างดีก็ตาม
"แค่ทักผิดมั้ง" ยองแซงพึมพำแล้วดึงโน้ตบุ๊คของตัวเองที่เปิดทิ้งไว้ขึ้นมาเช็คเมลล์อย่างทุกวัน
นิ้วเรียวกดลบเมลล์ขยะที่ถูกส่งมาทิ้งไปอย่างรวดเร็วเช่นเคย จนเมื่อสายตาไปสะดุดอยู่กับชื่อหัวข้อและชื่อเมลล์ของคนบางคน
'เฮ้! ^ v ^'
"ขึ้นท็อปปิคประหลาดมาอย่างนี้ก็มีแต่นายคนเดียวนั่นแหละ" คนตัวเล็กยิ้มกว้างพร้อมกับกดเข้าไปอ่านเนื้อความ
'ฮอ ยองแซง นี่คือเควิ่น อู ซังฮยอน สองวันมานี่ชั้นติดต่อนายไม่ได้เลย ชั้นคิดถึงนาย =[]=!!
นายกลับมาถึงเกาหลีแล้วใช่ไหม เป็นไงบ้างอารมณ์ของบ้านเกิดน่ะ รู้สึกแบบเดียวกับที่ชั้นเลยเล่ารึเปล่า
ตอนนี้นายได้เบอร์มือถือรึยัง ชั้นอยากได้ของนายมากๆเลย คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว ชั้นรู้สึกถูกทิ้ง>0< แต่จะแอบบอกว่าตอน นี้ชั้นปิ๊งรุ่นพี่คนนึงเข้าให้ซะแล้ว-///- แต่ชั้นยังไม่บอกนายหรอก ปล่อยให้งง = P
แซงกี้~ นายอย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ นายอย่าทำแก้มป่องๆของนายให้ป่องขึ้นมากกว่าเดิมแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่นนะ ไม่มีใครแทนที่นายได้หรอก ชั้นรักนาย รักนายน๊า เพราะงั้นนายมาแต่งงานกับชั้นเถอะ - -
ฮ่า ฮ่า หยุด! หยุดความคิดที่จะลบเมลล์นี่ทิ้งทันทีเลยนะ แซงกี้อ่า ชั้นรู้ความเป็นไปของนายดี นายคิดว่าชั้นรู้จักนายดีแค่ไหนห๊ะไอ้แก้มป่อง
เอาเถอะ ชั้นคงบ้ามากไปแล้ว เอาเป็นว่าส่งเมลล์ตอบกลับด้วยนะ ชั้นคิดถึงนาย รักนายที่สุดเลยแซงกี้
เควิ่น อู ซังฮยอน เพื่อนรักของแซงกี้ ฮอ ยองแซง'
ยองแซงยิ้มและส่ายหัวน้อยๆกับความบ้าบอปนปัญญาอ่อนน้อยๆของเพื่อนสนิท ก่อนจะพิมพ์เมลล์ตอบกลับไปทันที
'เควิ่น ชั้นคิดถึงนายเหมือนกัน (เจ้าบ้า ทำไมไม่ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ล่ะ = P)
ชั้นมาถึงเกาหลีเมื่อคืนวานน่ะ นายรู้ไหม วันรุ่งขึ้นฮยอนจุงก็พาชั้นไปมหาลัย แล้วก็จบด้วยการเอาชั้นไปทิ้งไว้
คนเดียวที่ห้างที่ไหนซักที่ แถมตอนที่ชั้นจะซื้อหนังสือเปียโนให้คุณแม่ยังมีคนมาทักว่าเป็นคนรู้จักอีก วันนี้ชั้นเหนื่อยมาก นายเรียนที่ไหนนะ ถ้าเผื่อเป็นที่เดียวกับชั้นชั้นจะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ชั้นนอนก่อนนะ เบอร์โทรศัพท์ของชั้นก็ 0xx-xxx-xxxxx โทรมาด้วยนะ(ไม่ใช่ว่าจะเก็บเบอร์คนหน้าตาดีไว้แต่ในเครื่องเฉยๆ) คิดถึงนาย คิดถึงนาย กู๊ดไนท์
ฮอ ยองแซง ของอู ซังฮยอน'
หลังจากที่หน้าจอขึ้นข้อความว่าการส่งเมลล์เป็นอันสำเร็จเรียบร้อยคนตัวเล็กก็ปิดโน้ตบุ๊คของตัวเองเตรียมพร้อมจะนอน แต่ขณะที่เอาเจ้าเครื่องอเนกประสงค์บางเฉียบนั่นวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงมือเล็กก็ฉวยเอาสร้อยคอเส้นประจำขึ้นมายิ้มให้มันแล้วพูดเบาๆ
"กู๊ดไนท์นะ" ยองแซงยิ้มกว้างแล้วสวมมันไว้ก่อนจะมุดตัวเข้าไปอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆ คืนนี้คนตัวเล็กคงจะฝันดีน่าดู
สองวันต่อมา...
