Fic IB :: Pardon me, I'm not girl. (Yaoi?)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

จังหวะนี้ เปย์รูปค่ะ ทุกรูปสามารถลากไปค้นในอากู๋ต่อได้ว่ามาจากที่ใด

เนื้อเรื่อง

อัพเดท 29 ธ.ค. 2559 

parring :: IB x Garry (??)

‘อีฟ เธอเอาผ้าเช็ดหน้าที่แม่ให้ในวันเกิดมาด้วยรึเปล่าจ๊ะ?’

    รอยยิ้มอบอุ่นระบายบนใบหน้าอ่อนเยาว์ ดวงตาสีแดงสดคู่นั้นจ้องมองใบหน้าที่ราวกับถอดพิมพ์มาจากเธอกำลังพยักหน้าขึ้นลงเบาๆอย่างว่าง่ายด้วยความรักใคร่ เรือนผมตรงสยายได้จากสามีเธอมาช่างนุ่ม เรียบลื่น น่าหลงใหล ราวขนแมว

อาาาา ลูกของเธอช่างน่ารักน่าชังอะไรอย่างนี้

โตขึ้นไปคงต้องสเน่ห์แรงแน่เลย

‘ดีมากจ้ะ ถ้าอย่างนั้น เป็นเด็กดีเดินดูรอบงานเงียบๆนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะตามไป’

    เด็กน้อยพยักหน้ารับอีกครั้งโดยไม่ได้กล่าวอะไร

‘ระวังเจอหนุ่มๆจีบนะ ฮะๆๆ’

    ชายหนุ่มวัยกลางคนว่าพลางขยับยิ้มอ่อนโยนมองครอบครัวเล็กๆของเขาก่อนหันกลับไปยังเคาน์เตอร์เพื่อพูดคุยรายลงเอียดและลงชื่อ คำหยอกล้อของผู้เป็นพ่อ ทำให้ใบหน้าเรียบของเด็กน้อยเกิดปฎิกิริยามุ่ยปากพองแก้มน้อยๆเชิงประท้วง แล้วจึงตัดสินใจเดินเข้าชมแกลอรี่อย่างงอนๆ แต่ยังไม่วายเหลือบมองโปสเตอร์อันใหญ่หลังพนักงานต้อนรับชาย

_-_-_-_-_-_-_-_-_

    ดวงตาสดใสราวทับทิมจ้องมองศพ(?)ชายหนุ่มที่น่าจะอายุมากกว่าตนราว1รอบด้วยความไม่ไว้วางใจ

ควรช่วย?

ไม่ควรช่วย?

อืม…

    ก้านดอกกุหลาบที่ปรากฎกลีบสีฟ้าติดอยู่เพียงกลีบเดียวถูกยกขึ้นในระดับสายตา เขามองสลับระหว่างสิ่งที่อยู่ในมือกับสิ่งที่อยู่บนพื้นไปมา พรางนึกถึงป้ายเตือนให้รักษาดอกกุหลาบเพราะมันคือชีวิต และทุกครั้งที่บาดเจ็บถึงตายดอกกุหลาบก็จะร่วงโรย

แต่ว่า...ถ้ามีคนเดินด้วยกันคงอุ่นใจกว่า

    เมื่อตัดสินใจได้ ร่างเล็กก็หันหลังกลับไปจุดเติมเลือด อ๊ะ แจกันดอกไม้ ที่เดินจากมา

_-_-_-_-_-_-_-_

    บางทีก็เริ่มไม่แน่ใจ คิดผิดคิดถูกกันแน่เนี่ย….

    เดินมาตลอดทาง เอาจริงๆนะ อีกฝ่ายตกใจซะเต็มที่ เล่นเอาตกใจหนักกว่าเดิมซัก2เท่าได้เลยล่ะ

แต่ ก็รู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจกว่าน่ะนะ

    มีเรื่องน่าประหลาดใจอีกอย่าง ไม่รู้สิ...แค่รู้สึกว่า เหมือนเวลามันจะหยุดลงในที่นี่...โดยเฉพาะตอนกำลังอ่านอะไรบางอย่าง…

นี่เธอเพ้อ?

