ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #30 : 30. เมื่อจู่ๆแมวน้อยก็หายไป(2)

ตึง!

เสียงคล้ายโลหะบางอย่างหลุดร่วงลงพื้นที่ด้านนอกกะทันหัน ก่อนที่เสียงแหบแปลกๆของสององครักษ์จะดังขึ้น "ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมไม่ทันระวังจนเผลอทำกระบี่ตก..."

"เฮอะ!" เฉินหงหมิงแค่นเสียงรับคำหนึ่ง รู้ว่าทั้งสองคนด้านนอกต้องได้ยินทุกถ้อยสนทนาระหว่างตนกับแมวน้อยตัวนี้แน่ๆถึงได้ออกอาการเช่นนั้น ก็ชินอ๋องอย่างเขาเคยต้องยกน้ำชาให้ใครที่ไหนด้วยเล่า? อย่าว่าแต่นี่ยังเป็นเพียงสตรีแปลกหน้านางหนึ่งเท่านั้น!

"เสือใหญ่เจ้าขา...ข้าอยากดื่มน้ำเจ้าค่ะ.." เสียงใสๆดังขึ้นอีก และก่อนที่แม่นางน้อยผู้ไม่รู้กาลเทศะบนเตียงจะแลบลิ้นออกมาพิสูจน์ความกระหายให้เห็นอีกครั้ง บุรุษหน้าดุก็ได้แต่จำยอมนั่งลงบนเตียงนั่นอีกครา..ประคองร่างเล็กของนางขึ้นมาแล้วจ่อถ้วยชาใบโปรดของตนเข้ากับปากแดงๆนั้นอย่างไม่มีทางเลือก

จนหมดถ้วยที่หนึ่ง.. ดวงตากลมโตก็ยังวอนขอจนอีกฝ่ายต้องรินน้ำชาเติมให้อีก.. เป็นถ้วยที่สอง..และที่สาม...

"อืม..." ครู่หนึ่ง สาวน้อยเมิ่งจึงได้อือออในลำคอพลางพยายามมองสบตาท่านอ๋องเฉินเป็นสัญญาณว่าดื่มพอแล้ว ทว่า... สายตาของเฉินหงหมิงยามนี้กลับหยุดนิ่งอยู่บนบางสิ่งที่..น่าสนใจกว่านั้น!

ริมฝีปากแดงอิ่มที่ชุ่มฉ่ำดังทับทิมบริสุทธิ์...ยังมีหยดน้ำทอแสงวาววับดุจประกายเพชรที่เจืออยู่บนกลีบปากเล็กๆที่แลดูเนียนนุ่มนั่น..เพียงนี้ก็ทำให้แววตาดุของเฉินหงหมิงอ่อนแสงลงเสียจน...

"อื้อ..อื้ม..!"

เสียงดังกว่าเดิมเร่งเร้าขึ้นอีกครั้งเมื่อไร้การตอบสนอง และก็ทำให้ชินอ๋องซึ่งกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งอารมณ์บางอย่างโดยไม่ได้ตั้งใจต้องรีบเก็บซ่อนแววตาล้ำลึกของตนพลางลุกขึ้นดึงมือออกโดยพลัน!

"โอ๊ะ! เสื้อข้าเปียกไปหมดแล้วนะ! ท่านจะรีบไปไหนกันนักเล่า!?" เมิ่งเจี๋ยน้อยที่เกือบหงายหลังโดยไม่ทันตั้งตัวเอ่ยออกมาด้วยความโมโหขณะถลึงตาใส่ท่านอ๋องตรงหน้าตนที่หันหลังไปวางถ้วยชาบนโต๊ะด้วยอาการกระแทกกระทั้น แถมยังก้าวเดินไปยังประตูอย่างรวดเร็วกว่าเดิมเสียอีก!

"นี่! เสือใหญ่! ท่านน่ะ..."

"เปิ่นหวางจะส่งนางกำนัลมาช่วยดูแลเจ้า! แล้วอย่าคิดสร้างปัญหาอีกล่ะ!?" เฉินหงหมิงส่งเสียงต่ำออกมาพร้อมคำเรียกขานที่สาวน้อยเมิ่งรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร ใช้'เปิ่นหวาง' แทนตัวอย่างนี้แสดงว่าอารมณ์บูดขึ้นมาอีกแล้วสินะ! แต่ว่า..เพราะอะไรกันอีกล่ะ? หรือเขาจะโกรธที่ต้องป้อนน้ำให้นางที่ช่วยตัวเองไม่ได้เช่นนั้น? เชอะ! ถ้าคิดเล็กคิดน้อยอย่างนั้นแล้วสบายใจก็เชิญเถอะ! สาวน้อยนึกในใจพลางเหลือบตาลงดูคราบน้ำชาที่หกรดเสื้อตัวนอกของตนอย่างหงุดหงิด

ด้านนอกห้อง...

"........."

