Rainy Rainbow - Fuji Ryoma [ Prince of tennis ]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

~Rainy Rainbow - Fuji Ryoma~

~Writer~

สวัสดีค่ะ! ยินดีที่ได้พบกันนะคะ

แล้วก็

ยินดีต้อนรับสู่ฟิคสั้นๆที่ไม่สั้นเรื่องนี้

ถามสาเหตุที่แต่ง

...ก็แค่มันหาอ่านยาก...

บ๊ายบายค่ะ :)
 

by @pom

 

What are you see Colors with your eye?... :)

ก่อนอ่านโปรดทำใจว่ามันสำนวนไม่ดีนัก อัพช้า และอัพน้อย เพราะเราอัพสดทุกครั้งระหว่างทำงานหรือไม่ก็ที่โรงเรียน
 

ขอบคุณนะคะ

เรารักทุกโค้น~=3= (วิบัติเพื่อเสียง)

 

B B

เนื้อเรื่อง

   มันเป็นเหตุการณ์เล็กๆเพียงไม่กี่วันที่เกิดขึ้นโดยมันปูฐานมาจากความสัมพันธ์ที่เกิดมาตลอด1ปี...

พยากรณ์อากาศท้องฟ้าจะทอประกายสดใสเมื่อยามเช้ามาเยือน....

.

.

.

แต่ทำไมฝนถึงมาตกตอนเย็นล่ะ...

ร่างเล็กที่สูงไม่ถึง165เงยหน้ามาฝนที่ตก...อ่า เทลงมาจนทำให้ทั้งสนานชุ่มนอง เจ้าของเรือนผมสีดำอมเขียวมองฟ้าหลังจากเข้ามาหลบฝนในตึกเรียน

‘แย่....วันนี้ฉันมีแม็ทสำคัญที่จะกลับไปดูนะ บ้าจริง’

ดวงตากลมคมสีฮาเซลจิกตามองค้อนท้องฟ้าภายใต้เงาหมวกแก็ปสีขาว ฝนที่สาดเทลงมาไม่ได้มีท่าทีจะอ่อนลงเลยแม้แต่น้อยซ้ำจะแรงขึ้นเสียด้วยซ้ำ

หากว่าเขากลับไปเร็วกว่านี้คงกลับไปนอนสบายๆอ่านนิตยสารเทนนิสรอดูการแข่งของนักเทนนิสมือโปรที่สนใจไปแล้ว ถามเหตุคงเป็นเพราะบรรดาเพื่อนรุ่นเดียวกันทั้ง 3 ที่กลับไปจนหมดทำให้เขาต้องช่วยงานคุณครูต่อยาวๆจนไม่สามามรถกลับไปบ้านได้ในตอนนี้

“ไง เอจิเซ็น เธอเองก็ติดฝนอยู่ด้วยเหมือนกันสินะ”เสียงติดหวานเอ่ยทักอย่างสบายอารมณ์ ใบหน้าสวยยิ้มบางปิดซ่อนน้ำทะเลลึกในดวงตาไว้ ร่างโปร่งของรุ่นพี่หนุ่มเข้าใกล้ร่างเล็กที่สูงน้อยกว่าตนราว 10 เซนฯ นึกขำกับบรรยากาศขะมุกขะมัวรอบร่างที่จ้องไปบนฟ้าภายใต้ใบหน้าหยิ่งอวดดี ร่างเล็กหันไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อยทักทายตามมารยาท ทั้งสองพูดคุยกันแม้ส่วนใหญ่ร่างเล็กจะเงียบแล้วทำท่าไม่ค่อยสนใจก็เถอะ

“งั้นไปกับฉันก่อนไหม”รุ่นพี่ฟูจิเอ่ยชักชวนอีกฝ่าย ใบหน้าเล็กคิดจะปฏิเสธก็นึกขึ้นได้ว่าอีกไม่นานคงใกล้ได้เวลาฉายเต็มทีทำให้เขาเปลี่ยนใจรอรถของพี่สาวรุ่นพี่แทน รอยยิ้มประจำบนใบหน้าสวยดูราวกว้างขึ้นอีกนิด

“จริงสิ ขอยืมโทรศัพท์เธอหน่อยสิ”ร่างเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์สีส้มเครื่องเล็กให้อีกฝ่าย การกดโทรศัพท์หลายครั้งเกินไปทำให้ร่างเล็กจ้องอีกฝ่าแบบจับผิด แต่มีรึ รุ่นพี่เนียนหน้ายิ้มจะทำอะไรให้ใครจับได้ เนอะ^^

“พี่ครับนี่ผมเองครับ....รุ่นน้องผมจะไปด้วยนะครับ....ขอบคุณมากครับเดี๋ยวผมจะบอกเขาให้....ครับ ขับรถระวังด้วยนะครับ....ครับ...ตรับ... --ตื๊ด--”ร่างโปร่งยื่นโทรศัพท์คืนให้อีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

ทำไมถึงรู้สึกว่ารุ่นพี่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์กัน!?
 

"เอาล่ะ เราไปรอหน้าโรงเรียนกันฝนเริ่มซาบ้างแล้วล่ะนะ อ้อ ฝากสมุดใส่ในกระเป๋าหน่อยสิ"ร่างเล็กเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจแต่ก็รับสมุดมาใส่ในกระเป๋าแร็กเก็ตของตนอยู่ดี
 

 

"ที่จริงมันก็มีร่มอยู่นะแต่คันมันค่อนข้างเล็ก แถมพี่สาวฉันก็ไม่ชอบให้รถเลอะซักเท่าไหร่..."ฟูจิเว้นประโยคให้ร่างเล็กคิด

"จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ"อยากกลับไปดูจะแย่อยู่แล้วอีกชั่วโมงเดียวเอง!

