<หยุดแต่งจ้า>Fic All x You
ตอนที่ 87 : [One Piece] กลับมารักฉัน...ได้ไหม [ตอนที่ 10] END
นี่คือ EP-1 นะครัช (ลอว์)
คุณ:งั้นนายพาแองเจิ้ลไปพักผ่อนที่นะ บ้านหลังนั้นล่ะ(ชี้ไปที่บ้านหลังนึง)
..ทุกคนมองตามที่คุณชี้แล้วต้องอ้าปากค้าง..
ลอว์:เธอเรียกว่าบ้าน?
คุณ:อื้ม ทำไมอะ?
..ทุกคนเมื่อได้ฟังก็เหงื่อตกพร้อมคิดในใจ..
..ก็บ้านที่หล่อนพูดถึง ราชวังศ์ดีๆนี่เอง!!..
โดฟลา:อืม แล้วห้องไหนละ?(พูดพร้อมอุ้มแองเจิ้ลในท่าเจ้าสาว)
คุณ:ขึ้นลิฟท์ไปชั้นที่สองเดินตรงไปจนสุดทาง นั่นคือห้องของแองเจิ้ล
..มีลิฟท์ด้วยเรอะ!?..(แว่วเสียงตัวประกอบ)
คุณ:อ้อ มีป้ายชื่อเขียนไว้ด้วยนะ ไม่หลงห้องแน่นอน(ยกนิ้วขึ้นแบบภูมิใจ)
ซีซาร์:ดูเหมือนหล่อนจะภูมิใจมากเลยนะ(เหงื่อตก)
คุณ:แน่นอน ที่นี่ไม่เคยมีใครมาเลยนะ พวกนายเป็นกลุ่มแรกที่ได้มา ภุมิใจซะด้วยล่ะ!
..ควรภูมิใจดีไหมฟะ?..
นามิ:ทำไมถึงไม่มีใครเคยมาเลยล่ะ?(พูดพร้อมจับคอเสื้อลูฟี่ที่คิดจะไปวิ่งรอบๆ)
โรบิ้น:นั่นสินะ สถานที่สวยงามขนาดนี้รอดพ้นสายตาของคนไม่ดีได้ยังไงกันนะ?
นี่คือ EP-2 นะครัช (ลอว์)
คุณ:เพราะที่นี่เป็นที่ที่พวกฉันสองคนสร้างขึ้นน่ะสิ ถ้าพวกฉันไม่อนุญาตเก่งแค่ไหนก็ไม่เจอที่นี่หรอกน่า(ยิ้มร่า)
นามิ:สุดยอดไปเลย!(ตาลุกวาว)
คุณ:ใช่ไหมล่ะ!
คุณ+นามิ:ฮ่าๆๆๆๆ
..พวกหล่อนบทจะดีกันก็ง่ายเกิ๊นนน..
โดฟลา:งั้นฝากดูเจ้าพวกนั้นแทนฉันด้วยละกัน(เหล่มองลูกน้องตน)
คุณ:รู้แล้วล่ะน่า นายน่ะพาแองเจิ้ลไปพักผ่อนเถอะ รู้สึกจะใช้พลังเยอะเกินไปละมั้งนั่นหน้าซีดเชียว(มองแองเจิ้ล)
โดฟลา:งั้นเหรอ...(มองแองเจิ้ลแล้วพาไปที่ห้อง)
คุณ:ส่วนพวกนาย หาพื้นที่ๆชอบไว้นะ เดี๋ยวฉันจะเสกบ้านให้เป็นกรณีพิเศษ
ที่เหลือ:โอ้ววววว(รีบวิ่งไปเลือกพื้นที่ทันที)
ลอว์:(ชื่อคุณ)
คุณ:ว่าไง?
ลอว์:(ทำหน้าคิดหนัก)
คุณ:จะไปแล้วล่ะสิ(ยิ้ม)
ลอว์:เธอรู้?
คุณ:ฉันเป็นใครละ เรื่องแค่นี้ต้องรู้อยู่แล้ว(ทำแก้มป่อง)
ลอว์:ก็ตามที่เธอรู้..(เสมองไปทางอื่น)
คุณ:อยากให้ฉันไปด้วยล่ะสิ
ลอว์:อึก.. ละ แล้วเธอ...
นี่คือ EP-3 นะครัช (ลอว์)
ลอว์:ละ แล้วเธอจะไปไหม ไปกับฉัน..