"สายเป็นบ้า!! เหอะ" คนผิวขาวบ่นกระปอดกระแปดอยู่ในห้องรับรองของค่ายเพลงชื่อดัง ดวงตากลมโตนั้นแสดงถึงความไม่พอใจและอาการก้าวร้าวอย่างเห็นได้ชัด
"โธ่พี่จุน พี่มาถึงก่อนเวลาตั้งสิบห้านาทีนี่นา" คนผิวขาว(กว่า)ที่นั่งอยู่ข้างๆพี่ชายฝาแฝดตัวเอง ปากก็พยายามพูดให้พี่ชายใจเย็นลงแต่สายตากลับมองหาใครสักคนที่ยังไม่ปรากฎตัวเช่นกัน
"คิบอม..." คิมฮยองจุนทำเสียงเขียวใส่น้องชายที่ทำท่าอยากพบใครบางคนเกินเหตุให้หันมาเข้าข้างตนมากกว่านี้
"พี่จุน อย่าดุผมนะ ถ้าไม่ใช่เพราะผมเหรอที่ทำให้การย้ายค่ายของพี่เร็วซะขนาดนี้น่ะ ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่จะได้พ้นๆจากผู้จัดการงี่เง่าพรรค์นั้น" คิมคิบอมร่ายยาวใส่อีกคนแล้วหันไปให้ความสนใจกับชาอูหลงที่วางอยู่ตรงหน้า อีกครั้ง ฮยองจุนถอนหายใจเมื่อเห็นน้องฝาแฝดที่จู่ๆก็แสดงอาการว่าเริ่มไม่พอใจเหมือนกัน ร่างบางเท้าแขนกับเข่าตัวเองก่อนจะใจลอยคิดไปถึงเรื่องเมื่อสองเดือนก่อน
"ชั้น จะ ลา ออก!!" เสียงตวาดเน้นชัดทีละคำแบบไม่ไว้หน้าใครดังลั่นอยู่ห้องประธานสังกัดเก่าของฮยองจุน ตอนนี้นักร้องดังไม่สนแม้แต่ชื่อเสียงหรือภาพพจน์ตัวเองที่อุตส่าห์สร้างมา ร่างเล็กใส่อารมณ์กับการอาละวาดโดยมีคิบอมน้องชายฝาแฝดหัวแก้วหัวแหวนกำลังบีบน้ำตาสะอื้นฮึกฮัก
"ฮยองจุน ใจเย็นๆก่อนสิ เราคุยกันได้นะ" หัวหน้าฝ่ายเกือบทุกฝ่ายในบริษัทที่โดนเรียกมาพยายามปลอบศิลปินเดี่ยวลูกรักเพียงคนเดียวของค่าย
"พี่ฮะ... พี่ลืมมันเถอะฮะ พี่อย่าเพิ่งทิ้งอนาคตตัวเองเพราะผมเลยนะ" ฝ่ายน้องชายที่น้ำตานองหน้าดึงแขนพี่ตัวเองเพื่อรั้งไว้ไม่ให้ไปชกหน้าคุณประธานกับอดีตผู้จัดการส่วนตัวที่ตอนนี้หลบข้าวของที่ฮยองจุนปาใส่จนต้องมุดไปอยู่ใต้โต๊ะทำงานราคาแพง
"แต่ไอ้บ้านี่มันจะปล้ำนายนะคิบอม พี่ไม่ยอมหรอกนะ ชั้นจะลาออก ชั้นจะฟ้องศาล!!!" ฮยองจุนโวยขึ้นมาอีกรอบ แต่เพียงแค่บรรดาบุคลากรคนสำคัญได้ยินคำว่า'ศาล'จากนักร้องดังเท่านั้นก็ยิ่งกลัวกันหัวหด มีหวังไม่ใช่แค่เรื่องฮยองจุนเท่านั้น ยังจะเหมารวมไปถึงชื่อเสียงของค่ายที่สร้างกันมาเป็นสิบๆปี