"ขี่หลังฉันสิ""ห๊ะ!"ร่างสูงกลั้นยิ้มเอ็นดูอย่างสุดความสามารถ

"แค่เดินชิดหน่อยก็ได้แล้วนะฮะ"ดวงตาสีฮาเซลจ้องอย่างไม่ยอมแพ้และไม่เข้าใจ

"งั้นก็ลองดูขนาดของร่มนะ"ว่าแล้วร่างสูงก็กางร่มออกแล้วให้รุ่นน้องมาลองยืนดู พบว่าร่มนี้มันเล็กจริงๆ

"แล้วกระเป๋าล่ะครับ"ดวงตาคู่นั้นไม่ลดความรั้นลงไปแม้แต่น้อย

"กระเป๋าของฉันก็อยู่ที่บ้านแล้ว"ชิ! รุ่นน้องร่างเล็กได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้แสดงความรู้สึกถูกขัดใจเต็มที่

"เอางั้นก็ได้ครับ"ร่างสูงยิ้มกว้างขึ้นหันหลังย่อตัวลงรับร่างเล็กที่ขึ้นมา

เวลาไม่นานนักทั้งคู่ได้เดินออกไปที่หน้าประตูโรงเรียน แน่นอนว่าฟูจิคนไม่สามารถอุ้มร่างเล็กพร้อมถือร่มไปได้แน่ ร่างเล็กจึงต้องทำหน้าที่นั้นแทน ไม่จำเป็นต้องให้ยืนคอยนานรถยนต์สีขาวขนาดกลางก็ได้มาจอดอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ ร่างสูงเปิดประตูให้ร่างเล็กเข้าไปก่อนที่ตนเองจะเดินไปนั่งข้างพี่สาว

"ขอโทษนะครับ ที่ไม่ได้บอกพี่ก่อนว่าจะพารุ่นน้องมาด้วยนะครับ"ฟูจิพูดด้วยรอยยิ้ม

"จ้าๆ แล้วหนูน้อยชื่ออะไรล่ะเราพี่ชื่อยูมิโกะนะจ๊ะ"หญิงสาววัยทำงานอายุประมาณ24ปี รูปร่างหน้าตาสละสลวย พูดอย่างเอ็นดู

"เอจิเซ็น เรียวมะครับ"ร่างเล็กตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่กระดากกระเดื้องแต่ก็ยังคงความรั้นไว้อยู่ในน้ำเสียงของตนเองไม่เปลี่ยนแปลง

"เรียวมะจังนี่เก่งจังนะ ตัวแค่นี้ก็ได้เป็นตัวจริงกับเขาด้วย ฮึฮึ" เจ้าหนูกับเรียวมะจังงั้นเหรอ....คิ้วข้างขวากระตุกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยพอใจ

"อือฮึ"เสียงหลุดหัวเราะเบาๆจากร่างสูงทำให้ร่างเล็กตวัดสายตาจ้องไปที่เบาะซ้ายด้านหน้าตนทันที

"อ๊ะ! พี่ลืมไป เดี๋ยวพี่จะต้องออกไปทำงานอีกฝากชูสึเกะดูแลน้องเขาด้วยนะจ๊ะ"เนื่องจากทางกลับบ้านไม่ค่อยมีรถอยู่แล้วใช้เวลาไม่นานทั้งสามจึงมาอยู่หน้าซอยบ้านของฟูจิแล้ว

"ได้เลยครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ"รถยนต์สีขาวที่ดูใหม่เสมอๆก็เทียบเข้าจอดที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง "ไปล่ะครับ"ฟูจิเปิดประตูกางร่มแล้วเดินมาอุ้มเรียวมะลงจากรถด้วยมือข้างเดียว

"ระ รุ่นพี่ทำอะไรน่ะครับ ปล่อยผมลงนะ!"ใบหน้าเล็กขึ้นสีจางๆร้องอย่างตกใจ

"ขับรถไปดีๆนะครับ"ฟูจิยิ้มให้พี่สาวโดนไม่สนใจเสียงโวยวายของร่างในอ้อมแขนแม้แต่น้อย

"จ้า"รถคันนั้นก็เคลื่อนตัวออกไป ฟูจิหันไปเปิดประตูบ้านโดยใช้คอหนีบร่มไว้ก่อนจะพาตัวเองและร่างเล็กเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว

"ไปอาบน้ำก่อนนะแล้วค่อยไปดูการแข่งนะ"เรียวมะชะงักเล็กน้อยก่อนที่ร่างสูงจะวางร่างเล็กลง

"แล้วเสื้อผ้าที่ต้องใส่นอนล่ะครับ" "เดี๋ยวฉันเตรียมให้" ชิ! ไม่ให้แย้งเลยนะ!

"ครับ"แก้มนวลเลือดฝาดป่องออกมาพร้อมกัดริมฝีปากเบาๆอย่างไม่รู้ตัว

'น่ารัก~'

"ห้องอาบน้ำอยู่ชั้นสองเดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอ"ฟูจิพูดพรางดันหลังเจ้าตัวเล็กเบาๆ

"ชิ ครับๆ"พูดจบก็เดินไปทันที

"อ๊ะ! เดี๋ยวถอดเสื้อออกเลยนะฉันจะได้เอาไปผึ่ง"รุ่นพี่หรือแม่ครับ พี่นานาโกะยังไม่ขนาดนี้เลย!
 