"ท่านอ๋อง.." สี่เย่เหลือบตามองสหายที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่งคล้ายจะปรึกษาก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อเห็นนายเหนือหัวของตนออกมายืนนิ่งอยู่นอกห้องด้วยสีหน้าแปลกๆ

"ไปหานางกำนัลมาให้เรา!" เสียงเครียดๆดังขึ้นก่อนที่สององครักษ์จะทันถามไถ่

"พะ..พ่ะย่ะค่ะ..?" สององครักษ์หนุ่มสบตากันอย่างรู้สึกสงสัย หาคน..หามาจากที่ใดเล่า? ในเมื่อมาคราวนี้มีเพียงพวกเขากับองครักษ์อีกไม่กี่สิบคนเท่านั้น

"ทำไม!? ไม่มีปัญญา?" ดวงตาคมตวัดมาอย่างดุดัน

"ไม่..เอ่อ..มิได้พ่ะย่ะค่ะ.." จื้อส่วนยังตะกุกตะกัก อยากอธิบายอยากเถียงไปบ้างก็ไม่กล้า...พวกเขาหาได้มีความอาจหาญดุจใครบางคนในห้องนั้นหรอกนะ!

"หามา.." สี่เย่ปั้นหน้ายิ้มพลางเอ่ยช่วยสหายด้วยถ้อยคำที่คิดว่าน่าจะเป็นที่พอพระทัยท่านอ๋องของตนอย่างที่สุดแล้ว "ไว้คอยช่วยปรนนิบัติ 'แมวน้อย' หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"อยากตายมากงั้นรึ!?" ได้ยินปุ๊บท่านอ๋องเฉินก็ตวัดสายตากราดเกรี้ยวมาปั๊บ พร้อมส่งรังสีสังหารผสานกับวาจาเยียบเย็นจนสองเงาคล้ายจะถูกแช่แข็งไปในฉับพลัน "หานางกำนัลสัก2-3คนมาดูแลนาง พวกเจ้าคนหนึ่งก็คอยเฝ้าดูอยู่ข้างนอก แล้วก็..ปิดเรื่องนี้ไว้ด้วย! เข้าใจหรือไม่!?"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

---------------------------------------------------------

ที่เรือนคหบดีจ้าว...

"ว่าอย่างไรนะ? คุณหนูหายไป!?" ฮูหยินจ้าวตกใจจนหน้าซีดเผือดเมื่อได้ฟังคำรายงานจากจูอี้หรูและจูอี้ซิน สองสาวใช้ฝาแฝดประจำตัวบุตรสาวคนเดียวของตน

"เจ้าค่ะ" จูอี้หรูผู้พี่รับคำด้วยสีหน้าซีดเซียวไม่ต่างกัน เมื่อช่วงสายนางไปเรียกคุณหนูที่มักจะนอนเอ้อระเหยอยู่บนเตียงพร้อมคำบ่นว่าถึงอาการอ่อนแรงของตนที่เกิดขึ้นเป็นประจำในช่วงนี้ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบใดๆจึงเข้าไปดูในห้อง หากก็ไม่พบใครอยู่ในนั้นเลย นางและอี้ซินผู้เป็นน้องสาวจึงออกถามและตามหาไปแทบทุกที่ในจวนที่คิดว่าคุณหนูจะแวะไปแต่ก็ยังไม่มีร่องรอยให้เห็น จึงตัดสินใจมาแจ้งฮูหยินเช่นนี้

"มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง?"

"บ่าวเพียงถามที่ครัวกับเด็กรับใช้ไม่กี่คนเจ้าค่ะ"

"อืม.." จ้าวจินอิ๋งพยายามรวบรวมสติ "อย่าเพิ่งโวยวายไป พวกเจ้าออกไปตามหาดูอีกที ตอนนี้เพิ่งจะเข้ายามซื่อไม่นาน บางทีเจี๋ยเอ๋อร์อาจจะตื่นแล้วไปเดินเล่นอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ แล้วก็อย่าเพิ่งไปบอกนายท่านล่ะ.. เดี๋ยวจะตกใจไปเสียก่อน"

ฮูหยินจ้าวคะเนดูจากความซุกซนที่ผ่านมาของบุตรสาวก็ค่อยๆเริ่มคลายใจลงบ้าง แต่ยังไม่ทันที่สองแฝดสาวจะออกไปตามหาใครก็พอดีกับร่างสตรีอีกนางก้าวเข้ามาเสียก่อน

"ท่านป้า..มีอันใดหรือเจ้าคะ?" จ้าวลี่ชิงรีบถามเมื่อสังเกตได้ถึงสีหน้าที่ค่อนข้างเครียดขรึมของผู้มีพระคุณของตน

"เจี๋ยเอ๋อร์น่ะสิ..ไม่รู้ว่าหายไปที่ใด? ป้ากำลังกำชับให้อี้หรูอี้ซินไปตามหาดูอีกทีก่อน ไม่อยากบอกให้ท่านลุงตกใจไปอีกคน"

"เจี๋ยเอ๋อร์หรือเจ้าคะ? เมื่อกี้หลานได้ยินน้องร้องโอดโอยบ่นอะไรอยู่คนเดียวในห้องน่ะเจ้าค่ะ ดูเหมือนจะแอบไปเล่นน้ำมาจนเสื้อเปียกปอน.. อาจจะไปเล่นไล่จับกับเมิ่งเมิ่งมาก็ได้นะเจ้าคะ"

-----------------------------------------------------

"หมายความว่าอย่างไร? นางหายตัวไปแล้วอย่างนั้นรึ!?"