เพราะเพียงแค่อดีตผู้จัดการส่วนตัวของฮยองจุนไปทำรุ่มร่ามใส่น้องชายฝาแฝดสุดที่รักความอดทนที่อดทนมานานก็ถึงขีดสุด ทั้งเรื่องที่บริษัทเคยใช้งานเขาชนิดไม่ได้หลับไม่ได้นอน แล้วไหนจะเรื่องนี้อีก ในวันเดียวกันนั้นเองนักร้องหนุ่มก็ออกลายจะย้ายค่ายทันที ซึ่งจริงๆแล้วมัน ก็คงจะไม่เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลยถ้าเจ้าเด็กหลอดนีออนข้างๆนั่นไม่เลิกแกล้งร้องไห้
คิมคิบอมน่ะเชียร์ให้พี่ชายตัวเองออกจากค่ายนี้แทบขาดใจถึงขนาดวางแผนเอาตัวเองเข้าแลกแบบนี้
แล้วไอ้เจ้างั่งนั่นก็ดันหลงกลเด็กอายุสิบแปดเข้าให้ง่ายๆซะด้วยสิ
"ฮยอง จุน เรายอมให้นายทำตามที่นายต้องการก็ได้นะ แต่อย่าให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้เลย" ประธานบริษัทรีบพูดเมื่อเหตุการณ์เริ่มสงบ
"แต่น้องชายฉันเป็นฝ่ายเสียหาย.." ฮยองจุนพูดเสียงเขียว
"จ่ายค่าทำขวัญตามที่ผมเรียกร้องก็พอฮะ...ฮึก..." คิบอมพูดสำทับพี่ชายพลางสะอื้น
และจำนวนเงินที่เจ้าเด็กหลอดนีออนเรียกร้องนั้นก็ทำเอาผู้บริหารนั่งกุมขมับไปอีกนาน
กว่าฮยองจุนจะรู้ความจริงก็ผ่านไปสองสามอาทิตย์ ตัวเขาเองก็ไม่ได้โกรธน้องชายอะไรซ้ำยังพอใจเล็กๆ
แต่สิ่งที่ทำให้แฝดพี่เป็นกังวลก็คือการวางแผนแบบนี้คิบอมเอามาจากไหนกัน?
"อ๊ะ มาแล้วนี่" เสียงของคิบอมเรียกให้เขาหันไปสนใจประตูห้องที่เปิดออกและผู้มาใหม่สองคน คิบอมรู้สึกจะดี๊ด๊าขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นรอยยิ้มอันของคนรักที่เดินเข้ามาเป็นคนแรก
"สวัสดีครับคุณปาร์ค" ฮยองจุนรีบเบรกน้องชายโดยการทักทายอย่างเป็นทางการ
"เรียกจองมินเฉยๆก็ได้น่า แล้วนี่ก็ผู้จัดการของเรานะฮยองจุน" จองมินโบกมือปัดก่อนจะหันมาทางชายหนุ่มอีกคนที่ตามเข้ามา
"คิม ฮยอนจุงครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" ฮยอนจุงยื่นมือออกมาหวังจะจับกระชับความสัมพันธ์ ซึ่งร่างบางก็ให้การตอบรับ แต่อะไรบางอย่างในตัวของคิมฮยองจุนมันบ่งบอกให้รู้ว่าไม่ถูกชะตากับคนๆนี้ เอาซะเลย
***************************************************************
ตอนที่สี่แหล่ว... อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้อัพ
เดี๋ยวยังไงเดี๋ยววันศุกร์มาลงให้อีกตอนจ้า
อิมเมจตัวละครยังหาที่เหมาะๆไม่ได้เลยอะ รูปเควิ่นช่วงนี้แอ๊บแบ๊วเลือกไม่เถือก...
รูปตัวละครหลักนี่แหละหาที่ถูกใจไม่ค่อยได้ ได้แต่ตัวประกอบ
ป.ล. แจ๊คเก็ตอัลบั้มใหม่ของยูคิสออกแล้น... ชอบชุดสีดำของซอบมากมาย><
เม้นท์ๆหน่อยนะจ๊ะ
ความคิดเห็น