"ครับๆ"
 

 

กริ๊ก

ร่างเล็กออกมาด้วยเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนหลวมโคร่ง ชายเสื้อยาวถึงต้นขา คอกว้างจนต้องขยับมันบ่อยๆกางเกงขาสั้นสีดำยาวเหนือเข่า

"เอจิเซ็นการแข่งจะเริ่มแล้วนะ"ร่างโปร่งขานเรียกเจ้าตัวเล็กที่หายไปแช่น้ำนานถึง20นาที ในมือถือจานขนมสำหรับเขาและเจ้าตัว

"คร้าบ"ขาเล็กสาวเท้าลงอย่างรวดเร็ว เสียงโทรศัพท์แว่วมาทำให้ร่างเล็กเร่งจังหวะการก้าวเท้าให้เร็วขึ้นทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

'ฮึๆ~'

"นี่ ขนม"ร่างโปร่งวางจานลงบนโต๊ะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆกัน ตอนนี้เขาอยู่ในเสื้อคอวีสีเทาติดกระดุม3เม็ดกับกางเกงขายาวสีกากี

นัยน์ตาสีฮาเซลเหลือบมองจานขนมอย่างชั่งใจก่อนตัดสินใจหยิบมันเข้าปาก

'เฮ้อ นึกว่าจะเป็นรสวาซาบิซะอีก'

"คิก ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้...อร่อยไหม"รอยยิ้มที่มาพร้อมน้ำเสียงคาดหวังเล็กๆไม่ได้ทำให้ร่างเล็กรับรู้ได้เล้ย

"อืม ก็ดีครับ"คำตอบปัดสั้นๆส่งผลให้รอยยิ้มเกิดการเปลี่ยนแปลง คิ้วตกเล็กน้อย

'อา นั้นสินะก็เอจิเซ็นนี่เนอะ ฮา ฮา ฮา...'ร่างโปร่งได้แต่คิดอย่างห่อเหี่ยว

เรียวมะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะหางตาเหลือบไปเห็นใบหน้ารุ่นพี่เกิดความเปลี่ยนแปลงแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากจึงเมินไป(เอ๊ะ! มันแรงกว่าไม่ใส่ใจอีกนะ--;;)

ไม่ทราบว่านานเท่าไหร่ที่นัยน์ตากลมคมจ้องมองหน้าจอโทรทัศนอย่างตั้งอกตั้งใจไม่สนใจรอบข้างดูราวกับแมวที่จ้องมองปลาย่างที่วางอยู่ในร้าน

จู่ๆความรู้สึกอบอุ่นจากฝ่ามือหนักลูบหัวอย่างอ่อนโยนทำให้ร่างเล็กสดุ้งโหยงสายตาตวัดไปมองรุ่นพี่อย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกตกใจเช่นเดียวกับเจ้าของมือที่ชักกลับ

เสี้ยวของเสี้ยววินาทีที่ทันพอจะเห็นนัยน์ตาสีน้ำเงินนุ่มลึกราวทะเลอ่อนโยนเป็นตกใจ รีบยิ้มปิดตา ใบหน้าปรากฏเหงื่อผุดขึ้น ความรู้สึกวาบแผ่ซ่านในอกและจากไปรวดเร็วจนไม่มั่นใจว่ามันคืออะไร ทว่า มันก็มากพอที่จะทำให้เลือดสูบฉีดอย่างรวดเร็ว

"อะ เอ่อ ฉันไปเพิ่มคุ๊กกี้ให้นะ"ร่างโปร่งลุกพรวดคว้าจานที่เหลือขนมแค่3ชิ้นเดินจ้ำๆเข้าไปในครัวทันทีที่สติสตางค์เริ่มกลับ

'เมื่อกี้เราทำอะไรลงไป?'ร่างโปร่งถามตัวเองขณะที่หยิบขนมจากถาดที่ทิ้งให้เย็นใส่จาน...ใช่แล้วคุ๊กกี๊ทั้งหมดเขาเป็นคนทำเอง

'เหมือนคนบ้า...ใช่แล้วไม่ผิดหรอกรู้สึกดีใจเวลาได้เจอ คาดหวัง และไม่ใช่คาดหวังเรื่องการแข่ง แต่กำลังคาดหวังอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ทำไมต้องคาดหวังกับการทำขนมต้องการคำชม? กังวล กังวลอะไรนะกับทุกๆคนพวกนั้น

/ชอบ/

?นี่ไม่ใช่นิยายรักซะหน่อยคิดอะไรเนี่ย

/ชอบ...มันต้องใช่...ความรู้สึก/

เลิกๆ คิดแต่คำว่าชอบ เฮ้อ โทษพี่นั้นแหละแต่ก่อนชอบให้มานั่งดูอะไรก็ไม่รู้เป็นเพื่อน เฮ้อ'ร่างโปร่งถือจานจะหันหลังกลับก็ต้องสดุ้งอีกรอบเพราะหน้าตูนั้นปรากฎร่างเล็กยืนอยู่

"ผมจะ..จะมาหาน้ำกินหน่อยน่ะครับ"แก้มนวลขึ้นสีชมพูจางกว่าปกติ นัยน์ตาสีฮาเซลหลบเลี่ยงฝ่ายตรงข้าม ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงอย่างไม่เต็มเสียบอกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังประหม่า

ฉ่า ป๊อง!

ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงชัดแต่ทว่า มันกับเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำเงินที่มีสั่นไหวระริกด้วยความรู้สึกพุ่งพ่าน

"อ่า หยิบได้ในตะ ตู้เย็นละกันนะ ฉันไปก่อนละกัน"สบัดใบหน้าหลบสายตาอีกฝ่าย ขายาวขยับก้าวออกจะห้องครัว

"..."ใบหน้าเริ่มกลายเป็นสีแดงเมื่อสายตาหันเหลือบเห็นใบหน้ารุ่นพี่หนุ่ม

'เราเป็นอะไรไปเนี่ย!// x2'
 

 

"นี่ เอจิเซ็น มัน2ทุ่มแล้วนะจะไม่โทรไปบอกคุณพ่อซักหน่อยจะดีเหรอ"ใบหน้ายิ้มแย้มพูดด้วยความเป็นห่วง ดวงตากลมคมมองหานาฬิกาก่อนนิ่งไปพักหนึ่ง

"ครับ"ร่างเล็กลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเลี่ยงไปคุยในห้องครัว ไม่นานนักร่างเล็กก็กลับมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด

"มีอะไรล่ะ"ใบหน้ายิ้มแย้มเสมอกลับทำให้อารมณ์ร่างเล็กยิ่งบูด

"ผมขออนุญาตนอนค้างที่นี่นะครับ"เนื่องจากหลังจากที่เรียวมะโทรไปหาโทรศัพท์บ้านแล้วไม่มีใครรับจึงฉุกคิดได้ว่าวันนี้ครอบครัวเขาจะไปออนเซ็นกันแต่พี่นานาโกะจะอยู่บ้าน ทว่าพี่เขาดันติดฝนไปค้างบ้านเพื่อนอีกเหมือนกันทำให้เขาไม่สามารถติดต่อใครได้เลย

"หืม? ก็ได้นะแต่ว่านายคงต้องนอนตรงนี้หรือไม่ก็ต้องไปนอนที่ห้องฉันน่ะนะ"ฟูจิขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทำไมล่ะ...."ครับ"เรียวมะแอบจิ๊ปากเบาๆ

"งั้นก็จะไปเอาฟูกมาให้นะ"ฟูจิลุกออกไปโดยมีดวงตากลมจ้องตาม

"แล้วนายจะนอนห้องไหนล่ะ"ฟูจิชะโงกหน้ามาถาม

"ห้องรุ่นพี่แล้วกันครับ"อย่างน้อยๆมันก็น่าจะดีกว่าตรงนี้ล่ะนะ ร่างโปร่งพยักหน้าเข้าใจกลับเข้าไปหอบฟูกไปที่ห้องตน ตากลมมองตามจนแผ่นหลังลับหายไปจึงเบนสายตากลับมาดูโทรทัศน์ที่เดิม มือก็กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ

"เหรอครับ ครับ ไม่เป็นไรครับพี่ไม่ต้องเป็นห่วง ครับๆ ติ๊ด!"เสียงแว่วมาจากบรรไดก่อนจะปรากฏเจ้าของเสียง ร่างเล็กแอบเหลือบมองด้วยความสงสัยนิดๆ

"พอดีพี่ยูมิโกะโทรฯมาบอกว่าจะไม่กลับบ้านน่ะ"ร่างโปร่งหย่อนตัวลงมานั่งที่เดิม นัยน์ตาคู่โตเหลือบมองน้อยๆก่อนจะละสายตาไปอีกครั้ง

"เอาล่ะ ได้เวลาเด็กนอนแล้วปิดทีวีแล้วขึ้นไปจัดที่นอนซะ ฉันจะขอเก็บจานก่อน"ร่างโปร่งลุกออกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโต้กลับ

"เชอะ!"เรียวมะจิ๊ปากอย่างขัดแต่ก็ยอมทำตามเดินขึ้นไปด้านบนเงียบๆคิ้วขมวดน้อยๆกวาดตามมองประตูห้อง4บานสุดทางเดินคือห้องอาบน้ำก็จะเหลือบอีก3ห้อง

'ห้องไหนนะ?'

ตึก ตึก ตึก

"ตามมาสิ"ร่างโปร่งขึ้นมาด้วยรอยยิ้มแล้วเดินลึกไปทางห้องที่ใกล้กับห้องน้ำฝั่งขวามือ

กริ๊ก แอด~

ห้องที่สะอาดเรียบร้อยและค่อนข้างกว้างบ่งบอกความเป็นระเบียบของเจ้าของห้องเป็นอย่างดีซึ่งเมื่อเอาไปเทียบกับห้องเจ้าตัวเล็กนี่แล้ว......

"อืม ปูฟูกไว้ข้างๆเตียงนะ แต่ก็เอาให้ห่างเตียงนิดนึงละกันนะ"ร่างโปร่งเดินเข้าไปพร้อมกับร่างเล็กเพื่อจะช่วย

"..."ร่างเล็กเหลือบมองแล้วหันไปมองหน้าต่างที่ฝนยังคงตกหนักและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดจนแอบหวั่นไม่ได้ว่าจะเกิดพายุหลังคาปลิว(#ผิด==;;)

"หาวว~ ฮาว"ร่างเล็กปิดปากหาวเบาๆ

"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"ร่างโปร่งเดินหันหลังก้าวออกจากห้องไป ร่างเล็กทิ้งตัวนอนห่มผ้าอย่างง่วงงุน

ฟี้~ ฟี้~ อืม.. กริ๊ก

"อ่า หลับซะแล้วสินะ"ร่างโปร่งเดินกลับมาด้วยชุดนอนสีฟ้าอ่อนเดินก้าวขาอย่างระมัดระวังถึงแม้จะรู้ว่าเจ้าตัวเล็กหลับลึกแค่ไหน เจ้าของใบหน้าสวยเดินมาด้านข้างที่เข้าหาใบหน้าเด็กอวดดีได้อย่างชัดๆแล้วก้มลงมองด้วยแววตาที่ไม่สามารถบอกอารมณ์ได้

ดวงตาสีน้ำทะเลลึกทอประกายวิบวับอย่างอ่อนโยน มือสวยขยับช้าๆวางบนศีรษะขยับมือลูบหัวเบาๆหยุดนิ่งซักพักยกมือออกช้าๆแล้วลุกออกเดินอ้อมเพื่อขึ้นเตียงนอนไป

'ฝันดีนะ เอจิเซ็น'ใบหน้าค่อยๆคลายกลับเป็นใบหน้าเรียบเข้าสู่ห้วงนิทราไป
 

.

