ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #10 : 10. "ข้า..พี่..มีเรื่องจะพูดกับเจ้า..."

"ที่จริงคือข้าแค่คิดไปว่านั่นคือความรักต่างหากเล่าขอรับ" เกาเทียนฉีมองผู้เป็นมารดาด้วยสายตาแน่วแน่ "ดังที่บอกไปแล้วว่า..ในตอนนั้นข้าแค่ยังไม่มีใคร แต่ยามนี้..ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะยอมปล่อยถงเอ๋อร์ไปได้อีก...

..และข้าจะต้องพานางกลับมาให้ได้!"

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

"มาพบลูก...? เกาเทียนฉีผู้นั้นน่ะหรือเจ้าคะ?" เจิ้งหว่านถงรีบเขียนมือถามผู้เป็นมารดาอย่างรวดเร็ว

"ใช่! แม่บอกอย่างไรก็ไม่ยอมกลับไปเสียที เอาแต่รออยู่นั่นจนใครต่อใครพากันแตกตื่นมาดูเสียจะหมดทั้งบ้านอยู่แล้ว!" เจิ้งจิ้งอีเอ่ยด้วยสีหน้าเคืองๆ แม่ทัพเกาที่แสนจะโดดเด่นผู้นั้นจงใจขี่ม้ามาขอพบถงเอ๋อร์ถึงหน้าจวนเสนาฯอย่างเอิกเกริกเช่นนี้..ทำเอาผู้คนโผล่หน้าออกมาดูกันมากมาย นางจึงต้องออกปากให้เข้ามาด้านในหวังจะพูดให้เข้าใจก่อนจะกีดกันออกไป แต่เกาเทียนฉีนั่นกลับดื้อแพ่งจะขอคุยกับบุตรสาวนางให้ได้เสียอีก!

"ใครต่อใคร... หมายถึงคนในเรือนของแม่รองด้วยหรือเจ้าคะ?" เจิ้งหว่านถงที่ทนร้อนใจไม่ไหวรีบเขียนอักษรลงบนฝ่ามือมารดาอีกครั้ง และเมื่อฝ่ายนั้นพยักหน้ารับ สาวน้อยจึงได้ส่งสัญญาณมือบอกผู้เป็นมารดาในทันใด

"ถงเอ๋อร์..นี่เจ้ายังคิดจะออกไปพบเขาต่อหน้าคนพวกนั้นอีกน่ะหรือ?" เจิ้งฮูหยินเห็นก็รีบถามกลับด้วยสีหน้าที่ไม่ใคร่สบายใจนัก นางไม่อยากให้บุตรสาวต้องไปพบเจอกับแม่ทัพหนุ่มผู้นั้นอีกจึงได้ปลีกตัวออกมา.. และคิดจะรอให้เวลาผ่านไปอีกนิดจึงจะกลับเข้าไปปฏิเสธอีกครั้ง แต่ถงเอ๋อร์กลับจะออกไปพบเขาด้วยตัวเองหรือนี่?

"ลูกจะไปเจ้าค่ะ" เจิ้งหว่านถงเขียนถ้อยคำบอกมารดาด้วยท่าทางเชื่อมั่น "ท่านแม่..ไว้ใจลูกเถิดนะเจ้าคะ" 'ชาตินี้ลูกจะไม่ยอมติดอยู่ในบ่วงของเขาจนต้องตายทั้งเป็นอีกอย่างแน่นอน!'

"ส่วนพวกแม่รอง..อี๋เหนียงผู้นั้น ลูกรู้ดีเจ้าค่ะว่าจะต้องจัดการเยี่ยงไร"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"พี่สาว..ท่านมาพอดีเลย!" เสียงหวานใสของสาวน้อยวัยไล่เลี่ยกันกับเจิ้งหว่านถง ดังขึ้นทันทีที่นางก้าวเข้าไปในห้องรับรองนั้น "พี่เทียนฉีมารออยู่นานแล้วนะเจ้าคะ! เหตุใดพี่สาวถึงได้มาช้าเช่นนี้!?"

"พูดอะไรอย่างนั้นเล่าหรูเอ๋อร์ พี่หว่านถงเอ่ยอะไรไม่ได้เช่นนั้น..ก็จะคงเข้าใจอะไรได้ช้ากว่าคนอื่นๆเป็นธรรมดาอยู่แล้ว อุ๊ย! ตายจริง..นี่แม่รองไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิเจ้าหรอกนะถงเอ๋อร์!" แม่รองหรือหวังอี้เหวยทำท่าทางปิดปากอย่างตกใจกับวาจาพลั้งเผลอของตนเอง

แต่เจิ้งหว่านถงที่รู้นิสัยปลิ้นปล้อนของอนุภรรยาของบิดาเป็นอย่างดีก็เพียงแต่ยิ้มรับอย่างใจเย็นขณะย่อกายลงคำนับบุรุษผู้มาเยือนก่อนจะมองหน้าเป็นเชิงถาม

"ข้า..พี่..มีเรื่องจะพูดกับเจ้า..." เกาเทียนฉีที่จับตามองสาวน้อยตั้งแต่แรกย่างเท้าเข้ามาเอ่ยขึ้น แต่ก่อนที่เจิ้งหว่านถงจะทันได้ตอบอะไร..เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นอีก

"ให้อิงเอ๋อร์อยู่ด้วยดีไหมเจ้าคะ? จะได้ช่วยตอบคำแทนให้..พี่สาวจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเขียนอะไรลงไปในกระดาษนั่นให้เหนื่อยอีก" เจิ้งรั่วอิงเสนอตัวกับผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวด้วยท่าทางกระตือรือร้นแต่กลับจ้องมองแม่ทัพหนุ่มไม่คลาดสายตา

"นั่นสิเจ้าคะ..ข้าก็จะอยู่ช่วยด้วยอีกคน" เสียงของสตรีผู้เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่ดังขึ้น

'ช่างมาได้พร้อมหน้าพร้อมตากันดีจริงๆ!' เจิ้งหว่านถงแอบยิ้มเย็นเมื่อเห็นเจ้าของเสียงชัดตา ในที่สุด เจิ้งอีหรู..น้องสามของนางก็มากับเขาแล้วสินะ! แห่กันมาถึงขนาดนี้..หวังอี้เหวยกับบุตรสาวทั้งสองนั่นคงเห็นว่านางเป็นใบ้ไม่อาจจะตอบโต้อะไรได้ล่ะสิ! น่าเสียดายที่หว่านถงคนนี้ไม่ใช่คนเดิมที่อ่อนแอจนถูกใครต่อใครหลอกเอาง่ายๆเช่นชาติที่แล้วมาอีก ในเมื่อหญิงร้ายชายเลวทั้ง 4 อยู่พร้อมหน้ากันเช่นนี้..ก็จงรอรับการแก้คืนจากนางให้ดีเถอะ!

"ถงเอ๋อร์..เจ้าคงไม่ปฏิเสธความหวังดีของน้องใช่หรือไม่?" แม่รองหรือฮูหยินรองกล่าวด้วยสีหน้าคาดหวัง แต่เกาเทียนฉีที่ยืนเงียบฟังมาได้ครู่หนึ่งกลับเอ่ยแทรกขึ้น

"พี่ขอคุยกับเจ้าตามลำพัง..."

"ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ!"