แล้วมันก็ผ่านไป

อย่างแรกเลยต้องบ่นว่า โอ๊ย เบื่อโว๊ย เขียนใกล้เสร็จรอบนึงแล้วเสือกหายไปเฉยเลย เวรจริง

เฮ้อ การลงซัมเมอร์ครั้งแรกนี่มันหนักหนาอยู่จริงๆ นา
หรือว่าเป็นเพราะเราลงวิชาที่บังเอิญงานเยอะพอดีวะ?
ก่อนหน้านี้ เราได้ฝ่าฟันการทำคลิ๊ปวีดีโอวิชา Language and Culture อยู่หลายคืนดึกดืนและดึกดึ๊ย
ในที่สุดก็เสร็จเสียที โชคดีที่เราไม่เสร็จก่อนมัน และเมื่อไม่นานมานี้
เราก็เพิ่งเข้าใจถึงคำว่าทำงาน หามรุ่ง และหามค่ำ หลังจากปั่นงานภาษาอังกฤษตั้งแต่ค่ำวันพฤหัสถึงเที่ยงวันศุกร์ ความจริงก็แอบงีบไปสองสามชั่วโมงนั่นแหละ เพราะว่านิ้วชาจนเขียนต่อไม่ไหว เป็นคนเขียนหนังสือกดมานะ) กว่าจะออกมาเป็นรูปรายงานสามสิบกว่าแผ่นเกือบสี่สิบก็ทำเอาน้ำตาแทบไหลเป็นน้ำลายเลยทีเดียว เหนื่อยมาก พอเสร็จก็แทนที่จะไปพัก ไม่มีคะ
ต้องรีบวิ่งไปรอสองแถวหน้าหมู่บ้าน วิ่งข้ามสะพานลอยไปต่อรถเมล์ และวิ่งข้ามถนนไปต่อสองแถว
อีกรอบเพื่อนั่งรถเข้าไปส่งงานอาจารย์... ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนจะมีความสุข(?)จริงจริ๊ง...
ที่ส่งงานช้าเพราะมีผลสืบเนื่องมาจากการทำงานกลุ่มที่ทำให้การทำงานผิดแผนไปหลายๆ อย่าง...
เราเกลียดการทำงานกลุ่มจริงๆ แม่งเอ๊ย

ตั้งแต่ต้นเทอมแล้วที่อาจารยวิชาภาษาอังกฤษให้จับกลุ่มทำงานภายในห้อง ในกลุ่มให้มีสิบคน
ซึ่งก็ดูเหมือนว่าทุกคนจะเข้าใจงานผิด หรื่อไม่ก็ฟังอาจารย์ไม่เข้าใจว่าอาจารย์จะให้ทำอะไร เราก็เลยทำๆ เขียนๆ ไป (ทำมันคนเดียวนั่นแหละ) มีทั้งคนที่พยายามช่วย และพยายามนั่งเฉยๆ
ที่น่าโทโหคือหลังจากทำงานเสร็จแล้ว เราถามว่าใครเต็มใจจะออกมั้ย
ก็มีคนบอกว่า "ถ้าถามความสมัครใจก็คงไม่มีใครออกไปหรอก" เราโคตรโมโหเลย
ฉันเขียนมันทุกอย่างแล้วนะยังจะไม่มีใครออกไปอีกเหรอ
"เออ จริงๆ แล้วก็ไม่มีใครอยากออกไปจริงๆ นั่นแหละ แต่เราก็เขียนแล้วนี่เนาะ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ ของแยยนี้มันอยู่กับว่าคนเราจะมีสา... (มัญสำนึกรึเปล่าเท่านั้นเอง)" ที่อยู่ในวงเล็บคือไม่ได้พูดออกไป
หยุดปากทัน และสุดท้ายก็ออกไปพูดนำเสนอเองนั่นแหละ แม่งหมั่นไส้เลยออกไปพูดแล้วโยนกระดาษทิ้งเลย พวกเวรเห็นแก่ตัวเอ๊ย เซ็งวะ

แล้วยิ่งตอนทำงานแสดงนะ ถึงอาจารย์จะได้ได้บอกว่าต้องมี head กลุ่ม เราก็รู้สึกเหมือนกับว่าโดนบังคับตำแหน่งอยู่กลายๆ ยังไงไม่รู้
คนที่ทำงานดี รับผิดชอบดี ก็ทำดีไปเถอะ พวกทำไม่ดีนี่ก็ต้องขอบอกว่าชื่นชมจริงๆ
แมร๊ง เสมอต้นเสมอปลายดีมาก ทำเxี้ยอยู่ยังไง ก็อยู่อย่างนั้นแหละ
ตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ ตั้งแต่นัดวางแผนงาน เตรียมบท วันแสดง
น่าโมโหคือวันแสดงนัดตอนแปดโมง แสดงตอนเก้าโมง ฝนก็ลงพอดี เวรที่สุด

แต่ที่น่าโมโหที่สุดคือตอนส่งบทมาให้เรารวบรวม แก้ไข และเพิ่มเติมฉากและรายละเอียด
พวกที่ทำดีก็ทำดีต่อไป พวกที่แย่ก็ส่งมาแบบว่า เราดูเสร็จพิมพ์ผิดแบบเลวมาก
แย่แบบที่ที่ติเป็นจุดไม่ได้ เพราะมันบัดซบทั้งหมด จนเราต้องนั่งพิมพ์ใหม่หมด เหอะแต่ที่แย่กว่านั้นคือ คนที่ส่งช้าจนแบบอาจารย์เค้าตามให้ส่งแล้วยังไม่ส่งมานี่สิ โอ๊ยจะบ้า
เราก็ต้องเสียเวลางานส่วนตัวเรากับคนประเภทนี้อีกจนแทบไม่มีเวลาทำงานส่วนตัว (บริหารงานไม่ทัน)
จนต้องไปปั่นเอาวันเกือบส่งนั่นแหละ
แต่ไม่อยากจะบอกว่า คนที่ไม่ส่งงานกลุ่มมาให้เราในส่วนของตัวเอง
ส่งงานเดี่ยวของตัวเองก่อนกำหนดก่อนวันนึง เวรจริง งานกลุ่มละความรับผิดชอบติดลบ
งานเดียวละแหม๊ม ความรับผิดชอบกระฉูดเชียวนะ shit!

เราเกลียดงานกลุ่มโว๊ย

P.S. ขออภัยที่มีคำไม่สุภาพ

แล้วมันก็ผ่านไป

ความคิดเห็น