.

.

"นี่เอจิเซ็นตื่นได้แล้วนะ พี่นายมาหานายน่ะ"อ่า...เช้าแล้วเหรอ

"..."ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างง่วงงุนยกมือขึ้นขยี้เปลือกตาเบาๆ

"ฮึฮึ เร็วหน่อยสิเดี๋ยวพี่นายจะฆ่าฉันเอา"? พี่นานาโกะเหรอ?

"ครับ"ร่างเล็กลุกออกไปโดยไม่สนใจร่างสูงที่นั่งยองๆข้างฟูกตนและก็ไม่ได้เก็บที่นอนด้วยล่ะ

"เฮ้อ"ริมฝีปากบางยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิม 'ทำไมนายไม่เก็บที่นอนเนี่ย^*^'

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเรียวมะ เป็นอะไรรึเปล่าค่ะตอนที่อยู่ที่นี่"เมื่อร่างเล็กเดินลงมาจากห้องนอนร่างของสาวน้อยร่างบางก็โผเข้ามาจับมือทั้งสองข้างทันที ดวงตากลมคมกระพริบตาปริบๆ

"ก็ไม่มีอะไรนี่"ร่างเล็กถอนมือออก

"งั้นกลับบ้านกันเถอะค่ะ"นานาโกะไม่ยอมปล่อยมือจากเรียวมะแต่กลับจับแน่นขึ้นแล้ว'ลาก'เขาออกจากบ้าน

"อะ เอ่อ เสื้อผมอยู่กับรุ่นพี่นะฮะ"เรียวมะเหวอเล็กน้อย

"ฉันหยิบให้แล้วล่ะค่ะ"นานาโกะหันมายิ้มอย่างอ่อนหวานที่เรียวมะรู้สึกว่ากำลังถูกข่มขู่ด้วยรอยยิ้ม เหงื่อซึมประปรายบนใบหน้า

"งั้นไปกันเถอะนะคะ"และแล้วทั้ง2ก็ออกจากบ้านของฟูจิไป...
 

ย้อนความซักนิด

เวลาเช้าตรู่ ประมาณ7โมงเช้า อากาศเบาบางเย็นสบายหมอกลงบางๆ แสงอาทิตย์สาดส่อง.....

กริ๊ง กริ๊ง.....กริ๊งงงงงงงง!!

เสียงกดออดหน้าบ้านทำให้ฟูจิขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ...เขากำลังรดน้ำกระบองเพชรต้นโปรดเขาอยู่นะ!

ขายาวก้าวลงไปข้างล่างทว่าคนที่อยู่ข้างนอกท่าทางจะรีบมาก

ก๊อกๆๆ....ก๊อก ก๊อก ตึก ตึก ตึก....ตึ่ง! ตึ่ง!

"เดี๋ยวก่อนครับ มาแล้วครับ!"เหงื่อซึมออกมาตามไรผมใบหน้าซีดลง
 

'คุณจะพังประตูบ้านผมเหรอ!'
 

แอ๊ดด

"ขอโทษนะคะที่มารบกวนตอนเช้าๆน่ะค่ะ"ผิดคาด เธอเป็นเพียงเด็กสาวคราวรุ่นพี่เท่านั้น

"ครับ ไม่ทราบว่ามาหาเอจิเซ็นใช่ไหมครับ"หากสายตาเขาไม่เหลือบไปเห็นด้ามมีดที่โผล่พ้นกระเป๋าขึ้นมาเขาจะไม่กลัวเลย!

"ใช่ค่ะ"ทำไมบรรยากาศทะมึนแปลกๆ?

"หลับอยู่ในห้องผมน่ะครับ"เฮ้ยๆ! ทำไมบรรยากาศหนักอึ้งขนาดนี้ล่ะเนี่ย!?

"เหรอ....คะ....ขอฉัน....เข้าไปข้างในนะคะ"ร่างบางเดินก้าวเดินเข้ามาข้างในตัวบ้านโดยมีร่างโปร่งที่หลบทางให้อย่างรวดเร็ว

"คระ ครับ"เสียงเด็กหนุ่มขาดห้วงเล็กน้อย.....กะ ก็มีด อยู่ๆเจ๊แกก็ล้วงมือไปจับมีดเฉยเลย^^;;;;;;;

"คุณเรียวมะอยู่ไหนเหรอคะ"ร่างบางยังคงยิ้มอย่างอ่อนหวานต่อไป

"หะ ห้องบนขวา ใกล้กับห้องน้ำครับ'v';;;;"ขอผมหาอุปกรณ์ป้องกับตัวซักครู่ละกันนะครับ
  
  จบการย้อนความ

อา......ผมเก็บของก่อนละกัน


ตึก หือ?

ผมก้มลงไปเก็บพวกกุญแจบางอย่างที่มีลายคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นมาดี ไม่สิ ก็มันของผมนี่นา~

พวงกุญแจโลหะรูปลูกแมวน่ารักขนาดไม่ใหญ่มากนักขนาดเท่ากระเป๋าใสเศษเงินใบเล็ก ห้อยติดอยู่กับกุญแจดอกเล็กขนาดเท่ากับกุญแจล็อคสมุดโน๊ตแต่เขาก็พอจะเดาได้ว่ามันเป็นแบบสั่งทำโดยเฉพาะขึ้นมา แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือ แมวตัวนี้ มันเป็นล็อคเก็ตห้อยคอได้ และแน่นอนมันสามารถเก็บรูปหรือกระดาษเล็กๆได้เช่นกัน

และแน่นอนล่ะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเขาทำให้เขาเลือกที่จะทิ้งสิ่งที่กำลังทำเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจะเปิดมันออกมา.....

กริ๊ก

เสียงปลดล๊อคเบาๆ บอกไว้ก่อน เขาไม่ได้หวังว่ามันจะมีอะไรอยู่ข้างในหรอกนะ แต่ เอ๊ะ รูปงั้นเหรอ?

รูปภาพถูกพับให้เล็กๆจากที่ค่อนข้างเล็กอยู่แล้ว มีอยู่ด้วยกันสองรูปใบแรกก็ เจ้าตัวเล็กตอนเด็กๆกับครอบครัวนี่ล่ะ น่า่รักจริงๆแฮะ^^~ เอ๋ เจ้าตัวเล็กมีพี่ชายกับเขาด้วยเหรอเนี่ย

ส่วนรูปที่สองก็....รูปเทะสึกะ........

คำบรรยายหลังภาพด้วยภาษาเขียนที่เป็นระเบียบสวยงาม

 

'Until that day I will meet you again ...... '

 

'I will be stronger than this. I'll beat you for sure'
 

.
.
.

มันก็แค่ถ้อยคำที่เขียนขึ้นเพื่อเป็นคำมั่นสัญญากับตัวเอง.....

.
.
.

แต่ไอ้ที่มันหน่วงๆในอกมันคืออะไรนะ

.
.
.

มันก็แค่รูปของเทะสึกะก็แค่นั้นเอง

.
.
.

ใช่ 'แค่' เทะสึกะ........

.
.
.

"...ผมลืมของไว้ที่บ้านรุ่นพี่ฟูจิครับ"ร่างเล็กเริ่มกลับเข้ามาดตัวเองสะพายกระเป๋าแร็ตเกตใบหน้าเอื่อยๆอวดดีเช่นเดิม

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฉันกลับไปเอาให้นะคะ"ร่างบางยิ้มอย่างอ่อนน้อมแล้วทำท่าจะเดินกลับไปเอา

"ไม่เป็นครับ ไว้ค่อยไปทวงที่โรงเรียนพรุ่งนี้ก็ได้ครับ"ยังไงมันก็ไม่ได้สำคัญอะไรมากอยู่แล้ว ไม่ได้ใช้มันบ่อยด้วย....แต่ไอ่ความหวั่นแปลกๆไม่อยากให้รุ่นพี่เปิดล็อกเกตนี่มันอะไรนะ?

"งั้น...ก็ได้ค่ะ รีบกลับบ้านกันเถอะนะคะ"เส้นผมปลิวสยายตามการหมุนตัวดูงดงามจนทำให้คนรอบข้างอดหันมามองไม่ได้
 

'ทำไมน่ากลัวแปลกๆ==;;'
 

หันกลับไปมองความคิดนานาโกะจังซักนิสส
 

'ไอ้ของนั้นคืออะไรนะ ถ้ามันเป็นของสำคัญล่ะ น่าโมโหชะมัด ใครก็ยุ่งกับคุณเรียวมะไม่ได้หรอกนะถ้าไม่ผ่านฉันน่ะ!'
 

"......ผมขอไปคอร์ดเทนนิสหน่อยนะครับ"ขาที่ก้าวเดินหยุดชะงักลง ใบหน้าเรียวสวยหันมาอย่างรวดเร็วแต่หากสุดท้ายเธอก็ปล่อยไปอยู่ดี

"งั้นเย็นนี้มีปลาซาบะกับซูชิค่ะเพราะงั้น กรุณามาให้ทันด้วยนะคะ"รอยยิ้มหวานสดใสส่งให้ก่อนเดินกลับไป

ตึก ตึก ตึก ตึก

"เจ้าเปี๊ยกกกกกกกกกกกกก~"อุ๊ค!

"มันหนักนะครับ"ใบหน้าง้ำงอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถึงกับสะบัดตัวออก

"นี่ๆๆ~ มาเล่นเทนนิสเหรอ เล่นด้วยกันไหมล่า~"นิ้วเรียวจิ้มแก้มอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู แต่นั้นก็ทำให้คิ้วสวยบนใบหน้าเล็กกระตุกขึ้นมา

"โอ้ เอจิเซ็น นายก็ด้วยเหรอ"ร่างสูงแรงความอีกคนก็ได้ปรากฏขึ้น

"ทำไมรุ่นพี่โมโมะกับรุ่นพี่เอจิถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ"ร่างเล็กปัดมือของรุ่นพี่แมวแดงออกแต่ก็ต้องเจอกับมือใหญ่ที่ขยี้ลงบนหัวก่อนจะมากอด(กด)ตน

"ก็นัดกับรุ่นพี่เอจิว่าจะมาลองเล่นแบบคู่น่ะ" ......ห๊ะ........