คุณ:ขอโทษนะลอว์ ฉันคงไปด้วยไม่ได้
ลอว์:ทำไมล่ะ?
คุณ:มันมีเรื่องจำเป็นบางอย่าง จึงต้องอยู่ที่นี่ก่อนน่ะ
ลอว์:เรื่องจำเป็น? เรื่องอะไรงั้นเหรอ?
คุณ:ตอนนี้คงยังบอกอะไรนายไม่ได้หรอกนะ
ลอว์:(ขมวดคิ้ว)
คุณ:ไว้ถึงเวลา นายก็จะรู้เอง(ยิ้ม) เอาล่ะถึงตาฉันถามบ้างนะ
ลอว์:ถาม? ถามอะไร?
คุณ:จำบีเบิ้ลการ์ดที่ฉันให้ตอน..เอ่อ(หน้าแดง) ยะ อยู่ในห้องได้ไหม?
ลอว์:หืม?(มองท่าทางของคุณพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์)
คุณ:มองอะไรเล่า! ฉันถามว่าจำได้ไหม?
ลอว์:จำได้สิ สรุปแล้วบีเบิ้ลการ์ดนั่นของเธอ?
คุณ:ใช่ เป็นของฉัน แต่เป็นแบบพิเศษที่ฉันสร้างขึ้น ปกติจะทำจากเล็บและตามเจ้าของมัน อันที่ฉันให้ไปมันแตกต่าง
ลอว์:แตกต่าง?
คุณ:มันจะไม่ตามฉัน แต่จะตามเกาะนี้ไงล่ะ
ลอว์:อืมม (พยักหน้าเข้าใจ)
คุณ:ถึงเวลาคำถามจริงๆแล้ว
ลอว์:หืม?
คุณ:นายจะกลับมาเมื่อไหร่?
นี่คือ EP-4 นะครัช (ลอว์)
คุณ:นายจะกลับมาเมื่อไหร่?
ลอว์:ไม่รู้สิ ไม่รู้ด้วยว่าจะได้กลับมาไหม
คุณ:ได้กลับสิ
ลอว์:ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้นล่ะ
คุณ:ก็ฉันรู้ว่านายจะกลับมานี่นา(เห็นอนาคต)
ลอว์:หึ นั่นสินะ
ลูฟี่:เฮ้! โทราโอะ! ได้เวลาแล้วนะ!
ลอว์:รู้แล้วน่า!!(ตะโกนตอบ)
คุณ:จะกลับมาเมื่อไหร่ก็แล้วแต่นายเถอะ ขอแค่นายกลับมาก็พอ
ลอว์:หึ ฉันต้องกลับมาอยู่แล้วละน่า
คุณ:อ้อ จริงสิ ก่อนไปฉันให้ของขวัญนายสักชิ้นดีกว่า(พูดจบก็คว้าลอว์เข้าไปจูบ)
ลอว์:(อึ้ง)
..สักพักก็เกิดแสงรอบตัวลอว์ และหายไปก็ปรากฏบางอย่าง..
ทุกคนที่ดูอยู่:นั่นมัน...ปีก!?
ลอว์:นี่มัน..(มองปีกสีดำที่อยู่กลางหลังตนแบบตกใจ)
คุณ:ของขวัญไง ไว้โผบิน วิธีใช้ก็ถ้าไม่ต้องการมันจะไม่ปรากฏ ถ้าต้องการมันก็จะปรากฏออกมา
ลอว์:(มองคุณ)
คุณ:ก็ฉันอยากให้นี่ ไปได้แล้วล่ะน่า(ผลักลอว์ให้เดินไป)
..คุณและลอว์สบตากันแล้วเอ่ยคำพูดออกมาพร้อมกัน..
"แล้วเจอกันนะ"
.
.
.
.
.
.
