ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #59 : 59. เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอก..เทียนฉี...

"นั่นสิ! บุรุษก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น!" เจิ้งหว่านถงเอ่ยพลางยิ้มหยันออกมา "เพื่ออำนาจแล้วก็ยอมทำได้ทุกอย่าง แม้แต่ล่อหลอกสตรีให้ตายใจแล้วค่อยๆฆ่าให้ตายอย่างช้าๆก็ยังมีมาแล้วนี่นะ!"

"ถงเอ๋อร์!"

เกาเทียนฉีเสียงข้นขึ้นทันควันกับน้ำเสียงเหยียดเยาะที่ได้ยิน สองมือกำแน่นขณะดวงตาคู่ดุจ้องมองคู่หมายแต่วัยเยาว์ของตนเขม็ง หากเจิ้งหว่านถงก็มองตอบกลับมาด้วยสายตาแข็งกร้าวไม่แพ้กัน ผ่านไปครู่ใหญ่.. กว่าที่แม่ทัพหนุ่มจะสามารถข่มอารมณ์กรุ่นโกรธภายในเอาไว้ได้

"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าในภพชาติก่อนพี่เคยทำผิดอะไรต่อเจ้าไว้จึงได้แค้นเคืองกันถึงเพียงนี้ และพี่ก็เข้าใจว่าเรื่องระหว่างเรายากที่จะแก้ไขได้ในเวลาอันสั้น แต่นั่นไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักนิด" เกาเทียนฉีเอ่ยขึ้นใหม่ "สิ่งสำคัญตอนนี้คือเรื่องที่ฝ่าบาททรงร่วมมือกับเสนาฯจางอีกครั้งต่างหาก พระองค์กำลังทรงวางแผนอะไรบางอย่าง..และพี่ก็เชื่อว่าในแผนการนั้นต้องมีเราสองคนเกี่ยวข้องอยู่ด้วยแน่ๆ"

"........"

"ดังนั้น เพื่อป้องกันเหตุสุดวิสัยหลังจากพี่ออกเดินทางไปแล้ว..พี่จะให้อี้ซวนคอยดูแลเจ้าอยู่ที่นี่..."

"ข้าไม่ต้องการ!"

"แต่พี่ต้องการ!" เกาเทียนฉีเน้นเสียงหนักโต้กลับขณะมองเจิ้งหว่านถงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมที่บอกให้รู้ว่าเขาจะไม่ยอมรับคำปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น "นอกจากคอยคุ้มกันเจ้าแล้ว..หากต้องการความช่วยเหลืออะไรเพิ่มเติมเจ้าก็บอกกับเขาได้ ส่วนทางท่านลุงเจิ้งกับน้าจิ้งอี..พี่จะเป็นคนอธิบายเรื่องนี้ให้เอง"

-----------------------------------------------

หลายวันต่อมา...

"ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ!?" เจิ้งจิ้งอีอุทานด้วยความตกใจทันทีที่ได้ฟังความจากผู้เป็นสามี

"เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอก..เทียนฉีหายตัวไปแล้วจริงๆ" เจิ้งเจียซวนบอกฮูหยินใหญ่ของตนด้วยสีหน้ากังวล "มีสาส์นแจ้งมาว่าเขากับทหารจำนวนหนึ่งควบม้าเร็วออกเดินทางไปเกือบถึงเขตแดนของพวกซยงหนูแล้ว..แต่จู่ๆเทียนฉีกับทหารอีก 2 นายก็หายไปโดยไร้ร่องรอย และบริเวณที่เขาหายตัวไปก็คือแถบหุบเขาหลานซานในเขตเมืองหลานโจวที่แสนจะกันดารนั่น"

"ท่านพี่..แล้วจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ? ป่านนี้เว่ยเจียคงต้องร้อนใจมากแน่ๆ" ฮูหยินเจิ้งเอ่ยถึงผู้เป็นมารดาของเกาเทียนฉีอย่างไม่สบายใจแทน