"อื้ม ใช่ๆ ฉันเล่นกับโออิชิล่ะ พอดีหมอนี่จะให้พวกเราซ้อมล่ะ"ร่างเพรียวยกมือป้องปากไว้ข้างนึงพรางเขยิบมาใกล้ๆร่างเล็ก

"ใช่ที่ไหนกันล่ะครับรุ่นพี่!"

"5555+ เอาน่าเอาน่า เรารีบไปกันเถอะ"ร่างเพรียววิ่งออกไปทันทีพร้อมรอยยิ้ม

"เราก็ไปกันเถอะ เอจิเซ็น"ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็วิ่งตามไปด้วย

"ครับบ"ร่างเล็กเดินไปที่ตู้น้ำกดพอนต้ารสองุ่นออกกระดกมาดื่มขณะเดินไปด้วยและด้วยความไม่ทันระวังจึงชนเข้ากับใครบางคน

ตุบ

"อ๊ะ... "เสียงอุทานหลุดออกจากริมฝีปากบางเบาๆ

"ขะ ขอโทษครับเป็นไรหรือเปล่าครับ เอ๋ เอจิเซ็นคุง"ร่างที่มีความสูงพอๆกันลุกขึ้นอย่างรีบร้อนเรือนผมสีดำสั้นไหวตามการเคลื่อนไหวผ้าคาดผมสีเขียวเอียงกระเท่เร่จนลงมาปิดตาข้างนึง

"นาย?..."ดวงตาสีฮาเซลจ้องมองอย่างนิ่งๆ

"ครับ ดันครับ"รอยยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้าบอบบาง

"..."วันรวมญาติรึไงนะ....

.
.
.
.
"อ๋อๆ งั้นนายก็มาเล่นกับพวกเราเลยเป็นไง"ผมสีแดงกระเพื่อมนิดๆพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

"นั้นสินะ"รอมยิ้มเป็นมิตรจากโออิชิ

"ขอความกรุณาด้วยนะครับ"ร่างเล็มค้อมหัวลง

"แล้วเจ้าอาคุสึอะไรนั้่น หมอนั้นเป็นไงบ้างล่ะ"โมโมะเดินมาวางแขนกดลงบนไหล่ร่างเล็กอย่างสนิทสนม

"รุ่นพี่อาคุสึก็ยังไม่ค่อยเข้ามาอยู่ที่ชมรมหรอกนะครับ แต่ว่า รุ่นพี่ก็เก่งมากกว่าเดิมเยอะเลยล่ะครับ * * "

"เห ชักอยากจะแก้มือด้วยแล้วสิ"โมโมชิโระพูดอย่างกระตือรือร้น

"คนที่มีแต่แรงควายอย่างรุ่นพี่จะไปทำได้เหรอครับ"ร่างเล็กกดใบหน้าตัวเองลงทำให้เงาหมวกลงมาปิดไปครึ่งหน้าซึ่งยังคงเห็นริมฝีปากที่กลั้นยิ้มไว้ต็มที่

"หนอยเจ้าเอจิเซ็น จะว่าฉันว่าไม่มีสมองรึไงกัน"ร่างสูงเดินเข้ามาอ้อมไปทางด้านหลังแล้วล็อกคอเขาไว้

"นั้นรุ่นพี่พูดเองนะครับ"ร่างเล็กพ่นลมหายใจเบาๆหนึ่งทีปานประหนึ่งว่ากำลังพูดว่า'รุ่นพี่โมโมะบ๊องจังนะครับ'อยู่

"ได้ที่เอาใหญ่เชียวนะ"ฝ่ามือใหญ่กดลงมาบนศีรษะของเด็กหนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว

"ผมเจ็บนะครับ"เสียงแกนิ่งมากครับท่าน......

"เฮ้พวกนาย รีบกลับไปที่โรงเรียนกันก่อนเร็ว"เสียงของเด็กนักเรียนคนหนึ่งในเซชุนวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ

"หือ??"ดวงตาม5คู่จ้องไปยังผู้มาใหม่อย่างสงสัย
 

- - - - - - - -
 

"ไงง~ ซันจังงง"ร่างของสาวสวยวัยราวๆ20ตอนปลายกางแขนวิ่งเข้ามากอดคอร่างเล็กกว่าตนจากทางด้วยหลังด้วยท่าทีเป็นเด็กๆ.....มันคงจะดูน่ารักกว่านี้ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนให้ตาย

"ซึซึรุ.....ยัยบ้านี่!!!ทำไมชอบหางานให้ฉันเพิ่มอยู่เรื่อยๆเลยห๊าาา รู้ไหมงานฉันมีเท่าไหร่ เด็กในโรงเรียนก็มีกลุ่มที่ชอบทำลายข้าวของ นักเรียนเกเรประจำปีฉันก็มี เธอจะให้ฉันต้องมาจัดเด็กไปบรรณาการเธออีกเร้อออออ!!!"ร่างเล็กดึงแขนอีกฝ่ายออกหันไปดึงแก้มอีกฝ่ายเป็นการระบายอารมณ์ทั้งสองมือ

"ฮึกๆ เจ็บ~"สาวสวยนามว่าซึซึรุถอยออกมากุมแก้มของตัวเองที่เจ็บ(บรม)พร้อมปาดน้ำตา(เสเสร้ง)ที่ไหลออกมา

"ซันจังโหดร้ายอ่าา แค่จะจัดกิจกรรมระหว่างโรงเรียนส่งเสริมให้เด็กๆเค้ารักกันไง"นิ้วเรียวทาเล็กสีชมพูอ่อนขยับผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ดัดลอนข้างใบหน้ายกขึ้นมาปิดเอียงหน้าไปอีกทางส่งเสียงร้องไห้กระซิกๆปานประหนึ่งนางเอกละคร