ไม่หรอก...ตราบใดที่อ่านมันหยุดจริงๆ

‘พวกเขา’ ในแกลอรี่น่ะ...หยุดเคลื่อนไหวจริงๆนะ

เฮ้...หนังสือทั้งหมด...มันคือเรื่องราวของใครกัน..ทำไม…

หรือจะมีใครอยู่ที่นี่อีก?

แกรี่ จะกลัวอะไรนักหนา

อ่านให้ฟังต่อที ได้โปรดล่ะ;-;

มันมีทั้งเรื่องมากมายเลยนะ

บางที อาจมีเรื่องของบางคนที่เคยลงมาที่นี่ด้วย!

    ก็ได้แต่คิดแย้งในใจเท่านั้นแหล่ะ...การเถียงผู้ใหญ่มันไม่ดีนี่นา

_-_-_-_-_-_-_-_

อา..แย่จริงๆเลย…

แย่จัง

ทำไมล่ะแมรี่…

แค่เธอหยุดทำร้าย…

แค่เธอใจเย็นๆ…

แค่พวกเราไปด้วยกัน…

แค่นั้น

แค่นั้นเอง…

ทำไม…

เธอ’ฆ่า’แกรี่ทำไม…

ไม่ยุติธรรม…

พวกเราทำร้ายเธอไม่ได้…

แต่เธอที่ทำได้กลับทำมัน….

ไม่ยุติธรรมเลย…

ฉันช่วยแกรี่ไม่ได้

เพราะฉัน ..เขาเลยตาย..

     ทับทิมเม็ดงามสั่นระริกคลอด้วยหยาดน้ำตา เขากระพริบตาไล่หยดน้ำลงบนปลายก้านกุหลาบไร้กลีบ

กลีบกุหลาบไม่งอกออกมา...

ทำไมล่ะ…

มันก็น้ำเหมือนกันนี่นา…

เขา

เขาตายแล้ว...จริงๆเหรอ?....

    เด็กน้อยเริ่มสะอื้นหนักขึ้น แต่หากไร้หยาดหยดน้ำใดๆพยายามควบคุมอารมณ์ ไม่นานนักความคิดที่ปั่นป่วนก็ค่อยๆสงบลง ร่างเล็กยันตัวขึ้นจากพื้น ล้วงมือเล็กกุมไฟแช็กและห่อลูกอมที่ได้จาก’เขา’อย่างเด็ดเดี่ยว

ตามแมรี่ไป

หรือไม่

ก็ตามหาทางออกเลย

เพื่อเขา

เพื่อตัวเอง

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

    ในห้องกว้างอันเงียบสงัด แสงไฟนวลสบายตาแต่ก็เหมาะกับการอ่านหนังสือสาดส่องไปทั่วห้อง เผยให้เห็นชั้นหนังสือมากมายเรียงรายจัดอย่างเป็นระเบียบ สะอาดสะอ้าน

อืม...ดูเหมือนเขาจะพบความทรงจำแปลกประหลาดที่ไม่อยู่ในช่วงเวลาที่ยาวนานพอกับความทรงจำนี้นี่สิ..

    เรือนผมนุ่มนิ่มสีน้ำตาลเปลือกไม้ซอยยาวระคอคลอเคลียข้างแก้มเข้ากับ โครงหน้าหวานที่ดูคมสมชายเช่นกัน เขากำลังมุ่นคิ้ว ดวงตาสีแดงจับจ้องพี่สาวที่ไม่เคยโตขึ้นด้วยโรคคนแคระตรงหน้า แววตาประกายวาบครุ่นคิด