นี่คือ EP-1 นะครัช (โดฟลามิงโก้)
โดฟลา:ห้องนี้สินะ?(พูดพร้อมมองป้ายชื่อที่เขียนชื่อคุณไว้)
คุณ:ห้องนี้ถูกแล้วคะ(พูดด้วยเสียงแผ่วเบา)
โดฟลา:เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ?(พูดพร้อมพาคุณไปนอนบนเตียง)
คุณ:สงสัยใช้พลังไปเยอะน่ะคะ เลยเหนื่อยมากเป็นพิเศษ(ยิ้ม)
โดฟลา:..ฉันไม่น่าขอให้เธอช่วยจริงๆ(ลูบผมคุณแผ่วเบา)
คุณ:แต่ฉันเต็มใจช่วยนี่คะ อย่าโทษตัวเองสิ(แก้มป่อง)
โดฟลา:หึหึหึ โทษทีละกัน พักผ่อนไปเถอะ(ล้มตัวไปนอนข้างๆคุณ)
คุณ:...คุณจะอยู่ที่นี่กี่วันเหรอคะ?(ซบอกแกร่ง)
โดฟลา:ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ(กอดคุณ)
คุณ:ฉันรู้คะ ว่าฉันรั้งคุณไว้ไม่ได้ก็คุณเป็นโจรสลัดนี่(ยิ้ม)
โดฟลา:หึ อย่าพึ่งคิดถึงเรื่องอื่น นอนซะ(ลูบผมคุณ)
คุณ:แต่ว่า...
โดฟลา:ไม่มีแต่ นอนซะ
คุณ:ค่าา
โดฟลา:ฉันยังไม่ไปไหน ตอนนี้คงบอกได้แค่นี้..
นี่คือ EP-2 นะครัช (โดฟลามิงโก้)
เช้าวันต่อมา
โดฟลา:แสงน่ารำคาญ...(ลืมตาขึ้นเพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามา)
คุณ:อืมมม..(พลิกตัวไปอีกด้านเพื่อหลบแสงแดดแต่ยังไม่ตื่น)
โดฟลา:หึ(ยิ้มพร้อมลุกขึ้นไปปิดม่านแบบเบาที่สุดเพื่อไม่ให้คุณตื่น)
..ปล่อยให้นอนไปก่อนละกัน..(โดฟลาคิดพร้อมเดินออกจากห้องอย่างแผ่วเบา)
..ด้านนอก..
ฮิเมะ:เอ้าๆ ของที่อยากตกแต่งบ้านเพิ่มเติมอยู่นี่นะ หยิบไปได้เลย
..โอ้วววว..(เสียงเหล่าตัวประกอบ)
..เดี๋ยวนะ นี่สร้างทั้งวันทั้้งคืนเลยเรอะ..
ฮิเมะ:ขาดเหลืออะไรบอกฉันได้นะไวโอเลต(หันไปพูดกับวิโอล่า)
วิโอล่า:อื้ม เอ่อ...
ฮิเมะ:อยากกลับเดรสโรซ่าล่ะสิ
วิโอล่า:(พยักหน้า)
ฮิเมะ:ไม่ต้องห่วงนะ ตอนฉันไปส่งพวกลูฟี่ ฉันบอกทางนั้นให้แล้วล่ะ พวกลูฟี่ก็จะช่วยพูดให้อีกแรง เธออยู่ที่นี่ได้สักพักล่ะ
วิโอล่า:ขอบใจนะ!(พูดพร้อมรีบวิ่งไปดูบ้านตัวเอง)
ฮิเมะ:ไง ตื่นแล้วเหรอ?(ทักอีกฝ่ายโดยไม่หันไปดู)
โดฟลา:อืม ฉันมีเรื่องจะถาม
นี่คือ EP-3 นะครัช (โดฟลามิงโก้)
โดฟลา:ฉันมีเรื่องจะถาม..
ฮิเมะ:เรื่อง(ชื่อคุณ)สินะ?
โดฟลา:อืม
ฮิเมะ:ตอนนี่(ชื่อคุณ)อาการเป็นยังไงบ้าง?
โดฟลา:ดีขึ้น แต่ก็ยังซีดเซียวอยู่ดี
ฮิเมะ:งั้นเหรอ...
โดฟลา:เธอคงรู้สินะว่าฉันจะถามเรื่องอะไร
ฮิเมะ:เรื่องเมื่อสองปีก่อนล่ะสิ
โดฟลา:ใช่ มันเกิดอะไรขึ้นเล่ามาให้หมด
ฮิเมะ:เล่าให้หมดคงไม่ไหวหรอกนะ ฉันจะเล่าแบบเข้าใจง่ายและย่อที่สุดละกัน
โดฟลา:อืม เล่ามา
ฮิเมะ:ใจร้อนจริงนะ จะว่าไงดีล่ะ อืมมมม ถ้าเทพตายในแดนมนุษย์วิญญาณก็จะแตกสลาย ไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้ แล้วยิ่งเลือดบริสุทธิ์อย่าง(ชื่อคุณ)ไม่ต้องพูดถึงเลย
โดฟลา:แล้วไง เล่ามาสิจะหยุดทำไม(เสียงเรียบเย็น)
ฮิเมะ:ให้ฉันเรียบเรียงเนื้อเรื่องก่อนได้ไหมละยะ!