"ยัย ยัย!! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ จะเอาไปจิ้นน่ะสิ!"ร่างเล็กสะบัดผมสีเขียวขี้ม้าเหยียดตรงไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ใบหน้ารูปไข่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบาง(จัด) ส่งสายตาสีเขียวเข้มจ้องใบหน้าสวยๆของอีกฝ่าย

"แต่ก็เอาเถอะ ส่งการ์ดเชิญไปทุดโรงเรียนแล้วใช่ไหมล่ะ พวกชมรมกีฬาใช่ไหม"มือเล็กเสยผมขึ้นรอบนึง

"ช่าย~ เอ๋ ตายล่ะ! ลืมบอกไปว่าเอาเป็นชมรมที่ฉันกำหนดเองอย่างละ4-5คน เทนนิส บาส เคนโด ว่ายน้ำ แค่นี้"ร่างโปร่งสูงปิดปากตัวเองอย่างตระหนกก่อนหันมามองเพื่องสนิทตั้งแต่มัธยมด้วยรอยยิ้มแหยๆ

"เฮ้อ ไม่ได้เรื่องจริงๆ เดี๋ยวฉันจัดการให้ แต่เธอต้องส่งเองในนามเธอนะ"ร่างเล็กหันหลังกลับไปที่ตึกทำงานของตนโดยไม่สนเพื่อนสาวที่ยังคงอยู่ด้านหลังส่งยิ้มอบอุ่นอย่างมีความสุข

"เย่~อันจังน่ารักที่สุดใน13ร้อยล้านโลกเลย" 'ไม่ใช่ว่าเธอพึ่งบอกว่าฉันโหดร้ายไม่ใช่เหรอ'

 

"."."."."."."."."."."."."."."."
 

"ก็อย่างที่ว่ามานั้นแหละ แต่จะพิเศษตรงที่ว่านี่อาจเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากสำหรับพวกเธอ มีใครต้องการจะไปบ้าง"สิ้นเสียงทรงพลังของหญิงวัยทองทั้งหมดก็ต่างมอหน้าหาคำตอบกับอย่างรวดเ็ร็ว และแน่นอน ไม่มีใครยอมพลาดโอกาสนี้ไปแน่ๆ

"เข้าใจแล้ว ดังนั้นฉันจะให้มีการแข่งเกิดขึ้น...เราจะส่งไป 4 คนเท่านั้น"ช่วยไม่ได้นี่งบประมาณการขนส่งไม่ใช่น้อยๆเลยอีกทั้งเขาจัดมาให้ด้วย......ไปกันหมดมาไม่ทันเราแน่ๆ

"ดังนั้นแล้ว ฉันขอให้พวกเธอเตรียมตัวไว้ให้ดี เพราะถ้าพวกเธอชนะการแข่งได้ ไม่สิ ถ้าโรงเรียนเราชนะการแข่งขันได้มากที่สุด....พวกเธอจะได้คนละ 1,060,000 เยน(20,000บาท)เลยทีเดียว"
 

"บ้าไปแล้ว..."
"คนละเลยนะเฮ้ย...."
"หลอกกันรึเปล่า"
"ไม่น่าใช่นะ"
"บวกกับชมรมอื่นมัน21,200,000เยนเลยนะ...."
 

"พวกเธอได้ยิถูกแล้วล่ะ แต่การแข่งนี้....มีโรงเรียนเข้าแข่งขันถึง67โรงเรียน....เราจึงต้องมั่นใจว่าคนของเราแกร่งพอ ซึ่งฉันเชื่อในตัวพวกเธอ....เอาล่ะ เตรียมตัวไว้ให้ดี สัปดาห์หน้าพวกเราจะเริ่มคัดเลือกกัน"

"ปีหนึ่งเตรียมคอร์ดให้พร้อม ปี2 วิ่งรอบสนาม 20 รอบ ส่วนตัวจริงวิ่ง 50 รอบหลังจากนั้นให้เริ่มฝึกโต้ได้!"กัปตันหนุ่มหันมาสั่งการอย่างหนักแน่นทันทีที่อาจารย์ริวซากิพูดจบ

"ครับ!"เพียงไม่นานทุกคนก็กระจายตัวอย่างรวดเร็ว
 

;W; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w; ;w;
 

"เฮ้อ ถึงจะเป็นการแข่งแต่มันก็เป็นแค่การเข้าค่ายเท่านั้นแหละ"หญิงวัยทองเอ่ยกับตัวเองในขณะทิ้งตัวลงไปนั่งบนเก้าอี้ในห้องพักครู ตาคมแววตากร้านโลกหันมองเลยขอบหน้าต่างไปยังคอร์ดเทนนิสที่ตั้งเลยไปไม่ไกล

 

ก๊อกๆ แกร๊ก

"ขออนุญาติครับ"เด็กหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูลง

"อาจารย์ริวซากิครับ ...@!%(*&^@()__)("

"........เข้าใจแล้ว ถ้าเธอจะตัดสินใจแบบนั้นชั้นก็ไม่ว่า แต่ฉันอยากให้เธอจัดการแข่งนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าเด็กนั้น"

"ทราบครับ"

"ฝากเธอด้วยนะ กัปตันเท็ตสึกะ.."

"..."
 

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

"ฮะฮ่า คนที่ได้ไปต้องเป็นฉันแน่นอน"เด็กหนุ่มร่างสูง