จุดสิ้นสุดมาถึงจนได้…

ความทรงจำที่รวบรวมจดในบันทึก…

ทุกอย่างครบแล้ว…

    ใบหน้าได้รูปของ’อีฟ’ขยับยิ้มผ่อนคลาย โดยมีแมรี่มุ่ยปากบ่นที่อีกฝ่ายดูเหมือนไม่ยอมตอบคำถามเธอต่อจากการบ่นที่อีกฝ่ายเก็บความลับในบันทึกส่วนตัวมาหลายปีไม่ยอมให้เธออ่านซักที

    “แมรี่ พรุ่งนี้เราไปแกลอรี่กันไหม?”เสียงนุ่มเอ่ยชักชวน ใบหน้าของเด็กแคระ(?)มุ่ยลงนิดๆ ถึงทางบ้านจะพาพวกเธอไปดูงานศิลปะบ่อยขึ้น แต่ไม่ได้หมายความว่าจะชอบขึ้นเลย

เพราะมันทำให้เธอนึกถึงอดีตเสมอ

    “คราวนี้ ฉันจะพาคนที่เกลียดไปหนึ่งคนล่ะ”ความคิดที่ลอยไปไกลกลับมาที่อีฟอีกครั้ง นัยน์ตาสีคาราเมลมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ปนเหนื่อยใจ

ทำไมก็ไม่รู้

จากเพื่อนสาว กลายเป็นเพื่อนหนุ่ม

แถมยังหน้าตาดีอีก

เจ้าเล่ห์ขึ้น แล้วนิสัยก็แย่ลงด้วย!

แมรี่ไม่ได้เลี้ยงอีฟอย่างตามใจซักหน่อยนะ!

(ก็แหงล่ะสิ อีฟต่างหากที่เลี้ยงแมรี่)

    “ที่ไหนเหรอ”เด็กสาวถามขึ้น เธอไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพาใครไปและทำไมซักเท่าไหร่นัก

เพราะยังไง อีฟก็เป็นของเธอ

ไม่มีใครจะแย่งไปได้หรอกนะ!

    “ก็..แกลอรี่ของคุณพ่อเธออย่างไงล่ะ”

    “!”ดวงตาสีคาราเมลคู่นั้นเบิกกว้างขึ้น

อีฟจำได้แล้ว?

แล้วอีฟ..อีฟโกรธเหรอ?

จะให้เธอกลับไป…

เป็นรูปวาดแทนแกรี่งั้นเหรอ?....

จะฆ่าเธอ จะทิ้งเธอไว้ที่นั้นอีกแล้วเหรอ??

ทำไม

ทำไม

อีฟ

ฉัน ไม่ ยอม!!!

    คาราเมลคู่งามหม่นแสงลงไปด้วยความตกตะลึง เกรี้ยวกราด โศกเศร้า มืดมน ผิดหวัง ทั้งยังปนเปไปด้วยความเสียใจ ดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ และการแสดงความเป็นเจ้าของ

    “ไม่ แมรี่...จำได้ไหม ฉันเคยสัญญา..พวกเราจะอยู่ด้วยกัน”อีฟเดินอ้อมโต๊ะมากอดลูบหัวหัวเด็กสาวที่สูงเพียงอกอย่างเอ็นดู

    “ไม่ทิ้ง...เธอจะไม่ทิ้งฉัน ใช่ไหม?”มือเรียวเล็กจิกเข้าลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดด้วยแรงอารมณ์ เศร้าสร้อย ทั้งยังหวาดหวั่นและหวาดกลัว

    “ไม่ต้องห่วงแมรี่...ฉันไม่มีวันทิ้งเธอ เธอคือพี่สาว คือเพื่อน คือคนที่ฉันมอบความรักความไว้ใจมาตลอดหลายปี แถมดูแลจนนึกว่าเลี้ยงลูกตัวเองเลยนะ จะไปทิ้งคว้างง่ายๆได้ไง”มือหนาบีบจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว

    “ลองทิ้งดูสิ ฉันฆ่าแกรี่อีกจริงๆแน่!”ดวงหน้าหวานทำจมูกฟุดฟิดระบายลมหายใจอย่างเอาแต่ใจ

    “อื้อ สัญญาเลย….อ้อ...เอ่อ….บางทีนะ...แบบว่า….ฉันคิดว่าฉันชอบแกรี่อยู่---”

    “ฉันจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้นายเอง!”แมรี่รีบหันมามองเพื่อนหนุ่มด้วยความหวัง

เธอกับคุณแม่ยังชอบเห็นอีกฝ่ายใส่ชุดผู้หญิงอยู่นะ!