"ฝ่าบาททรงสั่งการให้ส่งทหารออกไปค้นหาแล้ว แต่ก็นั่นล่ะ..เจ้าคงเคยได้ยินคำเล่าลือเกี่ยวกับหลานซานมาไม่น้อย ที่นั่นด้านหนึ่งเป็นหุบเหวลึกที่ทั้งแคบและโค้งชัน..ส่วนอีกด้านก็มีแต่ฝุ่นพิษจากทะเลทรายเต็มไปหมด แถมไม่กี่วันก็จะเข้าสู่หน้าหนาวแล้ว..การค้นหาก็คงยิ่งยากเย็นขึ้นอีก คิดๆแล้ววันนั้นข้าไม่น่าจะสนับสนุนพระดำริของฝ่าบาทเลยจริงๆ..." เจิ้งเจียซวนบอกด้วยแววตาหนักอึ้ง

"แต่เทียนฉีก็เป็นถึงแม่ทัพใหญ่นะเจ้าคะ ท่านพี่ เขาจะต้องเอาตัวรอดได้แน่ๆ" เจิ้งจิ้งอีพยายามมองในแง่ดีขณะเอ่ยปลอบใจทั้งผู้เป็นสามีและตัวเองไปพร้อมกัน "ว่าแต่เรื่องของลูกเราเถิดเจ้าค่ะ เรื่องสัญญาหมั้นหมายที่ยังคาราคาซังกันอยู่นั่นจะทำอย่างไรดี?"

"ตอนนี้เราคงต้องรอดูเหตุการณ์ไปก่อน..." เจิ้งเจียซวนบอกพลางนวดคลึงขมับของตนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก "อันที่จริง..วันนั้นข้าก็ตกลงรับปากเกาเทียนเย่เรื่องถอนหมั้นให้ถงเอ๋อร์ไปแล้วแท้ๆ ไม่น่าจะใจอ่อนรอต่อไปอย่างที่เทียนฉีขอมาเลย..."

"ท่านพี่เจ้าคะ แล้วเราจะบอกเรื่องนี้ให้ลูกรู้ดีหรือไม่? หรือว่า...?"

"คนที่เทียนฉีส่งมาผู้นั้นอาจจะได้ข่าวก่อนเราแล้วบอกให้ถงเอ๋อร์รู้แล้วก็เป็นได้ ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องรู้กันไปทั่วอยู่ดี ที่น่าเป็นห่วงกว่าก็คือทางฝั่งของเจ้าจางอี้เทากับหลานสาวของเขานี่สิ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องกับเทียนฉีคราวนี้แล้ว..สองคนนั้นจะถือโอกาสเอาคืนถงเอ๋อร์ของเราเช่นใดบ้าง?"

-----------------------------------------------

"ได้ความมาว่าอย่างไร!?" เสียงแหลมถามออกมาทันทีที่ร่างใหญ่ของสองนางกำนัลเข้ามายอบกายคำนับ

"ด้านนอกเริ่มมีเสียงร่ำลือถึงบุตรสาวคนโตของเสนาฯฝ่ายซ้ายมากขึ้นแล้วเจ้าค่ะ เดิมทีคนส่วนใหญ่แสดงความเห็นใจเพราะนางเพิ่งจากคู่หมั้นได้ไม่นานก็มาได้รับข่าวร้ายซ้ำอีก แต่พอคนของเราพูดนำไปอีกทางก็เริ่มมีคนคล้อยตามและตำหนินางแล้วเจ้าค่ะ" นางกำนัลร่างยักษ์เอ่ยพลางยิ้มประจบผู้เป็นนาย "บางคนถึงกับกล่าวว่านางเป็นตัวอับโชคของท่านแม่ทัพ..เพราะพิการเป็นใบ้ให้เขาอับอายยังไม่พอ วันงานปักปิ่นก็ดันไปโอบกอดแตะเนื้อต้องตัวชายอื่นให้เสื่อมเสียชื่อเสียงไปถึงสกุลเกาอีก และเพราะท่านแม่ทัพไม่ยอมถอนหมั้นกับนางเสียทีจึงต้องประสบเคราะห์กรรมจนหายตัวไปไม่รู้ข่าวคราวเช่นนี้เจ้าค่ะ"

"ใช่สิ! ก็มันเป็นตัวอับโชคของทุกคนจริงๆนี่!" ลี่ไฉหนวี่หรืออดีตพระสนมจางเค้นเสียงเอ่ย แววตายังเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเมื่อหวนนึกถึงสตรีใบ้ผู้นั้น เจิ้งหว่านถง..ตัวการที่ทำให้ตนต้องถูกลดยศลงมาจนกลายเป็นที่หัวร่อของใครๆอย่างนี้ "แล้วทางเจ้าล่ะเยี่ยชิง?"