..หมอนี่พอกับ(ชื่อคุณ)น่ารักจริง แต่พอกับคนอื่นน่ากลัวเชียวนะ!..(ฮิเมะคิด)
นี่คือ EP-4 นะครัช (โดฟลามิงโก้)
ฮิเมะ:ก่อนฉันจะถูกเล่นงาน ฉันรู้สึกถึงวิญญาณของ(ชื่อคุณ)ที่กำลังแตกสลาย ฉันจึงรีบใช้พลังของฉันรั้งวิญญาณของ(ชื่อคุณ)ไว้ เพื่อให้(ชื่อคุณ)สร้างร่างใหม่ได้ แต่พอใช้พลังนั้นฉันจึงมีพลังไม่พอที่จะหลบการโจมตีของนิโครัสน่ะสิเลยโดนไปเต็มๆ
โดฟลา:เธอเลยกลายเป็นตุ๊กตาไปสินะ แล้วเธอรอดมาได้ยังไง?
ฮิเมะ:ก็เหมือนเพื่อนช่วยเพื่อน(ชื่อคุณ)ที่เป็นเลือดบริสุทธิ์สามารถแก้คำสาป
ที่ฉันโดนไปได้น่ะสิ(ยิ้ม)
โดฟลา:งั้นเหรอ..
ฮิเมะ:แล้วนี่นายจะไปตอนไหน?
โดฟลา:คืนนี้..
ฮิเมะ:ก็ตามที่เธอได้ยินนะ(ชื่อคุณ)
โดฟลา:!!??(หันไปมองคุณที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างหลัง)
คุณ:แหะๆๆ
โดฟลา:รุ้ว่าตัวเองอาการไม่ดี แล้วจะฝืนทำไม?(พูดพร้อมอุ้มคุณในท่าเจ้าสาว)
คุณ:ถ้าฉันไม่มาตอนนี้ ฉันก็อดรู้ในสิ่งที่อยากรู้สิคะ(แก้มป่อง)
ฮิเมะ:หวานไม่เกรงใจฉันเลยนะ(คิด)
นี่คือ EP-5 นะครัช (โดฟลามิงโก้)
..ตัดมาช่วงกลางคืน..
คุณ:จะไปกันแค่นี้เหรอคะ?
โดฟลา:ไปกับพวกที่มีฝีมือก็พอแล้วล่ะ ที่เหลือก็ให้อยู่ที่นี่
คุณ:เอ่ออ จะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ?(พูดพร้อมลูบท้องตัวเอง)
โดฟลา:ไม่รุ้สิ ฮิเมะให้บีเบิ้ลการ์ดของเกาะนี้แล้ว...ยังไงก็ต้องกลับมาแน่นอน(มองคุณพร้อมลูบหัว)
คุณ:ดีจัง(ยิ้ม)
โดฟลา:ลูบท้องตัวเองทำไม หิวรึไง?
คุณ:อะ..แหะๆ ประมาณนั้นคะ ฮะๆ(เหงื่อตก)
โดฟลา:จริงสินะ วันนี้เธอไม่ค่อยจะกินอะไรเลยนี่ หัดกะ..!?(โดนคุณดึงเข้าไปจูบ)
คุณ:ของขวัญก่อนไปคะ ฉันว่าคุณคงรู้วิธีใช้ดีนะคะ(พูดพร้อมมองปีกที่อยู่กลางหลังอีกฝ่าย)
โดฟลา:ทำอะไรไม่ปรึกษาฉันเลยนะ(ยิ้มพร้อมจุมพิษหน้าผากคุณแผ่วเบา)
คุณ:ฮิๆ ก็อยากเซอร์ไพร์เทนจังนี่นา อ๊ะ...
โดฟลา:เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?
คุณ:ขะ ขอโทษค่ะ
โดฟลา:ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ อยากเรียกก็เรียก
..จุมพิษหลังมือคุณแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยลา..
"ไปก่อนนะ"
"แล้วเจอกันนะคะ"