    “เฮ้ เสียใจ งานนี้ฉันไม่ยอมเป็นเจ้าสาวหรอกนะ”

    “ไม่!! ไม่งั้น ฉันจะไม่พาแกรี่ออกมา!”

    “อืม…..แต่แกรี่เขาสวยกว่านะ”

    “ไอ้เกย์โลลิค่อนนั้นอ่านะ บูว์ กริยาน่ะใช่ แต่คงประหลาดตาโคตรๆ!”

    “ไม่เอาน่าแมรี่ พูดไม่เพราะเลย….เฮ้อออ เอาอย่างนี้ ใส่ชุดเจ้าบ่าวทั้งคู่เลยแล้วกัน”

    “ไม่ได้นะ!! อ๋าาาา ชุดเจ้าสาวล่ะ นี่มันงานแต่งเชียวนะ! ไอ้เจ้าชุดสูทน่ะ เห็นกันทั่วงานอยู่แล้วไม่ต้องเลย!!!”

    “งั้น จะให้พวกเราใส่ชุดเจ้าสาวทั้งคู่?”

    “อืม…. เอาแบบนั้นแล้วกัน!”เมื่อแมรี่ตอบมารับอย่างนี้ ใบหน้าคมหวานก็ได้แต่เหยเกมองอย่างเหนื่อยๆปนเหลือเชื่อ

แม่นะแม่

ไม่น่าแพร่เชื้อให้แมรี่เลย!

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

    ‘...’

    “เฮ้! #-%#~&~~”

    “@-฿฿~฿--&฿%฿”

    ‘....’

อา….

ใคร?

    “อุ อูย…..เจ็ ….ไม่สิ ไม่เจ็บแล้วนี่…”

    “โอ้ ไม่ตายจริงๆด้วย…ทำไมสมัยก่อนฉันโง่จัง แค่เดินไปปักลงในแจกันเขาก็ฟื้นแล้วแท้ๆ!”

    “ดีแล้ว! ไม่งั้นฉันก็ไม่ได้ไปกับอีฟน่ะสิ!”

    ‘อีฟ….’

    “อีฟ!!”ร่างโปร่งลุกพรวดกวาดในตาสีไวโอเล็ตมองไปรอบอย่างตื่นตระหนก

    “แกรี่ ใจเย็นๆ ผมอยู่นี่แล้ว”

    ทว่าเมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ไม่คุ้นตาแต่ก็คุ้นตาอย่างแปลกประหลาด มองเขาอย่างดีใจแถมพูดบางอย่างแปลกๆก็ทำให้เขางงตาแตก ในขณะที่จะอ้าปากถาม ก็เหลือบไปเห็นยัยเด็กโรคติตยืนอยู่ข้างๆอีกฝ่าย คำพูดที่คิดไว้เลยหายต๋อมไปราวกับเครื่องรวน สะดุ้งผลุดลุกยืนดึงอีกฝ่ายถอยออกมา

    “เหวอออ”อีฟร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็หุนหันลุกพรวดไม่บอกกล่าวแถมดึงเขาจนต้องล้มไปนั่งแผ่วัดพื้นอยู่

    “เธอเป็นตัวอันตราย! เธอพยายามจะฆ่าทุกคนที่หลงเข้ามา!!”แกรี่รู็สึกเหมือนสติกำลังจะแตกสมองคล้ายจะเข้าสู่โหมดโอเวอร์ฮีทจากท่านอนที่แสนปวดคอและความตื่นตัว

   “นี่!!”