"เจิ้งอี้หรูกับเจิ้งรั่วอิงสองพี่น้องเห็นของในกำปั่นที่พระสนมทรงฝากไปให้ก็ตาลุกวาวเลยเพคะ ยิ่งรู้ว่าทรงต้องการให้ทำอะไรพี่สาวต่างมารดาของตน..พวกนางก็รีบตกปากรับคำทันที ไม่รู้ว่าเป็นถึงบุตรีของเสนาบดีได้อย่างไรถึงได้แลดูโลภเสียจนน่าเกลียดเช่นนั้น" นางกำนัลตัวหนาอีกคนเริ่มเอ่ยรายงานด้วยสีหน้าและแววตาสะใจไม่ต่างจากผู้เป็นนาย ใช่สิ! เพราะนางก็เป็นอีกคนที่ต้องมาลำบากลำบนอยู่กับนายหญิงของตนในเรือนแคบๆอย่างนี้นี่ไงเล่า!

"พูดอะไรระวังหน่อยสิชิงชิง เจ้าเรียกไฉหนวี่ว่าพระสนมเสียดังลั่นขนาดนี้..ถ้าใครมาได้ยินเข้าเดี๋ยวก็เดือดร้อนกันอีกหรอก" นางกำนัลคนแรกออกปากเตือนขณะเหลียวซ้ายแลขวาอย่างยังไม่วางใจ

"ไม่ต้องกลัวหงอถึงขนาดนั้นหรอกน่าซู่ซู่ เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือที่พระสนมบอกว่าอีกไม่นานเราก็จะได้กลับไปสุขสบายอยู่ที่ตำหนักเดิมกันแล้วน่ะ แล้วทำไมข้าจะเรียกว่าพระสนมไม่ได้ล่ะ..จริงหรือไม่เพคะพระสนม?"

"ใช่! ชิงชิงพูดถูกแล้วล่ะ อีกไม่นานนักหรอก..เราแค่ต้องกำจัดเจิ้งหว่านถงให้พ้นทางของข้าก่อนก็เท่านั้น!" จางเวยลี่พูดพลางเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะกวักมือเรียกหนึ่งในสองนางกำนัลคนสนิทเข้ามาใกล้ "เยี่ยชิง..เจ้าส่งคนไปรายงานกับท่านลุงว่าสองพี่น้องนั่นรับปากข้าแล้ว ต่อไปก็ถึงคราวที่ท่านลุงจะทำตามที่รับปากกับฝ่าบาทได้แล้วล่ะ"

"เจ้าค่ะ"

"พระสนมเพคะ..." ถังจินซู่เขม้นมองตามหวังเยี่ยชิงที่เดินจากไปก่อนจะหันมาเอ่ยถามผู้เป็นนาย "ไม่ทรงเกรงบ้างหรือเพคะว่าฝ่าบาทจะโปรดปรานเจิ้งหว่านถงผู้นั้นมากจน..."

"จนหลงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับท่านลุงของข้าน่ะหรือ?" จางเวยลี่ย้อนถามพลางคลี่ยิ้มเยียบเย็น "จินซู่..เจ้าดูถูกนายของตัวเกินไปแล้วล่ะ คนอย่างข้าหรือจะยอมปล่อยให้นางหญิงใบ้ผู้นั้นขึ้นมาขี่คอตัวเองได้ ข้าจะต้องมอบนางให้กับฝ่าบาทแน่ๆแต่จะในสภาพไหนนั้นน่ะหรือ...? เจ้าก็ลองคิดดูสิ"

-----------------------------------------------

"ข้าไม่เห็นด้วยขอรับที่คุณหนูจะเข้าวังไปในช่วงนี้ ต่อให้เป็นราชโองการเรียกตัวของฮ่องเต้ก็ตามที" กัวอี้ซวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด