While Mona Lisas and Mad Hatters Sons of bankers, sons of lawyers Turn around and say good morning to the night For unless they see the sky But they can't and that is why They know not if it's dark outside or light
เรารู้ตัวเสมอว่า เราได้ทำแสดงท่าทางเฉยเมยกับแก แต่ว่าก็นะ เราไม่รู้นี่นาว่า จะคุยด้วยยังไงดี ประโยคที่มีอยู่ใหัวก็ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่คำถามที่ดูเหมือนกับว่า จะไม่ต้องการคำตอบ แต่ถามไปเพราะทำตามหน้าที่มันดูเหมือนอย่างนั้นมากเลยใช่มั้ย? แกรู้สึกโกรธเราก็คงไม่ผิดหรอก เพราะทุกอย่างเรารู้เสมอว่า เราเป็นคนเริ่มมันเอง แล้วก็ทั้งๆ ที่ควรจะเป็นฝ่ายรับผิดชอบทุกอย่าง But the way I did such like when the strenger, who just walk part other people's house. เรายอมรับว่า การที่เราทำแบบนี้อาจจะเป็นการบีบบังคับแกให้เดินออกไปข้างๆ ทางอย่างอ้อมๆ เรารู้ว่า เรามันแย่มากที่ทำแบบนั้น แต่ใครจะสนล่ะ หึหึ ? อย่าหาว่า ทำมาพูดเลยนะ เรื่องแบบนี้มันคือ สัจธรรม โดยพื้นฐานของมนุษย์ ถึงจะเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหน แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องของตัวเองนะ แค่แป๊บเดียว เดี๋ยวมันก็ลืม ในขณะที่ถ้าเป็นเรื่องของตัวเองนะ ต่อให้เล็กเท่ารอยเข็มจิ้มก็ยังจำได้แม่นยังกับอัดวีดีโอเก็บไว้ดูซ้ำ แต่เรื่องนั้นช่างมันไปเหอะ เราไม่รู้เหมือนกันว่า เราจะพิมพ์ยังไงถึงจะเขียนในสิ่งที่เราอยากจะพูดออกไปได้หมด~อืม แกเคยคิดเหมือนเรารึเปล่าว่า ตอนนี้เรากับแกน่ะ เหมือนกับคนแปลกหน้ากันเลย ฉันคิดอย่างนี้เสมอ แม้แรกๆ จะบอกตัวเองว่าแกยังเป็นเหมือนเดิม แบบเดียวกับเมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้ว แต่ลึกๆ เรารู้เสมอว่า จริงๆ แล้วไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป แต่จะโทษใครได้เล่า นอกจากตัวเองที่ไม่กล้าพอที่จะพูดตั้งแต่วันนั้น จนตอนนี้ทางเดินมันแคบซะจนน่าอึดอัด เหมือนกับจะกดเราให้ล้ม ช่วงเวลาที่เรากับแกเคยใช้ เหมือนกับละครบทหนึ่งที่มีคนแปลกหน้าสองคนออกมา ยิ้มให้แก่กัน โดยมีเพียงสองคำที่กล่าวอย่างจริงใจคือ สวัสดี และลาก่อน อยู่บนเวทีที่ผู้ชมทุกคนเป็นตัวประกอบ แต่ตอนนี้... เราคงกลายมาเป็นผู้ชมแล้วละมั้ง? ผู้ชมที่มองดูนักแสดงนำคนใหม่ มาเล่นบทเดิมๆ ที่เราเคยแสดงบทเก่าๆ ที่มีการบิดเบือนโดยที่คนแสดงไม่ทันรู้ตัวว่า กำลังเล่นละครบทเก่า อ๊า~เรามองฉากที่แกเล่นกับนักแสดงคนใหม่ แล้วรู้สึกคล้ายใจหาย เหมือนกับรู้สึกหวงทั้งที่โล่งใจ แต่ยังอดนึกไม่ได้ว่า การที่แกแสดงละครราวกับว่า แกเป็นผู้ที่เฝ้ามองเราทอดทิ้งได้อย่างแนบเนียนสมจริง และนั่นก็...... ทำให้เราอยากจะอ้วก!!! อยากจะตะโกนบอกทั้งโลกถึงลูกเล่นเล็กๆ ในการแสดง ที่แกสร้างมันออกมาอย่างไม่มีที่ติ จนแม้แต่ตัวเราเองยังอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองอย่างไม่แน่ใจว่า แกกำลังแสดงอยู่จริงเหรอ? ทั้งๆ ที่ในใจรู้สึกได้ว่า มันเป็นเพียงข้อความหนึ่งในบทที่ แสดงออกมาให้ผู้ชมเห็นถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ และจริงใจของแกที่มีต่อเรา... มันทำให้เราคลื่นไส้วะ ทำไมกลิ่นชวนคลื่นเหียนขนาดนี้ว่ะ เราเฝ้ามองแกกับเธอคนนั้นแสดงละครบทมิตรภาพอย่างเงียบๆ จนกระทั่งตอนนี้ เราควรจะรู้สึกยังไง
ความคิดเห็น