ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #2 : 2. ข้าคือภรรยาในอนาคตของท่าน(2)

"เพ้ย! มีเลือดขัตติยะแท้ๆไฉนวาจาจึงหยาบคายราวกับมีสุนัขอยู่ในปากได้เช่นนี้เล่า!?" จ้าวเมิ่งเจี๋ยตวาดใส่บ้างขณะลนลานหยิบพัดด้ามใหญ่ที่เห็นเหนือเตียงมากางปิดร่างกายตนด้วยใบหน้าแดงก่ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองที่อยู่ในสภาพนี้เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร? รู้ได้อย่างไรว่าคนตรงหน้าเป็นอ๋อง? แถมยังรู้เสียด้วยว่านี่คือความฝัน?

"เจ้า!" เสียงห้วนตะเบ็งขึ้นอีกครั้งด้วยความโกรธขึ้ง แต่น่าแปลก..ร่างกายที่คิดจะขยับขึ้นสำเร็จโทษสตรีตรงหน้ากลับมิอาจทำได้ดังใจคิด

"ใช่! ก็ข้าน่ะสิ! รู้หรือไม่เล่า..ข้าคือภรรยาในอนาคตของท่านไงล่ะ!" พูดจบ เมิ่งเจี๋ยน้อยก็ชะงักค้างอย่างตกตะลึงกับคำพูดของตนในทันใด อะ..อะไรกันนะ?

"บังอาจ!"

"โอ๊ย! ปวดหูจริงๆ บอกมาตรงๆเถอะนะว่าท่านน่ะหาใช่ชินอ๋องอะไรที่ว่านั่นไม่ แต่ที่แท้คือพวกเดียวกันกับพ่อค้าที่ร้องขายหมั่นโถวอยู่หน้าโรงเตี๊ยมตระกูลอวี้ในเมืองหลวงต่างหาก..ใช่หรือไม่?" ทั้งที่ยังสับสนกับตัวเอง แต่แม่นางน้อยก็ยังยืนยันที่จะกล่าววาจาหยอกเย้าบุรุษรูปงามที่แสนจะวางอำนาจคนนี้อย่างต่อเนื่อง และด้วยเหตุที่ใบหน้าคมคายนั้นบึ้งตึงนัก แม้แต่ดวงตาสีนิลนั่นก็ดุดันเสียจนทำให้นางอดคิดถึงอาจารย์ที่บิดาเคยเชิญมาสอนตนไม่ได้ ที่สุด..จ้าวเมิ่งเจี๋ยจึงได้ยื่นมือออกไป..

"หยุดนะ! เจ้าคิดจะทำอะไร!?"