   “ไม่เอาน่าแมรี่ ช่วยไม่ได้ที่เขาจะกลัว เอาน่าาาา แกรี่ก็ใจเย็นๆนะ แมรี่เขาไม่โกรธแล้วล่ะ”ร่างโปร่งรีบลุกขึ้นยืนไกล่เกลี่ยสถานะการณ์

   “แต่ฉันยังไม่ชอบนายอยู่ดี!”เด็กสาวแสดงอาการฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ

    “? เอ่อ นี่ฉันรู้จักนาย??”แกรี่เริ่มงง ถึงเขาจะยังคงมึนๆอยู่แต่ในเสี้ยวความทรงจำส่วนไหนเขาก็ยืนยันได้เต็มปากว่าไม่น่าจะรู้จักอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!??

    “อ้อ จริงๆสิ นี่ครับน้ำ...แกรี่จะได้ไม่ต้องไปกินน้ำจากแจกันไง อะ มีมาการองกับลูกอมเลม่อนด้วยนะ อ้อ คือว่า….แฮะๆ ไฟแช็กของแกรี่น่ะ ผมโดนแมรี่ยีดไว้อยู่นะครับ”

    “แน่นอนสิ! ไม่เก็บไว้กับฉัน หมอนั้นต้องไปทำลายฉันแล้วก็คนอื่นๆแน่เลย!”

    “แมรี่ เธอกระแทกเสียงบ่อยไปแล้วนะ…”หลังชายหนุ่มหยิบของออกจากกระเป๋าทีละชิ้นส่งให้อีกฝ่ายรับไปแฮ็งค์เล่นก็เดินเข้าหาพี่สาวแล้วดุอย่างไม่ชอบใจนัก

    “ทำไม นาย….อีฟ….อีฟล่ะ?”

     “ก็ผมไง…”เรือนผมสีน้ำตาลไหวนิดๆเมื่อเขาเอียงชี้นิ้วเข้าหาตัวด้วนความไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายงงอะไร

    “จริงสิเอ่อ...คือ ถึงจะน่าอายที่จะพูดถึงก็เถอะนะ...คือว่า อย่างที่ผมเคยบอก...แม่เป็นคนเลือกชุดให้น่ะ ไม่ใช่เพราะชอบหรอกนะครับ...

     ดูเหมือเวลาในแกลอรี่ตอนแมรี่ไปแล้วจะหยุดลงด้วยล่ะ ดังนั้นเวลาที่ข้างนอกก็ผ่านมา12ปีแล้วเพราะงั้นคงถือว่าพวกเรา..อายุต่างแค่7ปีเองนะครับ!”เด็กหนุ่มพูดอย่างเขินอายในตอนท้าย หวังให้อีกฝ่ายรับรู้ความหมายบางอย่าง ในขณะที่แกรี่ใบ้กินไปเรียบร้อยแล้ว

เอาจริงดิ??

อีฟ เด็กคนนั้นเนี่ยนะเด็กผู้ชาย???

    “เอ...เอาเป็นว่า พวกเราออกจากที่นี่ก่อนดีกว่านะครับ”

    “ ห๊ะ เอ๋...อ่า อ อื้ม!”แกรี่ครางรับในลำคออย่างงงแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายคว้าของในมือใส่กระเป๋าตัวเอง แล้วแกะลูกอมออกมาเม็ดนึง

    “อ้าม~ม”ดวงตาสีแดงสดใสดั่งเช่นในความทรงจำเรียกใบหน้าแดงจางๆจากร่างโปร่งสูงนิดๆขณะก้มมองอีกฝ่าย โดยไม่รู้ตัวปากก็เผลออ้าตามซะแล้ว

ดูเหมือนว่า รสหวานอมเปรี้ยวจะช่วยเรียกสติเขาไม่ได้ซะแล้ว

    “ปาย~ยๆ  Let’s go!”อีฟกุมมือร่างโปร่งสูงด้วยรอยยิ้มกว้าง อีกข้างก็เดินไปจับมือแมรี่ไว้ด้วยรอยยิ้ม

และแล้ว สถานที่แห่งความเดียวดายก็ถูกพับเก็บ ปิดบังไว้ไปตลอดกาล

จนกว่าจะมีงานชิ้นใด มีจิตวิญญาณของผู้วาดและปนิธานบางอย่างที่เพียงพอต่อการเปิดประตูขึ้นได้อีกครั้ง…

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

    ภายใต้ความมืดมิด ชายวัยกลางคนได้กรีดร้องวิ่งหนีและซ่อนตัว

    ‘นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!’

    เขาแค่แอบตามเด็กคนนึงมา...เด็กที่เปร่งประกาย งดงาม น่าครอบครอง แค่เด็กคนนึง คนที่ทำให้เขามีแรงบันดาลใจ…

เป็นเด็ก ‘อีกคน’ ทีเขาอยากเก็บไว้เป็นหนึ่งในคลอเล็กชั่นตุ๊กตามีชีวิต

...ตุ๊กตาแห่งศิลปะทางเพศ…

_-_-_- END : The Evil Judgemented-_-_-_

    Talk

  สวัสดีค่ะทุกคน อยู่ๆก็งอกฟิคตอนใกล้จะสอบ ประเด็นคือ...ทีแรกจะแต่งอันเดอร์เทลไง ไปๆมาๆงอกฟิคนี้ได้ไงฟร่ะ..

  เอาจริงๆ ไรท์ไม่ชอบให้เกมนี้เป็นวายนะ แต่มันมาวายได้ไง โคตรกาว(ฮา)

สำนวนไม่ขัดเกลา เนท้อเนื้อดำเนินเร็วงงอย่าได้สน เมาทั้งฟิค 555+

(เพิ่มเติม)  วิธีการที่อีฟเก็บรวบรวมความทรงจำ เกิดมาจาก ตั้งแต่วันงาน อีฟติดใจลูกอมเลม่อนที่ตัวเองไม่ชอบและโดนแมรี่กินไปแล้ว กับรูปที่ถูกลืมในแกลอรี่ ไหนจะไฟแช็กที่เธอไม่เคยพกมาก่อน แล้วไหนจะที่บ้าน ห้องเธอประดับโทนด้วยสีแดงตามที่แม่ชอบ มีอยู่ครั้งหนึ่งเกิดไฟดับ เธอก็เห็นภาพบางอย่างฉายแว็ๆด้วยความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เธอพยายามเขียนความทรงจำ ภาพหลอน หรือความฝันที่ตามหลอกหลอนมาหลายปีลงสมุดบันทึก เก็บปิดบังแมรี่ไว้ด้วยสัญชาตญาณแปลกประหลาด  จนกระทั้งเจอเหตการณ์เจอคนโรคจิต ทั้งเขาและแมรี่ที่หวิดจะโดนข่มขืนอยู่หลายรอบ จนกระทั้งความทรงจำที่รวบรวมเริ่มเป็นรูปร่างชัดเจน ปฎิกิริยาการถูกกระตุ้นจากความกลัวและพยายามหนีทำให้เธอจำเรื่องราวขึ้นมาได้

สำหรับตาลุงตอนท้าย...อยากบอกว่านางเล็งอีฟกับแมรี่ไว้เลยล่ะ เพราะงั้นอีฟเลยโมโหมาก...อหนึ่ง...ทั้งคู่เคยเดือบโดนข่มขืนค่ะ ประเด็นคือ ยังไงหมอนี่ขยะสังคมอยู่แล้วเลยแบบ ตัดสินใจกันแบบนี้เลย

อิงตามกม.ไทย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่พอให้ตาลุงติดคุกค่ะ…

ศาลตุ๊กตาซะเลยไง….

รักผู้อ่านทุกคนนะคะ <3